บทที่ 61 - เหตุการณ์การจู่โจม (4)
บทที่ 61 - เหตุการณ์การจู่โจม (4)
”
สปิริตออร่าได้น้อยลงในทันที และสายฟ้าสีดำได้เปล่งประกายออกมาจากร่างของฉัน จากนั้นมันก็เริ่มพุ่งเข้าไปโดนหมูป่าตามที่ฉันได้วางแผนเอาไว้ ตอนนั้นเองฉันก็ได้สังเกตุเห็นว่าร่างกายของมันดูเหมือนจะมีคุณสมบัติเป็นโลหะแบบเดียวกับชื่อของมัน 'หมูป่าเหล็กยักษ์' ร่างทั้งร่างของมันได้สั่นสะเทือนเนื้องจากว่าถูกโจมตีด้วยพลังสายฟ้า
อย่างไรก็ตามสายฟ้าอัมพาตที่ปล่อยออกมาในตอนแรกมันจะไปทำอะไรกับหมูป่าขนาดยักษ์ได้งั้นหรอ? ไม่เลยมันควรจะรู้สึกเหมือนแค่มดกัดซะมากกว่า ระเบิดฟ้าทมิฬในตอนแรกเริ่มนั้นมันมีความหมายเพียงแค่เล็กน้อยแม้แต่กับมนุษย์
'เดี๋ยวก่อนนะถ้าหากว่าจอมเวทย์ในก่อนหน้านี้ใช้เวทย์สายฟ้า? .... ถ้าหากว่ามันดูดเวทย์ของพวกนั้นด้วยการกินมานา ถ้างั้นระเบิดสายฟ้าทมิฬมันจะต้องมีอะไรที่พิเศษ? เวทย์ที่บอสประจำชั้นใช้มันคงไม่ใช้อะไรที่ธรรมดาอยู่แล้วล่ะนะ'
หลังจากที่ให้เหตุผลในจุดนั้น ฉันก็ปิดตาลงในขณะที่สายฟ้าสีดำเริ่มระเบิดออกมาจากร่างกายของฉัน ฉันชอบทักษะนี้นะ แต่ว่ามันเป็นเพราะมีสายฟ้าระเบิดออกมาจากร่างกายฉัน มันจะเจ็บเมื่อมองไปที่มัน
"ไปเลย!!!"
ซีซซซซซซซซ!
[ก๊าซซซซซซ!!!]
ระเบิดสายฟ้าทมิฬดูเหมือนมันจะมีพลังมากกว่าปกติ มันเป็นเพราะว่าฉันต่อสู้กับหมูป่า 'เหล็ก' งั้นหรอ? หมูป่าเหล็กยักษ์มันได้หยุดเคลื่อนที่ในทันที อย่างไรก็ตามระเบิดสายฟ้าทมิฬมันพึ่งจะเริ่มขึ้น
"ตูมมมมมมมม!!!!"
[ก๊าซซซซซซ]
หมูป่ายักษ์มันไม่สามารถจะทนต่อความเจ็บปวดได้และกลิ้งไปกับบื้น กลิ้ง! ไอเจ้าบ้านี่! โชคตีที่ฉันยังปลอดภัยที่หัวของมันยังอยู่ข้างบน ถึงแบบนั้นฉันก็เกือบจะตายไปด้วยน้ำหนักหลายพันตันของมันแล้ว ฉันไม่ได้มีแม้แต่เวลาที่จะหลบหนีไปโดยใช้ธาเลเรีย
ไม่ว่าผิวมังกรมันจะเป็นทักษะป้องกันที่ดีแค่ไหนมันก็ไม่สำคัญเลย ฉันไม่สามารถจะรับแรงหลายพันตันของมันได้แน่นอน ฉันจะต้องจบลงเหมือนกับมันบดแน่นอน ฉันได้กลืนน้ำลายลงไปด้วยความโล่งใจที่รอดมาได้
[ก๊าซซซซซซซ!]
เส้นขนของมันทีมีสีดำมันวาวในตอนนี้ได้กลายเป็นสีเทาและอ่อนตัวไป เมื่อฉันได้ดึงมันด้วยแรงเล็กน้อยขนมันก็ได้หลุดออกมา ไม่ใช่แค่ว่าขนของมันทีอยู่ในระยะระเบิดสายฟ้าทมิฬเท่านั้น ขนทั้งร่างกายของมันก็เป็นเหมือนกัน เนื่องจากว่าร่างกายของมันเป็นโลหะและได้นำไฟฟ้าเข้าไปสู่ร่างกายทำให้มันมีสภาพเป็นแบบนี้ แม้ว่ามันจะเป็นมอนสเตอร์ขนาดใหม่ที่จะต้องใช้มนุษย์อย่างน้อย 500 คนในการล้มแต่มันก็ไม่สามารถที่จะต้านทานได้ มันได้ล้มลงและกลิ้งไปกับพื้น
หมูป่ายักษ์มันดูเหมือนกับหมูที่โดนย่างด้วยสายฟ้าไปแล้ว ขาทั้งสามข้างที่เหลืออยู่ของมันได้สั่นไม่หยุด ผู้ใช้พลังระยะประยินที่ทำเพียงแค่ยืนมองดูอยู่ ในที่สุดพวกเขาก็เริ่มที่จะเข้ามาใกล้หมูป่าแล้ว จากที่ฉันได้เห็นพวกเขาก็มีหลายคนที่เป็นระดับ A เช่นกัน
ในช่วงก่อนหน้านี้พวกระดับ A ควรจะช่วยได้เช่นกัน แต่ว่าดูเหมือนพวกเขาจะไม่ทำเพื่อที่จะหลีกเลี่ยงจากอันตราย พวกเขานี่ช่างเป็นคนที่เห็นแก่ตัวจริงๆ
"พวกนายจะไม่ได้รับโอกาสนั้น! สายฟ้าคลั่ง!"
[นายท่านคุณทำได้!]
ด้วยเสียงเชียร์จากไพก้า ตัวของฉันได้ถูกห่อหุ้มไปด้วยสายฟ้าสีทอง น่าประหลาดที่ว่ามานาของฉันมันเกือบที่จะเต็ม เพราะว่าระเบิดสายฟ้าทมิฬมันไม่ได้ใช้มานา มันจึงเต็มอยู่ในระหว่างช่วงนั้น แต่ยังไงก็ตามสายฟ้าคลั่งมันก็อยู่ได้น้อยไปกว่า 100 วินาที ฉันได้ยกมือขึ้นและต่อยมันลงไปที่หัวของหมูป่า
"ตาย! ตาย! ตาย! ตาย!"
"ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!"
ทุกๆครั้งที่ฉันโจมตีเข้าไปที่หัวของมัน สายฟ้าในหมัดของฉันก็จะวิ่งไปอย่างอิสระจากหัวไปถึงเท้า ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ว่าทุกๆการโจมตีของฉันมันจะเข้าไปโจมตึในร่างกาย!
"ลูกชาย พ่อก็โดนดูดเหมือนกันนะ!"
"ก็แค่วิ่งไปซะ! ตาย! ตาย!"
แน่นอนว่าพ่อกำลังล้อเล่น สายฟ้าของฉันมันจะไม่ทำร้ายสมาชิกในปาตี้ อย่างไรก็ตามผู้ใช้พลังที่กำลังตัดเนื้อหมูป่าด้วยดาบและหอกของพวกเขาไม่ได้โชคดีนะ พวกเขาได้ถูกซ็อตโดยสายฟ้าทำให้พวกเขาสั่นและมึงงงในขณะที่ยืนกับที่!
"ตูม! ตูม! ตูม! ตูม!"
[ก๊าซซซซซ]
หมูป่ายักษ์มันได้ร้องออกมาและพยายามจะดิ้นรนในครั้งสุดท้ายเพื่อความอยู่รอด อย่างไรก็ตามระยะเวลาของธาเลเรียของฉันมันยังไม่ได้หมดลง ไม่ว่าหมูป่ามันจะดิ้นรนแค่ไหน จะกลิ้งบี้ถนนไปแค่ไหน หรือบังคับให้ผู้ใช้พลังชาวจีนให้ต่อสู้ยังไง ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจกับมันและยังคงต่อยมันต่อไปในที่ๆหนึ่งบนหัวของมัน จากนั้นพลังสายฟ้าที่ได้ระเบิดออกมาจากมือของฉันได้แข็งแกร่งขึ้น
[ทักษะสายฟ้าคลั่งได้กลายเป็นระดับ 2! การใช้ทักษะนี้จะช่วยเพิ่มความสามารถทางกายภาพและพลังสายฟ้าของคุณ ทักษะนี้จะใช้พลังมานาอย่างละ 0.9% ต่อวินาที แต่ถ้าหากอยู่นอกดันเจี้ยนจะใช้มานา 0.9% ต่อวินาที]
เยี่ยม รอบนี้มันได้อัพแล้ว! ฉันได้ชกต่อไปด้วยจิตวิญญาณที่มากขึ้น ฉันชอบที่จะดูหมูป่ายักษ์กระตุกในทุกๆครั้งที่กำปั้นของฉันโดนตัวของมัน มอนสเตอร์ที่ข่มขู่เมืองใหญ่แบบกวางโจวกำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจากหมัดของฉัน! ความจริงเรื่องนี้มันทำให้ฉันรู้สึกยิ่งใหญ่และกระตุ้นจิตวิญญาณของฉัน
"ตูม! ตูม! ตูม! แคร๊ก!"
เสียงแคร๊กมันได้ดังออกมาชั่วขณะหนึ่ง ฉันใกล้จะจบมันได้แล้ว! ฉันได้เร่งความเร็ซการโจมตีของฉันให้มากยิ่งขึ้นและไม่หยุดหย่อน ฉันรู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของมันใกล้จะหมดลงไปแล้ว ในที่สุดร่างทั้งร่างของมันก็ได้สั่นออกมาเป็นครั้งสุดท้าย
[กรรรรรร.....!]
หลังจากที่มันได้ตายไปมันก็ได้ล้มลงนอนบดขยี้พื้นมากยิ่งขึ้น ดูเหมือนว่ามันจะต้องมีการซ่อมแซมยกใหญ่เลยล่ะนะ ฉันได้รีบยกเลิกทักษะสายฟ้าคลั่งอย่างรวดเร็ว ในทันทีหลังจากนั้นเสียงประกาศก็ได้ดังลั่นขึ้น
[เหตุการณ์การจู่โจมสำเร็จ! ด้วยสมากชิกเพียงสองคน คุณได้ประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ทำให้รางวัลตอบแทนได้เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล! ระดับที่เหนือกว่าอย่างมหาศาลของคุณได้ทำให้ผลรางวัลลดลงอย่างมหาศาล!]
ดังนั้นมันก็ไม่มีความแตกต่างสินะ! ถ้างั้นก็ไม่ต้องพูดสิเว้ย!
[คุณได้ประสบความสำเร็จในการเคลียร์เหตุการณ์การจู่โจมได้รับโบนัสสเตตัส 1 แต้ม คุณเป็นคนแรกที่ประสบความสำเร็จในการเคลียร์เหตุการการจู่โจมบนโลก! คุณได้รับแต้มทักษะ 1 แต้ม แต้มปัจจุบันของคุณ: 10]
[รางวัลจะแจกจ่ายตามลำดับของผลงาน]
[คัง ชินมีผลงานมากที่สุด เลือกรางวัลของคุณ]
[1.รองเท้าการพุ่งที่เร่าร้อน
2.เข็มขัดคลื่นกระแทก]
[คุณสามารถจะกลับไปที่ตำแหน่งเดมได้ตลอดเวลา คุณต้องการจะกลับเลยมั๊ย?]
ฮ่าห์ ฉันรู้ได้โดนที่ไม่ต้องมองมัน รองเท้าการพุ่งที่เร่าร้อนนั้นมีแนวโน้มที่จะเกี่ยวของกับการพุ่งของหมูป่าและเข็มขัดคลื่นกระแทกน่าจะเกี่ยวข้องกับคลื่นกระแทกที่ยิงออกมาจากปากของมัน แม้ว่าฉันจะชอบคลื่นกระแทกมากกว่าการพุ่งแต่ว่า....ฉันมีหอกดินดำและแหวนที่ได้รับมาจากการโจมตีของซอมบี้ยักษ์แล้ว ไม่ต้องพูดถึงว่าพ่อจะใช้เข็มขัดเสริมความสามารถได้อย่างยอดเยี่ยมอีกด้วย ดังนั้นฉันเลยได้ตัดสินใจที่จะให้เข็มขัดกับพ่อ
หลังจากที่ฉันได้เลือกรองเท้าการพุ่งที่เร่าร้อนและเก็บลงไปในช่องเก็บของ พ่อก็ได้แสดงออกมาอย่างพอใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นของรางวัล ฉันไม่สามารถจะเห็นสีหน้าของพ่อได้เนื่องจากพ่อใส่หมวก แต่ฉันก็คิดว่าสีหน้าของพ่อจะต้องดีใจอย่างมากแน่ๆ หลังจากที่มองดูพ่อแล้ว ฉันก็ได้ตรวจสอบรอบๆ กองทัพผู้ใช้พลังขนาดใหญ่ของประเทศจีนกำลังล้อมเข้ามาจากระยะไกล
"อย่าขยับ!"
"พวกนายถูกจับกุมเพราะการละเมิดกฏหมายระหว่างประเทศ!"
ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาพูดถึงอะไร แต่การแสดงออกของพวกเขามันดูเหมือนว่าพวกเขาต้องการที่จะฆ่าพวกเรา ฉันได้ยิ้มออกมาอย่างแจ่มใส โลกแห่งความเป็นจริงช่างแตกต่างไปจากดันเจี้ยนจริงๆ นั่นก็อย่างนึงศพของบอสไม่ได้สลายหายไปเป็นฝุ่นผง เป้าหมายของพวกเขาก็น่าจะเป็นสิ่งนี้ นี่คือตัวตนของมนุษย์ 'สกปรก น่ารังเกียจ โลภมาก' ดูผลลัพธ์จากสิ่งที่พวกเขาต้องการต้องนี้สิ แต่ว่ากว่าจะได้มันมาต้องแลกด้วยชีวิตของมนุษย์จำนวนนับไม่และเมื่องที่ถูกทำลายไป
พวกเขาต้องการหมูป่าแม้ว่ามันจะมีผลลัพธ์ที่เป็นแบบนี้ ถ้าหากว่าบลูสโตนปรากฏออกมากจากหมูยักษ์ มันก็คงจะมีเงินที่มากพอจะซ่อมแซมเมื่องแน่นอน แต่แล้วชีวิตของคนที่สูญเสียไปล่ะ น่ารักเกียจ!
"พ่อกลับก่อนนะ"
"โอเค ไว้เจอกันที่บ้าน"
พ่อได้ตะโกนออกมาว่าจะกลับไปที่ตำแหน่งเดิมและหายตัวไปในทันที เมื่อพวกผู้ใช้พลังชาวจีนเห็นแบบนั้นพวกเขาก็ตกใจและรีบวิ่งเข้ามาหาฉันที่ยืนอยู่บนหัวของหมูป่า
"เจ้าพวกบัดซบ!"
"จับมันไว้! เดี๋ยวนี้เลย!"
ฉันได้ยิ้มออกมาอีกครั้งและวางมือไปบนหัวของหมูป่า จากนั้นฉันก็คิดขึ้น
ฉันได้คิดว่าหมูป่าเข้าไปในช่องเก็บของของฉัน
"อึก!"
"หมูป่าหายไป!"
"ไอห่านั่นมันเป็นคนทำ! จับมันตอนนี้เลย!"
"เวทมนตร์! ใช้เวทมนตร์!"
"ขอโทษนะ มันสายไปแล้วล่ะ!"
แม้ว่ามันจะใช้เนื้อที่ 240 ช่องจากทั้งหมด 260 ช่องของฉัน ฉันก็ประสบความสำเร็จใยการเก็บหมูป่ายักษ์เข้ามาในช่องเก็บของ ฉันรู้สึกขอบคุณจริงๆที่ฉันไม่ได้เก็บของไว้ในช่องเก็บของแบบสุ่มๆแบบพ่อ แม้ว่าพวกเขาจะไม่สามารถมองเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของฉันได้ ฉันก็ได้ทำท่าทางล้อเลียนพวกเขาและแสดงโชว์ใหญ่นี้
การโจมตีพวกเราที่มาช่วยพวกเขาต่อสู้นั้นและพยายามที่จะขโมยศพของหมู่ป่าที่ฉันฆ่า พวกเขาไม่สามารถจะมาถึงฉัน ฉันได้ประกาศความตั้งใจที่จะกลับไป
ทันทีหลังจากนั้นฉันก็ได้พบว่าตัวเองอยู่ที่บ้าน
"พี่!!!"
"เดี๋ยวก่อนยุย! ตอนนี้พี่สกปรก!"
ยุยดูเหมือนจะรอการกลับมาของฉันอยู่แล้ว เธอได้กระโดดตรงเข้ามาหาฉัน ฉันต้องการจะหยุดเธอเนื่องจากว่าเลือดของหมูป่าและสิ่งสกปรกต่างๆที่อยู่บนตัวของฉัน แต่ว่าฉันก็หยุดยุยล้มเหลว นอกจากนี้นเพราะว่าเกราะของฉันที่ใส่อยู่ ทำให้ฉันไม่สามารถจะรู้สึกถึงอ้อมกอดของยุยได้อีกด้วย
"พี่ ฮิค! หนูกังวลมากๆเลยนะ! หนูเกือบจะตายจากการกังวลมากเกินไป!"
ยุยไม่ได้สนใจว่าฉันใส่เกราะอยู่หรือสกปรกเลย เธอได้ซบลงมาใกล้ๆกับหมวกของฉันและร้องไห้ ฉันต้องการที่จะปลอบเธอด้วยวิธีบางอย่าง แต่ว่าฉันก็รู้สึกเหมือนว่าฉันจะโดนดุไม่ว่าฉันจะพูดอะไรออกไปอยู่ดี ดังนั้นฉันจึงอยู่เงียบๆ ที่เบื้องหลังของยุยฉันสามารถจะเห็นพ่อส่ายหัวอยู่ได้ พ่อกำลังมองไปที่ยุยหมดหวังและถอดหมวกออกมา
"ยุยไม่มากอดพ่อ...."
"พี่ พี่คะ......"
'มันเป็นเพราะว่าผมวิ่งอยู่บนหัวของหมูป่าซึ่งเป็นที่ๆอันตรายน่ะ'
แม้ว่าฉันจะต้องการบอกพ่ออย่างนั้น ฉันก็ได้กลืนคำพูดนี้ลงไป ถ้าหากว่าปราศจากความช่วยเหลือจากพ่อมันก็จะเป็นเรื่องยากที่จะฆ่าหมูป่า พ่อเป็นคนที่มีบทบาทสำคัญในความสำเร็จวันนี้ พ่อได้ดูดแรงกระแทกของหมูป่าและแม้แต่ทำลายขาของมันข้างหนึ่งได้
"ยุย พี่ไม่เป็นไรดังนั้นใจเย็นๆนะ พี่ต้องการที่จะไปอาบน้ำหน่อย โอเคนะ?"
"อืออ โอเค...ฮิค"
แม้ว่าหลังจะพูดแบบนั้น ยุยก็ยังเกาะฉันเหมือนกับติดกาวอยู่อีก 5 นาที มันเป็นเพราะว่าพ่อได้บ่นเป็นเด็กเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่ได้รับความสนใจยุยถึงปล่อยฉันไป เมื่อยุยได้ตัวสกปรกจากการกอดฉัน พ่อก็ได้ให้ข้อเสนอที่น่าทึ่งสำหรับพวกเราทั้งสามคนก็คือการไปอาบน้ำด้วยกัน ฉันได้ยุยข้อเสนอที่อันตรายนั้นในทันทีและให้ยุยเข้าไปในห้องน้ำของห้องนั่งเล่น ในขณะที่พ่อกับฉันจะขึ้นไปอาบน้ำที่ห้องนอน
"แกทำได้ดีมากในวันนี้ไอลูกชาย"
"พ่อก็เหมือนกัน"
หลังจากที่ทำความสกปรกออกไปจากรางการ พวกเราก็ได้นั่งลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่และพูดคุยสรรเสริญกัน จากนั้นพวกเราก็ได้อยู่เงียบๆบรรเทาความอ่อนเพียงในอ่างอาบน้ำ
พวกเรามีประสบการณ์หลายอย่างในวันนี้ภายในเวลาเพียงไม่กี่ชั่วโมง อย่างไรก็ตามพวกเราได้ตัดสินใจที่จะไม่พูดอะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้
แต่แล้วความเงียบแปลกๆของเราก็ได้ถูกขัดจังหวังโดยข้อความที่ดังขึ้นในหู
[ยวน ฮวาวู ขอบคุณมาก! ขอบคุณนายจริงๆที่ทำให้ศูนย์กลางกวางโจวมีเพียงบางส่วนเท่านั้นที่ถูกทำลาย!]
