บทที่ 15 - นักสำรวจดันเจี้ยนสามารถจะตื่นขึ้นได้เหมือนกันงั้นหรอ? (1)

บทที่ 15 - นักสำรวจดันเจี้ยนสามารถจะตื่นขึ้นได้เหมือนกันงั้นหรอ? (1)

”

หลังจากนั้นฉันก็ได้เดินตรงไปที่ชั้นที่ 11 สถานการณ์ของฉันมันแตกต่างไปจากครั้งก่อนเมื่อ 3 ปีที่แล้วฉันจะต้องอยู่บนชั้น 5 ล่าออร์คลอร์ด เพราะว่าฉันไม่สามารถจะผ่านชั้นที่ 6 ได้ ตอนนี้ฉันสามารถจะทำสิ่งเล็กๆน้อยๆนี้ได้อย่างภาคภูมิ

นักสำรวจดันเจี้ยนได้กลายเป็นไม่สามารถจะท้าทายที่ชั้นบอสเมื่อพวกเขาเอาชนะบอสในชั้นต่อไป หรืออีนัยหนึ่งตราบเท่าที่พวกเขาไม่ได้ไปเอาชนะชั้นบอสในชั้นต่อไป พวกเขาก็สามารถจะกลับมาท้าทายบอสที่ชั้นก่อนได้ ในระยะอันสั้นนี้ก่อนที่ฉันจะไปถึงชั้นที่ 15 ฉันสามารถจะกลับมาท้าทายราชินีวิญญาณได้

ระหว่างเลเวล 11 และ 15 มันมีความแตกต่างกันอย่างน้อย 500 มานา มันไม่จำเป็นจะต้องใช้เส้นทางที่ยากลำบากในเมื่อมีทางที่ง่ายกว่าพร้อมใช้งาน เช่นนั้นฉันจึงได้ไปสำรวจที่ชั้นที่ 11 เมื่อโลเล็ตต้าเห็นฉันเดนขึ้นมาจากชั้นที่ 10 เธอก็สั่นและพูดว่า "นะ นี่มันไม่ยุติธรรม"

"ไม่ยุติธรรม?"

"สิ่งที่ชั้นต่อการก็คือให้คุณลูกค้าท้าทายบอสในเลเวล 10..."

"แต่ว่าเธอไม่ได้พูดอย่างนี้ในเมื่อวานนี่"

"..."

"ฮ่าา ฉันเข้าใจพี่สาว ฉันยอมรับว่าการไปถึงเลเวล 15 แล้วไปท้ายทายบอสมันค่อนข้างจะไม่ยุติธรรม"

"คุณลูกค้า! ถ้างั้น..."

"แต่ว่าในโลกแห่งการแข่งขันมันก็โหดร้ายอย่างนี้แหละ"

โลเล็ตต้าได้ทำหน้าน่าสงสาร เพราะมันน่ารักจนเกินไปฉันก็เลยอดใจไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

"ฮ่าๆๆๆๆ ถึงอย่างนั้นก็ตามเท่าที่ฉันรู้การเอาชนะราชินีวิญญาณด้วยตัวคนเดียว มันคงเป็นเรื่องยากแม้แต่ในเลเวล 15"

"แน่นอน มันเป็นเช่นนี้แหละ ฉันเคยเห็นมันเกิดขึ้นเพียงแค่สองครั้งเท่านั้น"

"หืมม มันเคยเกิดขึ้นมาก่อนในก่อนหน้านี้"

"แน่นอน ถ้านายคิดว่านายเป็นคนแรกสำหรับทุกอย่างแล้วละก็ นายเข้าใจผิดแล้ว นายเป็นคนแรกในรอบ 200 ปี..."

"แล้วมันเกิดอะไรขึ้นในตอนท้าย?"

"ไม่ มันไม่มีอะไร เอาหละดูเหมือนว่านายจะเห็นช่องโหว่ในเควสของฉัน จากนี้ฉันจะทำมันให้ดีที่สุด"

"ฉันรู้สึกถึงเจตนาร้ายในสิ่งที่เธอกำลังพูด..."

"เมื่อกี้มันอะไรหรอ? อา ใช่แล้วไอเทมที่คุณต้องการในชั้นที่ 11 นั่นคือ กับดักหนู! นี่มันเป็นไอเทมที่ยิ่งใหญ่ที่กำลังขายอยู่ได้ตอนนี้มันมีราคาเพียง 100 ทองเท่านั้น"

"ฉันไม่ได้ถาม!"

ฉันได้คาดหวังไม่มากก็น้อยเมื่อโลเล็ตต้าได้พูดเกี่ยวกับกับดักหนู แต่มอนสเตอร์บนชั้นที่ 11 มันเป็นมนุษหนูที่น่าอับอาย คุณอาจจะคิดได้ง่ายๆว่าพวกเขาเป็นหนูสูง 1 เมตรที่ยืนด้วยขาหลังของพวกมัน พวกมันมีหางที่ยาวแหลมเหมือนแส้และยากที่จะโจมตีมันเนื่องจากความเร็วของพวกมัน

นอกจากนี้พวกมันก็ไม่ได้ไปไหนมาไหนตัวเดียว เมื่อคุณพบกับมันก็จะต้องเห็นพวกมันด้านหลังอีก 5 ตัว ความสามารถในการสืบพันธุ์ของพวกมันเหมืนกับแมลงสาบ อย่างที่กล่าวนั้นฉันก็เคยมีประสบการณ์ในการแทงแมลงสายที่บินเข้ามาตาย ดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับฉันที่จะติดตามการเคลื่อนไหวของพวกหนู

"อึก ฉันรู้สึกขนลุกทุกครั้งที่เห็นพวกมัน"

"เคี๊ยยย! มนุษย์ฆ่าหนู!"

"นั่นมันถูกแล้ว วันนี้มันจะเป็นวันถอนรากถอนโคนพวกแก"

การต่อสู้กับมนุษย์หนูที่จะซุ่มโจมตีเป็นกลุ่มเสมอมันทำให้สัมผัสในการต่อสู้ของฉันได้พัฒนาขึ้นอย่างมาก ฉันจะต้องระวังภัยอยู่ตลอดเวลาโดยระวังว่าพวกมันจะเข้ามาจากทางไหนอีก ฉันจึงเริ่มที่จะมีความสามารถในการเข้าใจสภาพแวดล้อมรอบๆฉันได้ เพราะว่าฉันไม่ได้มีที่จับเวลา ฉันจึงได้ใช้เวลาไปแล้วประมาณ 1 สัปดาห์เพื่อที่จะเพิ่มสัมผัสในการต่อสู้ของฉันไปอย่างช้าๆ

มนุษย์หนูทั้งหมดบนชั้นที่ 12 และ 12 ก็ยังแข็งแกร่งยิ่งขึ้น ฉันรู้ว่าการเคลื่อนไหวของพวกมันไม่ได้แตกต่างกันเกินไป ดังนั้นฉันขึงได้้ตัดสินใจที่จะจับรูปแบบการเคลื่อนไหวของพวกมันในชั้นที่ 11 ซึ่งมันได้ใช้เวลาเพิ่มขึ้นไปอีก 1 สัปดาห์

"ฮุฮุ มันไม่ง่ายเลยนะ ใช่ไหมล่ะ?"

หลังจากที่เห็นฉันเป็นครั้งแรกหลังจากสองสัปดาห์โลเล็ตต้าก็ได้ถามออกมาด้วยความพึงพอใจ ดูเหมือนว่าเธอจะติดว่าฉันต้องการที่จะละทิ้งภารกิจของราชินีวิญญาณแล้ว ดังนั้นฉันจึงยิ้มและตอบเธอไป"

"เฮ้ เธอต้องการที่จะเพิ่มการเดิมพันมั้ย?"

"...ไม่ ฉันไม่ต้องการ"

โลเล็ตต้าได้พูดออกมาพร้อมกับทำปากจู๋ มันทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาอีกครั้ง

"นายไม่ควรทำเหมือนพี่สาวเป็นตัวตลกนะ!"

"เธอไม่ได้แก่ไปมากกว่าฉันหรอกน่า"

"นายจะต้องแปลกใจ ฉันแก่กว่านายมากกว่าที่นายจะจินตนาการได้ซักอีก"

"จริงดิ? ฉันสามารถจะเรียกเธอว่าพี่สาวได้มั้ย?"

"ฮึ่ม มีเพียงแค่คนที่ที่เสียสติเหมือนกับคุณลูกค้าเท่านั้นที่จะเรียกเจ้าของร้านขายของแปลกๆว่าพี่สาว"

"ฉันกำลังขอคอยที่จะได้ร่วมงานกับเธอนะ พี่สาวโลเล็ตต้า"

"คุ...."

ในความจริงแล้ว ฉันไม่มีประสบการณ์ในการโต้ตอบกับผู้หญิง นอกจากน้องสาวยุยที่น่ารักของฉันแล้ว ก็ไม่มีเพศตรงข้ามคนใดเลยที่ฉันพูดคุยด้วยเป็นประจำ แม้ว่าฉันจะมีเพื่อนผู้หญิงบ้างในตอนที่อยู่ในโรงเรียนประถม แต่ว่าสิ่งต่างๆมันก็ได้เปลื่ยนไปเมื่อกล้ามเนื้อของฉันเริ่มโตขึ้น

มันเป็นผลให้โลเล็ตต้าเป็นผู้หญิงคนแรกนอกจากคนในครอบครัวที่ฉันได้พูดคุยด้วยเป็นเวลานาน มันจึงช่วยไม่ได้ที่ฉันจะรู้สึกว่าตัวฉันมันเป็นคนที่น่าสงสารอะไรอย่างนี้...?"

"โอ้ ฉันรู้ว่าฉันสวย แต่ฉันจะรู้สึกลำบากใจถ้านายเข้ามาใกล้ฉัน"

"ไม่ ฉันไม่ได้สนใจในคนที่เหมือนกับผู้ชาย"

เมื่อฉันได้พูดออกไป โลเล็ตต้าก็ร้องออกมา

"หยาบคาย! ขอโทษเดี๋ยวนี้เลย! ขอโทษและซื้อกับดักหนูอันนี้!"

"กับดักหนูมันมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้กัน"

"เดี๋ยวนี้เลย เร็วเข้า"

"เฮ้อ ถ้างั้นฉันจะซื้อมัน 5 อันสำหรับในตอนนี้"

"มันเป็นเงิน 500 ทอง เนื่องจากที่นายยังไม่ได้ของโทษฉัน นายก็ควรที่จะซื้อมันไปอีก 5 อัน"

"โทษที แค่ 5 อันก็พอแล้ว"

เหมือนกับทุกทีการพูดคุยกับโลเล็ตต้ามันได้จบลงด้วยทอง เมื่อเห็นความเป็นมืออาชีพที่ไม่ย่อท้อของเธอ ฉันได้ให้คำมั่นสัญญาว่าจะไม่ตัดสินผู้หญิงด้วยรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ

ด้วยกับดักหนูห้าอันนี้อยู่บนมือของฉัน ฉันได้เดินขึ้นไปที่ชั้น 12 ขณะที่ฉันไเดินไป ฉันก็คิดว่า 'ฉันดูเหมือนจะลืมอะไรบางอย่าไป...เอาหละ ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม มันก็คงงจะไม่สำคัญหรอก ใช่แล้วล่ะ'

หนึ่งเดือนหลังจากนั้นบนชั้นที่ 14 ฉันกำลังวิ่งหนีจากพายุลูกเห็บสายฟ้า

"หนูบ้านไหนกันที่สามารถจะยิงสายฟ้าออกมาได้!?"

"พิกะ...พิก๊า พิก๊า"

"เงียบไปเลยไอ้ตัวปลอม"

'พิก๊ะที่ตูดฉันสิ' ฉันได้บ่นออกมาเงียบๆในขณะที่วิ่งหลบไฟฟ้าจากหนู 5 จัง

ฉันสงสัยอยู่แล้วว่าทำไมร้านที่ฉัน 13 ถึงได้ขายเสื้อกันฝนสายฟ้า เนื่องจากว่ามันมีราคาถึง 10000 ทอง ฉันถึงได้จากมาโดยที่ไม่หันหลังกลับ แต่ในตอนนี้ฉันรู้สึกเสียใจ

"พิก๊ะ!"

"อ้ากก หุบปาก! เท็มเพรส!"

ง้าของออร์คลอร์ดของฉันได้สั่นและยิงคลื่นพายุออกไปเป็นเส้นตรง เท็มเพรสได้เจาะผ่านสายฟ้าเข้าไปใส่ร่างกายของพวกมัน

"พิก๊าาาาาา!"

"มันตายไปแล้ว!"

ฉันงงและหยุดลงกับที่พร้อมกับหอบหายใจ ฉันได้ตรวจสอบและมองดูมานาของฉันที่เหลืออยู่ครึ่งเดียว ฉันได้ปรับลมหายใจของฉันให้เป็นปกติและเริ่มโคจรวงจรเพรูต้า แน่นอนแม้ว่าจะจะเริ่มหมุนเวียนมานา แต่ฉันก็ไม่ลืมที่จะใช้หูฟัง

มนุษย์หนูมันมีพื้นฐานที่แตกต่างจากออร์คและวิญญาณ พวกมันรู้ดีว่าเมื่อไหนที่เหมาะสมในการเข้ามารบกวนนักสำรวจ พวกมันจะโผล่ออกมาในสถานการณ์ที่ไม่คาดคิดที่สุดในช่วงเวลาที่ไม่คาดฝัน พวกมันเกือบจะทำให้ฉันเป็นบ้า

ถ้าหากว่าฉันต้องการจะพักผ่อนฉันจะต้องโยนกับดักหนูเอาไว้รอบๆพื้นที่ ฉันใช้เพียงแค่วงจรเพรูต้าเท่านั้น เพราะว่าฉันยังมีแรงเหลืออยู่อีก

กริ๊งงงงง!

ในขณะนั้นเองโทรศัพท์ของฉันก็ได้สั่นขึ้นมา เมื่อกี้มันอะไรนะ? คุณไม่คิดว่าโทรศัพท์มันทำงานในดันเจี้ยนงั้นหรอ? ไม่ใช่แล้ว มันทำงานได้อย่างสมบูรณ์แบบในดันเจี้ยน ถ้าไม่อย่างนั้นแล้วฉันจะสื่อสารกับภายนอกได้ยังไงกันหละ? ฉันจำเป็นจะต้องวิ่งไปหายุยงั้นหรอถ้าเธอต้องการฉัน

ฉันได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มันเป็นข้อความจากพ่อ

[ฉันได้ตื่นขึ้น]

"....อะไร?"

มันช่วยไม่ได้ที่ฉันจพูดความคิดของฉันออกมาดังๆ เขา เอ่อ...อะไรหรอ? ตื่นขึ้นอะไร?

"...."

ฉันได้คิดอย่าใจเย็นว่าเขาถึงอะไไร เพราะว่าฉันได้ให้ความสนใจกับการต่อสู้กับมนุษย์หนูมากเกินไปฉันจึงไม่สามารถจะคิดอย่างจริงจังได้

'ฉันรู้ละ...' ฉันรู้แล้วว่ามันหมายถึงอะไรเมื่อมีคนตื่นขึ้น

กริ๊งงงงง!

[แกอาจจะคิดว่ามันเป็นไปได้ยากที่จะเชื่อ ดังนั้นก็มาดูด้วยตาของแกเอง]

"พ่อตื่นขึ้น?"

นั่นมันหมายความว่าพ่อได้กลายมาเป็นผู้ใช้พลัง

ฉันได้รีบออกไปจากดันเจี้ยนอย่างรวดเร็ว ตราบใดที่ฉันไม่ได้อยู่ในสนามรบฉันสามารถจะออกจากดันเจี้ยนได้ตลอดเวลาผ่านโทรศัพท์ของฉัน ตอนฉันออกมาฉันได้เห็นพ่อนั่งรอฉันอยู่บนโซฟา

"พ่อ พ่อได้กลายมาเป็นผู้ใช้พลังงั้นหรอ?"

"ใช่แล้ว ฉันไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเป็นไปได้ แกอิจฉาหรอ?"

"แล้วพลังอะไรหละ?"

"อืมม ฉันจะแสดงให้แกเห็นที่นี่แหละ"

สายตาของพ่อได้เปลื่ยนมาเป็นจริงจัง เขาได้ดึงกำปั้นกลับไปและดันมาข้างหน้า ทันใดนั้นฉันรู้สึกเหมือนกับว่ากำปั้นของเขาได้พุ่งเข้ามาใส่ฉัน เขาไม่ได้ขยับกำปั้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ฉันเชื่อในสัญชาตญาณของฉันที่ได้รับการฝึกฝนมาจากประสบการณ์และหลบออกไปอย่างรวดเร็ว น่าประหลาดใจที่มีบางสิ่งบางอย่างผ่านหัวของฉันไปอย่างรวดเร็วและกระแทกเข้ากับผนังจนเป็นรอบแตก

"คลื่นกระแทก"

"ใช่แล้ว"

"ของแปลกๆที่น่ากลัว"

"มันน่ากลัวแน่นอนอยู่แล้ว"

พ่อได้หยักหน้ารับ เขาแข็งแกร่งขึ้นแล้ว แต่เมื่อคิดว่าพ่อได้รับพลังคลื่นกระแทก ฉันก็กำลังจะตายไปจากความอิจฉา เมื่อเร็วๆนี้ฉันคิดว่าฉันแข็งแกร่งขึ้น แต่เช่นนี้มันเหมือนกับการตบหน้าฉัน

"พ่อตื่นขึ้นมาได้ยังไง?W

"แกก็รู้ ฉันเห็นความฝัน"

"ฝัน? ฝันอะไร?"

"ดันเจี้ยน"

"...ดันเจี้ยนหรอ?"

"ดันเจี้ยนนับไม่ถ้วนได้ปรากฏตัวขึ้นบนโลก พวกมันไม่ใช่ดันเจี้ยนแรกที่เราคุ้นเคย จากนั้นพวกสัตว์ประหลาดนับไม่ถ้วยก็เริ่มหลั่งไหลออกมาและมนุษย์เราก็ได้พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะหยุดยั้งพวกมัน บางคนมีดาบที่ห่อหุ้มด้วยออร่า บางคนปล่อยไฟออกมาจากมือ และบางคนก็ได้พลังการเคลื่อนย้ายสิ่งของ พลังต่างๆได้ถูกนำมาใช้เพื่อที่จะหยุดการโจมตีของมอนสเตอร์

"ฉันได้อยู่ท่ามกลางของพวกเขา ฉันถือหอกอยู่ในมือและกำลังจัดการกับมอนสเตอร์ทีละตัว จากนั้นฉันก็ใช้คลื่นกระแทกเพื่อฆ่าพวกอัศวินที่สวมใส่ชุดเกราะแปลกๆ เมื่อฉันตื่นมา ฉันก็สามารถจะใช้คลื่นกระแทกได้เหมือนกับในความฝัน

ไม่มีผู้ใช้พลังใดๆที่ได้เปิดเผยว่าพวกเขาได้รับพลังมายังไง ดังนั้นฉันจึงไม่มีทางรู้ได้ว่าวิธีการของพ่อเป็นเรื่องปกติหรือไม่ สมมมติว่าทุกๆคนได้รับความสามารถของพวกเขาแบบเดียวกันในความฝันอนาคตเหล่านี้หรือกระตุ้นให้ได้รับพลัง? บางทีพวกเขาทั้งสองอย่างอาจจะเป็นความจริง

แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังคงอิจฉาพวกเขาอยู่

"ฮุฮุ ลูกชายแกกำลังเดาอะไรอยู่? ในกระบวนการนี้ ฉันได้รับแม้กระทั่งมานาบางส่วน อิจฉา?"

"เอ๊ะ ถ้างั้นเกี่ยวกับออร์คลอร์ดหละ?"

"...แค่ก"

"โอเค ไม่มีอะไร"

มันดูเหมือนว่าการล่าออร์คลอร์ดมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับพ่อ เพื่อรักษาศักดิ์ศรีของพ่อฉันจึงตัดสินใจที่จะไม่ถามเรื่องนี้อีก

เมื่อพ่อได้กลายมาเป็นผู้ใช้พลัง เขาก็ได้ยกเลิกการล่าออร์คลอร์ด และขึ้นมายังชั้นถัดไป

สองเดือนหลังจากดวงจันทร์สองดวง สองสัปดาห์หลังจากที่พ่อของฉันได้ตื่้นขึ้น ฉันก็ได้ขึ้นมาถึงชั้นที่ 15

[คุณได้กลายมาเป็นเลเวล 5 คุณมีสิทธิที่จะท้าทายชั้นบอส]

[คุณได้รัยแต้มสเตตัสโบนัส 5 แต้ม]

[ชื่อ: คัง ชิน เผ่าพันธุ์: มนุษย์ เพศ: ชาย

คลาส: ไม่มี ฉายา: ผู้พิฆาตออร์คลอร์ด ระดับ: ทองแดง 4

เลเวล: 15

Hp - 4540/4540 Mp - 1840/1840

ความแข็งแกร่ง - 45(+8) ความคล่องแคล่ว - 42(+1) ร่างกาย - 51(+6)

สติปัญญา - 20(+1) พลังเวทย์ - 28(+1) เสน่ห์ - 17(+1) โชค - 10(+1)

ทักษะ - ศิลปะการต่อสู้ระดับต่ำ(เชี่ยวชาญ) เทคนิคหอกระดับต่ำ(เชี่ยวชาญ) เทคนิคหอกระดับกลาง(เชี่ยวชาญ) เทคนิคหอกระดับสูง (ระดับ 3) วงจรเพรูต้า (ระดับ 2) การพิสูจน์แห่งไดฟิค]

ตัวตนของฉันในปัจจุบันสามารถจัดการกับพวกเลเวล 10 ได้อย่างง่ายดาย ฉันรู้สึกมั่นใจว่าฉันสามารถจะจัดการกับบอสที่ชั้น 15 ได้ แน่นอนว่าฉันไม่ได้มีเวลาว่างมาเล่นกับมนุษย์หนูทมิฬ ฉันได้หันหลังกลับไปในทันที ที่ชั้น 14 โลเล็ตต้าได้จ้องมองมาที่ฉัน

"คุณลูก ค้าจริงๆแล้วการไปต่อตลอดทางที่ชั้นที่ 15 มันเป็นสิ่งที่ผู้ใหญ่จะทำนะ"

"สิ่งที่ไหนกันที่เธอหมายถึงว่าผู้ใหญ่ควรจะทำ"

"หมาย...!"

"ดูแลตัวเองให้ดีด้วยหลังจากนี้ พวกเราจะอยู่ในความสัมพันธ์ของการพึ่งพากันและกัน"

ฉันได้ล้อเลียนเธอด้วยการขยิบตาให้ และตามที่คาดโลเล็ตต้าโกรธ

"ฉันจะไม่ให้ส่วนลดใดๆแก่นายเลย คุณลูกค้า"

"ใช่ ใช่ คุณน่ารักมาก"

"กรีดดด! นี่มันเป็นครั้งแรกที่มนุษย์เรียกฉันว่าน่ารัก มันน่าอัปยศอะไรอย่างนี้"

"ถ้างั้นไว้เจอกันใหม่นะ"

"ไปตายซะ"

ฉันได้รีบลงมาที่ชั้นที่ 10 แน่นอนว่าการลงไปที่ชั้นล่างๆมันไม่มีปัญหาใดๆ นี่มันคือการเริ่มต้น

'การล่าราชินิวิญญาณมันได้เริ่มขึ้นแล้ว ฉันสามาบาว่าฉันจะมาล่ามันทุกๆวัน'