EP15

By loop

โรงพยาบาลหยุนฮัว เป็นหนึ่งในโรงพยาบาลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหยวนฮัว แม้ว่าคุณจะรู้สึกเฉยๆต่อความเก่งกาจของโรงพยาบาล แต่โดยรวมแล้วความเก่งของแผนกศัลยกรรมถือเป็นที่ยอมรับจากผู้คนทั้งในและนอกอุตสาหกรรมการแพทย์

โดยหยางหูต้องการให้พ่อของเขาทำการตรวจซ้ำและโรงพยาบาลหยุนหัวก็เป็นตัวเลือกแรกของเขา

ชื่อเสียงที่ดีของโรงพยาบาลยังส่งผลให้จำนวนผู้ป่วยทีมากมากอย่างเหลือเชื่อ นอกเหนือจากเมืองหยุนหัวแล้วยังมีผู้ป่วยจากเมืองใกล้เคียงและจากเมืองอื่นอีกมากมาย

หยางหูได้ขอให้ภรรยาของเขาเข้าไปที่โรงพยาบาลและทำการลงทะเบียนล่วงหน้า ในขณะที่เขาผลักพ่อของเขาที่อยู่ในรถเข็นและเข้าไปในโรงพยาบาลนั้นเขาเห็นผู้ป่วยจำนวนมากที่มีมือพันผาพันแผล พวกเขาทั้งสองจับมือยื่นมือให้แพทย์ตรวจสอบที่กำลังพันแผลอยู่

หยางฮูวไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกตะลึงงันเมื่อเขาจ้องมองฝูงชนที่จอแจ "ทำไมคนถึงเยอะขนาดนี้"

หยางจงชูค่อนข้างมีความสุข เขาพูดว่า "ลูกคิดว่าพ่อเป็นเพียงคนเดียวที่ไม่ระวังหรือเปล่าคนอื่นก็ได้รับบาดเจ็บเหมือนกันซึ่งโดยธรรมชาติแล้วนี้น่าจะเป็นแผลที่หนักที่สุดที่หลังจากที่พ่อตัดก๋วยเตียวมาหลายปี และ มันก็ผิดพลาดกันได้ "

เมื่อคืนก่อนเขาอยู่บ้านเขาจู้จี้มากดังนั้นเมื่อเขาเห็นคนป่วยจำนวนมากในโรงพยาบาลเขาไม่สามารถช่วยได้ แต่รู้สึกว่าได้รับกำลังใจ ณ เวลานั้น

หยางฮูวมองพ่อที่ยิ้มแย้มและกล่าวว่าออกมาว่า  "พ่อได้รับบาดเจ็บเพียงเพราะพ่อใช่มีด หลังจากนั้นผมก็พาพ่อไปรักษาแผลด้วยการเย็บที่คลินิกเล็กๆแถวบ้าน นั่นคือเหตุผลที่เราต้องมาโรงพยาบาลอีกครั้ง"

" การเย็บทำได้ค่อนข้างดีจริง ๆ หมอในแผนกฉุกเฉินบอกว่าไม่มีปัญหาเลยสำหรับเมื่อวานนี้เหรอ?" หยางจงชูรู้สึกผิดเล็กน้อยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“หมอในแผนกฉุกเฉินไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องที่จริงจัง และพวกเขาไม่ได้ตั้งใจตรวจพ่ออย่างดี” หยางหูปล่อยเสียงกรนไม่พอใจและพูดว่า "พ่อเป็นเชฟและเป็นเจ้าของร้านอาหารนะ พ่อก็ย่อมรู้ว่าร้านอาหารเล็กๆไม่สามารถเทียบได้กับร้านอาหารใหญ่ๆได้ นั้นก็เหมือนกับที่คลินิกขนาดเล็กกับโรงพยาบาลขนาดใหญ่ คลินิกครอบครัวหลิงไม่สามารถเทียบกับโรงพยาบาลหยุนหัวได้ "

"พอแล้ว! ความจริงที่ว่าฉันมีร้านอาหารเล็กๆ มันคงเป็นเรื่องน่าอายสำหรับแกใช้ไหม? ฉันไม่ได้ดูแลแกดีหรือไง? แล้วไม่ใช้เพราะคลินิกนี้หรอกเหรอที่เคยดูแลแกตอนที่แกไม่สบายหรือไง? " ตั้งแต่เขากลายเป็นเจ้าของร้านอาหารหยางจงชูไม่เคยเถียงแพ้ใครเลย

เขาไม่สามารถเอาชนะพ่อของเขาในการโต้เถียงได้เลย ยางฮูวรีบก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว

เมื่อถึงคราวของหยางจงชู หมอวังไฮหยางหัวหน้าแพทย์ดูค่อนข้างเหนื่อย เขาหันหน้ามาแล้วดื่มน้ำชาเต็มปากก่อนที่เขาจะเปิดบันทึกทางการแพทย์ของหยางจงชู เขาอ่านมันว่า "มีเลือดไหลไม่หยุดในมือขวาเนื่องจากการฉีกขาดการตรวจซ้ำหลังจากการเย็บ…อืมผมขอดูหน่อยสิ"

เขาตรวจสอบสีและอุณหภูมิของผิวหนังก่อนจากนั้นจึงใช้มือสัมผัสสองสามครั้ง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ถามว่า "คุณรู้สึกไม่สบายทุกที่หรือไม่"

"ไม่" หยางจงชูส่ายหัว

หยางฮูว กล่าวเสริมอีกว่า "เกี่ยวกับเรื่องนั้นพ่อของผมไปรับการผ่าตัดที่คลินิกเล็กๆมา และผมเกรงว่ามันดูน่าเป็นห่วง... "

"ด้วยอาการบาดเจ็บสาหัสขนาดนี้! คุณยังจะไปรักษาแผลที่คลินิกเล็กๆอยู่หรอ?" หมอวังไฮหยางจับจ้องที่ดวงตาทันทีและพูดด้วยความขมวดคิ้วว่า "คุณต้องรับผิดชอบร่างกายของคุณเองสิ"

"ผมรู้" หยางหูบ่นทันที

หยางฮูว มีประกายรอยยิ้มขึ้นมา

ตามความเป็นจริงถ้าหมอซิยงเป็นคนที่ทำหน้าที่เย็บแผลของหยางหูก็คงจะยังรู้สึกค่อนข้างมั่นใจ เพราะอย่างน้อยหมอหยุงได้เกษียณจากโรงพยาบาลใหญ่ แม้ว่าเขาจะแก่แต่ทักษะของเขาก็ยังคงไม่โทรมเกินไป

อย่างไรก็ตามเนื่องจากหลิงรันเป็นคนที่ทำการเย็บแผล เขาจึงไม่สามารถพูดได้ว่าบาดแผลของพ่อเขาดี

หยางหู ถามเบา ๆ ว่า "แล้วแผลที่มือของฉันมันร้ายแรงไหม?"

เขาไม่ได้บอกหมอวังไฮหยางเกี่ยวกับสิ่งที่หมอจากแผนกฉุกเฉินกล่าวเมื่อวันก่อน ในกรณีที่การวินิจฉัยของหมอคนนี้จะได้รับผลกระทบจากหมอคนก่อน

หมอวังไฮหยางกล่าวว่า "ด้วยบาดแผลลึกเส้นเอ็นอาจฉีกขาดและเส้นประสาทของคุณก็บาดเจ็บด้วยเช่นกันโดยทั่วไปคุณไม่สามารถฟื้นตัวจากสิ่งนี้ได้อย่างเต็มที่ ส่วนที่สำคัญที่สุดคือการเชื่อมต่อของหลอดเลือด ถ้าขั้นตอนนี้เกิดมีปัญหาขึ้นมันอาจจะส่งผลให้เกิดเนื้อร้ายในส่วนปลายของนิ้ว  และถ้าเกิดเหตุการณ์นี้มันก็มีทางเดียวเท่านั้นที่ทำได้ เราต้องทำการตัดนิ้วมือนิ้วนั้นทิ้ง "

ขณะที่วังไฮหยางพูดก็ขมวดคิ้วของเขา เขากล่าวว่า "คุณไม่ควรไปทำการรักษาบาดแผลที่ร้ายแรงแบบนี้ในคลินิกขนาดเล็ก ด้วยอาการบาดเจ็บขนาดนี้คุณควรไปยังแผนกฉุกเฉินของโรงพยาบาลหยุนหัวก่อน หลังจากนั้นคุณจะถูกย้ายไปรักษาในแผนกศัลยกรรมมือแล้ว ."

การแสดงออกของหยางจงชูและหยางหูเปลี่ยนไปในเวลาเดียวกัน

"หมอ! พ่อของฉันทำงานในร้านก๋วยเตี๋ยว การทีมีดบาดมือของท่านแบบนี้มันจะทำให้ท่านต้องสูญเสียรายได้ หากมือของท่านทำงานไม่ได้... " หยางจงชูก็เริ่มรู้สึกเสียใจเช่นกัน

หยางหูถามว่า "หมอพอจะมีวิธีรักษามันได้ไหม?"

วังไฮหยาง ถอนหายใจแล้วพูดว่า "เอามือของคุณมาให้ฉัน ฉันจะทำแบบทดสอบภาวะเลือดออกทางผิวหนัง"

"โอเค." หยางหูทนความเจ็บปวดในมือของเขาและยืดแขนของเขา

วังไฮหยาง สั่งให้นักศึกษาปริญญาโทที่อยู่ถัดจากเขาเตรียมการและอธิบายว่า "การทดสอบเลือดออกทางผิวหนังคือการทดสอบปริมาณเลือดส่วนปลายการผลิตเลือดรวมถึงการขนส่ง และการไหลเวียนของเลือดนี่เป็นตัวบ่งชี้ที่สำคัญว่าการฟื้นตัวดีแค่ไหน ฉันอยากรู้จริงๆว่าใครกันที่กล้าทำการรักษาแบบนี้ได้!'

“คนที่ทำการเย็บให้ผมนั้นคือหมอจบใหม่ ผมคิดว่านี้อาจจะเป็นการเย็บครั้งแรกของเขาด้วย” หยางหูเริ่มคิดในแง่ร้ายขึ้นมา

หยางจงชูพูดอย่างหงุดหงิดว่า "การที่พ่อปล่อยให้หมอคนนั้น เย็บแผลเพียงเพราะหมอต้องการพ่อไม่รู้จะพูดยังไงดี?"

หยางจงชู สะอึกและไม่พูดอะไรเลย

"ทำแบบทดสอบก่อน" วังไฮหยาง ไม่ได้สนใจเรื่องนี้มากนัก เขาชักชวนให้นักศึกษาระดับปริญญาโทเป็นคนเริ่ม

จากมุมมองของเขา มันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับพวกเขาที่จะได้รับผลดีออกมา

การเย็บแผลที่เกิดขึ้นบริเวณมือ ถือว่าเป็นขั้นตอนที่ละเอียดอ่อนมาก แม้แต่ศัลยแพทย์ในแผนกศัลยกรรมมือของหยุนหัวเองบางครั้งพวกเขาก็มักจะต้องพึ่งพาโชคเพื่อให้ได้ผลลัพธ์ที่ดีในระหว่างการผ่าตัด โดยทั่วไปแล้วมันเป็นไปไม่ได้ที่อีกฝ่ายจะกู้มือให้เป็นดังเดิม

ตอนนี้สิ่งเดียวที่อยู่ในนั้นคือเนื้อร้ายส่วนปลาย

ตามความเป็นจริงแล้ว วังไฮหยาง ไม่แม้แต่จะมองเห็นว่ามันจะเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นได้

แผนกศัลยกรรมมือของหยุนหัวทำการผ่าตัดหลายครั้งทุกวัน และความล้มเหลวก็เกิดขึ้น ไม่ต้องพูดถึงว่าคลินิกขนาดเล็กแบบนี้จะทำออกมาได้ดีเลย

มันจะถือว่าเป็นเรื่องดีอย่างมากถ้าการเย็บครั้งนี้จะไม่ได้ส่งผลให้เกิดช่องหว่างหรือเนื้อร้ายเกิดขึ้น  นักศึกษาปริญญาโทดึงม่านตรงมุมแล้วออกมารายงาน

"นี่เป็นสิ่งที่ดีหรือไม่ดี" หยางโจชู และ หยางหู มีความรู้สึกวิตกกังวล

"ขอฉันดูหน่อย." วังไฮหยาง ไม่ได้ทำการสรุปทันที เขามองดูสองสามครั้งก่อนที่เขาจะพูดว่า "โชคอยู่ข้างคุณ"

หยางโจชู และ หยางหู ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"ดูเหมือนว่าปริมาณเลือดของคุณอยู่ในระดับผ่านเกณฑ์" วังไฮหยาง หันฝ่ามือของ หยางหู ไปรอบ ๆ แล้วดูอีกสองสามครั้ง เขาไตร่ตรองแผลนี้ขณะที่เขาอธิบายอย่างตั้งใจว่า "ปกติแล้วถ้าไม่มีเลือดหรือเลือดเป็นสีม่วง ก็หมายความว่ามีปัญหากับปริมาณเลือด แต่ผลการทดสอบครั้งนี้แสดงว่าคุณมีเลือดออกเท่ากับคนปกติ ในกรณีนี้แสดงว่าแผลที่มือของคุณนั้นปลอดภัย... "

หยางหูส่ายหัวของเขาขณะที่เขาพูดว่า "หมอพูดว่ามีเลือดออกเยอะแยะไม่ใช้เหรอ?"

"ใช้! มันไหลออกมาไม่หยุด" วังไฮหยางอธิบายในแง่กึ่งอาชีพว่า "ดังนั้น การเชื่อมต่อของหลอดเลือด ก็ทำได้ค่อนข้างดี ฉันจะดูสภาพของประสาทของคุณ" วังไฮหยาง ทดสอบการเพอร์คัชชันแล้วและตระหนักว่าการเติบโตของเส้นประสาทก็ไม่เลวเช่นกัน

วังไฮหยาง ทำท่าทีสนใจ เขาถามว่า "คุณสามารถขยับมือของคุณเองได้หรือไม่?"

"มันค่อนข้างยาก" หยางหูกล่าว

“คุณเพิ่งได้รับการผ่าตัดเมื่อวานนี้ แน่นอนว่าช่วงแรกมันจะเป็นการยากที่จะขยับมือของคุณในครั้งนี้ แต่คุณต้องขยับมันนี่เรียกว่าการฟื้นฟูสมรรถภาพและมันก็สำคัญเช่นกัน” วังไฮหยาง หยุดครู่หนึ่งแล้ววางมือบนโต๊ะ เขาพูดว่า "ติดตามการเคลื่อนไหวของฉันก่อนอื่นเราจะลองดัดและยืด"

หยางหู งอและเหยียดนิ้วของเขา

"เขยิบแขนและ ดัดนิ้วหัวแม่มือของคุณ" วังไฮหยางกล่าวในขณะที่เขาแสดงให้เห็น

หยางหู ขยับตามการเคลื่อนไหวของ วังไฮหยาง และขยับนิ้วของเขา แม้ว่าการเคลื่อนไว้ของเขาค่อนข้างจำกัดและช้า แต่เขาก็สามารถทำได้

“ตอนนี้ทำสิ่งนี้ด้วยฝ่ามือของคุณ”

หยางหู ทำตามที่เขาบอก

"จากนั้นทำการทดสอบการยืดนิ้ว

หยางหู ก็สามารถทำเช่นนั้นได้เช่นกัน

หัวหน้าแพทย์ วังไฮหยางเงียบไปนาน

"หมอ! ผลมันออกมาได้ไหม?" หยางหู และ หยางฮูว ต่างก็ระมัดระวังกันมากกับการกระทำนี้

วังไฮหยางจิบน้ำชาและถามอย่างช้าๆว่า "คุณเพิ่งผ่าตัดเมื่อวานนี้จริงเหรอ?"

"ใช่! ฉันได้รับการเย็บแผลจากคลินิกเล็กๆ เมื่อวานนี้"

"คุณไปที่คลินิกส่วนตัวใช่ไหม?" วังไฮหยางพยายามซักถามให้แน่ใจว่าเป็นคลินิกขนาดเล็กจริงๆไม่ใช้คลินิกส่วนตัวของพวกคนรวย

นอกจากนี้ยังมีแพทย์ในแผนกศัลยกรรมมือหนึ่งของโรงพยาบาลหยุนหัวซึ่งสามารถช่วยให้ผู้ป่วยฟื้นการทำงานของมือหลังการผ่าตัดเมื่อวันก่อน อย่างไรก็ตามหมอส่วนใหญ่ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้

ความจริงที่ว่า หยางหู สามารถกู้คืนการทำงานของมือนั้นไม่น่าเชื่อว่าเมื่อพิจารณาถึงสิ่งอำนวยความสะดวกของคลินิกและโรงพยาบาลหยุนหัว

หากจะกล่าวอีกอย่างหนึ่งก็เป็นไปไม่ได้ที่แพทย์แผนกของแผนกศัลยกรรมมือหนึ่งของโรงพยาบาลหยุนหัวจะเย็บได้ดี แม้ในบรรดาแพทย์ที่ทำงานอยู่ในแผนก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถได้รับเย็บมันออกมาได้ดีขนาดนี้

หยางหู รู้ว่าเขาหมายถึงอะไรและส่ายหัวอย่างงงงวย “มันเป็นเรื่องส่วนตัวนะ แต่มันเป็นแค่คลินิกในละแวกที่ฉันอาศัยอยู่ มันเปิดมาประมาณยี่สิบถึงสามสิบปีแล้ว”

หยางฮูว กล่าวว่า "เป็นคลินิกของชุมชนเล็ก ๆ ผู้คนมักไปฉีดยาที่คลินิกนั้น"

เวลานี้ วังไฮยาง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะพูดอะไร เขาสามารถก้มหัวของเขาเท่านั้น เขาเขียนใบสองสามใบแล้วพูดว่า "จากสิ่งที่ฉันเห็นไม่มีปัญหาอะไรที่คุณจะต้องกังวลอีกแล้ว คุณควรไปทำการทดสอบอีกสองสามข้อ"

หยางหูเชื่อฟังคำสั่ง หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่งเขาถามว่า "คุณกำลังบอกว่าไม่มีปัญหากับการเย็บแผล?"

“ใช้! ถ้ายึดตามผลที่ออกมาแบบนี้ ฉันจะให้ยาเพิ่มให้กับคุณและคุณควรกลับมาตรวจอีกครั้งในอีกสองสามวัน อย่าทำงานหนักเมื่อต้องฟื้นฟูร่างกาย” วังไฮหยางพูดจบเขาก็ได้เขียนบิลให้อีกสองใบหลังจากเดินออกจากประตู หยางฮูว เกือบจะโยนบิลทิ้งออกไปเมื่อเมือเขาเห็นจำนวนเงิน "โรงพยาบาลแห่งนี้เป็นมันสูบเงินกันชัดๆ!"