บทที่ 76: งานเลี้ยง
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 76: งานเลี้ยง
ภูเขานอกเมืองกว้างใหญ่อย่างไร้ขอบเขต มีแสงจันทราและสายลมอ่อนพัดผ่านรอบเมืองบ่อที่เงียบสงบ อากาศที่เย็นสบายบวกกับแสงจันทร์ในค่ำคืนนี้ทำให้ทุกอย่างดูอบอุ่นอย่างคาดไม่ถึง
วันพรุ่งนี้เป็นวันสำคัญที่สุดในชีวิตของเขา… มันกำลังจะมาถึงในรุ่งอรุณ…
เด็กยากจนนั้นไม่มีได้งานเลี้ยงวันเกิด แต่พวกเขานั้นก็มีวิธีจัดการกับพวกมันอย่างเหมาะสมอยู่แล้ว ส่วนงานเลี้ยงวันเกิดที่ยิ่งใหญ่นั้นมักจะเป็นพิธีการของครอบครัวหรือตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวย
ในสายตาของคนอื่นนั้นแน่นอนว่าระดับชั้นของเขาคงจะเป็นการหมอบอยู่กับพื้นที่ต่ำเตี้ย เขาเป็นเพียงชั้นวางที่เอาไว้วางรองเท้าของหยู่อั๋นเพื่อให้เขาก้าวผ่านขึ้นไปอย่างสง่างาม
อย่างไรก็ตาม… ใครจะรู้ว่าความจริงเป็นอย่างไร?
โม่ฝานยกเบียร์ขึ้นมา… เบียร์เย็นไหลลงลำคอของเขาไปด้วยอารมณ์ที่กำลังผ่อนคลาย
ที่ด้านหน้าของเขานั้นเป็นหอคอยสูง ตึกอาคารสูงกว่าร้อยเมตรตั้งตระหง่านอยู่ตรงหน้าของเขา มันเป็นเหมือนกับดาบใหญ่ที่โดดเด่น มันถูกสร้างขึ้นอย่างหรูหราและโอ่อ่าตั้งอยู่กลางเมือง มีแสงไฟสว่างรุ่งโรจน์สาดส่องทำให้มันยิ่งดูสวยงาม
โม่ฝานนั่งอยู่ริมระเบียงพร้อมกับรับลมเย็นๆที่พัดผ่านมาอย่างเอื่อยเฉื่อย ในอดีตเขาน่ะมีความสุขกับการนั่งตรงนี้ เขาจะสามารถมองเห็นทิวทัศน์ของทั้งเมืองได้อย่างชัดเจน ทั้งศูนย์การค้ากลางเมือง คฤหาสน์ตระกูลมู่ แม่น้ำบ่อและโรงเรียนเวทมนตร์มัธยมเทียนหลานที่ตั้งอยู่บนภูเขาทางใต้ได้อย่างชัดเจน
เขารู้สึกหดหู่ใจขึ้นมาเมื่อมองภาพเหล่านี้อีกครั้ง ทันใดเกิดเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาจากด้านหลังของเขา… ช้าๆ
ลมหนาวที่เยือกเย็นได้พัดผ่านอยู่ด้านหลังของเขา ไอเย็นเช่นนี้โม่ฝานรู้ได้ทันทีว่าใครกำลังเดินมา
“ฉันถามซินเซีย เธอบอกว่านายอยู่ที่นี่” เสียงเย็นชาของหญิงสาวดังขึ้นมา ถ้าหากว่ามันไม่ได้แฝงไปด้วยความเย็นชาและเฉยเมย แน่นอนว่ามันจะสดใสราวกับระฆังในวันหิมะตก
“มาหาฉันตอนดึกเช่นนี้น่ะเหรอ? ฉันไม่หนีไปกับเธอหรอกนะในเวลาแบบนี้น่ะ” โม่ฝานหยิบถุงถั่วที่วางอยู่ด้านข้างเก้าอี้ของเขาออก นั่นแปลว่ามันว่างอยู่ถ้าหากมีใครบางคนอยากจะนั่ง
มู่หนิงเซวียยืนอยู่ตรงนั้น เธอยืนมองโม่ฝาน… ภาพเหล่านี้ทำให้เธอนึกถึงเรื่องราวในอดีตขึ้นมา
ในตอนที่เธอยังเด็ก เขามักจะชอบพาเธอไปเล่นในสถานที่แปลกประหลาด ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน เขาจะสามารถนั่งบนพื้นที่สกปรกได้อย่างง่ายดาย แต่เธอนั้นกลัวว่าจะเปรอะเปื้อนจึงไม่เคยกล้าที่นั่งเช่นเขาได้เลย เมื่อเขารู้ถึงปัญหาของเธอ เขามักจะพยายามหาสิ่งที่สะอาดกว่าพื้นมารองให้เธอนั่งเสมอมา ไม่ว่าจะเป็นแจ็กเก็ตของเขา แต่ในบางครั้งแจ็กเก็ตของเขาก็สกปรก…
“พรุ่งนี้อย่าเข้าร่วมการประลอง หยู่อั๋นจะไม่ปราณีนาย ไม่ว่ายังไงเขาเชื่อฟังพ่อของฉันเสมอไม่ว่าเขาจะสั่งให้ทำอะไร ใครก็ตามที่ทำร้ายพ่อถึงแม้ว่าจะเป็นแค่การก่นด่าสาปแช่ง เขาจะไม่มีทางหยุดมือจนกว่านายจะตาย” มู่หนิงเซวียไม่ได้เดินไปนั่งตรงนั้น เธอยังยืนอยู่ที่เดิมและพูดกับโม่ฝาน
“พ่อของเธอมีสุนัขรับใช้ที่ดีแล้วสินะ เขาก็คงจะกัดทุกคนที่พ่อเธอสั่งอยู่แล้วล่ะ” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้รู้สึกดีกับหยู่อั๋นแม้แต่น้อย
“เขาเป็นคนที่แปลกจริงๆ แม้แต่ฉันก็ไม่ได้ชอบที่เขาทำเช่นนี้” มู่หนิงเซวียยอมรับตรงๆ
“ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดี พรุ่งนี้ฉันจะช่วยสั่งสอนเขาเอง!” โม่ฝานกล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้มเย็นชา
“นี่นายเข้าใจที่ฉันพูดไปรึเปล่า? ฉันไม่ต้องการให้นายไปประลองวันพรุ่งนี้!” มู่หนิงเซวียขมวดคิ้วแน่น
“นี่… เธอไปถึงระดับมัชฌิมรึยังน่ะ?”
“พรุ่งนี้ไม่ต้องเข้าร่วมการประลอง หลังจากที่หลีกเลี่ยงได้แล้วให้ไปที่มหาวิทยาลัยเวทมนตร์ทันที ในช่วงที่นายอยู่ในมหาลัย ฉันจะจัดการครอบครัวของฉันเอง จากนั้นเมื่อถึงเวลานายกลับมาที่เมืองบ่อแห่งนี้ จะไม่มีใครทำอะไรนายได้อีก”
“เธอต้องการให้ฉันทำอย่างนั้นเหรอ? อือ… แต่ฉันจะเข้าร่วมการประลอง” โม่ฝานหันหน้ามาหามู่หนิงเซวียพร้อมกับเผยสีหน้าหยอกล้อ
“นาย…” มู่หนิงเซวียโกรธมากจนหายใจหอบออกมา หน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย
ในตอนนี้เธอต้องการช่วยเหลือเขาจริงๆ แต่ทำไมเขายังทำตัวลอยหน้าลอยตาและเห็นว่าเป็นเรื่องตลกอยู่อีก! ‘นี่นายไม่รู้รึไงว่าการทำผิดต่อพ่อของฉันแปลว่านายจะไม่มีที่อยู่ในเมืองบ่อน่ะอีตาบ้า?’
เมื่อมู่หนิงเซวียเห็นว่าไม่สามารถบังคับโม่ฝานได้จริงๆ เธอหันหลังและเดินออกไปทันที
——
“พี่ฝาน ฉันได้ยินว่าเจ้าหญิงนายตามหาพี่อยู่น่ะ” จางหู่ส่งข้อความมาหาเขา
“อืม”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“เธอก็ยังเทิดทูนฉันเหมือนเดิม เธอต้องการให้ฉันเข้าใจถึงความโหดร้ายของผู้ชายที่ชื่อหยู่อั๋นน่ะ”
“ได้โปรดพูดดีๆเถอะพี่ฝาน!”
“เอาล่ะ ความจริงก็คือเธอต้องการให้ฉันหนีไปน่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“พี่ฝาน ฉันก็เห็นด้วยกับเธอนะ หยู่อั๋นนั้นไม่ปกติ เขาไม่เหมือนใคร!”
——
ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง…
โม่ฝานนั้นมาพักอยู่ที่บ้านของป้าโม่ชิง ในตอนนี้เขาได้ยินเสียงงานเลี้ยงยามเช้ามาจากคฤหาสน์ของตระกูลมู่ซึ่งอยู่ไกลออกไป
รถยนต์หรูมากมายวิ่งอยู่บนถนนทุกแห่ง รถทุกคันล้วนแต่มุ่งหน้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลมู่ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าคู่ต่อสู้ของหยู่อั๋นในวันนี้อยู่บนมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งและเขาจะเป็นคนที่ทำลายศักดิ์ศรีของหยู่อั๋นจนหมดสิ้น!
ในขณะที่เขากำลังจะผ่านประตูเหล็กขนาดใหญ่ โม่ฝานมองไปเห็นรูปร่างที่คุ้นเคยเล็กน้อย
“หลีเหวินเจี่ย เฟยฉือในที่สุดพวกนายก็มาจนได้ รีบเข้ามาข้างในก่อน คฤหาสน์ของเราน่ะมีพ่อครัวที่เก่งที่สุดในเมืองบ่อด้วยนะ ฉันรับรองเลยว่าพวกนายจะต้องชอบอย่างมาก!” ไฉ่ถังออกมาต้อนรับทีมด้วยตัวเอง
“ฮ่าฮ่าฮ่า ขอบคุณเธอมากที่เชิญพวกเรา… เจ้าหน้าที่พิทักษ์เมืองตัวเล็กๆมาเยือนตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดเช่นนี้” เฟ่ยฉือกล่าวออกมาพร้อมกับลูบท้องไปพรางๆ
“เสียดายที่ฝานโม่นั้นมีธุระที่ต้องไปจัดการ เขาเลยไม่ได้มาด้วย ไม่อย่างนั้นเขาก็จะได้รู้ถึงความฟุ่มเฟือยของเธอแล้วล่ะ ถ้าหากเวลานั้นมาถึงเขาจะต้องไม่กล้าพาเธอไปช็อปปิ้งอย่างแน่นอน! ฮ่าฮ่าฮ่า” หลีเหวินเจี่ยกล่าวเสริม
ไฉ่ถังจ้องเขม็งไปที่หลีเหวินเจี่ยอย่างดุร้ายทันที
แท้จริงแล้วไฉ่ถังนั้นรู้สึกผิดหวังอยู่บ้าง ความจริงเธอต้องการจะเชิญชวนให้ฝานโม่มาที่บ้านของเธอด้วย
‘เอะ นั่นฝานโม่?’
ไฉ่ถังจ้องมองไปที่ร่างสูงที่เธอคุ้นเคย แต่หลังจากที่เธอได้มองมันอย่างรอบคอบแล้ว ความรู้สึกเกลียดชังพลันถาโถมขึ้นมาภายในหัวใจทันที
‘มันจะเป็นโม่ฝานไปได้ยังไงล่ะ เห็นได้ชัดว่านั่นมันไอ้เด็กเหลือขอโม่ฝาน!’
‘ฉันล่ะอยากจะรู้จริงๆว่าเด็กคนนี้มันไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน เขาน่ะเหรอที่เป็นคู่ต่อสู้ของหยู่อั๋น! ไม่ว่ายังไงชีวิตของเขาก็เปรียบเหมือนกับยืนอยู่บนเส้นด้าย!’
“เหอะ มางั้นเหรอ?” ไฉ่ถังมองไปที่โม่ฝานพร้อมกับกล่าวออกมาอย่างเหยียดหยาม
“อ่า ก็ที่อื่นมันไม่มีอาหารเช้าหนิ” โม่ฝานตอบกลับมาอย่างยียวน
ไฉ่ถังโกรธทันทีที่เห็นว่าเด็กเหลือขอคนนี้มองคฤหาสน์มู่เป็นร้านอาหารบุฟเฟ่ต์!
“ถ้าแกยอมขอโทษ ฉันจะยอมไปบอกให้หยู่อั๋นเบามือกับแกสักหน่อย” ไฉ่ถังกล่าวออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
“เมื่อไหร่คุณจะเลิกคร่ำครวญถึงเรื่องราววัยเด็กของเราสักที เอาล่ะคุณอยากจะให้ผมรับผิดชอบเรื่องนั้นยังไงเหรอ? บอกมาสิ แต่จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนักนะ” โม่ฝานกล่าว
“ไปตายซะ!”
หลังจากที่โม่ฝานได้กวนประสาทของไฉ่ถังจนเต็มอิ่มแล้ว เขาหัวเราะและเดินเข้าไปในคฤหาสน์มู่ทันที
อย่างไรก็ตามเขานั้นเป็นตัวละครสำคัญของวันนี้ เช่นนั้นเขาก็ควรจะมีที่นั่งของตัวเองสิ ‘อ่า ฉันลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินอะไรนี่นา มันต้องมีอะไรกินด้วย เอ่อ แล้วจะกินอะไรดีล่ะ? กินทุกอย่างแล้วกัน!’
“เด็กหยิ่งยโสคนนั้นเป็นใครน่ะ?”
“มันเป็นบุตรหลานของตระกูลใหญ่เหรอ ทำไมเขากลับกล้าที่จะหยาบคายต่อไฉ่ถังได้อย่างหน้าตาเฉย!”
“บุตรหลานตระกูลใหญ่อะไรกัน มันเป็นเพียงลูกชายคนขับรถ! นั่นคือคนที่สาปแช่งคุณชายใหญ่มู่และมันเป็นคนที่จะต้องประลองเวทกับหยู่อั๋น… วันนี้แหละวันตายของมัน!” ไฉ่ถังกล่าวออกมาอย่างรังเกียจ
“เด็กรุ่นใหม่สมัยนี้เลือดร้อนกันหมดงั้นเหรอ?”
“ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก ถ้าได้เจอกับฝานโม่ในทีมของเราซะก่อน เขาเป็นนักเวทสายฟ้าที่แข็งแกร่งเลยแหละ ยังหนุ่มและไม่หยิ่งผยอง! ไฉ่ถังฉันแนะนำให้เธอน่ะคว้าเขาเอาไว้ให้ดีเลยนะ ผู้ชายอย่างเขาไม่ได้หาได้ง่ายๆ ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะโดนผู้หญิงอื่นคาบไป…” เฟยฉือกล่าวเย้าแหย่อย่างออกรส
“เลิกพูดจาไร้สาระสักที! เหอะ ฉันเชิญเขามาที่บ้านในวันนี้แต่ความจริงคือเขาไม่มา! แล้วใครจะรู้ว่าเขาคิดยังไง… ฉันไม่เข้าใจเลย” แก้มของไฉ่ถังแดงเรื่อขึ้นมาในขณะที่พยายามอธิบายความรู้สึกของตัวเองด้วยน้ำเสียงอ่อน
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
