ตอนที่ 240 : เนื้อของข้า!(อ่านฟรี)
ขณะที่พวกเขากำลังต่อสู้กับยามหน้าทางเข้าหมู่บ้านฟางฉีเองได้เดินผ่านและหยิบดาบเสื้อผ้าขึ้นมาและนำไปขายให้กับร้านค้า หลังจากซากศพจำนวนมากนอนกองกันกับเพื่อนซกุและเต๋าหินเหล็กพ่ายแพ้อย่างราบคาบเขาพึมพำ “ทำไมพวกเราไม่สามารถเอาชนะเจ้าบ้านี่ได้!”
“ลืมมันซะ! เขาเป็นเพียงยาวประจำหมู่บ้าน หากเราไม่ไปยุ่งกับเขาเขาจะไม่ฆ่าเรา!” เต๋าหินเหล็กกล่าว “อย่าไปเสียเวลากับเขาเลย”
เวลาผ่านไป ผู้เล่นพบว่าความแข็งแกร่งในร่างกายของเขาค่อยๆ เติมโตขึ้นเรื่อยๆ จากการฆ่ามอนเตอร์ มันช่างดีจริงๆ
การฆ่าสัตว์แค่ตัวหรือสองตัวยังไม่ทำให้รู้สึกเท่าไร แต่หลังจากการสะสมค่าประสบการณ์และเพิ่มระดับถึงสองสามครั้งนั่นทำให้ความแข็งแกร่งในการฝึกฝนของพวกเขาเพิ่มขึ้นรวดเร็วกว่าเกมอื่นมาก!
ณ คาเฟ่ในจิวหัว
“ช้าไม่มีเงินเอาไปซื้อยาเลย เจ้ามีมั้ย?” หลังจากเกาซงฆ่าสัตว์ประหลาดไปมากมาย เขาเพิ่งตระหนักได้ว่านอกจากยาจะหมดแล้วเงินก็ยังหมดอีกด้วย
หากเทียบกับเวอร์ชั่นดั่งเดิมแล้ว แม้ว่าผู้เล่นจะสามารถหลบหลีกการโจมตีด้วยความเทคนิคเฉพาะตัวของตนเองได้แล้วแถมยังใช้ยาน้อยกว่า แต่ในเวอร์ชั่นที่ระบบสร้างขึ้นทำการปรับให้ยาแม้จะขวดเล็กสุดก็ตามมีขนาดแพงขึ้นกว่ารุ่นดั่งเดิมอย่างมาก!
การเปลี่ยนแปลงทั้งหมดส่งผลให้ในตอนนี้ .. เกาซงพบว่าเขาไม่มีปัญหาซื้อยา
“ไหนมาดูซิ!” ซีฉีและนักรบคนอื่นเริ่มรู้ตัวแล้วว่าพวกเขาเองก็ไม่มีเงินเช่นกัน
“เราต้องทำการตามล่าเนื้อสัตว์และขายมันเพื่อหาเงิน” พวกเขาเริ่มตั้งสติอย่างรวดเร็ว โดยไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องยาอีกต่อไป พวกเขาฆ่าไก่และกวางเพื่อเพิ่มเลเวลพร้อมหาเงินจากการขายเนื้อไปเวลาเดียวกัน
หากเลือกที่จะฆ่ามอนเตอร์เลเวลน้อย เวลก็จะขึ้นน้อยเงินก็จะน้อยตามซึ่งนี่เป็นส่วนหนึ่งสำหรับช่องทางการหาเงินและเวลขึ้นไว อย่างไรก็ตามแม้จะหาเงินได้มากเท่าใดก็ยังคงไม่พอเช่นเดิม
ขณะเดียวกันซากุและเต๋าหินเหล็กพวกเขากำลังพบปัญหาเดียวกันหลังจากที่เรียกรวมตัวคนในตระกูบหวังกว่าสิบคน
พวกเขาเองก็ไม่มีเงินที่จะซื้อยาและนั่นหมายความว่าพวกเขายังคงไม่สามารถฆ่าสัตว์ประหลาดที่ทรงพลังได้ ปัญหาที่ใหญ่กว่านั้นของซากุคือนักเวทย์ที่ไม่มีมานาจะตกอยู่ในอันตราย พวกเขาสามารถฟื้นฟูทั้งเลือดและมานาได้โดยการนั่งพักแต่นั่นใช่เวลานานพอควร!
“แล้วเราจะทำได้ไร?” ซกุถามด้วยความงงงวย “เราควรกลับไปล่าเนื้อกวางกันมั้ย?”
“ลำบากจริง ..” เต๋าหินเหล็กเดินทางมาถึงหมู่บ้าน เขาสังเกตเห็นหลายคนกำลังฆ่าสัตว์ป่า ดวงตาของเขาเปล่งประกาย
“เพื่อเงิน!!”
“ตกลง!” พวกเขารู้ว่าหากพวกเขาฆ่าคนของจะตกและเราก็สามารถที่จะสามารถเก็บของขึ้นมาได้ ชายสองคนมองหน้ากันอย่างร้ายกาจ
พวกเขาคิดว่าการฆ่าสัตว์ทีละตัวนั้นช้า! หากพวกเขาฆ่าผู้เล่นก็จะสามารถเก็บเนื้อที่ตกได้เสียเวลานั่งฆ่ากว่าจะได้ทีละชิ้น ทำแบบนี้พวกเขาก็จะรวยเร็วขึ้น!
ด้วยความคิดที่เปล่งประกาย พวกเขาจึงเริ่มฆ่าผู้เล่นที่กำลังฆ่าสัตว์อยู่ในตอนนี้ .. นั่นละพวกเขาได้รับของมากมาย!
ในฐานะผู้บัญชาการของเมืองจิวหัว ตอนนี้กงฮีก็กำลังเล่นเกมนี้เช่นกัน ตั้งแต่เขาเริ่มจนถึงตอนนี้ฝีมือเขาเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ เขากำลังไล่ล่ากวางป่าและเก็บเนื้อกวาง
ทันใดนั้นลูกไฟก็พุ่งออกมาจากด้านหลังต้นไม้ .. เขาล้มลงจากนั้นนักรบเต๋าก็รีบวิ่งมาแทงเขาด้วยดาบไม้ทันที
“ใคร!? ใครมันกล้าแอบโจมตีข้า?” กงฮีกรีดร้อง แต่ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นมาสู้หัวเขาก็กระแทกเข้ากับลูกไฟอีกลูก เขารู้สึกงุนงงกับการโจมตีด้วยความแข็งแกร่งของลูกไฟส่งผลให้เขาล้มลงกับพื้นอีกครั้ง
“เนื้อมากมาย!” ผู้โจมตีทั้งสองรู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นเนื้อสัตว์ทั่วพื้นหลังจากกงฮีตาย
“ผู้ชายคนนี้ต้องใช้เวลารวบรวมมานานแล้วเป็นแน่!”
“ฮ่าๆๆๆ ตอนนี้ทุกอย่างเป็นของเราแล้ว!”
“แม้ว่าเรายังไม่สามารถฆ่าพวกสัตว์ระดับสูงได้ แต่มันรู้สึกดีจริงๆ เมื่อได้ฆ่าพวกเขาแถมยังได้รับของขวัญอีก” พวกเขาหัวเราะ
“อ๊ากกก เนื้อของข้า!” กงฮีวางแผนที่จะสะสมเนื้อสัตว์จำนวนมากและขายทีเดียว อย่างไรก็ตามก่อนที่จะขายเนื้อดันกลับมาถูกฆ่าและต้องเสียเนื้อไปอีก
เขารู้สึกโมโหจนแทบกระอัก อยากจะบีบคอใครสักคนเพื่อระบายความในใจซะตอนนี้ ผู้เล่นที่อยู่ข้างๆ ได้ยินเสียงกรีดร้องอันน่าเศร้าของเขาถึงกับหันมาถามทันทีว่า “ศิษย์พี่กงเกิดอะไรขึ้น?”
“ข้าถูกสังหารโดยไอ้บ้าสองคน พวกมันเอาเนื้อกวางของข้าไป ของข้าที่สะสมมาแทบจะไม่เหลือ!” กงฮีทำหน้าเศร้าเล็กน้อย
“พวกเขาอยู่ที่ไหน!?” เพื่อนรวมทีมของเขาที่อยู่ในระดับเจ็ดรู้สึกอยากแก้แค้นแทนเขา
“เขากล้าฆ่าเจ้า พวกเขาสมควรตาย!”
กงฮีตอบกลับ “มาเลย ตามข้ามาออกไปฆ่าพวกมันเพื่อเอาของคืนกัน!”
ครั้งชั่วโมงต่อมาซากุและเต๋าหินเหล็กถูกห้อมล้อมไปด้วยกงฮีและเพื่อนร่วมทีมห้าคน แต่ใครจะรู้คนจากตระกูลหวังตามมาสบทบเกือบสิบคน!
“ลุย!” ซากุและคนอื่นๆ ตื่นเต้นที่ได้ฆ่า
“ชิบ!” หลังจากกงฮีและเพื่อนตาย พวกเขากลับไปเกิดใหม่ แต่ถึงอย่างนั้นพวกเขาก็ยังคงสูยเสียของไปไม่น้อย พวกเขากรีดร้องด้วยความโกรธ “พี่น้องของเราในกองทัพจิวหัวอยู่ที่ไหน!? เรียกมารวมตัวที่นี่กันให้หมด พวกเราจะฆ่ามัน!”
…
อีกด้านหนึ่งเหล่านักฆ่าเดินวนไปที่หมู่บ้านพร้อมพูดว่า “พวกเราแต่ละคนมีเนื้อเต็มมือ คิดว่าเราจะได้เงินกันเท่าไร?”
“ฮ่าๆๆ พวกเราคงไม่ต้องกังวลเรื่องเงินสักพัก!” ซากุและเต๋าหิเหล็กเดินทางเเข้าไปในหมู่บ้าน ฟางฉีและโลลิน้อยก็กลับมาพร้อมพวกเขา
พวกเขาดูราวกับฆาตรกร .. ฟางฉีเลือกแสดงชื่อและพบว่าชื่อพวกเขาทั้งหมดเป็นสีแดง!
“หัวหน้า! เกมนี้ช่างลำบาก เราต้องฆ่าสัตว์เพื่อหาเงินและถึงจะซื้อยาได้” เจียงเสี่ยวหยูขมวดคิ้ว เงินในเกมแอบหายากเหมือนในชีวิตจริง
“อืม .. เราไม่ต้องฆ่าสัตว์ประหลาดเพื่อหารายได้” ฟางฉีอธิบาย
“เราทำอะไรได้อีก?”
ฟางฉีชี้นิ้วไปที่ซากุและเต๋าหินเหล็กเดินเข้ามาในหมู่บ้านพอดี “เสี่ยวหยู พวกเขากำลังจะส่งเงินให้เรา!”
เมื่อชายสองคนนี้เดินเข้ามาใกล้ทางเข้าหมู่บ้าน พวกเขาก็เห็นเงาดาบโค้ง ..มันกระแทกใส่พวกเขา!
“อ๊ากกกกก!”
“อ๊ากกกกก!”
ด้วยเสียงกรีกร้องอันโหยหวนของรายอย่างล่วงสู่พื้น!
“ไปไปไป เงินอยู่ทนี่ ไปรับเงินเร็ว!” ฟางฉีถึงเจียงเสี่ยวหยูให้เธอรีบเดินไปหยิบสิ่งของที่อยู่บนพื้นทันที ยกเว้นสิ่งของชิ้นเล็กๆ ที่ไม่จำเป็น
หวังชานกำลังนั่งอยู่ในเมืองชื่อแดงเขาเองพยายามจะหาวิธีออกไปโดยไร้เงิน ทันใดนั้นเขาเห็นชายสองคนเดินออกมาตัวเปล่า แต่ยังคงเหลือชุดไว้ โชคดีที่ระบบยังคงเมตตามอบเสื้อผ้าให้ไม่งั้นคงจะเห็นอะไรเลยเถิดไปแล้ว
“ทำไมพวกเจ้าอยู่ที่นี่?”
“ข้าไม่รู้!” พวกเขาคร่ำครวญ
“เจ้ายามนั้นฆ่าเราและเอาของเราไป”
“เจ้ามีเงินบ้างมั้ย? ให้ข้ากู้เงินซื้อน้ำยาหน่อย!” หวังชานกล่าว
“เราไม่มีเงิน” พวกเขาเอ่ยเสียงโหยหวน
“เฮ้ .. แล้วพวกเจ้าเข้ามายังไง? บอกความจริงมา!” หวังชานทำหน้ามุ่ย
ณ เมืองจิวหัว
“รองผู้บัญชาการกง! พวกปัญหาอ่อนที่ฆ่าท่านอยู่ที่ไหน!?” คนประมาณสี่สิบคนตอนนี้พวกเขากำลังปิดกั้นทางเข้าออกหมู่บ้านด้วยท่าทางรุนแรงและแววตาที่คอยจับจ้อง
