พื้นที่ปลอดภัยนั้นถูกจัดขึ้นโดยกลุ่มสมาคมนักฆ่าและองค์กรเวทมนตร์ สถานที่แห่งนั้นมีนักเวทคอยป้องกันภัยอยู่ ซึ่งมันอยู่ห่างจากจุดที่โม่ฝานยืนประมานสามกิโลเมตร ในตอนนี้โม่ฝานนั้นรู้ดีกว่าด้วยพลังของเขานั้นไม่สามารถที่จะปกป้องตัวเองได้อย่างแน่นอน เขาจะต้องมุ่งไปที่นั่นให้เร็วที่สุด… ระยะทางสามกิโลเมตรกับฝูงอสูรกายมากมาย นี่คือสิ่งที่เขาจะต้องผ่านพ้นไปให้ได้!

“แม้ว่าพวกเขายังไม่มีประสบการณ์มากนัก แต่ยังไงพวกเขาก็ยังเป็นนักเวทอยู่ดี เอาล่ะ ฉันจะต้องไปยังพื้นที่ปลอดภัยเพื่อสมทบกับพวกเขา!” โม่ฝานกล่าวพึมพำกับตนเอง

ถ้าหากเขาต้องเผชิญหน้ากับอสูรเวท โม่ฝานสามารถใช้ธาตุสายฟ้าและไฟพร้อมกันได้ ถึงแม้ว่ามันจะไม่สามารถสังหารพวกมันได้ แต่ทว่าพวกมันก็จะไม่สามารถสังหารเขาได้เช่นกัน ตราบใดก็ตามในตอนนี้เขาสังเกตเห็นจากระยะไกลกว่าหมาป่าตาเดียวนั้นไม่ได้อยู่เพียงตัวเดียว พวกมันจับตัวรวมกันเป็นกลุ่มก้อน ซึ่งหากเขาต้องพบเจอกับมันจริงๆ โม่ฝานก็ไม่สามารถทำอะไรได้อยู่ดี

‘ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่างแรกเลยฉันต้องไปสมทบกับเด็กนักเรียนที่โรงเรียนก่อน พลังของคนๆเดียวในตอนนี้ไม่สามารถจะต่อกรกับพวกมันได้ ยกเว้นก็แต่จะสามารถเทียบเท่ากับหัวหน้ากองทัพจ้านคง!’

โม่ฝานรีบพุ่งไปยังโรงเรียนเทียนหลานอย่างรวดเร็ว ด้านหลังของภูเขานั้นมีทางลับเพื่อเข้าสู่โรงเรียนอยู่

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกดีในตอนนี้ก็คือพื้นที่บริเวณนี้ไม่ได้ถูกยึดครองโดยอสูรเวทมากมาย พลเมืองประมานหนึ่งยังคงหลบซ่อนอยู่ในบริเวณแห่งนี้ด้วยเช่นกัน ทั้งอยู่ในหลุมหลบภัย ห้องใต้ดินต่างๆ โคตรแห่งหายนะในตอนนี้นั้นราวกับว่ามันกำลังปลุกทุกคนให้ตื่นจากความฝันที่งดงาม ในขณะที่ทุกคนได้เปิดดวงตาเพื่อมองสิ่งต่างๆราวกับว่าพวกเขาทั้งหมดกำลังดำดิ่งสู่นรกภูมิ!

นักเรียนทุกคนภายในโรงเรียนนั้นพร้อมที่จะสอบเพื่อจบการศึกษาแล้ว แต่ทั้งหมดนั้นยังไม่พร้อมที่จะพบเจอกับภัยพิบัติรุนแรงเช่นนี้ เหตุการณ์นองเลือดสร้างความหวาดหวั่นไปทั่วทุกตารางเมตรที่ย่างผ่าน ไม่ว่าพวกเขาจะไม่เต็มใจอย่างไร แต่สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องรับมือกับเหตุการณ์เหล่านี้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ เพียงแค่พวกเขาได้เห็นอสูรเวทในคราวแรก กางเกงของทุกคนล้วนเปียกปอนไปด้วยความหวาดกลัว แล้วเช่นนี้ทั้งหมดจะมีสภาพอย่างไรถ้าได้เห็นอว่าอสูรนับพันตัวกำลังถล่มเมืองของตนเอง นี่มันเกินกว่าที่เด็กนักเรียนมัธยมปลายจะจินตนาการได้ไหว…

——

“พวกเราต้องถอย รีบหนีไปซะ สถานที่แห่งนี้ไม่ปลอดภัย!” ภายในสำนักงาน ชุ่ยมู่เชิงตบโต๊ะอย่างขุ่นเคืองใจ

ในตอนนี้อาจารย์ใหญ่ซูนั้นไม่ได้อยู่ในที่ประชุมแห่งนี้ อำนาจการตัดสินใจทุกอย่างเป็นของอาจารย์ภายในโรงเรียน ซึ่งเฉินกวนเหลียงไม่เห็นด้วยที่จะพานักเรียนทั้งหมดออกไป เขาเห็นว่าสถานที่แห่งนี้ยังคงปลอดภัยถ้าหากมีอาจารย์คอยดูแล!

แต่ชุ่ยมู่เชิงคิดว่าเช่นนี้ไม่ถูกต้อง แม้ว่าอาจารย์และเด็กนักเรียนต่างๆยังปลอดภัยในตอนนี้ แต่เมื่ออสูรเวทได้ปรากฏตัวขึ้น เด็กที่อยู่ภายในโรงเรียนจะไม่สามารถป้องกันตนเองได้ นักเวทที่แข็งแกร่งของโรงเรียนเทียนหลานนั้นวิ่งไปมาอยู่ด้านนอก ในสถานที่แห่งนี้อาจารย์ทำได้เพียงช่วยเหลือตัวเองเท่านั้น พวกเขาไม่อาจช่วยเหลือเด็กนักเรียนได้!

“อ่า ทะ-ท่าน ท่านผู้อำนวยการ… ในตอนนี้มีหมาป่าตาเดียวจำนวนมากกำลังวิ่งมาจากภูเขาด้านหลัง ซึ่งมีผู้คนถูกฉีกเป็นศพเกลื่อนกลาดภายในพริบตา” ภารโรงคนหนึ่งวิ่งมารายงานด้วยใบหน้าซีดขาวไร้โลหิต

ใบหน้าของอาจารย์ที่อยู่ภายในสำนักงานทั้งหมดล้วนเปลี่ยนสีในทันทีเมื่อได้ยินประโยคนั้น

ความจริงแล้วแม้ว่าพวกเขาจะเป็นนักเวทรุ่นใหญ่ แต่ว่าทั้งหมดก็ไม่เคยต้องพบเจอกับภัยพิบัติเช่นนี้มาก่อน สถานการณ์ในตอนนี้คืออสูรเวทมากมายกำลังวิ่งพล่านไปทั่วทั้งเมืองและฉีกร่างของมนุษย์ราวกับขนม อาจารย์เหล่านี้ไม่สามารถยืนหยัดเพื่อต่อสู้กับอสูรเวทที่ดุร้ายเช่นนี้ได้ ขาของพวกเขาทั้งหมดเริ่มสั่นและสันหลังเย็นวาบขึ้นมาในทันที

“โรงเรียนไม่มีหลุมหลบภัยอะไรเลย ถ้าหากอสูรเวทปรากฏตัวพร้อมกันสิบตัวเช่นนี้ พวกเราจะตกอยู่ในอันตราย อย่าลืมสิว่านี่คือรหัสสีแดง! ผู้ที่เข้าสู่สถานที่ปลอดภัยได้ก่อนจะเป็นผู้ที่ปลอดภัย!” ชุ่ยมู่เชิงตะโกนออกมาอย่างอดกลั้น

อาจารย์เหล่านี้คือผู้ที่ฝึกสอนนักเวทจริงๆงั้นเหรอ? มีบันทึกจากการแจ้งเตือนรหัสสีแดง บันทึกที่ส่งต่อมาจากคนรุ่นเก่าก่อนว่าทั้งหมดไม่ควรจะใช้พลังของตนเองเพื่อต่อสู้กับอสูรเวท พวกเขาจะต้องวิ่งเข้าหาพื้นที่ปลอดภัยให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้นโอกาสรอดชีวิตของทั้งหมดจะต่ำกว่าสามในสิบทันที!

นักเรียนปีหนึ่งและปีสองนั้นอยู่ในช่วงของวันหยุดยาว พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่บ้าน แต่ทว่านักเรียนชั้นปีสามนั้นถูกเรียกตัวให้อยู่ในโรงเรียนเพื่อเตรียมการสอบที่กำลังจะมาถึง

โชคดีอย่างมากที่มีเพียงนักเรียนชั้นปีสามเท่านั้นที่อยู่ภายในโรงเรียนแห่งนี้ พวกเขาทั้งหมดผ่านการสอบปฏิบัติมาแล้วและเคยพบกับอสูรเวท เช่นนี้เวทมนตร์ของพวกเขาจึงมั่นคงกับเรื่องราวเหล่านี้มาก ถ้าหากว่านักเรียนจำนวนหนึ่งพันห้าร้อยคนต่ออาจารย์หนึ่งร้อยคนต้องร่วมมือกัน… พวกเขาจะไม่สามารถไปสู่พื้นที่ปลอดภัยซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงแค่สามกิโลได้แน่นอน!

“อืม เราต้องถอย! เอาล่ะ อาจารย์ประจำชั้นทุกคนจงเป็นผู้นำให้กับนักเรียนของตนเอง พวกเราทั้งหมดจะแบ่งกันไปตามสัดส่วนของนักเรียน ทั้งหมดต้องทำงานเป็นทีมและไปถึงพื้นที่ปลอดภัยด้วยกัน!” เฉินกวงเหลียงสรุปออกมาในนาทีสุดท้าย

ภายในโรงเรียนตอนนี้มีคนอยู่ประมานเจ็ดร้อยคน ถ้าหากทั้งหมดออกไปอยู่ในพื้นที่อันตรายด้านนอก อัตรารอดชีวิตของพวกเขาจะลดเหลือเพียงสามสิบเปอร์เซ็นเท่านั้น แต่ถ้าหากพวกเขาอยู่ในโรงเรียนต่อไป อาจจะไม่มีใครสามารถเอาชีวิตรอดได้เลยในสถานการณ์เช่นนี้ ภัยพิบัติครั้งนี้ถือได้ว่าน่ากลัวเกินกว่าจะจินตนาการได้!

อาจารย์ทั้งหมดทำงานกันอย่างรวดเร็ว พวกเขาแบ่งนักเรียนออกเป็นทีมเพื่อเฉลี่ยกันไป ทั้งหมดรวมตัวกันอย่างรวดเร็วและเป็นระเบียบอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาที อาจารย์อีกคนหนึ่งซึ่งเป็นนักเวทธาตุลมวิ่งมาด้วยความเหนื่อยล้า เขาตะโกนออกมาเพื่อส่งข่าวให้กับเฉินกวงเหลียง “มีหมาป่าตาเดียวสี่สิบตัวอยู่ที่ภูเขาด้านหลัง!”

“เอาล่ะ รีบหน่อย! พวกเราต้องไปแล้ว ผู้พิทักษ์โรงเรียนจะต้องอยู่ในโรงเรียนจนนาทีสุดท้าย ห้ามปล่อยให้อสูรเวทเข้ามาภายในนี้แม้แต่ตัวเดียว!” เฉินกวงเหลียงตะโกนออกมาด้วยใบหน้าซีดขาว

ใบหน้าของอาจารย์ธาตุลมคนนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อได้ยินประโยคนั้น

‘หมาป่าตาเดียวจำนวนห้าสิบกว่าตัว… แต่ทว่าคุณบอกให้อาจารย์เพียงไม่กี่คนถ่วงเวลาเอาไว้งั้นเหรอ? มันจะทำได้อย่างไรกัน!’

—

ชุ่ยมู่เชิงรีบวิ่งไปที่เด็กนักเรียนห้องคิงส์ของเขาทันที

ความแข็งแกร่งของนักเรียนห้องคิงส์นั้นถือว่าได้เปรียบผู้อื่นอยู่มาก นักเรียนภายในชั้นอื่นยังไม่สามารถใช้คาถาได้อย่างคล่องแคล่วและไม่มีความสามารถที่จะเผชิญหน้ากับอสูรเวทได้เลยแม้แต่น้อย แต่ทว่านักเรียนจำนวนหนึ่งร้อยคนนี้สามารถเผชิญหน้ากับอสูรเวทได้แล้วจากประสบการณ์ที่พวกเขาได้รับ

เมื่อเขากำลังวิ่งเข้ามาภายในห้องเพื่อเรียกนักเรียน ชุ่ยมู่เชิงชนเข้ากับนักเรียนบางคนที่เขารู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก ความดีใจเอ่อล้นขึ้นมาภายในหัวใจของเขาทันที “โม่ฝาน เธอมาได้ยังไง!?”

“ผมหนีออกมาจากอุโมงค์ใต้ดินและโรงเรียนเป็นสถานที่ๆใกล้ที่สุด ตอนนี้พวกเราทั้งหมดจะต้องรีบหนีไป ไม่เช่นนั้นจะมีคนตายเพิ่มขึ้น นี่เป็นคำพูดของรองกัปตันในบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์” โม่ฝานรีบอ้าปากเพื่อหายใจเข้าทันทีในขณะที่เขาบอกกล่าวกับชุ่ยมู่เชิงด้วยความเร็วสูงสุด

“ฉันคิดอย่างนั้นเหมือนกัน พวกเรากำลังจะไปแล้ว!” ชุ่ยมู่เชิงพยักหน้าทันที

“เยี่ยม เราไม่ควรจะล่าช้า ต้องรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด… ผมเพิ่งวิ่งมาจากภูเขาอีกลูกและได้เห็นว่าฝูงหมาป่าตาเดียวอยู่ที่ด้านหลังภูเขา พวกมันมีเยอะมาก ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนกัน!” โม่ฝานกล่าวต่อ

“อืม เราต้องรีบไปให้เร็วที่สุด!” ชุ่ยมู่เชิงตกใจในข่าวที่ได้รับ

ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับโม่ฝานไม่ใช่อสูรเวทนับพันที่กำลังบุกโจมตีเมืองบ่อแห่งนี้ ในสถานที่ก่อนหน้าของเขา… เขาได้พบกับอสูรเวทที่ทรงพลังยิ่งกว่านั้น อีกทั้งตอนนี้ทั้งหมาป่าตาเดียวและหนูตายักษ์ได้โผล่ขึ้นมาอยู่บนพื้นดินอย่างน่าประหลาดใจ ไม่รู้ว่าพวกมันเข้ามาทางไหน ทั้งหมดกำลังวิ่งพล่านไปทั่วเมืองอย่างอิสระ

เช่นนี้หมายความว่าห้องใต้ดินนั้นก็จะไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ในส่วนของสิ่งที่อยู่ใต้ดินทั้งหมดจะถูกหนูตายักษ์จุดเจาะจนไม่เหลือเค้าโครงเดิม!

“เฮ้ พี่ฝาน ฉันดีใจที่ได้เจอพี่อีก! ยอดเยี่ยมมากที่พี่อยู่ตรงนี้!” จางหู่วิ่งเข้ามากระโดดกอดโม่ฝานพร้อมด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

เมื่อคราวก่อนทุกคนล้วนเสียสติเมื่อได้พบเจอกับอสูรเวทในครั้งแรก

แต่ในวันนี้อสูรเวทวิ่งไปมาทั่วเมืองที่พวกเขาอยู่อาศัยและคราบเลือดต่างๆคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ไม่มีผู้ใดสงบจิตใจลงได้จากความหวาดกลัวเหล่านี้ ทั้งหมดมีดวงตาที่แดงก่ำและน้ำที่เอ่อล้นออกมาตลอดเวลา

เหตุการณ์เช่นนี้สำหรับนักเรียนทุกคนล้วนแต่เป็นสิ่งที่น่ากลัวเกินไป อีกทั้งพวกเขายังไม่รู้ถึงสถานการณ์ครอบครัวของตนเอง เช่นนี้ยิ่งทำให้จิตใจของทุกคนดำดิ่งสู่ความโศกเศร้าอย่างง่ายดาย

โม่ฝานหันไปเห็นทุกคนที่กำลังสิ้นหวัง ภายในใจของเขาหดหู่ทันที ภัยพิบัติทางธรรมชาติที่ทั้งหมดได้พบเจอก่อนหน้านี้กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยในทันที อันนี้คือภัยพิบัติจากอสูรเวทที่เหี้ยมโหด แม้ว่าจะมีกองทัพคอยคุ้มกันอยู่ พวกเขาก็ไม่อาจจะทำอะไรได้มากกว่านี้ คนเหล่านี้ไม่สามารถช่วยเหลือตนเองได้อย่างแท้จริง

อู่วฮู๊~~~~~~~~~~~~~~~~

เสียงหอนดังขึ้นอย่างฉับพลันจากสนามบาสหลังโรงเรียน นักเรียนที่นั่งอยู่ใกล้กับหน้าต่างชะเง้อมองออกไปในทันที พวกเขาเห็นหมาป่าตาเดียวกำลังกระโดดลงมาจากภูเขาด้านหลังอย่างต่อเนื่อง พวกมันหยุดยืนอยู่ที่สนามบาสอย่างหยิ่งผยอง!

พื้นปูนถูกบดขยี้ทันทีจากแรงกระแทกของน้ำหนักตัวพวกมัน ดวงตาของหมาป่าตาเดียวค่อยๆมองไปรอบบริเวณ พวกมันได้เห็นกับนักเรียนมากมายที่อยู่ในห้องเรียน ความกระหายถาโถมจิตใจของพวกมันส่งผ่านเป็นจิตสังหารรุนแรงปล่อยออกมาจากดวงตาทันที!

ความน่าหวาดกลัวของพวกมันถูกแทรกซึมเข้าไปในจิตใจทุกคนอย่างรวดเร็ว นักเรียนหญิงบางคนไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้ ทั้งหมดกรีดร้องออกมาอย่างเสียสติ

“อะ-อสูร… เวท!” นักเรียนชายที่ยืนตรงหน้าต่าง กำลังจับจ้องไปที่พวกมันด้วยร่างกายที่สั่นเทาพร้อมใบหน้าซีดขาวด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเทียบกับการเผชิญหน้ากับหมาป่าเวทในคราวก่อน ดูเหมือนว่าหมาป่าตาเดียวจะทวีความน่ากลัวมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่า เมื่อพวกเขาจับจ้องไปที่ดวงตาของมัน ร่างกายของพวกเขาแข็งทื่อและไม่สามารถควบคุมได้ กางเกงของทุกคนล้วนเปียกแฉะ…

••••••••••••••••••••

Facebook Fanpage กดเลย

••••••••••••••••••••

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด