บทที่ 56: หญิงสาวที่หายไป
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 56: หญิงสาวที่หายไป
“เอาล่ะ ฝานโม่ เราจะให้หมายเลขประจำตัวของคุณในภายหลัง มันเป็นรหัสของหน่วยล่าล้างเมืองน่ะ” กัปตันฉือต้าฮวงกล่าวออกมา
“หืม มีหมายเลขประจำตัวด้วยเหรอ?” โม่ฝานถามออกมาพร้อมกับงุนงงเล็กน้อย
“แน่นอนสิ!” เฟยฉืออธิบายพร้อมรอยยิ้ม “หมายเลขนี้นั้นน้อยคนนักที่จะได้รับมัน ซึ่งในตอนนี้นายได้รับมันแล้วถือได้ว่านายเป็นเจ้าหน้าที่ของเมืองบ่อเต็มตัวไงล่ะ!”
“หมายความว่าฉันเป็นผู้พิทักษ์งั้นเหรอ?” โม่ฝานถามออกมาพร้อมกับคิ้วขมวด
“ฮ่าฮ่าฮ่า แน่นอนพวกเราเป็นเช่นนั้น!” หลีเหวินเจี่ยหัวเราะออกมา จากนั้นเขาหยุดปากไว้และกล่าวต่อ “แต่ว่าพวกเรานั้นแตกต่างจากเจ้าหน้าที่ตำรวจภายในเมืองหนึ่งอย่างก็คือเรานั้นไม่ได้จัดการกับคนเร่ร่อนหรือโจรผู้ร้ายใดๆ หรือว่าพวกผู้คนที่ทำผิดกฏหมาย แต่ว่าพวกเราจะจัดการกับสิ่งที่เกิดขึ้นภายในเวลากลางคืนน่ะ!”
‘เจ้าหน้าที่ของเมืองบ่องั้นเหรอ?’
โม่ฝานเผยรอยยิ้มน้อยๆออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขารู้สึกชื่นชอบตำแหน่งนี้อยู่เหมือนกัน มันคล้ายกับสไปร์เดอร์แมน เดอะแฟลชหรือไอร่อนแมน เหล่าฮีโร่ที่คอยพิทักษ์เมืองที่วุ่นวาย ในขณะเดียวกันเขาอาจจะได้พบเจอหญิงสาวเพื่อที่จะเล่นสนุกกับพวกเธอในยามค่ำคืนอีกด้วย!
ในตอนนี้โม่ฝานรีบฟื้นตื่นจากฝันกลางวันของตนเองอย่างรวดเร็ว เฟยฉือนั้นเป็นพี่ใหญ่ของทีมและกำลังอธิบายรูปแบบการทำงานของพวกเขา รวมถึงหน้าที่ความรับผิดชอบหลักต่างๆและสถานการณ์ปัจจุบัน
“เฮ้… อะไรกัน ทำไมฉันไม่เห็นเคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยล่ะ? นี่มันเรื่องตลกอะไรกัน ตำรวจพวกนั้นน่ะไร้ประโยชน์จะตาย!” ในขณะที่ทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างออกรส กัปตันฉือต้าฮวงได้คำรามใส่โทรศัพท์ของตนเองอย่างเกรี้ยวกราด
หลีเหวินเจี่ย เสี่ยวเก๋อ เฟยฉือและทุกคนที่กำลังพูดคุยกับโม่ฝานอย่างสนุกสนานได้เปลี่ยนสีหน้าและหันสายตามาจับจ้องที่กัปตันฉือต้าฮวงทันที
ในเวลานั้นเฟยฉือขมวดคิ้วแน่นพร้อมหันไปกระซิบกับโม่ฝานด้วยท่าทีลับล่อ “ตอนแรก… พวกเราต้องการจะพานายออกไปดื่มสักหน่อย แต่ใครจะคิดล่ะว่าในวันแรกที่นายเข้าร่วมทีมกับเรา พวกเราจะต้องทำงานกันทันที! ถ้าพวกเดาไม่ผิดน่าจะมาจากเหตุการณ์ที่ประตูของโรงอาหารในโรงเรียนหญิงล้วนหมิงเหวินสั่นไหวทุกคืน”
“หืม แถวๆโรงเรียนหมิงเหวินงั้นเหรอ?” โม่ฝานดวงตาเป็นประกายในทันที
เขานั้นเคยได้ยินแต่รถที่จอดอยู่แล้วสั่นไหวหรือน้ำในสระที่กระเพื่อม แต่เขาไม่เคยได้ยินเรื่องประตูโรงเรียนสั่นได้มาก่อน บัดซบ! คนในเมืองนี่ช่างสรรหาวิธีสนุกสนานกันจริงๆ!
“เฮ้ น้องชาย นายคิดมากเกินไปแล้ว… มันไม่ใช่แบบนั้น ในทุกๆคนที่โรงเรียนหมิงเหวินนั้นจะมีเหตุการณ์ประหลาด ประตูของโรงเรียนมักจะสั่นไหวตลอดเวลา ในตอนแรกพวกเขาคิดว่ามันเกี่ยวกับการก่อสร้างอะไรสักอย่างในกลางดึก แต่หลังจากที่ส่งคนไปตรวจสอบแล้วกลับไม่พบว่ามีการก่อสร้างใดๆบริเวณนั้น นี่เป็นเรื่องราวที่แปลกประหลาดอย่างมากที่เกิดขึ้นกับโรงเรียนหญิงล้วนหมิงเหวิน” เฟยฉืออธิบายกับโม่ฝานด้วยน้ำเสียงกระซิบกระซาบ
“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้คุณพูดว่าโรงเรียนหมิงเหวินงั้นเหรอ?” โม่ฝานนึกบางอย่างขึ้นได้ จากนั้นเขารีบถามกลับไปในทันที
“ใช่ โรงเรียนหญิงล้วนน่ะ แม้แต่ครูอาจารย์ก็… แค่กๆๆ” เฟยฉือรีบดึงสติกลับคืนมาทันที
โม่ฝานไม่สามารถคิดเรื่องเพศได้อีกต่อไปแล้ว เหย่ซินเซียนั้นอยู่ในโรงเรียนแห่งนั้น ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนที่แล้วเขาโทรศัพท์คุยกับเธอ เขาจำได้ว่าเธอเล่าเรื่องโรงอาหารที่น่ากลัวให้เขาฟังด้วย มันน่ากลัวจริงๆ!
“เอาล่ะ สั่งให้นักเรียนทั้งหมดหยุดเรียนนั้นไม่ใช่หนทางในการแก้ปัญหาอีกต่อไปแล้ว!” กัปตันฉือต้าฮวงกล่าวออกมาพร้อมกับวางโทรศัพท์ในมือ ใบหน้าของเขาไม่มีรอยยิ้มอีกต่อไป
หลีเหวินเจี่ย เสี่ยวเก๋อ ไฉ่ถังและเฟยฉือทั้งสี่นั้นจับจ้องไปที่กัปตันของพวกเขาอย่างไม่วางตา
“เกิดเรื่องแล้ว มีนักเรียนหญิงสองคนหายตัวไป” กัปตันฉือต้าฮวงกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงตึงเครียด
คิ้วของทุกคนผูกกันแน่นในทันที
เมื่อสามเดือนก่อนมีนักเรียนหญิงหนึ่งคนได้หายตัวไปเช่นกัน แต่เนื่องจากว่าโรงเรียนไม่สามารถระบุได้ว่าเธอหายตัวไปในเขตของโรงเรียนหรือไม่ อีกทั้งตำรวจยังไม่สามารถหาเบาะแสใดๆได้เลยเกี่ยวกับมัน ไม่มีแม้แต่ปริศนาใดๆทิ้งไว้เลย
แม้ว่ามันจะลงข่าวหน้าหนึ่งในหนังสือพิมพ์ตอนเช้า แต่ทว่าเรื่องราวกลับถูกลืมไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน ภายในเมืองบ่อนั้นมีผู้คนอาศัยอยู่เป็นล้านคน การที่มีใครสักคนหายตัวไปนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสำหรับตำรวจเท่าไหร่นัก
กัปตันฉือต้าฮวงนั้นเคยไปตรวจสอบโรงเรียนหมิงเหวินมาเมื่อปีก่อน เขาคุ้นเคยกับมันเล็กน้อย แต่อย่างไรก็ตามโรงเรียนไม่ต้องการให้เรื่องนี้กลายเป็นเรื่องใหญ่ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดที่จะขอความช่วยเหลือจากหน่วยล่าล้างเมืองแต่อย่างใด แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อเวลาผ่านไปเพียงครึ่งปีจะมีเด็กนักเรียนหญิงหายตัวไปอีก อีกทั้งในเวลานี้เธอหายไปจริงๆในเวลาที่อยู่โรงเรียน!
ในที่สุดโรงเรียนก็ตระหนักได้ว่าปัญหานี้เกินกว่าตำรวจจะแก้ไขอะไรได้ พวกเขารีบติดต่อมาที่หน่วยล่าล้างเมืองในทันที
“กัปตันถ้าหากมีใครสักคนหายไป พวกเขาไม่คิดจะติดต่อให้ตำรวจจัดการงั้นเหรอ?” เสี่ยวเก๋อกล่าวออกมา
“นักเวทธาตุแสงพบร่องรอยบางอย่างที่มันไม่ใช่มนุษย์” ฉือต้าฮวงกล่าวออกมาอย่างเคร่งขรึม
ทุกคนเงียบทันทีหลังจากได้ยินประโยคนั้น ยกเว้นหลีเหวินเจี่ยซึ่งดูเหมือนพร้อมตลอดเวลา เขาดีใจมากที่จะได้ทำงาน!
“พวกเขาติดต่อเรามาหลังจากเกิดเรื่องมาหนึ่งสัปดาห์ ช่างเป็นบุคคลที่ปัญญาอ่อนเกินกว่าจะรับได้จริงๆ ถ้าหากติดต่อเรามาในทันที พวกเราอาจจะค้นหาเด็กหญิงคนนั้นพบก็ได้! แต่นี่มันผ่านมานานมากแล้ว เธอจะต้องหายไปแล้วอย่างแน่นอน!!!”
“พวกโรงเรียนต่างๆก็เป็นเช่นนี้ พวกเขาคิดจะซ่อนสิ่งที่เลวร้ายภายในเสมอ แต่เมื่อรู้ว่าไม่สามารถปิดบังได้อีกต่อไป พวกเขาก็จะรู้ว่าควรจะแก้ปัญหาเสียที!” ไฉ่ถังกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา
ในขณะที่โม่ฝานได้ยินเช่นนั้น ภายในหัวใจของเขาเต้นรัวทันที
‘หายไปเกือบเดือนแล้วงั้นเหรอ?’
‘ฉันยังไม่ได้โทรหาเหย่ซินเซียเลยในสัปดาห์นี้!’
เนื่องจากตัวเขาเองนั้นไม่มีเงินมากพอจะซื้อโทรศัพท์มือถือได้ โม่ฝานจำเป็นต้องใช้โทรศัพท์สาธารณะเพื่อโทรหาเธอในทุกอาทิตย์ แน่นอนว่าเขาจะคุยกับน้องสาวของตนเองอยู่เสมอ
อีกทั้งในตอนนี้เขาเพิ่งจะกลับมาจากการสอบปฏิบัติ ในหัวของเขาเต็มไปด้วยการค้นหาวิธีเพิ่มความแข็งแกร่งของตนเอง เช่นนี้เขาจึงลืมที่จะโทรหาเธอไปเสียสนิท!
บ้านของป้าโม่ชิงนั้นอยู่ใกล้กับโรงเรียนมาก แม้แต่ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนนั้นเหย่ซินเซียก็จะใช้เวลาส่วนใหญ่ของเธออยู่ในห้องสมุดของโรงเรียน แต่ว่าถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับเธอ แน่นอนว่าเธอคงจะไม่สามารถ…
หลังจากที่โม่ฝานคิดมาถึงตรงนี้ หัวใจของเขาหล่นวูบในทันที เขาหันซ้ายขวาพร้อมกับรีบขอยืมโทรศัพท์ของเฟยฉือ
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”
หัวใจของโม่ฝานสั่นไหวราวกับปืนกล!
“ฉันจะรีบไปรวมตัวกับพวกคุณทั้งหมดในไม่ช้า” เขาไม่กล่าวอะไรอีกต่อไป โม่ฝานวิ่งออกจากสมาคมนักฆ่าในทันที
“เฮ้ย เดี๋ยวก่อน! เอาโทรศัพท์ของฉันไปด้วย เราจะได้ติดต่อนายง่ายขึ้น!” เฟยฉือตะโกนออกมาทันที
ในขณะที่เขาตะโกนออกมานั้น เขาเขวี้ยงโทรศัพท์ไปให้โม่ฝานด้วยเช่นกัน
“พี่ชาย มันไม่เกินไปหน่อยหรอที่โยนโทรศัพท์ของตัวเองออกไปแบบนั้น? ถ้าเด็กคนนั้นรับไม่ได้ล่ะ?”
“ไม่ต้องห่วงหรอก นั่นโนเกียเชียวนะ มันไม่พังแน่นอน”
“พี่ชาย ฉันหมายถึงมันจะไปกระแทกหัวของเขาจนเขาต้องตายน่ะ!”
“…”
“อะไรกัน ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วยล่ะ?”
“คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นแหละที่รู้ เอาล่ะไม่ว่าจะยังไง… พวกเราควรจะเริ่มทำงานได้แล้ว!”
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
อย่าลืมกดติดตามนิยายไว้ด้วยน้า กดได้ที่หน้าปกนิยายเลยค่ะ
