GE327 ยอมเป็นทาส [ฟรี]
ราตรีผันผ่าน บรรยากาศแห่งความสุขอบอวนภายในถ้ำ
สนมอสูรทั้ง 10 มี 9 คนที่ถูกหนิงฝานดูดซับพลังจนเหลือเพียงขอบเขตแก่นทองคำ จากนั้นประทับตราวิญญาณพวกนางแล้วเก็บเข้าแหวนกระถางไป เพื่อให้เย่หลิงและชุ่ยหลิงฝึกฝนพวกนาง
จะเหลือก็เพียงน่าหลานจื่อที่แม้จะเสียพรหมจรรย์ แต่ระดับพลังของนางยังอยู่เหมือนเดิม
“ราชาอสูรเป็นสตรี… มีเพียงผู้เป็นนายของเผ่าพันธุ์เท่านั้นที่จะแก้คำสาปได้...”
“ลู่เป่ยคือนายแห่งเผ่าพันธุ์หรือไม่ข้าไม่มั่นใจ… แต่หากเขาเป็นจริงๆ ก็มีเพียงแต่เขาที่ช่วยดวงจิตของน้องสาวข้าได้”
“ข้ามีน้องสาวนามน่าหลานหลิง...”
สิ่งที่อยู่ภายในใจของนางสะท้อนอยู่ภายในทะเลสิของหนิงฝานซ้ำแล้วซ้ำเล่า
เดิมทีเขาเพียงต้องการทราบข้อมูลของวังราชาอสูร แต่กลายเป็นว่า เขาได้รู้ถึงข้อมูลที่คาดไม่ถึงเข้า
“ราชาอสูรเป็นสตรี? นางยังเรียกขานข้าว่าผู้นำเผ่าพันธุ์… มีเพียงผู้นำเผ่าพันธุ์เท่านั้นที่ลบคำสาปของเผ่าพันธุ์นางได้… มีเพียงผู้นำเผ่าพันธุ์เท่านั้นที่ควบคุมราชาอสูรได้… ผู้นำเผ่าพันธุ์คืออะไร ทำไมนางถึงเรียกขานข้าแบบนั้น? หรือเป็นเพราะข้ามีโลหิตของเผ่าพันธุ์ฟู่ลี่? เรื่องราวช่างซับซ้อน”
หนิงฝานนั่งอยู่ข้างเตียงพลางนำอาภรณ์ห่มคลุมร่างของน่าหลานจื่อไว้
หากนางตื่น เขาจึงจะได้ความลับจากปากนาง… นับเป็นครั้งแรกที่หนิงฝานปราณีศัตรู เพียงพรากพรหมจรรย์แต่ไม่ได้ดูซับพลังของนาง
เหตุที่เป็นเช่นนั้นอาจเป็นเพราะหนิงฝานหวั่นไหวกับความรู้สึกของนาง
“ถ้าเก็บนางไว้ นางทีอาจเป็นประโยชน์ในอนาคต ถ้าข้ารู้ว่าผู้นำเผ่าพันธุ์คืออะไร บางทีข้าอาจขึ้นครองวังราชาอสูรได้ไม่ยาก และเมื่อถึงยามนั้น ข้าจะกลายเป็นตัวตนที่ยิ่งใหญ่แห่งเผ่าพันธุ์อสูร… นางคิดว่าข้าเป็นผู้นำเผ่าพันธุ์ จึงยอมทุ่มทุกสิ่งให้ คาดไม่ถึงว่าจะได้ทาสที่ซื่อสัตย์มาอีกคน ถ้าข้าได้วิชาลับของนางมา แค่ใช้ดวงตาก็สังหารศัตรูได้”
หนิงฝานจ้องมองน่าหลานจื่อพลางขบคิด… 9 ใน 10 ของเหตุผลที่จะเก็บนางไว้ คือนางจะเป็นประโยชน์ในอนาคต แต่อีก 1 ส่วนที่เหลือคือความเห็นใจในตัวนาง
อีก 1 ส่วนที่เหลือ
“มิน่านางถึงได้มีนิสัยเย่อหยิ่งและต่อต้านบุรุษ ที่แท้นางได้ประสบกับชะตากรรมที่เลวร้าย”
หนิงฝานลูบสัมผัสใบหน้านางเบาๆ ยามนี้ตาบอด เป็นผลมาจารการใช้วิชาลับเพื่อหวังแลกชีวิตกับตน
“เจ้ายอมทำทุกสิ่งเพื่อน้องสาวของเจ้า เจ้าเป็นพี่สาวที่ดี… แต่ข้าไม่ใช่พี่ชายที่ดี...”
“ข้าโหดเหี้ยมและไม่ปราณีศัตรู ข้าสังหารพวกมันมากกว่าจะเก็บไว้เป็นข้ารับใช้...”
หนิงฝานลูบสัมผัสเรือนร่างของนางอย่างนุ่มนวล นางเป็นเพียงสตรีที่แสนบอบบาง มิได้มีเรือนร่างอวบอิ่มเฉกเช่นสตรีนางอื่น ซ้ำยังผ่านเรื่องที่เจ็บช้ำมามาก
ในระหว่างที่สัมผัสกายนางอยู่นั้น ดวงตานางสั่นไหว พร้อมกับที่นางค่อยๆได้สติ
นางตาบอดมองไม่เห็นหนิงฝาน แต่นางสัมผัสได้ถึงมือที่กำลังลูบสัมผัสกายนาง
มือข้างนั้นเคลื่อนไปทั่วกาย สัมผัสหน้าอก บั้นท้าย ท้องน้อง กระทั่งลงไปถึงจุดสงวน ตัวนางที่ได้สติทำได้เพียงอดทน เพราะเมื่อนางยอมรับหนิงฝานเป็นผู้นำเผ่าพันธุ์แล้ว นางก็ตัดสินใจว่าจะยอมเขาทุกสิ่ง
แต่ที่ทำให้นางรู้สึกแปลกใจนั้น เป็นเพราะระดับพลังของนางยังคงเท่าเดิม แม้ว่านางจะสูญเสียพรหมจรรย์แล้วก็ตาม
“อื้ม~”
เมื่อสัมผัสเรือนร่างของนางนานเข้า นางเริ่มทนไม่ไม่ได้ หนิงฝานเองก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่นั้น เขาปลดอาภรณ์ของตนอีกครั้ง แล้วแนบกายลงสัมผัสร่างของนาง
เขาอยากพิสูจน์ว่านางจะขัดขืนเขาหรือเปล่า และอยากรู้ว่านางจะทนเขาได้ขนาดไหน
ดังนั้นเขาจึงสอดใส่บางสิ่งเข้าไปในจุดสงวนนาง แม้จะเจ็บ แต่นางก็กัดฟันทน
สายลมเย็นพัดพา แต่ร่างกายของทั้งสองยังแนบชิด หนิงฝานขยับกายสอดใส่ นำพาความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย พร้อมกับความร้อนรุ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่าง
“ทำไมเจ้าถึงไม่ขัดขืน?” หลังจากร่วมรักอยู่กับนางอย่างชั่วครู่ เขากลับหยุดและกล่าวถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ที่ข้ายอมเป็นทาสของนายท่าน เพราะข้ามีเรื่องอยากจะขอให้ท่านช่วย… ไม่ว่านายท่านต้องการอะไร ข้าจะยอมทุกสิ่ง” น่าหลานจื่อกล่าว
“เจ้าจะขอให้ข้าช่วยน้องสาวของเจ้าใช่หรือเปล่า?”
“ท่าน… ท่านรู้ได้ยังไง!” นางตกใจ แต่ในขระเดียวกัน หนิงฝานก็ขยับให้บางสิ่งเข้าไปในร่างกายของลึกขึ้น
“ผู้นำเผ่าพันธุ์คืออะไร?” หนิงฝานกล่าวถามพลางขมวดคิ้ว
“หากท่านรับปากว่าจะช่วยเหลือน้องสาวข้า แล้วข้าจะบอก” นางพยายามสงบใจและกล่าว
“เจ้าไม่มีสิทธิ์มาต่อรอง… ข้าจะดูดซับพลัง อ่านความ และสังหารเจ้าทิ้งก็ได้!”
หนิงฝานกล่าวพลางกระตุ้นสร้อยหยินหยาง
ชั่วพริบตานั้น น่าหลานจื่อก็บอกความลับเกี่ยวกับเรื่องของผู้นำเผ่าพันธุ์ทั้งหมด
หนิงฝานยิ้มอย่างชั่วร้าย “ที่แท้ผู้นำเผ่าพันธุ์คือราชาอสูรรุ่นแรก ผู้ที่กุมอำนาจของวังราชาอสูรทั้งหมด!”
น่าหลานจื่อตกตะลึง แม้นางจะรู้ตัวว่าถูกวิชาลับของหนิงฝานก็สายเกินไปแล้ว
“ท่าน… ท่านอ่านความคิดข้า!” เดิมทีนางจะใช่เรื่องนี้เป็นข้อต่อรองกับหนิงฝาน แต่ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้แล้ว
“ฮึ่ม! ในเมื่อเจ้าตกอยู่ในเงื้อมมือข้า ข้าไม่จำเป็นต้องอ่านความทรงและสังหารเจ้า ข้าก็ล้วงความลับจากตัวเจ้าได้ทั้งหมด… สำหรับเจ้าแล้ว ตอนนี้สิ่งที่เป็นประโยชน์กับข้ามีเพียงพลังของเจ้า!”
“ข้าคง… ไม่มีค่าสำหรับท่านแล้ว” นางกล่าวพึมพัม นางรู้ว่าชะตากรรมที่นางต้องเผชิญต่อจากนี้จะเป็นเช่นใด… คงจะต้องถูกหนิงฝานดูดซับพลังจนตาย นางไม่เก่งพอที่จะขอให้หนิงฝานช่วยน้องสาวได้
[ ** ประกาศ หนิงฝาน มีเว็บส่วนตัวแล้วครับ https://laosoofung.com/
มีการขายเหมือนที่นี่ แต่ราคาถูกกว่าเพียงตอนละ 1.5 บาท หากสนใจเชิญได้ที่เว็บ https://laosoofung.com/
หรือแฟนเพจ "ผู้ใหญ่บ้านเล่าสู่ฟัง" ข้างล่างครับ
“ไม่… ข้ายังมีค่าพอที่ท่านจะช่วยน้องข้าเป็นการแลกเปลี่ยนได้อยู่” น่าหลานจื่อกล่าวอย่างหนักแน่น
“เจ้ามีอะไร!” หนิงฝานเชยคางนางพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
ด้วยนิสัยของนาง นางไม่มีทางร้องขอผู้ใด แต่เพื่อน้องสาวแล้ว นางถึงกลับยอมทำทุกสิ่ง
“ข้าจะเป็นสตรีของท่าน ข้าจะมอบทั้งกายและใจให้ท่านเพียงผู้เดียว!” นางครุ่นคิดแต่ก็คิดไม่ออกว่าจะมอบสิ่งใดให้ จึงกล่าวว่าจะมอบทั้งกายและใจให้แทน
“ดวงตาเจ้าจะกลับมามองเห็นได้อีกหรือเปล่า? หากจะนำเจ้ามาเป็นผู้ติดตาม ข้าเองก็มีผู้ติดตามอยู่มากมาย เพียงแต่สิ่งที่ข้าสนใจในตัวเจ้าคือวิชาเนตรของเจ้า”
“ดวงตาข้าไม่อาจกลับมามองเห็นได้อีก… วิชาเนตรหรือวิชาผนึกของข้าเป็นวิชาที่น่าสะพรึงกลัว เหล่าเผ่าพันธุ์จักรพรรดิเห็นว่าเป็นภัย จึงร่วมมือกันกำจัดพวกข้า… แต่ถึงวิชาเนตรของพวกข้าจะน่าสะพรึงกลัว แต่ก็ต้องจ่ายค่าตอบแทนที่เท่าเทียม ดังนั้นดวงตาของข้าจึงบอดสนิท ไม่สามารถใช้วิชาเนตรได้อีกตลอดชีวิต”
นางโศกเศร้า แม้นางจะยอมมอบกายและใจให้ แต่ยังไม่พอให้หนิงฝานสนใจในตัวนาง
เดิมทีหนิงฝานชอบที่นางแข็งแกร่ง แต่นางก็คิดใช้ความแข็งแกร่งนั้นหมายเอาชีวิตเขา
“ข้าคงไม่มีค่ากับเขาอีกแล้ว… สุดท้ายข้าคงต้องตาย และไม่มีโอกาสได้ช่วยหลิงเอ๋อร์อีก”
“ไม่! ข้าจะยอมแพ้ไม่ได้ หลิงเอ๋อร์ร่ำไห้ เฝ้าคอยให้ข้าไปช่วยอยู่ทุกวัน”
หนิงฝานจ้องมองสีหน้าของนางไม่วางตา
นางขบริมฝีปากแน่ สีหน้าราวกับไม่ยอมรับที่ผลจะออกมาเป็นแบบนี้
เพื่อน้องสาวนางแล้ว นางต้องทำให้หนิงฝานเห็นคุณค่าในตัวนางให้ได้
“เช่นนั้นข้าจะทำให้ท่านพอใจ...”
ความกล้าหาญนางเพิ่มพูน เปลี่ยนเป็นฝ่ายรุกหนิงฝานอย่างเร่าร้อน
เอวโยกขยับอย่างพลิ้วไหวราวกับงู สองมือโอบกอดหนิงฝาน ริมฝีปากประกบและจูบอย่างดูดดื่ม
“ต่อให้ท่านไม่ยอมช่วยหลิงเอ๋อร์ แต่ข้าขอให้ท่านไว้ชีวิตข้า… ข้าจะตายไม่ได้!”
ไม่ว่านางจะทำดีขนาดไหน แต่หนิงฝานกลับไม่รู้สึกยินดี เพราะที่นางทำทั้งหมดนั้นก็เพื่อน้องสาวของนาง
หนิงฝานลุกขึ้นพลางผละออกจากตัวนาง สวมอาภรณ์และมุ่งตรงไปยังปากถ้ำ
นางตกตะลึงกับการกระทำของหนิงฝาน “ท่านไม่พอใจตัวข้าเหรอ… อย่าไป… อย่าไปจากข้า! ข้าจะตั้งใจทำให้ดีกว่านี้!”
ดวงตาของนางมืดบอดสนิท ไร้ซึ่งดวงตาที่เย่อหยิ่งและเด็ดเดี่ยวเฉกเช่นอดีต นางเสียใจและสิ้นหวังอย่างที่สุด นางทำได้เพียงตะเกียกตะกายตามหนิงฝานออกไป
“อย่าฆ่าข้าเลย… ข้าจะตายไม่ได้...” นางคิดถึงผู้เป็นน้องสาว ยิ่งรู้ว่าตนไม่อาจช่วยได้ นางยิ่งเจ็บปวดราวกับถูกมีดกรีดใจ
“ท่านพี่… เหตุใดท่านถึงไม่ช่วยข้า...” เสียงและใบหน้าของน้องสาวสะท้อนซ้ำแล้วซ้ำเล่าในทะเลสติ
เรือนร่างขาวนวลราวหิมะ ตะเกียกตะกายฝ่าหิมะที่หนาวเหน็บ แต่สุดท้ายนางก็ไม่อาจขยับกายได้อีก
นางสูญสิ้นเรี่ยวแรง ไม่อาจติดตามหนิงฝานได้อีก แต่แล้วแขนคู่หนึ่งก็ได้โอบกอดนางไว้
“ข้าไม่เคยสังหารกระถางขัดเกลา หากเจ้าเชื่อฟังข้า”
หนิงฝานกอดนางไว้แนบกาย แม้ว่าเอาจะไม่ใช่คนที่มีเมตตา แต่ตัวนางในยามนี้ ทำให้เขารู้สึกราวกับเห็นตนเองในอดีต
ตัวเขาโชคดีที่พบจื่อเฮ่อและหานหยวนจี๋ แต่น่าหลานจื่อในยามนี้ กลับมีเพียงหิมะที่หนาวเหน็บข้างกาย
“ท่านไม่ฆ่าข้าเหรอ?” นางไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนเองได้ยิน
ปีศาจร้ายที่พรากชีวิตไปมากมายนับไม่ถ้วน กลับจะยอมปล่อยนางไป
“เจ้าจงรู้ไว้ว่าข้าพอใจกับวิชาเนตรของเจ้ามาก ที่สำคัญ เจ้ายอมเป็นทาสข้าด้วยความเต็มใจ ในอนาคตหากเจ้าพักดีกับข้า ข้าอาจจะไปเยือนวังราชาอสูรเพื่อหาวิธีช่วยเหลือน้องของเจ้า...”
“จริงเหรอ?” นางอุทานด้วยความดีใจ
เงื่อนไขของหนิงฝานไม่ได้ยากที่จะทำ
การยอมเป็นทาสอย่างเต็มใจนั้นเป็นสิ่งที่หาได้ยาก ไม่สามารถใช้สมบัติใดแลกเปลี่ยน
นางรู้ว่าหากยอมเป็นทาสให้หนิงฝานแล้ว นางจะให้บุรุษใดสัมผัสกายไม่ได้อีก
แต่เพื่อน้องสาวแล้ว นางยอมทำ!
“ข้าน่าหลานจื่อจะยอมเป็นของท่านแต่เพียงผู้เดียว...” นางเอื้อมมือควานหา สัมสัมไล่จากขาขึ้นไปยังบางสิ่ง จากนั้นอ้าปากและอมมันเข้าไป
“นายท่าน… รู้สึกดีหรือเปล่า...”
“อืม...” หนิงฝานกล่าวอย่างผ่อนคลาย
ในขณะที่น่าหลานจื่อทำหน้าที่ของตนอยู่นั้น หลั่วโยว่กลับกล่าวขึ้น
“น้องข้า… เจ้าโชคดีจริงๆที่ได้สตรีของเผ่ากาเหว่าเป็นทาส… ข้าหล่ะอิจฉาจริงๆ...”
“อิจฉาอะไรกัน? หรือว่าท่านอยากทำให้ข้าเหมือนนาง?”
“ฮึ่ม! เจ้ากล้านะที่ล้อข้าเล่นแบบนี้! ข้าจะบอกอะไรเจ้าให้ นอกจากเผ่ากาเหว่าของนางจะเด่นเรื่องวิชาเนตรแล้ว ยังเด่นเรื่องวิชาลิ้นด้วย! วิชาลิ้นของเผ่ากาเหว่าคือวิชาขัดเกลาผสานชั้นดี เจ้าสมควรใช้โอกาสนี้โคจรวิชาแปลงหยินหยางไปด้วย บางทีเจ้าอาจทะลวงขอบเขตที่ 3 และช่วยข้าออกมาได้” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“วิชาลิ้น...” หนิงฝานรู้สึกสนใจ แต่แล้วเมื่อผ่านไปถึงชั่วธูปไหม้หมดดอก ของเหลวในกายหนิงฝานกลับทะลักเต็มปากน่าหลานจื่อ จนนางต้องเร่งเอามือปิดปาก...แล้วกลืนมันลงไปทั้งหมด!
“นายท่านพอใจหรือเปล่า...”
“ข้าพอใจ!”
หนิงฝานโคจรวิชาแปลงหยินหยางไปด้วย ทำให้มันยกระดับไปไม่น้อย
เมื่อได้ยินว่าหนิงฝานพึงพอใจ นางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“ดีแล้ว… เชิญนายท่านประทับตราวิญญาณข้าเถอะ”
“อืม… หลังจากประทับตราวิญญาณเสร็จ ข้าให้เจ้าได้พัก แม้ระดับพลังของเจ้ายังอยู่ แต่ดวงตาของเจ้าเสียหาย พลังก็เหลือไม่มาก ข้าจะให้ชุ่ยหลิงและเยว่หลิงดูแลเจ้า”
“อืม...” นางอิงกายพิงหนิงฝาน ตัวนางในยามนี้ ไม่ใช่สตรีที่เย่อหยิ่งเฉกเช่นอดีตอีกแล้ว
“หากนายท่านยอมช่วยข้า… ไม่ว่าสิ่งใดข้าก็จะทำ”
ตั้งแต่เกิดมา นางไม่อาจเลือกชะตากรรม แต่ตอนนี้ นางพยายามทุกวิธีเพื่อให้คนยังมีชีวิตต่อไป...
