ตอนที่แล้วGED : 33 หมาป่าหินทมิฬ
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปGED : 35 หุบเขาน้ำแข็งทมิฬ

GED : 34 ศัตรูร้ายกาจ


GED : 34 ศัตรูร้ายกาจ

ราชันย์ของหมาป่าหินทมิฬเห่าหอนท่ามกลางคืนที่เงียบงัน

เมื่อได้ยินเสียงนั้น ฝูงหมาป่าก็ตื่นตัวและในเวลาต่อมาพวกมันก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง

เฟิงซุ่นที่กำลังรอคอยการต่อสู้ที่แสนดุเดือด..เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจึงพูดอะไรไม่ออก

ในเวลาเดียวกัน อวี๋ หมิงเหยียที่อยู่ด้านหลังของหุบเขาน้ำแข็งทมิฬรู้สึกเหมือนกำลังมีอะไรมุ่งหน้ามาทางเขา ก่อนเลือดจะไหลออกมาจากมุมปากของเขา

" หึ..ชุนหลิงเหยีย เจ้ารู้วิธีทำลายการควบคุมสัตว์อสูรของข้างั้นเหรอ แล้วก็ยังทำให้พลังย้อนกลับมาทำร้ายข้าอีก..องค์รัชทายาทช่างน่ากลัวสมคำร่ำลือ!"

อวี๋ หมิงเหยี่ยยิ้มอย่างภาคภูมิใจในขณะที่คาบกิ่งไม้เล็ก ๆ ไว้ในปาก ใบหน้าอิ่มเอมของเขามองไปที่แสงที่ประกายออกมาจากหน้าผาซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา.. " แต่น่าเสียดายที่เจ้ามาช้าไป เพราะผลจิตวิญญาณอมตะจะต้องเป็นของข้า!”

เมื่อพูดจบอวี๋ หมิงเหยี่ยก็คว้าหินก้อนถัดไป เขาไต่หน้าผาขึ้นไปเรื่อย ๆ ด้วยสองมือของเขาก่อนร่างของเขาจะหายไปท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด

ชณะนั้นกลุ่มของชุนหลิงเหยียรีบเร่งฝีเท้าออกเดินทางท่ามกลางความมืด

ยิ่งเฟิงซุ่นคิด เขาก็ยิ่งกังวลและเข้าไปอยู่ข้างกายชุนหลิงเหยีย "ท่านชุน ท่านกำลังมองหาอะไร ? อย่าบอกนะว่า..อวี๋ หมิงเหยี่ยไปถึงหุบเขาน้ำแข็งทมิฬเรียบร้อยแล้ว?"

ชุนหลิงเหยียตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ "ใช่"

“ท่านล้อข้าเล่นเหรอ?!”เฟิงซุ่นตกใจจนแทบร่วงลงกลางอากาศ "เขาอยู่ที่นั่นแล้วเหรอ? ท่านชุนผลจิตวิญญาณอมตะอยู่ที่หุบเขาน้ำแข็งทมิฬนี่..ท่านไม่กังวลว่าเขาจะเอามันไปได้ก่อนหรอกหรือ ทำไมจิตใจของท่านถึงสงบได้ขนาดนี้กัน?!”

"เขาจะไม่ได้มันไป" ชุนหลิงเหยียตอบสั้น ด้วยน้ำเสียงมั่นใจ

"แล้วท่านมั่นใจได้ยังไง?"เชิงซุ่นรู้สึก ๆ ขุ่นข้องใจอยู่เล็กน้อย “อวี๋ หมิงเหยี่ยที่พวกเรากำลังพูดถึง คือคนที่มีชื่อเสียงพอ ๆ กับท่าน แถมยังชอบเข้ามาขัดขวางท่านอีก เขาเป็นลูกชายของศาลทมิฬเชียวนะ..ให้ตายสิ เขาไม่ใช่คนธรรมดาที่ท่านจะจัดการได้ง่าย ๆ หรอกนะ!”

ชุนหลิงเหยียขมวดคิ้วและมองเฟิงซุ่นด้วยสายตาดุดัน

เฟิงซุ่นตบหน้าผากตนเบา ๆ "ก็ได้..อวี๋ หมิงเหยี่ยไม่ใช่คนที่คู่ควรกับท่าน ท่านเหนือกว่าเขาแต่เขาก็ยังเป็นศัตรูที่จัดการได้ยากอยู่นะ!"

เฟิงหวูถามอย่างสงสัย  “อวี๋ หมิงเหยี่ยน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เฟิงซุ่นหันมามองและตอบอย่างโมโห “อวี๋ หมิงเหยี่ยได้รับการสนับสนุนจากผู้อาวุโสมากมายที่ภักดีต่อเขา ยิ่งกว่านั้นเขายังมีความสามารถและเก่งกาจไม่เป็นรองใครยกเว้นท่านชุน นอกจากนั้นเขายังเป็นคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ เป็นคนที่คาดเดาไม่ได้! เขาทั้งโอหังและเจ้ากี้เจ้าการในบางครั้ง ทำตัวทีเล่นทีจริง เจ้าไม่มีทางรู้ความคิดของเขา แล้วที่แย่ากว่านั้น..อวี๋ หมิงเหยี่ยชอบเข้ามาขัดขวางเวลาท่านชุนต้องทำงานสำคัญบางอย่าง ครั้งนี้ก็เช่นกัน..ถึงแม้ผลจิตวิญญาณอมตะจะไร้ประโยชน์กับเขา แต่เขาก็จะมาแย่งมันไปเพราะท่านชุนต้องการมัน...เจ้านั่นเป็นคนน่ารังเกียจ”

เฟิงหวูใช้มือลูบคาง "ทำไมฟังเหมือนองค์รัชทายาทกำลังถูกอวี๋ หมิงเหยี่ยสะกดรอยตามเลยล่ะ ?"

"เจ้าไม่ต้องบอกก็รู้.." เฟิงซุ่นพูดอย่างไม่พอใจ "เจ้านั่นโผล่ไปทุก ๆ ที่ที่ชุนหลิงเหยียไป ช่างน่ารำคาญนัก!"

เฟิงหวูลูบคางอีกครั้ง " แล้วทำไม..ข้าถึงรู้สึกว่าเขาน่ารักอย่างบอกไม่ถูกล่ะ..?"

“ไม่ ไม่เลยสักนิด!”เฟิงซุ่นเขกหัวเฟิงหวูด้วยนิ้วของเขา " ไม่ว่ายังไงก็ตาม ถ้าพวกเราเผชิญหน้ากับอวี๋ หมิงเหยี่ย เจ้าจงหนีไปให้ไกลที่สุด"

"ทำไมล่ะ?"เฟิงหวูถามอย่างไม่เข้าใจ

“ดวงตาของเขาเป็นที่รู้จักกันดีว่าจะทำให้ผู้ที่พบเห็นต้องลุ่มหลงและหลงใหล หากข้าบอกว่าไม่มีหญิงนางใดต้านทานพลังนั้นได้..ข้าหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ เจ้าคิดว่าเขาจะมีชื่อเสียงเช่นเดียวกับท่านชุนได้อย่าง? นั่นก็เพราะความสามารถในการเกี้ยวหญิงสาวยังไงละ โชคดีที่เจ้ายังอยู่รอดปลอดภัยจนถึงตอนนี้ ดังนั้นจงหนีไปให้ไกลจากเขา เข้าใจไหม?” เฟิงซุ่นกำชับ

“แน่นอน” เฟิงหวูตอบโดยที่นางไม่ได้คิดอย่างที่พูดเลยสักนิด

ต่อมาไม่นาน พวกเขาก็มาถึงหุบเขาน้ำแข็งทมิฬ

จบตอน

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด