บทที่ 53 - เฮอร์มีส (8)
บทที่ 53 - เฮอร์มีส (8)
”
[คุณได้อัญเชิญธาเลเรีย คุณสามารถที่จะบินหรือเดินบนอากาศได้อย่างอิสระ ถ้าหากคุณบินคุณก็จะได้รับความเร็วเพิ่มขึ้น 100% เวลาที่เหลืออยู่ 09.59.99]
รองเท้าของฉันได้เปล่งแสงสีขาวใสออกมาอยู่ครู่หนึ่ง เมื่อมันหายไปก็มีปีกเล็กๆโผล่มาติดอยู่กับรองเท้า ฉันได้เตะไปที่อากาศและพุ่งขึ้นไป จากด้านล่างพ่อได้ตะโกนขึ้นมาในทันที
"ว้าว นั่นมันโครตเจ๋งเลย! เอามาให้ฉันอันสิ!"
ฉันได้เมินพ่อและพุ่งต่อไป แน่นอนว่าเพราะโกเลมเนื้อมันสูงถึง 7 เมตร ฉันเลยต้องใช้เวลาพุ่งไปพักหนึ่ง หลังจากนั้นดวงตาของฉันก็อยู่ในแนวเดียวกับหัวที่ละลายของโกเลมเนื้อ มันได้ตกใจยกแขนขึ้นทันที แต่ว่าฮีโรอิค สไตรค์ของฉันนั้นเร็วกว่า
"ตาย! ฮีโรอิค สไตรค์!"
ฉันได้ปาหอกออกไปหามันเหมือนกับลูกธนู เหมือนกับสายฟ้าแสงได้ส่องประกายสวางออกมา แม้ว่ามันจะเป็นบอสโกเลมเนื้อแต่มันก็ไม่สามารถที่จะหลบฮีโรอิค สไตรค์ไปได้
[ก๊าซซซซ]
ช่วงเวลาที่หอกของฉันแทงทะลุหัวของโกเลมเนื้อ หัวของมันก็ได้ระเบิดกระจากออกไปทั่ว ฉันได้รีบบินขึ้นไปและรักษาสมดุลของฉันไว้ มันเป็นครั้งแรกของฉันที่ใช้ธาเลเรีย ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถจะควบคุมมันได้ดีนักตัวของฉันได้ส่ายเล็กน้อย
[ก๊า ก๊าซซซ]
"ฮึ อย่างที่ฉันคิดเลย แกคงจะไม่ตายจากเพียงแค่นั้นสินะ"
มันจะเป็นบอสได้ยังไงถ้าเพียงแค่โดนฮีโรอิค สไตรค์เพียงทีเดียวก็ตาย? แม้ว่าหัวของมันจะระเบิดไป แต่โกเลมเนื้อมันก็ดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร มันได้พยายามที่จะจับฉันด้วยสองมือ แน่นอนด้วยฉันที่บินอยู่บนท้องฟ้ามันไม่มีทางทำสำเร็จ
"พ่อ มันดูเหมือนว่าเราจะต้องทุบตีมันหลังจากที่พวกเราทำมันล้มลง"
"ใช่แล้ว ฉันจะเริ่มล่ะนะ"
หลังจากที่บอกแผนของฉันกับพ่อ ฉันก็หยิบเอาหอกเงินขึ้นมาและปล่อยเท็มเพรสไปใส่แขนของมัน ทุกๆครั้งที่พายุมานาปั่นมัน เนื้อมันก็จะระเบิดกระจายออะมา จากนั้นมันก็จะพยายามจับฉันอย่างน่ารำคาญ นอกจากนี้มันก็ยังยิงชิ้นส่วนของร่างกายมาที่ฉันอีก! ฉันต้องพยายามอย่างยิ่งเพื่อที่จะหลบก้อนเนื้อของมัน
"สกปรก! สกปรกมากๆ!"
[นายท่านใจเย็นๆ]
ฉันไม่ควรที่จะเข้ามาในเหตุการณ์ดันเจี้ยนแบบนี้เลย! ไม่ว่าฉันจะแสดงออกอย่างเสียใจแค่ไหนแต่ฉันก็ยังคงโจมตีต่อไป ในขณะโกเลมเนื้อมุ่งความสนใจมาที่ฉันพ่อก็ได้ใช้สกิลของเขา
"เอานี้ไป! ฉันเรียกมันว่าคลื่นใยกระแทก!"
"ใย?"
เมื่อฉันมองลงไป ได้มีบางสิ่งบางอยู่ไปที่ขาทั้งสองข้างหนาๆของมัน ดูความสงสัยฉันเลยตรวจสอบสิ่งนั้นและตระหนักได้ว่ามันคือผ้าไหม มันเป็นผ้าไหมอย่างแน่นอน มันถูกเชื่อมต่ออยู่กับสร้อยข้อมือของพ่อ
"นั่นมัน...?"
[ก๊าซซซซ]
ขณะพ่อขยับแขน เส้นไหมก็ได้พยายามรัดพันขาของโกเลมเนื้ออย่างรุนแรง ช่วงเวลาต่อมามันทำให้ฉันตกใจมาก ขาหนาๆของมันนได้ถูกตัดขาด! ฉันเข้าใจว่าพ่อส่งคลื่นกระแทกผ่านผ้าไหมนั้น แต่ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงแข็งแรงแบบนี้
โกเล็มมันตกใจมากและคำรามออกมาพร้อมกับล้มลงไป เมื่อร่างใหญ่โตของมันกระแทกกับพื้นก็เกิดเสียงดังกึกก้องไปทั่ว ฉันได้เฝ้าดูเหตุการณ์นี้จากด้านบนและจากนั้นก็ตะโกนขึ้น
"นั่นมันโกงนะ พ่อ!"
"มันเหมาะสมกับพลังของฉันจริงๆเลย ลูกคิดงั้นมั๊ย?"
นั่นมันมีพลังมากกว่าใยแมงมุมที่ยิงออกมาจากอารัคเน่ซะอีก! ฉันควรจะเลือกมัน! หอกดินดำที่ฉันรักมากได้เหมือนกลายเป็นเป็นดีไปเลย อย่างไรก็ตามฉันก็รู้ถึงความสำคัญของมัน ฉันจะต้องจัดการกับโกเลมเนื้อก่อนเป็นอย่างแรก ด้วยเหตุนี้ฉันเลยหยิบหอกดินดำขึ้นมาจากพื้น ดวงตาของพ่อได้เป็นประกายขึ้นมา
"ลูกชาย แกไม่มีรองเท้าบูทติดปีกอีกแล้วจริงๆหรอ?"
"ผมจะไปมีของหายากแบบนี้อีกได้ยังไงกัน? แล้วพ่อล่ะ? รู้วิธีให้ของขวัญลูกชายด้วยอุปกรณ์ที่มีของพ่อได้มั๊ย?"
"ฉันจะแลกเปลื่ยนมันกับของเท้าติดปีก"
ถ้าเขาไม่ได้เป้นพ่อของฉัน ฉันจะโยนราเม็งลงไปบนหน้าของเขาเลย โชคร้ายอะไรแบบนี้
"อย่าฝันไปเลย"
"มันเป็นความฝันของพ่อที่อย่างจะบินเมื่อตอนยังเด็ก....โหดร้ายอะไรอย่างนี้ไอลูกชาย"
ความฝันของพ่อไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมนิ! ทำไมผมจะต้องสนด้วยล่ะ
[คุณได้เอาชนะบอสเหตุการณ์ดันเจี้ยน โกเลมเนื้อ]
[50000 ทองจะถูกแบ่งอย่างเท่าเทียม คุณได้รับ 25000 ทอง]
หลังจากที่มันสูญเสียขาไปโกเลมเนื้อมันก็พยายามที่จะงอกขาใหม่ แต่พ่อกับฉันก็ไม่ได้ปล่อยให้มันมีโอกาสเช่นนั้น ในที่สุดมันก็ถูกเผาและแทงจนตายไปในที่สุด จากนั้นดันเจี้ยนก็ได้ระบุไว้ว่าพ่อเป็นคนที่มีผลงานมากที่สุด ฉันสงสัยว่ามันน่าจะเป็นสิ่งที่พ่อได้จากการตัดขาของมัน
นี้มันเป็นครั้งแรกหลังจากนานมาแล้วที่ฉันถูกแย่งผลงานที่หนึ่งไป แน่นอนว่ามีอีกครั้งหนึ่งที่ก็คือที่ฉันเฝ้ามองเร็นต่อสู้
ในกรณีนั้น ฉันรู้ว่าไอเทมทั้งหมดมันจะต้องไม่เลวร้ายอย่างแน่นอน มันทำให้ฉันรู้สึกสดชื่นขึ้นมา สิ่งนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง? คงจะเป็นเพราะว่าพวกเราทำเควสย่อยกันสำเร็จ บางทีอาจจะมีอุปกรณ์เสริมดีๆออกมาก็ได้
ในขณะที่ฉันเฝ้ารออย่างกระตือรือร้น พ่อก็ได้พูดออกมา
"หืมลูกชายระหว่างนิ้วมือกับนิ้วเท้า ลูกจะเอาอะไร?"
"ไม่เอาทั้งคู่แหละ! อย่างบอกนะว่าสิ่งที่เราได้รับคือ!? แม้ว่าเราจะเคลียร์เควสย่อยน่ะนะ? พ่อตอบฉันมา!"
"เอาล่ะ งั้นพ่อจะเอานิ้วเท้า"
"พ่อ!"
[เลือกรางวัลของคุณ]
[1.นิ้วกลางของโกเล็มเนื้อ]
"เวรเอ้ย!"
ฉันอยากจะรู้จริงๆเลยว่าพ่อได้รับอะไรไป แต่ว่าตอนนี้มันยังไม่สำคัญ ยังไม่สามารถจะเชื่อได้ว่าสิ่งนี้มันเป็นรางวัล ฉันได้หยิบนิ้วขึ้นมาด้วยรอยยิ้มที่ว่างเปล่า
ฉันหมายถึงอะไรมันคือคะแนนที่ฉันฆ่านักเวทย์ดำ รวบรวมไอเทมต้องสาป และกำจัดซอมบี้้ทั้งหมด? อย่าบอกนะว่าพวกเราจะได้อย่างอื่นถ้าไม่ได้เคลียร์เควสย่อย?
อย่างไรก็ตามเมื่อไอเทมปรากฏขึ้นมา แก้มของฉันก็ได้ป่องขึ้น มันถูกเรียกว่านิ้ว แต่จริงๆแล้วมันเป็นแหวนโลหะสีดำที่ให้กลิ่นอายแปลกๆเล็กน้อย อืมม จิตวิญญาณนักสมสมของฉันมันทำงาน! ฉันรู้สึกโล่งใจมากขึ้น จากนั้นฉันก็ตรวจสอบรายละเอียด
[นิ้วกลางของโกเล็มเนื้อ (ยูนิค)
ความคงทน - 60/60
ข้อจำกัดการใส่ - ผู้ที่เอาชนะโกเล็มเนื้อ
ผลเสริม - ความแข็งแรง +7 ความทนทาน +7
ทักษะ - การฟื้นฟูสมบูรณ์: ใช้ได้สัปดาห์ละครั้ง ฟื้นฟูพื้นที่ที่เสียหายได้ทั้งหมดอย่างสมบูรณ์]
"เยี่ยม ไอเทมที่ดี"
ความจริงคำว่า 'พื้นที่ๆเสียหาย' นี้มันคลุมเคลียเล็กน้อย สำหรับนักสำรวจดันเจี้ยน ถ้าพวกเขาได้ต่อสู้และแขนขาถูกตัดออกไปพวกเขาก็จะตาย เป็นเพราะไม่ว่าจะมุ่งเน้นไปที่การตัดแขนขามากแค่ไหนมันก็จะไม่มีทางขาดจนกว่าพลังชีวิตจะเหลือต่ำมากจริงๆ แต่มันจะต่างออกไปหากเป็นนอกดันเขี้ยน แหวนนี้ดูเหมือนมันจะสมบูรณ์แบบมากสำหรับเมื่อแขนหรือขาของฉันได้บาดเจ็บนอกดันเจี้ยน
แม้ว่ามันจะไม่มีความสามารถในการฟิ้นฟูสมบูรณ์ แหวนทันก็ยังคงยอดเยี่ยมด้วยผล ความแข็งแรง 7 ความทนทาน 7 นั่นมันมีค่าเกือบจะเท่ากับ 3 เลเวลเลย! ฉันมีความสุขอย่างมากกับโชคที่ไม่คาดฝัน
"แล้วของพ่อล่ะเป็นยัง...อึก!"
"อย่างที่ฉันพ่อ มันคือนิ้วเท้า"
พ่อได้หยิบเอานิ้วเท้าขนดใหญ่ของโกเล็มเนื้อออกมาจากช่องเก็บของและมองมาที่ฉัน มันเป็นนิ้วเท้าจริงๆ
"เห็นได้ชัดว่ามันเป็นอาวุธที่จะต้องติดตั้ง ฉันสามารถที่จะติดตั้งมันไว้ใกล้ๆกับพันธมิตรเพื่อที่จะเพิ่มสเตตัสโดยรวมได้ 2%"
"นั่นมันเป็นจำนวนที่น้อยมากๆเลยนะ"
"ฉันยังสามารถจะติดตั้งมันไว้ใกล้ๆกับศัตรูและทำให้มันระเบิดได้ด้วย มันบอกว่ามันสร้างความเสียหายอย่างมาก"
"ถ้าอย่างนั้นมันก็จะใช้ได้แค่ครั้งเดียว!"
ถ้าพ่อเลือกนิ้วมือ นิ้้วเท้านั่นก็จะเป็นของฉัน! ขอบคุณสำหรับโชคของฉันจริงๆ 9ตอนนี้ฉันได้คิดเกี่ยวกับมัน หอกดินดำและก็แหวนนี่เช่นกัน... ไอเทมที่ฉันต้องการมันก็ดูเหมือนจะตกมาเป็นของฉัน บางทีนี่อาจะเป็นเพราะทักษะติดตัวของนักสม จิตวิญญาณของนักสะสม
"ลูกชายเรามาเปลื่ยนกันเถอะ"
"อะไรมันจบไปแล้วนะพ่อ"
[คุณได้เคลียร์เหตุการณ์ดันเจี้ยนและได้รับโบนัสสเตตัส 1 แต้ม]
[ตอนนี้คุณจะถูกส่งกลับไป]
ก่อนที่พวกเราจะเริ่มต้นการต่อสู้เพื่อแย่งชิงรางวัลกัน พวกเราก็ได้ถูกวาปกลับมา พวกเราได้พบว่าพวกเราได้กลับมาในดันเจี้ยนที่หนึ่งแล้ว บอสการจู่โจมมันไม่ได้ปรากฏออกมาอีกครั้งหนึ่ง ฉันไม่สามารถจะซ่อนความผิดหวังไว้ได้เลย แต่ฉันก็ตัดสินใจที่จะกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้เพราะว่าฉันได้รับรางวัลมามากมายแล้ว
"ถ้าแกไม่ต้องการจะแลกเปลื่ยน ถ้างั้นก็เอามันไปไอลูกชาย"
"ไม่! นิ้วเท้าที่น่าขนลุกนั้นมันแย่เกินไป!!"
อย่างไรก็ตามพ่อก็ได้โยนนิ้วเท้ามาใส่ฉัน ฉันยุบปาตี้ในทันทีและพ่อก็ได้กลับไปที่ดันเจี้ยนที่จากมา ฉันได้อยู่เพียงคนเดียวแล้วในชั้นที่ 25 ฉันได้ยืนอยู่งุนงงพร้อมกับนิ้วเท้าของโกเล็มเนื้อ
"อา....ฉันควรจะเอามันไปให้เอลลอส?"
และนี่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นของจดหมายลูกโซ่ในดันเจี้ยนที่หนึ่ง
วันต่อมาก็คือการปรากฏตัวครั้งที่ 9 ของเพรูต้า ฉันได้ใช้การพิสูจน์แห่งไดฟิคอีกครั้ง มันมีในกรณีที่ฉันสามารถจะเก็บทักษะนี้ไว้เพื่อให้เพลรูต้ามาสิงแล้วช่วยฉันในสถานการณ์ที่อันตรายอยู่อีกด้วยแต่ฉันเลือกที่จะไม่ทำ เพราะว่าฉันปีนดันเจี้ยนเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งของฉัน ฉันเชื่อว่าถ้าฉันยืมพลังของเพรูต้ามันจะขัดขวางการเติบโตของฉัน
[นายสบายดีมั๊ย?]
"สบายมาก แล้วนายล่ะเพรูต้าเป็นยังไงบ้าง?"
[ที่ๆฉันอยู่มันมิด ฉันมักจะนั่งสมาธิอยู่เงียบๆด้วยตัวเอง]
เพราะว่าพวกเราทั้งคู่คุยกันผ่านปากของฉัน มันก็เลยรู้สึกประหลาดเล็กน้อย แม้ว่าฉันจะควบคุมร่างกายของตัวเองได้แล้วในตอนนี้ แต่ฉันก็สามารถมอบให้เพรูต้าควบคุมได้ตลอดเวลา ตอนนี้ทั้งมานาและความทนทานของฉันมากกว่าครั้งแรกที่เจอกัน ฉันเลยสามารถจะอยู่ในสถานะนี้ได้นานถึง 10 นาที
"นายรู้อะไรมั๊ย? ฉันได้รับชื่อที่แท้จริงของเฮอร์มีสมาในรอบนี้!"
[เทพเจ้า? มันเป็นชื่อที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่ว่าฉันรู้สึกได้ถึงความศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นนายได้รับชื่อที่แท้จริงของเทพเจ้าแล้ว ตามที่คาดหวังว่าจะได้จากลูกศิษย์ของฉันเลย]
"อาฮะๆ ขอบคุณ"
[แต่ว่าอย่าได้ถือดีเพียงเพราะนายมีพลัง อย่าลืมว่ารากฐานความแข็งแกร่งของนายคือวงจรเพรูต้าและวิถีหอก...ระดับของพวกนั้นคือเท่าไหร่แล้ว?]
"วงจรเพรูต้าอยู่ที่ระดับ 4 เทคนิคหอกระดับสูงก็ยังอยู่ที่ระดับ 4 "
เพรูต้าได้ถูกคาง มันรู้สึกแปลกๆนิดหน่อย
[อย่างที่ฉันคิดปัญหาของนายก็คือไม่มีคู่ต่อสู้ที่เหมาะสม ฉันได้ถามคนอื่นๆแต่มันดูเหมือนว่านักสำรวจดันเจี้ยนส่วนใหญ่จะเริ่มเรียนเทคนิคระดับสูงหลังจากชั้นที่ 50 อย่างไรก็ตามขีดจำกัดของนายมันสูงมาก]
"ใช่แล้ว ดังนั้นวันนี้ก็ช่วยดูแลฉันด้วยนะ"
ด้วยคำนี้ฉันก็ได้ปิดตา ทำให้เพรูต้าสามารถจะควบคุมร่างกายของฉันได้อย่างเต็มที่
"ถ้างั้นมาเริ่มกันเถอะ จินตนาการโลก"
"ขณะที่เพรูต้าพูดว่า 'จินตนาการโลก' เขาและฉันกำลังยืนเผชิญหน้ากันอยู่ พวกเราต่างมองกันและกัน
"ฉันไม่มีเวลามาก ดังนั้นฉันจะรีบนะ"
"ใช่แล้ว ขอบคุณสำหรับบทเรียน!"
แน่นอนว่านี้มันไม่ใช่ฉันตัวจริงหรือเพรูต้าตัวจริง ตัวจริงของฉันนั่งไขว้ขาสมาธิอยู่บนพื้น ฉันอยู่ในนโลกลวงตา มันเหมือนกับโลกในความฝัน ฉันได้ยินว่าฉันสามารถจะเข้ามาสู่สถานะนี้ได้อย่างอิสระถ้าฉันมาถึงจุดสูงสุดจองการทำสมาธิด้วยตัวเอง
แน่นอนว่าฉันไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้เข้าถึงสถานะนี้ ทั้งหมดที่ฉันกำลังทำอยู่ในตอนนี้ก็คือกำลังเรียนรู้เทคนิคหอกจากผู้ใช้หอกที่แข็งแกร่งกว่าตัวเอง ทุกๆครั้งที่เราต่อสู้กันฉันจะรู้สึกว่าความชำนวญของฉันมันเริ่มเพิ่มขึ้น
"ถ้างั้นฉันจะเริ่มแล้วนะ"
ด้วยประโยคสั้นๆ เพรูต้าก็ได้เข้ามาหากฉัน หอกของเขาได้สัมผัสที่หน้าผากของฉันราวกับว่ามันเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ ฉันไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาแทงหอกออกมารือเมื่อไรที่เขาตีฉัน ฉันได้รีบนำหอกของฉันไปข้างหน้าและมุ่งเน้นไปที่การป้องกันการโจมตี
"ปฏิกิรินาของนายเร็วขึ้น"
"สิ่งนี้ต้องขอบคุณเฮอร์มีส...ฮ่าห์"
แม้ในขณะเขาชมเชยฉัน เพรูต้าก็ได้ทำให้หอกเร็วมากยิ่งขึ้น เฮอร์มีสก็ได้ส่งผลกับเขาเช่นกัน! เพราะฉันได้แสดงให้เห็นถึงการเติบโตของร่างกายของฉัน เขาก็ได้ปรับความเร็ซขึ้น
"นายจะไม่ชนะหรอกนะโดยการเอาแต่หลบนะ"
"โอกาส!"
หอกของเขาดูเหมือนจะเร็ว แต่ก็ไม่เร็ว และเหมือนจะแข็งแกร่ง แต่ก็ไม่แข็งแกร่ง นั่นมันเป็นเหตุผลที่มันน่ากลัวมาก ก่อนที่ฉันจะสังเกตุเห็น ฉันก็รู้สึกเหมือนกับโดนโจมตีหัวหรือหัวใจของฉันไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเมื่อเขาเริ่มใช้มานา การโ๗มตีทุกๆครังของเขาจะมีกลิ่นอายของเท็มเพรสอยู่ มันทำให้ฉันรู้สึกว่าวงจรเพรูต้ามันเป็นวิธีเพาะปลูกที่มุ่งเน้นแรงการหมุนเวียนที่แข็งแกร่ง
สิ่งที่น่ากลัวอีกอย่างก็คือหอกของเพรูต้ามันไม่ได้สั่นเลยแม้ว่าจะกักเก็บพลังงานทั้งหมดเอาไว้ เนื่องจากว่าเขามีทั้งพลังทำลายล้างและระดับความแม่นยำนี้ทำให้การโจมตีของเขาน่ากลัวมาก ต่อสู้กับเขาเทคนิคหอกของฉันมันดูเหมือนจะถูกบังคับให้แทงกับฟันเท่านั้น
"ฉันก็จะยังพยายามให้ดีที่สุด!"
"ดี ฉันชอบจิตวิญญาณนั่น!"
เพรูต้าหลบหอกที่ฉันแทงออกไปด้วยแรงทั้งหมดอย่างง่ายๆโดยใช้หอกสัมผัสบนหอกของฉัน ทันใดนั้นฉันเกือบขะถูกบังคับให้คุกเข่าลงจากแรงกดดัน แต่ฉันก็ก้มหน้ากัดฟันไว้และพุ่งเข้าไปด้านหน้าต่อ
"ฮึบบบบบ!"
"ยินดีต้อนรับเสมอ!"
เพราะว่าฉันรู้ถึงความแตกต่างในความแข็งแรงของเรา ฉันเลยใส่ทุกอย่างไปตามฉันต้องการ ฉันรู้ว่าเพรูต้าเป็นคนเดียวในโลกที่สามารถจะรับหอกของฉันได้โดยไม่แม้แต่เปลื่ยนสีหน้าท่าทาง
[เทคนิคหอกระดับสูงได้กลายเป็นระดับ 5! มานาจากภายนอกจะไหลเข้าไปในทุกๆการโจมตีของคุณอัตโนมัติโดยที่ไม่ต้องใช้มานาของตัวเอง ทำให้มันแข็งแกร่งยิ่งขึ้น คุณกำลังเดินไปสู่สุดยอดของวิถีหอกแล้ว จงเพิ่มแรงผลักดันของคุณให้มากยิ่งขึ้น]
"เอาล่ะหยุดแค่นี้ก่อน"
"ฟู่...โอเค"
ช่วงเวลาที่เพรูต้าให้สัญญาณ ฉันก็ได้ปิดตาและเปิดขึ้นอีกครั้ง ภาพที่คุ้นเคยของดันเจี้ยนได้โผล่ขึ้นมา อย่างไรก็ตามผลของการพิสูจน์แห่งไดฟิคยังไม่ได้สิ้นสุดลง มันยังเหลือเวลาอีกสักนาทีหนึ่ง
[นายได้กลายเป็นแข็งแกร่งยิ่งขึ้นแล้ว]
"การได้ยินสิ่งนี้จากเพรูต้าไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันให้กำลังใจฉันจริงๆเลยนะ"
ถึงแม้ว่าพวกเราจะใช้เวลา 90 นาทีในการจินตนาการโลก แต่ในความจริงมันผ่านไปแค่ 9 นาทีเท่านั้น ในช่วงเวลานั้นฉันได้ปะหอกกับเขามามาย แน่นอนว่ามันเป็นการพ่ายแพ้ของฉันอย่างสมบูรณ์ แม่ว่าพวกเราจะใช้ร่างเดียวกัน แต่เขาจะเป็นผู้ที่ชนะเสมอ มันได้แสดงให้เห็นความสำคัญของทักษะ
ด้วยพ่อและเพรูต้าที่อยู่รอบๆตัวฉัน ฉันไม่สามารถทะนงตนได้ตามต้องการ
[ฉันไม่ได้พยายามจะโม้นะ แต่ว่าเทคนิคหอกของฉันมันได้ไปถึงจุดสูงสุดแล้ว ด้วยการที่สามารถปะหอกกับฉันมันได้พิสูจน์ถึงความสามารถที่ไร้ขีดจำกัดของนายแล้ว จงปลูกฝังเทคนิคของนายต่อไป เวลาจะสร้างมันและทำให้นายกลายเป็นคนที่แข็งแกร่งเอง]
"ใช่แล้ว .... วงจรเพรูต้าระดับ 7 เทคนิคหอกระดับสูงระดับเชี่ยวชาญใช่มั๊ย?"
"ฮุฮุ พยายามให้หนักเข้าไว้ วันนี้ก็สนุกมากเลย"
ด้วยคำนี้เพรูต้าก็ได้หายไป เหลือเพียงแค่ฉันที่หลับตาและจดจำการต่อสู้ 90 นาทีที่ฉันเพิ่งจะประสบมา
"เชี่ยวชาญเทคนิคหอกระดับสูง....นั่นมันเป็นเรื่องที่ยากที่เดียว แต่ยังไงก็ตามฉันจะต้องทำให้ได้"
ด้วยระดับที่เพิ่มในวันนี้ มันได้เป็นแค่ระดับ 5 เท่านั้น แม้ว่าฉันสามารถจะรับการสอนจากเขาได้โดยตรง แต่แน่นอนว่าทักษะมันจะระดับขึ้นยากมากยิ่งขึ้นเมื่อมันอยู่ในระดับที่สูงขึ้นไป
แม้ว่าตอนนี้มันจะดูเหมือนห่างไกล แต่ในที่สุดแล้วฉันก็จะไปถึงมัน ฉันมั่นใจได้เลย ฉันไม่เคยที่จะหยุดนิ่ง ฉันจะก้าวไปข้างหน้าเสมอ มองตรงไปที่ด้านหน้า ฉันแน่ใจในสิ่งนี้ได้เลย
ฉันได้ยืนขึ้นพร้อมกับหอกของฉัน เทคนิคหอกที่ฉันเห็นมาและประสบพบเจอ มันถึงเวลาแล้วที่ฉันจะทบทวนมัน
สามารถติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่เพจนี้เลยครับ > กดเลย <
