บทที่ 2 – เด็กหนุ่มที่กลายมาเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน (2)
บทที่ 2 – เด็กหนุ่มที่กลายมาเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน (2)
”
ฉันไม่สามารถจะสงบใจได้เลยหลังจากที่ได้ยินเสียงแจ้งเตือนเหล่านี้ สิ่งแรกื่ฉันคิดขึ้นได้เลยก็คือ 'ใช่แล้ว ในที่สุดฉันก็ได้เป็นนักสำรวจดันเจี้ยน' สิ่งต่อมาที่คิดก็ 'ระดับทองแดง 9นี่มันสูงหรือต่ำ?' 'แล้วโพชั่นมันคืออะไร'
อะไรๆที่เข้าใจยากเหล่านี้ได้ถูกใส่ลงไปในหัวของฉัน
"อึก ฉันเวียนหัวจัง คุณสามารถจะบอกให้ช้าลงได้ไหม"
[คุณต้องการที่จะตรวจสอบบันทึกข้อความหรือไม่]
"บันทึกข้อความคือ?"
[มันเป็นที่เก็บข้อความที่ท่านคังชินได้รับ]
"เอาสิ แสดงมันให้ฉัน"
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมาจากปากของฉัน หน้าต่างโปร่งแสงก็ปรากฏออกมาด้านหน้าฉัน มันทำให้ฉันตกใจก้าวถอยหลังไป ฉันนั้นคิดว่ามันอาจจะเป็นทริคหลอกฉัน ใครจะรู้สิ่งนี้ดีไปกว่าพ่อของฉันอีก...แต่ว่าเมื่อฉันตระหนักได้ว่าสิ่งนี้มันไม่มีรูปแบบจริงๆฉันจึงได้ลดการ์ดลงและเข้าไปหามัน มันมีเสียงที่ฉันเคยได้รับมาถูกบันทึกเอาไว้ มันน่ามหัศจรรย์จริงๆ
"หอกไม้แหลมคม?"
[มันอยู่มันอยู่ในช่องเก็บของ คุณต้องการจะยืนยันมันไหม?]
"ยืนยัน ยังไงไงหละ?"
[คุณเพียงแค่พูดคำว่า ช่องเก็บของ]
"ช่องเก็บของ...? อุหว๋า"
มันเหมือนกับว่าในก่อนหน้านี้มีหน้าต่างโปร่งแสงปรากฏขึ้นมาต่อหน้าของฉัน ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวก็คือมันไม่มีข้อความคำพูดอะไร มันมีช่องว่างสิบช่องที่ติดกัน มันไม่มีความสูงหรือต่ำอะไรเลย ดังนั้นมันจึงมีขนาดแน่ 1 x 10 และในช่องแรกมันเป็นรูปของขวดแก้วที่บรรจุของเหลวสีแดงเอาไว้พร้อมกับเลข 5 ที่เขียนเอาไว้ด้วย มันดูเหมือนว่ามันจะเป็นโพชั่นที่เสียงนั้นพูดถึง ในช่องที่สองมันเป็นหอกว่าและเมื่อฉันเอามือไปสัมผัส มือของฉันก็ได้เข้าในหน้าต่าง
"อุหว๋า"
สิ่งที่น่าประหลาดใจของคือมือของฉันไม่ได้โผล่ออกมาอีกด้านหนึ่ง มันรู้สึกเหมือนกับว่ามือของฉันมันอยู่ด้านในหน้าต่างนั้น ฉันได้งอมืออย่างประหลาดใจ แต่ฉันก็ได้รู้สึกว่ามือของฉันได้สัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่าง มันหนาและยาว นี่มันคือ...หอก ฉันได้คว้ามันมาและดึงมันออกมาจากหน้าต่าง ตามที่ฉันคิดเอาไว้มันเป็นหอกไม้แหลมคมที่อยู่ภายในมือ ขณะที่ฉันมองไปที่มัน หน้าต่างเล็กๆก็ได้โผล่ขึ้นมา
[หอกไม้แหลมคม (ปกติ)
ความทนทาน - 70/70
พลังโจมตี - 10
ข้อจำกัดอุปกรณ์ - ไม่มี
คำอธิบาย - หอกไม้ที่เหมาะสำหรับผู้เริ่มต้น ไม่มีความสามารถพิเศษ]
"อืมมม"
ฉันนั้นเป็นคนใส่ซื่อ (ง่ายๆก็โง่ครับ) ฉันไม่รู้ว่าสิ่งนี้มันหมายถึงอะไร สำหรับฉันที่ไม่เคยเล่นเกมส์มาก่อนไม่สามารถจะเข้าใจสิ่งนี้ได้เลย ฉันรู้เพียงแค่ว่ามันเป็นอาวุธที่ฉันใช้ได้นั่นก็พอแล้ว
ฉันได้แขวนเอาไว้บนหลังและเริ่มตรวจสอบไอสิ่งที่มันเรียกว่าโพชั่น มันได้บอกว่าจะฟื้นฟู HP 100 แต่ว่าฉันไม่รู้เกี่ยวกับความหมายนี้ จากนั้นเองเสียงนั่นก็ได้บอกให้ฉันตรวจสอบสเตตัสของตัวเอง ฉันไม่รู้ว่าเสียงนั้นคือใคร แต่ฉันคิดว่าเธอเป็นเหมือนกับพี่สาวใขดีและเธอก็ทำเพียงแค่ให้คำแนะนำฉัน ฉันก็ได้ตะโกนออกมาว่า "ตรวจสอบสเตตัส"
[ชื่อ: คัง ชิน เผ่าพันธ์: มนุษย์ เพศ: ชาย
อาชีพ: ไม่มี ฉายา: ไม่มี ระดับ: ทองแดง 9 เลเวล: 1
HP - 240/240 MP - 0
ความแข็งแกร่ง - 18 ความคล่องแคล่ว - 16 ร่างกาย - 17
สติปัญญา - 5 พลังเวทน์ - 0 สเน่ห์ - 7 โชค - 10
ทักษะ - ศิลปะการต่อสู้ระดับต่ำ(Lv.4) เทคนิคหอกระดับต่ำ(ขั้นสูงสุด) เทคนิคหอกระดับกลาง(Lv.3)]
มันแปลกมาก ฉันเห็น 0 ตั้งสองตัวในนั้น และถ้าหากว่าฉันมีความแข็งแกร่ง 18 แต่สติปัญญาของฉันมัน 5 แล้วงั้นความแข็งแกร่งของฉันมันสูงเกินไปหรือสติปัญญาของฉันต่ำกันนะ
"HP คืออะไรและMP คือะไร"
[Hp จะแสดงถึงชีวิตของคุณ เมื่อคุณถูกโจมตีโดยมอนสเตอร์ HP ของคุณก็จะลดลง เมื่อมันถึง 0 คุณก็จะถูกเตะออกไปจากดันเจี้ยน ในกรณีนี้คุณจะไม่สามารถเข้ามาในดันเจี้ยนได้อีกเป็นเวลา 1 สัปดาห์] [Mp แสดงถึงค่ามานาของคุณ มันใช้ในการปล่อยเวทมนตร์หรือทักษะต่างๆ เรียกอีกอย่างนึงได้ว่า ชิ]
"ชิ"
[Mp ของคุณเท่ากับ 0 หรือก็คือคุณไม่มีชิ]
"แล้วฉันจะได้รับมันมายังไง"
[ผู้ที่มาจากโลกอื่นที่ไม่ใช่โลกจะรู้ถึงวิธีสะสมมานาในร่างกายของพวกเขา นอกจากนี้ผู้ที่มีมานาจะสามารถเพิ่มปริมาณมานาที่มีได้ด้วยการกวาดลางดันเจี้ยนและปรับระดับขึ้น]
"ปรับระดับหรอ?"
[มันจะอธิบายให้คุณฟังเร็วๆนี้ ในตอนนี้สรุปได้ว่าคุณไม่มีทางที่จะได้รับมานา]
"แล้วฉันจะต้องทำยังไงเพื่อให้ได้รับมัน?"
[คุณจะต้องได้รับวิธีเพาะสร้างมานา]
"แล้วฉันจะได้รับเจ้าสิ่งนั้นมายังไง?"
[คุณสามารถจะซื้อมันได้ที่ร้านค้าที่อยู่ในส่วนท้ายของดันเจี้ยน โปรดทราบด้วยว่าสามารถจากชั้นขายของบนชั้นที่ 10 เท่านั้นและมันมีราคาแพงมาก]
"ชั้นที่ 10 ตั้งแต่ที่ฉันอยู่ที่ฉัน 1 ฉันก็จะต้องขึ้นไปที่ชั้นที่ 10 ใช่มั้ย?"
[ถูกต้องแล้ว]
"แล้วค่าใช้จ่ายหละเท่าไหร่?...มันมากกว่า 50000 วอนไหม?"
ฉันอยู่ที่ชั้นมัธยมปีที 3 และมีค่าใช้จ่ายรายเดือนเท่ากับ 10000 วอนและ 50000 วอนนั้นมันเป็นจำนวนเงินที่มหาศาล ขณะที่ฉันกำลังสงสันเสียงนั้นก็ตอบฉัน
[คุณไม่สามารถจะซื้อสินค้าที่ชั้นขายของได้ด้วยสกุลเงินของโลก คุณสามารถจะใช้เป็นทองคำหรือได้รับจากมอนสเตอร์มาแลกเปลื่ยนเท่านั้น]
"ทอง"
เอาหละมีหวังแล้ว! จากที่ฉันเข้าใจนั้นมอนสเตอร์ที่ยู่ในดันเจี้ยนมันจะดรอปทองออกมาเมื่อพวกมันพ่ายแพ้ ฉันสามารถจะขึ้นไปชั้นบนได้เมื่อฉันกำจัดพวกมันทั้งหมด และเมื่อฉันไปไปถึงชั้นสุดท้ายที่ชั้น 10 ฉันก็สามารถจะซื้อวิธีการเพาะปลูกมานาได้จากสิ่งที่เรียกชั้นชั้นซื้อขาย แล้วฉันก็จะได้รับชิ ฉันสามารถจะเติมเต็มความฝันของพ่อได้
ฉันตื่นตะลึงกับสมองของฉันที่สามารถจะเข้าใจในสิ่งเหล่านี้ได้
แต่ก็แน่นอนว่าสมองของฉันมันยังไม่สามารถจะคิดได้ว่า 'ถ้ามันเป็นเรื่องง่ายพ่อของฉันก็คงจะทำมันได้แล้ว' ความฉลาดของฉันมันคือ 5 และมันเป็นเพียงปีเดียวที่ฉันจะได้เรียนรู้ว่าค่าเฉลี่ยของพวกระดับ 1 ก็คือ 10 ฉันนั้นยังลืมไปเลยว่าทำไมฉันถึงอยากจะเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนและตั้งตารอเพื่อที่จะรับชิ
จากนั้นฉันจึงส่งสัญญาณบอกพี่สาวว่าฉันต้องการจะเริ่มการสำรวจโดยการถามกับเธอว่ามีพวกมอนสเตอร์อยู่ที่ไหน พี่สาวก็ใจดีบอกกับฉันว่าการสำรวจมันจะเริ่มต้นขึ้นเมื่อฉันตะโกนว่า 'เริ่มการสำรวจ' ฉันจึงตะโกนตามนั้นทันที
"เริ่มการสำรวจ"
จากนั้นหน้าต่างทั้งหมดที่อยู่รอบๆตัวฉันก็ได้หายไปในทันทีและมีกลิ่นอายที่เป็นลางไม่ดีล้อมรอบตัวฉัน คบเพลิงสองสามจุดก็ได้ดับตัวลงไป และมีเพียงแค่อันที่อยู่ใกล้ชิดกับชั้นเท่านั้นที่ยังคงส่องสว่างอย่างรุนแรง แต่ว่าเพราะฉันได้เดินทางไปรอบโลกกับพ่อของฉันตั้งแต่ยังเด็กความมืดจึงไม่สามารถที่จะทำหวาดกลัวได้ อย่างไรก็ตามมันก็ยังมีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกขนลุก และจากนั้นฉันก็รู้สึกถึงการปรากฏตัวขึ้นของบางสิ่งบางอย่างที่ฉันไม่ได้รู้สึกมาก่อน
ฉันได้ถือหอกเอาไว้และตั้งการ์ดขึ้น สิ่งที่ปรากฏตัวออกมาในครั้งนี้มันเหมือนกับงูออนาคอนด้ายาว 10 เมตรที่ฉันเคยสู้ด้วยในป่าอเมซอน...!
สสส์ สสส์ ฉันสามารถจะรู้สึกได้เลยว่าอนาคอนด้าตัวนี้มันกำลังเลื้อยเข้ามาหาฉันจากรอบๆและมันจะเข้ามาเขมือบฉัน ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถจะเอาชนะมันได้ด้วยความแข็งแกร่งเพียงลำพังของตนเอง ก่อนหน้านี้ในอดีตฉันกับพอแทบจะไม่สามารถเอาชนะมันได้ ฉันทำหน้าที่ดึงดูดความสนใจและพ่อจะเป็นคนโจมตีกำจัดมันจนตายไป แต่นที่นี่มันมีฉันอยูาแค่คนเดียว ฉันจะทำมันได้ไหม ฉันไม่ต้องการที่จะถูกเตะออกไปเมื่อในที่สุดก็ได้กลายมาเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนแล้ว
คิดได้เช่นนี้ฉันก็จับหอกไว้แน่น ฉันเห็นมันโผล่ออกมาจากความมืดและดวงตาของฉันก็เบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
"อุหว๋า...เอ๊ะ?"
ยาว 50 เซนและกว้าง 30 เซน มันเป็นอะไรที่ดูเหมือนกับพุดดิ้งที่คลานมาทางฉันอย่างขยันขันแข็ง เพื่แเปรียบเจ้าสิ่งนี้กับอนาคอนด้า...ฉันรู้สึกเสียใจแทนอนาคอนด้า ฉันสงสันว่าเจ้าสิ่งพวกนี้มันยังมีชีวิตอยู่ไหม ฉันจึงแทงหอกออกของฉันออกไปเพื่อตรวจสอบและหอกก็เจาะเข้าไปได้อย่างง่ายดาย
[คุณได้รับชิ้นส่วนสไลม์] [คุณได้รับ 1 ทอง]
มันระเบิดออกมาดังโป๊ะ ฉันได้แต่ยืนนิ่งมึงงง แต่จากนั้นไม่นานก็กระโดดตะโกนขึ้น
"วู้วว ตอนนี้ฉันเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนแล้ว"
ผ้าม่านได้ถูกเปิดขึ้นแล้วสำหรับเวทีตำนานของนักสำรวจดันเจี้ยน คัง ชิน
...หรือมันก็แค่ก่อนที่ฉันจะรู้จักดันเจี้ยนได้ดีกว่านี้ ใช้เวลาเพียงไม่นานฉันก็รู้ถึงความจริงที่โหดร้ายพุ่งเข้ามา
มันเป็นสิ่งที่ฉันได้รับรู้ในตอนที่ไปถึงชั้นที่ 3 ก่อนหน้าในชั้นที่ 2 เมื่อผึ้งเข้ามาโจมตี เมื่อเทียบกับชั้นแรกและชั้นที่สองแล้วมันเป็นเรื่องง่ายๆ แต่ว่ามอนสเตอร์ที่เรียกว่าก็อบลินได้ปรากฏตัวขึนในชั้นที่ 3 และมันได้สร้างปัญหาให้กับฉัน
ในตอนแรก ฉันไม่ได้รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อ Hp ถึง 0 และฉันก็ถูกไล่ออกไป ฉันไม่สามารถจะเข้าสู่ดันเจี้ยนได้อีกต่อไปทั้งสัปดาห์ ในสัปดาห์หน้าฉันก็ได้ขบฟันและเข้าไปในดันเจี้ยน จากนั้นในตอนท้ายฉันก็คิดว่าฉันได้ตายไปอีก ลูกดอกพิษของก็อบลินมันได้ทำให้ฉันได้เป็นอัมพาตอย่างสมบูรณ์
เมื่อมอนสเตอร์มันโจมตีฉันมันเป็นปกติที่จะทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมากกว่าถูกพ่อตีใส่ซะอีก แต่ว่าเนื่องจากเพราะว่าพิษอัมพาตมันทำให้ฉันไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆเลย การไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดมันน่ากลัวมากกว่าที่คิด เนื่องจากว่ามันมีจำนวนมากดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องยากที่จะหลบลูกดอกพิษทุกๆอัน มันเป็นผลให้ Hp ของฉันลดลงไปจนถึง 0 หลายต่อหลายครั้งและฉันก็ไม่สามารถจะเข้าสู่ดันเจี้ยนได้ไปตลอดทั้งเดือน ในที่สุดฉันก็ได้ขอคำแนะนำจากพ่อของฉัน
"พ่อพวกก็อบลินมันคอยแต่ยิงลูกดอกเข้ามาใส่ฉัน"
"หืมม? แกไปถึงชั้นที่ 3 แล้ว? นี่มันยังม่ถึงสามเดือนเลยนะ"
"ฉันไปเร็วไหม?"
"เอาหละพ่อของแกได้ใช้เวลาตลอดทั้งปีเพื่อที่จะไปถึงชั้นที่ 2"
ที่มันเป็นอย่างนี้เพราะว่าพ่อของฉันยังไม่ได้ปลุกสัมผัสที่ 6 ขึ้นมาและทำให้เขาไม่สามารถที่จะรู้สึกถึงสไลม์ที่เข้ามาใกล้ได้ มันเป็นผลที่ทำให้เขาต้องใช้เวลาถึง 1 ปีในตอนเริ่มต้น เนื่องจากว่าคุณจะไม่สามารถเข้าไปในดันเจี้ยนได้ถึงหนึ่งสัปดาห์อีกหลังจากที่ถูกไล่ออกมามันจึงไม่น่าแปลกใจเลยที่มันจะต้องใช้เวลานานนัก แม้ฉันจะไม่มีความคืบหน้าเลยในหนึ่งเดือน
"ดังนั้นตอนนี้แกเลเวล 3 แล้ว?"
"เยียร์"
เมื่อคุณเคลียดันเจี้ยนชั้นหนึ่งคุณจะระดับเพิ่มขึ้น 1 และคุณก็จะได้รับ 5 โบนัสแต้มสเตตัส ด้วยมันคุณจึงสามารถที่จะเพิ่มความสามารถด้านต่างๆได้ด้วยแต้มสเตตัส เนื่องจากเพราะว่าฉันนั้นรู้สึกไม่ชอบใจกับแต้มสติปัญญาของฉันที่มีเพียงแค่ 5 ฉันจึงได้เพิ่มแต้มสเตตัสทั้งหมดไปที่สติปัญญาเมื่อฉันได้ไปถึงระดับที่สอง ด้วยเหตุนี้แต้มสเตตัสของฉันจึงได้ไปถึงระดับของค่าเฉลี่ยแล้ว
แน่นอนว่าแม้จะมีแต้มสติปัญญาที่เพิ่มขึ้น แต่ว่าเนื่องจากการที่ฉันอาศัยอยู่โดยที่ไม่ติดต่อกับโลกแห่งความจริงเป็นเวลานานฉันจึงยังคงเชื่อว่าฉันสามารถที่จะเข้าไปจนถึงชั้นที่ 10 ได้อย่างง่ายดาย ฉันพยายามที่จะเพิ่มค่าพลังเวทย์ของฉันเมื่อไปถึงเลเวล 3 แต่ว่าฉันไม่สามารถจะเพิ่มสเตตัสที่มีค่าเป็น 0 ได้ ในท้ายที่สุดฉันจึงเลือกที่จะเพิ่มไปที่ความแข็งแกร่ง 2 แต้ม ความคล่องแคล่ว 2 แต้มและร่างกายอีก 1 แต้ม
"ถ้างั้นแกจะต้องทำเงินได้บ้างแล้ว"
"เงิน?"
ฉันเอียงหัวของฉัน เงิน? ฉันมีทอง แต่ว่าฉันนั้นไม่มีเงิน ความสัมพันธ์ระหว่างทองและเงินของดันเจี้ยนมันมีอะไรมั้ง? สิ่งที่พ่อกล่าวต่อมามันได้ทำให้ฉันหูผึ่งขึ้น
