นักเวทรักษารีบรุดมาที่ร่างกายของฉือต้าฮวงอย่างรวดเร็วพร้อมกับเริ่มรักษาหน้าอกที่ฉีกออกของเขาในทันที โชคดีที่ฉือต้าฮวงนั้นเป็นนัทเวทและละอองดาราของเขาแข็งแกร่งอย่างมาก ถ้าหากเป็นคนธรรมดาโดนโจมตีเช่นนี้ แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องตายตกไปก่อนที่จะรู้สึกเจ็บปวดด้วยซ้ำ!

โม่ฝานเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างชัดเจน รอยเลือดมากมายอยู่รอบกายของฉือต้าฮวง เช่นนี้ทำให้เขาตระหนักถึงความสำคัญของคาถาป้องกันอย่างมาก ในตอนนั้นถ้าหากเขาไม่มีโล่ห์เคียวกระดูก แน่นอนว่าเขาจะต้องไปเกิดใหม่ในโลกหน้าซะแล้วล่ะ!

“คุณหยาง ฉันคิดว่าเราควรจะประกาศแจ้งเตือนได้แล้ว ในตอนนี้อสูรเวทมากมายปรากฏตัวในเมืองถี่จนเกินไป ฉันคิดว่ามันผิดปกติ” ไฉ่ถังกล่าวกับหยางซัวเห่อนักเวทระดับมัชฌิม

“ทางสมาคมนักฆ่าของเราได้ประสานไปที่สมาพันธ์นักเวทแล้ว ซึ่งรัฐบาลก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตามเราเพิ่งจะประกาศไปก่อนหน้านี้เพียงไม่นาน การประกาศติดกันถี่ๆแบบนี้อาจก่อให้เกิดความวุ่นวายตามมาได้” หยางซัวเห่อตอบกลับอย่างอ่อนใจ

“หมาป่าตาเดียวนั้นไม่ควรปรากฏตัวในเมืองเช่นนี้ แต่ถ้าหากมันได้ปรากฏขึ้นมาแล้ว นั่นแปลว่า… มีบางสิ่งที่เลวร้ายเกิดขึ้น!” ไฉ่ถังกล่าวต่ออย่างกังวล

“ไม่ต้องกังวลไป พวกเรากำลังตรวจสอบเรื่องนี้อยู่ อีกทั้งในตอนนี้เราวางกำลังเพื่อเสริมความปลอดภัยให้กับคนในเมืองอย่างแน่นหนา ซึ่งบางสถานการณ์เราอาจจะไปจัดการได้ไม่ทันท่วงทีนัก นี่เป็นเหตุให้เราต้องยืมมือทีมหน่วยล่าล้างเมืองเข้ามาช่วยเหลือน่ะ” หยางซัวเห่อตอบกลับ

“พวกเรานั้นพยายามอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ทว่ากัปตันของเราก็ยังได้รับบาดเจ็บสาหัส ซึ่งในตอนนี้ทีมของเรา….” เสียงของไฉ่ถังลดลงอย่างหดหู่

“ฉันจะมอบหมายให้นัทเวทธาตุไฟมาอยู่แทนตำแหน่งของฉือต้าฮวงสักพักจนกว่าเขาจะหายดี อ๋อพูดถึงสมาชิกใหม่… เหมือนว่าทีมของคุณจะรับนักเวทสายฟ้ามางั้นเหรอ?” หยางซัวเห่อกล่าวออกมาพร้อมหันหน้าไปยิ้มให้โม่ฝาน

“เขาผ่านการคัดเลือกมาน่ะ”

“ผ่านการคัดเลือกงั้นเหรอ?” หยางซัวเห่อตกตะลึงในทันที ใบหน้าของเขาแสดงความไม่เชื่อถือออกมา “โอ้ นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันได้ยินว่านักเวทสายฟ้านั้นเข้าร่วมการคัดตัวลงทีมด้วย!”

สายตาของทุกคนจับจ้องไปที่โม่ฝานพร้อมกับหัวเราะออกมา

ความสามารถของโม่ฝานนั้นทำให้ทุกคนประหลาดใจอย่างยิ่ง ในขณะที่ทุกคนคิดว่าตนเองจะต้องตายภายใต้ขากรรไกรที่แข็งแกร่งของหมาป่าตาเดียวแล้ว โม่ฝานกลับใช้เวทสายฟ้าเพื่อพลิกสถานการณ์ได้อย่างยอดเยี่ยม ทีมนักเวททุกทีมล้วนแต่ต้องการนักเวทสายฟ้า ก่อนอื่นเลยก็คือนักเวทสายฟ้าที่สามารถใช้เวทขั้นที่สองได้นั้นล้วนแต่เป็นคนจากตระกูลโบราณหรือตระกูลขนาดใหญ่ แม้ว่านักเวทสายฟ้าจะเข้าสู่สมาคมนักเวท สมาคมนักฆ่าหรือว่าองกรณ์ของรัฐบาล พวกเขาล้วนแต่ได้รับตำแหน่งที่ใหญ่โตและมีความอิสระ

หยู่อั๋นที่ยืนอยู่ตรงนั้นสายตาของเขาล็อกเป้าไปที่นักเวทสายฟ้าคนนั้นอย่างช่วยไม่ได้ เขาขมวดคิ้วแน่นราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

แม้ว่าเขาจะมีธาตุน้ำแข็งอยู่ภายในร่างกาย อีกทั้งยังเป็นบุตรแห่งตระกูลโบราณ ด้วยความสามารถของเขานั้นเก่งกาจยิ่งกว่าเพื่อนในวัยเดียวกันอีกด้วย แต่สุดท้ายแล้วธาตุของเขาก้ยังพ่ายแพ้ให้กับธาตุสายฟ้าอยู่ดี

“เฮ้ ไฉ่ถัง… เพื่อป้องกันไม่ให้ฝานโม่เปลี่ยนงาน เธอลองใช้ร่างกายของเธอเผื่อผูกมัดเขาเอาไว้สิ เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็เคยช่วยชีวิตเธอไว้แล้วเธอก็ยังไม่รู้หนิว่าจะตอบแทนเขายังไง!” เฟ่ยฉือกล่าวโพล่งออกมา

“ไสหัวไปซะ!” ไฉ่ถังเผยใบหน้าที่หยิ่งผยองออกมาพร้อมกับตวาดกลับอย่างเกรี้ยวกราด

หยู่อั๋นที่ยืนอยู่ด้านข้าง… เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้นจึงจำเป็นให้เผยใบหน้าที่เศร้าโศกออกมาอย่างควบคุมไม่ได้…

——

ตอนนี้ความวุ่นวายทั้งหมดที่เกิดจากหมาป่าตาเดียวได้สิ้นสุดลงแล้ว

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขากลับไปที่หอพักของโรงเรียน ในขณะที่เขากำลังปีนข้ามกำแพงเล็กๆ เขาได้เหลือบไปเห็นเงาตะคุ่มอยู่ที่ด้านข้างของประตู

“ซูมินเหรอ?” โม่ฝานประหลาดใจเล็กน้อย เขาสงสัยว่าทำไมเธอถึงยังไม่กลับบ้าน ทำไมต้องมานั่งยองๆอยู่ตรงนี้ล่ะ?

“โม่ฝาน! ดีจัง… ฉันคิดว่าเธอ…” หลังจากที่ซูมินได้เห็นว่าโม่ฝานปลอดภัย ดวงตาของเธอเริ่มมีน้ำล้นออกมา

ซูมินนั้นเป็นหญิงสาวที่หยิ่งยโส เธอยืนอยู่บนจุดสูงสุดของห้องเรียนและไม่เคยสุงสิงกับเด็กผู้ชายเลย แต่ในตอนนี้เธอเริ่มมีการเคลื่อนไหวหลังจากที่โม่ฝานได้ช่วยชีวิตเพื่อนทุกคนในห้อง แต่เธอก็ไม่อาจแสดงออกได้อย่างโจ่งแจ้งเพราะภาพลักษณ์ของเธอก่อนหน้านั้นวางไว้สูงจนเกินไป แต่ในตอนนี้ยายของเธอเกือบจะเสียชีวิตจากอันตรายที่มองไม่เห็นและเป็นโม่ฝานอีกครั้งที่ได้ช่วยทั้งสองไว้ ซึ่งเขาเองก็เกือบจะตายในครั้งนี้ด้วย โม่ฝานไม่ได้ช่วยเหลือเพียงแค่เธอเท่านั้น แต่ยังช่วยยายของเธออีกด้วยและเธอก็ไม่รู้ว่าจะตอบแทนเขายังไงกับสิ่งที่เขาทำในครั้งนี้

โม่ฝานมองเห็นซูมินยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้นทำให้เขารู้สึกกระอักกระอ่วนทันที

“ขอบคุณนะที่ช่วยยายของฉันไว้ พ่อแม่ของฉันยุ่งมากตลอดเวลาเลย… ฉันโตมากับยาย…” ซูมินกล่าวออกมา

โม่ฝานปลอบใจซูมินอยู่สักพักจากนั้นเขาก็ไปส่งเธอกลับหอพักหญิง

เด็กผู้ชายคนหนึ่งเดินมาส่งเด็กผู้หญิงที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา… ภาพเช่นนี้นั้นทำให้ชวนคิดลึกไปถึงไหน!

หลังจากเขาเดินกลับไปที่หอของตนเอง เกิดคำถามมากมายจากเหล่านักเรียนชายที่รุมเร้าถามเกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น ‘ไอ้บ้าเอ้ย พ่อของแกน่ะ ฉันเอง ฉันช่วยโลกนี้เอาไว้ รู้รึเปล่า ฮ่าฮ่า!?’

—

หลังจากที่เพื่อนร่วมห้องทุกคนหลับแล้ว โม่ฝานวิ่งขึ้นไปที่ดาดฟ้าของโรงเรียน

สถานที่แห่งนี้เป็นสถานที่สำคัญสำหรับโม่ฝานอย่างมาก เขาใช้เวลาส่วนใหญ่ฝึกฝนอยู่ตรงนี้ซึ่งมันไม่มีผู้ใดขึ้นมารบกวนเขา

“เอ… ทำไมจี้ทมิฬถึงนิ่งไปเลยหลังจากกินแก่นแท้จิตวิญญาณเสร็จแล้ว ผิดปกติรึเปล่าเนี่ย เอ๊ะ นั่นเสียงกรนเหรอ?” โม่ฝานนั่งลงพร้อมกับบ่นพึมพำกับตัวเอง

หลังจากที่เขากล่าวจบ จี้ทมิฬที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาทันทีราวกับเด็กน้อย มันสั่นไหวเบาๆพร้อมกับเปล่งแสงประกายออกมาโดยรอบเป็นวง มันค่อยๆหมุนราวกับบิดขี้เกียจ

การเคลื่อนไหวของมันเป็นไปอย่างเชื่องช้าและตอนนี้ลักษณะของมันชวนมองให้ความรู้สึกที่ลึกลับอย่างบอกไม่ถูก

‘หมุนทำไมอะ เกิดใหม่งั้นเหรอหรืออะไร?’

เมื่อเห็นว่าจี้ทมิฬของตนเองมีท่าทีแปลกๆ โม่ฝานทำได้เพียงมองและบ่นพึมพำกับตัวเองไปเรื่อยเปื่อย

ตอนนี้จี้ทมิฬนั้นถูกห่อหุ้มไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ มันกำลังจะพัฒนาขึ้น ผิวภายนอกของมันเริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด สีสนิมก่อนหน้านี้ได้มลายหายไปปรากฏให้เห็นเนื้อหยกด้านในที่สุกสว่างขึ้น

“ว้าว สิ่งที่เฒ่าอาวุโสทิ้งไว้ให้ฉันนั้นเป็นสมบัติจริงๆด้วย!” ดวงตาของโม่ฝานเป็นประกายทันที

เขาเห็นการเปลี่ยนแปลงของมันและรับรู้ได้อย่างชัดเจน หลังจากที่มันทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว มันหยุดนิ่งลงบนหน้าอกของเขาพร้อมกระจายพลังงานที่เย็นสบายออกมา

ตอนนี้เขาได้รับพลังของอุปกรณ์เวทละอองดาราอีกครั้ง ซึ่งทุกครั้งที่ได้รับนั้นทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายราวกับแช่อยู่ในออนเซ็น ร่างกายทั้งหมดผ่อนคลายและหัวสมองว่างเปล่า ความรู้สึกนึกคิดต่างๆของเขาล้วนแต่ได้รับการบรรเทาให้คลายกังวล

อย่างไรก็ตามตอนนี้พลังของมันได้เปลี่ยนไปแล้ว โม่ฝานรู้สึกดีอย่างอธิบายไม่ถูก ถ้าหากให้เขาเปรียบเทียบก็คงจะเหมือนการนอนอยู่บนผ้าที่นุ่มมากๆ….

สัมผัสที่เขาได้รับนั้นอ่อนนุ่มและอ่อนโยนต่อร่างกายและจิตใจอย่างมาก เขาที่เพิ่งผ่านการต่อสู้มาเมื่อครู่ได้รู้สึกสดชื่นและกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาในทันที

โม่ฝานดีใจอย่างมากกับสิ่งที่เขาได้รับในตอนนี้…

แม้ว่าเขาจะไม่เคยเห็นอุปกรณ์เวทละอองดาราวิญญาณมาก่อน แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าในตอนนี้เขากำลังได้รับพลังวิญญาณของละอองดาราอยู่ นอกจากความเหนื่อยล้าของเขาจะหายไปอย่างรวดเร็ว โม่ฝานรู้สึกได้ว่าดวงดาวทั้งเจ็ดของเขานั้นได้รับการฟื้นฟูด้วยเช่นกัน พวกมันทั้งหมดร่าเริงและราวกับว่าอยู่ในสมาธิกับเขาตลอดเวลา

“นี่มันเป็นการฝึกฝนโดยไม่ต้องเข้าสู่สมาธิงั้นเหรอ!?” โม่ฝานอุทานออกมาด้วยความตกใจ!

••••••••••••••••••••

Facebook Fanpage กดเลย

••••••••••••••••••••

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด