ตอนที่ 444 ชายารัก เจ้ากำลังเล่นอะไรในตอนกลางวัน

ตอนที่ 444 ชายารัก เจ้ากำลังเล่นอะไรในตอนกลางวัน

เมื่อเฟิงหยูเฮงมาถึงที่โรงหมอ นางเห็นหมอผีซางคังนั่งที่ด้านข้างของผู้ลี้ภัยอย่างพ่ายแพ้ ผู้ลี้ภัยนอนอยู่บนพื้นและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด ดูเหมือนว่าเขากำลังพยายามจะจับขาของเขา แต่เขาไม่สามารถจับถึงได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ตราบใดที่เขาเอนตัวไป

ขาทั้งสองของเขามีแผลเปิดขนาดใหญ่ขณะที่ขากางเกงฉีกขาด จากน่องถึงข้อเท้ามันบวมจนเท่ากับต้นขาของเขา นั่นไม่ใช่ทั้งหมด เท้าซ้ายหมุนไปด้านหลังโดยที่ด้านล่างของเท้าชี้ขึ้น ทุกครั้งที่เท้าซ้ายขยับคนก็จะขยับเช่นกัน มันเป็นเหมือนการดึงลงมาจากพื้นดิน มันไม่ได้เชื่อมต่อกับกระดูกเลย

เมื่อเห็นนางมาถึง ซางคังก็ชี้ไปที่เท้าของบุคคลนั้นแล้วกล่าวว่า “มันหักแน่ ๆ กระดูกน่องก็หักเช่นกัน เขาบอกว่าเขารู้สึกว่ามันเจ็บเมื่อสองสามวันที่ผ่านมา แต่ไม่ได้คิดว่าจะเป็นมากเพราะมันไม่มีอาการบาดเจ็บจากภายนอก เขาคิดว่าเขาเหนื่อย แต่วันนี้มันรุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งเขาทนไม่ไหว จนวันนี้อาการทรุดตัวลง” เขามองไปที่เฟิงหยูเฮงด้วยท่าทางที่มีปัญหา “ข้าไม่รู้วิธีรักษาขอรับ”

ครั้งที่แล้วเมื่อเฟิงหยูเฮงรักษาอาการบาดเจ็บของซวนเทียนเย่ แม้ว่าเขาจะสังเกตอยู่ข้าง ๆ เพราะเฟิงหยูเฮงไม่ได้มีเจตนาที่จะอธิบายใด ๆ นางไม่ได้พูดอะไรนอกจากคำแนะนำที่จำเป็น เขาเห็นเครื่องมือแปลก ๆ แต่เขาไม่เคยใช้มัน สิ่งสำคัญที่สุดคือเฟิงหยูเฮงรักษาซวนเทียนเย่แค่เพียงให้เขาสามารถนั่งในรถเข็นเป็นคนพิการ นางไม่ได้ตั้งใจจะรักษาเขาอย่างเต็มที่ นั่นคือเหตุผลที่การรักษาไม่ได้ผลเต็มที่ กระดูกไม่ได้เชื่อมต่อกันใหม่ และทุกสิ่งที่ทำนั้นเป็นเพียงชั่วคราว ซางคังจะมีความเข้าใจจากการรักษาเพียงเล็กน้อยได้อย่างไร

วันนี้เขาได้ไปรอบ ๆ ค่าย ดูคนกลิ้งไปมาด้วยความเจ็บปวด การประเมินครั้งแรกของเขาคือกระดูกหักแต่เขาไม่รู้วิธีรักษา เขาได้แต่พาอีกฝ่ายไปที่โรงหมอเท่านั้น

คนผู้นั้นเป็นชายหนุ่มและดูเหมือนว่าเขาจะอายุมากกว่า 20 ปี เฟิงหยูเฮงมองที่ขาของเขาและไม่สามารถเข้าใจได้ว่าชายหนุ่มทนต่อความเจ็บปวดของกระดูกหักได้อย่างไรจนถึงวันนี้

นางส่ายหน้า นางชี้ไปที่มุมของโรงหมอ นางสั่งให้บ่าวรับใช้ “ไปจัดบริเวณนั้นให้เป็นระเบียบเรียบร้อย และตั้งค่ายพักแรม คลุมผ้าและแยกออกจากพื้นที่ จากนั้นวางคนนี้ลงบนเตียง” จากนั้นนางมองไปที่ซางคัง “รอที่นี่ ข้าจะกลับมา”

นางหันกลับไปยังที่พักพิง ซวนเทียนหมิงถูกทหารเรียกให้ไปตรวจสอบบางอย่างแล้ว นางทิ้งวังซวนและหวงซวนไว้ก่อนเข้าไปในมิติของทาง นางนำเครื่องมือทั้งหมดที่นางต้องการใช้สำหรับการผ่าตัดออกมา นอกจากเครื่องมือที่นางต้องแล้ว นางยังนำสิ่งจำเป็นทั้งหมดออกมา จากนั้นนางให้คนนำของเหล่านี้ไปที่โรงหมอและวางไว้ในห้องผ่าตัดชั่วคราว

เมื่อนางกลับไปที่โรงหมอ นางนำเสื้อผ่าตัด 2 ชุดมา อีกชุดหนึ่งส่งให้ซางคัง ในตอนแรกซางกังก็ตกใจและนิ่งงันไป นี่คือคำเชิญที่ส่งให้เขา เขาสามารถช่วยนางรักษาขาของชายคนนี้ เขาสวมเสื้อผ่าตัดทันทีและยิ้มเล็กน้อย เขาถอดเสื้อผ้าด้านล่างออก และตัดสินใจที่จะสวมเสื้อผ่าตัด เรื่องนี้ทำให้เฟิงหยูเฮงขมวดคิ้ว และกล่าวว่า “เสื้อผ้าพวกนี้มอบให้เจ้า ไม่จำเป็นต้องส่งคืน” หลังจากพูดอย่างนี้แล้วทั้งสองเข้าไปในห้องผ่าตัด

ซางคังนับถือเฟิงหยูเฮงมาเป็นเวลานาน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้าร่วมในการผ่าตัด คราวนี้เฟิงหยูเฮงไม่มีการปิดบังวิธีการรักษาแต่อย่างใด นางรักษาอาการบาดเจ็บที่ขาของผู้ป่วยอย่างจริงจังและอธิบายทุกขั้นตอนอย่างละเอียดให้ซางคังได้ยิน รวมถึงหลักการและผลข้างเคียงที่อาจเกิดขึ้นทั้งหมด ในตอนเริ่มต้นซางคังรู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่เขาก็เริ่มเข้าใจได้อย่างรวดเร็วโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากเฟิงหยูเฮงให้โอกาสเขาเป็นการส่วนตัว เขาเรียนรู้ได้เร็วขึ้น

เฟิงหยูเฮงต้องถอนหายใจ ซางคังนี้มีความสามารถอย่างแท้จริง เมื่อนึกย้อนกลับไปตอนที่นางเรียนวิชาแพทย์ในศตวรรษที่ 21 พ่อและปู่ของนางยกย่องว่านางฉลาดมาก อาจารย์มองว่านางเป็นอัจฉริยะ แต่ในตอนนี้เองที่นางรู้ว่านางไม่ใช่อัจฉริยะ นางเรียนรู้เร็วกว่าคนปกติ อัจฉริยะที่แท้จริงคือซางคัง

การผ่าตัดใช้เวลาเกือบ 2 ชั่วยาม เมื่อเย็บเข็มสุดท้าย เฟิงหยูเฮงถามซางคัง “เจ้ารักษาได้กี่คนแล้ว ?”

ซางคังตกใจเมื่อครู่แล้วพูดว่า “372 คน ข้าจำได้หมด แต่นี่ยังไม่เพียงพอ ท่าน…เจ้าหญิงแห่งมณฑล ข้าต้องรักษาผู้คนในค่ายนี้ให้เสร็จสิ้น”

นางพยักหน้า “งั้นไปรักษาพวกเขา !” เสียงของนางเป็นเรื่องปกติ และคำพูดของนางก็ธรรมดา อย่างไรก็ตามนางเริ่มคิดเกี่ยวกับการทดสอบนิสัยของเขาอย่างจริงจังหลังจากพาเขาไปเป็นเด็กฝึกงาน ถ้าคนนี้มีนิสัยที่ยืดหยุ่นจริง ๆ นางตั้งความหวังที่จะฝึกฝนเขาในฐานะผู้ช่วย

ในที่สุดนางเย็บเสร็จ ซางคังมองการเย็บที่สวยงามของนางและชื่นชมความสามารถทางการแพทย์ของเฟิงหยูเฮงอีกครั้ง หลังจากนั้นเฟิงหยูเฮงบอกเขาถึงสิ่งที่น่าตกใจยิ่งกว่าโดยกล่าวว่า “ไม่จำเป็นต้องตัดไหม ไหมประเภทนี้สามารถถูกดูดซับได้ตามธรรมชาติ เอาล่ะ การผ่าตัดประสบความสำเร็จ”

หลังจากการผ่าตัดคำสำเร็จ ซางคังคุกเข่าต่อหน้าเฟิงหยูเฮง เขาคำนับ 3 ครั้งโดยไม่พูดอะไร จากนั้นเขาหยิบกระเป๋าเครื่องมือแพทย์ขึ้นมาและพุ่งกลับเข้าไปในสายฝนเพื่อทำงานต่อ

เฟิงหยูเฮงส่ายหน้าและคิดกับตัวเองว่าเขาบ้าจริง ๆ จากนั้นนางก็มองผู้ป่วยที่ยังไม่ฟื้นจากยาสลบ จากนั้นนางก็เริ่มนึกถึงนางพยาบาลอายุน้อยที่นางฝึกที่เสี่ยวโจว

วังซวนเห็นซางคังจากไปและถามคนที่อยู่ข้างใน “คุณหนู ข้าเข้าไปได้หรือไม่เจ้าคะ ?”

นางตอบว่า “เข้ามา !” เมื่อวังซวนเข้ามานางกล่าวว่า “หลังจากภัยพิบัติครั้งนี้ ได้ข้อสรุปว่าเราจำเป็นต้องนำเด็กผู้หญิงที่ได้รับการฝึกฝนจากเสี่ยวโจวมา เมื่อคิดถึงเรื่องนี้พวกนางอาจเรียนรู้กันมามากพอแล้ว พาพวกนางไปที่ร้านห้องโถงสมุนไพรเพื่อให้ฝึกรักษา นอกจากนี้ให้เลือก 2 คนไปสอนเด็กกำพร้าที่บ้านพัก”

นางรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย หลังจากการสอนวังซวนเกี่ยวกับพื้นฐานของการพยาบาลและปล่อยให้นางพยาบาลเขา นางมองหาคนที่จะดูแลคนป่วยในขณะที่นางไปที่พักพิง เช่นเดียวกับซวนเทียนเก้อ นางก็เข้านอนแล้ว

นางนอนหลับด้วยความสงบของจิตใจ และสามารถรู้สึกถึงซวนเทียนหมิงที่ขดตัวติดกับนางและดึงนางเข้าสู่อ้อมกอดของเขา หัวใจของนางอบอุ่นขึ้นและนางนอนหลับจนถึงเที่ยงวันรุ่งขึ้น

เมื่อนางตื่นขึ้นมาไม่มีใครอยู่ในที่พักพิง นางเข้าไปในมิติและดูนาฬิกาที่ปรับให้เข้ากับเวลาของราชวงศ์ต้าชุน นางพบว่าตอนนี้ตอนเที่ยงแล้ว นางก็อดไม่ได้ที่จะบ่นเงียบ ๆ ว่านางนอนหลับมานานแล้ว

ในตอนแรกนางคิดว่าจะลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ แต่เนื่องจากไม่มีใครอยู่ข้าง ๆ นางจึงรีบเข้าไปในมิติของนาง และรีบไปที่ห้องน้ำของนางเพื่ออาบน้ำ จากนั้นนางปรุงบะหมี่ และในที่สุดก็สามารถฟื้นฟูจิตวิญญาณของนางได้ จากนั้นนางจึงออกจากมิติด้วยความกระตือรือร้น

ผลที่ตามมา

“ลงไป !” เสียงของบางคนดังขึ้นและฝ่ามือลูบหัวของนางทำให้เฟิงหยูเฮงตัวสั่นด้วยความกลัว

นางหันกลับมาอย่างรวดเร็ว นางพบว่ามีคนอยู่ในที่พักพิงและที่ซึ่งนางออกจากมิตินั้นอยู่เหนือเตียงของนาง อย่างไรก็ตาม… มีใครบางคนเข้ามาก็นั่งอยู่บนเตียงด้วย นางนั่งลงบนร่างกายของบุคคลนั้น

“ฮ่าๆๆ” นางหัวเราะแห้ง “เอ่อ… เจ้ามาเมื่อไร ?”

ซวนเทียนหมิงลืมตาของเขาด้วยความโกรธ “ข้ามานานแล้ว ชายารัก เจ้ากำลังเล่นอะไรอยู่ในตอนกลางวัน”

นางแสดงออกอย่างขมขื่น “ข้าไม่ได้เล่นกล ข้า… ข้าเล่นซ่อนหากับเจ้า”

เขากัดฟันของเขา ซ่อนหา เขาหาอีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นจากอากาศ ถ้าเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีมิติที่แปลก และถ้าเขาไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนี้มีความสามารถในการหายตัวไป และเขาไม่เคยเห็นมาก่อนในถ้ำซูเทียน บางทีเขาอาจจะตกใจจนตาย

ซวนเทียนหมิงจับเอวของนาง “ลงไป !”

เฟิงหยูเฮงขยับสองสามครั้ง แต่ไม่ฟัง

ซวนเทียนหมิงยังพูดต่อ “ลงไป เจ้าได้ยินข้าหรือไม่”

เฟิงหยูเฮงขยับอีกสองสามครั้ง คราวนี้นางรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ ดูเหมือนว่ามีบางอย่างกำลังเติบโตอยู่ข้างใต้นาง นางเข้าใจได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และลุกออกจากตักอย่างรวดเร็ว เมื่อนางหันกลับไปมองซวนเทียนหมิง นางพบว่าใบหน้าของเขาเป็นสีแดงอย่างสมบูรณ์

“เจ้าชอบทำให้ข้าเป็นกังวล” ซวนเทียนหมิงไม่รู้จริง ๆ ว่าจะทำอย่างไรกับชายาผู้กล้าหาญนี้ ทำไมนางต้องนั่งที่นั่นเสมอ มันไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียวหรือ 2 คครั้ง เขาไม่สามารถด่านางหรือตีนาง แม้ว่าเขาจะด่าหรือตีนาง นางก็ยังคงทำต่อไป นางไม่มีความทรงจำใด ๆ เขาสามารถใช้ชั้นเชิงที่แตกต่างกันเท่านั้น “ถ้าเจ้านั่งที่นั่นอีกครั้ง เราจะต้องทำให้การแต่งงานสมบูรณ์” เขาขู่นาง !

เฟิงหยูเฮงจ้องมอง “ลองดูสิ ! ข้าจะรายงานเรื่องการทำร้ายเด็กผู้หญิง !”

“คนที่ข้าจะทำร้ายคือเจ้า !” ไม่ว่ามันจะสามารถทนได้หรือไม่ เขาเดินไปข้างหน้าในทันทีและจัดการเด็กผู้หญิงที่กำลังสบประมาทอยู่บนเตียงทันที "ชายารัก นี่เป็นสิ่งที่เจ้าบอกให้ข้าลอง”

เฟิงหยูเฮงตกตะลึง ร่างกายของพวกเขาถูกกดทับด้วยกัน และบางสิ่งบางอย่างของชายคนนั้นเริ่มที่จะประพฤติตัวไม่เหมาะสม นางไม่สามารถเข้าใจได้ “ขอบอกว่าข้าไม่มีหน้าอกหรือก้น อะไรเป็นสาเหตุของปฏิกิริยานี้”

สำหรับวิญญาณจากศตวรรษที่ 21 การพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ค่อนข้างสบาย นางไม่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมเลย แต่ซวนเทียนหมิงทนไม่ได้ ผู้หญิงคนนี้อารมณ์ร้อนแรงเหมือนไฟไหม้ เขาเริ่มสงสัยว่าสิ่งต่าง ๆ เช่นนี้จะมีอะไรผิดพลาดเกิดขึ้นกับเขาหรือไม่ ?

“ลุกขึ้น” เขาดึงนางขึ้นจากเตียงแล้วพยายามโน้มน้าวนาง “ก่อนอื่นเจ้าคือว่าที่พระชายาของข้า เราสามารถพูดคุยเรื่องนี้ระหว่างเราได้ นอกจากนี้เจ้ายังเป็นว่าที่พระชายาของข้าและเจ้าเป็นคนที่ข้าสนใจ แม้ว่าเจ้าจะแบนเหมือนไม้กระดาน ข้าก็ยังคงชอบเจ้า ประการที่สาม ชายารัก ข้าขอร้องจากเจ้า เจ้าพูดจาให้มันสุภาพกว่านี้ในครั้งต่อไปหรือไม่ ?”

นางกระพริบสองสามครั้ง “เดาสิ”

เขาให้เวลาเพิ่มอีกนิดหน่อย “แค่นิดเดียว นิดเดียวก็จะดี”

นางยอมรับอย่างไม่เต็มใจ “ข้าจะพยายาม !”

“ดี !” ซวนเทียนหมิงยืนขึ้นแล้วดึงหญิงสาวขึ้นไป “ไปกินข้าวกันเถิด !”

“ช้าก่อน !” เฟิงหยูเฮงมอง “เจ้ายังไม่ได้กินข้าวเลยหรือ ?”

ซวนเทียนหมิงตอบราวกับว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา “ข้ารอกินพร้อมกับเจ้า”

นางรู้สึกผิดเล็กน้อย “ถ้าอย่างนั้นทำไมเจ้าไม่ปลุกข้าล่ะ?”

ในส่วนที่เกี่ยวกับคำถามนี้ ซวนเทียนหมิงตอบด้วยน้ำเสียงที่เป็นธรรมชาติมากขึ้น “ข้าอยากให้เจ้าพักผ่อน ซางคังกำลังนั่งอยู่ในโรงหมอและดูแลผู้ป่วยให้เจ้า ข้าเห็นว่าเขาจัดการได้ค่อนข้างดี” ขณะพูดเขาดึงนาง “ลุกขึ้นเร็ว ข้าหิวแล้ว”

เฟิงหยูเฮงคลุมหน้านางและมองเขาผ่านช่องว่างอย่างระมัดระวังกล่าวว่า “เอ่อ…ข้ากินแล้ว”

“อะไรนะ ?” ซวนเทียนหมิงงงงวย “เจ้ากินเมื่อไหร่ ? คนข้างนอกบอกว่าเจ้าไม่ได้ออกไปข้างนอก เจ้า…” เขาตอบโต้ทันที “เจ้ากินอาหารจากแขนเสื้อของเจ้าหรือ ?”

เฟิงหยูเฮงพยักหน้าและดวงตาของนางก็เป็นประกายขึ้นมา ทันใดนั้นนางก็นึกถึงบางสิ่งบางอย่าง ดังนั้นนางจึงวางมือลงและพูดอย่างฉลาด “ซวนเทียนหมิง ข้าจะเอาอาหารออกมาให้เจ้า เดี๋ยวก่อน รอก่อน !” ขณะที่นางพูดสิ่งนี้นางก็หายตัวไปในมิติทันที

ซวนเทียนหมิงขยี้ตา แม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชายาของเขาแสดงให้เห็นถึงความสามารถประเภทนี้ แต่เขาก็ยังรู้สึกว่าความสามารถนี้ค่อนข้างท้าทาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความกล้าหาญของเขา มีหลายครั้งที่เขากลัวอย่างแท้จริงว่าหญิงสาวจะไม่ออกมาหลังจากเข้ามา ถ้านางหายตัวไปในโลกนี้ เขาก็ยังมีความเชื่อว่าเขาจะได้พบนาง แต่ถ้านางหายไปในมิตินั้น เขาจะไปตามหานางได้ที่ไหน ?

ซวนเทียนหมิงคิดกับตัวเอง เมื่อเด็กผู้หญิงคนนั้นกลับออกมา เขาจะบอกให้นางเข้าไปในมิติน้อยลงในอนาคตหรือ เขาจะขอดูว่านางจะพาเขาเข้าไปข้างในได้หรือไม่ เช่นนี้แม้ว่านางจะหายไป ถ้าทั้งสองอยู่ด้วยกันก็ไม่มีอะไรน่ากลัว

ขณะที่เขากำลังคิดสิ่งนี้อยู่ ทันใดนั้นเขาก็มีกลิ่นหอมบางอย่าง เขาสูดดมกลิ่นและกลิ่นก็เริ่มมากขึ้น ติดตามสิ่งนี้ ทันทีเสียงดังมาจากด้านหลัง “เดาสิ ข้าทำอะไรให้เจ้ากิน ?”