บทที่ 32 คลุ้มคลั่ง

เจียงอี้ตะโกนออกมาหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีเสียงใดตอบกลับ การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาสั่นไหวตลอดเวลา ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างรุนแรง ในโลกนี้ญาติสนิทคนเดียวของเขาคือเจียงเสี่ยวนู๋ หากนางตายไปแล้ว เจียงอี้ก็ไม่รู้ว่าเขาจะกลายเป็นบ้าไปหรือเปล่า

ชุนหยา! ใช่ ข้าต้องมองหาชุนหยา!

เจียงอี้ก็ตระหนักขึ้นและวิ่งออกไปข้างนอกอย่างลนลาน ที่พักของชุนหยาอยู่ใกล้ๆ และนางจะต้องรู้อย่างแน่นอนว่าเสี่ยวนู๋ไปที่ใด

ตึกๆๆ!

ในขณะที่เจียงอี้ออกจากลานบ้านไปเพียงก้าวเดียว เขาก็เห็นสาวผิวสีแทนที่ผอมแห้งกำลังเดินอยู่ นางกลัวมากเมื่อเห็นการแสดงออกที่น่ากลัวของเจียงอี้ ร่างกายของนางสั่นสะเทือนขณะที่นางพูดอย่างติดอ่าง "นะ..นายน้อยเจียงอี้ ท่าน...ท่านกลับมาแล้ว"

"ชุนหยา!"

เมื่อเห็นชุนหยาในสภาพที่น่าสงสารนี้ หัวใจของเจียงอี้ก็ทรุดลงอีกครั้ง เมื่อเขาวิ่งไปหานาง และเขาก็ตะโกนว่า "ชุนหยา เสี่ยวนู๋ล่ะ นางอยู่ที่ไหน"

ร่างกายของชุนหยาสั่นไหวอีกครั้ง นางก้าวถอยหลังสองก้าวแล้วบังคับรอยยิ้ม "นายน้อยเจียงอี้ เมื่อสองวันที่แล้วเสี่ยวนู๋กล่าวว่า...นางจะไปเยี่ยมญาติ นางจะกลับมาหลังจากสองสัปดาห์แล้วเท่านั้น"

"บัดซบ!"

เจียงอี้ตะโกนอย่างเยือกเย็น ขณะที่ร่างกายของเขาไหลเวียนแก่นแท้พลังของเขาและปล่อยพลังอันมากมายที่สร้างแรงกดดันแก่นางจนชุนหยาแทบหายใจไม่ออก

เขาคว้าแขนของชุนหยาแล้วพูดอย่างเย็นชา "ชุนหยา หยุดพูดจาไร้สาระของเจ้า เสี่ยวนู๋และข้าเป็นเด็กกำพร้า เรามีญาติที่ไหนกัน? อย่ากลัว ... บอกความจริงกับข้ามา เจ้ารู้ใช่หรือไม่ว่าข้าเป็นห่วงนางจริงๆ? "

ชุนหยาก้มหัวลงแล้วเริ่มพึมพำ ดวงตาของนางเต็มไปด้วยภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก แต่ในที่สุดนางก็กัดฟันและตอบว่า "นายน้อยเจียงอี้ เสี่ยวนู๋ไม่เป็นอะไร ท่านไม่ต้องกังวล นางจะกลับมาในอีกสองสัปดาห์"

"เฮ่อ…"

เจียงอี้หายใจแทบไม่ออก....ก็ยังดี ตราบเท่าที่เจียงเสี่ยวนู๋ไม่ได้ตาย เขาพยายามอย่างที่สุดที่จะสงบสติอารมณ์เพื่อให้โทนเสียงของเขาดูสบายขึ้น "นางไปที่ไหน ชุนหยา อย่าโกหกข้าแล้วบอกข้าทุกอย่าง เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าจะอยู่ที่นี่ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะไม่ให้เจ้าเป็นอะไรไปแน่ๆ"

"นายน้อยเจียงอี้ ได้โปรดเลิกถามข้าสักที!"

ชุนหยากระทืบเท้าอย่างหนักและพูดว่า "ท่านต้องรออีกสองสัปดาห์และเสี่ยวนู๋จะกลับมาแน่นอน ข้าสัญญากับนางว่าจะไม่พูดอะไรเลย"

เมื่อเห็นชุนหยาเป็นเช่นนี้ เจียงอี้ก็สงบลงอย่างน่าประหลาดใจ เขาถอนหายใจและจับมือของเขา "โอ้ งั้นข้าจะรอนางอีกครึ่งเดือนแล้วกัน เจ้ากลับไปก่อนเถอะ"

ชุนหยาพยักหน้าและเดินเข้าไปในลานราวกับราวกับโล่งใจจากแรงกดดันอันหนักอึ้ง นางหันไปมองเจียงอี้ นางสูดลมหายใจได้เต็มปอดหลังจากที่มาถึงบ้านของนาง จากนั้นนางก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง

ห้องที่มีขนาดเล็กและเต็มไปด้วยกลิ่นของสมุนไพร มีร่างกายที่อ่อนแอกำลังนอนอยู่บนเตียง ร่างกายครึ่งหนึ่งถูกพันด้วยผ้าพันแผลซึ่งมีแต่คราบเลือด ครึ่งหนึ่งของใบหน้าที่บอบบางนั้นบวมเหมือนขนมปังอบในขณะที่ดวงตานั้นค่อนข้างเกร็ง เมื่อเห็นชุนหยาเดินเข้ามา นางได้ยินเสียงเบาๆ : "ชุนหยา นายน้อยไม่ได้ตามเจ้ามาใช่หรือไม่"

"อืม..." ชุนหยาตบหน้าอกของนางและตอบว่า "นายน้อยเจียงอี้ทำให้ข้ากลัวแทบตาย ข้าเกือบจะบอกความจริงกับเขา เสี่ยวนู๋ เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้าต้องการปกปิดความจริงจากนายน้อยเจียงอี้ หากเขารู้เรื่องนี้เขาก็คงจะคลั่งแน่ๆ "

เจียงเสี่ยวนู๋ถอนหายใจอย่างเงียบๆ "ข้าจะทำอย่างไรหากไม่ซ่อนตัวจากเขา? ข้าจะให้นายน้อยเห็นได้อย่างไรว่าตอนนี้ข้าเป็นเช่นนี้... "

"ทำไมเจ้าไม่ยอมให้ข้าเห็นว่าเจ้าเป็นเช่นไรล่ะ??"

ในขณะนั้น เสียงที่เฉยเมยก็ขัดจังหวะเจียงเสี่ยวนู๋ ประตูถูกเปิดออกอย่างดังและร่างสีดำก็เดินเข้ามาพร้อมกับสายตาเย็นชาและท่าทางที่โกรธแค้น

เมื่อเขาเห็นเจียงเสี่ยวนู๋พันผ้าพันแผลไปทั่วร่าง เขาหยุดเคลื่อนไหวโดยสิ้นเชิง ความโกรธบนใบหน้าของเขาหายไปและดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขายืนอยู่ข้างประตูและมองเจียงเสี่ยวนู๋จากระยะไกล เขาถอนหายใจหลังจากนั้นครู่หนึ่งและพูดออกมาสามคำว่า "ใครทำเจ้า?"

"หนะ..นายน้อย!" เจียงเสี่ยวนู๋ตื่นตระหนก ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความกลัว นางรู้จักนายน้อยของนางดีเป็นอย่างมาก เขาโตมากับนางตั้งแต่อายุยังน้อย ทุกครั้งที่นางถูกรังแก เขาจะเสี่ยงชีวิตเพื่อแก้แค้น ซึ่งเหมือนกันกับหอนางโลมเฟิงเยว่

นางเงียบไปครู่หนึ่งและส่ายหัวแล้วตอบว่า "นายน้อย เสี่ยวนู๋บังเอิญล้มลงและทำตัวเองบาดเจ็บ... "

"หุบปาก!"

เจียงอี้ตะโกนขึ้นมาทันทีและขัดจังหวะเจียงเสี่ยวนู๋ เขาหันมามองชุนหยาแล้วตะโกนว่า "ชุนหยา! เจ้าพูดมา!"

รังสีที่แผ่ออกมาจากเจียงอี้นั้นดูแน่นกว่าเมื่อก่อน และดวงตาของเขาก็เต็มไปด้วยรังสีซึ่งทำให้ชุนหยาหวาดกลัวจนนางไม่กล้าพูด นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะกัดฟันพูดออกมา "นายน้อยเจียงอี้ มันคือนายน้อยหู่,นายน้อยเจียงเป่าและ เจียงซง…

เมื่อสองวันก่อน ทั้งสามคนมาถึงที่ห้องท่าน แล้วถามเสี่ยวนู๋ว่าท่านไปไหน เสี่ยวนู๋ไม่ต้องการบอกพวกเขา ดังนั้นพวกเขาจึงทุบตีนาง หากไม่ใช่เพราะข้ามาที่นี่แต่เช้า…เสี่ยวนู๋อาจตายด้วยน้ำมือพวกเขา "

"พอแล้ว!"

หลังจากได้ยินคำอธิบายของชุนหยา การแสดงออกของเจียงอี้ก็สงบลงอย่างรวดเร็ว เขาดึงทองชิ้นหนึ่งแล้วโยนมันไปที่ชุนหยา "ชุนหยา จงไปหาหมอที่ดีมาให้เสี่ยวนู๋ ดูแลนางให้ดี แล้วข้าจะกลับมาเร็วๆนี้"

"นายน้อย!"

การแสดงออกของเจียงเสี่ยวนู๋เปลี่ยนไปทันที นางพยายามที่จะลุกขึ้นยืนและตะโกนอย่างหมดหวังว่า "นายน้อยอย่าผลีผลามเลยเจ้าคะ เสี่ยวนู๋ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ อั่ก... "

เนื่องจากการเคลื่อนไหวอย่างฉับพลันของนาง เจียงเสี่ยวนู๋ทำให้บาดแผลของนางรุนแรงขึ้น ถึงกระนั้นดวงตาของนางก็ยังจ้องไปที่เจียงอี้เมื่อนางส่ายหัวอย่างหมดหวัง

ตึกๆๆ!

สิ่งที่ทำให้เจียงเสี่ยวนู๋หมดหวังคือเจียงอี้หันไปและทำเป็นหูหนวกและหันหน้าไปอีกทางโดยไม่พูดอะไรเลย

"นายน้อย! นายน้อย!"

เจียงเซียวนุตะโกนไม่หยุด แต่เสียงฝีเท้าของเจียงอี้ก็ดูเหมือนว่าจะเร็วมากขึ้น จากนั้นนางจึงหันไปขอร้องชุนหยา "ชุนหยา รีบไปหยุดนายของข้าที เขาจะไปที่นั่นไม่ได้ เขาจะถูกอัดจนตาย ... "

"เสี่ยวนู๋ อย่าขยับ! ข้าไม่สามารถหยุดยั้งนายน้อยเจียงอี้ได้...ไม่มีใครทำได้!"

ชุนหยาส่ายหัวและช่วยให้เจียงเสี่ยวนู๋นอนลง ชุนหยาไม่ได้ตื่นตกใจเหมือนเมื่อก่อน แต่ดวงตาของนางกลับเปล่งประกาย นางมองไปในทิศทางที่เจียงอี้ออกไปและเม้มปากของนาง "เสี่ยวนู๋ ไม่ต้องกังวล ข้ารู้สึกว่านายน้อยเจียงอี้ไม่เหมือนเมื่อก่อน ความรู้สึกก่อนหน้านี้ มันช่างน่ากลัวราวกับเห็นหัวหน้าตระกูล... "

"ป๊อง ป๊อง ป๊อง... !"

ตำหนักลงทัณฑ์ของตระกูลเจียงกึกก้องไปด้วยเสียงระฆังดังสนั่น รองผู้อาวุโสของตำหนักลงทัณฑ์...เจียงหยุนสือที่กำลังดื่มชาอยู่เกือบจะทำถ้วยน้ำชาของเขาหก ด้านนอกของตำหนักลงทัณฑ์นั้นมีระฆังสำหรับร้องทุกข์...ซึ่งคนกลุ่มใดก็ตามที่พบกับการกระทำใดๆที่เป็นการแก้แค้นหรือมาร้องทุกข์สามารถตีระฆังหน้าตำหนักลงทัณฑ์ได้

มันเป็นส่วนหนึ่งของกฎของตระกูลเจียงที่ทุกคนที่ได้ยินเสียงร้องทุกข์จะต้องเข้าร่วม แต่กฎของตระกูลนั้นเป็นเพียงแค่กฎ สำหรับตระกูลเจียงนั้น ทุกคนเห็นตำหนักลงทัณฑ์เป็นเยี่ยงปีศาจ ใครจะกล้าตีระฆังที่ตำหนักลงทัณฑ์กัน?

ตำแหน่งหัวหน้าผู้อาวุโสของตำหนักลงทัณฑ์ถูกจัดขึ้นโดยผู้อาวุโสเจียงหยุนไฮ่ แต่หลังจากการหายตัวไปของผู้อาวุโส หัวหน้าตระกูลได้แต่งตั้งเจียงหยุนสือในฐานะรองผู้ควบคุมทุกเรื่องที่เกี่ยวข้องกับตำหนักลงทัณฑ์ ถึงเจียงหยุนสือจะเป็นรองผู้อาวุโส แต่เขามีอำนาจค่อนข้างน้อยในตระกูลเจียง

ปัจจุบันเขาได้รับการขนานนามจากตระกูลเจียงว่าเป็น "ใบหน้าของยมราช" เพราะใบหน้าที่ดูเหมือนโกรธตลอดเวลา

เจียงหยุนสือเดินไปข้างหน้าอย่างรีบเร่งและตะโกนอย่างดุเดือดไปที่ทหารยามคนหนึ่งของตระกูลเจียง "ไอเวรตัวไหนมาตีระฆังอยู่ด้านนอก?! นำมันเข้ามา!"

คนที่ตีระฆังก็ถูกนำตัวมาอย่างรวดเร็ว เจียงหยุนสือไม่เคยเห็นชายคนนี้มาก่อนดังนั้นเขาจึงตะโกนออกมาว่า "เจ้ามีเรื่องอันใดที่จะร้องทุกข์ เมื่อวันก่อนทางตระกูลเพิ่งจัดงานฉลองและเจ้ามาที่นี่เพื่อบ่นเรื่องร้องทุกข์รึ? หากไม่มีเหตุอันใด เจ้าจงระวังไว้เสีย ข้าจะหักขาของเจ้า! "

"เจียงอี้คารวะรองผู้อาวุโสตำหนักลงทัณฑ์!"

เขาแสดงความเคารพต่อเจียงหยุนสือก่อนที่จะพูดว่า "หากข้าตีระฆังนั่นหมายความว่าข้ามีข้อร้องทุกข์ที่จะรายงาน ข้าต้องการรายงานเรื่องของเจียงหยูหู่, เจียงเป่าและเจียงซง พวกเขาทุบตีสาวรับใช้ของข้า เจียงเสี่ยวนู๋ โดยไม่มีเหตุผลที่ถูกต้องทำให้นางได้รับบาดเจ็บสาหัสและเกือบจะเสียชีวิต ข้าขอร้องให้ท่านโปรดพิจารณาลงโทษพวกเขาด้วยขอรับ"

ทหารผู้คุมทั้งสี่ในตำหนักมีการเปลี่ยนแปลงท่าที; พวกเขามองเจียงอี้ด้วยความสงสารเมื่อพวกเขาได้ยินเจียงอี้คารวะเจียงหยุนสือในฐานะ 'รองผู้อาวุโส' เจียงหยุนสือเป็นรองผู้อาวุโสก็จริง แต่ใครจะกล้าเข้าตำหนักลงทัณฑ์และไม่พูดกับเขาในฐานะหัวหน้าผู้อาวุโส เด็กคนนี้โง่มากและยังกล้ารายงานเรื่องของลูกชายของหัวหน้าพ่อบ้านจริงหรือนี่? เขาเพิ่งแขวนคอตัวเอง..หรือว่าเขาเหนื่อยล้ากับการใช้ชีวิตแล้ว?

ก่อนที่เจียงอี้จะพูดจบ การแสดงออกของเจียงหยุนสือก็เดือดดาลขึ้น เขากระแทกมือของเขาลงบนโต๊ะแล้วพูดอย่างดุเดือดว่า “ในนาทีสำคัญเช่นนี้ ทำให้คนเช่นเจ้าต้องมาร้องทุกข์หรือ? เจียงหยูหู่กับลูกน้องมีปัญหากับสมองของพวกเขาเช่นนั้นหรือ? ทำไมพวกเขาจะต้องทุบตีสาวรับใช้ของเจ้าโดยไม่มีเหตุผลด้วย? หากเจ้าไม่ได้กระตุ้นพวกเขา แล้วพวกเขาจะทำกับเจ้าหรือไม่? กลับไปซะและบ่มเพาะพลังตัวเองให้ดี ถ้าเจ้ากล้ามาสร้างความวุ่นวายอีก ต่อไปข้าจะลงโทษอย่างหนักและไม่มีการให้อภัยอย่างแน่นอน...ฮึ่ม!”

"เป็นอย่างที่ข้าคาดไว้จริงๆ... "

เจียงอี้มีท่าทีอารมณ์เสียและไม่ดำเนินการใดๆต่อ เขาโค้งคำนับด้วยการป้องกำปั้นและมุ่งหน้าออกไป เจียงหยุนสือผู้นี้เป็นน้องชายของหัวหน้าตระกูลเจียงหยุนซาน ซึ่งหัวหน้าเจียงหยุนเฉอเป็นพี่น้องของเจียงหยุนสือ เชื้อสายของพวกเขามีอำนาจเป็นส่วนใหญ่ของตระกูลเจียง หากมีคนต้องการรายงานเรื่องของลูกชายของ เจียงหยุนเฉอ เจียงหยุนสือก็คงเข้าข้างเชื้อสายของตัวเองเป็นแน่

เจียงอี้ไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะไว้ใจตำหนักลงทัณฑ์ได้ เขาเพียงต้องการให้ตำหนักลงทัณฑ์พิจารณาว่าเขาไม่ได้สร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล

เขาออกจากตำหนักลงทัณฑ์และมุ่งตรงไปที่ลานด้านในของตระกูลเจียง เขายืนอยู่ตรงหน้าตำหนักที่สง่างามและตะโกนว่า "เจียงหยูหู่ ผู้ที่เจ้ากำลังมองหา อยู่ที่นี่แล้ว"

ประตูบานนั้นเปิดออกอย่างรวดเร็ว คนรับใช้แก่ๆมองดูเจียงอี้ด้วยความสงสัยและถามว่า "เจ้าเป็นใคร นายน้อยหู่ไปตำหนักฝึกยุทธตระกูลเจียง เจ้าสามารถตามหาเขาได้ที่นั่น"

เจียงอี้พยักหน้าแล้วหันกลับไปที่ลานกลาง สิบห้านาทีต่อมาเขาพบตำหนักฝึกยุทธ ก่อนที่เขาจะมาถึงตำหนักฝึกยุทธ เขาได้ยินเสียงตะโกนของผู้ฝึกซ้อม เห็นได้ชัดว่ามีกลุ่มคนจำนวนมากที่ฝึกฝนอยู่ภายในนั้น

ตำหนักฝึกยุทธ... แปดปีแล้วที่ข้ามาที่นี่ใช่มั้ย

เมื่อมองออร่าที่น่าประทับใจที่ตำหนักฝึกยุทธนี้ เจียงอี้ก็ยิ้มเยาะและก้าวไปสู่ห้องโถงขนาดใหญ่ เขาผลักประตูเบาๆและเข้าไปเร็วดุจสายฟ้า

ด้านในของตำหนักฝึกยุทธนั้นมีขนาดใหญ่มากและมีเด็กตระกูลเจียงอยู่สี่สิบหรือห้าสิบคนที่กำลังสาธิตทักษะการต่อสู้ของพวกเขา การปรากฏตัวอย่างฉับพลันของเจียงอี้ดึงดูดกลุ่มคนพวกนี้ไว้ หลังจากชี้ตัวว่าเป็นเจียงอี้แล้ว ดวงตายี่สิบคู่ก็สว่างขึ้นและมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น

เจียงอี้ปรากฏตัวขึ้นในที่สุด!

"หยูอิง ไปตามพี่ชายข้า!"

เจียงหยูหู่ผู้ซึ่งนั่งอยู่ที่มุมอย่างขี้เกียจ จู่ๆก็มีชีวิตชีวาขึ้น เขากระซิบอะไรบางอย่างกับเจียงหยูอิงที่อยู่ข้างๆเขาและขอให้เขาออกไปที่ประตูด้านข้าง เจียงหยูหู่จึงพากลุ่มชายทั้งหมดมุ่งหน้าไปยังเจียงอี้ จากที่ไกลๆ เขาตะโกนออกมาว่า "เจียงอี้ เจ้ามาทำอะไรที่นี่? ที่นี่มันใช่ที่ที่เจ้าควรจะมางั้นรึ?"

เจียงอี้กวาดตามองไปรอบๆและทำให้แน่ใจว่าไม่มีผู้ที่มีฝีมือของตระกูลเจียง  จากนั้นเขาก็หัวเราะและมองไปรอบๆ ก่อนที่จะสบตากับเจียงหยูหู่ "สถานที่แห่งนี้ไม่ใช่สถานที่ที่มีความหมายสำหรับข้า หากไม่ใช่เพราะพวกเจ้าอยู่ที่นี่ ข้าคงไม่คิดที่จะมา..."

จบคำพูดของเขา เขาก้าวเข้ามาด้วยย่างก้าวที่ใหญ่และปิดประตู จากนั้นเขาก็กวาดสายตาไปที่ทุกคนราวกับดาบ เจียงอี้ประกาศว่า "ทุกคนจงฟัง วันนี้ข้าแค่อยากได้ขาทั้ง 6 ของเจียงหยูหู่ เจียงเป่าและเจียงซง ส่วนพวกเจ้าที่เหลือ ควรยืนดูอยู่ข้างๆ มิฉะนั้นเจ้าอาจจะต้องรับผลที่ตามมาเอง"

"ว้าว!"

ทั่วทั้งตำหนักฝึกยุทธเริ่มเข้าสู่ความโกลาหล กลุ่มลูกหลานตระกูลเจียงจำนวนมากคิดว่าพวกเขาได้ยินผิด อย่างน้อยก็มีคนในตระกูลนับสิบคนที่อยู่ในขั้นที่สี่หรือห้าของขอบเขตฉูติ่ง ทำไมเจียงอี้ช่างหน้าด้านเยี่ยงนี้?

ยิ่งไปกว่านั้น ตำหนักฝึกยุทธแห่งนี้เป็นสถานที่สำคัญของตระกูลเจียงและเจียงอี้ก็ยังกล้าประกาศสงครามที่นี่? เขาไม่ได้มาเพื่อท้าทายอำนาจของตำหนักลงทัณฑ์งั้นหรือ?