บทที่ 52 - เฮอร์มีส (7)
บทที่ 52 - เฮอร์มีส (7)
”
พวกเราได้วิ่งไปที่สนามรบ นอกเหนือไปจากนักเวทย์ดำที่ฉันพึ่งจัดการไปแล้วก็ดูเหมือนจะไม่มีใครที่ซ่อนอยู่ในเงามืดอีก แม้ว่าเราจะวิ่งเข้าไปสวนกลับพวกอัศวินที่หนีออกมาจากสนามรบ แต่พวกเราก็ทำเพียงแค่ตกใจและวิ่งหนีไปโดยที่ไม่ได้คุยอะไร
[คุณได้รับ 80 ทอง]
[คุณได้รับ 72 มอง]
"อืม ฉันชอบพื้นที่ๆซอมบี้ปรากฏขึ้นจริงๆ มันเป็นที่ๆมอนสเตอร์ปรากฏมากกวาปกติ บางทีฉันควรจะอยู่ที่ชั้นที่ 25 อีกสะหน่อยนะ..."
ในขณะที่ตะโกนบางสิ่งบางอย่างเช่น 'ค่าเล่าเรียนของยุย...' หรือ 'วินเชื่อบ้านที่อาศัยอยู่...' พ่อก็ได้แยกซอมบี้ออกจากกัน มันดูเหมือนว่าพ่อกำลังวางแผนที่จะซื้ออาคารในกังนัม
ในกรณีฉันก็ยังเข้าร่วมด้วย แม้ว่าจะมีซอมบี้อยู่ 100000 ตัว พวกเราก็สามารถจะมันได้ 3 ตัวทุกๆวินาที ซึ่งนั้นหมายควมว่าซอมบี้จะหายไป 360 ตัวในทุกๆนาที ฉันไม่ได้คำนวนเวลาว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ถึงจะจัดการมันได้หมด แต่ฉันคิดว่ามันน่าจะใช้เวลาประมาณ 5 ชั่วโมง
"ก๊าาา"
"ก๊า อะไร!?"
"ก๊าาา!"
"พ่อถามว่า ก๊า อะไร!?"
"ลูกชาย หัวของแกโอเคอยู่มั๊ย?"
"นี้มันก็แค่นิสัยติดตัวของผม ผมไม่สามารถจะทำอะไรกับมันได้หลังจากที่มันเป็นมาหลายปี!"
ฉันได้ตอบกลับไปในขณะที่กำลังบดขยีหัวของซอมบี้ด้วยมือ พ่อและลูกผู้ใช้หอกเป็นอาวุธทั้งคู่กำลังวาดความฝันและอนาคตของพวกเขาในขณะที่ฆ่าพวกซอมบี้ข้างหน้า พวกเขาเป็นที่น่ากลัวมาก
"ไพก้า!"
[ระเบิดสายฟ้าฟาด!]
บอลทรงกรมของสายฟ้าที่ไพก้าปล่อยออกมาอย่างไม่เป็นทางการได้ถูกโยนออกไปใส่ซอมบี้ใยทันที การจัดการซอมบี้ที่เหลืออยู่ที่พวกเราวิ่งผ่านไปไพก้าจะเป็นคนสร้างมัน มันเป็นทิศทางไปหนึ่งของค่ายทหารที่ต่อสู้กัน ฉันต้องการที่จะไปค้นหาสมาชิกคนอื่นๆของกลุ่มปีกอีกาพิศวงเหล่านี้ และพ่อก็ได้ตามฉันมาด้วย
"เท็มเพรส"
"ก๊าซซซซ"
"คลื่นกระแทก"
"ก๊าซซซซซ"
แม้ว่ามันจะเป็นทักษะที่อ่อนแอที่สุดของฉันมันก็สามารถที่จะทำลายซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย ดังนั้นพวกเราเลยใช้เวลาไม่นานในการจัดการซอมบี้ทั้งหมดในค่าย จากนั้นฉันก็เข้าไปในเต็นท์ที่ใหญ่ที่สุดในค่ายซึ่งมันทำให้ฉันเจอในสิ่งที่ฉันกำลังมองหา
มันดูเหมือนว่าพวกนักเวทย์นั้นจะไม่เคยคิดว่าสารของเขาจะถูกขโมยไปพวกเขาได้บันทึกทุกๆอย่างที่เขาทำเอาไว้ลงไปในนี้
พวกผู้บัญชาการของทั้งสองค่ายนั้นชอบดื่มชาแดงผสมกับบรั่น ดังนั้นสายลับได้เอาบรั่นระดับสูงที่ใส่เวทย์คำสาปบางอย่างมาให้แก่ผู้บัญชาการ เพียงแค่ดื่มมันนักเวทย์ก็จะสามารถควบคุมเขาได้ทุกเมื่อที่ต้องการ สิ่งที่ฉันพบก็คืนบรั่นต้องสาปอันนี้
[คุณได้ค้นพบไอเทมของกลุ่มปีกอีกาพิศวง คะแนนจะถูกเพิ่มลงไปในคะแนนเคลียการจู่โจมในตอนท้าย]
"ไปที่ค่ายอีกค่ายหนึ่งกันต่อ!"
"ลูกกำลังบอกว่าพวกเราควรจะผ่าสนามรบที่เต็มไปด้วยซอมบี้หรอ?"
"แน่นอน"
พวกเราได้ใช้เวลาประมาณ 30 นาทีเพื่อที่จะฝ่าผ่านสนามรบมา ในระหว่างนั้นเราก็ได้ฆ่าซอมบี้ไปประมาณ 10000 ตัว เหมือนกับค่ายที่แล้ว พวกเราได้เคลียร์ซอมบี้ในค่ายทั้งหมดและพบไอเทมต้องสาป
[คุณได้ค้นพบไอเทมของกลุ่มปีกอีกาพิศวง คะแนนจะถูกเพิ่มลงไปในคะแนนเคลียการจู่โจมในตอนท้าย]
"วูว"
หืม ความรู้สึกลึกลับของความสำเร็จนี้มันคืออะไร? ฉันได้เช็ดเหงื่อออกไปจากหน้าผากเหมือนกับชาวนาที่เก็บเกี่ยวผลผลิตเจ็บเสร็จ จากนั้นเองพ่อก็พูดขึ้นมาอย่างแปลกใจ
"โอ้! มองไปที่นั่นสิไอลูกชาย!"
"ครับ? อึก!"
กลางเนินเขาที่ได้กลายเป็นสนามรบสำหรับซอมบี้ มันมีบางอย่างลุกขึ้นมา ศพของมันใหญ่แล้วในกัน ไททันจากในตำนานจะใหญ่แบบนี้มั๊ย? เบื้องหน้าสายตาของเขามันมีซอมบี้ยักษ์สูง 7 เมตรกำลังจู่โจมอยู่
[ก๊าซซซซซ]
[บอสของเหตุการณ์ดันเจี้ยนการโจมตีของซอมบี้ยักษ์ ซอมบี้ยักษ์ปรากฏตัว! กำจัดมันและเคลียร์ดันเจี้ยนจะให้รางวัลตอบแทนที่ยิ่งใหญ่และพิเศษ]
เมื่อซอมบี้ยักษ์มันได้ยกแขนขึ้นและกระแทกลงกับพื้น พื้นก็ได้สั่นสะเทือนจนมาถึงที่ๆฉันกับพ่อยืนอยู่ ในเวลาเดียวกันคลื่นลงก็ได้ทำร้านซอมบี้ไปหลายร้อยจัว มันช่วยไม่ได้ที่ฉันจะรู้สึกตราพร่า
"เจ้านี้มัน...."
"เวรเอ้ย! เร็วเข้าไอลูกชาย พวกเขาจะต้องขโมยทองทั้งหมดมา!"
"พ่ออาจจะเป็นคนเดียวที่สามารถจะพูดสิ่งนี้ได้หลังจากที่เกิดเช่นนี้ขึ้น"
ฉันรู้สึกเศร้าใจ ฉันไม่ชอบการล่ามอนสเตอร์เพียงเพื่อจุดประสงค์เพียงอย่างเดียวคือการหาทองเลย แต่มันตรงกันข้ามกับพ่อ ฉันคิดว่านี่เป็นเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงรีบไปลงทะเบี้ยนเป็นผู้ใช้พลังอย่างง่ายดาย แม้ว่าพ่อจะยังไม่ได้ในการล่ากับผู้ตื่นคนอื่นๆและยังไม่มีชื่อเสียงอะไร แต่พ่อก็จะกลายเป็นคนที่รู้จักกันดีในเวลาไม่นาน
[ก๊าซซซซซ!]
"เอ่อ พ่อมันกำลังมองมาทางนี้"
"มันต้องการที่จะแข่งจ้องตางั้นหรอ?"
[ก๊าซซซ]
"มันหยิบซอมบี้ขึ้นมา"
"มันกำลังจะกินพวกนั้นหรอ?"
ไม่น่าใช่นะ
แทนที่มันจะกิน มันได้โยนพวกนั้นมาราวกับว่าพวกนั้นเป็นก้อนหิน ด้วยความเร็วที่น่าทึ่งมาก
"วิ่งเร็วพ่อ!"
"ไอเจ้านี่บ้าจริงๆเลยที่โยนทองทิ้งไป!"
"แค่หลบก็พอ!"
[ก๊าซซซ]
ในตอนนี้พ่อกับฉันเป็นเพียงแค่มนุษย์ที่เหลืออยู่ในที่แห่งนี้ ซอมบี้ยักษ์มันดูเหมือนจะมีชีวติอยู่มากกว่าคนตาย มันได้ละเลยซอมบี้ที่อยู่รอบๆและวิ่งเข้ามาหาพูดเรา คลื่นแรงลมได้เกิดมาทุกๆก้าวของมันและมันจะคว้าซอมบี้ที่อยู่ในเส้นทางและโยนเข้ามาหาพวกเราเหมือนกับก้อนหิน จากนั้นการตอบสนองของซอมบี้นับหมื่นในสนามรบก็ได้หันมาสนใจพวกเรา
อย่างไรก็ตามนั่นมันไม่ใช่สิ่งที่ฉันสนใจ
"ว้าว ดูสิมันกำลังฆ่าพวกนั้นให้พวกเราในขณะที่มาที่นี่"
"กึ๊ก 2100 ทองเพิ่งจะหายไปในมือของมัน!"
แคร๊ก แคร๊ก! ซอมบี้จำนวนมากได้ถูกบดขยี้ตามเท้าของซอมบี้ยักษ์ไม่ว่ามันจะช้าขนาดไหนด้วนขนาดตัวของมัน ก็ทำให้ซอมบี้เป็นสิบๆตัวต้องตายในทุกๆครั้งที่มันก้าวเข้ามา ฉันได้คิดในทันทีว่าฉันสามารถจะใช้ซอมบี้ยักษ์เพื่อฆ่าพวกซอมบี้ได้อย่างง่ายดาย
"พ่อ พ่อต้องการล่าซอมบี้ยักษ์และเคลียร์เหตุการณ์ดันเจี้ยนหรือว่าพ่อต้องการที่จะหลบมันและล่าซอมบี้ตัวอื่นๆให้มากขึ้น?"
"แน่นอน เราจะล่าซอมบี้เพิ่มอีก! 100000 หรือ 2000000 มันจะทำให้ไม่แตกต่่างกับฉัน!"
"เอาล่ะ ถ้างั้นผมจะดึงความสนใจซอมบี้ยักษ์ไว้ พ่อก็จะสามารถไปในทิศทางตรงกันข้ามและล่าซอมบี้ธรรมดาได้"
"เข้าใจแล้ว"
พ่อกับฉันได้แยกกัน หลังจากที่ยืนยันว่าพ่อวิ่งไปในทิศทางค่ายที่ตรงกันข้ามของสนามรบฉันก็ได้ตะโกนในขณะที่วิ่งเข้าไปหาซอมบี้ยักษ์
"ฉันอยู่นี่ไองี่เง่า! แกจะจับฉันได้ยังไงด้วยร่างกายที่เชื่องช้านั่น!?"
[คุณได้ใช้ทักษะยั่วยุ คุณจะดึงดูดศัตรูใกล้ๆให้เข้ามาหาคุณ]
[คุณได้เชี่ยวชาญทักษะยั่วยุระดับต่ำ! คำของคุณจะกลายเป็นแสดงผลได้มากยิ่งขึ้น]
[คุณได้เรียนรู้ทักษะยั่วยุระดับกลาง! คุณสามารถที่จะปล่อยเสียงออกไปได้กว้างมากยิ่งขึ้นและยั่วยุศัตรูได้กว้างยิ่งขึ้น แถมมันยังจะกลายเป็นเรื่องง่ายที่จะยั่วยุศัตรูด้วยสติปัญญาที่สูง!]
'มันได้กลายเป็นระดับกลาง'
ในเวลาเดียวกันระดับของทักษะยั่วยุของฉันก็ได้เพิ่มขึ้น ความปรปักษ์ของซอมบี้ที่เจาะจงมาที่ฉันก็ได้ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ซอมบี้ยักษ์ได้วิ่งเข้ามาหาฉันอย่างไม่ลังเลใจเลย แรงสั่นสะเทือนได้ดังออกมาทุกๆเก้าของมัน ซึ่งนั้นมันได้ทำให้เหมือนมนุษย์ที่วิ่งช้าๆ ด้วยแรงสั่นสะเทือนแต่ละครั้งซอมบี้ก็ได้ถูกฆ่ามากยิ่งขึ้น
"ดี ดี เข้ามาสิ!"
ฉันได้เริ่มเดินอย่างสบายๆ ซอมบี้ธรรมดามันไม่สามารถจะสะกิดฉันได้ด้วยซ้ำ เมื่อหนึ่งในพวกมันมาใกล้กับฉัน ฉันก็จะคว้ามันมาและเหวี่ยงมันไปรอบๆเพื่อกวาดซอมบี้ที่เข้ามา หลังจากนั้นนิดนึงท้องฟ้าก็ได้มืดลงทำให้ฉันต้องเงยยหน้าขึ้นไปดู ที่นั่นฉันได้เห็นซอมบี้ยักษ์มองลงมาที่ฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยหนอน
ประเภทของดันเจี้ยนมันได้เป็นเรื่องที่น่าสยดสยอง มันเหมือนกับการดูหนัง 3D แต่นี่มันในชีวิตจริง ไม่ใช่ในโรงหนัง ซึ่งทำให้ซอมบี้ยักษ์มันยิ่งข่มขู่มากยิ่งขึ้น
อย่างที่พูดมามันยังคงเป็นซอมบี้
"จับฉันสิถ้าแกทำได้!"
[ก๊าซซซซ]
ฉันรู้ ฉันก็ยังต้องการที่จะทำแบบนี้ด้วยกันกับสาวน่ารัก ไม่ใช่กับซอมบี้ยักษ์สูง 7 เมตร! แต่ว่าจะมีตัวเลือกอื่นอะไรอีกล่ะ? พ่อต้องการที่จะล่าซอมบี้เพิ่มและฉันต้องการที่จะกวาดล้างสนามรบที่เต็มไปด้วยซอมบี้นี้ มันเป็นเพราะว่าฉันมีความรู้สึกว่าฉันจะได้รับโบนัสขึ้นอีกถ้าหากฆ่าซอมบี้ทั้งหมด
การฆ่าซอมบี้ยักษ์นั้นสามารถจะทำได้ง่ายๆ แต่ว่าเหตุการณ์ดันเจี้ยนจะสิ้นสุดลงถ้าฉันทำ ดังนั้นฉันกับพ่อก็เลยมีเป้าหมายที่เหมือนกันๆ
[ก๊าซซซซ]
"ถ้าแกอยากจะบ่นนะ ก็ทำหลังจากที่จับฉันได้ซิ! เท็มเพรส!"
ฉันไม่ได้ตั้งใจที่ปล่อยให้ซอมบี้ยักษ์จัดการไปทั้งหมด ฉันได้เท็มเพรสออกไปและหลังจากนั้นก็ดื่มมานาโพชั่นเกรดต่ำลงไป
หลังจากที่วิ่งไปมาได้ประมาณสองชั่วโมงฉันก็หมดแรง ตอนนี้ฉันจะต้องฆ่าซอมบี้ไปอย่างน้อย 10000 ตัวแล้ว เมื่อมองฮันมองลงมาจากด้านบนเพื่อตรวจสอบสถานการณ์ปัจจุบัน สนามรบมันก็ค่อนข้างจะสะอาดแล้ว
ในระยะไกลฉันก็เห็นว่าพ่อก็กำลังรวบรวมและล่าซอมบี้อยู่ ฉันได้หันหลังกลับไปและเห็นว่าไม่มีซอมบี้ที่เหลืออยู่ในเส้นทางวิ่งของซอมบี้ยักษ์แล้ว มันดูเหมือนว่ามันจะถึงเวลาที่จะจบเกมนี้แล้ว!
"ไพก้าจัดการซอมบี้ที่ยังมีชีวิตอยู่ที"
[ฉันอาจจะต้องใช้มานาจำนวนมากนะ มันโอเคไหมนายท่าน?]
"ได้ เธอสามารถจะใช้มันได้ทั้งหมดเลย"
ฉันได้ดื่มมานาโพชั่นคู่ลงไปซึ่งมันเพิ่มมานา 2000 มันมีมูลค่าถึง 3 ล้านวอน ดังนั้นมันช่วยไม่ได้ที่มือของฉันจะสั่นในตอนที่ดื่มมัน
จากมุมมองอื่นๆ มันมีค่าเพียงแค่ซอมบี้ 100 ตัวเท่านั้น! ตั้งแต่ที่ฉันได้เติบโตในฐานะนักสำรวจดันเจี้ยน ฉันก็คิดว่าฉันใจโตขึ้นมาก ฉันสามารถจะที่จะใช้ 3 ล้านวอนไปกับโพชั่นได้ในทันที มันมีรสเหมือนกับน้ำส้ม
[ก๊าซซซซซ]
ในเวลาเดียวกันซอมบี้ยักษ์ก็กวาดซอมบี้นับสิบและใส่ลงไปในปากของมัน ดูเหมือนว่ามันก็จะเหน็ดเหนื่อยจากการไล่ตามฉันมาเรื่อยๆเหมือนกัน เมื่อไพก้าได้เริ่มไปเผาซอมบี้ ซอมบี้ยักษ์ก็ได้คำรามด้วยความโกรธและเริ่มมองหาซอมบี้ตัวอื่นๆที่จะกิน มันดูเหมือนว่ามันจะท้องกิ่วอย่างเห็นได้ฉัน
ด้วยเหตุผลบางอย่างมันทำให้ฉันรู้สึกว่าควรล้มมันด้วยกันกับฉากกินซอมบี้นี้ ฉันไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นแรงกระตุ้น แต่มันเป็นบางอย่างที่ได้วางแผนไว้ ไม่ว่ายังไงฉันก็ได้จัดการซอมบี้ใกล้ๆอย่างรวดเร็ว ซอมบี้ยักษ์ได้พยายามที่จะเหยียบฉันด้วยความโกรธ แต่มันก็ไม่มีความหวังที่จะแตะฉันได้เลย
"พ่อถ้าพ่อจัดการเสร็จแล้วก็มาช่วยผมด้วย!"
"พ่อกำลังไปแล้ว!"
พ่อกำลังวิ่งมาหาฉันในขณะที่ระเบิดซอมบี้ตามทางที่เหลืออยู่ด้วยคลื่นกระแทกไปด้วย ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยว่าทักษะของพ่อเติบโตไปมากแค่ไหนกัน อย่างไรก็ตามฉันได้ตัวแข็งทื่อไปหลังจากข้อความที่ฉันได้รับในต่อมา
[เควสย่อยเสร็จสมบูรณ์! คุณได้ทำลายซอมบี้ทั้งหมดในดันเจี้ยน ซอมบี้ยักษ์ได้ดูซับ 5.8% ของซอมบี้ในดันเจี้ยน]
[ด้วยการดูดซับที่ต่ำนี้ซอมบี้ยักษ์ไม่สามารถจะพัฒนาการเป็นกูลยักษ์ได้! ซอมบี้ยักษ์สูญเสียการควบคุมและเปลื่ยนเป็นโกล็มเนื้อ]
[ก๊าซซซซซ]
"ว้าว"
ฉันได้ร้องออกมาด้วยความประหลาดใจสั้นๆ หลังจากที่มันกินซอมบี้ในบริเวณใกล้เคียงเสร็จแล้ว ซอมบี้ยักษ์ก็เงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าและส่งเสียงคำราม
'อา ฟันที่้เน่าของมันล่วงลงมา'
ฉันได้รีบหลบอย่างรวดเร็วและฟันของมันก็ได้กระแทกลงพร้อมด้วยเสียงตูมม สร้างเป็นหลุมขึ้นมา
'ฟู่'
ฉันได้ถอนหายใจในใจในขณะที่ตระหนักได้ว่าฉันเกือบจะถูกบดขยี้ด้วยฟันที่ตกลงมา ถ้าโรเล็ตต้าถามวว่าฉันตายไปยังไง ฉันจะอายมากเกินไปที่จะตอบเธอ
ในคราวนี้ฟันซี่อื่นๆของมันก็ได้ตกลงมาเช่นกันเหมือนกับห่าใน ไม่เพียงแค่นั้นผิวของมันก็ลอกออกมา ตาที่เต็มไปด้วยหนอน เล็บของมัน และเส้นผมของมันก็ล่วงหลุดออกมาทั้งหมด ถ้าหากมันโดนฉันไม่เพียงแต่จะสกปรกเท่านั้นแต่พวกมันก็จะสร้างความเสียหายจำนวนมากด้วยอย่างแน่นอน ฉันจึงรีบหลบหนีออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
[ก๊าซซซซซ]
"อ่า ฉันอยากจะเบลอมันนะ..."
[ฉันกลับมาแล้วนายท่าน! ต่อไปเป็นอะไร? นั่นมันอะไรนะ?]
"ใช่แล้ว ฉันไม่ต้องการที่จะอยู่ที่นี่อีกต่อไป"
ฉันเหนื่อยจากเกมที่ดึกดื่นกับซอมบี้ยักษ์แล้ว ฉันได้ให้ไพก้าเข้าไปในหอก และมองไปที่ซอมบี้ยักษ์ที่เปลื่ยนไปเป็นโกเลมเนื้อ ก่อนหน้านี้มันมีลักษณะที่คล้ายกับมนุษย์อยู่บ้างแต่สำหรับตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผิวหลังด้านนอกของมันได้ละลายไปเผยให้เห็นเส้นเลือดและเนื้อที่เน่าสีดำ ฉันรู้สึกคาดไม่ถึงกับการเปลื่ยนแปลงทำลายลักษณะที่น่าขยะแขยงของมัน
[ก๊าซซซซซ]
อย่างไรก็ตามมันรวดเร็วและแข็งแกร่ง ด้วยความเร็วของมันที่ทำให้เชื่อได้ยากเลยมามันครั้งหนึ่งเป็นซอมบี้ยักษ์ หมัดของมันได้กระแทกกับพื้นและในเวลาเดียวกันพื้นก็ได้สั่นสะเทือนและฉันก็ได้รับดาเมจ กึก มันเหมือนกับทักษะของอัศวินลิซาร์ดแมน! ด้วยความคิดนี้ฉันก็ได้กระโดดขึ้น อย่างไรก็ตามนักสำรวจที่อยู่ที่นี่ซึ่งก็คือพ่อของฉันมีปฏิกิริยาที่แตกต่างออกไป
"ดูดซึมแรงกระแทก สะท้อนแรงกระแทก"
"อะไรล่ะนั่น!? โครตเจ๋ง!"
พ่อได้ยืนอยู่บนพื้นและรับการโจมตีจากโกเลมเนื้อ จากนั้นพ่อก็แทงหอกออกไปข้างหน้ายิงคลื่นกระแทกออกไปในระดับที่แตกต่างไปจากคลื่นกระแทกโดยปกติอย่างสิ้นเชิง คลื่นกระแทกได้ลอยไปและปะทะเข้ากับแขนของโกเลมเนื้อ แม้ว่ามันจะดูเท่ในส่วนนึง แต่มันก็ช่วยไม่ได้ที่ฉันจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นเนื่อของโกเลมเนื้อระเบิดออกมาและกระจายไปทั่ว
[ก๊าซซซซซ]
"ฉันมาแล้ว!"
ถ้าฉันทำเพียงยืนนิ่งๆ พ่อจะก็ทำคะแนนทั้งหมดไป ฉันไม่สามารถจะปล่อยให้มันเกิดขึ้นได้ วิธีแก้ก็คือฉันได้พุ่งเข้าหาโกเลมเนื้อด้วยหอกที่บรรจุสายฟ้าเอาไว้ของฉัน จากนั้นฉันก็ได้กระโดดขึ้นไปและตะโกนขึ้นมา
"ธาเลเรีย"
