บทที่ 65: พี่ชายหมาป่า… ปล่อยเราไปได้ไหม?
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 65: พี่ชายหมาป่า… ปล่อยเราไปได้ไหม?
“ที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนไร้บ้านมากมาย พวกเขาทั้งหมดล้วนแต่ไม่มีทะเบียนบ้านและไม่มีข้อมูลในกรมตำรวจ ตอนนี้หมาป่าตาเดียวได้ซ่อนตัวอยู่ในอาคารร้างและใช้คนจรจัดเหล่านี้เพื่อเป็นอาหารของตน ถ้าฉันไม่ได้มาเห็นเหตุการณ์นี้ด้วยตัวเอง คงไม่มีทางรู้เลยว่ามีอีกกี่ชีวิตที่ต้องสังเวยให้กับมัน!” โม่ฝานบ่นออกมาอย่างเบื่อหน่าย
ซูมินนั้นใบหน้าซีดขาวไร้โลหิต เธอกลัวจนไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยอะไรออกมา เดิมทีเธอต้องการมาค้นหาสาเหตุของปัญหาที่ได้พบ ซึ่งเธอไม่เคยคาดหวังว่าจะได้พบกับอสูรเวทกินคนตัวเป็นๆตรงนี้ เมืองบ่อแห่งนี้มีผู้คนอาศัยอยู่นับล้านคนและมีคนตายทุกวัน แต่อย่างไรก็ตามนั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาตายตกไปเพราะถูกอสูรเวทฆ่าสักหน่อย นี่มันน่ากลัวเกินกว่าที่เธอจะรับได้ไหว!
“พูดอะไรสักอย่างสิซูมิน เธอรู้สึกรึเปล่าว่าหมาป่าตาเดียวตัวนี้นั้นไม่เหมือนกับที่อาจารย์ได้เคยบรรยายไว้เลย?” โม่ฝานกล่าวออกมาหลังจากที่ได้จับตามองหมาป่าตาเดียวมาสักพักหนึ่ง
แล้วซูมินจะต้องตอบคำถามนี้อย่างไร? เธอควรจะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้งั้นเหรอในตอนนี้? เหอะ ณ นาทีนี้มีเพียงอย่างเดียวที่เธอคิดก็คิดการหลบหนีออกไปจากที่นี่ให้เงียบที่สุดและรีบแจ้งสมาคมนักฆ่าให้มาจัดการกับมันทีหลัง!
“เหมือนว่าร่างกายของมันจะใหญ่กว่าที่อาจารย์ได้บอกไว้นะ สองถึงสามเท่าเลยแหละ ไอ้หมาป่าตาเดียวนี่มันผิดปกติอะไรรึเปล่า?” โม่ฝานกล่าวต่ออย่างไม่สนใจอาการของซูมิน
ตอนนี้ซูมินกลัวจนแทบจะบ้าแล้ว ร่างกายของเธอสั่นเทาอย่างไร้การควบคุมพร้อมกับสบถในใจอย่างหงุดหงิด
‘เฮ้! ตอนนี้ต้องคิดถึงวิธีหลบหนีก่อนไม่ใช่รึไง? ทำไมโม่ฝานจึงคิดเรื่องบ้าบอนี่อยู่ ความแข็งแกร่งของเขายังไม่มากพอจะเผชิญกับมันไม่ใช่รึไงกัน?’
แต่ทันใดนั้นเอง โม่ฝานหันมาและประเมินสถานการณ์ของซูมิน เขาเข้าใจทุกอย่างทันที ซูมินนั้นเป็นหญิงสาวที่หยิ่งยโสอย่างมากเมื่ออยู่ในโรงเรียน เธอเก่งกาจและควบคุมทุกอย่างได้ดี แต่ทว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าอสูรเวทตัวเป็นๆแล้ว เธอสูญเสียการควบคุมโดยสิ้นเชิงและในหัวของเธอว่างเปล่ากลายเป็นโง่งมทันที!
“เธอออกไปก่อนแล้วก็โทรบอกสมาคมนักฆ่าด้วยว่าเราพบเจอกับอะไรอยู่ จากนั้นก็โทรหาตำรวจให้พวกเขานำคนเร่ร่อนที่อยู่ในบริเวณนี้ออกไปให้หมด” โม่ฝานหันไปกล่าวกับซูมิน
“แล้วเธอล่ะ?” ซูมินรีบถาม
“ฉันจะอยู่ที่นี่และคอยจับตาดูมันเอาไว้” โม่ฝานตอบอย่างเรียบง่าย
ซูมินมองไปที่โม่ฝานราวกับได้เห็นสัตว์ประหลาดเพิ่มอีกตัวหนึ่ง!
‘เราเป็นเพียงนักเรียนมัธยมปลายปีที่สาม แต่ทำไมผู้ชายคนนี้กลับไม่มีท่าทีตื่นกลัวอะไรเลยหลังจากได้เห็นภาพเหล่านั้น? ถ้าเป็นบุคคลทั่วไปแน่นอนว่ากางเกงของพวกเขาจะต้องเปียกปอนไปแล้ว!’
หลังจากที่มองเขาอยู่สักพัก ซูมินคิดย้อนไปถึงคราวที่โม่ฝานได้สังหารหมาป่าเวทในคราวก่อนหน้านี้ เช่นนี้เขาจึงไม่ได้ตกใจมากนักกับเหตุการณ์ในตอนนี้…
‘ประหลาด! เขามันประหลาดเกินไปแล้ว!’
“ฉะ-ฉัน… ฉันแจ้งพวกเขาแล้ว” ซูมินกระซิบด้วยน้ำเสียงภูมิใจในตนเองเล็กน้อย
โม่ฝานงุนงงทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาถามออกไปโดยไม่ทันคิด “ห๊ะ เธอไปแจ้งยังไ… โว๊ว ฉิบหายแล้ว!”
ในทันที หัวใจของเขาเต้นแรง… ปัญหาใหญ่ได้เกิดขึ้นแล้ว!
“ฮึ่มมมม~!”
หมาป่าตาเดียวที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลนัก เดิมทีมันกำลังอร่อยกับอาหารตรงหน้าจนไม่ได้สนใจอะไร แต่ในตอนนี้มันเงยหน้าขึ้นช้าๆพร้อมกับหันศีรษะที่เทอะทะของมันไปรอบๆ สุดท้ายแล้วสายตาของมันล็อกเข้ากับตำแหน่งของโม่ฝานและซูมินอย่างแม่นยำ!
ในเสี้ยววินาที… บรรยากาศเต็มไปด้วยความหนาวเหน็บ!
แม้ว่าทั้งสองจะซ่อนตัวอยู่หลังกำแพง แต่โม่ฝานและซูมินนั้นรู้สึกเสียววาบทั่วทั้งกระดูกสันหลัง ทั้งสองรับรู้ได้ถึงจิตสังหารที่หมาป่าตาเดียวส่งมาอย่างชัดเจน
ลมเย็นพัดผ่านมาวูบวาบเล็กน้อย แต่เมื่อมันปะทะกับร่างกายของทั้งสองแล้วนั้นทำให้ทั้งคู่รู้สึกราวกับว่ากำลังติดอยู่ในพายุหิมะ!
ตอนนี้ซูมินรู้สึกโง่เขลาอย่างสมบูรณ์ เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าหมาป่าตาเดียวจะพบตำแหน่งของตนได้รวดเร็วเช่นนี้ ในขณะที่เธอกำลังสบตากับดวงตานั้น ราวกับว่าร่างกายของเธอกำลังดำดิ่งลงสู่ก้นเหวลึกที่ไร้ทางออกและหมดทางหนี ร่างกายของเธอไม่สามารถขยับได้เลยตอนนี้
“โธ้เอ้ย! แม่เธอไม่ได้สอนรึไงว่าอสูรเวทมันสามารถตรวจจับคลื่นสัญญาณมือถือได้!?” โม่ฝานกล่าวจบพร้อมกับคว้าร่างกายของซูมินเอาไว้อย่างรวดเร็วพร้อมกับวิ่งออกจากอาคารในทันทีด้วยความเร็วสูงสุดที่เขาสามารถจะทำได้
แน่นอนว่าในโลกนี้เต็มไปด้วยเรื่องราวมากมายที่แปลกประหลาด ความสามารถของอสูรเวทนั้นแปลกประหลาดอย่างมาก มันสามารถรับรู้ที่อยู่ของคุณได้ทันทีถ้าหากคุณร้องขอความช่วยเหลือ ไม่ว่าจะเป็นการส่งข้อความไปหาทีมของตนแม้ว่าจะปิดเสียงแล้วก็ตาม ซึ่งการทำเช่นนั้นไม่ต่างอะไรจากการส่งตำแหน่งของตัวเองให้กับอสูรเวท! การทำเช่นนั้นคือการเปิดเผยตำแหน่งของตนเองในทันที!
“กรรรรรร~!”
เมื่อหมาป่าตาเดียวได้สัญญาณตำแหน่งใหม่เข้ามาภายในหัว มันยืดร่างกายของมันออกราวกับคันธนู จากนั้นมันกลายเป็นหมาป่าที่เต็มไปด้วยความหิวโหยพร้อมกับจ้องมองมาที่โม่ฝานและซูมินอย่างดุเดือด… เริ่มไล่ล่า! ความเร็วของมันน่ากลัวมาก มันเร็วจนพวกเขาคิดไม่ถึง!
ยังถือว่าโชคดีที่โม่ฝานและซูมินอยู่ห่างไกลจากมันพอสมควร ไม่อย่างนั้นทั้งคู่ก็คงจะกลายเป็นขนมคบเคี้ยวยามดึกของหมาป่าตาเดียวในเวลาเพียงเสี้ยวนาที!
โม่ฝานออกวิ่งอย่างรวดเร็ว เขาสับขาของตนเองพร้อมกับเชื่อมต่อดวงดาวเวทไปพร้อมกัน
นี่เป็นเทคนิคใหม่ที่เขาได้เรียนรู้จากการเข้าร่วมทีมกับหน่วยล่าล้างเมือง ถ้าหากเขามัวแต่ยืนร่ายเวทอยู่กับที่อย่างโง่เขลา อสูรเวทเหล่านั้นก็คงวิ่งแจ้นมาหาเขาอย่างรวดเร็วและกระชากคอของเขาให้ตายตกไปอย่างง่ายดาย!
“ลูกบอลเพลิง!”
มือข้างหนึ่งของเขาจับซูมินเอาไว้พร้อมกับวิ่งไปด้วย ในมืออีกข้างเต็มไปด้วยลูกบอลเพลิงที่กำลังลุกโชนอย่างบ้าคลั่ง!
เขากระโดดข้ามถุงปูนตรงหน้าอย่างคล่องแคล่วพร้อมกับขว้างลูกบอลเพลิงออกไปยังหมาป่าตาเดียวที่อยู่ด้านหลัง
ฟู่ววววว~
ความเร็วของบอลเพลิงนั้นรวดเร็วมาก มันพุ่งเข้ากระแทกกับกองไม้ด้านหน้าของหมาป่าอย่างแม่นยำจากนั้นมันเริ่มลุกลามไปทั่วบริเวณ แม้แต่หมาป่าตาเดียวก็ยังไม่กล้าที่จะเข้าใกล้กองไฟนี้
บอลเพลิงของโม่ฝานเมื่อครู่นั้นไม่ได้ตั้งใจจะโยนไปที่หมาป่าตาเดียว ความไวของหมาป่าตาเดียวนั้นอยู่ในระดับเดียวกันกับหนูตายักษ์ ขาทั้งสี่ของมันแข็งแรงและคล่องแคล่วอย่างมาก ไม่ยากที่มันจะหลบเปลวไฟเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย ระดับของโม่ฝานนั้นไม่สามารถโจมตีมันได้โดยตรง นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องทำเช่นนี้
เขาเพียงต้องการตัดเส้นทาและชะลอความเร็วของมันเท่านั้น!
“โฮ่กกกกกกกกกกกกกส~”
แต่อย่างไรก็ตามความเร็วของหมาป่าตาเดียวนั้นเกินกว่าที่โม่ฝานจินตนาการไว้มาก มันย่อตัวลงเล็กน้อย ขาหลังของมันจมลงไปในดิน… จากนั้นมันกระโดดพุ่งขึ้นด้านบนทันทีเพื่อหลบเปลวไฟที่ร้อนระอุตรงหน้า การกระทำของมันนับได้ว่าบ้าคลั่งอย่างมาก!
ตู้มม! เมื่อมันลงสู่พื้นเกิดเสียงดังสนั่นพร้อมกับฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
ขาหลังของมันเริ่มออกแรงอีกครั้งอย่างรวดเร็ว สายตาดวงนั้นจับจ้องไปที่โม่ฝานกับซูมินที่กำลังหลบหนี ร่างกายของมันนั้นแข็งแกร่งมาก มันวิ่งชนทุกอย่างที่ขวางหน้า ทั้งกองปูน กองไม้ เศษหินต่างๆล้วนแต่ถูกส่งกระเด็นออกไปทั้งหมด
โม่ฝานหันไปมองด้านหลัง เขานั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากสาปแช่งมันอยู่ภายในใจ!
‘หมาป่าตาเดียวตนนี้นั้นผิดปกติจริงๆ อย่าพูดถึงความเร็วเลย ร่างกายของมันแข็งแกร่งเกินกว่าที่คิดไว้มาก ถ้าหากเขาไม่สามารถหลบหนีมันได้ แน่นอนว่ารอบนี้ฉันจะต้องตายอยู่ในสถานที่แห่งนี้นี่แหละ! นี่มันแข็งแกร่งมากที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจออสูรเวทแล้ว!’
‘เอาล่ะ ในตอนนี้เรากับซูมินนั้นอยู่ไม่ไกลจากทางออกมาก ถ้าหากพวกเราออกจากไซท์ก่อสร้างนี้ได้ แน่นอนว่าเราจะปลอดภัย!’
ตู้ม ตู้ม ตู้ม !!!
ผนังชั่วคราวของไซท์ก่อสร้างนั้นราวกับกำแพงโฟมเมื่อมันได้ปะทะกับร่างกายของอสูรตนนี้ โม่ฝานและซูมินวิ่งออกมาด้านนอกแล้ว ทั้งสองหันไปตรวจสอบด้านหลังและพบว่าหมาป่าตาเดียวยังคงไล่ล่าพวกเขาอยู่ ในหัวของทั้งคู่ว่างเปล่าทันทีเมื่อเผชิญหน้ากับเหตุการณ์เช่นนี้
‘ไอ้เวรเอ้ย พ่อคนนี้ได้เจอตอเข้าแล้วสินะ เฮ้อ นี่แกอยากจะมีเรื่องจริงๆใช่ไหม?’
ตอนแรกโม่ฝานคิดว่าหมาป่าตาเดียวนั้นฉลาดมากที่มันหลบอยู่ในอาคาร จากนั้นมันใช้คนเร่ร่อนแถวนั้นเป็นอาหารและไม่มีใครสามารถตรวจพบมันได้ เขาจึงสรุปเอาเองว่าเมื่อเขาออกจากสถานที่แห่งนั้น มันจะเลิกไล่ล่าเขา เพราะถ้าหากออกมาด้านนอกมันจะถูกค้นพบและโดนไล่ล่าทันที ใครกันจะไปคาดคิดว่ามันจะพุ่งออกมาด้านนอกอย่างไม่เกรงกลัวอะไรเช่นนี้?
‘พี่ชายหมาป่าเอ๋ย ทำไมถึงได้วิ่งพล่านออกมาหาอาหารด้านนอกล่ะในเมื่อด้านในนั้นก็เต็มไปด้วยอาหารมากมาย อีกทั้งมันยังสามารถเป็นบ้านได้อย่างยอดเยี่ยม แต่การวิ่งออกมาในที่แจ้งเช่นนี้จะทำให้มีคนเห็นและพวกเขาจะแจ้งไปยังสมาคมนักฆ่าทันทีเพื่อจัดการกับพี่นะ โธ่เอ้ย… มันจะดีกว่าไหมถ้าเรายอมเลิกรากันไปง่ายๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน พวกฉันนี่มันน่ากินมากรึไงถึงกล้าที่โผล่หัวออกมาด้านนอกแบบนี้?’
‘โธ่เว้ย! ยังไม่ยอมหยุดตามมาอีกงั้นเหรอ? ถ้าหากว่าแกยังไล่ล่าฉันแบบบ้าคลั่งอย่างนี้ ก็อย่าได้กล่าวโทษว่าฉันรุนแรงก็แล้วกัน!’
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
