ตอนที่ 371 ดาบทองแหวกเวหา
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
เสียงที่เย็นยะเยือกดั่งน้ำแข็งหมื่นปีดังขึ้นมา ยินหวูซวงแข็งค้างไปทั่วทั้งตัว เสมือนกำลังถูกสัตว์ร้ายจากโบราณกาลจับจ้องเขม็งอยู่
ยินหวูซวงรีบหันกลับไปมองในระยะร้อยจั้ง ก็พบเห็นประกายแสงของวงแหวนแห่งเทพที่อยู่ด้านหลังหลงเฉิน ที่ทำให้เกิดเสียงดังสะเทือนเลื่อนลั่น
หลงเฉินในเวลานี้ราวกับเป็นเทพเจ้าแห่งสงครามที่ฟื้นขึ้นมาจากสวรรค์ชั้นเก้า ในแววตาทั้งสองข้าง เต็มเปี่ยมไปด้วยรังสีสังหาร
เมื่อถูกหลงเฉินจ้องมอง ยินหวูซวงก็เริ่มรู้สึกขนลุกทันที ในจิตใจเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น
“ชิ้ว”
ทลายมารในมือของหลงเฉินกวัดแกว่งไปมา จนทำให้สภาวะอากาศถูกฉีกขาดและม้วนไปมาราวกับเกิดคลื่นยักษ์ที่ทำให้ผู้คนโดยรอบถึงกับหวาดผวา
นั่นคือสุดยอดของพลังที่ทำให้เกิดการบิดเบี้ยวในอากาศ พลังจากทลายมารของหลงเฉินทำให้ผู้คนที่ชมเหตุการณ์อยู่ในบริเวณโดยรอบถึงกับรู้สึกหายใจติดขัด
เมื่อสายตามองเห็นทลายมารของหลงเฉินที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา ก็เกิดลำแสงสีทองจากดาบเปล่งประกายไปทั่วทองฟ้า พื้นดินแตกเป็นรอยแยกดวงดาราถึงกับสั่นสะเทือน
ยินหวูซวงไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าหลงเฉินจะน่าหวาดกลัวถึงเพียงนี้ เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่เคยแสดงพลังที่แท้จริงมาก่อน
เมื่อต้องมาเผชิญหน้ากับพลังที่น่าหวาดกลัวนี้ ในเมื่อนางไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้จึงทำได้แต่เก็บซ่อนความหวาดกลัวไว้ในใจ กัดฟันกระตุ้นพลังทั้งหมดในร่างกายรวมเข้าไว้ในดาบสีเงิน
ดาบสีเงินที่ถูกถ่ายทอดพลังจากยินหวูซวงเกิดส่องแสงเป็นประกายขึ้นมา ฟาดฟันเข้าไปยังทลายมารในมือของหลงเฉิน
“ตูม”
เมื่อดาบทั้งสองปะทะเข้าด้วยกัน ก็เกิดการระเบิดที่รุนแรงจนน่าตกใจส่งเสียงดังสนั่นไปทั่วสารทิศ
“ตูม ตูม ตูม”
เมื่อคลื่นพลังรุนแรงบ้าคลั่งราวกับคลื่นยักษ์ในมหาสมุทรได้ผ่านไป ในอากาศก็คละคลุ้งเต็มไปด้วยฝุ่น ละออง ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ
“กร๊อบ”
ฉู่เหยาที่เพิ่งสร้างโล่กำบังจากท่อนไม้จำนวนมาก ที่เมื่อรวมกันแล้วกลับกลายเป็นโล่ไม้ขนาดใหญ่ยักษ์ขึ้นมาทางด้านหน้า ต่อมาหลังจากนั้นก็ได้เกิดเสียงระเบิดขึ้น โล่ไม้ทั้งหมดก็แตกหักกระจายเต็มพื้น
ทว่าโล่ไม้ของฉู่เหยาก็ยังคงช่วยปกป้องลู่ฟางเอ๋อและเสี่ยวเสว่ยที่อยู่ข้างๆไว้ได้ นอกจากนี้ยังมีพฤกษาเจ็ดดวงใจที่อยู่ทางด้านหลังอีกด้วย
เมื่อฉู่เหยามองไปข้างหน้าก็พบว่าหลงเฉินได้รับบาดเจ็บ แววตาของเขาแทบกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ไม่อยู่
ที่ในมือของหลงเฉินถือทลายมารเอาไว้ แต่ทว่าไหล่ทั้งสองกลับมีโลหิตแดงสดไหลออกมา
บริเวณปลายแขนของหลงเฉินเป็นจุดที่ไม่ได้มีกล้ามเนื้อมากนัก จึงทำให้มองเห็นถึงกระดูกและเส้นเลือดได้อย่างชัดเจน จนดูน่าหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง
สีหน้ายินหวูซวงแปรเปลี่ยนเป็นซีดขาวราวกับกระดาษ ตอนนี้ตัวของนางโชกไปด้วยโลหิต อวัยวะภายในของนางได้รับความเสียหายไปไม่ใช่น้อย นางจ้องมองไปที่หลงเฉินด้วยความหวาดกลัวถึงที่สุด แม้ว่าจะตอบโต้กลับไปได้บางส่วน ทว่าก็ต้องแบกรับพลังเจ็ดส่วนของหลงเฉินที่กำลังมีโทสะ
หลงเฉินอยู่ในสภาวะที่บ้าคลั่ง เบิกวงแหวนแห่งเทพออกมา ทำให้พลังความแข็งแกร่งของเขาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เห็นชัดว่าเขาไม่สนใจว่าแขนของตัวเองจะหักอีกต่อไปแล้ว
ทว่าความรุนแรงของพลังนั้น ในเวลาเดียวกันก็ได้ทำลายอวัยวะภายในของยินหวูซวงจนแตกเป็นเสี่ยงๆ ถ้าหากไม่ใช่เพราะนางเป็นผู้มีพรสวรรค์ชั้นเลิศระดับแนวหน้า และหากเป็นเพียงผู้มีพรสวรรค์ชั้นเลิศธรรมดาภายในก็คงแตกเป็นเสี่ยงๆจนตายไปนานแล้ว
หลงเฉินโจมตีจนทำให้นางได้รับบาดเจ็บภายในอย่างรุนแรง นางจึงจำเป็นต้องเร่งหาจุดบาดเจ็บเพื่อรักษา มิเช่นนั้นแล้วนางอาจมีโอกาสที่จะตายได้
การโจมตีของทั้งสองต่างก็เป็นการโจมตีที่น่าหวาดกลัว จนทำให้ทั้งสองคนต่างก็ได้รับบาดเจ็บ และการบาดเจ็บของหลงเฉินนั้นทำให้ผู้คนต่างก็ตกใจไม่น้อยเพราะเป็นบาดแผลภายนอก ขณะที่ของยินหวูซวงเป็นบาดแผลภายในซึ่งไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย
“ตูม”
หลงเฉินก้าวเข้ามา พร้อมกับวงแหวนแห่งเทพที่สั่นสะเทือนอยู่ด้านหลัง ดูดซับพลังแห่งฟ้าดินอย่างบ้าคลั่ง เขาพุ่งออกไปหายินหวูซวง สีหน้าแววตาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง
เมื่อเห็นหลงเฉินไม่เกรงกลัวต่อความตายและไม่ได้สนใจใยดีอาการบาดเจ็บของตนเอง ดูราวกับว่าถ้าหากเขาไม่ได้ฆ่านางก็จะไม่ขอเป็นคนอีก
ยินหวูซวงรู้สึกกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ หลงเฉินแข็งแกร่งกว่าที่นางคาดไว้มาก เขาแข็งแกร่งพอที่จะสังหารนางให้ตายได้ และสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือหลงเฉินมีสัญชาตญาณการฆ่าฟันที่น่ากลัว
เมื่อเห็นดาบทลายมารจากหลงเฉินพุ่งตรงเข้ามา นางไม่กล้าที่จะเข้าไปต้านทานอีก จึงขยับเท้าถอยออกมาเพื่อหลบดาบทลายมารของหลงเฉิน
แต่ทว่านางกลับทำผิดพลาดร้ายแรง นอกจากจะหลบการโจมตีของหลงเฉินไม่ได้แล้ว หลงเฉินยังหมุนข้อมือกลับ หันดาบพุ่งไปทางหน้าท้องของนางแทน
การเลือกที่จะหลบดาบที่เข้ามาตรงหน้านั้น ก็เท่ากับว่าได้เลือกที่จะยอมรับความพ่ายแพ้แล้ว กว่าจะตั้งสติได้ดาบของหลงเฉินพุ่งแทงเข้ามายังลำตัวของนางแล้ว นางที่กำลังหวาดกลัวจึงรีบยกดาบขวางไว้ตามสัญชาตญาณนักดาบ
ทว่าพลังของหลงเฉินนั้นน่ากลัวเป็นอย่างมาก ยินหวูซวงที่รีบเข้าต้านทาน จึงไม่มีทางที่จะต้านพลังโจมตีของหลงเฉินได้เลย ทำให้นางถูกแทงเข้าที่บริเวณเอว
“พรวด”
ยินหวูซวงถึงกับกระอักเลือดออกมา หากไม่มีเกราะป้องกันเอาไว้นางคงจะถูกฟันจนขาดเป็นสองท่อนแน่ ทว่าด้านหลงเฉินเองก็ไม่ได้ต่างไปจากนางนัก ดาบเงินของยินหวูซวงทำให้แขนของเขาได้รับบาดเจ็บอย่างรุนแรงเช่นกัน
แม้แต่ผู้คนที่มองอยู่จากระยะไกล ยังเห็นว่าแขนของหลงเฉินมีโลหิตไหลออกมาเป็นจำนวนมาก การต่อสู้นี้แปลกประหลาดเป็นอย่างยิ่ง ทั้งยังอบอวนไปด้วยกลิ่นคาวเลือด จนตอนนี้แขนทั้งสองข้างของหลงเฉินล้วนแต่เป็นบาดแผลที่ลึกถึงกระดูก
แต่ทว่าใบหน้าของหลงเฉินนั้นกลับนิ่ง ไม่มีความตื่นตระหนก ไม่แสดงอาการใดใดออกมาทั้งสิ้น มีเพียงในดวงตาทั้งสองที่แผ่จิตสังหารออกมาอย่างไม่หยุด
มือของฉู่เหยาประกบกันแน่น เมื่อเห็นหลงเฉินได้รับบาดเจ็บ นางก็รู้สึกเจ็บยิ่งกว่า นางอยากจะรับความเจ็บปวดเหล่านั้นไว้แทน
“ตึง”
ร่างของยินหวูซวงร่วงลงมาไม่ทันได้ตอบโต้กลับ ดาบของหลงเฉินก็ตกลงมาจากฟ้า ยินหวูซวงหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่ง ภายใต้สถาณการณ์เช่นนี้นางจึงพยายามยื่นดาบเงินในมือออกไปข้างหน้า
“โครม”
ในขณะนี้ยินหวูซวงนางเหมือนผลน้ำเต้าที่กำลังกลิ้งอยู่กับพื้น และมีโลหิตไหลออกมาตลอดทาง
หลังจากหลงเฉินได้ยื่นดาบออกไป ไหล่ทั้งสองข้างก็มีเลือดไหลทะลักออกมาอีกครั้ง แม้แต่เนื้อที่แขนก็เริ่มแยกจากกันแล้ว
ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้น คล้ายเสียงของอาวุธที่ตกลงพื้น จนดังเข้าไปในหูของทุกคน
เมื่อทุกคนมองไปที่ต้นตอของเสียง ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ
“ดาบเงินของยินหวูซวงหักแล้ว!”
ขณะนี้ยินหวูซวงมองดาบที่หักครึ่งในมือตัวเอง ใบหน้าของเธอซีดเผือดทันที ดาบนี้เป็นสมบัติของตระกูล แม้ว่านางสามารถนำมาใช้ได้ ไม่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีสิทธิ์ทำพัง ยินหวูซวงทั้งตกใจทั้งโกรธ
“ตึง”
ทลายมารในมือได้ฟันลงไปที่ยินหวูซวงอีกครั้ง เมื่อเห็นดาบยินหวูซวงถูกหักครึ่ง เขาเองก็ตกตะลึงอยู่ไม่น้อยเช่นกัน
“หลงเฉินข้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่! เจ้ารอข้าก่อน” บนใบหน้ายินหวูซวงปรากฏความอาฆาตแค้น อยากจะฆ่าหลงเฉิน นางเพิกเฉยต้องดาบของหลงเฉินที่พุ่งตรงเข้ามา
“แย่แล้ว”
หลงเฉินตกใจเมื่อเห็นว่าดาบกำลังจะไปถึงยินหวูซวง แต่แล้วจู่ๆร่างของนางก็หายวับไป ดาบทลายมารของหลงเฉินไม่สามารถจัดการนางได้สำเร็จ
“ยันต์เคลื่อนย้ายอีกแล้ว!” ลึกๆหลงเฉินเองก็รู้สึกอ่อนแรง พลังของยินหวูซวงไม่เพียงแต่แข็งแกร่ง นางยังมีสมบัติจำนวนมากโผล่ออกมาอย่างไม่ขาดสาย ขณะนี้แม้นางจะบาดเจ็บแต่เขาก็ไม่สามารถฆ่านางได้ เขาจึงรู้สึกหดหู่ขึ้นเล็กน้อย
“ปัง”
หลงเฉินถึงกับไม่สามารถถือทลายมารเอาไว้ในมือได้ จนมันร่วงหล่นลงบนพื้น ขณะนั้นมือทั้งสองข้างของหลงเฉินก็ไม่ต่างจากโครงกระดูกที่ไม่ได้มีเลือดเนื้อ
“ฆ่าเขาซะ”
ไม่ทราบว่าเป็นผู้ใดที่ตะโกนขึ้นมา แต่หลังจากสิ้นสุดเสียงนั้นก็ไม่มีผู้ใดกล้าเคลื่อนไหว ต่างก็มองดูอย่างเงียบๆ แม้ว่ามือของหลงเฉินจะได้รับบาดเจ็บรุนแรง จนแม้แต่อาวุธก็ไม่สามารถถือได้ ทว่าการต่อสู้ก่อนหน้านี้ ก็ทำให้ผู้คนล้วนหวาดกลัว
แม้ว่าพวกเขาจะทราบดี ว่าเวลานี้เป็นเวลาที่ดีที่สุดในการโจมตีหลงเฉิน โดยเฉพาะผู้ที่ติดตามคุ้มกันยินหวูซวง ถ้าพวกเขาฆ่าหลงเฉินได้ หลังจากจบเรื่องก็จะได้รับรางวัลมากมายมหาศาล
เสียงตะโกนเมื่อสักครู่ ที่เดิมทีคิดว่าจะสามารถกระตุ้นความปรารถนาของทุกคนได้แต่ก็คิดไม่ถึง ว่าแม้หลงเฉินจะได้รับบาดเจ็บสาหัส ก็ยังไม่ใครกล้าขยับเข้าไปใกล้เลย
“ฆ่าเขาซะ” ประโยคเดียวกันดังขึ้นมา แต่ครั้งนี้ออกมาจากปากหลงเฉิน ทันใดนั้นก็เกิดมีคมวายุ พุ่งออกมาราวเร็วดั่งสายฟ้า
หัวของศิษย์ผู้นั้นลอยขึ้นสู่ท้องฟ้าโลหิตพุ่งสูงเกินกว่าหนึ่งจั้ง ทุกอย่างรวดเร็วเกินไป จนไม่มีผู้ใดคาดคิด การโจมตีนั้นมาจากเสี่ยวเสว่ย พวกเขาตกใจและหวาดกลัวจนต้องรีบก้าวถอยหลังออกไป
หลงเฉินและเสี่ยวเสว่ยที่มีจิตวิญญาณเชื่อมโยงหากัน เมื่อหลงเฉินมีความคิดจะฆ่าคนอยู่ในหัว เสี่ยวเสว่ยก็เตรียมพร้อมจู่โจมทันที
สำหรับสัตว์มายาอย่างเสี่ยวเสว่ย นั้นคือความสามารถที่น่าเหลือเชื่อ เขาทำให้พลังของตัวเองควบคุมสัตว์มายาได้สมบูรณ์แบบ นั้นถือเป็นพรสวรรค์ของทั้งคู่
“หลงเฉิน เจ้าฆ่าผู้บริสทธิ์ตามอำเภอใจอีกแล้ว?!” หนึ่งในผู้มีพรสวรรค์ชั้นเลิศที่เป็นพวกเดียวกับยินหวูซวงกล่าวขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราด
หลงเฉินคร้านที่จะไปสนใจพวกเขา เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเฉยชา
“ในสายตาของข้า ไม่มีอะไรบริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธ์ ใครก็ตามที่ต้องการฆ่าคนของข้า ก็ก้าวออกมาและเตรียมตัวตายได้เลย”
“พวกเจ้าที่เหลือไสหัวออกไป แต่เจ้าสามคนที่อยู่ด้านหลัง เสี่ยวเสว่ย!”
สิ้นสุดคำพูดหลงเฉิน ก็มีคมวายุขนาดใหญ่ลอยออกมา ตรงไปที่พุ่มไม้ที่พวกเขาซ่อนตัวอยู่
ภายในพุ่มไม้ ชายทั้งสามคนก็ได้กรีดร้องออกมา ทั้งสามคนนั้นถูกคมวายุเข้าจนร่างกายขาดออกเป็นสองท่อน ร้องโหยหวนอยู่ที่พื้น
ทั้งสามนั้นรู้มาก่อนแล้วว่าฉู่เหยาต้องการจะเก็บพฤกษาเจ็ดดวงใจ เป็นพวกเขาเองที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น
ก่อนหลงเฉินยื่นมาเข้ามือ เขาก็ได้ใช้โอสถหลอมวิญญาณหนึ่งเม็ดแลกกับข้อมูล และได้ยินว่าเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดจากพวกเขา สามคนนี้คือเป้าหมายของหลงเฉินตั้งแต่แรกแล้ว
ก่อนหน้านี้หลงเฉินไม่มีเวลาสนใจพวกเขา แต่ตอนนี้ทุกอย่างจบแล้ว ก่อนที่พวกเขาจะหนีไป จึงต้องจัดการอย่างเด็ดขาดกับพวกเขาซะก่อน
เมื่อเห็นหลงเฉินโหดเหี้ยมฆ่าคนได้ในชั่วพริบตาเดียว ในใจของเหล่าศิษย์สำนักต่างๆที่อยู่ที่นี่ต่างก็หวาดกลัวจนต้องรีบหนีไป เพราะพวกเขารู้ว่า แม้หลงเฉินจะบาดเจ็บหนัก ก็ใช่ว่าจะมีคนเอาชนะเขาได้
“ขอให้ข้าช่วยรักษาให้เจ้าเถอะ”
ฉู่เหยารีบเข้ามาใช้มือหยกกดไปที่ด้านหลังของหลงเฉิน พลังชีวิตอันบริสุทธิ์ซึมเข้าสู่ร่างกายของหลงเฉิน เลือดเนื้อก่อกำเนิดขึ้นมาใหม่อย่างรวดเร็วจนสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า
เขารู้สึกได้ถึงเลือดเนื้อที่สร้างขึ้นมาใหม่ จนหลงเฉินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เขารู้สึกถึงความมหัศจรรย์ของผู้ฝึกยุทธ์ธาตุไม้ ในขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นก็ปรากฏเงาหนึ่งขึ้นตรงหน้า
* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *
**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**
