บทที่ 72 - สวนแฟรี่ (5)
บทที่ 72 - สวนแฟรี่ (5)
”
(Tl: ขอแก้ไขจากตรงพื้นที่ฤดูใบไม้ผลิเป็นบ่อน้ำพุนะครับ)
"อึก!?"
แม้ว่าในขณะที่ฉันได้ก้าวถอยหลังออกมา ฉันก็เกือบจะตกใจกับมัน แม้ว่ามันจะขยับอย่างช้าๆ แต่แน่นอนได้เลยช่องเก็บของมันกำลังส่งหมูป่าเหล็กยักษ์ออกมา
ช่องเก็บของมันก็ยังเปิดขึ้นอย่างอิสระผ่านอากาศ มันได้ขยับไปรอบๆพื้นที่โล่งที่ฉันเพียงจะเดินผ่านมาราวกับว่ามันกำลังคายหมูป่าเหล็กยักษ์ออกมา พร้อมด้วยเสียงกระเพื่อม ร่างการที่ใหญ่ยักษ์ของมันได้ถูกทิ้งออกมา แม้ว่าฉันจะคาดหวังไว้ในระดับหนึ่ง แต่จริงๆแล้วมันได้ทำให้คฤหาสน์นี้มีบรรยากาศที่ลึกลับ
หลังจากที่มันเสร็จสิ้นการคายหมูป่ายักษ์ออกมา ช่องเก็บของของฉันก็ได้ปิดตัวลงไปโดยอัตโนมัติราวกับว่ามันไม่ได้ทำตามแบบนั้น ฉันหวังว่าสิ่งที่น่าประหลาดใจแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วนะ ในขณะที่ฉันกำลังขบคิดอยู่นั้น หัวของหมูป่าก็ได้แตกออกมาด้วยเสียงดังสนั่น
"อา นั่นมัน!"
คำตอบตอบที่ชัดเจนเลยก็คือบลูสโตน! หินมานาก็คือบลูสโตนของหมูป่าที่ฉันมีอยู่! ฉันได้เฝ้าดูฝากนี้ด้วยท่าทางงุนงง ในไม่ช้าบลูสโตน ไม่สิ หินมานาขนาดใหญ่ก็ได้ลอยออกมาจากร่างกายของมัน
หมูป่ามันก็เรื่องหนึ่ง แต่ว่าว่าชาวจีนได้มาพบกับหินมานานี้ ฉันมั่นใจได้เลยว่าพวกเขาจะต้องทั้งอิจฉาและเจ็บปวดแน่ๆ ราคามันจะมาถ้านำมันไปขาย?
ในตอนที่คิดเรื่องไร้ประโยชน์นี้ หินมานาก็ไปลอยเข้ามาหาฉันในขณะที่ขนาดของมันกลายเป็นเล็กลง แต่แสงที่ของมันได้แข็งแกร่งเข้มข้นขึ้น เมื่อมันมาถึงตรงหน้าของฉันมันก็มีขนาดที่เท่ากับนิ้วหัวแม่มือของฉัน มันได้ส่องแสงแพรวพราวออกมา มันเกือบจะเหมือนกับว่ามันได้บีดอัดตัวเองเพื่อที่จะเพิ่มความบริสุทธิ์
[หยดเลือดของคุณ]
"กั๊ก"
หลังจากทีเฉือนนิ้วของฉันเบาๆด้วยหอก ฉันก็ได้ปล่อยให้เลือดหยดลงไปบนหินมานา จากนั้นหินมานาก็ได้ปล่อยแสงเจิดจ้าและลอยเข้าไปในคฤหาสน์ ฉันได้พยายามที่จะตามเส้นโคจรของมัน แต่ว่ามันได้หายไปในพื้นที่ส่วนกลางของห้องโถงในพริบตา
โอ้! ทันทีหลังจากนั้นคฤหาสน์ก็ได้สั่นสะเทือน
[คุณได้ยืนยันสิทธิ์ในฐานะของเจ้าของของคฤหาสน์นี้เสร็จเรียบร้อยแล้ว คุณสามารถที่จะกลับไปที่ดันเจี้ยนโดยการใช้กุญแจได้ตลอดเวลา และเช่นเดียวกันคุณก็สามารถที่จะกลับมาที่คฤหาสน์นี้จากดันเจี้ยนได้เช่นกัน เมื่อพลังชีวิตของคุณได้กลายเป็นศูนย์ คุณสามารถจะกลับมาที่คฤหาสน์นี้ได้ซึ่งในกรณีนี้คุณก็จะยังไม่สามารถเข้าไปสู่ดันเจี้ยนได้ในอีกหนึ่งสัปดาห์]
เมื่อพลังชีวิตของฉันเป็นศูนย์มันหมายความว่าเมื่อฉันได้ถูกเตะออกจากดันเจี้ยนเมื่อพลังชีวิตหมดลง แม้ว่าฉันจะไม่ได้ตายในเร็วๆนี้ก็ตาม ฉันก็ดีใจที่สามารถจะกลับมาที่คฤหาสน์ได้ถ้าฉันตาย เพราะว่าฉันไม่ต้องการที่จะให้พ่อพบมัน
นอกจากนี้ความจริงที่ว่าฉันสามารถจะสลับไปมาระหว่างดันเจี้ยนและคฤหาสน์ได้มันเป็นประโยชน์อย่างแท้จริง ฉันสามารถที่จะนำของมาขายในพื้นที่พักอาศัยได้อีกด้วย ไม่ต้องพูดถึงว่ามีผู้ที่ขายของตามถนนและบาร์ที่เปิดให้บริการเฉพาะที่นี่อีกด้วย
เช่นเดียวกันฉันได้กลายมาเป็นเจ้าของคฤหาสน์ที่ฉันไม่เคยแม้แต่จะฝันถึงมันมาก่อน ทั้งหมดนี่ต้องขอบคุณดันเจี้ยน!...แต่ว่ามันก็ยังไม่ได้หมดแค่นั้น
[ด้วยหินมานาที่ถูกติดตั้งในคฤหาสน์ การระบายอาอาศ การจัดการอุณหภูมิ การทำความสะอาดและการบำรุงรักษาอื่นๆจะถูกจัดการโดยอัตโนมัติ อย่างไรก็ตามเขาขอแนะนำให้คุณแต่งตั้งผู้ดูแลคฤหาสน์]
"แล้วเพราะว่ามันใหญ่มาก...เพียงแค่มองไปรอบๆมันก็น่าเหนื่อยหน่ายแล้วนะ"
[คุณจะได้รับการนำทาง]
"อืมม...ไม่สิก่อนหน้านั้น"
ฉันได้หยุดข้อความของพูดสาวได้อย่างน่าประหลาดใจ ฉันได้หันไปและมองไปที่หมูป่าซึ่งหัวของมันได้แตกออกมา ในตอนนี้มันเป็นงานที่น่าเบื่อมาก
"ฉันจะต้องจัดการกับมัน"
ฉันได้ยอมแพ้เกี่ยวกับมันในสองชั่วโมงให้หลัง ตัวของมันใหญ่เกินไป! ฉันควรจะจัดการกับเจ้ามอนสเตอร์ขนาดยักษ์นี่ยังไงดี ถ้าฉันต้องการที่จะชำแหละมันออกมาอย่างสมบูรณ์ด้วยตัวฉันเอง แม้ว่าจะมีเวลาสี่วันเต็มมันก็ไม่น่าจะพอ
"ฉันควรที่จะเก็บมันกลับไปในช่องเก็บของมั๊ย? เดี๋ยวก่อนสิ ถ้าฉันปล่อยมันไว้แบบนี้ มันจะเน่ามั๊ย?"
ฉันได้บ่นออกมาในขณะที่ยืนอยู่บนหัวของมันและเคาะลงไปสองสามครั้ง จากนั้นหน้าต่างกึ่งโปร่งใสที่อธิบายถึงสถานะก็ได้โผล่ออกมาอัตโนมัติ
[ศพหมูป่าเหล็กยักษ์ (ยูนีค)
ซากศพของบอสการจู่โจมระดับ B ขนาดยักษ์ เนื้อของมันอยู่ในคนระชั้นเลยเมื่อนำไปเทียบกับเนื้อของมอนสเตอร์ตัวอื้นๆ ถ้าหากจัดการดีๆมันก็ใช้ในทางการแพทย์ได้อีกด้วยซึ่งนั่นมันจะสามารถช่วยเพิ่มสเตตัสของคุณได้อย่างถาวร กระดูและหนังของมันสามารถจะเอาไว้สร้างเป็นไอเทมระดับ A ได้ มันอาจจะดีกว่าหากใช้มันเป็นเครื่องสักการบูชาแก่เวทมนตร์ดำ แม้ว่ามันจะเป็นศพแต่เพราะว่ามันมีมานาที่อุดมสมบูรณ์สะสมไว้อยู่ ดังนั้นมันจะไม่เน่าเปื่อยแม้ว่าจะทิ้งมันเอาไว้]
"อืม"
ฉันได้เรียนรู้อะไรบางอย่างแล้ว
อันดับแรกเลยการกินเนื้อของบอสการจู่โจมจะเพิ่มสเตตัส สอง ศพของบอสการจู่โจมสามารถจะเอาไปใช้สร้างเครื่องสวมใส่ป้องกันหรืออาวุธที่มีระดับสูงกว่าตัวบอสได้ สาม ฉันสามารถจะเอามันมาใช้เป็นอันเดตได้อีกด้สน (บูชายัญ)
แล้วที่สำคัญที่สุดเลยก็คืออย่างที่สี่ มันจะไม่เน่าเสียแม้ว่าฉันจะทิ้งมันเอาไว้แบบนี้!
"เอาล่ะ สำหรับตอนนี้ไปที่บ้านดีกว่า"
ฉันได้หยักหน้าและกระโดดลงไป เพราะว่ามันจะไม่เน่าแม้ว่าฉันจะทิ้งมันเอาไว้ที่นี่ มันก็ไม่มีความจำเป็นที่ฉันจะต้องเก็บมันกลับเข้าช่องเก็บของอีกต่อไป
เมื่อฉันได้มองตรวจสอบมันจากด้านล่าง มันนั้นมีขนาดที่มโหฬารจริงๆ อย่างไรก็ตามแม้ว่าถ้าฉันใช้มันสร้างอุปกรณ์ป้องกันหรือาวุธ พวกมันก็จะเป็นไอเทมระดับที่สูงที่สุดที่ระดับ A เท่านั้น ตัดสินได้โดยจากหอกดินดำที่ซึ่งเป็นรางวัลจากเหตุการณ์ดันเจี้ยนระดับ A หรือจะพูดก็คือมันสามารถจะมีค่าเทียเท่าหอกนี้ได้เลย แม้ว่ามันจะขายได้ราคาที่สุดยอดสำหรับผู้ใช้พลัง แต่มันก็ไม่จำเป็นจะต้องนำไปใช้รายได้เพียงอย่างเดียว ไม่ต้องพูดถึงเลยชาวจีนก็อาจจะสังเหตุเห็น
"ในตอนนี้ฉันควรจะทำยังไง?"
เพราะว่าฉันได้ทำการยืนยันสิทธิ์เป็นเจ้าของคฤหาสน์เรียบร้อยแล้ว ฉันจึงได้รู้สึกผ่อนคลาย ฉันควรจะไปดูรอบๆคฤหาสน์ดีมั๊ยนะ? หรือว่าฉันควรจะมองไปที่บ่อน้ำพุที่โรเล็ตต้าพูดถึงดี?
แม้ว่าฉันจะใช้เวลาทบทวนเป็นเวลายาวนาน แต่การตัดสินใจมันจะเกิดขึ้นในทันที เพราะว่ามันอยู่ในใจของฉันอยู่แล้ว ฉันได้ตัดสินใจที่จะไปดูตาน้ำเป็นอย่างแรก ฉันได้เดินออกไปจากสวนและเดินเข้าไปในพื้นที่ป่า ในขณะนั้นเขาก็คิดว่ามันไร้สาระมากๆเลยที่ในคฤหาสน์มันมีเขตป่าอยู่ด้วย
"โว้ว...."
มันเป็นฉากที่สวยงามจริงๆ ในบ่อน้ำพุนี้ที่ไม่ได้ใหญ่หรือเล็กนี้มันมีธารน้ำเล็กๆพุ่งออกมา ภายในก็มีปลาตัวเล็กๆกำลังว่ายไปมาในน้ำที่เกือบจะใสนี้
นอกจากนี้มันก็ยังมีดอกไม้จำนวนมากล้อมรอบบ่อน้ำพุเอาไว้อยู่ราวกับว่ามันกำลังจะโอบกอดน้ำพุนี้เอาไว้ และต้นไม้เล็กก็ได้ให้ร่มเงาอยู่ด้านข้าง มันเป็นจุดพักผ่อนที่สมบูรณ์แบบ แม้ว่าพื้นที่ขนาดเล็กๆนี้จะไม่ได้พอดีกับความกว้างใหญ่ของคฤหาสน์ แต่มันก็เป็นในแบบสไตล์ของฉันเลย เหมือนกับที่โรเล็ตต้าได้พูดไว้ ฉันรู้สึกเหมือนกับจะมีแฟรี่บินออกมาจากน้ำพุนี้ได้ตลอดเวลา
[คุณมีกุญแจทางเข้าของสวนแฟรี่ คุณต้องการจะใช้กุญแจหรือไม่?]
"...อะไรนะ?"
นี่กำลังพูดถึงอะไร? ฉันได้หยิบเอากุญแจคริสตัลสีฟ้าอ่อนขึ้นมาจากช่องเก็บของของฉัน อะไร? สวนแฟรี่หรอ? ไม่ใช่ว่าฉันได้ยินชื่อนี้มาจากที่ไหนสักแห่งหรอ...? มันควรจะเป็นเมื่อนานมาแล้ว แต่ฉันไม่สามารถจะจำมันได้
หลังจากที่ฉันได้คิดสักหน่อยนึง ฉันก็ได้ยอมแพ้กับมัน เพราะว่าฉันไม่มีโอกาสที่จะทำให้โรเล็ตต้าโกรธขึ้นมาได้ ฉันก็เลยได้ตัดสินใจที่จะเปิดทางเข้า
"ใช่"
[ประตูได้เปิดขึ้น]
น้ำในน้ำพุได้พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและหมุนวนรวมกันจนกลายเป็นขนาดใหญ่ซึ่งเพียงพอสำหรับตัวคนพอดี มันไม่ใช่ว่าฉันจะต้องกระโดดเข้าไปในมันงั้นหรอ ใช่มั๊ย? ฉันได้ตัดสินใจที่จะไว้วางใจโรเล็ตต้าและกระโดดเข้าไปในประตูนั่น
ฉากที่บิดเบี้ยวและอากาศปวดหัวที่รุนแรงได้เข้ามาหาฉัน สำหรับในตอนนี้ฉันไม่สามารถจะทนต่ออาการปวดหัวและหลับตาลงไป
หลังจากที่ฉันได้ตื่นขึ้นมา ฉันก็ได้มาอยู่ที่สวนแฟรี่แล้ว
[ดูสินี่เป็นเจ้าชายล่ะ!]
[พายุธาตุ~]
[ฉันรักมัน หมุนๆ~]
[ฉันต้องการที่จะทำพันธะสัญญากับเขา]
[ธาตุสายฟ้าของเขาเธอสวยมาก]
มันเป็นเสียงของเหล่าธาตุที่ฉันได้ยินมาเสมอทั้งในดันเจี้ยนและบนโลก อย่างไรก็ตามมันมีจำนวนของธาตุอย่างมหาศาลในพื้นที่แห่งนี้ รอบๆตัวของฉันได้เต็มไปด้วยสีสันสว่างสดใส ถ้าหากเอลฟ์ได้เห็นพวกเขา...มันก็คงจะเป็นเหมือนกับสวนสนุกแน่ๆ
นอกจากนี้สถานที่นี้ก็ยังไม่ได้มีเพียงแค่เหล่าธาตุ มันยังมีแฟรี่อีกด้วย ซึ่งไม่เหมือนกับเหล่าธาตุ แฟรี่นั้นแม้แต่คนธรรมดาก็สามารถจะมองเห็นได้ พวกเขานั้นได้ล้อมรอบไปด้วยเหล่าธาตุ ความจริงแล้วพวกเขาค่อนข้างจะตื่นตระหนก
[ราชินีต้องการจะเห็นเขา]
[ฉันถูกฟาดโดยกิลด์มาสเตอร์เพราะพูดเกี่ยวกับมัน]
[ฟาดหรอ!?]
[ฟาด!]
[ราชินีจะตีเรา!]
[แมวขโมย---!]
"ไพก๊า"
[เรียกฉันหรอ นายท่าน]
ฉันได้เรียกไพก้าผู้ที่ได้ฉันได้ยกเลิกการอัญเชิญไปหลังจากเข้ามาในพื้นที่พักอาศัย เมื่อไพก้าได้ปรากฏตัวขึ้น แม่แต่เหล่าธาตุและแฟรี่ก็ได้มารวมตัวกัน
[ธาตุที่สวยงาม!]
[มาเล่นกับพวกเรากันเถอะ!]
[ดะ เดี๋ยวก่อน ถอยออกไปนะ]
มองไปที่การแสดงออกที่แตกตื่นของไพก้ามันได้ทำให้ฉันหัวเราะออกมาเบาๆและพูดขึ้น
"ไปเล่นกับพวกธาตุสักหน่อยเถอะ แม้ว่าเธอจะไม่ต้องการแต่มันก็ช่วยไม่ได้น่ะ"
[ถะ ถ้านั่นเป็นคำขอของนายท่านล่ะก็นะ เอาล่ะพวกนายต้องการจะเล่นอะไรกัน?]
[มาเล่นแท็กกันเถอะ!]
[แท๊ก!]
[ฉันชอบหมุน หมุน~]
นายอาจจะไม่สามารถหมุนๆได้หากปราศจากฉัน บางที่น่ะนะ ด้วยเหตุนี้ฉันก็เลยปล่อยธาตุและแฟรี่ไว้กับไพก้า จากนั้นฉันก็เดินตรงเข้าไปในสวนซึ่งมันดูเหมือนจะเป็นสวนคฤหาสน์ในเวอร์ชั่นที่ใหญ่ขึ้น แฟรี่และบอลแสงได้ลอยอยู่ในบรริเวณนั้นด้วย
ที่นั่นฉันได้พบกับศาลาที่มีสมาชิกของเผ่าแฟรี่รวมตัวกันอยู่หลายคน มีน้ำรอยตัวอยู่รอบๆศาลานี้และพวกเขาก็ได้นั่งในศาลาเป็นวงกลมเพื่อดื่มชา ด้วยกองกระดาษที่ถัดไปจากพวกเขาดูเหมือนว่าพวกเราจะไม่ได้เพียงแค่นั่งเล่น
ในหมู่ของพวกเขามีฮ็อบก็อบลิน เอลฟ์ และมนุษย์สัตร์ที่มีหูและหางของแมว เดี๋ยวก่อนนะเผ่ามนุษย์สัตว์ไม่น่าจะใช่ส่วนหนึ่งของเผ่าพันธ์แฟรี่ใช่มั๊ย?
นอกจากนี้ยังมีมนุษย์ที่ตัวเล็กๆเหมือนคนหนุ่ม เขาดูเหมือนกับคนแข็งมากที่สุดซึ่งนั้นเป็นหนึ่งในสมาชิกของเผ่าพันธ์แฟรี่
"อืมม? นายเป็นใครเมี้ยว?"
ในหมูของพวกเขา มนุษย์สัตว์หูแมวสาวได้เป็นคนแรกที่สังเกตุเห็นฉัน เธอไม่ได้พยายามที่จะซ่อนหูทรงสามเหลี่ยมที่มีขนยาวยื่นออกมาจากผมสีน้ำตาลของเธอเลย ดวงตาของเธอนั้นได้สองประกายออกมาด้วยสีเหลืองอ่อนที่เหมือนกับทอง
"ทำไมเธอถึงจะต้องถามด้วย แมวเมี้ยว นายท่านได้พูดเอาไว้ว่ามนุษย์จะมาในเร็วๆนี้นี่ จำได้มั๊ย?"
ฮ็อบก็อบลินที่กำลังดื่มชาอยู่ได้เป็นคนต่อไปที่หันมาสังเกตุฉันเพื่อที่จะตอบสนองต่อคำพูดของแมวสาว และเขาได้พูดได้ถาดชาลงไปบนหัวของเธอ มนุษย์สัตว์สาวได้สะดุ้งและขู่ฮ็อบก็อบลินแต่าว่าเธอก็ได้เงียบไปหลังจากที่โดนถาดชาฝาดหัวอีกครั้ง
จากนั้นคนแคระก็ได้หันหน้ามาหาฉัน ฉันผู้ที่คาดว่าเขาจะมีหนวดเคราที่มากมายเหมือนกับที่มีอธิบายไว้มากมายอย่างในนิยายได้ตกใจอย่างมากหลังจากที่เห็นว่าคนแคระเป็นชายหนุ่มที่หล่อเหลา
"มนุษย์จริงๆด้วย นายคิดว่าฉันจะมีแต่หนวดเคราและกล้ามเนื้อใช่มั๊ย?"
"กึก นายพูดถูกเลย ขอโทษนะ ฉันคังชิน นายล่ะ"
"โรทั่ง เดอร์ เฟร์ม่า อย่างที่นายรู้ฉันเป็นคนแคระ ยินดีที่ได้พบนะมนุษย์"
"ฉันฮ็อบก็อบลินอลาเดล ฉันได้ยินมาจากเมลาเดลว่าเจ้าของของสวนมาเรียน่าได้ปรากฏตัวขึ่้น คนๆนั้นเป็นนายสินะ"
"ใช่แล้วฉันเอง"
ฮ็อบก็อบลินนั้นมีความสามารถที่จะสื่อสารกับคนอื่นในเผ่าพันธ์ของพวกเขาผ่านทางความคิดได้ อลาเดลก็จะต้องได้ยินเรื่องของฉันจากเมลาเดลแน่ๆ
โ
หลังจากที่ได้ยินคำว่าสวนมาเรียน่า มนุษย์สัตว์สาวที่กำลังก้มหน้าหดหู่ก็ได้เงยหน้าขึ้น
"สวนมาเรียน่าเนี้ยว? คนที่ดูมากขนาดนี้เป็นเจ้าของคฤหาสน์แบบพิเศษหรอเนี้ยว?"
"ความแข็งแกร่งมันไม่สำคัญ เจ้าแมวเนี้ยว สิ่งที่สำคัญก็คือลอร์ดจะตัดสินจากความสำเร็จ สวัสดีหนุ่มน้อย ฉันชิคาทา"
"เธอจะต้องเป็นเอลฟ์สิน่ะ ยินดีที่ได้พบ"
ผู้ที่แนะนำตัวคนนี้นั้นเป็นสาวที่สวยอย่างไม่น่าเชื่อ เธอนั่นมีผมเป็นสีเงินเทา ดวงตาสีมรกต และเสน่ห์บางอย่างของผู้ใหญ่ เธอดูเหมือนกับจะออกมาจากภาพวาด ถ้าถาดชาจากในมือของเธอมันไม่ได้ไปตีหัวมนุษย์สัตว์สาวล่ะก็เธอก็จะดูสวยงามมากไปกว่านี้อีก
"ฉันรู้แล้ว นายท่านของ...ฮุฮุ ยินดีที่ได้พบนะ ฝากดูแลนายท่านดีๆด้วยล่ะ"
"อืม ฉันจะถามเพื่อให้แน่ใจนะ แต่ว่านายท่านของเธอหมายถึงโรเล็ตต้าหรอ?"
"ถูกแล้ว"
ชิคาทาได้หยักหน้าของเธอราวกับมันไม่มีอะไร มันเป็นความจริงที่ว่าเจ้าของชั้นขายของถูกเรียกว่านายท่าน ถ้าฉันจะคำนึงถึงความคล้ายคลึงกันระหว่างกุญแจคริสตัลและกุญแจคฤหาสน์...
"โรเล็ตต้าเป็นกิลด์มาสเตอร์ของสวนแฟรี่งั้นหรอ?"
"นั่นมันถูกต้องที่สุดเลยเจ้ามนุษย์ แม้ว่าสวนแฟรี่จะแตกต่างไปจากกิลด์ที่สร้างขึ้นโดยนักสำรวจเล็กน้อย ในความเป็นจริง..."
"เป็นกิลด์ที่มีไว้เพื่อผู้ที่จัดการดันเจี้ยนใช่มั๊ย?"
"ใช่แล้ว ดันเจี้ยนที่หนึ่งมีกิลด์การบริหารทั้งหทด 5 กิลด์ และสวนแฟรี่ก็เป็นหนึ่งในพวกนั้น มันเป็นชื่อที่ตั้งขึ้นตามสถานที่ๆพวกเราเข้ามา"
คนแคระโรทั่งได้หยักหน้าด้วยความพึงพอใจ มันเป็นไปตามที่ฉันคิดเลยจากผู้บริหารจัดการชั้นขายของและส่วนของพื้นที่พักอาศัย แม้ว่าฉันจะอย่างรู้เกี่ยวกับลักษณะเด่นของพวกเขา ฉันก็ไม่ได้ถามออกไปเพราะว่าพวกเขาส่วนใหญ่ดูเหมือนจะไม่ต้องการตอบออกมา มนุษย์สัตว์สาวได้ทรุดตัวลงและมองสำรวจฉันและพูดออกมา
"ชื่อของฉันคือโรก้า เนี้ยว"
"ยินดีที่ได้รู้จักโรก้าเนี้ยว"
"มันไปใช่โรก้า เนี้ยว! มันเป็นแค่โรก้า เนี้ยว!"
แน่นอนว่า ฉันเห็นมันเป็นแค่เรื่องตลกเท่านั้น ปฏิกิริยาของเธอมันเป็นสิ่งที่ฉันต้องการเช่นกัน ฉันได้เฝ้าดูและหยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ฮ็อบก็อบลินอลาเดลได้พูดออกมาในขณะที่จ้องฉันนิ่ง
"ฉันคิดว่านายมาที่นี่เพื่อพบกับนายท่านสินะ?"
"ไม่ โรเล็ตต้าได้บอกกับฉันว่าจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นถ้าฉันใช้กุญแตน้ำพุ แต่เพราะว่าฉันได้มาที่แล้ว ฉันก็เลยต้องการที่จะพบกับโรเล็ตต้า
"อะไรคือสิ่งที่ทำให้นายท่านอึดอัดใจ แม้ว่าหลังจากที่ได้ส่งมอบกุญแจไว้..."
ในขณะที่อลาเดลได้บ่นกับตัวเอง เอลฟ์ชิคาทาก็ได้อธิบายในส่วนของเธอ
"นายก็เห็นเส้นทางนั้นใช่มั๊ย? อย่าได้หลงทางและเดินต่อไป จำเอาไว้นายจะต้องนึกถึงนายท่านเมื่อนายเดินไป ถ้านายตามแฟรี่ทำจะนำนายไป นายอาจจะไม่สามารถกลับมาได้"
"สถานที่แห่งนี้คืออะไร?"
"อืม มันไม่ใช่ดินแดนที่แท้จริง มันเป็นเพียงดินแดนแห่งแฟรี่ ดังนั้นทำให้แน่ใจว่านายจะระวังตัวอยู่ตลอดเวลานะหนุ่มน้อย"
"ด้วยใบหน้าที่มึนงงของนาย แฟรี่ก็จะหลอกลวงนาย เนี้ยว! ระดังตัวเอาไว้ด้วยนะเนี้ยว!"
พวกเขาไม่ได้รู้ในความสามารถของฉันหรอ? ฉันเป็นผู้ใช้ธาตุและมีทักษะที่ทำให้จิตวิญญาณทั้งหมดมองฉันในทางที่ดี เหล่าแฟรี่ที่ฉันได้พบบนเส้นทางไม่ได้พยายามจะหลอกอะไรฉันเลย ความกังวลของโรก้าดูเหมือนมันจะสูญเปล่าไป
ในขณะที่ฉันเดินไปตามทาง ทันใดนั้นฉันก็นึกได้เกี่ยวกับไพก้า เธอได้หายไปหลังจากที่ถูกลากออกไปโดยเหล่าธาตุและแฟรี่
'อืท เอาล่ะ ฉันก็สามารถที่จะยกเลิกการอัญเชิญของเธอได้เสมอ ดังนั้นฉันคิดว่าฉันสามารถจะปล่อยเธอไว้ได้'
ด้วยความคิดปกตินี้ ฉันก็ได้เดินลึกไปเข้าและลึกเข้าไปอีกในสวนแห่งแฟรี่นี้
สามารถติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่เพจนี้เลยครับ > กดเลย <
