บทที่ 52: โล่เคียวกระดูก
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 52: โล่เคียวกระดูก
หัวหน้ากองทัพจ้านคงเผยรอยยิ้มพร้อมกล่าวเสียงดัง “อสูรอัญเชิญถูกสังหารโดยโม่ฝาน!”
อาจารย์ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นแสดงสีหน้าที่ประหลาดใจระคนสับสนออกมาพร้อมกันทันที
ไป่หย่างคือผู้ที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนที่สุด ขากรรไกรของเขาแทบจะอ้ากว้างถึงพื้นเมื่อมองไปที่เด็กนักเรียนมัธยมปีที่สอง… เขาน่ะหรือสังหารอสูรอัญเชิญที่น่าภูมิใจของเขา?
“หมาป่าเวทของฉัน… เธอฆ่ามันงั้นเหรอ?” ไป่หยางถามออกมาอีกทีอย่างติดขัด
“อื้อ!” โม่ฝานพยักหน้า
เสี้ยววินาที ไป่หยางแสดงสีหน้าที่เจ็บปวดออกมา เรียกได้ว่าหัวใจของเขาแทบจะแตกสลายอยู่ตรงนั้น!
หมาป่าเวทที่เขาแสนจะภาคภูมิใจเพียงตัวเดียว… นั่นคือทั้งหมดที่เขาแสนจะหวงแหน ในตอนนี้มันถูกสังหารโดยนักเรียนที่สอบปฏิบัติในครั้งแรก!
บัดซบ! ถ้าหากเขารู้ว่าผลลัพธ์ของมันจะเป็นเช่นนี้ เขาจะยอมเชื่อว่าหมาป่านั้นโง่เง่าเหมือนเช่นกระต่ายป่าที่วิ่งชนหินแล้วตายตกไปจะยังดีเสียกว่า!
ในตอนนี้ไป่หย่างได้สูญเสียสติไปอย่างสมบูรณ์ เขาไม่สามารถใจเย็นลงได้แม้จะนับหนึ่งถึงพันก็ตาม
นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!
นี่เป็นสิ่งที่สิ้นเปลืองมากที่สุดในชีวิตของเขาแล้ว!
เด็กเหล่านี้มีรอบการฝึกฝนเพียงสองเดือนในป่าใหญ่แห่งนี้ จากนั้นพวกเขาสามารถทำลายหมาป่าเวทได้อย่างสมบูรณ์ แล้วเขาจะสามารถอดทนกับสถานการณ์เช่นนี้ได้อย่างไรกัน?!
ตอนนี้ใบหน้าของนักเรียนทุกคนล้วนแสดงออกถึงความโง่เขลาเช่นกัน…
ทั้งหมดนั้นชัดเจนอย่างมากเกี่ยวกับพลังของหมาป่าเวท พวกเขารู้ได้ทันทีว่ามันสามารถสังหารทุกคนได้ภายในกรงเล็บเดียว…
แต่โม่ฝานซึ่งเป็นนักเรียนมัธยมปลายปีที่สองดั่งเช่นทุกคน แต่เขากลับมีพลังมากพอที่จะสังหารหมาป่าเวทงั้นเหรอ!
ต้องเคารพ!
คู่ควรแก่การเคารพอย่างถึงที่สุด!
“อ้อมีอีกหนึ่งเรื่อง ฉันจะบอกข่าวดีกับทุกคน ในตอนนี้โม่ฝานนั้นทำภารกิจสำเร็จแล้ว พวกเธอทุกคนล้วนแต่เป็นนักเรียนในห้องคิงส์เช่นเดียวกับเขา ฉันจะให้เกรดเอกับทุกคน!” จ้านคงกล่าวออกมาเสียงดังฟังชัด
“จะ-จริงเหรอ?”
“โอ้ ขอบคุณสวรรค์! ถ้าฉันได้เกรดเอ ฉันจะสามารถเข้ามหาลัยเวทมนตร์ดีๆได้!”
“เฮ้ โม่ฝาน นายเป็นผู้มีพระคุณที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน! ฉันจะตอบแทนนายอย่างแน่นอนเมื่อฉันรวย ฉันจะไม่ลืม!”
“โม่ฝานแล้วนายมีแฟนหรือยังล่ะ?” เด็กหญิงคนหนึ่งถามออกมาอย่างเอียงอาย
“โม่ฝานนายอยากเป็นแฟนกับฉันไหม?”
ชั่วครู่เดียวโม่ฝานกลายเป็นวีรบุรุษในใจของทุกคนทันที
โม่ฝานนั้นไม่เพียงแต่ช่วยเหลือชีวิตของทุกคนไว้ เขายังทำให้ทุกคนได้รับเกรดเอ! ซึ่งมันเป็นสิ่งที่สำคัญมาก มันเป็นสิ่งที่จะสามารถชี้อนาคตของทุกคนได้เป็นอย่างดี!
จ้าวคุณซานนั้นคิดที่จะกล่าวประชดประชันออกมาอีกสักหน่อย แต่ในตอนนี้เพื่อนๆของเขาต่างใช้สายตาที่ดุร้ายจ้องมองมาอย่างปกป้องโม่ฝาน เช่นนั้นเขาจำเป็นจะต้องกลืนคำพูดแย่ๆลงคอไปอย่างช่วยไม่ได้
ใบหน้าของมู่ไป๋ตอนนี้นั้นยับเยินจนไม่สามารถดูได้…
เขาเป็นนักเรียนคนแรกที่ตั้งสติและใช้เวทมนตร์ได้ อย่างไรก็ตามกลับไม่มีประโยชน์อะไรเลย จากนั้นเขาได้สลบไปเนื่องจากโดนหมาป่าเวทโจมตี ในตอนจบความดีความชอบทั้งหมดตกเป็นของโม่ฝาน…
—
ณ สถานียอดเขาหิมะ
“อ้ะ ได้ยินรึยัง? ถ้าหากภารกิจนี้ทำสำเร็จโดยนักเรียนเหล่านี้น่ะ จำได้ไหมว่าพูดอะไรไว้? ดูเหมือนว่าหมาป่าเวทของไป่หยางจะตายเพราะนักเรียนเหล่านี้นะ!”
“อย่าพล่ามอะไรไร้สาระน่ะ พวกเรารู้ดีว่าหมาป่าเวทนั้นแข็งแกร่งขนาดไหน ถ้าหากนักเรียนทำสำเร็จ ฉันจะยอมกินคริสตัลเหลวเลย!” เหล่ากองทัพทหารคนหนึ่งกล่าวออกมาอย่างเตือนความจำ
“อ่าใช่ คุณควรจะกินมันเข้าไป!” พันหลี่จวินกล่าวออกมาพร้อมกับมองไปที่ชายคนนั้นทันที
“จงรับผิดชอบคำพูดของตนเองเถอะ ตอนนี้ภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว!”
ทหารภายในกองทัพทั้งหมดพยักหน้าเห็นด้วยทันที พวกเขาพบความสนุกใหม่ๆแล้วในตอนนี้ “เสร็จสิ้นแล้ว!” ทุกคนกล่าวออกมาพร้อมกับพร้อมกับจ้องไปที่ชายผู้นั้น “โม่ฝาน! นักเรียนเวทมนตร์ของโรงเรียนมัธยมเทียนหลานชั้นปีที่สอง… สังหารหมาป่าเวทสำเร็จ!”
“บัดซบ ไอ้หนูนั่นมันกล้ามากเกินไปแล้ว!”
ในตอนนั้นชายผู้ที่พนันไว้ได้แต่หน้าซีดด้วยความสะอิดสะเอียน
ใบหน้าของเขานั้นน่าเกลียดเกินกว่าจะรับไหว เพียงแค่คิดถึงการกินคริสตัลเหลวนั้นยิ่งทำให้ใบหน้าของเขาเลวร้ายมากขึ้น!
‘บัดซบเอ้ย มีนักเรียนสามารถทำภารกิจที่แม้แต่ฉันก็ไม่อาจจะบรรลุได้อย่างนั้นเหรอ?’
จากนั้นไม่นานข่าวทั้งหมดได้แพร่กระจายออกไปทั่วภูเขาอย่างรวดเร็ว
ในตอนแรกผู้พิทักษ์เหล่านี้ล้วนแต่ดูถูกเด็กนักเรียนอย่างสุดหัวใจ แต่พวกเขานั้นไม่ได้เหยียดหยามมากเท่าชายคนนี้แต่อย่างใด หลังจากที่มีข่าวเช่นนี้ออกมาแน่นอนว่าทั้งหมดรู้สึกละอายใจอย่างมาก เพราะมันเป็นภารกิจที่แม้แต่พวกเขาก็ไม่อาจจัดการได้
“แล้วเรื่องอุปกรณ์เวทมนตร์ล่ะ? อุปกรณ์ป้องกันเวทน่ะ?” ชายหัวล้านกล่าวออกมา
“หัวหน้าจ้านคงกำลังปวดหัวกับเรื่องนี้อย่างมาก เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะมีนักเรียนที่สามารถทำสำเร็จ อีกทั้งเขานั้นเป็นคนที่รักษาคำพูดอย่างแท้จริง เขาควรจะซื้ออุปกรณ์เวทเพื่อมอบให้กับนักเรียนคนนั้นแน่นอน” พันหลี่จวินกล่าวออกมา
“นักเรียนคนนี้ได้สร้างกำไรมหาศาลให้กับตนเองแล้ว แม้แต่หัวหน้าจ้านคงยังต้องกระอักเลือด! พวกเรานั้นเคยผ่านสมรภูมิรบมากมาย ทั้งเปลวไฟและกองเลือด แต่ไม่เคยได้รับอุปกรณ์ที่ยอดเยี่ยมเช่นนั้นเลย… เฮ้อ!”
“พูดก็พูดเถอะนะ เด็กคนนั้นเป็นถึงนายน้อยในตระกูลใหญ่ไม่ใช่เหรอ? ร่างกายของเขานั้นตกแต่งไปด้วยเสื้อผ้าที่หรูหรา แล้วเขาจะเอาความกล้าหาญที่ไหนไปต่อสู้กับอสูรเวทล่ะ?”
“บัดซบ เขาเป็นแค่นักเรียนธรรมดาทั่วไป ฉันได้ยินมาว่าพ่อเขาเป็นเพียงคนขับรถส่งของให้กับฐานของเราเท่านั้น”
“เรื่องนี้… ผิดปกติเกินไปแล้ว!!!”
“อืม พวกเรานั้นต่อสู้ร่วมกันเป็นกลุ่มเสมอ ไม่มีทางที่จะสามารถจัดการอสูรเวทได้ด้วยตัวคนเดียวหรอ!”
—
ในตอนนี้ภายในบ้านพักของจ้านคง มือของเขากำลังกุมขมับอย่างปวดหัว ใบหน้าที่แสดงความอึดอัดใจได้เผยออกมา
“สารเลวเอ๊ย! ไอ้พ่อค้าหน้าเลือด ทำไมมันถึงกล้าเสนอราคาของโล่เคียวกระดูกนี้ถึงห้าแสนห้าหมื่นหยวน!” จ้านคงสาปแช่งออกมา
ด้านข้างของเขาแนบไปด้วยลั่วหยุนปั๋ว พันหลีจวิ๋นและไป่หย่าง ทั้งสามเงียบและไม่กล้าพูดอะไรออกมา
เหล่าผู้พิทักษ์ที่ยืนตรงนั้นได้แต่ยิ้มแห้งๆออกมา โดยปกติแล้วหัวหน้าจ้านคงของพวกเขาล้วนแต่แข็งแกร่งและตัดสินใจเด็ดขาดรอบคอมเสมอมา เขาดูเป็นคนที่บริหารจัดการทุกอย่างได้ดีเสมอ แต่ใครเล่าจะรู้ว่าตอนนี้หัวหน้าจ้านคงกำลังกุมขมับด้วยความปวดร้าวกระดองใจอย่างหนัก?
ซึ่งแน่นอนว่าโล่เคียวกระดูกนี้ไม่ใช่สิ่งของราคาถูก มันจะเป็นต้องใช้เงินเดือนของจ้านคงมากโข ซึ่งก่อนหน้านี้เขาคิดจะซื้อมันเพื่อเป็นรางวัลให้กับตนเอง แน่นอนว่าสิ่งของราคาแพงเช่นนี้ รัฐบาลย่อมไม่จ่ายมันให้กับเขาแน่นอน!
“ไปเรียกเด็กๆมาซิ เหอะ! โธ่เอ้ย!” จ้านคงสั่งออกมาด้วยอารมณ์ที่บิดเบี้ยว
“อ่า ผมมาแล้ว ผมยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว…” โม่ฝานยกมือเกาหัวของตนเองอย่างมึนงงในขณะที่ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่จ้านคง
เมื่อจ้านคงเห็นโม่ฝาน เขายังรู้สึกโกรธอยู่ภายในใจ จนถึงตอนนี้เขาก็ยังขุ่นเคืองว่าทำไมนะ ทำไมโม่ฝานจึงต้องฆ่าหมาป่าเวท!!!
“รับไป” จ้านคงยื่นโล่เคียวกระดูกให้กับโม่ฝาน
“อ่า หัวหน้ากองทัพ คุณช่วยปล่อยมัน… ได้ไหม?” โม่ฝานถามออกมาเบาๆ
ใบหน้าของจ้านคงกระตุกเล็กน้อยพร้อมกับปล่อยมันไปอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากโม่ฝานได้รับสมบัตินี้มาแล้ว ภายในหัวใจของเขาตื่นเต้นอย่างไม่อาจควบคุมได้
การเผชิญหน้ากับอสูรเวทในคราวนี้ทำให้โม่ฝานตระหนักถึงเรื่องหนึ่ง นักเวทนั้นไม่จำเป็นต้องมีพลังที่แข็งแกร่งมากนัก แต่จะต้องมีสมองในการตรึกตรองว่าวิธีใดจะสามารถสังหารเหล่าอสูรเวทมนตร์ได้ในคราวเดียว!
อย่างไรก็ตามในตอนนี้เขามีอุปกรณ์ป้องกันแล้ว แน่นอนว่ามันจะเป็นสมบัติที่ช่วยชีวิตเขาในอนาคตอย่างแน่นอน ซึ่งตอนนี้เขายังไม่ได้เรียนรู้เวทที่ใช้สำหรับป้องกันเลยสักบท ซึ่งมันเป็นประโยชน์กับเขาอย่างมาก!
“เด็กน้อย ถ้าเธอไม่สามารถหางานที่ชอบได้หลังจากเรียนจบแล้ว เธอมาหาฉันที่นี่ได้เสมอ” จ้านคงพยายามเสนอทางเลือกให้กับเขาและพยายามทำตัวเป็นสุภาพบุรุษให้มากที่สุด
แม้ว่าในหัวใจของเขาจะขุ่นเคือง แต่จ้านคงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากชื่นชมความกล้าหาญของเขาอย่างจริงใจ
สำหรับนักเวทส่วนใหญ่ที่พ่ายแพ้ต่ออสูรเวทมนตร์นั้น แท้จริงแล้วเหตุผลนั้นล้วนมาจากจิตใจที่อ่อนแอเกินไป พวกเขาไม่มีกระบวนการคิดและใช้เวทมนตร์ให้คุ้มค่าและเกิดประโยชน์ให้มากที่สุด
แท้จริงแล้วนักเวทระดับปฐมภูมินั้นสามารถใช้เวทมนตร์ได้เพียงคาถาเดียวเท่านั้น แต่ทว่าเด็กคนนี้สามารถจัดสรรเวทมนตร์ของตนเองได้อย่างยอดเยี่ยม เขานั้นเข้าใจสาระสำคัญของเวทมนตร์อย่างแท้จริง ซึ่งแม้แต่นักเวทรุ่นใหญ่บางคนยังไม่สามารถเข้าใจมันได้…
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
กดแล้วกดอีกได้จ้า !! ^^
