GE315 จูบและเจตนาที่แอบแฝง [ฟรี]

คนของวังอาภรณ์ม่วงถูกสังหาร หนิงฝานสั่งการให้เหล่าอสูรในดาราอสูรเข้าสังหารพวกมัน

ม่านฉานที่ต่อสู้กับคนของวังอาภรณ์ม่วงบาดเจ็บร้ายแรง แต่หนิงฝานมอบโอสถผันแปรที่ 6 ให้ ดังนั้น อาการของชายชราจึงไม่น่าเป็นห่วง เพียงแต่ต้องใช่เวลาในการรักษา หากหายดี ชายชราจะทะลวงขอบเขตไร้ดัดแปลงทันที

“ลู่เป่ย ข้าออกหน้าช่วยสตรีของเจ้า แต่กลับคาดไม่ถึงว่าจะทะลวงจุดตีบตันได้ นับว่าโชคดีจริงๆ!” ม่านฉานยิ้มพลางกล่าว

หนิงฝานเพียงมองหน้าแต่ไม่กล่าว

เหล่าอสูรจำนวนมากที่อยู่บนเกาะดารา จ้องมองหนิงฝานด้วยความเคารพ ซีหลานและเหล่าสตรีของเขา จะไม่ลืมเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้ไปตลอดชีวิต

การที่หนิงฝานรับกระบี่ไร้ดัดแปลงขั้นกลางได้ แสดงให้เห็นว่า แม้ตนจะเผชิญหน้ากับจ้าวดาราฉีชาและเสี่ยวเฉิง ถึงจะเอาชนะไม่ได้แต่ก็ไม่แพ้

การแสดงพลังที่น่าตื่นตะลึงนี้ ทำให้อสูรในดาราสมุทรไม่กล้ากังขากับตำแหน่งจ้าวดาราของเขาอีก

แม้ระดับพลังจะไม่สูง แต่ความเร็ว การป้องกัน และร่างวิญญาณ ทรงพลังจะน่าตื่นตะลึง

“พวกเจ้ากลับได้แล้ว!”

หนิงฝานออกคำสั่ง อสูรจำนวนมหาศาลเร่งแยกย้ายออกจากเกาะดาราไป ทำให้เกาะกลับคืนสู่ความสงบอีกครั้ง

หนิงฝานกลับไปยังทางใต้ของเกาะ เขาใช้เวลา 3 วันเพื่อการฟื้นฟูปราณ จนกลับมาในสภาพที่สมบูรณ์พร้อม

หนิงฝานอยู่ภายในถ้ำ แสงจันทร์สาดส่องกระทบหิน ฉายอาบรอบถ้ำจนทำให้ดูงดงามและสงบเป็นอย่างมาก

หนิงฝานเดินออกมาจากถ้ำเงียบๆ แหงนมองดาราที่ทอแสงอยู่บนนภา พลางหลับตาอย่างสงบ

“ข้าจากแคว้นเยว่มา 30 ปีแล้ว… จื่อเฮ่อจะเป็นยังไงบ้าง...”

“สำหรับมนุษย์ทั่วไปแล้ว 30 ปีนับว่าผ่านมาครึ่งชีวิต แต่สำหรับผู้เชี่ยวชาญอย่างข้า 30 ปีราวกับผ่านไปเพียงชั่วพริบตา ข้าสังหารศัตรูไปมากมาย โลหิตชโลมร่างมากมาย แม้ข้าจะเสียใจแต่ไม่อาจทำอะไรได้… เพราะนี่คือโลกของผู้เชี่ยวชาญ”

“ในอดีต… ผู้เชี่ยวเปิดเส้นชีพจรที่ 10 ในแคว้นเยว่ นับเป็นผู้มีพรสวรรค์ ผู้เชี่ยวชาญประสานวิญญาณเปรียบดั่งผู้ถูกเลือกจากสวรรค์ ผู้เชี่ยวชาญแก่นทองคำเทียบได้กับบรรพบุรุษ แต่ตอนนี้ที่นี่ จ้าวดาราหนึ่งคนควบคุมอสูรตัดวิญญาณนับพันล้านตน กองทัพอสูรระดับนี้ แคว้นระดับกลางไม่มีทางต้านรับได้ ส่วนตัวข้า แค่ฝ่ามือเดียวคงทำลายได้ทั้งแคว้น หากข้าต้องการเข้าร่วมวิหารพิรุณ ข้าคงได้กลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่และมีศักดิ์ฐานะ… แต่นั่นยังไม่พอ”

“ข้าต้องประสบกับความยากลำบากมากมายกว่าจะสร้างเข็มทิศดาราในปัจจุบันได้ ต้องทำลายสมบัตินับล้านชิ้น กว่าจะได้มันมา… ผิดกับซื่อฉวนที่มีปราณกระบี่ไร้ดัดแปลงอันล้ำค่าในครอบครองนับ 10 มันสมควรเป็นผู้ถูกเลือกที่ไท้ธรรมดา วังอาภรณ์ม่วงของมันคงเป็นขุมกำลังขนาดใหญ่ในแดนสวรรค์ แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็มีเต๋าของข้า แม้ตัวข้าจะเล็กจ้อย แต่ข้าก็กล้าสังหารเซียนจักรพรรดิ!”

กลิ่นอายที่ทรงพลังเคล้ากับความอ้างว้างแผ่ออกมาจากตัวหนิงฝาน

เต๋าอันยิ่งใหญ่ก็เปรียบได้กับกรงขัง เพื่อจะให้หลุดพ้นออกมาจากกรงได้ ก็ต้องยกระดับและต่อสู้กันต่อไป

หนิงฝานลืมพลางกล่าว “ท่านนอนไม่หลับเหรอ? หืม! ดูเหมือนท่านจะทะลวงผนึกได้ จนพลังยกระดับถึงขอบเขตดวงจิตแรกเริ่มขั้นสูงแล้ว”

“แค่ 3 วันยังยกระดับได้ระดับนี้  อีก 10 วันข้างหน้า ข้าคงฟื้นฟูจนเกือบถึงขอบเขตตัดวิญญาณ เมื่อพลังของข้าคืนสู่ขอบเขตตัดวิญญาณเมื่อไหร่ ข้าก็คงพอจะดูแลตัวเองได้… หลังจากเขาวังสวรรค์ ข้าจะแยกทาง ข้าไม่อยากให้อสูรที่อยู่ในนั้นจู่โจมเจ้า...”

เป่ยเหยาร่อนลงมาจากนภา หยุดยืนข้างกายหนิงฝาน พลางจ้องมองทิวทัศน์เบื้องหน้า

“อีก 10 วันพลังท่านจะฟื้นคืนขอบเขตตัดวิญญาณ? แต่ถ้าข้าช่วย ท่านจะกลับสู่ขอบเขตตัดวิญญาณได้ในคืนนี้ ส่วนที่เหลือก็ต้องขึ้นอยู่กับท่าน”

“เจ้าอยากให้รีบไปจากเจ้างั้นเหรอ...”

นางขบริมฝีปากเบาๆ ไม่กล้ามองหนิงฝาน

นางใช้เวลาเพียงวันก็ทำลายผนึกได้ และฟื้นฟูพลังคืนขอบเขตตัดวิญญาณ แต่นางยังอยากอยู่กับหนิงฝานต่ออีกสักพักจึงกล่าวไปเช่นนั้น

บางที การที่นางไม่เคยถูกผู้ใดปกป้อง เมื่อได้หนิงฝานคอยปกป้อง นางความรู้สึกที่ยากจะอธิบายจึงเกิดขึ้นในใจนางจนยากจะลืม

และบางที… เรื่องในคืนนั้นนางคงไม่อาจลืมเช่นกัน

แต่แล้วหนิงฝานกลับบอกว่าจะช่วยให้นางฟื้นคืนตัดวิญญาณในคืนนี้ นั่นเพราะเขาตั้งใจจะไล่ให้นางจากไปเร็วหรือเปล่า?

“อืม… ถ้างั้นหลังจากคืนนี้ข้าจะไป… จะได้ไม่รบกวนเจ้า” น้ำเสียงของนางแฝงด้วยโศกเศร้า แต่แล้ว หนิงฝานก็กุมมือน้อยๆของนางไว้

นางรู้สึกไม่พอใจ นางเป็นเซียนที่สูงส่ง เหตุใดมนุษย์อย่างหนิงฝานถึงได้กล้าสัมผัสกายนาง

แต่ถึงอย่างนั้น นางกลับไม่ยอมสลัดมือเขาออก

“ทำไมท่านถึงกล่าวเช่นนั้น? ข้าไม่ได้ขับไล่ท่าน และที่ข้ากล่าวว่าจะช่วย ก็ช่วยด้วยวิชาแปลงหยินหยาง โดยการขัดเกลาผสาน!”

หนิงฝานยิ้มอย่างมีนัย ก่อนเคลื่อนริมฝีปากประกบริมฝีปากของนางไว้

“นี่เจ้า!”

แต่จูบของหนิงฝานกลับทำให้นางแตกตื่น นางเร่งผละออกจากหนิงฝานแล้วถอยห่าง

“เจ้าคิดว่าร่วมรักกับข้าได้ครั้งหนึ่ง แล้วจะมีสิทธิ์สัมผัสกายข้าอีกงั้นเหรอ? เจ้ามันไร้ยางอาย ข้าไม่มีทางขัดเกลาผสานกับเจ้าแน่!”

“ข้าแค่ล้อเล่น… ข้าจะช่วยท่านทำลายผนึกในร่าง ไม่จำเป็นต้องขัดเกลาผสานหรอก… คาดไม่ถึงว่าท่านจะเกลียดข้ามากขนาดนั้น ข้าเสียใจจริงๆ”

หนิงฝานคายบางสิ่งออกมาจากปาก มันคือก้อนหยกที่ได้จากพิษกร่อนเซียนที่ถอนออกมาจากร่างนาง และบีบอัดให้มันกลายเป็นก้อน

ของสิ่งนี้สิ่งแรกที่ต้องใช้ในการทำลายผนึก และต้องใช้ผ่านปากเท่านั้น ดังนั้นหนิงฝานจึงจูบนาง

“ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่าเจ้าตั้งใจจะช่วยข้า ข้านึกว่าเจ้า...” นางยิ่งสับสนหนักเข้าไปอีก

“ท่านคิดว่าข้าจะฉวยโอกาสข่มเหงท่านงั้นเหรอ? น่าแปลกที่ท่านมองข้าเป็นคนแบบนั้น”

หนิงฝานยิ้มอย่างไร้หนทาง พลางนำเอาเหรียญหยกของเทพกษัตริย์พิษออกมาวางไว้บนฝ่ามือนาง

“เหรียญหยกนี่ผสานกับวิชาของข้า จะช่วยทำลายผนึกของพวกอสูรได้… แต่ตอนนี้ข้ากลัวว่าท่านจะบาดเจ็บ จึงไม่ได้คิดจะทำลายผนึกทั้งหมด รอให้ท่านพักอีกสักวันสองวัน ข้าจะทำลายผนึกให้อีกรอบ เมื่อถึงยามนั้น ท่านจะฟื้นฟูพลังในขอบเขตเซียนอีกครั้ง ท่านวางใจได้ แม้ข้าหนิงฝานจะไม่ใช่คนดีนัก แต่ข้าไม่เคยทำร้ายสหาย ข้าสัญญา”

“ไม่ว่าศัตรูของท่านจะเป็นผู้ใด แม้ว่าข้าจะต้องตาย แต่ข้าไม่กลับคำเด็ดขาด! ท่านวางใจได้”

หนิงฝานกล่าวอย่างเรียบเฉยพลางเดินกลับเข้าไปในถ้ำ ปล่อยนางไว้เพียงลำพัง

แสงจันทราอาบส่องกาย ความเปล่าเปลี่ยวมาเยือน

นางไม่ชอบที่หนิงฝานมองนางอย่างไร้ความรู้สึกเช่นนั้น

“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะต่อว่าเจ้าเช่นนั้น...”

แต่หนิงฝานเองก็เป็นฝ่ายผิด เพราะเขาไม่ได้บอกนางว่าจะจูบเพื่อช่วยนางทำลายผนึก

แต่หากกล่าว นางจะยอมหรือ? บางทีอยากจะยอมให้ผนึกอยู่ในร่างมากกว่าที่จะให้หนิงฝานจูบ

ยามนี้นางไม่รู้ว่าสิ่งใดถูกผิด นางรู้แค่ว่าจูบของหนิงฝานทำให้นางหวั่นไหว

“ลู่เป่ย...”

นางสงบอารมณ์กลับคืนสู่ความสงบ

การที่ระดับพลังของนางลดลงมายังขอบเขตดวงจิตแรกเริ่ม ทำให้สภาพจิตใจของนางไม่ดีนัก แต่หากนางฟื้นฟูพลังดังก่อน จิตใจของนางสมควรดีขึ้น

“ลู่เป่ย… แม้โชคชะตาของเขาไม่อาจบรรจบ แต่ตราบใดที่ข้าอยู่ที่นี่ ข้ารับรองว่าจะไม่ให้เจ้าได้รับอันตรายใดๆ… ข้าสัญญา...”...