EP 98
By loop
เมื่อพวกเขาปรากฏตัวขึ้นที่แผนกฉุกเฉินหลิงรันรีบส่งผู้ป่วยสองรายไปที่ห้องผ่าตัด นอกจากนี้เขาปฏิเสธที่พักและทำการผ่าตัดต่อ
การผ่าตัดช่องท้องยังคงเป็นสิ่งที่เขาไม่ออยากจดจำและไม่เคยอยู่ในแผนการรักษาของเขา สำหรับหลิงรันตอนนี้เขาอยากจะเข้าร่วมการผ่าตัดด้วยแต่สภาพเขาตอนนี้ดูอ่อนล้ามาก เขาทำงานมาทั้งวันและหลังจากใช้แขนของเขาเป็นเวลาหลายชั่วโมงตอนนี้แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะยกมันขึ้นอีก
แม้ว่าเขาจะมี เซรั่มพลังงานเขาก็จะไม่สามารถใช้งานเครื่องรีแอคเตอร์ได้ดีซึ่งถ้าเขายืนอยู่ข้างเตียงผ่าตัดด้วยสภาพปัจจุบันของเขาคงไม่สามารถช่วยอะไรได้มากนัก
หลังจากที่เขาล้างตัวในพื้นที่ปฏิบัติการหลิงรันถอดเสื้อผ้าเปื้อนเลือดของเขาอออก เขาซักมันด้วยน้ำสะอาดและเปลี่ยนเป็นเสื้อสคับ(เสื้อผ่าตัด)ของเขาและเปลี่ยนกางเกงด้วย เขานำผ้าที่เปียกใส่ถุงพลาสติกและตัดสินใจจะเอามันกลับบ้าน
จุดล้างตัวมันไม่ค่อยสะดวกมากนักเพราะมันออกแบบเพื่อใช้ในก่อนผ่าตัด ซึ่งหลังจากศัลยแพทย์ใช่เสื้อผ้าตัดในพื้นที่ปฏิบัติการพวกเขาจะโยนมันลงในถัง โดยจะมีแม้บ้านนำพวกมันออกไปทำความสะอาดและฆ่าเชื้อ ซึ่งคนที่อ้วนเกินไปหรือผอมเกินไปและมีขนาดหน้าอกใหญ่เกินไปหรือมีขาที่ยาวเกินไปจะพบว่าเมื่ออใส่มันแล้วจะรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไร
หลิงรันสวมเสื้อกาวของเขาไว้ทับบนเสื้อผ่าตัดอีกชั้นหนึ่งของเขาและถือถุงพลาสติกไว้ในมือ เขาพร้อมที่จะกลับบ้าน
เขาไม่ได้ไปที่หอพักของเขา หมอเฉินกับ หมอหวังกำลังพึงจะเขากะดึกเมื่อตะกี้ นี้และถึงกระนั้นพวกเขาก็คุยกันต่อที่หอพัก เขาจะไม่สามารถพักผ่อนได้ถ้าเขาไปที่นั่น
หมอโจวมีแผนคล้ายกัน แพทย์สองคนสวมเสื้อกาวทับเสื้อผ้าตัดสีน้ำเงินของพวกเขา พวกเขายิ้มให้กันในแผนกฉุกเฉินและส่ายหัว
“พรุ่งนี้ฉันจะหยุดพักหนึ่งวัน” หลิงรันพูดกับนางพยาบาลหลิวที่โต๊ะทำงานของพยาบาล
นี้คงไม่ใช่เรื่องปกติ อย่างแน่นอนที่สุด แพทย์ต้องปฏิบัติตามตารางเวลาที่กำหนดและแม้ว่าพวกเขาจะถูกกำหนดให้มีวันหยุดแพทย์มือใหม่ก็ยังคงต้องดำเนินการรอบวอร์ดและอื่น ๆ และสามารถทำการพักครึ่งวันได้นั้น ก็ถือว่าโชคดีแล้ว หากพวกเขาโชคร้ายพวกเขาอาจถูกจับได้และต้องจ่ายเงินคืนสำหรับครึ่งวันนั้นไม่ก็ถูกเรียกไปผ่าตัด
อย่างไรก็ตาม หลิงรัน เป็นนักศึกษาฝึกงาน เขาจะไม่ถูกกำหนดให้ทำงานกะและเขาก็แค่ต้องดูแลการผ่าตัดของเขาเอง แม้แต่รอบวอร์ดของเขาก็ทำโดยหมอลู่เขาใช้ชีวิตอย่างอิสระและมันก็เป็นชีวิตที่สบายกว่าแพทย์ทั่วไป
พยาบาลไม่สามารถต่อรองอะไรกับหลิงรันได้ พวกเขาเต็มใจที่จะปล่อยเขาออกไปอย่างง่ายดายไม่ว่าเขาจะต้องการใช้ห้องผ่าตัดหรือไม่ต้องการใช้ก็ตามเขายินดีจะช่วย
นางพยาบาลหลิวไม่ได้ทำให้เรื่องยากสำหรับหลิงรัน หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดของเขาเธอก็นำสมุดบันทึกออกมาและพูดว่า "ฉันจดบันทึกแล้วคุณสามารถพักผ่อนได้เลย "
"ใช่การผ่าตัดในวันพรุ่งนี้ได้รับการยืนยันแล้วหรือ" หลิงรันจำเรื่องที่สำคัญที่สุดได้
"เดียวชั้นจะเช๊คให้แน่ใจว่าจะไม่มีการเตรียมการผ่าตัด"
"เดี๋ยวก่อนให้ผมคิดดูก่อน" หลิงรันรู้สึกลังเลกับการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้
ผู้ป่วยที่จะมาเข้ามาเป็นผู้ป่วยใหม่พวกเขาจะถูกส่งตัวมาที่โรงพยาบาลในตอนเช้า
หาก หลิงรัน ไม่ทำการผ่าตัดพวกเขาจะถูกส่งไปยังแผนกศัลยกรรมมือหรือไปที่โรงพยาบาลอื่น
แต่ถ้าเขาเลือกที่จะทำในตอนเช้าตรู่เขากังวลว่ามือของเขาจะไม่หายดี
การผ่าตัดแบบส่งกล้องเป็นงานที่ละเอียดอ่อนมาก มือที่เหนื่อยล้าอาจนำไปสู่ความผิดพลาดได้ง่าย
'แล้วตอนบ่ายล่ะ'
นางพยาบาลหลิวเสนอทางเลือกให้กับหลิงรันแต่อย่างไรก็ตามผู้ป่วยที่มาถึงในตอนเช้าจะต้องรอนานหน่อยหากต้องรอจนถึงช่วงบ่ายเพื่อรับการผ่าตัด พวกเขามักจะไปโรงพยาบาลอื่น ๆ หากเป็นเช่นนั้นมันเป็นไปได้สูงที่พวกเขาทั้งหมดจะเสียเวลากับการมาที่นี่
"คนทุกคนก็ต้องการพักผ่อน"
คุณหมอโจวทนไม่ไหวแล้ว เขาดึง หลิงรันออกจากที่นั้นแล้วพูดกับนางพยาบาล หลิว ว่า "เอาการผ่าตัดของ หลิงรัน ออกไปในวันพรุ่งนี้เราแค่รักษาคนไข้ที่มีอาการบาดเจ็บที่ท้องอย่างรุนแรงเมื่อเราออกไปกินอาหารเขาถูกส่งมาที่นี้หลังจากหลิงรัน หยุดเลือดด้วยมือเปล่า เขาใช้เวลามากกว่าหนึ่งชั่วโมงถ้าเขาทำการผ่าตัดในวันพรุ่งนี้เขาอาจจะพิการได้ "
พยาบาลทุกคนที่โต๊ะทำงานของพยาบาลรู้สึกถึงอารมณ์ที่เหนื่อยล้าของพวกเขาหลังจากที่พวกเขาได้ยินสิ่งนี้นั้นและทุกคนก็พูดว่า
"หมอหลิงอย่าฟื้นมากไปเลยค่ะ"
“หมอคนอื่น ๆ เริ่มบ่นหลังจากทำการผ่าตัดยี่สิบครั้งต่อเดือนหมอหลิงคุณทำมามากพอแล้ว”
"ถูกต้องแล้วหมอหลิงโปรดหยุดพัก"
"หมอหลิงทำงานหนักเกินไปแล้ว"
กลุ่มพยาบาลล้อมรอบหลิงรันและแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นกังวลมาก
หลิงรันนั้นเหนื่อยล้าทั้งร่างกายและจิตใจ
หลิงรันจึงพูดว่า "ผมขออนุญาติไปพักผ่อนก่อน และ พรุ่งนี้ผมลา"
"นั่นคือสิ่งสำคัญที่สุด."
"ขอให้อาการดีขึ้นนะคะ"
"พักผ่อนนะคะหมอหลิง"
พยาบาลรู้สึกพวกเข้ามีความสุขราวกับว่าพวกเขาเพิ่งชนะบางสิ่ง
เมื่อกลับมาที่โต๊ะพยาบาลนางพยาบาลหลิวหยิบตารางานและทำกี่เปลี่ยนแปลงมัน ในขณะเดียวกันเธอก็จดบันทึกเธอพูดว่า "คุณหมอหลิงคุณยังอยู่กับกะวันแล้ววันเล่า แต่คุณควรพักผ่อนให้มากที่สุด"
"ฉันอยู่นี่!" ซู่เหมิงซื่อตั้งใจวิ่งออกจากโรงละครเพื่อส่งหลิงวิ่งออกไป เธอยกมือขึ้นทันที "ฉันเตรียมคาโมมายล์โรมันและน้ำมันหอมระเหยส้มมันดีสำหรับการนอนหลับมาให้"
“การนอนของนายจะไม่มีปัญหาอีกต่อไปแล้วซู่เหมิงซื่อคุณสามารถชงกาแฟเพิ่มอีกสองถ้วยเพื่อให้หมอประจำหน้าที่ได้ไหม” พยาบาลหลิวตอบอย่างโหดเหี้ยม
ซู่เหมิงซื่อพยักหน้าอย่างจริงจังและพูดว่า "หัวหน้าพยาบาลสอนฉันถึงวิธีการทำกาแฟโดยใช้คาเฟอีนสองเท่า"
“ความเข้มข้นสามเท่าใช้ได้ผลเช่นกันโอ้อย่าทำเอสเพรสโซ่มันมีขั้นตอนที่น่ารำคาญและแพงใช้กาแฟสำเร็จรูปใส่มันเขาไปสี่ห่อในถ้วยฉันไม่เชื่อว่าพวกเขาจะหลับได้ง่ายๆหลังจากดื่มมัน เมื่อพวกเขาทำงานสามหรือสี่โมงเช้าพวกเขาก็จะไม่คิดถึงการอีกเลย” นางพยาบาลหลิวกล่าวก่อนที่เธอจะยิ้มให้ผู้ฝึกงานด้านการพยาบาลเพียงไม่กี่คนที่มาดูกันอย่างโกลาหล "จำสิ่งนี้ได้คุณต้องทำการทดสอบนี้ในอนาคต"
นักศึกษาพยาบาลพยักหน้า
"อย่าลืมกาแฟสำหรับแพทย์สายสองใส่จำนวนใบชาสามเท่าสำหรับผู้ที่ดื่มชาอย่าปล่อยให้พวกเขานอนเร็วเกินไปมิฉะนั้นพวกเขาจะไม่ตื่นขึ้นมา แต่ถ้าพวกเขาไม่ตื่นนั้นก็ไม่เรื่องของเราแลเว " นางพยาบาลหลิวพูดความลับอีกอย่างหนึ่งทำให้พยาบาลหัวเราะอย่างทะลึ่ง
หลิงรัน และ หมอโจว ออกจากแผนกฉุกเฉินซึ่งยังคงสว่างและเต็มไปด้วยผู้คน
ในเวลากลางคืนเมืองหยุนหัวนั้นมืดสนิทพร้อมกับอากาศเย็นยะเยือก
คุณหมอโจวกอดอกแล้วดึงเสื้อคลุมสีขาวมาคลุมตัวเขา เขากล่าวว่า "ฉันจำได้ว่าเราทั้งคู่ต้องเขากะกลางวัน ในวันมะรืน ถ้าเราโชคดีเราน่าจะนอนได้ ถ้าเราไม่นอนเราก็ยังสามารถผ่านหนึ่งคืนโดยไม่นอนถ้านายไม่สามารถจัดการได้ก็เพียงแค่ขอลางานที่ได้รับมอบหมายจากผู้อำนวยการฮวง หลังจากนั้นผู้ฝึกงานคนอื่น ๆ ก็จะไม่ได้ทำงานกะอีกเลย "
“ไม่เป็นไรผมไม่คิดว่าการทำงานเป็นกะต้องเหนื่อย”
"คนหนุ่มสาวสามารถนอนดึกได้อย่างแน่นอน" หมอโจวหัวเราะและดูโทรศัพท์ของเขาก่อนที่เขาจะพูดว่า "รถของฉันอยู่ที่นี่เราจะแยกทางกันที่นี่ฉันจะกลับบ้านก่อน"
จากนั้นหมอโจวก็ยืนอยู่ข้างถนนข้างหน้ารถทำให้ไฟหน้ารถส่องประกายเขาและโบกมือให้มัน
เมอร์เซเดส - เบนซ์ S-Cla.s.s เงาหยุดอยู่ตรงหน้าหมอโจว
"ป้าเมียว?" คุณหมอโจวเห็นหญิงชราคนหนึ่งบนที่นั่งผู้โดยสาร เธอเป็นเจ้าของรถยนต์ที่ใจดีที่ส่งพวกเขาไปก่อนหน้านี้ เขาอดไม่ได้ที่จะถามว่า "เกิดอะไรขึ้นกับ G-Cla.s ขนาดใหญ่"
หญิงชราเปิดประตูและลุกขึ้นจากรถก่อนที่เธอจะถามเบา ๆ ว่า "ฉันส่งไปทำความสะอาดแล้วหมอโจวกับหมอหลิงพึงเลิกงานขหรอหรือว่าให้ฉันไปส่งที่บ้านไหม"
เด็กสาวขี้อายผู้ที่นั่งอยู่ในที่นั่งคนขับโบกมือ แต่เธอก็ไม่ได้ลงจากรถ
"ผมกำลังจะกลับบ้านนะครับ" หลิงรันเดินไปไม่กี่ก้าวไปยังถนนเพื่อให้พูดง่ายขึ้น
ป้าเมียวยิ้มและพูดว่า "ถ้าไม่สะดวกตอนนี้อย่างงั้นเดียวทำไมเราไม่ไปนั้งคุยบนรถระหว่างพาคุณไปส่งบ้านล่ะ?"
"ผมเรียกรถใสแล้วนะครับ"
หญิงชรายิ้มและพูดว่า "ที่จริงคุณก็บออกยกเลิกมันได้ถ้าคุณสะดวกใจที่จะ คุณกลัวว่าเราจะลักพาตัวคุณไปทรมาน เพื่อเรียกเก็บเงินค่าล้างรถรึยังไง? "
เมื่อเขาจำได้ว่าพวกเขาเป็นคนที่เสนอเรื่องรถและช่วยชีวิตสองคนนั้นไว้หลิงรันพูดว่า "เอาล่ะแล้วขอโทษที่ทำให้พวกคุณหนักใจนะครับ"
"ยินดีมากๆที่ได้ไปส่งหมอหลิงนั้งตรงข้างคนขัยได้เลยหนุ่มสาวควรจะนั้งคู่กัน"
ป้าเมียวเป็นคนเปิดประตูหน้าและเชิญหลิงรันเข้าไปนั้ง
หมอโจวลังเล เขาไม่แน่ใจว่าเขาควรจะไปอีกด้านหนึ่งและเข้าไปในรถหรือไม่
ป้าเมียวไอและพูดว่า "คุณหมอโจวพวกเราอาจจะไม่ผ่านบ้านคุณนะ"
"โอ้." หมอโจวหยุดเคลื่อนไหว, เขารู้สึกอายอย่างมาก "อืม, เกี่ยวกับค่าธรรมเนียมการล้างรถที่เราสัญญาไว้ ... เมื่อคุณทำความสะอาดรถเสร็จแล้วโปรดส่งใบเสร็จมาให้กับฉันไม่ว่าอะไรก็ตามฉันเป็นหมอที่มี่ส่วนเกี่ยวข้องในครั้งนั้นด้วย ... "
"ไม่เป็นไรฉันขอให้ หลิงรันเพิ่มตัวเองลงในวีแชทแล้วเราจะปล่อยให้พวกเด็ก ๆ จัดการปัญหากันเอองในภายหลัง"
ป้าเมียวโบกมือและเดินไปที่เบาะหลัง จากนั้นเธอก็มองไปข้างหน้าด้วยท่าทางที่พึงพอใจ
รถสีดำหายไปในตอนกลางคืน
‘หมอโจวรออย่างใจเย็นที่ข้างถนน มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเขา ป้าแกไม่ได้ถามว่าบ้านฉันอยู่ที่ไหน เธอรู้ได้อย่างไรว่าเธออาจจะไม่ได้ผ่านแถวบ้านฉัน?’ หมอโจวยังคงยืน งง และสับสนอยู่ตรงนั้น
