บทที่ 86: การต่อสู้ของเหล่าขั้วอำนาจ!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 86: การต่อสู้ของเหล่าขั้วอำนาจ!
“พี่ใหญ่ หยู่อั๋นยังนอนอยู่ตรงนั้น!” มู่เห่อพยายามเตือนสติของมู่โจวอวิ๋น
ใบหน้าของมู่โจวอวิ๋นมืดลงในทันที
บัดซบ เขาเกือบลืมไปสนิทว่านี่คือพิธีวันเกิดของบุตรชายเขา! พิธีที่เขาจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่กลายเป็นเวทีแสดงความสามารถของโม่ฝานต่อเมืองบ่อ!
สิ่งที่เลวร้ายที่สุดในตอนนี้ก็คือเขาพ่ายแพ้ต่อการประลองเวทในครั้งนี้ ซึ่งนั่นหมายความว่ามู่โจวอวิ๋นจะต้องขอโทษพ่อลูกคู่นี้ต่อหน้าของแขกผู้ชมทั้งหมด!
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เลือดลมของมู่โจวอวิ๋นเริ่มเดือดพล่าน เขารู้สึกแน่นในอกจนแทบจะเป็นลมกับเหตุการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่
—
ภายในสนามประลอง… โม่ฝานรู้สึกเหมือนกับมองหมาข้างถนนที่นอนคอพับอยู่ตรงนั้น… หมาตัวนั้นถูกสายฟ้าฟาดจนสิ้นฤทธิ์!
‘ตระกูลงั้นเหรอ แกพูดกับฉันเกี่ยวกับตระกูลของตัวเองใช่ไหมนะเมื่อกี้? หึ ตอนนี้ฉันเผลอใช้สายฟ้าฟาดหมาของคนรวยไปแล้วล่ะสิ!’
ขณะนั้นโม่ฝานหันหลังพร้อมกับเดินไปยังที่นั่งใหญ่ตรงกลาง
ผลลัพธ์ในตอนนี้ชัดเจนอย่างมาก …เขาชนะ!
ทุกคนยังคงตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ โม่ฝานนั้นสับสนในการกระทำของมู่โจวอวิ๋นด้วยเช่นกัน
เป็นอย่างที่เขาคาดหวัง ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์นั้นราวกับจะกระอักเลือดตายอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขามืดบอดสนิทอย่างหดหู่
“พ่อของฉันน่ะทำให้คุณดูแล้วหนิ ทำไมตาเฒ่าอย่างคุณถึงไม่รู้ล่ะว่าจะต้องทำยังไงต่อไป?” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างเย็นชาพร้อมจ้องใบหน้าของมู่โจวอวิ๋นอย่างไม่แยแส
‘ฉันรอวันนี้มานาน! รอมันมานานหลายปี! วันนี้บุคคลใหญ่โตจากเมืองบ่อได้มารวมตัวกัน เอาล่ะ ฉันนี่แหละจะทำให้เฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างแกได้รู้สึกถึงความโกรธของฉันในวันนั้น!’
ใบหน้าของมู่โจวอวิ๋นกระตุกอย่างรุนแรงเมื่อได้ยินเช่นนั้น
ในความจริงแล้วมู่โจวอวิ๋นนั้นเกรงกลัวว่าโม่ฝานจะสามารถพลิกผันชะตาของตนเองได้ เขาจึงมอบเกราะไหมน้ำแข็งไว้ให้หยู่อั๋นเพื่อป้องกัน แต่ทว่ามู่โจวอวิ๋นนั้นไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าโม่ฝานจะเป็นนักเวทธาตุคู่เช่นนี้ อีกทั้งสายฟ้าของเขายังอยู่ในระดับสามอีกด้วย!
พิธีที่เขาจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่อย่างนี้กลับกลายเป็นเวทีแสดงความสามารถที่ทำให้ทั่วทั้งโลกตกตะลึง เหมือนกับว่าเขากำลังจัดการงานแต่งงานให้กับเด็กคนอื่นที่ไม่ใช่ลูกของตนเอง เช่นนี้ราวกับบนศีรษะของเขาเต็มไปด้วยเขายาวโค้งงออย่างโง่งม!
“เรื่องนั้น… ไม่ต้องกังวล ไม่ต้องกังวลไป คุณชายใหญ่มู่โจวอวิ๋นนั้นคอยดูแลพวกเรามาตลอด โม่ฝานปล่อยให้มันผ่านไปเถอะนะ” โม่เซี่ยจิงนั้นเป็นคนดีและเต็มไปด้วยความซื่อสัตย์ การที่มู่โจวอวิ๋นจะต้องคุกเข่าและขอโทษบุคคลต่ำต้อยเช่นเขาแน่นอนว่ามันยิ่งกว่าการสังหารเขาทิ้งเสียอีก ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คือบุคคลสำคัญของเมืองบ่อ
“ใช่แล้ว แค่ลืมมันไปเถิด พวกเราทุกคนล้วนแต่สูญเสียมามากในตอนนี้ควรจะจบมันได้แล้วล่ะ” มู่เห่อกระโดดเข้ามาร่วมวงอย่างรวดเร็ว ทัศนคติของเขานั้นเปลี่ยนไปจากเดิมมาก เขาเต็มไปด้วยความเป็นมิตรที่ล้นเอ่อออกมา
‘แค่ลืมมันไปงั้นเหรอ?’
‘บัดซบ ถ้าหากไอ้เฒ่ามู่โจวอวิ๋นนี้คิดที่จะปล่อยฉันไปตั้งแต่แรก ฉันก็ไม่จำเป็นจะต้องเผยสายฟ้าของตัวเองออกมาหรอก!’
“เหอะ คำขอโทษนั้นสำคัญมากเท่าไหร่ฉันรู้ดี ฉัน…มู่โจวอวิ๋น! จะทำตามที่ได้สัญญากันไว้ ถ้าฉันมีใจที่จะเดิมพัน ฉันก็พร้อมยอมรับกับผลลัพธ์อยู่แล้ว!” มู่โจวอวิ๋นกล่าวออกมาอย่างเด็ดขาด
ในขณะที่เขากล่าวออกมาเช่นนั้น มู่โจวอวิ๋นยืนอยู่ตรงหน้าของโม่เซี่ยจิง
แม้ว่าคำพูดของเขาจะเต็มไปด้วยความแน่วแน่ แต่ทว่าการกระทำของเขายังคงแข็งทื่อ ร่างกายราวกับไม่ยอมรับคำสั่ง!
เขาต้องการที่จะขอโทษสองพ่อลูกนี้จริงๆงั้นเหรอ?
หลังจากที่ทำสิ่งเหล่านี้ลงไปแล้ว เขา…จะไม่มีวันเงยหน้ามองผู้คนในเมืองบ่อได้อีกต่อไป
‘ไอ้สารเลว วายร้ายก็คือวายร้ายวันยังค่ำ! ทำไมสวรรค์จึงมอบความสามารถที่ท้าทายเช่นนี้ให้กับไอ้วายร้ายตัวนี้! ในร่างกายของเด็กนี่มีสองธาตุเหรอ? ไม่แปลกใจสักนิดว่าทำไมวันนั้นเขาจึงมั่นใจอย่างมากว่าจะชนะ! สุดท้ายแล้วเขาถือไพ่เหนือกว่าฉันมาตลอด…’
แน่นอนว่ามู่โจวอวิ๋นนั้นคาดเดามาแล้วและเขาได้คิดดักโม่ฝานทุกหนทาง เพียงแต่เขาไม่คาดคิดว่าโม่ฝานจะมีธาตุคู่
มู่โจวอวิ๋นพยายามง้างขากรรไกรของตนเองอย่างยากลำบากในตอนนี้…
“คุณชายใหญ่มู่ คุณไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้! เฮ้อ เรานั้นไม่มีความบาดหมางต่อกันเลย เรื่องราวเหล่านั้นมันผ่านไปเนิ่นนานมากแล้ว! พวกเราควรจะลืมเรื่องราวในอดีตทั้งหมดและหัวเราะให้กับมันเถอะ พวกเรานั้นรู้จักกันมาเนิ่นนานเกินกว่าจะใส่ใจเรื่องเหล่านั้น” โม่เซี่ยจิงรีบเข้าประคองมู่โจวอวิ๋นในทันที
มู่โจวอวิ๋นมองไปที่โม่เซี่ยจิงด้วยท่าทีตกใจ
ชั่วชีวิตที่เขาได้ลืมตาดูโลกมา ส่วนใหญ่แล้วนี่เป็นช่วงเวลาที่คนส่วนใหญ่ล้วนแต่อยากเพลิดเพลินกับมัน อีกทั้งถ้าหากเป็นผู้อื่น แน่นอนว่าทุกคนจะต้องเฝ้ารอและสนุกสนานไปกับคำขอโทษของตระกูลมู่ แต่ทว่ามันกลับตรงกันข้ามกับโม่เซี่ยจิง
“โม่ฝาน พอเท่านี้นะ” โม่เซี่ยจิงหันหลังกลับเพื่อพูดกับโม่ฝาน
โม่ฝานยักไหล่อย่างไม่สนใจอะไรนัก ถ้าหากพ่อของเขาขอเช่นนี้ เขาจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?
แต่อย่างไรก็ตาม มู่โจวอวิ๋นได้คุกเข่าลงแล้วต่อหน้าทุกคน เช่นนี้ราวกับว่าความเสียใจและโกรธแค้นของเขาได้ถูกบรรเทาลงไปแล้ว ทุกสิ่งอย่างถูกปล่อยออกไปกับสายฟ้าแล้วด้วยเช่นกัน
“พูดได้ยอดเยี่ยมอย่างมาก พวกเราควรจะหันหลังให้กับอดีตและหัวเราะกับปัจจุบันดีกว่า! เอาล่ะ วันนี้เป็นวันที่ควรค่าแก่การเฉลิมฉลอง! ในเมืองบ่อของเราให้กำเนิดอัจฉริยะที่น่าตกตะลึงขึ้นมาแล้ว อีกทั้งเมื่อไม่นานมานี้พวกเราคิดว่าการที่มู่หนิงเซวียสามารถเข้าสู่ระดับมัชฌิมได้นั้นน่าตกใจแล้ว แต่ทว่าการที่โม่ฝานเกิดมาพร้อมธาตุคู่นั้นน่าตกใจยิ่งกว่า! สวรรค์นั้นมอบสิ่งที่ยอดเยี่ยมให้กับเมืองบ่อจริงๆ!” อาจารย์ใหญ่ซูกล่าวออกมาพร้อมกับถอนหายใจ
ภายในเมืองบ่อนั้นไม่ได้นับว่าเป็นเมืองที่พิเศษมากนัก ไม่มีนักเวทที่ยอดเยี่ยมปรากฏขึ้นมาเนิ่นนานแล้ว ดังนั้นมันจึงกลายเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยความเงียบเหงา
อย่างไรก็ตามมู่หนิงเซวียนั้นนับได้ว่าเป็นเรื่องที่น่าประทับใจแล้ว แต่ทว่าเรื่องราวของโม่ฝานก็ยอดเยี่ยมด้วยเช่นกัน นี่นับได้ว่าเป็นเรื่องราวที่ยอดเยี่ยมที่เกิดขึ้นในเมืองบ่อแห่งนี้!
เรื่องเหล่านี้ทำให้ผู้คนตื่นเต้นอย่างมาก!
“โม่ฝานลองคิดดูสักหน่อยสิ ถ้าหากเธอยอมเข้าร่วมกับกองทัพในวันนี้ เธอจะกลายเป็นหัวหน้ากองทัพในอนาคต! ไม่ต้องสนใจทรัพยากรที่จะใช้ฝึกฝนเลย แน่นอนว่าในอนาคตเธอจะต้องประสบความสำเร็จ!” จ้านคงกระโดดออกมาเป็นคนแรกพร้อมกับให้สัญญาอย่างจริงใจอย่างที่เขาไม่เคยทำกับใครมาก่อน
“จ้านคง เอาล่ะคุณควรจะพักก่อน การเลือกเข้าฝ่ายใดนั้นเป็นอิสระของนักเรียนคนนี้ อีกทั้งเบื้องหลังของทรัพยากรมากมายที่คุณพูดถึงน่ะมันมากจากไหนงั้นเหรอ?” จางซัวเห่อกล่าวออกมาอย่างไม่สบอารมณ์
“บัดซบ ฉันจะไปบังคับเขาได้อย่างไรกัน? ฉันกับโม่ฝานนั้นเป็นเพียงพี่น้องกันทั่น้น เขาเป็นพี่น้องร่วมสาบานกับฉันน่ะ!” จ้านคงเบิกตาโตขึ้นอย่างขัดใจ
ลั่วหยุนปั๋นและพันหลี่จวินที่อยู่ด้านหลังเริ่มมีเหงื่อซึมออกมาอย่างแผ่นหลัง
‘หัวหน้าจ้านคง… เมื่อไหร่กันที่โม่ฝานกลายเป็นน้องชายร่วมสาบานของคุณ?’
“หัวหน้ากองทัพ คุณกำลังพล่ามเรื่องอะไรน่ะ?” โม่ฝานกล่าวออกมา
“หืม? เธอไม่พอใจงั้นเหรอ? ไม่อยากเป็นน้องชายงั้นเหรอ? ถ้างั้นฉันให้เป็นพี่ชายร่วมสาบานของฉันแล้วกัน เอาล่ะเข้าร่วมกองทัพกับเราเถอะ ฉันรับประกันตำแหน่งที่มั่นคงและความร่ำรวยของเธอแน่นอน!” จ้านคงประกาศออกมาอย่างไม่ยอมแพ้
ในตอนนี้ลั่วหยุนปั๋นและพันหลี่จวินเริ่มรู้สึกอยากร้องไห้ออกมาแล้ว
‘บัดซบ คุณ! เป็นถึงหัวหน้ากองทัพของเมืองบ่อแต่ว่ากลับให้เด็กอายุสิบแปดกลายเป็นพี่ชายร่วมสาบานของตนงั้นเหรอ? เรื่องเช่นนี้จะทำให้ความน่าเชื่อถือของกองทัพล่มสลาย! โธ่เอ้ย หัวหน้าจ้านคงคุณกำลังทำอะไรเนี่ย?’
ในตอนนี้ทั้งสองต้องการลากหัวหน้าจ้านคงออกไปจากที่นี่ในทันที ความไร้ยางอายของเขานั้นมากเกินกว่าจะรับได้ไหว!
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
