GE322 แตกต่าง [ฟรี]

ป่าโบราณแห่งหนึ่ง ปกคลุมไปด้วยหมอกหนาทึบ ต้นไม่แต่ละต้นดูเก่าแก่ แต่ละต้นล้วนสูงใหญ่กว่าหมื่นจ้าง ราวกับคงอยู่เนิ่นนาน

ต้นไม้โบราณเหล่านั้นมีนามว่า ต้นโลหะ แม้ผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณโจมตีเต็มกำลัง แต่ยังไม่ทำลายมันไม่ได้ง่ายๆ

เมื่อไปถึงต้นไม้ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง หนิงฝานพาเหล่าสตรีพักตรงนั้นและใช้ปราณกระบี่สลักรอยทิ้งเอาไว้

หนิงฝานรู้ราวกับว่าตนเองผ่านบริเวณนี้มาแล้วหลายรอบ ไม่ว่าจะมุ่งไปไกลแค่ไหน แต่ยังต้องกลับมาที่นี่อยู่ดี

“เรามาที่นี่กัน 3 ครั้งแล้ว… ข้าว่า ป่าโบราณนี่อาจเป็นข่ายอาคมลวงตาระดับสูง”

โดยปกติแล้ว ตาซ้ายหนิงฝานจะมองข่ายอาคมลวงตาออก แต่ยามนี้กลับมองไม่ออก

หนิงฝานขมวดคิ้ว หากพวกตนมองข่ายอาคมลวงตานี่ไม่ออก พวกตนก็คงเดินทางอย่างไร้จุดหมาย แม้จะมีโอกาสไปถึงสวนสมุนไพรได้ แต่ใช้ว่าจะโชคดีได้ขนาดนั้น

หนิงฝานไม่รู้ว่าผู้เชี่ยวชาญของเผ่าอัสนีไปถึงสวนสมุนไพรได้ยังไง แต่ในขณะที่ขบคิดอยู่นั้น เสียงคำรามกลับดังมา ไกลออกไปราวพันจ้าง มีอสูรตัดวิญญาณขั้นต้นคำรามด้วยความโกรธ ด้านหลังของมันยังมีอสูรดวงจิตแรกเริ่มอีกกว่าสิบตัว

พวกมันทั้งหมดโถมเข้าจู่โจม หนิงฝานเอื้อมือไปเบื้องหน้าทำท่าคว้าจับ หอกสีทองก่อตัวในมือก่อนจะขว้างเข้าใส่พวกมัน

หอกสีทองทะลวงร่าง ปลิดชีวิตพวกมันในพริบตา

เหล่าสตรีตกตะลึงที่หนิงฝานสังหารอสูรตัดวิญญาณขั้นต้นได้ในพริบตา จากการปรากฏตัวของพวกมัน ดูเหมือนพวกนางต้องระวังให้มากขึ้น

“ถ้าเดาไม่ผิด ข่ายอาคมในป่าคือข่ายอาคมระดับเซียน นามว่า ‘ข่ายอาคมป่าโบราณ’ ผู้ที่ล่วงเข้ามา การจะออกไปได้ต้องพึ่งโชคเท่านั้น...” เป่ยเหยาเผยแววตาโศกเศร้า แม้นางจะรู้จักข่ายอาคมแต่นางไม่ถนัดเรื่องนี้ หากนางไม่ทำกระเป๋าหาย นางย่อมมีสมบัติทำลายข่ายอาคมลวงตาได้

“ท่านไม่ต้องเศร้าใจไป ยังมีลู่เป่ย ซีหลาน และวู่หยานอยู่ บางทีเราหาอาจหาวิธีได้” เย่วหลิงคงกล่าว

ซีหลานและวู่หยานเป็นตัวแทนของวังราชาอสูร สมควรมีสมบัติทำลายข่ายอาคมลวงตา เพียงแต่วู่หยานและซีหลานกลับส่ายหน้า

“ราชาอสูรไม่ได้ให้สมบัติทำลายข่ายอาคมกับพวกข้า สนมอสูรจื่อก็น่าจะไม่ได้มาเหมือนกัน ไม่งั้นพวกนางคงทำลายข่ายอาคมและไปถึงสวนสมุนไพรแล้ว”

“เราคงทำได้แค่หาทาง..” เยว่หลิงคงกล่าว

หนิงฝานไม่กล่าว เขาใช้หัวใจข่ายอาคมที่ได้มา สำรวจข่ายอาคมลวงตา แต่ถึงอย่างนั้น พลังของเขายังไม่พอให้มองข่ายอาคมออก แต่ในขณะนั้น ศพนางสวรรค์กลับกระตุกแขนอาภรณ์ของหนิงฝานเบาๆก่อนกล่าว

“แสง… ข้า… จำทาง… ได้...”

“เจ้าจำทางได้เหรอ?”

“อืม… ตามข้า..”

นางกุมมือหนิงฝานและนำทางไป

นางจำได้ว่านางเคยมาที่นี่เมื่อนานมาแล้ว

แต่… นางไม่ควรจำได้ หรือเพราะบุบผาดาราม่วงชำระกายที่ช่วยฟื้นฟูทะเลสติของนาง ทำให้ความทรงจำบางส่วนของนางกลับมา

หัวใจหนิงฝานบีบรัด สวนสมุนไพรสมควรถูกทำลายไปแล้ว ในอดีต สวนสมุนไพรแห่งนี้เป็นที่ที่เหว่ยเหลียงมาเป็นประจำ ถ้าเกิดนางจำไม่ได้คงแปลก

“เหว่ยเหลียงดีขึ้นมาก… ความทรงจำของนางกำลังกลับมา!”

เส้นทางที่นางนำไปคือเส้นทางใหม่ที่ไม่วนกลับมาที่เดิม ราวกับข่ายอาคมทำอะไรนางไม่ได้

ผ่านไปหนึ่งวัน นางก็นำหนิงฝานและคนอื่นๆมาถึงใจกลางของป่า บริเวณนี้เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง ไม่ได้งดงามเหมือนก่อน

แต่ถึงอย่างนั้น ดินที่อยู่ที่นี่กลับอุดมสมบูรณ์เป็นอย่างมาก เพราะพวกมันเคยเป็นดินปลูกสมุนไพรมาก่อน นอกจากนี้ มันยังมีร่องรอยของสมุนไพรล้ำค่าที่แปรสภาพเป็นเถ้าอยู่ด้วย

“นั่นใช่ธุลีสมุนไพรหรือเปล่า? พี่วู่หยาน ถ้าพวกเราได้มันไป งานของเราก็ถือว่าสมบูรณ์… ดูสิ ธุลีสมุนไพรมากขนาดนี้ ราชาอสูรต้องตบรางวัลให้พวกเราไม่น้อยแน่!” ซีหลานยิ้มอย่างมีความสุข

“อืม...” วู่หยานไม่กล่าวมากความ นางเพียงหันมองด้วยแววตาทราบซึ้ง

หากไม่ได้หนิงฝาน พวกนางคงไม่อาจหาธุลีสมุนไพรได้ บางที พวกนางอาจะตายบนเกาะดาราแล้วก็ได้

“ขอบคุณ...”

“ขอบคุณอะไรกัน… ถ้าอยากขอบคุณข้าจริงๆ แค่นี้ไม่พอหรอก...” หนิงฝานยิ้มพลางกล่าว สีหน้าที่ชวนคลุมเครือของเขาทำให้นางไม่พอใจ

“ข้าไม่ขอบคุณก็ได้...”

“ถ้าอยากขอบคุณข้า… ช่วยกลับไปเผ่าลั่วหยุนและดูแลว่านเอ๋อร์แทนข้า… ท่านทำได้หรือเปล่า?”

“เข้าใจแล้ว… ช่วยข้าเก็บธุลีสมุนไพรได้แล้ว!” เมื่อโดนหนิงฝานแกล้ง นางก็เร่งนำตระกร้าที่เตรียมมา เก็บรวบรวมธุลีสมุนไพร

หนิงฝานยิ้มพลางส่ายหน้า เขาหันมองรอบๆและเห็นโขดหินอยู่แห่งหนึ่ง

โขดหินนั้น เป็นโขดที่เหว่ยเหลียงมักมานั่ง และยามนี้ ศพนางสวรรค์ก็เดินตรงไปยังโขดหินก้อนนั้น

“ผีเสื้อ… ผีเสื้อ...” แม้จะต้องผนึกอีกตัวตนไว้ในร่างเพื่อให้ทะเลสติได้ฟื้นฟู แต่นางยังคงจำได้ นางจำได้ว่าตนเองตกหลุมรักผีเสื้อน้อย

“เหว่ยเหลียง...”

หนิงฝานจ้องมองนางอย่างโศกเศร้า แต่แล้ว แววตาของเขากลับแปรเปลี่ยนเย็นชา

ข่ายอาคมสีม่วงแผ่ปกคลุมสวนสมุนไพร เส้นแสงสีม่วงจำนวนมากผุดขึ้นจากข่ายอาคม ตรงเข้าหมายพันธะนาการหนิงฝาน

ใครมันลอบโจมตี!

ซีหลาน วู่หยาน เป่ยเหยา และเยว่หลิงคนตั้งรับพร้อมสู้ หนิงฝานชี้นิ้วไปเบื้องหน้า ฝุ่นทรายสีทองพัดพาเข้าสลายเส้นแสงที่กำลังตรงเข้าหาตน จากนั้นเร่งมุ่งตรงไปยังข้างกายศพนางสวรรค์เพื่อช่วยเหลือนาง

เขากอดนางไว้แนบกาย แววตาเผยเจตนาสังหารอันแรงกล้าจนทำให้โดยรอบปั่นป่วน

“ไสหัวออกมาเดี๋ยวนี้!”

เสียงของหนิงฝานดังกึกก้องราวกับอัสนีนับหมื่นฟาดผ่า จนทำให้มิติโดยรอบสั่นสะเทือน สตรีที่งดงามกว่า 10 นางปรากฏตัวออกมาจากมิติ หนึ่งในสตรีเหล่านั้น ผู้นำของพวกนาง คือสตรีดำขลับในอาภรณ์ม่วง ใบหน้างดงามกระจ่างใส แต่แววตากลับเย็น

“ลู่เป่ย… คาดไม่ถึงว่ามดปลวกเช่นเจ้าจะแข็งแกร่งขึ้น แต่น่าเสียดายที่สวนสมุนไพรนี้ตกอยู่ภายใน ‘ข่ายอาคมสะกดทาส’ เจ้าไม่อาจพึ่งพาพลังของทาสและศพปีศาจได้อีก… แค่เจ้าเพียงลำพังย่อมไม่ใช่คู่มือข้า”

ผู้ที่กล่าวคือหัวหน้าของเหล่าสนมอสูร น่าหลานจื่อ!

“ซีหลาน วู่หยาน! ส่งธุลีสมุนไพรพวกนั้นมา แล้วฆ่าลู่เป่ยทิ้งซะ!” นางสั่งอย่างเด็ดขาด

“ไม่!” ซีหลานและวู่หยานกล่าวปฏิเสธในทันที

“ฮึ่ม! ได้… งั้นอย่าหวังว่าจะให้อภัย พวกเจ้าสังหารลู่เป่ย แล้วจับพวกนางกลับวังราชาอสูรไปลงโทษ!”

น่าหลานจื่อยิ้มเย้ย นางโบกมือก่อนที่สตรีอีก 9 คนข้างหลังจะเคลื่อนไหว

แต่ก่อนที่พวกนางจะได้เคลื่อนไหว สีหน้าน่าหลานจื่อกลับแปรเปลี่ยนใหญ่หลวง

ชั่วพริบตานั้น ปีกฟู่ลี่ปรากฏเบื้องขึ้นที่แผ่นหลังหนิงฝาน ปีกขนาดใหญ่พัดกระพือ ส่งร่างให้ปรากฏตัวขึ้นเบื้องหน้าน่าหลานจื่อ พร้อมใช้ดรรชนีจี้เข้าที่ร่างนาง พร้อมกับสตรีที่อยู่ด้านหลังอีก 9 คนในพริบตา

“น่าหลานจื่อ… อย่าอวดลำพองให้มากนัก ลำพังแค่ขอบเขตตัดวิญญาณขั้นสูงสุดอันต่ำต้อยของเจ้า คิดว่าจะทำอะไรข้าได้งั้นเหรอ!”

ปราณปีศาจที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ทะลัก ปกคลุมพื้นที่โดยรอบนับหมื่นลี้

น่าหลานจื่อรู้สึกราวกับตนเป็นเพียงมดปลวกที่เล็กจ้อยและไม่ควรค่าให้กล่าวถึง

“นี่มัน… ปราณปีศาจระดับไหนกัน!”

ปราณปีศาจที่รุนแรงของหนิงฝานยากจะวัดระดับ แต่พวกมันมาจากการสังหารผู้เชี่ยวชาญมากมาย

ทำให้ตัวเขาในตอนนี้กับอดีต… แตกต่างกันราวฟ้ากับเหว!...