บทที่ 57: โล่งอกไปที!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 57: โล่งอกไปที!
ตอนนี้โม่ฝานเต็มไปด้วยความกระวนกระวายและร้อนรนอย่างหนักหน่วง ในตอนนี้เขาคิดได้แล้วว่าเขาควรจะมีคาถาที่สามารถทำให้ตนเองเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วที่สุดเพื่อที่จะไปให้ถึงโรงเรียนมัธยมหมิงเหวิน!
ในตอนนี้เขานั่งอยู่บนแท็กซี่ที่ขับอย่างอืดอาด… สุดท้ายมันจอดลงที่หน้าบ้านของป้าโม่ชิง
เขาวิ่งเข้าไปด้านในอย่างรวดเร็วจนลืมมองทางข้างหน้า ขาของเขากระแทกเข้ากับรถเข็นในขณะที่เขากำลังเอี้ยวตัวเลี้ยวเข้าไปด้านใน
“พี่โม่ฝาน!” เหย่ซินเซียยิ้มหวานออกมา ใบหน้าของเธอเผยสีหน้าตื่นเต้นและมีความสุขออกมาทันที
“ซินเซีย เธอโอเครึเปล่า! ฉันกลัวแทบแย่ว่าเธอจะไปจากฉันซะแล้ว!” เมื่อเขาเห็นน้องสาวตัวเองยิ้มออกมาเช่นนั้น ภายในหัวใจของเขารู้สึกอบอุ่นในทันที
“มีอะไรรึเปล่าพี่?”
“ฉันโทรหาเธอไม่ติดน่ะ ปิดเครื่องงั้นเหรอ?”
“อ๋อ… พอดีมันโดนตัดน่ะ เกินกำหนดแล้ว” เหย่ซินเซียกล่าวออกมาพร้อมกับก้มหน้านิดหน่อยด้วยความอาย
“…”
‘เอาล่ะ เด็กหญิงคนนี้เพียงต้องการประหยัดเงินเท่านั้นเอง’
ตราบใดที่เธอไม่ได้เป็นอะไร โม่ฝานรู้สึกใจชื้นขึ้นอย่างมาก
“พี่สอบปฏิบัติเป็นยังไงบ้าง ราบรื่นไหม?” ซินเซียหันหน้ามาหาโม่ฝานด้วยความใคร่รู้พร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับเขาที่เหงื่อซ่ก
ในทุกวันนี้เด็กหญิงคนนี้นั้นมีผ้าเช็ดหน้าอยู่เพียงไม่กี่ผืน ไม่ใช่ว่าเธอนั้นจมอยู่ในกองน้ำตาตลอดเวลา แต่ทุกครั้งที่เธอร้องไห้มันจะช่วยประหยัดเงินมากกว่าการใช้ทิชชู่เช็ด
โม่ฝานหยิบผ้าเช็ดหน้าจากเธอพร้อมกับเช็ดเหงื่อบนใบหน้าอย่างช้าๆ เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของมันอย่างชัดเจน ‘อืม กลิ่นของหญิงสาวมันดีจริงๆ ผืนที่ฉันขโมยไปก่อนหน้านี้กลิ่นมันจางไปหมดแล้วล่ะ… เอ๊ะ บ้าเอ้ย ฉันเกือบจะแสดงความต่ำช้าในจิตใจออกไปเหรอเนี่ย!’
“อ่า ฉันได้ยินว่ามีเด็กผู้หญิงในโรงเรียนเธอหายไปงั้นเหรอ?” โม่ฝานถามออกมา
“อืมมม” เหย่ซินเซียคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้าในเวลาต่อมา “มันเป็นช่วงเวลาที่น่ากลัวจริงๆ ป้าไม่ยอมให้ฉันไปโรงเรียนเลยแหละ”
“บอกฉันหน่อยว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ”
“เธอเป็นนักเรียนหญิงในห้องถัดไปน่ะ ชื่อหลินหยุนเอ๋อ ในวันที่เธอหายไป ฉันอยู่ในห้องสมุดกับเธอด้วย แล้วฉันก็ขอตัวกลับก่อน หลังจากนั้นมาฉันก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย ไม่มีกล้องในโรงเรียนตัวไหนสามารถจับภาพได้ว่าเธอออกไปนอกโรงเรียน…” เหย่ซินเซียกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
โม่ฝานตบไหล่ของเธอเบาๆเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอซีดขาวด้วยความกลัว
“ถ้าอย่างนั้น เธอก็เป็นคนสุดท้ายที่อยู่กับเด็กที่หายไปงั้นเหรอ?” โม่ฝานถามต่อ
“ใช่ ตำรวจสอบปากคำฉันจนเหนื่อยไปหมด แต่ฉันก็ไม่รู้อะไรเลย แต่ว่าอย่างไรก็ตาม…” เหย่ซินเซียก้มหัวต่ำลง
“มีอะไรงั้นเหรอ?” โม่ฝานรีบถาม
“หลังจากที่ออกจากห้องสมุด ฉันได้กลิ่นอะไรสักอย่างแปลกๆ กลิ่นหืนน่าขยะแขยงราวกับถูกปล่อยออกมาจากถังขยะในโรงอาหารของโรงเรียน แต่ว่าห้องสมุดนั้นอยู่ไกลจากโรงอาหารมากและในเวลานั้นฉันรู้สึกเย็นเยือกที่แผ่นหลังราวกับมีบางสิ่งกำลังจ้องฉันอยู่น่ะ ฉันเลยรีบออกจากห้องสมุดทันทีเพราะว่ารู้สึกกลัวมาก!” เหย่ซินเซียกล่าว
คิ้วของโม่ฝานขมวดแน่นเป็นปม เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังอยู่ในอันตราย!
“พี่ชายโม่ฝาน ถ้าฉันออกจากที่นั้นช้ากว่านี้ล่ะก็…” เหย่ซินเซียกล่าวออกมาพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทาเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอได้พบเจอกับสิ่งที่น่ากลัวจริงๆ
“อ่า ดีแล้วที่เธอไม่ได้ชักช้า ไม่อย่างนั้นเธอคงจะเป็นหญิงสาวที่หายตัวไป!” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างโล่งอก
เหย่ซินเซียส่ายหัวพร้อมกับกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่ตำหนิตนเอง “ในตอนแรกฉันคิดว่าเป้าหมายของมันคือฉัน แต่หลังจากที่ฉันรีบออกจากสถานที่แห่งนั้น กลายเป็นว่ามันสนใจหลินหยุนเอ๋อแทน ฉัน… ฉันควรจะออกตามหาเธอหรือไม่ก็พาเธอออกจากโรงเรียนพร้อมกันในวันนั้น”
เมื่อโม่ฝานได้ยินเหย่ซินเซียกล่าวโทษตัวเองเช่นนั้น เขารู้สึกอึดอัดและไม่มีถ้อยคำจะปลอบใจเธอเลย
‘เด็กบ้า คิดอะไรอยู่เนี่ย เฮ้อ!’
ถ้าหากว่าเธอไม่รีบออกมาตั้งแต่ตอนนั้น มันอาจจะกลายเป็นเด็กหญิงหายไปสองคนก็ได้ อีกทั้งถ้าหากว่าในโรงเรียนแห่งนั้นมีอะไรบางอย่างที่ไม่สมควรจะอาศัยอยู่ ทั้งสองสาวก็คงไม่มีเรี่ยวแรงจะปกป้องตนเองได้อยู่แล้ว!
“เรื่องนี้จะโทษเธอได้ยังไงกัน? ถึงเธอจะบอกกล่าวกับหลินหยุนเอ๋อ แต่อย่างไรเด็กสาวคนนั้นก็คงตอบกลับมาว่าเธอคิดมากเกินไป อีกทั้งประสาทสัมผัสทั้งห้าของเธอนั้นเฉียบคมยิ่งกว่าใครมาตั้งแต่เด็กแล้ว แต่อย่างไรก็ตามในตอนนี้เธอไม่ควรจะไปไหนมาไหนคนเดียว ในตอนนี้เธอสามารถปกป้องตัวเองได้อยู่ มันก็เป็นเรื่องที่ยอดเยี่ยมมากแล้ว!” โม่ฝานกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงอบอุ่น
“พี่ชายโม่ฝาน… พี่คิดว่า… หลินหยุนเอ๋อยัง… มีชีวิต… ไหม…”
“อ่า มันเป็นไปได้ว่า… โอ้ ไม่หรอก ไม่มีทาง! ในตอนนี้ฉันได้ทำงานในหน่วยล่าล้างเมืองแล้ว เราจะแก้ไขปัญหานี้ด้วยกัน อีกอย่างฉันจะปล่อยให้น้องสาวที่น่ารักของฉันอยู่ในโรงเรียนที่อันตรายอย่างนี้ได้ยังไงล่ะ!” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างภาคภูมิ
คำพูดทั้งหมดล้วนแต่มาจากก้นบึ้งหัวใจของเขาจริงๆ….
เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ในโรงเรียนมัธยมหมิงเหวิน แม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของทีมหน่วยล่าล้างเมือง แต่อย่างไรก็ตามถ้าหากว่าเขาได้ข่าวแน่นอนว่าเขาจะต้องรีบแจ้นมาที่นี่แน่นอน เหย่ซินเซียนั้นสูญเสียโอกาสมากมายในการใช้ชีวิตตั้งแต่เกิดมา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นโม่ฝานจะไม่ยอมให้อะไรทำให้เธอเจ็บปวดได้อีกนอกเหนือจากรถเข็นที่เธอยังต้องพึ่งพามัน!
เธอบริสุทธิ์ สวยและจิตใจดี ในตอนที่เขายังเด็ก เขามักจะไปอาศัยบ้านของเธอเพื่อหลบซ่อนตัวจากพ่อหลังจากที่ชกต่อยกับคนอื่นๆมาเสมอ เพราะกลัวว่าจะโดนพ่อตีอีกครั้ง ในส่วนของเหย่ซินเซียนั้นเธอมักจะคอยทำแผลให้เขาอย่างเบามือและอ่อนโยนกับเขาอยู่เสมอ ทั้งยังคอยช่วยโกหกพ่อให้เพราะกลัวว่าเขาจะโดนด่าอีกด้วย
เช่นนี้ นับตั้งแต่นั้นมาโม่ฝานจึงสาบานกับตนเองว่าจะคอยดูแลเธอให้ดีที่สุด ไม่ยอมให้อะไรมาทำให้เธอต้องเจ็บช้ำอย่างเด็ดขาด!
“เอาล่ะ ในช่วงนี้ก็อยู่ที่บ้านไปก่อนนะ รอจนกว่าฉันจะจัดการกับพวกบ้าๆข้างในโรงเรียนเรียบร้อย เข้าใจไหม?” โม่ฝานหันหน้าไปหาเธอพร้อมกล่าวอย่างจริงจัง
“อื้ม!” เหย่ซินเซียพยักหน้าด้วยรอยยิ้มที่หวานหยดย้อย ดูสดใสเกินกว่าเด็กสาวทั่วไปมากนัก
หลังจากที่เธอรู้ว่าโม่ฝานเป็นนักเวทสายฟ้า เธอรู้สึกถึงความปลอดภัยมากขึ้น อย่างไรก็ตามเธอยังรู้สึกได้อีกด้วยว่าโม่ฝานนั้นแข็งแกร่งขึ้นมากและจะมากขึ้นไปอีกเรื่อยๆ!
เขาเปลี่ยนตัวเองจากคนธรรมดากลายเป็นนักเวทและในตอนนี้เขาเป็นสมาชิกของหน่วยล่าล้างเมือง! เขาพัฒนาตัวเองขึ้นในทุกครั้งที่เธอได้พบกับเขา เธอคิดได้ว่าในช่วงเวลาที่ไม่ได้พบกัน โม่ฝานคงจะต้องพยายามอย่างหนักเพื่อผลลัพธ์ที่ดีที่สุด!
“พี่ชายโม่ฝาน ตอนที่ไปสอบปฏิบัติที่ต้องโดนแดดตลอดเลยงั้นเหรอ?”
“ก็ไม่ขนาดนั้นนะ ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ?”
“ฉันว่าพี่ดำขึ้นเยอะมาก ฉันแทบจะจำพี่ไม่ได้เลยล่ะ”
“…”
——
หลังจากที่เขาเดินออกมาจากบ้านป้าแล้ว โม่ฝานเดินตรงไปที่โรงเรียนมัธยมหมิงเหวิน
‘บัดซบ เกิดเหตุการณ์เลวร้ายขึ้นภายในโรงเรียนขนาดนี้ ยังมีหน้ามาจัดดอกม้งดอกไม้กันหวานชื่นอีกงั้นเหรอ บัดซบ แม้ว่าเหล่าอาจารย์ในโรงเรียนจะทนได้ แต่ฉันคนนี้จะไม่อดทนแน่นอน!’
‘สาวสวยทั้งหลายแห่งโรงเรียนหมิงเหวินอย่าได้เกรงกลัวไปเลย เจ้าชายขี่ม้าขาวผู้นี้ได้มาช่วยทุกคนแล้ว ฮ่าฮ่า!’
โครม!
เขาเตะประตูอันสง่างามของโรงเรียนให้เปิดออก ความรู้สึกของเขาในตอนนี้พร้อมแล้วที่จะชื่นชมหญิงสาวนับพันคนพร้อมกัน แต่ใครจะคาดคิดว่ากระโปรงสั้นๆขาขาวๆจะไม่ปรากฏให้เขาเห็นแม้แต่น้อย เมื่อเขาเปิดประตูได้ ภายในนั้นว่างเปล่า… เงียบสงัด… แมวจรจัดสองถึงสามตัวกำลังเหยียดร่างกายด้วยความเกียจคร้านพร้อมกับมองมาที่เขาอย่างรำคาญใจ ดูเหมือนพวกมันกำลังจะบอกเขาว่า “ไอ้บ้านี่มาจากไหนกันถึงได้กล้ามารบกวนพวกฉันในเวลานี้”
‘โอ้ ฉันลืมไปสนิทว่านี่มันปิดเทอมฤดูร้อนนี่หน่า เด็กหญิงพวกนั้นไม่ได้อยู่ในโรงเรียน!’
“เอะ? เธอมาที่นี่ก่อนฉันเหรอ?” หลังจากนั้นไม่นาน เสียงหวานใสดังขึ้นด้านหลังของเขา
โม่ฝานหันหลังพร้อมกับได้เห็นใบหน้าของไฉ่ถังผู้เย่อหยิ่งเต็มตา
หญิงสาวคนนี้แต่งตัวได้จัดจ้านอย่างมาก หน้าอกของเธอชูชันแทบจะล้นออกมาจากเสื้อตัวเล็ก อีกทั้งกางเกงที่สั้นจุ๊ดจู๋เผยให้เห็นเรียวขาที่สูงยาวและขาวราวหิมะ…
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
อย่าลืมกดติดตามนิยายไว้ด้วยน้า กดได้ที่หน้าปกนิยายเลยค่ะ
