บทที่ 348 - บทส่งท้าย (ตอนจบ) [05-07-2020]
บทที่ 348 - บทส่งท้าย (ตอนจบ)
”
[นายยยยยยยยยยยยยยยย!]
พระเจ้าได้ตะโกนเข้าใส่ยูอิลฮานคนที่ได้ขว้าง 'คมเขี้ยวแห่งการล้างแค้น' ทะลวงหัวของเขาไป
ยังไงก็ตามยูอิลฮานก็ไม่ได้สนใจฟังอะไรเลย เขาได้ใช้ท่อทรงกระบอกยาวในมือของเขาเล็งไปที่พระเจ้าอยู่แล้ว มีมานาจำนวนมากจนเกินกว่าคำว่ามหาศาลไปแล้วอยู่ภายในจุดศูนย์กลางท่อนี้ซึ่งมีลูกปืนใหญ่โลหะสีขาวอยู่
"นายช่วยตอบฉันมาตรงๆทีนะ"
ยูอิลฮานได้ถามออกมา
"หลังจากฆ่านายแล้วยังจะมีบอสลับ บอสที่แท้จริง ดันเจี้ยนที่ซ่อนอยู่อะไรแบบนี้อีกไหม? ถ้ามันมีฉันจะช่วยฆ่านายแบบให้เจ็บน้อยที่สุดแต่ถ้าไม่มี...."
[ยู อิล ฮานนนนนนนนนนนนนนนนนนน!]
"ฉันจะทุ่มทุกๆอย่างใส่นายให้สมกับที่นายเป็นบอสที่แท้จริงคนสุดท้าย"
หลังจากพูดจบยูอิลฮานก็ขยิบตาออกมา
"นายคงไม่แพ้ง่ายๆใช่ไหม?"
[ฉันจะฆ่าแก! บาปที่ดูถูกพระเจ้า บาปที่สร้างบาดแผลให้กับพระเจ้า! ฉันจะฆ่าแกซ้ำๆจนกว่าแกจะสำนึกถึงความผิดที่ได้ทำไป!]
"เจ้าหนูคนนี้ยังมีเส้นทางอีกยาวไกลที่เขาต้องเดินไป"
"เด็กน้อยคนนี้ยังยืนไม่มั่นคงเลยด้วยซ้ำ!"
ไม่ว่าพระเจ้าจะพยายามขยับตัวมากแค่ไหน ร่างกายเขาก็ไม่ขยับแม้แต่นิด พระเจ้ากำลังใช้พลังทั้งหมดของเขาที่ได้รับฟื้นคืนกลับมาและถึงขนาดเพิ่มพลังขึ้นเพื่อที่จะดึงเอาหอกที่ปักมันอยู่ออกมา แต่ว่าทุกๆอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่เขาต้องการ เขาได้ตกลงมาในหลุมกับดักแล้ว
จริงๆแล้วยิ่งเขาพยายามขยับตัวต่อต้านมากเท่าไหร่ พลังที่เขาถูกหอกดูดเข้าไปก็ยิ่งมากเท่านั้น
[ได้ยังไง! ได้ยังไงกัน!]
"ไม่สิ! ถ้านายเป็นบอสสุดท้ายจริงๆก็ช่วยพูดอะไรให้มันเท่ห์ๆหน่อยสิ! นายควรจะพูดอะไรอย่างการที่นายยังมีไม้ตายอยู่อีกสิ!"
[อ๊ากกกกกกกกกก!]
พระเจ้าได้โกรธขึ้นมา แต่ว่ายิ่งเขาโกรธพลังงานที่ถูกหอกดูดเข้าไปก็ยิ่งมากขึ้นอีก! สเปียร่าที่ควบคุมอยู่ภายในหอกได้ถามยูอิลฮานออกมาอย่างเป็นกังวล
[ยูอิลฮาน ถ้าเกิดว่าจู่ๆหอกเกิดระเบิดขึ้นมาโดยที่ไม่อาจจะควบคุมพลังงานคลั่งนี่จะเกิดอะไรขึ้น?]
"ถ้าแบบนั้นเธอก็คงต้องจากไปพร้อมความกล้าของฉัน"
[นายหลอกฉันยูอิลฮาน!]
"เธอทำได้! ฉันเชื่อเธอ!"
[อ๊ากกกกกกกกกกกก!]
พระเจ้าได้ดิ้นรนออกมาโดยไม่สนใจทัศนคติที่ไม่ใส่ใจของยูอิลฮานเลย หอกเล่มเดียวบนหัวเขาได้ทำให้เขาไม่อาจจะทำอะไรได้ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน! เขาต้องทำอะไรได้บ้างสิ! เขากำลังจะเป็นผู้สร้างแห่งโลกใหม่เชียวนะ!
ในตอนนี้เองยูอิลฮานก็ได้สุมไฟเพิ่มลงไป
"โอ้ จริงด้วย คนที่ลบที่เก็บบันทึกจอมปลอมของนายน่ะคือฉันเอง ในใจนายไม่รู้สึกถึงความว่างเปล่าหน่อยหรอ?"
[แกกกกกกกกกกกก!]
"ยอดเยี่ยมไปเลย การดูดพลังได้ถูกเร่งขึ้นไปอีก เเดี๋ยวนะ ฉันควรจะยั่วโมโหเขาอีกหน่อยดีไหมนะ?"
"ยูอิลฮาน นายมันเอาเปรียบคนอื่น!"
[...]
ซาตาน ไม่สิ มังกรลูซิเฟอร์ที่มีปีกมังกรบนหลังอยู่สิบสามข้างได้กระพริบตาอย่างมึนงงเพราะเขาไม่อยากจะเชื่อในสถานการณ์แบบนี้เลย
เขาคาดเอาไว้ว่ามันจะต้องเป็นการต่อสู้ที่มีความเสี่ยงและเต็มไปด้วยการทำลายเพื่อสู้กับพระเจ้า แต่ในตอนนี้ยูอิลฮานกลับตรึงพระเจ้าเอาไว้ด้วยแค่หอกเล่มเดียว
"ลูกพ่อ นี่การซ่อนตัวของลูกได้ก้ามข้ามระดับพ่อไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?"
"พ่อไม่รู้หรอกว่าการเป็นคนสันโดษมันเป็นยังไง พ่อยังต้องเรียนรู้อีกมาก ทุกๆคนในดราก้อนเนสจะช่วยพ่อเอง อย่างแรกก็เริ่มจากการกินข้าวในโรงเรียนคนเดียวทุกๆวันนะ"
[ลูซิเฟอร์ กาเบรียล! พวกนายกลายสภาพไปเป็นมังกร พวกหนอนแมลงอย่างน้อยพยายามที่จะต่อต้านฉัน?]
เนื่องจากว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะไปยั่วโมโหยูอิลฮาน พระเจ้าเลยเปลื่ยนเป้าหมายไปที่ซาตานกับกาเบรียลแทน
"พูดตรงๆนะ ฉันว่าปีกนี่มันเท่กว่าปีกนกพิราบของนายอีกนะตาแก่"
[ถึงนายจะทำเป็นใจเย็นยังไงมันก็ไร้ค่า! ฉันจะไม่ตาย ฉันจะกลับมาสำเร็จโทษพวกนายทุกๆคนก่อนที่จะเปิดประตูสู่โลกใหม่!]
"พูดตรงๆฉันคิดว่าฉันจะต้องตายเหมือนกัน แต่จริงๆแล้วฉันกลับไต้องตาย"
ในคราวนี้เป็นกาเบรียล ถึงแม้ว่าหน้าผากของเขาจะแดงจากการถูกทุบตีมาอย่างหนักจากคิมเยซอล แต่ว่าเขาก็ยังคงเป็นมังกรคลาส 9 ที่มีสุขภาพดีเยี่ยม
"เพราะงั้นนะตาแก่ มาลองดูกันว่านายจะตายหรืไม่ตาย จากพลังในการพยากรณ์ของฉัน ฉันคิดว่ามีโอกาสตายอยู่ 100.1% เลยล่ะ แต่ว่าสัมผัสฉันได้ทือลงไปหน่อยเพราะงั้นฉันก็ไม่มั่นใจนัก"
[นายกล้า... กล้ามากนะ!]
ร่างกายพระเจ้าได้ขยายขึ้นอย่างต่อเนื่อง เขากำลังแกร่งขึ้นเพราะความโกรธเหมือนกันกับมิคาเอล แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังคงดึงหอกออกมาจากหัวไม่ได้!
[หากพวกนายอยากจะยืนหยัดต่อสู้กับฉันงั้นก็ได้! ฉันจะทำลายพวกนายทั้งหมดเอง! ฉันที่ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่าพระเจ้าได้ร่วงหล่นลงไปเพราะการทรยศของพวกนาย ฉันได้กลายมาเป็นความโลภแห่งกองทัพปีศาจวิบัติ! ฉันจะทำลายและกลืนกิน! ฉันจะทำให้พวกนายทุกๆคนและทุกๆตัวได้มาอยู่ภายในร่างของฉัน!]
ยูอิลฮานคิดว่าฉากนี้มันค่อนข้างจะคิดๆและคิดกับตัวเองครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ ใช่แล้ว นี่มันรูปแบบการพูดของอบอสในเกมที่ได้ฟื้นคืนพลังชีวิตทั้งหมดกับมาและแกร่งขึ้นไม่ใช่หรอกหรอ?
พระเจ้าก็เป็นผู้ที่มีศักยภาพในการพัฒนาที่เหนือเกินกว่าการคาดคิดของทุกๆคนเช่นกัน นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้ยูอิลฮานถึงได้คิดแปดวิธีในการฆ่าพระเจ้า
ยังไงก็ตามยูอิลฮานสามารถจะฆ่าพระเจ้าได้อย่างรวดเร็ว เพราะงั้นเขายังต้องรอให้พระเจ้าแกร่งขึ้นอีกงั้นหรอ? ทำไมในอมิเมะหรือเกมพวกตัวเองถึงได้มัวแต่ยืนรอดให้ศัตรูปลุกพลังขึ้นมา? พวกเขาควรจะฆ่าศัตรูไปทั้งๆที่ยังฆ่าได้ง่ายๆเลยสิ!
ยูอิลฮานสงสัยในเรื่องนี้มาตลอด และหากมีโอกาสเดียวกันมาถึงเขาจะไม่ยอมพลาดโอกาสไป
เพราะงั้นเขาได้ยิงกระสุนปืนใหญ่ออกไปอย่างไม่ลังเล
[ติดคริติคอล!]
[อ๊ากกกกกกกกกกก!?]
ถึงแม้ว่าเขาจะยิงกระสุนปืนใหญ่ออกไปแต่ก็ไม่มีใครเห็นขั้นตอนการยิงหรือเส้นทางกระสุนปืนใหญ่ที่พุ่งออกไป ยังไงก็ตามกระสุนได้พุ่งเข้าใส่บริเวณหัวใจของพระเจ้าอย่างสวยงามและระเบิดขึ้นมาด้วยพลังงานที่อัดแน่นจนทำให้พระเจ้าต้องบาดเจ็บ
นอกไปจากนี้ถึงแม้จะเป็นนัดเดียว แต่ทั้งร่างพระเจ้าได้ฉีกขาดระเบิดกระจายไปตามส่วนต่างๆ ยูอิลฮานได้ใช้วิถีไร้ขอบเขตของเขาเพิ่มการโจมตีเข้าไปเป็นสิบเป็นร้อยครั้งติดๆกันทันที! ต่อให้เป็นตัวผู้สร้างจริงๆก็ยังต้องตายเช่นกัน!
[นี่มันของเร็กน่า...]
จากการที่ถูกกระสุนปืนใหญ่โจมตี พระเจ้ารู้สึกเหมือนกับการมีตัวตนของเขากำลังถูกแยกออกเป็นชิ้นๆและกำจัดออกไปด้วยพลังนี้ ยูอิลฮานได้ยิ้มออกมา
"ใช่แล้ว ฉันได้รวบรวมเศษซากพวกเร็กน่าระดับสูงที่นายสร้างเอาไว้ด้วยกัน เป็นไงเจ็บไหมล่ะ?"
[กรอดด ได้ยังไงกัน.... ตะ ตาย....]
พระเจ้าน่าจะไม่พอใจเอามากๆ เขาน่าจะมีหลายๆอยากที่อยากจะพูด แต่ยังไงก็ตามยูอิลฮานไม่ได้สนใจจะฟังเขาเลย เพราะงั้นยูอิลฮานจึงมุ่งเข้าไปหาพระเจ้าและบิดหอกที่อยู่บนหัวพระเจ้าไปเรื่อยๆจนกระทั่ง...
พลังชีวิตของพระเจ้าได้ลดลงจนถึงจุดต่ำสุดและสุดท้ายก็หมดไป
[คุณได้รับค่าพระเจ้าการ]
[คุณได้รับบันทึกของหัวหน้าแห่งกองทัพสวรรค์...]
[คุณได้เพิ่มเลเวลเป็นเลเวล 911]
[คุณได้เชี่ยวชาญสกิลการสร้าง]
เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเลเวลเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลเพราะแบบนี้! ยูอิลฮานได้มองดูจนมั่นใจว่าร่างกายพระเจ้าได้หายไปจริงๆและรวบรวมเศษที่เหลือมาเผาก่อนที่จะเอาคมเขี้ยวแห่งการแก้แค้นกลับคืนมา จากนั้นเขาก็จับหัวเพราะอาการปวดหัว
คนอื่นๆที่ได้เห็นยูอิลฮานจัดการเก็บกวาดทุกๆอย่างทั้งๆที่จับหัวอยู่ พวกเขาทั้งหมดต่างกตกตะลึงออกมา
"ลูกพ่อ พระเจ้าเขาตายแล้วจริงๆหรอ? แน่นอน?ในที่สุดพระเจ้าก็หายไปจริงๆแล้วใช่ไหม?"
จากคำถามนี้ของกาเบรียลทำให้เห็นได้ชัดเลยถึงความยากลำบากที่เขาได้ประสบมาจนถึงตอนนี้ ยูอิลฮานได้หยักไหล่และถามกลับไปแทน
"พ่อเคยได้ค่าประสบการณ์ตอนไล่พระเจ้าออกไปไหมล่ะ"
"ไม่"
"ผมได้"
"โอเค..."
พึ่งระลึกไว้เสมอว่าศัตรูจะไม่ตายจนกว่าคุณจะได้รับค่าประสบการณ์! ในทางกลับกันก็คือหากได้รับบันทึกและค่าประสบการณ์จากศัตรูนั่นก็จะหมายความว่าศัตรูได้ตายลงไปแล้วอย่างแน่นอน! ยูอิลฮานได้กำจัดร่างทิ้งไปเผื่อว่าจะมีร่างอันเดตลุกขึ้นมาและกระทั่งเก็บจิตวิญญาณเอาไวด้วย เพราะงั้นตอนนี้ไม่มีอะไรให้ต้องกังวลแล้ว!
เมื่อได้เห็นหลักฐานที่มีรูปธรรมนี้กาเบรียลก็รู้สึกได้ถึงความพ่ายแพ้และหันหน้าไปทางอื่น ลูซิเฟอร์ได้วางมือลงบนไหล่กาเบรียลและหัวเราะออกมา เพราะงั้นกาเบรียลจึงหันไปชกเข้าใส่ลูซิเฟอร์ที่กล้ามายั่วโมโหเขา ยูอิลฮานได้หันหน้ามาถามกับพวกเขา
"โอ้จริงสิลูซิเฟอร์ นายได้สั่งให้ราเซียยั่วโมโหฉันนี่นา"
"ฉันคิดว่าเพราะแบบนั้นนายจะสู้กับฉันได้ง่ายมากยิ่งขึ้น แล้วก็จำเป็นต้องมีการเก็บกวาดเทวดาตกสวรรค์ที่อยู่ใต้บังคับบัญชาฉันเพราะงั้น..."
ลูซิเฟอร์คิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วว่าราเซียยังคงมีชีวิตอยู่และเบิกตากว้างขึ้นมา ยูอิลฮานได้เยาะเย้ยเขายิ่งกว่าเดิม
"เธอได้พยายามจะฆ่าตัวตายแต่ว่าเธอไม่อาจจะควบคุมอะไรได้"
"...ฉันจะต้องทำมัน"
"คิดซะว่ามันเป็นการชดใช้ที่นายเอาแต่เยาะเย้ยคนอื่นตลอดมา"
เมื่อซาตานได้กำลังจะใช้เวทย์ เขาก็ถูกกาเบรียลหยุดเอาไว้ ยูอิลฮานได้ยกมือขึ้นมาโดยไม่สนใจพวกเขาทั้งสองคนและสวรรค์ก็ได้มีปฏิกิริยากับการยกมือนี้ของเขา กับดักแห่งการฟืนคืนที่เขาได้วางทิ้งไว้ที่นี่ในก่อนหน้านี้ได้เริ่มทำงานเพราะพลังเวทย์ของยูอิลฮาน
"หัวหน้าของทุกๆกองกำลังได้ตายไปหมดหรือไม่ก็มาร่วมทีมกับฉันแล้วเพราะงั้นตอนนี้องค์กรสิ่งมีชีวิตชั้นสูงมีแค่ดราก้อนเนสเท่านั้น สิ่งมีชีวิตชั้นสูงที่สูญเสียหัวหน้าไปก็น่าจะยังมีชีวิตอยู่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะน่าตกลงไปเป็นสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำก็ตามที... แน่นอนว่าฉันจะให้โอกาสพวกเขาได้เข้าดราก้อนเนสหากพวกเขาต้องการ เพราะงั้นไม่ต้องกังวลในเรื่องนี้มากนัก"
"นี่ลูกกำลังทำอะไร ไม่ใช่ทุกๆอย่างมันจบลงแล้วหรอ?"
"ผมกำลังจะเริ่มขั้นตอนต่อไป ผมยังคงไม่อาจทิ้งความกังวลในเรื่องบอสลับไปได้เพราะงั้นทุกๆคนต้องตื่นตัวเอาไว้"
"อืม แต่พ่อคิดว่าไม่มีอะไรเหลือแล้วนะ..."
ในขณะที่ทุกๆคนได้เริ่มเบื่อหน่ายยูอิลฮานที่ได้เตรียมการทุกๆเรื่องที่อาจจะเกิดเรื่องอย่างพิถีพิถันแล้ว เขาก็ได้หัวเราะออกมาและโบกมือขึ้นมา
เมื่อเขาได้ทำแบบนี้กับดักแห่งการฟื้นคืนก็จะกระจายออกไปและครอบคลุมส่วนที่เหลือของสวรรค์ รวมไปถึงช่องว่างที่มิดมิดที่ครั้งหนึ่งมีชื่อว่าเอลโลคาทร่าอีกด้วย โลกที่ไร้เจ้าของนี้ได้ยอมรับเจ้าของใหม่และเริ่มเปลื่ยนแปลงไป
"ไม่ว่ายังไงเราก็ได้มาถึงที่นี่แล้ว เพราะงั้นมันถึงเวลาที่เราต้องทำตามเป้าหมายเดิมที่ตั้งใจจะทำแล้ว"
"เป้าหมายเดิมที่ตั้งใจจะทำ...? โอ้"
เลียร่าได้พึมพัมขึ้นก่อนที่จะปรบมือออกมา เธอลืมไปได้ยังไงกัน! นี่คือเป้าหมายแรกของยูอิลฮาน!
"ผู้คนบนโลก!"
"ใช่แล้ว ตอนนี้พวกเราต้องส่งพวกเขากลับคืนสู่บ้าน"
จะมีกี่คนกันนะที่รอดอยู่? พ่อแม่ที่สูญเสียลูกๆไปในการขับไล่ครั้งใหญ่ได้มีชีวิตอยู่ในอีกโลกหนึ่งจะเป็นยังไงกันนะ?
"แต่ถึงแบบนั้นพวกเราก็จำเป็นต้องส่งพวกเขากลับสู่ที่เดิมก่อน"
"โอเค..."
ถึงแม้ว่าพระเจ้าจะถูกฆ่าไปแล้ว แต่บาปที่เขาทำไว้มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ไม่ว่าจะเป็นลูซิเฟอร์ กาเบรียลหรือตัวยูอิลฮานเอง บาปของพวกเขาไม่อาจจะลบล้างออกไปได้ด้วยการกระทำที่ถูกต้องถึงแม้ว่าเป้าหมายของพวกเขาจะเป็นเจตนาดีก็ตาม พวกเขาทุกๆคนต้องแบกรับสิ่งที่กระทำลงไปไว้ทั้งชีวิต
"แล้วก็"
ยูอิลฮานได้พูดต่อไป
"ฉันคิดว่าฉันจะนำสิ่งที่พวกเขาได้สูญเสียไปคืนมาด้วย"
"อะไรนะ? ทำยังไงล่ะ?"
"คอยดูนะ"
โลกได้เปลื่ยนแปลงไปตามการขยับมือของยูอิลฮาน ถึงแม้ว่าจนกระทั่งเมื่อกี้นี้พวกเขาจะอยู่ในสวรรค์ แต่ตอนนี้พวกเขาได้ถูกวาปมาที่โลกเบื้องล่าง ไม่สิเป็นที่สวนเควัส ไม่ เป็นที่เบร์ย่าต่างหาก ที่ลานปาส ที่เอิร์ธ...
"อย่าบอกนะว่า..."
"ในตอนนี้กับดักแห่งการฟื้นคืนได้กระจายออกไปทุกๆโลกอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว"
ยูอิลฮานได้กำหมัดแน่น
โลกที่มีอยู่ทั้งหมดได้เริ่มถูกอัญเชิญมาที่เอิร์ธและทำการหลอมรวมเข้ากับเอิร์ธ
"ถีงเวลารวมทั้งหมดให้เป็นหนึ่งแล้ว"
"ทุกๆโลก..."
"รวมทุกโลกให้เป็นหนึ่ง...?"
ไม่เคยมีใครใฝ่ฝันถึงเรื่องนี้มาก่อน ไม่เคยมีใครคาดคิดถึงภาพแบบนี้ แต่มันได้เกิดขึ้นมาจริงๆแล้ว พวกเขาไม่อาจจะเข้าใจยูอิลฮานได้แล้ว
[โลกกำลังรวมเป็นหนึ่ง]
[คุณได้เป็นผู้ปกครองโลก โลกที่สมบูรณ์แบบจะถูกใช้ชื่อของโลกที่คุณได้เกิด โลกนี้จะถูกเรียกว่า 'เอิร์ธ']
"เอิร์ธจะกลายเป็นโลกที่กว้างใหญ่ยิ่งกว่าสวรรค์..."
กาเบรียลที่ได้เห็นการหลอมรวมนี้ได้พึมพัมออกมา
"ใช่แล้ว งั้นนี่ก็คือสิ่งที่หมายถึง..."
"ฮ่าห์"
ยูอิลฮานได้หลับตาลง เขาสามารถสัมผัสได้ถึงวิญญาณนับไม่ถ้วนที่กระจายอยู่ทั่วจักรวาลที่กว้างใหญ่นี้
วิญญาณของคนที่เขาฆ่าได้ถูกเก็บมา วิญญาณของคนที่เขาไม่ได้ฆ่าแต่ว่าก็ยังคงถูกทิ้งไว้ วิญญาณที่ไม่ได้มจากโลกใบนี้ พวกวิญญาณทั้งหมดได้อยู่ที่นี่
ไม่ใช่ว่ายูอิลฮานไม่อยากจะชุบชีวิตทุกๆคน แต่ว่าเนื่องจากเขาทำไม่ได้ เขาทำได้แค่รวบรวมวิญญาณที่มีความบริสุทธิ์มากที่สุดเท่านั้น
แน่นอนว่าเด็กๆที่เพิ่งเกิดมาและตายไปได้อยู่ที่นี่ทั้งหมด
[เหล่าเด็กๆที่ตายไปอย่างไม่ยุติธรรมเอ๋ย]
มานาที่มีเลเวล 900 ของเขาได้ทำให้เกิดประกาศิตและปกคลุมไปทั่วทั้งโลก
[กลับมาสู่โลกใบนี้และเราจะมีชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างสงบสุข]
"อ่า อ๊าาาา...."
เมื่อได้เห็นการใช้ประกาศิตนี้ของเขา คิมเยซอลก็ไดร้องไห้ออกมา นี่คือความสุขหรือความเศร้ากันนะ? อารมณ์ที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ในตอนนี้มันเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจได้ แต่เธอก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เธอคิดว่าเธอได้ร้องไห้ออกมาตามสัญชาตญาณของพ่อแม่เพียงเท่านั้น
"ฟู่"
ยูอิลฮานที่ได้ใช้มานาจำนวนมหาศาลทำให้เรื่องนี้สำเร็จได้ถอนหายใจออกมาและมองไปที่คนอื่นๆ
มีบางคนที่ร้องไห้เหมือนกับคิมเยซอล บางคนได้มองมาที่เขาอย่างเคารพเหมือนายูนา บางคนได้ทำสีหน้าแปลกๆอย่างลูซิเฟอร์กับกาเบรียล บางคนก็มองไปถึงอนาคนอย่างคังมิเรย์ บางคนก็มองไปที่เขาด้วยสายตาที่อบอุ่นอย่างเลียร่า บางคนได้หยักไหล่ออกมาด้วยความคิดที่ว่า 'อะไรจะเกิดก็เกิด' และยิ้มออกมาอย่างเอิลต้า
"ตอนนี้ไปทักทายคนที่กลับมากันเถอะ"
"กลับมาแล้วสินะ..."
คิมเยซอลได้หัวเราะออกมาทั้งๆที่ยังมีน้ำตาอยู่บนใบหน้า คนอื่นๆก็หัวเราะออกมาอย่างสุขใจเช่นกัน ในตอนนี้เองจู่ๆนายูนาก็ตะโกนออกมา
"อิลฮาน บทส่งท้าย! บทส่งท้ายระหว่างนายกับฉันนนน!"
"เธอนี่มัน..."
ยูอิลฮานได้แต่หัวเราะออกมาและลดป้อมปราการลอยฟ้าลงไปที่โลก ถึงแม้ว่าเขาจะรู้สึกผิดกับนายูนาเล็กๆ แต่ว่าจิตใจของเขาในตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความคิดที่ว่าเขาจะพูดอะไรกับคนที่มารวมตัวกันในโลกใบนี้
โอ้ จริงด้วย นี่แหละคือคำพูดเริ่มต้นที่เหมาะสมที่สุด
สวัสดีคุณสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีที่ได้กลับมา
ผมผู้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวกำลังรอคอยการกลับมาของพวกคุณอยู่เลย
