“ตามใจชอบ ไม่ว่ายังไงนี่ก็ไม่ใช่บ้านของฉัน” ชิงหยาแบมือของเธอแล้วนั่งบนเตียงจากนั้นใช้ผ้าห่มคลุมร่างกายที่สวยงามของเธอที่แม้แต่เธอเองก็น้ำลายไหลเมื่อมอง

เย่ฮัวสูดลมหายใจเข้าและออกจากนั้นหยิบโทรศัพท์ที่ด้านข้างขึ้นมาและส่งข้อความไปหาเว่ยชาง ในฐานะที่เป็นเจ้าเหนือหัวหากต้องทำทุกอย่างด้วยตัวเอง ฉันต้องการลูกน้องไปทำไม

อย่างไรก็ตาม เลี่ยกูหนีไปไหนอีกวันนี้? เป็นไปได้ไหมที่เขาไปพบกับผู้หญิงคนดังอีกครั้ง? เขาไม่มีความทะเยอทะยานเลยสักนิด

“สุนัขของคุณอยู่ที่ไหน?” ชิงหยาพิงหัวเตียงแล้วดูการ์ตูนพร้อมกับเย่ฮัว

“เขาออกไปหาคู่” เย่ฮัวตอบอย่างสงบ

คิ้วของชิงหยาขมวดย่น “คุณพูดดีๆได้ไหม!”

“เขาออกไปสืบพันธุ์ลูกหลาน”

"คุณ!!! เย่ฮัวนี่คุณเป็นแบบนี้ตลอดเลยงั้นเหรอ? " ชิงหยาพูดด้วยน้ำลึก ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ควรจะป่วยและตอนนี้ฉันคิดว่า ฉันรู้สึกกลัวเล็กน้อยที่ลูกของฉันจะติดเชื้อจากเขา?

เย่ฮัวพูดอย่างเฉยเมย “ไม่”

“เมื่อก่อนคุณเป็นยังไง”

เย่ฮัวหันไปมอง ชิงหยาที่งดงามที่อยู่บนเตียงและพูดอย่างเฉยเมย “ในอดีตฉันเป็นคนที่ทำให้คนอื่นรู้สึกหวาดกลัว”

“เย่ฮัวตอนคุณไม่พยายามทำตัวเท่ คุณหล่อมากเลย” ชิงหยาส่ายหัวอย่างหมดหวัง เธอรู้สึกว่าเย่ฮัวเป็นเหมือนเด็กไม่รู้จักโต

เย่ฮัวหัวเราะเบา ๆ “ทำตัวเท่เหรอ? ในอดีตมีคนมากมายที่พยายามทำตัวเท่ต่อหน้าฉัน แต่ก็ไม่มีใครทำได้สำเร็จ”

“ฮ่าฮ่า…” ชิงหยาถูกเย่ฮัวทำให้หัวเราะ ผู้ชายคนนี้สามารถพูดคุยเรื่องไร้สาระด้วยใบหน้าที่จริงจังได้ตลอดเวลา แต่ในขณะเดียวกันเขาก็สามารถโกรธฉันและทำให้ฉันร้องไห้ได้ทันที

เย่ฮัวเลือกที่จะไม่สนใจเสียงหัวเราะของชิงหยา ไม่ว่าจะเป็นยังไงเธอก็ยังเป็นแม่ของลูกของฉันด้วยเช่นกัน เพียงแค่ว่าเธอโง่ไปหน่อยแค่นั้น ฉันเป็นห่วงว่า IQ ของลูกจะโดนผู้หญิงคนนี้ดึงลงมา

หลังจากนั้นไม่นานชิงหยาพูดว่า “ไปทานข้าวที่บ้านฉันพรุ่งนี้”

“ได้”

ง่ายจัง เพื่อนคนนี้ไม่ได้คิดที่จะล้อฉันเล่นอีกครั้งใช่มั้ย

“เมื่อคุณอยู่ที่บ้าน คุณต้องฟังฉันทุกอย่าง”

“ได้”

ยิ่งเย่ฮัวแสดงออกเช่นนี้ ชิงหยายิ่งเกิดความกังวลมากขึ้นก็คือ เธอรู้สึกว่าเย่ฮัวไม่น่าเชื่อถือและเลอะเทอะ

ในขณะที่คิดเกี่ยวกับมันชิงหยาก็ค่อยๆหลับตาและเธอก็ฝันถึงคืนนั้น …

“ชิงหยา! ชิงหยา!”

เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูเธอ ชิงหยาตอบอย่างขุ่นเคืองว่า “อย่ามายุ่ง ๆ ~ ฉันไม่สามารถรับมันได้อีกแล้ว ~”

“ได้เวลากินแล้ว!” เย่ฮัวพูดด้วยทุ่มต่ำ ผู้หญิงคนนี้โง่จริง ๆ สวรรค์ เธอยังคงนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น

"กิน?"

ชิงหยาผู้ซึ่งอยู่ในความฝันอันสวยงามของเธอตื่นขึ้นมาทันทีและชี้ไปที่เย่ฮัว “นี่…คุณ !!!”

“คุณฝันลามก” เย่ฮัวพูดอย่างเฉยเมย

“เป็นไปไม่ได้!”

เย่ฮัวแสดงออกอย่างดูถูก “ฉันจะอัดมันให้ดูคุณในครั้งต่อไป”

“ไปตายซะ!”

ชิงหยากัดริมฝีปากของเธอแล้ว ยื่นมือออกมาสัมผัสใบหน้าของเธอและมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างสมบูรณ์ในทันที...

เมื่อมองไปที่ชิงหยาผู้ซึ่งรีบเข้าห้องน้ำ เย่ฮัวถอนหายใจแล้วเปิด Meituan เขาเริ่มสั่งอาหาร สตูว์เห็ดไก่ดูค่อนข้างดี แล้วก็กุ้งเครย์ฟิชทอดอีกสักอย่าง

(Meituan เป็นแอปจัดส่งอาหาร)

เมื่อชิงหยาออกมาจากห้องน้ำ กลิ่นหอมก็เต็มไปทั่วทั้งห้อง กุ้งสีแดงสดปล่อยไอน้ำออกมาทำให้อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

เมื่อดึงเก้าอี้ตัวเล็ก ๆ และนั่งลง ชิงหยาก็เริ่มกินอาหารอย่างดุเดือด เมื่อมองไปที่ชิงหยาคิ้วของเย่ฮัวก็ขมวดย่น ผู้หญิงคนนี้ไม่มีมารยาทจริง ๆ!

“ไม่ใช่ว่าคุณไม่มีเงิน? คุณเอาเงินจากที่ไหนสั่งอาหาร?” ชิงหยาปอกเปลือกกุ้งวางไว้ในน้ำซุปและกวนไปรอบ ๆ จากนั้นกินด้วยใบหน้าที่พึงพอใจ มันอร่อยจริง ๆ ~

“เงินลูกน้องของฉัน” เย่ฮัว พูดอย่างไม่แยแส

ชิงหยาเกือบจะพ่นเนื้อกุ้งออกมา “คุณใช้เงินของคนอื่นเพื่อสั่งอาหาร! แม้ว่าคุณต้องการบริจาค แต่ก็ไม่จำเป็นต้องบริจาคเงินทั้งหมดนิใช่ไหม?”

“ฉันพบว่ามันลำบาก ดังนั้นฉันจึงบริจาคบัตรทั้งหมดของฉัน”

“น่ากลัว!”

หลังจากหยุดเงียบสักพัก เย่ฮัวก็พูดต่อไปว่า “การใช้เงินของลูกน้องของฉันนั้นไม่ดีเลยจริง ๆ หลังจากนี้บัตรมาให้ฉันด้วยล่ะ”

มุมปากของชิงหยากระตุก "งั้นมันจะไม่เป็นไร ถ้าคุณจะใช้เงินของภรรยาของคุณงั้นหรอ?! ใครกันคือคนที่บอกว่าเงินเป็นแผ่นกระดาษจำนวนหนึ่งเท่านั้น…”

“อย่าลืมเอาบัตรที่สามารถเบิกเงินเกินบัญชีให้ฉัน” เย่ฮัวไม่ได้สนใจสิ่งที่ชิงหยาเพิ่งพูดเลยสักนิด

ชิงหยาพูดด้วยความไม่พอใจ “ทำไมต้องเป็นฉันด้วย!”

“เพราะคุณคือภรรยาของฉัน!” เย่ฮัวเองก็เริ่มหงุดหงิดเช่นกัน การที่ฉันใช้เงินของคุณเป็นเพราะฉันแสดงความเคารพต่อคุณและเพราะคุณเป็นแม่ของเด็ก ถ้าไม่งั้นฉันไม่แม้แต่สนใจที่จะใส่ใจคุณด้วยซ้ำ

ชิงหยาถูกทิ้งให้พูดไม่ออก ฉันจะทำเหมือนมันเป็นการจ่ายค่าแรงไห้แก่เขา!

ชิงหยาหยิบกระเป๋าที่ด้านข้าง เอาไดมอนด์การ์ดสีดำออกมาแล้ววางลงบนโต๊ะ เย่ฮัวรับบัตรไปอย่างเต็มใจและผูกบัตรไว้กับ WeChat ของเขาทันที “หมายเลขรหัสคืออะไร”

“123456”

เย่ฮัวงุนงงไปเล็กน้อย แน่นอนมันเป็นสิทธิส่วนบุคคลผู้หญิงคนนี้ที่จะเลือกตั้งรหัส หลังจากผูกบัตรไว้กับ WeChat ในที่สุดเขาก็ไม่จำเป็นต้องใช้เงินของ เว่ยชางอีกต่อไป ด้วยเหตุนี้ เว่ยชางมักจะมาบ่นกับฉันเกี่ยวกับเรื่องนี้เขาจึงเป็นสัตว์ประหลาดที่ตระหนี่อย่างแท้จริง

เย่ฮัวที่กำลังอารมณ์ดีพูดอย่างไม่แยแสว่า “ช่วยฉันแกะเปลือกกุ้ง”

กุ้งที่อยู่ในมือของชิงหยา หล่นลงไปที่โต๊ะทันทีขณะที่เธอมองเย่ฮัวอย่างไม่เชื่อสายตาว่า "ทำไมต้องเป็นฉัน!"

“เพราะคุณคือภรรยาของฉัน” เย่ฮัวพูดอย่างเฉยเมย

ชิงหยาทุบโต๊ะแล้วยืนขึ้น “ฉันคือภรรยาของคุณหรือคนรับใช้ของคุณ!”

“มีกฎมากมายสำหรับการเป็นภรรยาของฉัน คุณสามารถเรียนรู้ได้อย่างช้า ๆ” เย่ฮัวกล่าวอย่างใจเย็น

ชิงหยาตะโกน “ใครก็ตามที่ต้องการเป็นภรรยาของคุณก็เชิญเลย ฉันยินดีต้อนรับ ไม่ว่าในกรณีใดหลังจากลูกของฉันเกิด เราจะหย่า”

หลังจากชิงหยาพูดจบบรรยากาศภายในห้องก็ถูกแช่แข็งทันที สายตาเย่หัวจับจ้องอยู่ที่ชิงหยาและเย่ฮัวมองเธอจนกระทั้งเธอถอยกลับไป

ชิงหยาไม่ได้รู้สึกว่าเธอเป็นคนผิดเลย การให้เงินเขาและการให้กำเนิดลูกกับเขา ฉันไม่ว่าจะมากหรือน้อยฉันก็ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เขา และเขาก็ยังคงต้องการสิ่งนี้โดยไม่คำนึงถึงความรู้สึกของฉันเลย ที่ฉันไม่กระแทกประตูและออกไป ก็ถือว่าฉันเห็นแก่หน้าเขามากแล้ว

ชิงหยานั่งกินข้าวต่อบนเก้าอี้ตัวเล็ก กินดีกว่าเสียแรงเปล่า คุณก็จ้องมองโง่ ๆ แล้วดูฉันกินต่อไปก็แล้วกัน!

ในอดีตเย่ฮัวนั้นอยู่กินคนเดียว เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะแกะมันเอง แต่ตอนนี้มันแตกต่างตอนนี้เขามีภรรยาแล้ว! เนื่องจากตอนนี้ฉันมีภรรยาแล้วฉันไม่ต้องแกะเองอีกแล้ว ถ้าฉันต้องแกะเปลือกตัวเองและเรื่องนี้ถูกเล่าลือออกไป ฉันจะเอาหน้าของฉันไปไว้ที่ไหน!

เพื่อนคนนี้ไม่ได้กินจริงเหรอ? ตอนบ่ายเขาก็ไม่ได้กินและในคืนนี้เขาก็ยังคงจะดันทุรังใส่ฉันอีกเหรอ?

ลืมไปเถอะ เพราะเห็นว่าคุณน่าสงสารมากฉันจะแกะกุ้งให้คุณ จากนั้นให้รางวัลคุณด้วยก้นไก่ด้วยแล้วกันฮ่าฮ่า ~

เมื่อเห็นว่าชิงหยากำลังเริ่มที่จะแกะอาหารให้เขา อารมณ์ของเย่ฮัวก็ดีขึ้นเล็กน้อย เขารู้สึกว่าวันนี้เขาปั่นป่วนเล็กน้อย และมนุษยธรรมของเขาซึ่งเขาได้รับการฝึกฝนมาเป็นเวลาสองสามปี เกือบจะพังลงในวันนี้

เมื่อได้เห็นเย่ฮัวกินเนื้อกุ้งที่เธอแกะเปลือกให้ ชิงหยาก็มีความรู้สึกแปลก ๆ อยู่ในใจของเธอและโดยไม่รู้ตัวเธอก็แกะเปลือกกุ้งอีกตัวให้เย่ฮัว หลังจากนั้นทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีกต่อไป ชิงหยากินกุ้งตัวหนึ่งแล้วแกะเปลือกกุ้งอีกตัวหนึ่งให้เย่ฮัวและในพริบตากุ้งเครย์ฟิชสองสามตัวถูกกิน

“ฉันอิ่มแล้ว นิ้วมือของฉันเจ็บจากการแกะเปลือกกุ้งทั้งหมดนั้น” ชิงหยาบุ้ยปากของเธอ เมื่อมองที่นิ้วมือที่อ่อนโยนของเธอแล้ว ก็ได้แต่รู้สึกเจ็บหัวใจอย่างไม่หยุดหย่อนสำหรับนิ้วมือของเธอ

เย่ฮัวหันหลังกลับและพูดอย่างเฉยเมย “จัดโต๊ะให้เรียบร้อย”

“คุณ !!!” เย่ฮัวจะต้องถูกสวรรค์ส่งมาเพื่อลงโทษฉันแน่ ๆ ฉันต้องอดทน! อดทนต่ออีก 9 เดือน!