GE319 เจ้าคือฝานน้อย [ฟรี]

Chapter 319 เจ้าคือฝานน้อย

การเล่นหมากกระดานคือการวางกลยุทธ์ ซึ่งใช้สติปัญญาและจิตใจที่แข็งแกร่ง

หนิงฝานมีจิตใจที่แข็งแกร่ง มีความสามารถในการเล่นหมากกระดานตกทอดมาจากจักรพรรดิสวรรค์ ฝีมือจึงไม่ต่างจากชายวัยกลางคนเบื้องหน้านัก

ในช่วง 3 วันที่อยู่ในความฝัน หนิงฝานเล่มหมากกระดานกับชายชราไปหลายครั้ง แม้เขาจะกล่าวถามอะไร แต่ชายชราก็ไม่ยอมตอบ

ชายชรากล่าวว่า หากเอาชนะตนได้ 4 ใน 6 ตา ก็จะถือว่าหนิงฝานเป็นฝ่ายชนะ แต่ทั้งสองผลัดกันแพ้ผลัดกันชนะคนและ 3 ตา จึงไม่อาจตัดสิน

ถัดมา ชายชรากล่าวว่า หากหนิงฝานเอาชนะตนได้ 3 ตา ก็ถือว่าหนิงฝานเป็นฝ่ายชนะไป แต่สุดท้ายผลก็ออกมาด้วยการเสมอ 2 ต่อ 2

หนิงฝานขมวดคิ้ว เขาไม่อาจตัดสินแพ้ชนะกับชายผู้นี้ได้ เขาประหลาดใจว่าเหตุใดตนเองจึงมาอยู่ที่นี่ แต่ถึงอย่างนั้น ชายเบื้องหน้าก็ไม่ได้มีท่าทีเป็นอันตรายต่อเขาด้วย

“แสงดาราทมิฬ… เป็นสิ่งที่ผู้คนเรียกมันว่า วิชาดารา… เจ้ารู้หรือเปล่าว่ามันหมายความว่ายังไง?”

หนิงฝานขบคิดและวางหมากบนกระดาน

“ข้าไม่ยอมแพ้ท่านหรอก!”

“โอ้… น่าสนใจจริงๆ เจ้ามุ่งมั่นไม่ย่อท้อดี แต่เจ้าก็ยังไม่รู้ว่าหมากกระดานนี้มันลึกลับ… เจ้าหนูผีเสื้อ เจ้าไม่กลัวข้าบ้างเหรอ? เจ้าไม่อยากออกไปจากที่นี่เหรอ?”

“ท่านเป็นใครกันแน่?”

“คนที่จะถ่ายทอดวิชาดาราให้เจ้า!”

“วิชาดารา?” หนิงฝานประหลาดใจ วิชาดาราคือวิชารักษาที่ลึกล้ำ

“ทำไมข้าต้องฝึกฝนวิชาท่าน?”

“วิชาดาราของข้า คือวิชาดาราทมิฬ เป็นวิชาที่ช่วยให้คนที่กึ่งตายรอดชีวิตกลับมาได้… ข้าว่าเจ้าควรจะฝึกฝนเอาไว้” ชายผู้นั้นลูบเคราพลางกล่าว

“ถ้าเจ้าอยากฝึกฝนก็นั่งลงดีๆ แต่ถ้าไม่ก็เชิญเจ้าไปได้! แต่ถ้าเจ้าไป เหว่ยเหลียงของเจ้าอาจไม่มีโอกาสกลับมามีชีวิตเหมือนเดิมได้อีก”

หนิงฝานจ้องมองชายเบื้องหน้า เขาไม่รู้ว่าชายผู้นี้เป็นใคร แต่ดูเหมือนชายผู้นี้จะรู้จักเขาเป็นอย่างดี

ชายผู้นี้คือหัวใจปีศาจ? ภาพลวงตา? แต่เหตุใดถึงได้รู้สึกราวกับว่าชายผู้นี้มีตัวตนอยู่จริง?

แม้จะพยายามขับมันออกไป ก็ยังคงอยู่เช่นเดิม

“เช่นนั้นท่านจะถ่ายทอดวิชาให้ข้ายังไง?” หนิงฝานกล่าว

“วิชาหมากกระดานก็คือวิชาดารา หมากกระดานก็คือชีวิต สิ่งที่ล่องลอยอยู่เหนือชีวิตคือภาพลวงตา ขาวดำเคียงคู่ แม้จะแตกต่างแต่ก็ลงตัว”

“รอบแรกที่เราเล่นหมากกระดาน… เจ้าไม่สนใจแพ้ชนะ จึงจบด้วยความพ่ายแพ้!”

“รอบที่ 2 เจ้าตั้งใจจะชนะ… จึงได้รับชนะไป แต่นั่นก็ทำให้จิตใจของเจ้าปั่นป่วน และพ่ายแพ้ในที่สุด”

“เจ้ารู้หรือเปล่า… ชีวิตก็เหมือนกับหมากกระดาน แพ้ชนะไม่ได้ตัดสินกันที่จำนวน แต่ใครคือชนะคนสุดท้าย...นั่นแหละผู้ชนะที่แท้จริง ต่อให้เจ้าชนะมาตลอด แต่สุดท้ายเจ้าแพ้...ทุกอย่างก็จบสิ้น! นั่นแหละ...ชีวิตจึงเหมือนหมากกระดาน และหมากกระดานก็คือวิชาดารา”

“เจ้าหยิบหมากสีดำนั่นกลับไปแล้วขบคิดดูให้ดี… จงเปิดตามองให้กว้าง มีดาราดาษดื่นจักรวาล... ประตูดาราเปิดแล้ว ถึงเวลาที่ข้าต้องไป น่าเสียดายที่ไม่ได้เล่นหมากกระดานกับเจ้าอีกตา...”

โลกแห่งความฝันเริ่มพังทะลาย สุดท้าย หมากกระดานระหว่างเขาและชายผู้ลึกลับก็จบลง

หนิงฝานลืมตาตื่น แสงดาราทมิฬที่ห่อหุ้มกาย แปรสภาพเป็นหมากกระดานสีดำหล่นลงในมือหนิงฝาน

หลังจากขบคิดอยู่ชั่วครู่ หนิงฝานนำกล่องหยกที่ใส่กุญแจวังดาราออกมา แต่เมื่อเปิดดู กุญแจที่อยู่ภายในกลับหายไป

“กุญแจหายไป… แสงดาราทมิฬกลายเป็นตัวหมาก… หรือแสงดาราทมิฬจะจะเปลี่ยนให้กุญแจกลายเป็นตัวหมาก! ดาราจักรพรรดิสามารถควบคุมพลังดาราได้… ที่นี่สมควรเกิดมาจากวิชาดารา!”

หนิงฝานกำหมากกระดานไว้ก่อนที่ผ่านจะผสานเข้าไปในฝ่ามือของเขา เขาหันมองศพนางสวรรค์ ยามนี้ร่างกายที่ซีดขาวราวกับไร้ซึ่งชีวิต ดูมีชีวิตชีวาราวกับมนุษย์ทั่วไป เพียงแต่ไร้ซึ่งสัญญาณชีวิต เพราะนางไร้ซึ่งจิตวิญญาณ

แรงกดดันในขอบเขตตัดวิญญาณขั้นกลางของนาง ยกระดับไปยังขั้นสูง แม้จะช่วยยกระดับพลังไม่มาก แต่ทะเลสติของนางกำลังผสานตัว

“นางกำลังซ่อมแซมทะเลสติ!” หนิงฝานหวังให้นางฟื้นฟูทะเลสติให้ได้อย่างสมบูรณ์

หากนางฟื้นฟูทะเลสติได้สมบูรณ์ แม้นางจะยังเป็นศพที่ไร้ซึ่งจิตวิญญาณ แต่ความทรงจำของนางจะค่อยๆกลับมา

ยามนี้ จะให้สิ่งใดรบกวนนางไม่ได้

*ตูม!*

แต่แล้วที่ศูนย์กลางของเกาะดารา ประตูสู่วังสวรรค์ที่ปิดแน่นกลับสั่นสะเทือนและเปิดออก

ลมพายุที่รุนแรงพัดพาขึ้นสู่ท้องฟ้า ตรงเข้าหาร่างของศพนางสวรรค์ แต่หนิงฝานเอาตัวเข้าขวางเอาไว้

จะให้สิ่งใดรบกวนนางที่กำลังฟื้นฟูทะเลสติอยู่ไม่ได้!

ไกลออกไปวิหคยักษ์สองตัวกำลังต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงร่างของสัตว์อสูรขนาดยักษ์

เมื่อเกิดการต่อสู้ที่รุนแรง เหล่าวิหคอสูรน้อยใหญ่หลบภัย บินแตกฮือตรงมายังตำแหน่งที่หนิงฝานและศพนางสวรรค์อยู่

“ใครเข้าใกล้ข้า 3 หมื่นลี้ ตาย!”

ปราณปีศาจที่ทรงพลังปะทุ เหล่าอสูรที่สัมผัสได้ล้วนหวาดกลัวและเร่งบินไปอีกทางอย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปชั่วธูปไหม้หมดดอก รอยแยกมิติจำนวนมากก็ปรากฏเหนือเกาะดารา เป็นรอยแยกมิติที่เหมือนกับครั้งที่วังอาภรณ์ม่วงปรากฏตัว

รอยแยกมิติปรากฏทั้งหมด 8 รอย แต่มี 3 รอยที่ไม่ซ่อมแซม นำมาซึ่งการปรากฏตัวของบางคน

“ฮ่าฮ่า ในที่สุดนิกายกระบี่หิมะของข้าก็เข้ามาได้สักที พวกเราน่าจะเข้ามาเป็นอันดับสอง!”

“สองเหรอ? หมู่บ้านเงาของข้าเร็วกว่าพวกเจ้านะจะบอกให้”

“ฮึ่ม! ใครจะช้าจะเร็วข้าไม่สน เพราะสุดท้ายผู้ที่ได้ดาราจักรพรรดิก็ต้องเป็น นิกายแมลงของข้าอยู่แล้ว!”

สามขุมกำลังนำผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกเริ่ม มาด้วยหลายร้อยคน และผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณอีก 19 คน

แต่ละขุมกำลังด้อยกว่าวังอาภรณ์ม่วง แต่หากพวกมันทั้งหมดร่วมมือ ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากันมาก

พวกมันไม่ทันสังเกตุที่เหนือศีรษะของพวกมันมีหนึ่งบุรุษหนึ่งสตรีอยู่ เมื่อพวกมันปรากฏตัว แววตาของบุรุษผู้นั้นแปรเปลี่ยนมืดมน

บุรุษผู้นั้นนำกระบี่โลหิตออกมา และใช้วิชาดึงวิญญาณ ดูดซับเอาปราณรอบข้างถ่ายเข้าไปในกระบี่!

“ไสหัวไปซะ!”

กระบี่แผลงฤทธิ์ ท้องนภาถูกฉาบไปด้วยสีโลหิต ผู้เชี่ยวชาญดวงจิตแรกหลายคนถูกสังหาร ผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณบางคนบาดเจ็บแต่ยังหนีได้ทัน

“กระบี่โลหิตกึ่งไร้ดัดแปลง! ผู้ใช้กระบี่เป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณขั้นต้น แต่กลับมีวิชาที่ดูดซับปราณจากรอบข้าง เสริมอานุภาพให้กระบี่ทรงพลัง… โชคดีที่หนีได้ทัน”

“ดูเหมือนมันจะเป็นผู้ที่คอยอารักษ์ประตู… หรือจะเป็นลู่เป่ยที่สังหารคนของวังอาภรณ์ม่วงจนเกือบหมด!”

ผู้เชี่ยวชาญที่มาหวาดกลัว วังดาราแห่งนี้อันตรายกว่าที่พวกมันจินตนาการเอาไว้มาก ดูเหมือนมันคงจะชิงดาราจักรพรรดิไม่ง่ายแล้ว

“ถอย!!”

รอยแยกมิติเริ่มผสานตัวและหายไป ผู้เชี่ยวชาญจำนวนมากแยกย้ายหลบหนีอย่างรวดเร็ว

หนิงฝานเก็บกระบี่ แม้กระบี่จะทรงพลัง แต่ระดับพลังของเขาก็ใช่ว่าจะใช้มันได้ง่ายๆ

เขาจะไม่ยอมให้ใครมารบกวนนางเด็ดขาด

เวลายังคงไหลเวียน หนิงฝานยังคงอยู่ข้างกายศพนางสวรรค์เพื่อปกป้องนาง

หนิงฝานเฝ้ารอแล้วรอเล่า...รอให้นางตื่นลืมตา ในอดีต นางเฝ้ารอให้ผีเสื้ออย่างเขากลายเป็นมนุษย์ ยามนี้ถึงคราวที่เขาต้องรอนางบ้าง

“แสบตา… เหมือนกับข้าหลับไหลมานานมาก...” ศพนางสวรรค์กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับไม่ยินดีที่ได้ลืมตาตื่น

นางแหงนหน้ามองดาราที่ส่องประกายบนนภา แววตายังคงเรียบเฉย… แต่เมื่อหันมองบุรุษที่อยู่เบื้องหน้า ร่างกายของนางกลับสั่นเทา แววตาแปรเปลี่ยน นางจดจำบุรุษเบื้องหน้าผู้นี้ได้

“เจ้าคือ...ฝานน้อย!” ความรู้สึกหลากหลายถาโถม ตัวนางที่หลับไหลมานานกว่า 150 ล้านปี ได้ตื่นขึ้นและได้เห็นผู้นางอยากจะพบมากที่สุด

น้ำตานางไหลริน รอยยิ้มปรากฏที่ใบหน้า

ฝานน้อย… ผีเสื้อตัวน้อยของข้า

เขาคือผีเสื้อน้อยของข้า

“โชคดีจริงๆที่ได้พบเจ้า...”

แม้ใบหน้าจะเปื้อนโลหิตจากการลงกระบี่เมื่อครู่ แต่เขายังยิ้มอย่างมีความสุข

“ฝานน้อย… ข้ามีความสุข แต่… ข้าง่วงเหลือเกิน...”

นางขมวดคิ้วแน่น นางรู้สึกเจ็บทะเลสติเป็นอย่างมากก่อนจะทรุดลงในอ้อมกอดหนิงฝาน

แม้ทะเลสติของนางจะฟื้นฟู แต่หากจะให้ความทรงจำกลับมา ไม่รู้ต้องใช้เวลานานขนาดไหน

นางต้องการพัก เพื่อให้ความทรงจำต่างๆกลับมา

“ข้าอยากพัก… แต่เจ้าห้ามจากข้าไปไหน...” เมื่อกล่าวจบนางก็หลับไป การหลับไหลของนางคือการฟื้นฟูความทรงจำและฟื้นฟูทะเลสติที่เพิ่งซ่อมแซมเสร็จ

เมื่อทะเลสติและความเป็นเหว่ยเหลียงหลับไหล ศพนางสวรรค์คนเก่าก็กลับมา

“แสง?” ศพนางสวรรค์เรียกขานหนิงฝาน

นางสงสัยว่าเหตุใดหนิงฝานต้องกอดนาง และสงสัยว่าเหตุใดใบหน้าหนิงฝานถึงมีคราบบโลหิต

หนิงฝานยิ้มให้นางพลางกล่าว “เด็กโง่ กลับกันเถอะ...”

“อืม” นางทำสีหน้าสงสัย

“แสง… ไป… นอน...” นางกล่าว

“เด็กโง่… เจ้าไม่จำเป็นต้องนอนหรอก” แม้บุบผาดาราม่วงจะฟื้นฟูทะเลสติของนาง แต่ยังต้องการพักผ่อนอีกนาน

“ขอบคุณที่พวกเจ้าช่วยข้า… จื่อเฮ่อ… เหว่ยเหลียง...”

ศพนางสวรรค์ทำหน้าสงสัย...