แม้ว่าปากของชิงหยาจะบ่น แต่มือของเธอจดจ่ออยู่กับการทำความสะอาดโต๊ะ เธอออกแรงเต็มที่เพื่อเช็ดคราบน้ำมันบนโต๊ะราวกับทนไม่ได้กับคราบมัน ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นผู้หญิงที่เป็นโรคกลัวน้ำ สำหรับเย่ฮัวเขานอนเอนอยู่บนโซฟาและดูพี่น้องน้ำเต้าต่อสู้กับจิ้งจอกพร้อมกับเลี่ยกู

หลังจากออกไปทิ้งขยะออกไปชิงหยาก็เดินเข้ามาในห้องและเมื่อเธอเห็นว่าเย่ฮัวยังคงดูการ์ตูน เธอก็ตะโกนว่า “ฉันเหนื่อยสุนัขส่วนคุณนั่งดูโทรทัศน์ ไม่คิดที่จะช่วยฉันสักหน่อยเลยรึไง!”

เย่ฮัวไม่ได้หันศีรษะของเขากลับมาเลย ในขณะที่ลูบหัวของเลี่ยกูเขาพูดอย่างไม่แยแส “คุณคิดมากเกินไป สุนัขไม่ได้เหนื่อยเหมือนกับคุณ”

“เย่ฮัว! คุณต้องการจะสู้ใช่ไหม!” ดวงตาของชิงหยาเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันทำความสะอาดสิ่งต่าง ๆ อย่าลืมว่าคุณไม่ได้ช่วยอะไรเลย แต่คุณกลับเยาะเย้ยฉันหลังจากที่ฉันทำความสะอาดสิ่งต่าง ๆ ในโลกนี้จะมีผู้ชายแบบนี้ได้อย่างไร!

“โฮ่ง โฮ่ง วูฟ ~”

แปล: “นายเหนือหัว นายหญิงกำลังร้องไห้”

เย่ฮัวส่ายหัวของเขา ความแข็งแกร่งทางจิตใจของผู้หญิงคนนี้อ่อนแอ เพียงแค่ประโยคเดียวเท่านั้นกลับสามารถทำให้เธอร้องไห้ได้ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าเธอหาเงินทั้งหมดมาได้อย่างไร

ในอดีตชิงหยาไม่ได้เป็นเช่นนี้ อาจเป็นเพราะเธอท้องแล้วอารมณ์แปรปรวนของเธอก็รุนแรงกว่าปกติ เมื่อเพิ่มเข้ากับตอนนี้เธอเชื่อใจเพียงแค่เย่ฮัว แต่สิ่งที่เย่ฮัวแสดงออกมานั้นแตกต่างจากที่เธอคาดไว้ ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เธอรู้สึกงุนงงและเสียใจมาก

เย่ฮัวปิดโทรทัศน์และพูดอย่างไม่แยแสว่า “ออกไปเดินเล่นมันจะเป็นประโยชน์ต่อทารกในครรภ์”

เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของเย่ฮัวอ่อนลง ชิงหยาก็ตะโกนว่า “ไม่ไป”

มันนานมากที่มีบางคนปฏิเสธฉันหลายครั้งในวันเดียว แต่ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะเธอเป็นแม่ของลูก

เลี่ยกูเห่าออกไปอีกสองสามครั้ง

“โฮ่ง โฮ่ง วูฟ ~”

แปล:“นายเหนือหัว นายหญิงย่อมมีสิทธิส่วนบุคคล”

เย่ฮัวจ้องเขม็งไปที่เลี่ยกูและมันก็ม้วนร่างด้วยความกลัว ผู้หญิงคนนี้ขาดการสั่งสอนจริง ๆ!

เย่ฮัวดึงข้อมือสีขาวบริสุทธิ์ของชิงหยาแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ไปได้แล้ว!”

“ไม่ ไม่ไป !!!”

เย่ฮัวไม่ได้สนใจ แค่ดึงชิงหยาและเดินไป

“เบาหน่อยสิ มันเจ็บนะ!”

ในเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุดของบาร์เลชเชอร์ ผู้หญิงหลายคนรอที่บาร์ตามปกติ เสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยเริ่มดังขึ้นจากบันได เพียงแต่เสียงนั้นฟังดูเหมือนกำลังรีบแล้วก็มีเสียงของฝีเท้าอีกคู่หนึ่ง

เมื่อเหล่าหญิงสาวเห็นเย่ฮัวปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับดึงหญิงงามที่ไม่มีใครเทียบมาด้วย เสียงของกระจกแตกจำนวนมากดังขึ้นในบาร์เลชเชอร์ มันคือเสียงอกหักของคนเหล่านั้น

“บอส…เขากำลังมากับผู้หญิงอีกคน!”

“และพวกเขาก็ดูสนิทกันมาก…เกิดอะไรขึ้นกับบอส!”

“ปล่อยบอสไปเขาไม่ได้เป็นของคุณ เขาเป็นของทั้งโลก!”

อย่างไรก็ตามผู้ชายที่นั่งอยู่ในบาร์นั้นแตกต่างกัน เมื่อพวกเขาเห็นใบหน้าของชิงหยาพวกเขาก็ได้แต่มึนงง! มันไม่แปลกที่บอสชอบผู้หญิงแบบนี้ ไม่ง่ายที่จะได้พบผู้หญิงแบบเธอคนนี้ในบาร์นี้ ตาที่กำลังแดงของผู้หญิงทำให้เธอดูน่าสงสารและน่ารักในเวลาเดียวกัน

เอ๊ะ ไม่ถูกต้อง! ทำไมดวงตาของหญิงสาวคนสวยถึงแดง? คิดถึงมัน อาจเป็นไปได้ว่าบอสนั้นดุร้ายเกินไป ...

เมื่อชิงหยาได้ยินความเจ็บปวดของผู้หญิงเหล่านั้น เธอรู้สึกรังเกียจในใจ ผู้ชายคนนี้มีอะไรดี

พวกคุณทั้งหมดต่างก็สับสนกับรูปลักษณ์ภายนอกของเขา ผู้ชายคนนนี้ถึงขั้นที่แทบจะต้องได้รับการป้อนด้วยช้อนเมื่อจะทานอาหาร การเป็นภรรยาของเขานั้นเทียบเท่ากับการทำงานที่ขมขื่นให้เขา และยิ่งกว่านั้นคุณต้องฟังเขาเทศนาเป็นครั้งคราว และต้องได้รับการเยาะเย้ยในบางครั้ง

“ปล่อยเถอะ ฉันรู้วิธีเดิน!” ความโกรธของชิงหยาสงบลงมาก

เย่ฮัวปล่อยมือจากข้อมือของชิงหยา “คราวหน้าอย่าพยายามทำให้ฉันโกรธอีก”

ความโกรธของชิงหยาที่เพิ่งจะสงบลงก็ถูกจุดขึ้นมาอีกครั้งในทันที “เย่ฮัว ใครเป็นคนพยายามทำให้ใครโกรธกันแน่ คุณควรอธิบายให้ฉันฟังอย่างชัดเจนในวันนี้!”

“น้ำเสียงของคุณตอนนี้กำลังพยายามทำให้ฉันโกรธ” เย่ฮัวพูดอย่างเฉยเมย

ชิงหยาเยาะเย้ย “ฉันแค่พยายามทำให้คุณโกรธ แล้วคุณจะทำอะไรกับเรื่องนี้? หากคุณมีความกล้า งั้นคุณคงก็ไม่ต้องการเด็ก! แย่ที่สุดฉันจะเลี้ยงลูกด้วยตัวเอง แล้วแต่งงานกับคนอื่นและให้ลูกของคุณจำคนอื่นในฐานะพ่อ!”

เสียงฝีเท้าของเย่ฮัวถูกหยุดทันที ผู้หญิงคนนี้ไม่เพียงแต่โง่ แต่เธอก็ยังโง่ไปจนถึงจุดที่เรียกว่าบ้า

“อะไร โกรธแล้ว? ต้องการที่จะตีฉัน มาเถอะ ~ ฉันจะให้คุณตบฉัน ไม่ว่ายังไง คุณก็รู้อยู่แค่วิธีที่จะรังแกฉัน!” ชิงหยาตะโกนอย่างโกรธแค้นระเบิดความโศกเศร้าทั้งหมดในใจเธอออกมา

เย่ฮัวหันกลับมาทันที และยกมือของเขาขึ้น มีร่องรอยของความชั่วร้ายในใบหน้าซีดของเขา

เมื่อมองเย่ฮัวที่สงบและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ดวงตาที่สวยงามของชิงหยาก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้งเขาต้องการทุบตีฉันจริง ๆ! น้ำตาเริ่มไหลลงมาบนใบหน้าที่บอบบางของชิงหยา

ตบที่ชิงหยาจินตนาการไม่ได้ขึ้นไปบนใบหน้าของเธอ แต่กลับแทนที่ด้วยฝ่ามือของเย่ฮัว ที่ลูบเบา ๆ ลงบนแก้มของชิงหยา

“ฉันไม่ได้แย่จนถึงขนาดที่ฉันจะตีผู้หญิง” เย่ฮัวพูดด้วยน้ำเสียงทุ่มต่ำ หลังจากพูดจบแล้วเขาก็เดินไปข้างหน้าต่อ ปล่อยชิงหยายืนอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางโง่ ๆ

ไอ้สารเลวนี่! ที่จริงเขาแค่เปลี่ยนวิธีใหม่ในการแกล้งฉัน ฉันไม่สามารถทนมันได้แน่นอน! ฉันต้องคิดถึงวิธีที่จะลงโทษเขา ถ้าไม่เช่นนั้นฉันจะหายใจไม่ออกตายแน่นอน!

ชิงหยาออกแรงวิ่งเล็กน้อยเพื่อไล่ตามเย่ฮัวที่อยู่ข้างหน้า พวกเขาสองคนมาที่ริมฝั่งแม่น้ำเพื่อไปเดินเล่น สายลมที่พัดเบา ๆ ทำให้ทั้งคู่รู้สึกไร้กังวลและผ่อนคลาย แต่ทั้งชิงหยาและเย่ฮัวไม่ได้รบกวนซึ่งกันและกัน

ตลอดการเดินทาง ชิงหยากำลังไตร่ตรองถึงจุดอ่อนของเย่ฮัว และบทสรุปที่เธอได้รับในท้ายที่สุดก็คือไม่ว่าเย่ฮัวจะทำอะไรเขาจะไม่กล้าตีเธอจริงง ๆ และจะใช้ปากของเขาพูดโต้ตอบเท่านั้น ตราบใดที่เธอใช้ประโยชน์จากประเด็นนี้ได้ เธอจะยั่วโมโหเขาได้

“คุณเตรียมพร้อมสำหรับงานเลี้ยงครอบครัวในคืนพรุ่งนี้รึยัง?” ชิงหยาถามอย่างไม่ตั้งใจและลากนิ้วของเธอไปตามเส้นผมอันสวยงามของเธอซึ่งถูกลมพัดปลิว สวยเกินไป ผู้ชายที่อยู่ในบริเวณโดยรอบทั้งหมดต่างก็เดินชนต้นไม้

อย่าพูดถึงงานฉลองครอบครัว แม้ว่ามันจะเป็นงานฉลองที่ฮงเหมิน แต่เย่ฮัวก็จะไม่สนมันอย่างแน่นอน ตอนนี้นอกเหนือจากเด็ก แล้วก็ไม่มีใครและไม่มีอะไรที่ทำให้เย่ฮัวเกิดความสนใจได้เลย

(鸿门宴: งานฉลองที่ฮงเหมิน - งานเลี้ยงที่จัดขึ้นเพื่อสังหารแขกของมัน)

“ไม่มีอะไรให้เตรียม”

ชิงหยาไม่ชอบจุดนี้ของเย่ฮัวมากที่สุด เขาทำตัวเท่ห์มากเกินไปแล้วและเขาก็ยังกล้าพูดว่าฉันทำตัวเท่ห์

“คู่ต่อสู้ของคุณแข็งแกร่งมาก อาการเจ็บป่วยที่คุณปู่ของฉันได้รับกลับมาเมื่อตอนเขาไปอยู่ในสนามรบนั้นถูกรักษาโดยคู่หมั้นของฉัน เยื่อบุช่องท้องอักเสบของพ่อและโรคไขข้ออักเสบของแม่ของฉันต่างก็รักษาโดยเขาด้วยเช่นกัน”

เย่ฮัว นำบุหรี่ออกมาอย่างเงียบ ๆ และจุดขึ้นมา “คุณคือภรรยาของฉันในตอนนี้ไม่ใช่คู่หมั้นของคนอื่น”

“ฉันกำลังพูดถึงกลวิธีกับคุณ คุณจะไปยกเรื่องนั้นมาพูดทำไม!” ชิงหยาย่นคิ้วของเธอและพูดด้วยความไม่พอใจ

เย่ฮัวดูดบุหรี่แล้วพ่นลมหายใจออกอย่างไม่เร่งรีบ “ไม่จำเป็นต้องใช้กลวิธี มันเป็นเพียงบุคคลที่ไม่มีความหมายเท่านั้น”

“คุณไม่ทำเป็นเท่ห์จะได้มั้ย?” ชิงหยาจับหน้าผากเธอ เป็นไปได้ไหม ที่ผู้ชายคนนี้ทำเป็นเท่ห์จะเกิดจากการสูบบุหรี่? ทุกครั้งที่เขาพูดในขณะที่สูบบุหรี่เขาสามารถคุยโวได้ดีเป็นพิเศษ

เมื่อเขาไม่สูบบุหรี่เขาเป็นคนของเมืองหลงอัน แต่เมื่อเขาสูบบุหรี่ทั้งเมืองของเขาก็เป็นของเขา

เย่ฮัวพิงรั้วกั้น เย่ฮัวเคาะเถ้าบุหรี่ออกและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ชิงหยามุมมองของคุณมันแคบเกินไป”

เขาเอาอีกแล้ว!

“มุมมองของฉันมันแคบ แล้วคุณจะขยายมุมมองของฉันให้ฉันยังไงล่ะ” ชิงหยาก็พิงรั้วกั้น ฉันต้องการฟังว่าตอนนี้ผู้ชายคนนี้จะคุยโม้อะไรอีก

เย่ฮัวเหวี่ยงก้นบุหรี่และกล่าวอย่างไม่เร่งรีบ “คุณรู้สึกว่าคุณเป็นคนที่น่าเกรงขามรึเปล่า?”