ตอนที่ 313 แผนใส่ร้ายอันต่ำทราม

* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *

**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**

“ช่วยด้วย”

ในระหว่างทางที่หลงเฉินกำลังเดิน ก็ได้มีสตรีเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งผู้หนึ่ง สีหน้าหวาดกลัวกำลังวิ่งเข้ามาทางหลงเฉิน

สตรีผู้นั้นดูไปแล้วมีอายุประมาณยี่สิบกว่าปีหน้าตาอ่อนหวาน เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ก็เรียกได้ว่าฉีกขาดจนแทบไม่อาจจะขาดได้อีกแล้ว ทั้งยังเผยเนินอกออกมาให้พบเห็นอีกครึ่งหนึ่ง คล้ายได้พบเห็นร่องน้ำตกที่ไม่อาจมองเห็นก้นบึ้งได้

ทั้งในส่วนของกระโปรงก็ฉีกขาดเป็นทางยาว จนเห็นขาที่เนียนขาวดุจงาช้างเผยออกมา เรียกได้ว่าร่างกายส่วนมากก็ได้ถูกเผยให้เห็นอยู่ภายนอกแล้ว สามารถจะหยุดลมหายใจของผู้พบเห็นลงได้เลย

เมื่อได้พบเห็นหลงเฉินก็อดไม่ได้ที่จะยินดีขึ้นมา แล้ววิ่งเข้าไปยังทางด้านข้างของหลงเฉิน พร้อมคล้องเข้าไปที่แขนของหลงเฉินเอาไว้

ไม่ทราบว่าเป็นเพราะจงใจหรือกำลังแตกตื่นอยู่ เนินอกนั้นก็ได้แนบเข้าไปที่แขนของหลงเฉินจนแน่น ทั้งยังคล้ายกับไม่รู้สึกอันใด เพียงแต่ทอสีหน้าอ้อนวอนแล้วกล่าวขึ้นมาว่า

“ศิษย์พี่ช่วยด้วย มีคนคิดจะฆ่าข้า”

“อ๋อ ? เป็นผู้ใดคิดจะฆ่าเจ้า ใยข้าถึงไม่เห็น ?” หลงเฉินมองไปยังบริเวณที่ห่างออกไป แต่กลับหาได้พบเห็นร่องรอยเงาของผู้ใดไม่

ขณะที่หลงเฉินมองไปยังที่ห่างออกไปอยู่ สตรีที่แต่เดิมกำลังทำสีหน้าหวาดกลัวอยู่ เพียงพริบตาเดียวสีหน้าหวาดกลัวก็ได้หายไปจากบนใบหน้า กลายเป็นความเหยียดยามขึ้นมาแทนที่

มือขาวได้พลิกไปมา จากนั้นก็มีมีดสั่นที่เปี่ยมไปด้วยไอเย็นเล่มหนึ่ง ปรากฏขึ้นที่ใจกลางฝ่ามือ หันแทงเข้าไปที่ทรวงอกของหลงเฉิน

“ขอแนะนำเจ้าไว้ก่อนเลยว่าอย่าได้ใจร้อนไป เพราะหากเจ้าใจร้อนขึ้นมาแล้ว ข้าเองก็จะใจร้อนตามเช่นกัน” หลงเฉินก็ได้ส่งเสียงที่เต็มเปี่ยมไปด้วยกลิ่นอายที่เย็นเยียบดังขึ้นมา

ทันใดนั้นเองสตรีผู้นั้นก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นที่ลำคอของตนเอง ไม่ทราบว่าตั้งแต่เวลาใดที่หอกยาวในมือของหลงเฉิน ได้แตะเข้าไปที่คอหอยนางแล้ว

ขณะที่มีดสั่นของนางเพิ่งจะชักออกมา ระยะห่างจากหลงเฉินมีเพียงแค่หนึ่งช่วงตัวเท่านั้น หลงเฉินย่อมไม่มีเวลาที่จะสังหารนางได้ก่อนแน่นอน ยิ่งไม่ต้องนึกถึงการหลบมีดสั้นของนางเลยด้วยซ้ำ

สตรีผู้นั้นก็ได้ทอสีหน้าเปลี่ยนแปลงไปอย่างรุนแรง ทว่าหลังจากที่ผ่านไปเพียงแค่ชั่วพริบตาเดียว นั้นก็ได้เปลี่ยนสีหน้ากลายเป็นเจ็บปวดขึ้นมาแทน จากนั้นก็ปล่อยมีดสั้นที่อยู่ในมือทิ้ง ทอสีหน้าอ้อนวอนแล้วกล่าว

“ศิษย์พี่ ขอร้องละ ปล่อยข้าไปเถอะ ข้าเพิ่งจะถูกศิษย์ของหมู่ตึกสองคนปล้นชิงไปจนสิ้นเนื้อประดาตัว แม้แต่ความบริสุทธิ์ของร่างกาย ก็ยังถูกช่วงชิงไปเป็นที่อับอายขายหน้า จึงหมายคิดที่จะฆ่าคนเพื่อระบายความแค้น ความจริงแล้วข้าเองก็เป็นผู้เสียหายเช่นกัน”

สตรีผู้นั้นกล่าวจบ ภายในแววตาทั้งคู่ก็ได้มีน้ำตาไหลรินออกมา ทั้งยังทอสีหน้าข่มขื่นออกจนทำให้รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมา

ทว่าหลงเฉินกลับหาได้มีความเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย ทั้งยังกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเยียบเย็นว่า “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนบ้าอย่างงั้นหรือ ? ขนคิ้วเจ้ายังแตกแยกออกจากกันก็หมายความว่าพรหมจรรย์ยังอยู่ เช่นนั้นเจ้าก็ยังคงความบริสุทธิ์ คำหลอกลวงที่ต่ำทรามเช่นนี้ยังคิดที่จะยกมาอีกงั้นหรือ ? เจ้ากำลังดูแคลนข้าอยู่หรือไง ?”

หลงเฉินเป็นบุคคลเยี่ยงไรกัน? เขาที่ผนึกรวมเข้ากับความทรงจำของจักรพรรดิโอสถแล้ว เส้นโลหิตของมนุษย์ทุกเส้นแทบจะไม่ต่างกับลายมือบนฝ่ามือ มีหรือจะไม่ทราบว่าสตรีผู้นั้นเป็นเช่นไร ?

“อา……”

สตรีผู้นั้นคิดไม่ถึงว่าหลงเฉินจะมีสายตาที่คมกล้าถึงเพียงนี้ ไม่ใช่คนที่ไม่ทราบอะไรเลย ยังถึงกับมองทุกอย่างออกได้ภายในพริบตาเดียว

“บอกมา เหตุใดถึงต้องฆ่าข้ากัน” หลงเฉินกล่าวถามอย่างเยือกเย็น

“ข้า……ข้า……สมควรตาย เป็นข้าไม่ควรจะเกิดความโลภขึ้นมา ขอศิษย์พี่โปรดยกโทษให้ผู้น้องด้วยเถอะ

เห็นแก่ผู้น้องที่เป็นสตรีผู้หนึ่ง ปล่อยข้าไปเถอะผู้น้องจะมอบทุกอย่างให้แก่ศิษย์พี่ ต่อให้ศิษย์พี่ต้องการพรหมจรรย์ของผู้น้องก็ยินยอม” สตรีผู้นั้นทอสีหน้าขอร้องอ้อนวอนขึ้นมา

ไม่ทราบว่าสั่นเทาเพราะหวาดกลัวหรืออย่างไร เสื้อผ้าอาภรณ์ก็ขาดไปกว่าครึ่ง ท่อนบนโดยส่วนมากแล้วต่างก็ได้ปรากฏขึ้นที่เบื้องหน้าของหลงเฉิน

เมื่อได้มองไปที่ภาพเบื้องหน้าสายตา หลงเฉินที่รู้สึกได้ว่าตนเองเกิดความปรารถนาขึ้น เพียงครู่เดียวก็ได้สติขึ้นมาเขาเองได้ข่มกลั่นอารมณ์เอาไว้ กล่าวขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า

“ความตายมาถึงตัวแล้ว ยังคิดที่จะมัวแต่เล่นละครอีก ในยามที่ได้ไหลเวียนพลังแห่งจิตวิญญาณ หมายที่จะฉวยโอกาสในการลอบโจมตีข้าอย่างงั้นหรือ

น่าเสียดายที่เจ้ามั่นใจในความคิดของเจ้าเองมากเกินไปแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่ยอมที่จะบอกมา ก็จบสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างไปเสียเถอะ” หลงเฉินกล่าวจบหอกยาวในมือก็ได้ขยับขึ้นไปทางด้านหน้าเล็กน้อย

“ไม่ หลงเฉิน อย่าได้ฆ่าข้า” ในเวลานี้สตรีผู้นั้นก็ได้ทอสีหน้าหวาดกลัวขึ้นมา เพราะนางเองก็สัมผัสได้ถึงรังสีสังหารที่มีจากหลงเฉินได้

“ที่แท้เจ้าก็รู้จักข้า บอกมานะความอดทนของข้ามีอยู่จำกัด” หลงเฉินกล่าว

“ความจริงแล้วข้า……” สตรีผู้นั้นเกิดความลังเลขึ้นมาเล็กน้อย กล่าวออกมาราวกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

หลงเฉินเริ่มที่จะทนรำคาญไม่ไหวคิดจะกล่าววาจา ทันใดนั้นทางด้านหน้าก็ปรากฏเงาของผู้คนขึ้นมาสองคน

“หลงเฉิน คนหน้าด้านไร้ยางอายอย่างเจ้า ในยามกลางวันแสกๆ ยังถึงกับฉุดคร่าอิสตรี เจ้ายังคิดว่าตนเองยังเป็นศิษย์ฝ่ายธรรมะอีกอย่างงั้นหรือ เพ่ย ยังไม่รีบปล่อยศิษย์น้องอีก” หนึ่งในนั้นก็ได้ตะโกนกล่าวออกมา

ยังไม่ทันจะรอให้หลงเฉินกล่าว สตรีผู้นั้นก็ร้องขึ้น “ศิษย์พี่ทั้งสองรีบมาช่วยข้าเร็ว หลงเฉินผู้นี้มันเป็นสัตว์ป่าคร่าสวาท เมื่อไม่ยินยอมเขาถึงกับคิดที่จะฆ่าข้าเสียแทน”

“หลงเฉิน ยังไม่ปล่อยศิษย์น้องผู้นั้นอีก ทุกการกระทำของเจ้าพวกเราได้ใช้หยกบันทึกภาพบันทึกเอาไว้ทั้งหมดแล้ว เจ้าคิดที่จะให้ภาพเหล่านี้ เปิดเผยสู่สารธารณะอย่างงั้นหรือ ?”

ทั้งสองคนนั้นต่างก็เป็นศิษย์สายตรง อีกทั้งยังสวมเอาไว้ด้วยชุดของศิษย์หมู่ตึก ที่ด้านหน้าอกของพวกเขายังได้มีสัญลักษณ์ลายดอกปักเอาไว้ด้วยตัวอักษร“ลำดับสี่สิบห้า”เอาไว้ เช่นนั้นก็บอกได้แล้วว่า พวกเขาต่างก็เป็นศิษย์ของหมู่ตึกลำดับที่สิ่สิบห้า

บนใบหน้าหลงเฉินก็ได้ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาแล้วกล่าวขึ้นว่า “พวกเจ้าสมคบคิดกันอย่างงั้นหรือ ?”

บนใบหน้าของสตรีผู้นั้นก็ได้เกิดรอยยิ้มเย็นชาขึ้นมา แล้วก็ได้ค่อยๆดึงอาภรณ์ส่วนหนึ่งขึ้นมาอย่างช้าๆ เพื่อปกปิดบริเวณเนินอกเอาไว้ แล้วหันไปกล่าวต่อหลงเฉินว่า “เมื่อรู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วก็เอาหอกหลบไป เจ้ามันก็เป็นได้แค่โจรราคะหน้าด้านไร้ยางอายเท่านั้น”

“พรวด”

หอกยาวของหลงเฉินก็ได้ลดจากคอของสตรีผู้นั้น บนใบหน้าของสตรีที่เพิ่งจะปรากฏความหลงระเริงขึ้นมา แต่ทันใดนั้นที่หน้าอกก็ได้เกิดความเจ็บปวดขึ้นมา หอกยาวของหลงเฉินได้แทงทะลุหน้าอกของนางไปแล้ว

สตรีนั้นก็ได้สีหน้าหวาดผวาขึ้นมา มองไปยังหน้าอกของตนเองอย่างที่ไม่อยากจะเชื่อสายตา ในเวลานั้นนางก็รู้สึกได้ว่าพลังชีวิตของนางกำลังสลายหายไปอย่างรวดเร็ว

“พวกเจ้านั้นสมกับเป็นตัวโง่งมกันจริงๆ ไม่เคยได้ยินว่าข้าหลงเฉินเป็นคนเช่นไรอย่างงั้นหรือ คิดจะมาต่อกรกับข้า พวกเจ้าไม่ทราบหรือว่าข้ายังไม่เคยที่จะต้องมาแบกรับการคุกคามมาก่อน ?”

หลงเฉินจ้องมองไปที่สตรีผู้นั้นอย่างเย็นชา ด้วยความฉลาดของหลงเฉินมีหรือจะมองไม่ออกว่านี่เป็นเรื่องอะไรกัน ?

ศิษย์สายตรงทั้งสองกับสตรีผู้นี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นพวกเดียวกัน สตรีผู้นั้นออกมาเพื่อแสดงว่าตนเองเป็นสตรีผู้อ่อนแอก่อน ทั้งกึ่งแสร้งทั้งกึ่งเผยพิรุธก็เพื่อที่จะดึงดูดหลงเฉินไว้

ถ้าหากเป็นเจ้าหนูโดยทั่วไป ก็คงจะต้องถูกการเผยร่างกายของสตรีผู้นั้นชักนำไปได้ตั้งแต่แรกแล้ว จากนั้นก็จะถูกสตรีนั้นลอบฆ่าในทันที

หลงเฉินกลับหาได้ติดกับไม่ นับตั้งแต่เริ่มการแสดงละครของสตรีนั้นก็ได้ถูกหลงเฉินมองออกอย่างทะลุปรุโปร่งไปแล้ว เวลานี้ศิษย์สองคนก็กระโดดออกมา แล้วก็ใช้หยกบันทึกภาพขู่หลงเฉิน เพื่อให้ปล่อยหญิงสาวผู้นั้น

กล่าวได้ว่าแผนการของพวกเขาชั่วร้ายเป็นอย่างยิ่ง ถ้าหากหลงเฉินปล่อยสตรีนั่นไป หลังจากเสร็จเรื่องพวกเขาก็จะเปิดเผยสิ่งที่อยู่ภายในหยกบันทึกภาพออกไป เพื่อทำลายชื่อเสียงของหลงเฉิน ให้ได้รับความฉาวโฉ่ไปนับหมื่นปี

ถ้าหากหลงเฉินฆ่าสตรีผู้นั้นก็จะยิ่งสาหัสกว่าเดิม ต่อให้หลงเฉินยังสามารถมีชีวิตอยู่ ก็คงต้องได้รับบทลงโทษจากหมู่ตึกอยู่ดี

ดังนั้นสตรีผู้นั้นจึงได้กล้าที่จะเย้ยหยันหลงเฉินเช่นนี้ เพราะนางเชื่อว่าหลงเฉินไม่กล้าที่จะทำอะไรนางอยู่แล้ว

แต่น่าเสียดายที่นางกลับหาได้เข้าใจหลงเฉินไม่ ตามปกติหลงเฉินย่อมไม่ยินยอมที่จะได้รับการคุกคามอยู่แล้ว อะไรเขาก็สามารถที่จะไม่กลัวได้ แต่ที่เกรงกลัวที่สุดก็คือความยุ่งยาก

“โครม”

สตรีผู้นั้นที่หมดลมหายไปแล้วก็ได้ถูกหลงเฉินปล่อยทิ้งไว้อยู่กับพื้น ดวงตาทั้งคู่เหม่อมองไปที่เบื้องบนของท้องฟ้า ภายในยังเต็มเปี่ยมไปด้วยความฉงนสงสัย

“หลงเฉิน เจ้ามันเป็นมารจิตวิปลาส พวกเราจะนำหลักฐานที่มีให้ทั้งใต้หล้าได้รับรู้ เจ้ารอคอยการถูกยอดฝีมือฝ่ายธรรมะไล่ล่าไปเถอะ” คนๆหนึ่งก็ได้ตะโกนขึ้นมาอย่างโกรธเกรี้ยว หันกายหมายหลบหนี

อีกคนหนึ่งก็กระทำเช่นเดียวกัน ทว่าพวกเขาเจ้าเล่ห์เป็นอย่างยิ่งเพราะเคยได้ยินมาว่าหลงเฉินมีพลังการต่อสู้ในระดับของสุดยอดฝีมือมาก่อน ทราบว่าตนเองมิใช่คู่ต่อสู้ของหลงเฉิน เช่นนั้นจึงเลือกที่จะแยกย้ายกันหลบหนีไปคนละทาง

หลงเฉินได้แต่เพียงเลือกที่จะไล่ล่าหนึ่งในนั้น และต้องปล่อยให้อีกคนหลบหนีไปได้นั้นเอง เช่นนี้ในระหว่างที่หลงเฉินเกิดความลังเล ก็จะสูญเสียโอกาสที่จะไล่ตามอีกคนได้ทัน

หลงเฉินไม่จำเป็นที่จะต้องคิดจึงได้มุ่งหน้าไล่ตามอีกคนหนึ่งไป คนผู้นั้นมีความรวดเร็วเป็นอย่างยิ่ง ทว่าก็ยังคงวิ่งออกไปได้เพียงแค่ร้อยจั่งเท่านั้น ก็ได้ถูกหลงเฉินไล่ล่ามา พร้อมหอกที่ลอยพุ่งออกไป

ทันใดนั้นศิษย์สายตรงผู้นั้นก็รู้สึกร่างกายไม่อาจขยับเคลื่อนไหวได้ เหมือนกับถูกจิตสังหารอันน่าหวาดกลัวผนึกเอาไว้ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

“พรวด”

หอกยาวของหลงเฉินก็ได้แทงผ่านร่างกายของศิษย์สายตรงผู้นั้นไป พลังอันมหาศาลอันน่าหวาดกลัวก็ได้ระเบิดร่างกายของเขาไปในทันที

หลงเฉินได้หยิบหยกบันทึกภาพที่อยู่ในมือของเขาเอาไว้

“ผัวะ”

หยกบันทึกภาพชิ้นนั้นก็ได้กลายเป็นผงไปในทันที หลังจากที่ได้ทำลายหยกบันทึกภาพชิ้นนั้นไปแล้ว หลงเฉินก็หาได้หยุดความเคลื่อนไหวแต่อย่างไร วิ่งไล่ศิษย์อีกคนไปในทันที

ด้วยความล่าช้าเช่นนี้ ศิษย์ผู้นั้นก็ได้วิ่งตะบึงออกไปไกลกว่าพันจั้งไปแล้ว ทางหนึ่งวิ่ง ทางหนึ่งก็ได้ตะโกนขึ้นมาเสียงดัง

“หลงเฉินเจ้าโจรสวาท ข่มขืนสังหารหญิงสาวฝ่ายธรรมะ ทั้งยังคิดที่จะฆ่าคนปิดปาก ทุกคนรีบมาดูกันเร็ว”

ชายหนุ่มผู้นั้นเรียกได้ว่าเป็นยอดฝีมือศิษย์สายตรงผู้หนึ่งเลยก็ว่าได้ ด้วยการตะโกนด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง จนบริเวณโดยรอบกว่าร้อยลี้ต่างก็สามารถที่จะได้ยินกันอย่างชัดเจน

หลงเฉินสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เพราะเขาสัมผัสได้ว่าในบริเวณโดยรอบได้มีเงาร่างอยู่ไม่น้อย กำลังวิ่งมายังทางด้านนี้กันอยู่

หนึ่งในหลายคนนั้นยังมีสภาวะบรรยากาศที่แข็งแกร่งอย่างถึงที่สุดรวมอยู่ด้วย ยังไงซะก็ต้องเร่งจัดการก่อนที่คนเหล่านั้นจะมาถึงก่อน ต้องทำการสังหารตัวบัดซบผู้นี้ ไม่เช่นนั้นก็คงจะไม่รอดพ้นความยุ่งยากไปได้อย่างแน่นอน

หลงเฉินวิ่งตะบึงไปทางด้านหน้าด้วยความเร็วสูง คล้ายกับลูกธนูหลุดจากแหล่ง คล้ายกับลูกดอกที่เกรี้ยวกราด พุ่งเข้าไปยังคนผู้นั้นที่อยู่ทางด้านหน้า แล้วสายตาหลงเฉินก็ได้พบว่าคมหอกได้เข้ามาถึง แม้ว่าจะใช้อาวุธเข้าต้านเอาไว้ก็ตามที

“โครม”

อาวุธยุทโธปกรณ์ในมือของคนผู้นั้นก็ได้แหลกเป็นจุนไปในทันที ในเวลาเดียวกันเขาก็ได้กระอักโลหิตออกมาอย่างรุนแรง คนก็ได้ลอยกระเด็นไปทางด้านหลัง

การที่ต้องมาเผชิญหน้ากับพลังอันมหาศาลอันน่าหวาดกลัวของหลงเฉิน ศิษย์สายตรงเหล่านี้ แม้แต่กระบวนท่าเดียวของหลงเฉินก็ยังไม่อาจที่จะทานรับไว้ได้

เมื่อหลงเฉินปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้ง ก็ได้มาถึงยังเบื้องหน้าของคนผู้นั้นไปแล้ว พร้อมทั้งแทงหอกออกไปอีกครา

“พรวด”

ทรวงอกของคนผู้นั้นก็ได้ถูกหลงเฉินแทงจนกลายเป็นรอยแผลใหญ่ ทั้งยังถูกโยนเข้าไปกองอยู่กลางกอหญ้าสิ้นชีวาวายไปในทันที

ทว่าคนผู้นั้นก่อนที่จะตาย ยังคงกำหยกบันทึกภาพนั้นเอาไว้จนแน่นหลงเฉินก้าวไปทางด้านหน้าอย่างรวดเร็ว แล้วก็หมายที่จะเข้าไปหยิบหยกบันทึกภาพนั้นมา แต่ขณะที่มือของหลงเฉินจะแตะโดนหยกบันทึกภาพนั้น

“ตายซะเถอะ”

ในระหว่างที่ส่งเสียงตะโกน การโจมตีทั้งสองสายก็ได้โจมตีเข้ามาอย่างรุนแรง ประกบเข้ามาจากทั้งหน้าอกทั้งแผ่นหลังของหลงเฉิน อีกทั้งด้วยระดับความเร็ว ราวกับเพิ่งจะได้ยินเสียงลงมือ การโจมตีก็ได้มาถึงตัวหลงเฉินแล้ว

การโจมตีมีพลังปราณที่เหลืออนันต์ ทั้งยังแฝงเอาไว้ด้วยพลังมหาศาลอันน่าหวาดกลัว หลงเฉินเดิมทีแล้วสามารถที่จะหลบไปทางด้านข้าง การโจมตีทั้งสองสายนั้นก็ได้เกิดเสียงระเบิดก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

หลงเฉินไม่ทันที่แม้แต่จะมองคนที่ลอบโจมตีตนเอง เขาจำเป็นที่จะเอาหยกบันทึกภาพมาให้ได้ จากนั้นก็ได้ยืนมือแล้วคว้าไปที่หยกบันทึกภาพชิ้นนั้น

ทันใดนั้นกรงเล็บขนาดใหญ่ ก็ได้ปะทะเข้าไปยังมือของคนผู้นั้นก่อนที่หลงเฉินจะเข้าไปถึง เพียงแค่การตะปบเดียวก็จับศพของคนผู้นั้นเอาไว้ได้แล้ว

“ซูม”

กรงเล็บขนาดใหญ่ได้ปรากฏขึ้น จนหลงเฉินแตกตื่นขึ้นมา จากนั้นก็ได้ยื่นมือฟาดเข้าไปที่กรงเล็บใหญ่

“ไสหัวไป”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาแล้วมีกรงเล็บทองแดงขนาดใหญ่ หันมาตะปบที่แผ่นหลังของหลงเฉิน

หลงเฉินมีโทสะขึ้นมายกใหญ่ ออกกำปั้นพุ่งเข้าปะทะกับกรงเล็บอีกทางด้านหนึ่งไปหนึ่งหมัด

“ตูม”

กำปั้นของหลงเฉินได้ซัดจนกรงเล็บทองแดงนั้นลอยกระเด็นออกไป แต่ว่าเนื่องจากช้าไปเล็กน้อย กรงเล็บขนาดใหญ่อีกทางด้านหนึ่งก็ได้คว้าเอาหยกบันทึกภาพที่อยู่ข้างศพชิ้นนั้นไปเสียแล้ว

“ฮาฮาฮา หลงเฉิน วันนี้พวกเราพี่น้องจะดูว่าเจ้าจะตายอย่างไร” เสียงที่ฟังดูน่าชิงชัง ก็ทำให้หลงเฉินปะทุรังสีสังหารแผ่กระจายไปทั่ว

.

.

.

* นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของ Novel Kingdom (หจก.โนเวล คิงด้อม) *

**ไม่อนุญาตให้ดัดแปลง แก้ไขหรือเผยแพร่ก่อนได้รับอนุญาต หากฝ่าฝืนทาง หจก. จะดำเนินคดีให้ถึงที่สุด**