บทที่ 97 - มอบอิสระภาพ (4)

บทที่ 97 - มอบอิสระภาพ (4)

”

บริเวณที่อยู่อาศัยของดันเจี้ยนได้เต็มไปด้วยผู้คนเหมือ่นเช่นเคย ยังไงก็ตามฉันได้มุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ของฉัน ฉันไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อพักผ่อน แต่ฉันจะไปที่สวนแฟรี่ผ่านทางน้ำพุแฟรี่ ในเส้นทางไปในกระท่อมไม้ของโลเล็ตต้า ฉันได้เห็นคนที่ฉันไม่เคยเห็นมาในครั้งที่แล้ว

"หลิน!"

"โอ้ นั่นไม่ใช่ว่าเป็นคังชิน เจ้าชายผู้ที่ตายไปในชั้นที่ 40 หรอกหรอ?"

"อึก!"

ฉันรู้ว่าเขากำลังจะล้อเลียนฉัน! แต่ว่าเขามาที่นี่ทำไม? ฉันได้มองไปที่เขาอย่างรวดเร็ว ในเวลาเดียวกันฉันก็ได้สังเกตุเห็นใครบางคนที่อยู่ข้างๆเขา เป็นหญิงสาวหน้ารักที่มีหูแมวอยู่บนหัวของเธอในขณะที่กำลังส่ายหางยาวๆไปมาอย่างช้าๆ เธอเป็นโรก้าเนี้ยว

"สวัสดี เนี้ยว"

"สวัสดีโรก้าเนี้ยว"

"ชื่อของฉันไม่ใช่โรก้าเนี้ยวนะ แต่เป็นโรก้า เนี้ยว!"

"ฉันรู้แล้วโรก้าเนี้ยว"

"กรี๊ดดดดด!"

หลังจากที่ฉันแกล้งโรก้าเนี้ยวแล้ว ฉันก็หันไปหาหลิน เหมือนอย่างเคยเขาก็ยังคงมีบุหรี่อยู่ในปาก

"ต้องขอบคุณนายที่ถูกทำให้พลังชีวิตเหลือส่วน ฉันได้กลายเป็นอิสระถึงหนึ่งสัปดาห์ ดังนั้นฉันก็เลยได้มีความสุขไปกับวันหยุดอันแสนหอมหวาน"

"ฉันรู้ ดีแล้ว นายอาจจะเหนื่อยจากการทำไอเทมทั้งหมดให้ฉันเหมือนกัน ฉันคงต้องขอบคุณนายอีกครั้งจริงๆหลิน"

"แกนี่มัน...!?"

"หลินเนี้ยว โรก้าเนี้ยวได้ทำคุกกี้มาเนี้ยว ลองกินมันดูสิเนี้ยว! ทุกคนชอบมันเนี้ยว!"

ในขณะที่มือของหลินสั่น โรก้าเนี้ยวก็ได้ผลักถาดไปข้างหน้าของเขาซึ่งมันมีสิ่งที่เหมือนกับคุกกี้ซ้อนทับกันอยู่บนนั้น พวกนั่นมันก็เป็นไอเทมใช่ไหม? ฉันหมายความว่าพวกมันดูเหมือนกับเป็นไอเทมพิษ!

"อ่า ฉันสงสัยอยู่เลยว่าทุกคนไปไหน....ฉันรู้แล้วโรก้าเธอทำให้พวกเขาจากไป"

"หยาบคาย! ที่ทุกคนสั่นก็เพราะว่ามันอร่อยเนี้ยว! ทุกๆคนบอกว่าพวกเขาจะกลับมาที่บ้านเพื่อกินมันเนี้ยว!"

"แล้วมันจะเหลืออะไรบ้างหลังจากนั้น...? เวรเอ้ย พวกเราควรจะกินมันไปสักนิดเพื่อฉันมั้งสิ..!"

"อย่าพูดแบบนั้นเนี้ยว! ลองดูก่อนสิเนี้ยว ฉันได้ใส่ควมรักลงไปอย่างมากเพื่อนหลินเลยนะเนี้ยว!"

"ฉันไม่ได้ต้องการพวกมัน...อ่า ฉันรู้แล้วๆ"

"เอาล่ะหลินวันนี้มันเยี่ยมไปเลยเนอะ โรก้าเนี้ยวฉันจะเป็นกำลังใจให้เธอเอง!"

"เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิคังชิน!"

"โอ้ว! นายเป็นคนดีจริงๆเนี้ยว! บ๊ายๆ"

ฉันไม่ได้มีความต้องการจะกินคุกกี้ที่ให้ความรู้สึกนั่นแม้แต่นิด ฉันได้หมดความสนใจไปกับหลินที่จะจบกับคุกกี้ไปโดยสิ้นเชิง ฉันได้อวบพรให้เขาโชคดีและไปหาโรเล็ตต้า ฉันไม่สนใจเสียโอยคราญของหลินที่ด้านหลังและเสียงอ้วกลงพื้น หญิงสาวคนหนึ่งได้ทำคุกกี้ด้วยมือของเธอ! มันเป็นสถานกาณ์ที่เหมือนกับในทังงะ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหญิงสาวที่น่ารักงดงามมีหูแมวซึ่งรวมๆแล้ว 'น่ารัก'!

ฉันหวังว่าเขาจะกินพวกนั้นและระเบิดไปเลย

เมื่อโรเล็ตต้าเห็นฉัน เธอก็ต้อนรับฉันในขณะที่จับหูของเธอ อย่างไรก็ตามหูของเธอก็ได้ตกลงมาเรื่อยๆตามที่ฉันอธิบายถึงเหตุผลที่ฉันมาที่นี่

"นายต้องการที่จะเรียนรู้เทคนิคการใช้ดาบ? เพื่อที่จะเอาไปตัดเนื้อมอนสเตอร์มาทำซาชิมิ?"

เรื่องมันยาวและน่าเศร้าซึ่งไม่มีใครฟังฉันเลย จากนั้นโรเล็ตต้าก็ได้มองมาที่ฉันเหมือนกับมองดูคนโง่

"นายมันโง่จริงๆ"

เธอพูดมัน!

"ทำไมนายถึงไม่สร้างมีดขึ้นและใส่มานาลงไปในนั้นล่ะ?"

"ฉันไม่ค่อยมีความมั่นใจในการควบคุมมัน ไม่ต้องพูดถึงการี่จะใช้มือเปล่าเฉือนปลาเลย"

"ทำไมนายไม่ใส่มานาลงไปในหอกของนาย?"

"ฉันได้พยายามจะซ่อนความจริงที่ว่าฉันใช้หอก"

"นายจะโอเคถ้านายถูกเปิดเผยว่าใช้ดาบหรอ?"

"ฉันเพียงแค่จะต้องเรียนรู้มันในวันนี้ ดังนั้นมันไม่สำคัญมาก"

"มันมีทางที่ดีกว่าวิธีที่เสียเหงื่อและป่าเถื่อนอยู่นะชิน"

เมื่อฉัยได้ยินคำพูดของโรเล็ตต้า ฉันได้รู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย เธอได้เอามีดทำคลัวที่เรืองแสงสีน้ำเงินออกมาจากกระเป๋า

"มีดทำครัวนี้ถูกตีโดยช่างตีเหล็กผู้เชี่ยวชาญ มันสามารถที่จะหั่นส่วนผสมอาหารได้ทุกชนิดแม้ว่าพวกมันจะเป็นมอนเตอร์ก็ตาม โดยที่ไม่จำเป็นต้องมีแม้แต่พื้นฐานของเทคนิคดาบ! มันมีชื่อว่า "ตัดสรรพสิ่ง!" "

"มันไม่น่าจะหั่นได้ทุกอย่างหรอก!"

"ถ้านายซื้อในตอนนี้ ฉันจะแถม "เผาสู่เถ้าสีขาว" มันเป็นหม้อเวทมนตร์ที่สามารถจะเผาผลาญส่วนประกอบของอาหารได้ทุกชนิดให้มีอุณหภูมิที่สมบูรณ์แบบ"

"ทั้งมีดแล้วก็หม้อนั่นทำไมมีแต่ชื่อแปลกๆ....แถมมันก็ยังไม่น่าจะเผาให้ทุกสิ่งเป็นเถ้าสีขาวนะ!"

"อย่าแปลกใจ มันยังมีอีก! 'โอสถ' นี้มันสามารถจะทำให้อาหารมีรสชาติได้เพียงแค่โรยมันลงไปครั้งหนึ่ง! ถ้านายได้กินมันสักครั้ง นายก็จะต้องเสพติดมันและไม่มีทางหนีออกมาได้!"

"โอสถ? ยาเสพติด? มันคงไม่ใช่หรอกนะ?"

"ทั้งหมดนี้รวมกันมีราคเพียงแค่ 99,900 ทองเท่านั้น! ของพวกนี้มีราคาเพียง 99,00 ทอง!"

"เพียงแค่พูดมาเลยว่า 100,000 ทอง"

"จากใจของฉันสำหรับชิน 100 ทองคือ...เซอร์วิส"

เมื่อเห็นโรเล็ตต้าเอามือทั้งสองข้างมาทำเป็นรูปหัวใจ ฉันคิดว่าฉันควรจะดึดหน้าผากเธอซักที แต่แล้วฉันก็ถอยออกมาและจ่ายเงินให้เธอไป 100,000 ทอง

"ไม่ ฉันต้องการแค่ 99,900 ทอง"

"ถ้างั้นฉันให้อีก 100 ทองให้กับการที่โรเล็ตตาเซอร์วิสจากใจ"

"อะ โอ้"

หูของโรเล็ตต้าได้สะบัดไปมาอย่างบ้าคลั่ง ฉันได้มอบทองให้เธอคืน แต่เธอกลับมีความสุขมากอย่างไม่น่าเชื่อ เอลฟ์คนนี้คงจะชอบเงินจริงๆ จากนั้นโรเล็ตต้าก็พูดในขณะที่ส่งยิ้มให้กับฉัน

"โอเค งั้นฉันจะเสริฟชาให้กับชินบ้าง ดังนั้นอยู่ที่นี่ซักเดี๋ยวนะ ชินนี้ค่อนข้างจะชำนาญในการต่อรองเลย"

"หืม? อ่า กินชากับโรเล็ตต้าก็ดีเหมือนกัน แต่ฉันก็มีบางอย่างที่ต้องการจะถาม"

ฉันได้ใส่มีดทำครัว หม้อ และเครื่องปรุงรสลงไปในช่องเก็บของและพยายามแสดงออกอย่างจริงจังเพื่อที่จะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้ ที่ฉันได้พบกับนักสำรวจอีกคนหนึ่งที่เป็นศัตรูและตอนนี้ก็ถูกควบคุมอยู่

แม้ว่าวอร์คเกอร์ได้ตกลงที่จะทรยศบริทแมน แต่ฉันก็เพียงแค่เอาชนะเขาเพราะความรุนแรงและมันก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะไว้ใจวอร์คเกอร์ผู้ที่ซึ่งอยู่ภายใต้บริทแมนมาทั้งชีวิต ฉันต้องการจะหาวิธีที่จะทำให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เปลื่ยนความคิด

หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวของฉัน โรเล็ตต้าก็ได้คิด 'หืมม' จากนั้นเธอก็คลานหาบางอย่างในกระเป๋าพร้อมด้วยคำอุทานเล็กๆ

"บางสิ่งบางอย่างที่สมบูรณ์สำหรับชินที่ใช่ได้....นี้ไง สัญญาวิญญาณ"

มันมีชื่อที่ฟังดูอันตรายมากๆ

"ลองดูสิเพราะว่าชินได้ทำความสำเร็จมากกว่าสองอย่าขึ้นไป ชินก็เลยสามารถจะซื้อมันได้ มันใช้งานง่ายมาก เพียงแค่ชินเขียนเนื้อหาของสัญญาทั้งสองฝั่งด้วยเลือด มันไม่สำคัญว่าจะเขียนเป็นภาษาอะไร แต่ว่าหลังจากที่ชินพูดว่าสัญญาวิญญาณและสัญญาก็จะถูกใช้งาน"

"แค่นั้นหรอ? มันง่ายๆเลยหรอ?"

"อ่า ถ้าคนใดคนหนึ่งฝ่าฝืนสัญญาก็จะถูกอีกคนเอาวิญญาณไป ดังนั้นระวังให้ดี"

"นี่มันเป็นสัญญาที่อันตรายจริงๆ!"

"แต่ว่าเธอก็ต้องการอะไรบางอย่างเหมือนกัน ใช่มั๊ย?"

โรเล็ตต้าได้ม้วนสัญญาวิญญาณและส่งมันมาให้ฉัน

"มันราคา 1,000,000 ทอง แต่เพราะว่าไม่เคยมีใครซื้อไปเป็นเวลา 500 ปีแล้ว ฉันก็จะมอบมันให้กับชินในราคา 500,000 นี้ก็คือราคาต้นทุนการผลิต"

"ส่วนลด 50% ว้าว มันก็ยังคงแพงอยู่ดี...เอาเถอะ นี่"

ดูลาฮานได้ให้เงินฉัน 100,000 ทองในทุกๆครั้งที่ฉันเอาชนะเขาและฉันได้เอาชนะเขามากกว่า 80 ครั้ง ฉันได้เงินมาไม่น้อยเลย แม้ว่ามันจะมีค่าใช้จ่ายกับสมาชิกปาตี้หุ่นไล่กา บัตรเข้าไปตีบอส โพชั่น ค่าซ่อมไอเทมที่ต้องจ่ายไปอีก ฉันก็ยังคงเหลือเงินอีกประมาณ 7,00,000 ทอง ฉันสามารถจะจ่าย 500,000 ทองได้สบายๆ

"ขอบคุณสำหรับการซื้อสินค้าค่ะ คุณลูกค้า"

"ขอบคุณโรเล็ตต้า ฉันรู้ว่าการมาหาเธอมันเป็นความคิดที่ถูกต้อง"

"ฉัน...ดีใจที่ได้ช่วย ถะ ถ้าชินมีเรื่องอะไรหนักใจ ชินก็สามารถมาหาฉันได้เสมอเลย! ตราบเท่าที่ชินยังจ่ายเงิน ฉันก็จะสามารถทำได้แม้แต้สิ่งที่ฉันไม่มี!"

"ไม่หรอก ฉันจะพยายามให้หลินจัดการสิ่งที่ฉันต้องการส่วนใหญ่ ฉันจะมาที่นี่เพราะพลังชีวิตของฉันเหลือศูนย์ ฉันได้พบกับหลิน แต่ฉันไม่สามารถจะทำให้เขารำคาญในระหว่างเดทได้"

"...ถ้างั้นชินจะไม่มาอีกแล้วหรอ?"

หูของโรเล็ตต้าได้หัดลง มันดูน่ารักอยู่ดีดังนั้นฉันอยากจะมองเธอไปเรื่อยๆ แต่โรเล็ตตาได้เริ่มมองมาที่ฉันทำให้ฉันรีบแก้ตัวก่อนที่เธอสังเกตุเห็น

"มะ ไม่! ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันจะมาเยี่ยมโรเล็ตต้าเฉพาะเมื่อฉันมีสิ่งที่ต้องการ ฉันจะมาที่นี่บ่อยๆตราบเท่าที่โรเล็ตต้ายังไม่รำคาญ"

"มันไม่ได้ทำให้ฉันรำคาญเลย จริงๆแล้วฉันเกือบจะเบื่้อตายซะอีก! ดังนั้นมาที่นี่เยอะๆนะ!"

ไม่หรอก ถ้าเธอรู้สึกเบื่อที่ทำงาน...แล้วเธอไม่ใช่เป็นกิลมาสเตอร์หรอ...?

*****

เมื่อฉันได้กลับมาหลังจากที่ดื่มชาแล้ว วอร์คเกอร์ก็กำลังคลานอยู่กับพื้นและปากของเขาก็ถูกมัดด้วยเทป

"วอร์คเกอร์สภาพนี้มันเหมาะกับนายเกินไปแล้ว..."

"อืมมมมม!"

"การที่เขาพูดมันทำให้ฉันรำคาญ ดังนั้นฉันเลยปิดมันซะ"

ฮวาหยาได้มองที่วอร์คเกอร์ด้วยใบหน้าที่แดงขึ้น อยากแรกฉันได้เอาเทปออกมาจากปากของวอร์คเกอร์ เขาได้ไอออกมาและหายใจพร้อมกับบ่น

"เวรเอ้ย ฉันเพียงแค่สงสัยว่ามัสติฟอร์ดกับนาย อ๊ากกกก!"

"วอร์คเกอร์ บางทีนายอาจจะโง่สินะ?"

วอร์คเกอร์ได้กลายเป็นมนุษย์ไฟและกำลังดิ้นไปมาอย่างรุนแรง แต่ฉันก็ได้ตัดสินใจที่จะปล่อยเขาไว้จนกว่าฮวาหยาจะใจเย็นลง เมื่อวอร์คเกอร์ได้ปล่อยกลิ่นเหม็นไหม้ออกมา ฉันก็แสดงสัญญาให้เขาดู

"เอาล่ะ เรามาจัดระเบียบเนื้อหาของสัญญาระหว่างเรากันเถอะ"

"นายเอาจริงดิ นายเตรียมแม้แต่อะไรแบบนี้...สัญญามันจะไปมีความหมายอะไร? นายคิดว่านายจะสามารถฉุดรั้งฉันไว้ได้ด้วยกฏหมายงั้นหรอ?"

"ไม่ ฉันไม่ได้พยายามจะฉุดรั้งนายไว้ นี้มันคือสัญญาวิญญาณ เพีนวแค่นายจะส่งวิญญาณมาให้ฉันถ้าผิดสัญญา ไม่ต้องกังวลกับมันมากนักหรอก"

"ฉันจะไม่กังวลเรื่องนี้ได้ยังไงกัน? ฉันควรจะถูกบังคับตามกฏหมายสิ!"

"แต่นายไม่มีทางเลือก!"

"เวรเอ้ย ไม่! ฉันจะไม่ทำมัน!"

"อะไรนายได้วางแผนที่จะทำลายสัญญางั้นหรอ....?"

ฮวาหยาได้พูดด้วยเสียงต่ำและทำให้เพลิงลุกขึ้นในมือของเธอ มันเป็นเพลิงที่ร้อนแรงอย่ามาก วอร์คเกอร์ก็ดูเหมือนจะสังเกตุถึงอันตรายของมันในขณะที่กลืนน้ำลายลงไป จากนั้นเขาก็ดึงสัญญาไปอย่างเงียบๆ

ข้อที่หนึ่ง เอ็ดเวิร์ค วอร์คเกอร์ จะไม่สามารถทำร้ายฮวาหยา เอเลนี่ มัสติฟอร์ดหรือคังชินได้โดยตรงหรือทางอ้อมและกับครอบครัว ญาติสนิท และเพื่อนของเขา

"เอาล่ะ แน่นอนแต่ฉันกังวลเล็กน้อยตรง 'ทางตรง' และ 'ทางอ้อม' มันค่อนข้างจะครอบคลุมไป"

"ง่ายๆเพียงแค่นายจะไม่ได้รับอนุญาติให้สาปแช่งด้วย นอกจากนี้ถ้านายพยายามจะแอบมองฉันอีก ดวงวิญญาณของนายก็อาจจะบินหายไปก็ได้"

"ฉันจะไม่ทำมัน!"

ข้อที่สอง คังชินจะพาเอ็ดเวิร์ด วอร์คเกอร์ไปที่เกาหลีอย่างปลอดภัยและช่วยให้เขามีชีวิตที่อิสระโดยที่เขาไม่ได้ละเมิดข้อแรก

"แต่ว่าแผนของนายคืออะไร? มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหลบไปจากสายตาของบริทแมน"

"ไม่ต้องกังวล ฉันมีวิธีของฉัน"

ข้อที่สาม เอ็ดเวิร์ด วอร์คเกอร์จะต้องปฏบัติภารกิจต่อไปนี้เพื่อเป็นการแลกเปลื่ยนกับการที่จะไม่เปิดเผยในสิ่งที่เขากระทำผิดต่อสาธารณชนและส่วนตัว

อย่างแรก ทำลายข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับฮวาหยา เอเลนี่ มัสติฟอร์ดในการครอบครองของบริทแมน และใช้ความสามารถในฐานะนักสำรวจดันเจี้ยนเพื่อช่วยเธอในขอบเขตที่เป็ฯไปได้ นอกจากนี้ก่อนที่ฮวาหยา เอเลนี่ มัสติฟอร์ดจะอนุญาติ เขาห้ามที่จะแต่งตั้งให้ผู้ใดเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน

อย่างที่สอง ดูแลน้องสองของคังชิน คัง ยุย อย่างสมบูรณ์แบบ

"นี่คืออะไร?"

"มันมาจากที่นายพูด บริทแมนมีภายถ่ายที่ฉันกำลังอาบ อาบน้ำ...ฉันเกลียดมัน! กำจัดมันทิ้งให้หมด! นอกจากนี้เมื่อฉันสร้างองค์กรนักสำรวจดันเจี้ยนในภายหลังนายจะต้องช่วยฉัน ฉันจะต้องมีอำนาจในการแต่งตั้งนักสำรวจด้วยเหมือนกัน...นั่นเป็นเงื่อนไขแรก"

"ไม่ ฉันไม่ได้ติดใจกับภารกิจแรก....ยอน ฮวาวูหรือก็คือคังชิน นายหมายถึงอะไรที่ว่าคอยปกป้องน้องสาวของนาย?W

"นายกำลังพูดอะไร? ที่ฉันยอมให้นายย้ายข้างมาก็เพราะสิ่งนี้"

ฉันพูดในขณะที่จ้องไปที่วอร์คเกอร์

"นายรู้ไหมน้องสาวของฉันน่ารักมากๆ แม้ว่าจะมีการติดตั้งอุปกรณ์ป้องกันภัยที่พวกเราอยู่ในโลกที่อันตราย แต่เมื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับน้องสาวของฉันหรือเธออยู่ในปัญหา ฉันก็ต้องการใครบางคนที่จะปกป้องเธอได้จนกว่าที่ฉันจะไปถึงที่นั่น นายมีทักษะการซ่อนตัวและความสามารถทางกายภาพมันจึงสมบูรณ์แบบที่จะเป็นบอดี้การ์ด"

"นาย...เพียงแค่เรื่องแบบนี้..."

"เรื่องแบบนี้อะไร?"

ฉันได้ยกหมัดของฉันขึ้นมาพร้อมประกายสายฟ้า ควรจะฆ่าไอชั่วนี้ดีไหมนะ? ฮวาหยาได้ถอนหายใจและหยุดฉันไว้

"นายเพียงแค่จะต้องคอยปกป้องน้องสาวของชินในตอนเช้าถึงบ่ย ดังนั้นนายจะเป็นอิสระหลังจากนั้น นายสามารถจะเข้าไปในดันเจี้ยนหรือจะทำอะไรก็ได้ ดันเจี้ยนที่นายอยู่คืออะไรนะ?"

"ดันเจี้ยนที่สาม....เวรเอ้ย ชีวิตประจำวันของฉันจะหายไปอย่างสมบูรณ์"

"อ่า เสียงนายมันดังไปแล้ว! นายจะได้รับอิสระในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์! เพียงแค่คิดว่ามันเป็นงาน!"

"อีก งานที่ต้องคอยระวังลูกเจี๊ยบหนุ่มบางคน...ฉันควรที่จะเลือกอยู่ในดันเจี้ยนไปในตลอดชีวิตที่เหลืออยู่"

"ชินอย่าฆ่าเขา"

ฉันได้ต่อยไปที่หน้าของวอร์คเกอร์แล้ว แต่ว่าโชคดีที่เขายังไม่ตาย

"ฮึ่ม นายจะเข้าใจเมื่อนายเห็นน้องสาวของฉัน ความจริงแล้วนายอวรจะขอบคุณนะที่มีโอกาสได้ปกป้องเทวทูตที่เกิดใหม่แสนน่ารักและน่าเอ็นดู"

"ห๊ะ...เธอสวยจริงๆหรอ?"

"ถ้านายแตะต้องเธอแม้แต่ปลายนิ้ว นายตายแน่ ฉันจะไปฉีกกระชากนายและเผานายให้เป็นขี้เถ้า ฉันจะทำให้นายกลับมามีชีวิตอีก แล้วฆ่านายอีกครั้ง หานายในนรกและทำให้นายกลายเป็นผง"

"มันอยู่ในสัญญา! ฉันรู้แล้วแม้ว่านายจะขู่ฉัน!"

ข้อที่สี่ เมื่อมีการร้องของจากฮวาหยา เอเลนี่ มัสติฟอร์ดหรือคังชิน เอ็ดเวิร์ด วอร์คเกอร์ก็จะต้องเข้าร่วมเหตุการณ์การจู่โจมหรือเหตุการณ์ดันเจี้ยน กฏข้อนี้มีความสำคัญมากกว่าข้อที่สองและสาม

"แค่นั้นแหละ"

"นายแนใจว่าจะถามฉันมาก..."

"นายไม่ชอบมันหรอ? ต้องการให้ฉันจ่ายเงินเดือนให้นายด้วยไหม?"

"ฉันไม่ต้องการมัน ฉันไม่ต้องการที่จะให้นายมาบังคัญบัญชาฉันมากกว่านี้แล้ว"

"เอาล่ะ ถ้างั้นก็พูดตามฉันนะ ฉันขอทำสัญญาวิญญาณ"

"ฟู่...เวรเอ้ย ฉันขอทำสัญญาวิญญาณ"

ในขณะที่เราประกาศออกมาถึงข้อตกลง สัญญาวิญญาณก็ได้ลอยขึ้นไปบนฟ้าและถูกเผาไหม้ไป วอร์คเกอร์รู้สึกเจ็บปวดในทันทีหลังจากนั้นและกลิ้งไปบนพื้น

"อ๊ากกกกกก!"

"อา บางทีนายอาจจะไม่สามารถสาปแช่งเราได้ในใจอีกด้วย ฉันได้ยินมาว่าหัวใจของนายจะเริ่มเจ็บปวดเมื่อสัญญาถูกละเมิด ถ้านายยังคงทำมันต่อไป วิญญาณของนายอาจจะลอยออกมาก็ได้ดังนั้นระวังด้วยนะ"

"เอามันกลับมา เว้ยเอ้ย เอามันกลับมา! อ๊ากกกกก!"

ฉันไม่แน่ใจว่ามันจะใช้เวลานานแค่ไหนกว่าวอร์คเกอร์จะสงบลง แต่ว่ามันก็ไม่ใช่ธุระของฉัน หลังจากที่หมดธุระกับเขาแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความสดชื่นในใจ ฮวาหยาได้มองมาที่ฉันด้วยแววตาสงสัยใคร่รู้

"นายกำลังจะไปที่ไหน? หลังจากที่จัดการกับวอร์คเกอร์และแม้กระทั่งเข้าไปที่ดันเจี้ยนเพื่อเอาไอเทมมา พวกเรายังไม่ได้กินอาหารเย็นกันเลยนะ"

"ฟู่ ฮวาหยามันมีบางสิ่งที่่ฉันจะต้องทำ มันเป็นสิ่งที่สำคัญมากในตอนนี้"

"ฉันไม่รู้ว่ามันคืออะไร...แต่ว่าต้องการให้ช่วยไหม?"

"ไม่ มันเป็นสิ่งที่ฉันจะต้องทำด้วยตัวเอง เอาล่ะ...ฉันไปแล้วนะ ฉันอาจจะมาสายดังนั้นกินก่อนได้เลย"

"โอ โอเคร โชคดี....?"

แม้ในขณะที่เธอโบกมือลาฉัน ฮวาหยาก็ยังคงเอียงหัวอย่างสงสัย ฉันได้ออกไปจากที่พัก เมืองและทะเลสาบต่างก็มืดสนิท มันมองไม่เห็นใครและทะเลสาบไกลๆก็มีทูน่าละลายที่กำลังว่ายผ่านน้ำ...! ฉันได้ตรวจสอบอีกครั้งว่าไม่มีใครอยู่รอบๆและสวมใส่ชุดเซ็ตเกล็ดมังกรสีชาดลงไป ในมือของฉันมีตัดสรรพสิ่งอยู่อยู่

"ซาชิมิทูน่าละลาย....รอฉันก่อน ฉันกำลังมาแล้ว!"

เช้าวันรุ่งขึ้นมีรายงานว่ามีมอนสเตอร์แปลกๆที่วิ่งเหนือทะเลสาย (ยืมพลังของริยู) กรีดร้องเพื่อดึงดูดมอนสเตอร์ (ทักษะยั่วยุ) และเรียกพายุเพื่อที่จะฆ่าพวกมัน (พายุธาตุ) โชคดีที่พวกเขาไม่เห็นในตอนที่ฉันหั่นทูน่าละลายมาทำเป็นซาชิมิ...!