ตอนที่ 2 แลกชีวิต
ตอนที่ 2 แลกชีวิต
เมื่อเห็นว่าอาจารย์กลับมา ผมก็รู้สึกแปลกใจทันที ต้องรีบทักทายอาจารย์สักหน่อย
ผลลัพธ์กลับเป็นอาจารย์ที่มองมาที่ผมด้วยสายตาที่โกรธแค้น “ไอ้เด็กเปรต กลับไปแล้วฉันจะคิดบัญชีกับแก!”
เมื่อได้ยินสิ่งที่อาจารย์พูด มันก็ทำให้ผมตกใจทันที ตัวผมยืนนิ่งอึ้งไปพักใหญ่
แต่อาจารย์กลับเดินเข้าไปหาหลี่เหล่าซานด้วยความรวดเร็วราวกับดาวตก ส่วนสภาพของหลี่เหล่าซานนั้นเหมือนกับคนที่ตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง ปากของเขายังไม่หยุดพร่ำบ่นว่าอยากดื่มน้ำ
อาจารย์ไม่เอ่ยปากพูดอะไรสักคำ เดินตรงเข้าไปง้างปากหลี่เหล่าซานขึ้น ไม่รู้ว่าเขาเอาถุงเกลือมาจากไหน จากนั้นเขาก็กรอกเกลือลงในปากของหลี่เหล่าซานทันที
เขาเทไปพูดไป “แกหิวนักไม่ใช่เหรอ ตอนนี้ฉันจะให้แกดื่มน้ำจนพอใจเลย!”
นั้นมันเกลือหนึ่งถุงเลยนะ ปากของคนหนึ่งคนจะรับเกลือทั้งหมดนั้นไหวได้ยังไง
หลี่เหล่าซานเริ่มต่อสู้ขัดขืน ถลึงตาใส่อาจารย์ และปากก็ยังไม่หยุดคำรามเหมือนกับสัตว์ร้าย “อาวอาวอาว”
เมื่ออาจารย์เห็นว่าหลี่เหล่าซานกำลังดิ้นรนอย่างหนัก เขาจึงหันไปตะโกนบอกคนรอบๆตัว “ยืนบื้ออะไรอยู่ฮะ รีบเข้ามากดมันไว้ซิ! ติงฝาน แกไปซื้อเหล้าเหลืองมาขวดนึง”
ทุกคนต่างตกตะลึง แต่เมื่อได้ยินเสียงอาจารย์ พวกเขาถึงได้สติขึ้นมา จากนั้นก็รีบเข้ามาช่วยอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าอาจารย์จะทำอะไร แต่ผมก็รีบไปซื้อเหล้าเหลืองมาให้อาจารย์ทันที
หลังอาจารย์เปิดฝา เขาก็นำเหล้าในขวดกรอกเข้าไปในปากหลี่เหล่าซานทันที และท่าทางยังดูเหมือนไม่กลัวว่าหลี่เหล่าซานจะสำลักออกมาด้วย ทำแบบนั้นจนกระทั่งเขาดื่ม “อึกอึก” จนหมด อาจารย์ถึงได้หยุดทำ
ขณะนี้หลี่เหล่าซานไม่ได้ดิ้นรนอีกต่อไป เขาสั่นไปทั้งตัว ส่วนปากก็ยังไม่หยุดทำท่าทางคลื่นไส้ และเขาก็ไม่พูดว่าอยากดื่มน้ำอีกต่อไป
เมื่ออาจารย์เห็นเช่นนี้ เขาจึงแก้มัดให้กับหลี่เหล่าซาน
หลังจากแก้มัด หลี่เหล่าซานก็ยกมือมากุมหน้าท้องเอาไว้และมีเสียงดัง “โอ้ก” ออกมา จากนั้นเขาก็อ้วกออกมาไม่หยุด ก่อนหน้านี้ในท้องเขาเต็มไปด้วยน้ำที่ตัวเองดื่มเข้าไป ผ่านไปแค่แปปเดียวน้ำจำนวนมากนี้ก็ถูกอ้วกออกมาจนหมด
หลังจากที่หลี่เหล่าซานอ้วกเสร็จ เขาก็หายใจทางปากด้วยท่าทางหอบเหนื่อย ดูเหมือนว่าสติของเขาเองก็จะกลับคืนมาด้วย
เกิดอะไรขึ้นกับเขานะ เมื่อคืนเขายังดีๆอยู่เลย ทำไมเช้านี้เขาถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
ตัวหลี่เหล่าซานเองก็สับสน บอกว่าพอใกล้ถึงรุ่งสาง ตัวเองก็รู้สึกหิวน้ำ อยากดื่มน้ำขึ้นมา
สุดท้ายก็ทนไม่ไหว ส่วนเรื่องหลังจากนั้นไม่ว่าตัวเองจะทำอะไรหรือพูดอะไรออกไป เขาก็จำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว
เมื่อสัปเหร่อเหล่าฉินเห็นหลี่เหล่าซานเป็นแบบนี้ เขาจึงหันไปถามอาจารย์ นี่เขาโดนผีอะไรสิงครับ
อาจารย์ของผมขมวดคิ้ว เขาไม่ได้ตอบมาตรงๆ
บอกเพียงว่าภายในสามวันนี้ห้ามหลี่เหล่าซานออกจากสุสานเด็ดขาด และห้ามเข้าใกล้บริเวณที่มีน้ำ เวลาดื่มน้ำก็ดื่มได้แค่น้ำผสมเกลือเท่านั้น
ผ่านไปสามวัน เขาก็จะไม่เป็นอะไรแล้ว
หลี่เหล่าซานรู้ว่าอาจารย์ของผมเก่งแค่ไหน ดังนั้นเขาจึงไม่ถามอะไรรีบพูดขอบคุณทันที
จากนั้น อาจารย์ก็พาผมออกมาจากสุสาน
ระหว่างทางเขาไม่หันมาพูดกับผมสักคำ ดูเหมือนเขากำลังโมโหอยู่
ผมเองก็ไม่กล้าพูด ได้เพียงเดินตามข้างหลังของเขาเท่านั้น
เมื่อมาถึงบ้าน อาจารย์ก็ปิดประตูเสียงดัง “ปัง” จากนั้นก็เริ่มหันมาคุยกับผม “คุกเข่า!”
เมื่อเห็นอาจารย์โมโห และยังบอกให้ผมคุกเข่าอีก เวลานั้นผมจึงรู้สึกงง “อาจารย์ จะทำอะไร”
“อะไรงั้นเหรอ ไอ้เด็กเปรตนี่เมื่อคืนแกไปก่อเรื่องอะไรไว้ฮะ แกยังไม่รู้ตัวอีกเหรอฮะ” อาจารย์ตะโกนใส่ นอกจากนี้ดวงตาคู่นั้นยังเหมือนกับจะมีไฟทะลุออกมาอย่างงั้น
แม้ว่าผมจะรู้สึกผิดนิดหน่อย แต่ก็ยังพูดจออกมาหน้าด้านๆ “ก็แค่ไปเก็บศพครั้งเดียวเองครับ!”
เสียงที่ใช้ไม่ดังมาก แต่เมื่ออาจารย์ได้ยินเข้าเขากลับโมโหยิ่งกว่าเดิม
เขาชี้มาที่จมูกของผมและเริ่มด่า “ไอ้เด็กเปรตนี่ ปกติอาจารย์บอกแกว่าอะไรฮะ บอกแกว่าอย่าแตะศพ อย่าแตะต้องศพ แกทำหูทวนลมกับคำพูดของฉันใช่ไหม! แกรู้ไหมว่าทำไมหลี่เหล่าซานถึงกลายเป็นแบบนั้นได้ฮะ”
เมื่อได้ยินประโยคนี้ ตัวเองอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเครียด
แต่ผมก็ถามออกมาด้วยความสงสัย “หรือว่า หรือว่าจะเป็นเพราะการเก็บศพเมื่อคืนเหรอ”
“ฮึ! เมื่อคืนพวกแกสองคนไปเก็บศพที่จมน้ำมา มันตรงกับวันขึ้น 15 ค่ำ แกมีแค่วิชากระจอกๆแบบนั้น ยังกล้าเดินดุ่มๆออกไปเก็บ ตอนนี้เขาเลยจ้องเล่นงานพวกแกทั้งคู่” อาจารย์พูดด้วยความโมโห
เมื่อได้ยินถึงตรงนี้ ในสมองของผมก็มีเสียง “เวิง” ระเบิดออกมา
ถูกผีตาม แค่คิดก็น่ากลัวแล้ว
“อาจารย์ อย่าทำให้ผมกลัวซิ” สีหน้าของผมเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ทำให้แกกลัว ดูจากตัวแกก็รู้แล้ว!” อาจารย์จับมือทั้งสองข้าง และพูดออกมาอย่างเย็นชา
ผมไม่เชื่อ รีบเลิกเสื้อผ้าขึ้นทันที เมื่อมองลงไป กลับพบว่าตอนนี้ร่างกายของตัวเองเย็นไปแล้วครึ่งหนึ่ง
เพราะส่วนบนของร่างการผม ไม่รู้ว่าเกิดขึ้นตอนไหน มันมีจุดสีเหลืองปรากฎขึ้นเหมือนกับหลี่เหล่าซานอย่างนั้น
ผมกลัวจนถึงต้องกลืนน้ำลาย กลัวจนรีบหันไปมองหน้าอาจารย์ทันทีนี่มันเรื่องกัน หรือว่าจะเป็นโรคผิวหนัง
อาจารย์กลับพูดว่า ตัวผมถูกสองสามีภรรยาคู่นั้นเล่นงาน พลังมืดเข้าสู่ร่าง จึงได้มี “จุดซ้ำของศพ” เป็นลางบอกว่าผีจะมาเอาชีวิต
คำพูดนี้ทำให้ผมตกใจจนเท้าสั่น คิดไม่ถึงจริงๆแค่ออกไปเก็บศพคนเดียวออกบ้านหนึ่งครั้ง ตัวเองก็ถูกผีน้ำตามมาเอาชีวิต
“ตูม” เมื่อได้ยินเสียงผมก็รีบลงไปคุกเข่าทันที ขอร้องอาจารย์ได้โปรดช่วยผมด้วย
สีหน้าของอาจารย์เย็นชามาก แต่ยังไงผมก็เป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียว
จู่ๆท่าทางของเขาก็ผ่อนลง เริ่มคุยกับผมอีกครั้ง “เดิมทีสองสามีภรรยานั้นก็ไม่ใช่คนดีอะไร ทุกปีก็ใช้แหจับปลาในน้ำตลอด ตอนนี้ตายไปก็สมควรแล้ว เป็นผลกรรมที่ทำไว้ แต่การจะให้แกเอาชีวิตไปแทนพวกมันเนี่ยนะ ฮึไม่ง่ายอย่างที่คิดหรอก!”
“อาจารย์ งั้น งั้นผมควรทำยังไงดี” ผมถามด้วยความระมัดระวังและความกลัวที่สุด
อาจารย์เงียบไปพักหนึ่งแล้วพูด “ไม่ซ่อน ก็สู้ แต่สู้ฉันก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น แต่ซ่อนนี้ยังพอลองทำดูได้ ที่สวนด้านหลังมีโลงศพพึ่งทำเสร็จพอดี คืนนี้แกก็ไปนอนที่นั้นแล้วกัน! ตอนกลางคืนไม่ว่าได้ยินเสียงอะไร อย่าออกมาหรืออย่าส่งเสียงก็พอ รอให้ผ่านไปสามวัน เรื่องนี้ก็จบแล้ว”
เมื่อได้ยินว่าต้องไปนอนในโลง ผมก็แสดงสีหน้าหวาดผวา ผมถามอาจารย์อีกครั้งว่ามีวิธีอื่นไหม
แต่อาจารย์กลับทำหน้านิ่งใส่ และบอกถ้าไม่อยากไปตายแทนผีสองสามีภรรยาคู่นั้น ก็ทำตามที่ฉันบอก
ผมไม่กล้าเมินคำพูดของอาจารย์ ได้เพียงพยักหน้าตกลงเท่านั้น และถามอาจารย์อีก แล้วคืนนี้อาจารย์จะไปไหน จะอยู่เป็นเพื่อนผมไหม
อาจารย์ส่ายหัว บอกว่าสองสามีภรรยาไม่ได้เฝ้าดูแค่ผมคนเดียว แต่เป็นผมและหลี่เหล่าซานทั้งสองคน
คำพูดที่ใช้ก่อนหน้านี้ที่สุสาน มันปลอบใจหลี่เหล่าซานแบบได้ผลชะงักเลยทีเดียว
แล้วยังบอกว่าเรื่องนี้เข้ามาหาเขาโดยบังเอิญ ดังนั้นเขาจะทำมันให้ถึงที่สุด
สถานการณ์ของหลี่เหล่าซานอันตรายกว่าผมมาก ดังนั้นคืนนี้เขาต้องกลับไปดูที่สุสานอีกครั้ง เพราะกลัวว่าหลี่เหล่าซานจะถูกผีน้ำเข้าสิง……
ฟ้าพึ่งมืด ผมก็เดินตามอาจารย์มาที่สวนด้านหลัง
ที่สวนด้านหลังมีโลงที่พึ่งทำเสร็จใหม่ๆ เป็นโลงที่ยังไม่ได้ทาสี และมันยังเป็นสถานที่นอนหลับของผมในคืนนี้ด้วย
แต่นอกเหนือจากนี้ อาจารย์ยังอุ้มหุ่นกระดาษมาหนึ่งตัว ที่แปลกมากคือ มันยังใส่ชุดของผม
ผมถามอาจารย์ว่าทำแบบนี้ทำไม อาจารย์ก็บอกว่าเอามาสร้างความสับสนให้ผีน้ำ
แต่ผมไม่เชื่อ หุ่นกระดาษนั้นไม่เหมือนกับผมเลยสักนิด แล้วมันจะไปสับสนได้ไง
แต่อาจารย์ขี้เกียจอธิบายให้ผมฟัง แล้วยังให้ผมจุดธูปไหว้หุ่นกระดาษด้วย
แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าทำไมต้องทำ แต่เมื่ออาจารย์บอกให้ผมทำ ผมก็ทำตามนั้น
ต่อมา อาจารย์ก็บอกให้ผมเข้าไปนอนในโลง ปิดฝาโลงให้ผมเรียบร้อย
เขาก็ยังไม่ลืมเตือนผมอีกรอบ ตอนกลางคืนไม่ว่าได้ยินอะไร ก็ไม่ต้องส่งเสียงทั้งนั้น และยิ่งไปกว่านั้นเขายังกำชับว่าไม่ต้องออกไปไหนเด็ดขาด
เพื่อซ่อนตัวให้ผีน้ำสับสน เป็นธรรมดาที่ผมจะเข้าใจความปรารถนาดีของอาจารย์ หลังจากพนักหน้าและพูดเสร็จ อาจารย์ก็ออกไปทันที
การซ่อนตัวอยู่ในโลง มันไม่สบายจริงๆ พื้นที่แคบๆ แค่อยากจะพลิกตัวยังยากแล้ว
แต่ทันใดนั้นผมก็พบว่า ที่โลงศพมีช่องที่ไม่ได้ปิดสนิทอยู่หนึ่งแห่ง
เมื่อมองผ่านช่องนี้ จะสามารถมองเห็นหุ่นกระดาษสีขาวที่ใส่เสื้อผ้าของผมพอดี
ท้องฟ้าเริ่มมืดเข้ามาเรื่อยๆ ร่างกายก็เริ่มรู้สึกง่วงนอน
เวลาประมาณตี 1 กว่าๆ จู่ๆรอบๆก็เย็นยะเยือก จนผมอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น
ตอนนี้ร่างกายส่วนใหญ่ก็เริ่มตื่นตัวขึ้นมา ค่อยๆตั้งสติ จางนั้นผมจึงมองหุ่นกระดาษผ่านช่อง
มันยังอยู่ ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป
แต่ขณะที่ผมจะหันกลับมา นอนต่อในโลง
บริเวณด้านหลังช่วงไหล่ของหุ่นกระดาษ ทันใดนั้น ก็มีหัวที่ขาวซีดราวกับกระดาษของผู้หญิงโผล่ออกมา ตอนที่หัวผู้หญิงโผล่ออกมา เธอเริ่มด้วยการสูดดมตุ๊กตากระดาษตัวนั้น ท่าทางเหมือนกับหิวกระหายอะไรบางอย่าง
ฉากนี้เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่มีสัญญาณบ่งบอกอะไรเลยสักนิด
และเมื่อตั้งใจดูใกล้ๆ ผมก็หน้าซีดทันที ร่างกายสั่นไปหมด
อีกนิดเดียวผมก็จะกรี๊ดออกมาแล้ว ดีที่ตัวเองรู้สึกตัวเร็ว จึงรีบเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ เพื่อระงับความกลัวที่อยู่ในใจ
วินาทีนั้น ผมรู้สึกเย็นที่หลัง ในมือเหงื่อไหลจนเปียกชุ่ม รู้สึกกลัวหนักกว่าเดิม
นี่คงเป็นเพราะผมโดนผีหลอก ผีผู้หญิงที่อยากเอาชีวิตผมไป
หลังจากผีผู้หญิงตนนั้นดมไปได้ไม่นาน เธอก็ค่อยๆเอื้อมออกมาจากทางด้านหลัง จากนั้นเธอก็เริ่มลูบจากไหล่ไปจนถึงหน้าอก ของหุ่นกระดาษตัวนั้น เหมือนกับท่าทางที่ผู้หญิงกำลังยั่วยวนผู้ชายแบบนั้น
แต่ยังไม่จบเท่านี้ หลังจากที่ผีสาวลูบไล้เสร็จ เธอก็หัวเราะ “แค๊กแค๊กแค๊ก” ออกมา พร้อมพูดด้วยเสียงแหบแห้ง “ผิวของเจ้าเด็กนี้ช่างขาวเรียบเนียนจริงๆ ในเมื่อเธอไม่ยอมพูด งั้นเดี๋ยวพี่จะพาเธอไปอาบน้ำที่ริมแม่น้ำเองนะ!”
เมื่อพูดจบ ผีสาวตนนั้นก็จับมือหุ่นกระดาษ ทำท่าเขย่งเท้า เธอใช้วิธีเดินแปลกๆ และสุดท้ายเธอก็ค่อยๆดึงตัวหุ่นกระดาษจางหายไปจากสวนหลังบ้าน……
