บทที่ 51: ผู้สังหารอสูรร้าย!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 51: ผู้สังหารอสูรร้าย!
ในขณะที่โม่ฝานกำลังจะละทิ้งจากเหตุการณ์ตรงนี้ไป แต่ทันใดนั้นเองเกิดเงาขึ้นที่ด้านหน้าของเขา มันเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
เงานั้นเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วผ่านหน้าของโม่ฝานไป มันเป็นเงาตะคุ่มอยู่รอบผนังของถ้ำค่อยๆใกล้เข้ามาเรื่อยๆ โม่ฝานมองแล้วมันคือรูปร่างของผู้หญิงเพราะส่วนโค้งเว้าที่เห็นได้ชัดเจน ร่างบางค่อยๆปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขาอย่างช้าๆ ฉากประหลาดใจเช่นนี้ทำให้โม่ฝานรู้สึกตื่นกลัวเล็กน้อย
‘บ้าเอ้ย นี่มันเวทมนตร์อะไรกัน เท่ห์เกินไปแล้ว!’
“อาจารย์ถังหยู่…” โม่ฝานมองเห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน หญิงสาวที่รูปร่างโค้งเว้าได้สัดส่วน ใบหน้าเรียวยาวและดวงตาจิ้งจอกที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ของเธอ!
“เธอเป็นอะไรไหม?” ถังหยู่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มของความดีใจ
“ผมสบายมาก!”
ถังหยู่ขยับสายตาของตนเองไปรอบๆถ้ำอย่างระมัดระวัง จากนั้นดวงตาคู่สวยของเธอได้หยุดอยู่ที่หมาป่าเวทกำลังถูกตรึงไว้โดยหินย้อยขนาดยักษ์ จากนั้น… ราวกับว่าสติของเธอได้หลุดลอยไปทันที
“น่ะ-นั่น…เรื่องนั้นมัน…” ถังหยู่ตะกุกตะกักในทันที
“คุณได้สร้างนักเรียนปีศาจขึ้นมาแล้ว เด็กคนนั้นสังหารหมาป่าเวท” จ้านคงกล่าวกับเธอ
ถังหยู่ไม่สามารถควบคุมขากรรไกรที่อ้าออกได้ เธอหันมาหาโม่ฝานด้วยความตกตะลึง
โม่ฝานเขินอายเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวออกมาเบาๆ “เอ่อ เราช่วยคนก่อน… ช่วยพวกเขาก่อนดีไหม…”
——
ที่ด้านนอกของถ้ำ มู่ไป๋ ฉื่อจ้าวติง จ้าวคุณซาน จางซูฮั่วและเหย่วหยู่นั้นเป็นผู้นำของกลุ่มอย่างชัดเจน
นักเรียนคนอื่นๆค่อยๆฟื้นคืนสติของตนเองกลับมา ทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ข้างบ่อน้ำด้วยร่างกายที่สั่นเทาไม่หายจากความหวาดกลัว
หลังจากนั้นไม่นาน จ้านคงและถังหยู่ได้พาโม่ฝานออกมาจากถ้ำ
ใบหน้าของทุกคนล้วนแต่ตื่นตกใจราวกับว่าเห็นผีเมื่อได้เห็นว่าโม่ฝานยังมีชีวิตอยู่!
ในความทรงจำสุดท้ายพวกเขาเห็นว่าโม่ฝานและจางหู่ได้หลอกล่อให้หมาป่าเวทไล่ตามเข้าไปในถ้ำ สถานการณ์เช่นนั้นทำให้พวกเขาคิดว่าแม้จะมีชีวิตสักหนึ่งร้อยก็ไม่เพียงพอที่จะรอดพ้นจากกรงเล็บของมันแน่นอน!
“มะ-โม่ฝาน… นายยังไม่ตาย…งั้นเหรอ?” เหย่วหยู่กล่าวออกมาในขณะที่เห็นว่าจางหู่และโม่ฝานยังคงมีชีวิต น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองของเธออย่างไม่อาจห้ามได้
ซูมินนั้นเริ่มมีอาการเช่นกัน เมื่อเธอเห็นว่าทั้งสองปลอดภัยน้ำตาก็เริ่มล้นเอ่อออกมาที่ขอบดวงตาทันที
ถ้าหากไม่ใช่เพราะโม่ฝานและจางหู่ดึงความสนใจของหมาป่าเวทให้ไล่ตามพวกเขาเข้าไปในถ้ำ คงจะไม่อาจนับจำนวนนักเรียนที่จะต้องตายตกไปได้ไหว กล่าวได้ว่าทั้งสองนั้นได้ช่วยชีวิตของทุกคนไว้!
เด็กผู้หญิงคนอื่นนั้นเริ่มร้องไห้ออกมาด้วยเช่นกัน ร่างกายของพวกเธอเต็มไปด้วยบาดแผล ทั้งหมดล้วนแต่เคยอยู่ในสถานที่ปลอดภัย ภายในโรงเรียนไม่มีเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน
นักเรียนชายสองคนที่นอนราบอยู่บนพื้นมองไปที่ทั้งสองด้วยแววตาขอบคุณและประทับใจอย่างมาก
แต่ก่อนนี้พวกเขาคิดว่าถ้าหากว่าสามารถใช้เวทมนตร์ได้ พวกเขาจะทำสิ่งใดก็ได้ตามใจปรารถนา เมื่ออยู่ในโรงเรียนทั้งหมดจะรู้สึกหยิ่งผยองอย่างมากเนื่องจากความภูมิใจในตนเองที่มากเกินไป แต่ในวันนี้พวกเขาได้พบกับอสูรเวทที่แท้จริง แต่ทั้งหมดกลับไม่สามารถแม้แต่จะร่ายเวทมนตร์ได้ ถ้หากไม่ใช่เพราะโม่ฝานและจางหู่ดึงความสนใจของอสูรร้ายตนนั้นไป ภาพที่จะเกิดขึ้นต่อไปนั้นพวกเขาก็ไม่อาจจะคาดเดาได้เลย…
“โอ้ จริงด้วย! แล้วพวกเขาสามารถหนีออกมาจากกรงเล็บของหมาป่าตาเดียวได้ยังไงล่ะ? อีกอย่างตอนนี้หมาป่านั่นมันอยู่ที่ไหนเหรอ?” หวังซานฟ่าและฉื่อจ้าวติงถามออกมา
“ยังจะสงสัยอีกงั้นเหรอ? หมาป่าตาเดียวจะต้องถูกฆ่าเพราะหัวหน้ากองทัพจ้านคงอย่างแน่นอน ถ้าหากเขามาช้ากว่านี้สักวินาที แน่นอนว่าไอ้สองคนนั้นคงจะถูกกินไปแล้ว” จ้าวคุณซานตอกกลับอย่างมั่นใจ
จ้านคงได้ยินที่จ้าวคุณซานกล่าวออกมา เขาหันไปมองในทันที เขารู้สึกว่าเด็กคนนี้พูดจาไปเรื่อย ทั้งสองนั้นเป็นนักเรียนเหมือนกัน แต่กลับมีความคิดที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง!
“เอาล่ะทุกคน ในตอนนี้ทุกคนปลอดภัยแล้ว ฉันจึงมีบางอย่างจะพูดสักหน่อย” จ้านคงกล่าวออกมาเสียงดังมากพอที่ทุกคนจะได้ยินโดยทั่วถึง
ทุกคนที่นั่งอยู่ด้านนอกกำลังมีอาจารย์เข้าช่วยเหลืออย่างขะมักขะเม้น ทุกคนล้วนแต่หันหน้ามาหาเขาอย่างรวดเร็วแม้ว่าจะบาดเจ็บอยู่ก็ตาม
“ในตอนนี้ภารกิจของพวกเธอสำเร็จแล้ว พวกเรานั้นเคยสังเกตการณ์พวกเธอมาตลอด เราจะให้คะแนนกับนักเรียนที่แสดงฝีมือได้อย่างยอดเยี่ยม นั่นก็คือฉื่อจ้าวติง ซูมิน มู่ไป๋….” จ้านคงตะโกนรายชื่อนักเรียนออกมาอย่างต่อเนื่อง
นักเรียนทั้งหมดเข้าสู่ความโกลาหลในทันที
แน่นอนว่ามีนักเรียนจำนวนมากที่รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้แสดงความสามารถให้ดีกว่านี้ ทุกคนล้วนแต่ไม่รู้ว่านี่คือการสอบ!
“แล้วเมื่ออสูรเวทปรากฎตัวขึ้น ทำไมพวกคุณ… ทำไมพวกคุณถึงไม่ปรากฏตัวขึ้นล่ะ? หรือจะรอให้พวกเราตายก่อน?” มู่ไป๋ถามออกมาอย่างขุ่นเคือง
แน่นอนว่าเขาย่อมโกรธมาก เพราะเขาเกือบจะตายตกไปเพราะมัน!
“ถ้าหากหมาป่าเวทตนนี้ต้องการสังหารเธอจริงๆ เธอก็คงจะตายตกไปแล้วล่ะ แน่นอนว่าเธอจะต้องตายจริงๆ!” จ้านคงกล่าวออกมาอย่างเย็นชา
มู่ไป๋นั้นขมวดคิ้วเล็กๆของเขาอย่างไม่เข้าใจ จากนั้นเขานึกย้อนเหตุการณ์ไปอย่างรวดเร็ว แน่นอนว่าถ้าหากหมาป่าเวทตนนั้นกระทืบขาลงมาที่เขา ชีวิตเล็กจ้อยของเขาคงจะหายวับไปกับตา
“เดี๋ยวก่อนนะหัวหน้ากองทัพ เมื่อกี้คุณไม่ได้กล่าวว่าอสูรเวทงั้นเหรอ? คุณพูดว่าหมาป่าเวท?” ซูมินกล่าวออกมาพร้อมกับตระหนักถึงบางอย่างได้
“อ่า ใช่แล้ว นั่นไม่ใช่หมาป่าตาเดียว มันเป็นเพียงหมาป่าเวทเท่านั้นซึ่งมันถูกอัญเชิญมา!” จ้านคงกล่าวต่อ
“เอาล่ะ ฉันจะอธิบายเรื่องนี้ให้ทุกคนฟัง ภารกิจนี้ถูกจัดฉากขึ้นโดยพวกเราทั้งหมด แม้แต่อสูรเวทก็เช่นกัน ไป่หยางเป็นผู้อัญเชิญอสูรตนนี้มาเพื่อทดสอบพวกเธอ พวกเราต้องการให้พวกเธอได้เผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายจริงๆ แต่ว่าไม่ได้ต้องการให้มีใครตาย…” จ้านคงเริ่มอธิบายออกมาช้าๆ
เมื่อนักเรียนได้ฟัง ทุกคนเริ่มร้องไห้ออกมาอย่างโล่งใจ
ในตอนนี้ทุกสิ่งเป็นเพียงการฝึกเท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องจริง และจะไม่มีใครตายจากเหตุการณ์นี้แน่นอน ทุกคนโล่งใจอย่างมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น!
อีกทั้งความสามารถในการต่อสู้ของหมาป่าเวทนั้นน่ากลัวเกินไป พวกเขาพยายามใช้เวทมนตร์อย่างหนักแต่ก็ไม่อาจทำอะไรมันได้เลยแม้แต่น้อย
“ฉันว่าแล้ว ไม่เช่นนั้นโม่ฝานกับจางหู่จะรอดชีวิตมาได้อย่างไร ในที่สุดมันก็เป็นเพียงอสูรที่ถูกอัญเชิญมาเท่านั้….” จ้าวคุณซานกล่าวออกมาอย่างเย้ยหยัน
“อ่า ผิดแล้ว… ความจริงก็คือในตอนนั้นมีบางอย่างผิดพลาด หมาป่าเวทหลุดออกจากการควบคุมของเรา ซึ่งไป่หยางไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป ในตอนนั้นมันต้องการจะสังหารพวกเธอทั้งหมด โม่ฝานและจางหู่ได้หลอกล่อมันให้ไล่ตามเข้าไปในถ้ำ ดังนั้นชีวิตของพวกเธอทั้งหมดนั้นถูกช่วยเหลือไว้โดยสองคนนี้” ซางจิงเก่ากล่าวออกมา
“สวรรค์ พวกเรานั้นโชคดีจริงๆ!” จางหยิงเว่ยร้องอุทานออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“อะไรคือโชคดี? นั่นเป็นเพราะโม่ฝานและจางหู่ช่วยพวกเราไว้ต่างหาก! ถ้าหากพี่ชายทั้งสองมีอะไรให้ฉันช่วยเหลือในอนาคต ขอจงบอกมาได้เลยอย่าได้เกรงใจ ฉันจะไม่ลืมเหตุการณ์ในวันนี้ไปตลอดชีวิต!”
“พวกเรานั้นขอบคุณจากหัวใจ จากนี้ไปจะขอให้ทั้งสองเป็นพี่ใหญ่ของเรา!”
หวังซานฟ่าและฉื่อจ้าวติงนั้นเป็นเพื่อนสนิทกันและเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งตลอดมา แต่ในตอนนี้ทั้งสองขอบคุณโม่ฝานและจางหู่ด้วยหัวใจอย่างแท้จริง
มู่ไป๋และจ้าวคุณซานต่างมีใบหน้าที่บิดเบี้ยวและรู้สึกทำอะไรไม่ถูกในทันที พวกเขาจะยอมรับได้อย่างไรว่าบุคคลที่ทั้งสองคอยดูถูกเหยียดหยามมาตลอดจะช่วยชีวิตพวกตนเองไว้?
“อาจารย์… ในตอนนี้คุณควรจะให้ความสนใจกับภายในถ้ำ ถ้าหากอสูรตนนั้นออกมาอีกล่ะ…” ซูมินกล่าวออกมาอย่างระแวง
“ไม่ต้องกังวลไป อสูรอัญเชิญตนนั้นตายแล้ว” ถังหยู่กล่าวออกมาอย่างเรียบๆ
“อืม คนที่ฆ่ามันคือโม่ฝาน!” จ้านคงกล่าวออกมาอย่างเรียบๆเช่นกัน
“โอ้ มันตายแล้ว มันตายแล้วงั้นเหรอ เยี่ยมไปเลยที่อสูรอัญเชิญตาย… เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ หัวหน้ากองทันเมื่อกี้… มะ-กี้คุณบอกว่าอะไรนะ?” หวังซานฟ่าดีใจในคราวแรกแต่กลับสะดุดนึกขึ้นได้ในคำพูดของจ้านคง เขาถามออกมาอีกครั้งอย่างไม่อยากเชื่อหูของตนเอง….
“คุณ…คะ-คุณพูดว่าอะไรนะ?”
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
