บทที่ 24 - ฉันได้ยินเสียงของคุณ (1)
บทที่ 24 - ฉันได้ยินเสียงของคุณ (1)
”
[คุณได้กลายเป็นเลเล 20 คุณได้รับสิทธิในการไปชั้นบอส]
[คุณได้รับโนนัสสเตตัส 5 แต้ม]
[คุณได้กลายเป็นระดับทองแดง 1 ถ้าคุณเอาชนะบอสในชั้นที่ 20 คุณจะได้รับการยอมรับว่าเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนระดับเงิน]
[ชื่อ: คัง ชิน เผ่าพันธุ์: มนุษย์ เพศ: ชาย
คลาส: ไม่มี ฉายา: ผู้พิฆาตราชินีวิญญาณ ระดับ: ทองแดง 1
เลเวล: 20
Hp - 6270/6270 Mp - 2940/2940
ความแข็งแกร่ง - 55(+9) ความคล่องแคล่ว - 49(+2) ร่างกาย - 55(+9)
สติปัญญา - 20(+2) พลังเวทย์ - 47(+2) เสน่ห์ - 31(+2) โชค - 10(+2)
ทักษะ - ศิลปะการต่อสู้ระดับต่ำ(เชี่ยวชาญ) ศิลปะการต่อสู้ระดับกลาง (Lv 2) เทคนิคหอกระดับต่ำ(เชี่ยวชาญ) เทคนิคหอกระดับกลาง(เชี่ยวชาญ) เทคนิคหอกระดับสูง (ระดับ 4) ฮีโรอิค สไตรค์ระดับต่ำ (ระดับ 7) กระตุ้นระดับต่ำ (ระดับ 1) วงจรเพรูต้า (ระดับ 2) การพิสูจน์แห่งไดฟิค ความเชี่ยวชาญสปิริตระดับต่ำ (ระดับ 2)]
"โอ้นายได้รับไอเทมจากมอนสเตอร์มีชื่อ?"
"ใช่แล้ว โรเล็ตต้า"
ขณะที่ฉันพันผ้าพันแพงด้วยตัวเอง (5 ทอง) หลังจากที่ผ่านสงความที่รุนแรงมา ฉันได้ตอบคำถามโรเล็ตต้าไป
แม้ว่าการเลเวลอัพจะฟื้น Hp และ Mp แต่มันก็ไม่ได้จะรักษาบาดแผลทั้งหมด
เธอได้หยิบเอาริบบิ้นสีชมพูของคูน่าไปและตรวจสบอมัน จากนั้นเธอก็แสดงท่าทางพอใจ เธอได้เสนอราคาให้กับฉัน "ฉันจะซื้อมันในราคา 500 ทอง"
"ฉันไม่ได้ขายมัน" ฉันได้ตอบกลับไปในทันที
"เอ๊ะ?"
โรเล็ตต้าดูเหมือนจะตกใจกับคำตอบของฉัน ฉันได้อธิบายออกไปในขณะก้มลงไปพันแผล
"มันไม่มีทางที่ฉันจะขายไอเทมที่ดรอปมาขากมอนสเตอร์มีชื่ออย่างง่ายดายหรอกนะ ฉันยังไม่ได้เห็นคำอธิบายของไอเทมเลย ทำไมเธอไม่ทำเห็นฉันมองเห็นมันก่อนหละ?"
ในขณะที่ฉันได้ตอบคำถามไป โรเล็ตต้าก็ทำหน้าตาน่ารัก จากนั้นก็พูดออกมา
"...นายโตขึ้นนะ คุณลูกค้า"
"ขอบคุณที่ชม"
เมื่อฉันได้เทยาลงไปบนผ้าพันแผล พื้นที่ๆบาดเจ็บอยู่มันจะร้อนขึ้นและลดลงไป เมื่อฉันเห็นว่า Hp ของฉันหยุดลดลง ฉันก็ได้หยักหน้าและหันกลับไปมองที่โรเล็ตต้า โรเล็ตต้าผู้ที่มองดูฉันพันผ้าพันแผลด้วยตัวเอง ในขณะเดียวกันฉันก็ได้มองขึ้นไปที่เธอ ฉันไม่ยอมรับฟังขอเสนอของเธอแล้วถามกลับไป "แล้วยังไง? เธอมีมันใช่มั้ย? มันราคาเท่าไหร่?"
"ใช่แล้ว มันราคา 100 ทอง"
"อะนี่ 100 ทอง"
แม้ว่าเธอจะบ่นในขณะที่รับเงินไปจากฉัน และส่งผ้าพันหัวกลับมาพร้อมด้วยคัมภีย์ ฉันสงสัยว่าเธอเอาของสิ่งนี้ออกมาทำไม
"มันเป็นคัมภีย์ประเมิน เนื่องจากว่าไอเทมที่ดรอปจากมอนสเตอร์มีชื่อมันไม่ได้ถูกลงทะเบียนไว้กับดันเจี้ยน มันจึงต้องใช้คัมภีย์ประเมินในการตรวจสอบรายละเอียดของไอเทม ด้วยสิ่งนี้นายจะสามารถดูราละเอียดของไอเทมใดก็ได้! เนื่องจากว่านายทักจะพบกับไอเทมต้องสาปหรือไอเทมที่มีเวทมนตร์ที่มีผลที่ไม่รู้จัก มันจึงดีที่สุดที่จะพกคัมภีย์นี้เอาไว้รอบๆ"
"ก่อนที่ฉันจะใช้มัน มันเป็นไปได้มั้ยที่จะตรวจสอบรายละเอียดของไอเทมนี้ด้้วยวิธีอื่น?"
"ด้วยทักษะประเมินของจอมเวทย์มันก็จะสามารถทำได้ในรูปแบบเดียวกัน"
ฉันได้เรียนรู้ขอมูลที่ดีมาแล้ว ฉันได้ทำตามคำแนะนำของโรเล็ตต้าและฉักคำภีย์ด้านบนที่คาดหัว จากนั้นหน้าต่างโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้น
[ที่คาดหัวแห่งสติปัญญา (แรร์)
ความทนทาน - 50/50
การป้องกัน - 3
ความต้องการอุปกรณ์ - ผู้หญิงเท่านั้น
ผล - สติปัญญา +5 พลังเวทย์ +5 เสน่ห์ +7]
"เอามาให้ฉันดูด้วย กรี๊ดด"
โรเล็ตต้าได้เอาหน้ามาใกล้ฉันและปล่อยกลิ่นที่หอมออกมา เมื่อเธอได้เห็นรายละเอียดของไอเทมเธอก็ขุ่นเคืองและกรีดออกมา จากนั้นเธอก็บ่นออกมา "ฉันควรจะซื้อมันในราคา 1000 ทอง...."
"ฉันจะไม่มีทางขายมันไม่ว่ายังไง นี้มันเป็นสิ่งที่ดีใช่มั้ย"
"ผลที่มีสเตตัสเสน่ห์ถึงสองระดับบวกกับที่มันเป็นเครื่องประดับแล้วด้วย แน่นอนเลยว่ามันเป็นสิ่งที่ดี"
"แบบเดียวกันที่ฉันคิดเลย แต่ปัญหาเดียวสำหรับฉันก็คือฉันไม่ใช่ผู้หญิง"
"นายสามารถจะให้มันเป็นของขวัญแฟนสาวนายได้นะ!"
"โรเล็ตต้าเธออยากจะสู้กับฉันใช่ปะ?"
เหมือนฉันมีแฟนงั้นแหละ! เธอไม่เห็นหรือไงว่าฉันยุ่งอยู่แต่กับการล่านดันเจี้ยน? เมื่อฉันมองสวนโรเล็ตต้ากลับไป เธอก็แสดงท่าทางไม่พอใจออกมาและตีที่ไหล่ของฉัน มันเจ็บ
"นายหมายความว่าไง? นายไม่ได้สัญญาว่าจะไปพบใครบางคนงั้นหรอ?"
"อาา..."
เธอจะต้องพูดถึงเพลรูเดีย นี่มันไม่ตลกเลยสักนิดเลยนะ ทำไมฉันจะต้องเลือกทิ้งชีวิตของฉันไปกับคนอย่างเธอกันหละ?
อย่างไรก็ตามไม่ใช่ว่าที่โรเล็ตต้าจะพูดจะไม่มีเหตุผล เพลรูเดียอาจจะยังโกรธฉันอยู่ ถ้าฉันให่มันแก่เธอเธออาจจะหายโกรธฉันก็ได้
นักสำรวจดันเจี้ยนคนอื่นๆที่ฉันรู้จักอีกก็มีเพียงแค่ชินะ แต่ฉันรู้จักกับเพลรูเดียมากกว่าชินนะ เอาหละถ้างั้นฉันตัดสินใจได้แล้ว ฉันจะให้ไอเทมชิ้นนี้กับเพลรูเดีย หลังจากที่ฉันได้เก็บมันลงไปในช่องเก็บของ ฉันก็หันไปคุยกับโรเล็ตต้าอีกครั้ง
"โรเล็ตต้า ฉันต้องการที่จะซื้อตั๋วต่อสู้กับบอส 20 อัน"
"20!? นะ นั่นมัน 60000 ทอง"
และมันก็ยังเป็นเงิน 102 ล้านวอน กึก ในตอนนี้ฉันได้ทำการคำนวณมันในหัว ฉันรู้ว่ามันเป็นจำนวนเงินที่มหาศาล แต่อย่างไรก็ตามมันเทียบไม่ได้กับจำนวนเงินที่ฉันมีอยู่
หากไม่รวมกับไอเทมที่โรเล็ตต้าบังคับฉัน ฉันก็ไม่เคยใช้ทองทำอะไรเลยดังนันมันจึงถูกรวบรวมเอาไว้ในช่องเก็บของของฉัน สำหรับในพวกลิซาร์ดแมนในชั้นที่ 19 มันก็ให้ทองแล้ว 170 ต่อ 3 ตัว นั่นมันหมายความว่าแต่ละตัวมันให้ทอง 50 ทองหรือก็คือตัวละ 100000 วอน
"มันไม่เป็นไร ฉันยังมีทองอีกประมาณ 500000 ที่เก็บไว้อยู่"
มันมีประมาณ 1 พันล้านวอน
"น่าแปลกใจมาก นายเก็บมันได้มากเท่านี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
"ทั้งหมดนี้มันมาจากการที่ฉันล่ามอนสเตอร์ทุกๆวันตั้งแต่ที่เข้ามาในดันเจี้ยน เอาหละรีบๆเถอะก่อนที่ฉันจะเปลื่ยนใจ"
"คุณลูกค้า คุณคือแสงสว่างสำหรับฉัน คุณคือชายที่ฉันต้องการ"
"มันก็แค่นั้น"
ฉันได้คว้าตั๋วต่อสู้กับบอสของชั้นจำนวน 20 ใบมาจากโรเล็ตต้า ตั้งแต่ที่ฉันสามารถจะใช้มันได้สองใบต่อวัน ฉันก็จะสามารถใช้มันไปได้อีกอย่างน้อยถึง 10 วัน หลังจากที่เอาทองจากฉันไป 60000 ทอง โรเล็ตต้าก็เอากระเป๋าเงินของเธอออกมาด้วยท่าทางไม่เต็มใจ จากนั้นเธอก็ถอนหายใจและส่งเงินกลับมาให้ฉัน 10000 ทอง ฉันได้รับเงินมาอย่างสับสน
"มีอะไรผิดไปหรอ?"
"มันเป็นส่วนลดนะ ส่วนลด นายไม่รู้หรอ?"
"ฉันรู้ว่าสวนลดคืออะไร แต่ว่าทำไม?"
ฉันไม่สามารถจะเข้าใจได้ว่าทำไมเธอถึงได้ให้ประโยชน์เช่นนี้แก่ฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งมันเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับของที่ขายออกไปในราคาต้นทุน อย่างไรก็ตามหลังจากที่ส่งเงินคืนมา โรเล็ตต้าก็ดูเหมือนจะโล่งอกในขณะที่ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ
"ฉันได้พยายามที่จะขายมันออกไปในราคาต้นทุนในตอนท้าย แต่มไม่มีใครซื้อมันไปเลย มนุษย์นั่นเป็นสิ่งที่อ่อนแอมากเกินไป แม้ว่าดันเจี้ยนจะรับประกันในชีวิตของพวกเขา แต่ก็ไม่มีใครที่กล้าจะผจญภัย สำหรับร้อยปี พวกเขาทุกคนทำเพียงแค่ปีนผ่านขึ้นไปในชั้นที่สูงๆในขณะที่หลบเลี่ยงการปะทะกับบอส แม้ว่าในดันเจี้ยนแรกนี้จะมีแต่คนที่กล้าหาญและเข้มแข็งถูกรวบรวมเอาไว้...อ่า ฉันไม่สามารถจะพูดอะไรได้มากกว่านี้แล้ว แต่ไม่ว่ายังไงนายก็เป็นฮีโร่ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน ฉันไม่ควรที่จะถูกลงโทษสำหรับการสนับสนุนคุณ"
"เธอก็พูดเกินไปโรเล็ตต้า ฉันไม่ได้เหมือนอะไรกับฮีโร่เลย ในตอนนี้มันเป็นแค่ฉันยังไม่ได้สิ้นหวังอะไร ฉันเลยสามารถที่จะผจญภัยไปได้ เพราะว่าฉันไม่ได้กลัวที่จะสูญเสียเวลาทั้งสัปดาห์ไปอย่างสูยเปล่า"
"ฮุฮุ นายก็รู้..."
ราวกับว่ามันเป็ฯความลับ โรเล็ตต้าได้ลดเสียงลงมา เธอได้ขยับเข้ามากระซิบหูของฉัน ขณะที่ฉันจะปลีกตัวออกไปโรเล็ตต้าก็ได้พูดออกมา
"สถานการณ์มันจะยิ่งล่อแหลมมากขึ้นเท่าใด มันก็จะยิ่งจำเป็นสำหรับการผจญภัยมากขึ้นเท่านั้น"
ฉันได้สูดลมหายใจ เธอพูดถูก การดำรงอยู่ของฉันมันได้พิสูจน์ในคำพูดของเธอ
ฉันนั่นเข้าใจถึง พูเถึงในทวีปที่อยู่ในช่วงร้ายแรงหรือในทุกๆวินาทีนั่นสำคัญ พวกเขานั่นไม่สามารถจะใช้มันเป็นข้อแก้ตัวได้ บางทีที่บางคนก็จะบอกว่ามันเพราะพวกเขาไม่เคยเห็นอิลิกเซอร์บีบอัด อย่างไรก็ตามอย่างน้อยก็จะต้องมีคนที่เคยเห็นมันและกินมันลงไป
ใช่แล้ว แต่ว่าความคิดของการตายและเสียเวลาทั้งสัปดาห์ไปมันทำให้พวกเขาเลิกที่จะมาท้าทายกับชั้นของบอสอีก และพวกเขาก็ยังคงปีนต่อไปเรื่อยๆ แต่กับฉันในทางกลับกันนั่นมันจะเป็นวิธีที่จะทำให้ให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น ถึงแม้ว่าในตอนนี้ฉันอาจจะอ่อนแอกว่าเขา แต่ฉันก็มั่นใจว่าฉันจะแข็งแกร่งยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ แข็งแกร่งยิ่งกว่าพวกเขาซะอีก ฉันมั่นใจในสิ่งนี้
"ตอนนี้นายรู้แล้วสินะ? ผลของการผจญภัยมันมักจะหวานนะ...พี่ชายฮีโร่"
โรเล็ตต้าได้กระซิบออกมาพร้อมด้วยน้ำตาเล็กๆที่ไหลออกมาจากตา มันเป็นรูปที่น่าหลงใหลอย่างมาก มันช่วยไม่ได้ที่ฉันจะกลืนน้ำลายลงไป เดี๋ยวก่อนนะเธอ...
"เธอเศร้าเรื่องทอง 10000 ที่เสียไปงั้นหรอ? ถ้างั้นเธอก็ไม่ควรที่จะให้มันกับฉันนะ"
ฉันดูเหมือนจะพูดได้ตรงจุดชองเธอ ตอนนั้นเองเธอก็ตะโกนออกมาพร้อมกับน้ำตาที่กระเด็นไปในอากาศ
"อย่าได้พูดถึงมัน! ฉันกำลังพยายามที่จะลืมมันไปนะ แต่นายก็ได้ทำให้ฉันนึกถึงมันอีกครัง"
"โอ้งั้นหรอ โทษทีๆ ฮ่าๆ"
"อืมม มู"
โรเล็ตต้านั่นมีบุคคลิกที่ดูน่ารัก มันดูเหมือนความสัมพันธ์ของพวกเราจะกำลังดำเนินไปเรื่อยๆ
"โอ้ เอาหละ ฉันจะไปเริ่มพิชิตมนุษย์หนูทมิฬในวันนี้แล้วนะ"
"ห๊ะ นายต้องการที่จะไปพิชิตมันให้สมบูรณ์อีกครั้งงั้นหรอ?"
การพิชิตมันโดยสมบูรณ์ ถ้ามันหมายถึงการกินคริสตัลสายฟ้าจนถึงขีดจำกัด เก็บเซ็ตของมนุษย์หนูทมิฬและเอาชนะมันเพียงลำพัง ถ้าคำตอบของฉันมันก็ชัดเจน แม้ว่าฉันจะคิดว่าผลประโยชน์ของการกินคริสตัลจะไม่ดีนัก แต่เนื่องจากว่าโรเล็ตต้าได้มายืนยันในทางที่ฉันเดินว่ามันถูกต้อง ฉันก็จะไม่ลังเลอีกต่อไป
"แน่นอน ไว้เจอกันใหม่นะ"
