บทที่ 94: หมาป่าปักษาทมิฬ!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 94: หมาป่าปักษาทมิฬ!
สิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เช่นนั้นยืนตระหง่านอยู่ด้านบนสุดของเมืองบ่อ ทุกคนสามารถมองเห็นยอดของศูนย์การค้าเหรียญเงินได้จากทุกมุมทั่วทั้งเมือง นั่นก็หมายความว่าทุกคนจะสามารถมองเห็นอสูรเวทที่ดุร้ายขนาดมหึมาตนนั้นอย่างชัดเจน!
ฉากตรงหน้าทำให้โม่ฝานแทบหยุดหายใจ เขาสูดเอาลมเย็นๆเข้าปอดอย่างเสียสติเมื่อเห็นภาพตรงหน้า มันน่าหวาดกลัวเกินไป!
สิ่งนี้มันเกินกว่าที่เขาคิดไว้ มันเกินกว่าที่เขาจะสามารถจินตนาการถึงได้!
อะไรคือหมาป่าเวท? อะไรคือหมาป่าตาเดียว? อะไรคือหนูโลหิตยักษ์? พวกมันทั้งหมดนี้กลายเป็นตัวตลกทันทีเมื่อเทียบกับอสูรร้ายที่กำลังยืนตระหง่านอยู่บนยอดตึกศูนย์การค้าเหรียญเงิน คำว่าอสูรเวทสำหรับโม่ฝานในตอนนี้ได้ถูกเปลี่ยนแปลงไปโดยสมบูรณ์แล้ว!
มันกำลังอยู่ในดินแดนของมนุษย์! แต่ทำไมเหมือนกับว่ามันกำลังยืนอยู่ในดินแดนของตนเอง มนุษย์ทั้งหลายเป็นเพียงอาหารของพวกมันที่ถูกเลี้ยงไว้ในเมืองแห่งนี้เท่านั้น!
‘นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?’
‘นี่ใช่เมืองบ่อที่ฉันรู้จักรึเปล่า?’
‘อสูรเวทพวกนั้นไม่ได้ถูกเนรเทศให้เข้าไปอยู่ในป่าลึกงั้นเหรอ? สิ่งที่อยู่ในตำราล้วนแต่ลวงหลอกงั้นหรือ? บุคคลที่ปกครองโลกใบนี้นั้นไม่ใช่มนุษย์แต่กลับเป็นเหล่าอสูรเวทเหล่านี้!’
‘นี่มันฝันร้ายชัดๆ นี่มันไม่ใช่โลกมนุษย์!’ ร่างกายของโม่ฝานสั่นสะท้านจากความหวาดกลัวที่ผุดขึ้นมาในจิตใจ!
“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?” โม่ฝานพูดออกมาเบาๆหลังจากที่ติดอยู่ในห้วงความคิดมาเนิ่นนาน
ก่อนหน้านี้เขานั้นอยู่ใต้เท้าของอสูรกายตนนั้น ถ้าหากเขาไม่ได้หลบหนีออกมาทางอุโมงค์ลับเมื่อครู่ เขาจะตายตกอยู่ในสถานที่แห่งนั้นหรือไม่?
“หมาป่าปักษาทมิฬ… อสูรเวทระดับผู้นำ! มันกำลังเรียกอสูรเวทหลายร้อยตัวด้วยเสียงหอนที่ทรงพลังนั้น… บุคลเดียวที่สามารถจะเอาชีวิตรอดจากการโจมตีในครั้งนี้ได้มีเพียงคนเดียว หัวหน้ากองทัพจ้านคง!” หลินหยูซินกล่าวออกมาอย่างแข็งกร้าว
“อะ-อสูรเวทระดับผู้นำ?” โม่ฝานโต้กลับอย่างไม่เชื่อหูตนเอง
ภายในการทำงานของหน่วยล่าล้างเมือง โม่ฝานนั้นได้เรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายซึ่งมันไม่ได้อยู่ในตำราเรียนของเขา อาหารอันโอชะของอสูรเวทนั้นถูกแบ่งออกเป็นระดับแตกต่างกันออกไป นั้นขึ้นอยู่กับว่ามันถูกพัฒนาไปถึงขั้นไหน
ทั้งหมาป่าเวท หนูตายักษ์ หมาป่าตาเดียว ทั้งหมดที่เขาเคยพบเจอล้วนแต่เป็นอสูรระดับต่ำที่สุด!
ซึ่งเพียงแค่อสูรระดับล่างสุดนั้นก็เปรียบกับเครื่องจักรสังหารในสายตาของบุคคลทั่วไป เพียงแค่นี้พวกเขาก็ไม่อาจปกป้องตนเองได้เลยแม้แต่น้อย!
“หนูโลหิตยักษ์ที่เธอเห็นในอุโมงค์นั้นเป็นอสูรเวทระดับทหาร ซึ่งหมาป่าปักษาทมิฬนี้อยู่ในระดับผู้นำและสามารถควบคุมกองทัพอสูรได้ มันจึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่เมืองแห่งนี้เปิดการแจ้งเตือนรหัสสีแดง นอกจากตัวมันแล้วยังมีหมาป่าเวทสามตาอยู่ที่รอบเมืองอีกกว่าสามร้อยตัว อีกทั้งยังมีหมาป่าตาเดียวอีกกว่าพันตัว! ในตอนนี้กองทัพสามารถป้องกันได้อย่างจำกัดมาก เช่นนี้อสูรเวทนับพันตัวได้เข้ายึดครองเมืองบ่อแห่งนี้ สมาคมนักฆ่าของเติ้งข่ายได้ประกาศให้นักเวททุกคนปิดกั้นเส้นทางของพวกมันให้ได้มากที่สุดและสังหารพวกมันให้สิ้นซาก!” หลินหยูซินกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ทำไมอสูรเวทจำนวนมากจึงได้พุ่งเข้าโจมตีเมืองบ่อ?” โม่ฝานถามออกไปอย่างไม่เข้าใจ
“กลุ่มศาสตร์มืด… มันเป็นผลงานชิ้นโบแดงของคนจากกลุ่มศาสตร์มืด!” หลินหยูซินกล่าว
กลุ่มศาสตร์มืด?
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่โม่ฝานได้ยินชื่อองค์กรนี้!
“พวกเขาสามารถสรรสร้างน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ขึ้นมาได้ แต่ทว่าผลลัพธ์ของมันกลับตรงกันข้ามกันอย่างสิ้นเชิง แต่ทว่าน้ำชนิดนั้นสามารถกระตุ้นความโหดร้ายในอสูรเวทได้ มันจะส่งผลให้เหล่าอสูรไม่สามารถควบคุมตนเองได้พร้อมทั้งออกอาละวาด ตอนนี้เราไม่รู้ว่ากลุ่มศาสตร์มืดสามารถดึงดูดให้หมาป่าเวทเหล่านี้มุ่งหน้ามาที่เมืองบ่อได้อย่างไร แต่เรารู้คือพวกมันใช้น้ำเหล่านี้ปะปนมากับฝนที่โหมกระหน่ำ สิ่งพวกนั้นจะเป็นเครื่องมือช่วยเร่งปฏิกริยาต่างๆให้อสูรเวทดุร้ายมากยิ่งขึ้น เช่นนี้อสูรเวททั้งหมดจึงพุ่งเข้าโจมตีเมืองบ่อแห่งนี้อย่างโหดเหี้ยม!” หลินหยูซินอธิบาย
ย้อนกลับไปเมื่อครั้งที่หลินหยูซินนั้นได้ค้นพบกับน้ำชนิดนั้น เธอไม่ได้นึกถึงประเด็นตรงนี้เลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อหายนะได้มาถึง สิ่งนี้ทำให้ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยความหนาวสั่นและเยือกเย็นอย่างหวาดกลัว!
แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้นั้นพวกมันได้วางแผนกันมาเป็นเวลานาน ใครบางคนต้องการใช้อสูรเวทเหล่านี้เมื่อสังหารหมู่เมืองบ่ออย่างเลือดเย็น!
กองกำลังเดียวที่โหดเหี้ยมได้เกินมนุษย์มีเพียงผู้เดียวนั่นก็คือกลุ่มศาสตร์มืด!
“แล้ว…สถานการณ์ตอนนี้ล่ะ?” โม่ฝานถามออกไปอย่างพยายามสงบสติ
“เป้าหมายของพวกมันคือการทำลายเมืองบ่อให้สิ้นซาก มันต้องการให้เมืองแห่งนี้กลายเป็นนรกที่อยู่บนพื้นดิน… แม้ว่าหมาป่าปักษาทมิฬจะแข็งแกร่งอย่างมาก แต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเมืองบ่อให้กลายเป็นโรงฆ่าสัตว์ได้ในหนึ่งหรือสองวันหรอก แต่ทว่าถ้าหากเมืองบ่อจะต้องพบเจอกับอสูรเวทระดับผู้นำอีก ก็คงไม่อาจทำอะไรได้มากนัก สุดท้ายแล้วเมื่อกำลังเสริมได้มาถึง ตอนนั้นก็อาจจะไม่เหลืออะไรอยู่เลย…” หลินหยูซินกล่าวออกมาด้วยสายตาที่เย็นชา
โม่ฝานเงียบ… ในหัวของเขาเงียบสงัด… ในใจเงียบสนิท… ทุกอย่างว่างเปล่า…
เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหายนะที่น่าหวาดหวั่นเช่นนี้ โม่ฝานทำได้เพียงอย่างเดียวคือการวิ่งหนีออกไปเท่านั้น ไม่มีอะไรเลยที่เขาจะสามารถทำได้ในตอนนี้!
“โม่ฝาน ตอนนี้เธอมีสองสิ่งที่ต้องทำ หนึ่ง! ปกป้องน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ ห้ามให้มันไปอยู่ในมือของผู้อื่นโดยเด็ดขาดไม่ว่าอย่างไรก็ตาม! ฉันคิดว่ากลุ่มศาสตร์มืดจำเป็นจะต้องใช้น้ำพุนี้อย่างเร่งด่วน พวกมันจะทำทุกอย่างเพื่อคว้ามันไป” หลินหยูซินกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึมพร้อมกับมองไปที่โม่ฝานด้วยใบหน้าจริงจัง
“แล้วอย่างที่สองล่ะ?” โม่ฝานถามกลับ
“เธอต้องมีชีวิตรอดจากหายนะครั้งนี้ให้ได้ สถานะของฉันไม่ได้ดีอะไรมากนัก พวกมันย่อมไม่เชื่อถือแน่ว่าน้ำพุจะอยู่กับฉัน ดังนั้นในตอนนี้ฉันจะถ่วงเวลาพวกมันไว้ให้นานที่สุด สิ่งที่เธอต้องทำก็คือซ่อนตัวอยู่กับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นี้ให้นานที่สุด อย่าให้กลุ่มศาสตร์มืดค้นพบตัวเธอและฉกฉวยมันไปเป็นอันขาด!” หลินหยูซินกล่าว
ในตอนนี้หายในหัวใจของโม่ฝานเต็มไปด้วยถ้อยคำนับล้านที่ไม่สามารถเอ่ยออกไปได้!
‘แล้วทำไมคุณถึงเอาสิ่งสำคัญเช่นนี้มาใส่มือของฉันล่ะ!!?!’
หลินหยูซินเห็นถึงความลังเลปรากฏบนใบหน้าของโม่ฝาน สายตาของเธอสั่นไหวเล็กน้อยแต่เธอนั้นไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากมองผ่านไปและไม่ได้กล่าวอะไรต่อ
หลินหยูซินจัดชุดเครื่องแบบของเธอให้เข้าที่พร้อมกับมัดผมที่ยุ่งเหยิงให้มันเป็นระเบียบ…
เธอสวมหมวกอย่างเด็ดเดี่ยวด้วยจิตวิญญาณที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความกล้าหาญ จากนั้นเธอหันหน้าเข้าหาเมืองที่เต็มไปด้วยอสูรร้ายและกลิ่นเลือดคละคลุ้ง ในขณะที่เธอวิ่งออกไปเธอหันหลังกลับมาหาโม่ฝานพร้อมกล่าว “ฉันจะจัดการกลุ่มศาสตร์มืดเอง ตราบใดที่เธอไม่ทำตัวโง่เขลาและพาตัวเองออกมาพบกับอันตราย เธอจะปลอดภัย!”
หลังจากพูดจบ หลินหยูซินหายตัวไปอย่างรวดเร็วท่ามกลางพายุฝนที่ถาโถม
ระหว่างที่กำลังวิ่ง หลินหยูซินไม่ได้หันกลับไปมองเขาอีกเลย…
เธอรู้ว่าไม่ใช่ทุกคนจะมีหัวใจที่เปี่ยมคุณธรรม แต่เธอเชื่อว่าทุกคนนั้นพร้อมจะสละชีวิตเพื่อปกป้องอะไรสักอย่าง น้องสาวของเธอกลายเป็นเหยื่อรายแรกของแผนการเหล่านี้และสิ่งที่เธอจำเป็นต้องปกป้องก็คือน้ำพุศักดิ์สิทธิ์… เธอจะปกป้องมันด้วยชีวิต!
—
โม่ฝานกำลังตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างใจหาย เขายืนมองหลินหยูซินที่วิ่งออกไปไกลลับตา ซึ่งในตอนนี้สมองของเขาว่างเปล่าอย่างไม่รู้จะกล่าวอะไรออกมา
น่าเสียดายที่โม่ฝานนั้นไม่เหลือเวลาให้คิดอะไรอีกต่อไป ตำแหน่งของเขาในตอนนี้มองเห็นกลุ่มหนึ่งกำลังวิ่งอยู่บนภูเขาด้านหลังของโรงเรียนมัธยมเวทมนตร์เทียนหลาน…
ร่างกายของพวกมันนั้นแข็งแกร่งและสามารถล้มต้นไม้ใหญ่ที่ขวางทางได้อย่างง่ายดาย…
หมาป่าเหล่านั้นกำลังวิ่งไปมาอย่างอิสระ ราวกับพวกมันกำลังวิ่งอยู่ในคอกแกะไร้รั้ว ความหิวกระหายที่จะสังหารของพวกมันนั้นสังเกตได้อย่างง่ายดายจากความเร็วที่พวกมันวิ่ง!
‘บัดซบ ที่โรงเรียนเต็มไปด้วยอสูรเวทวิ่งพล่านอยู่งั้นเหรอ พวกมันมีเยอะเกินไปซะด้วย!’
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
