บทที่ 48: สายฟ้าและอัคคี!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 48: สายฟ้าและอัคคี!
หมาป่าเวทกระโดดลงไปในบ่อน้ำด้วยจุดมุ่งหมายที่จะดับไฟที่อยู่ในร่างกายของมัน
แต่ไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นในบ่อน้ำแห่งนั้น ในขณะที่มันพยายามปีนกลับขึ้นมา ดวงตาของมันจากที่เคยเป็นสีเขียวมรกต ในตอนนี้เปลี่ยนเป็นแดงฉาน!
แน่นอนว่าธรรมชาติของหมาป่านั้นยากยิ่งนักที่มันจะเชื่อง! ในตอนนี้มันถูกกระตุ้นอย่างรุนแรงจึงทำให้มันบ้าคลั่งโดยง่ายดาย ในสนามรบนั้นหมาป่าที่บ้าคลั่งย่อมเป็นประโยชน์ แต่เมื่อมันอยู่ต่อหน้าของนักเรียนนั่นหมายถึงหายนะ!
ม่านตาสีแดงนั้นเต็มไปด้วยความโกรธา ดวงตาของมันราวกับถูกตรึงอยู่กับโม่ฝาน จิตสังหารของมันแผ่ออกมาอย่างหนาแน่น ทั้งหมดล้วนพุ่งไปที่โม่ฝานเพียงผู้เดียว!
ร่างกายของโม่ฝานยืนอยู่กับที่…
หมาป่าเวทตนนี้นั้นแข็งแกร่งและโหดร้ายเกินกว่าที่เขาจินตนาการไว้ซะอีก
“ไอ้…ลิง…ง!” โม่ฝานเปล่งเสียงพูดออกมาอย่างติดขัด
จางหู่นั้นสามารถสัมผัสถึงจิตสังหารที่น่าสะพรึงนั้นได้ เขารีบรวบรวมดวงดาวทั้งเจ็ดอย่างรวดเร็วโดยพลัน
ก่อนหน้านี้เขาไม่สามารถที่จะเชื่อมดวงดาวทั้งเจ็ดเข้าด้วยกันได้เลย แต่ในตอนนี้เขาไม่มีทางเลือกอื่น ถ้าหากว่าเขาทำไม่ได้ โม่ฝานจะต้องถูกทุบตีจนตาย!
“ฮู๊ววววว~~”
หมาป่าเวทลุกขึ้นยืนพร้อมกับหอนออกมา เกิดเป็นฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ ลมพายุก่อตัวขึ้นโดยรอบอย่างรุนแรง
มันกำลังระเบิดพลัง!
มันระเบิดพลังออกมาอย่างรวดเร็วเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น ความเร็วนี้แน่นอนว่าเหล่านักเรียนไม่อาจเทียบได้เลย พลังของระเบิดนี้น่าหวั่นเกรงเกินกว่าทุกคนจะจินตนาการได้!
“พี่ฝาน!!!!”
ในระหว่างเส้นแบ่งความเป็นกับความตายได้ปรากฏขึ้น จางหู่ยึดตัวเองกับโม่ฝานไว้อย่างแน่นหนาในทันที
เส้นทางลมของจางหู่กลายเป็นอุโมงลมขนาดย่อม จางหู่นั้นขโมยร่างกายของโม่ฝานให้พ้นจากเขี้ยวอันแหลมคมนั้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับมุ่งหน้าเข้าไปในถ้ำอย่างไม่รีรอ
กรรรรรรรร!
ขากรรไกรของหมาป่าเวทขบกันอยู่กลางอากาศเสียงดังสนั่น!
ในขณะที่มันงับได้เพียงอากาศ เช่นนั้นมันรู้สึกอัปยศอย่างถึงที่สุด พร้อมกับมองเป้าหมายที่วิ่งหนีเข้าไปในถ้ำทันที จากนั้นมันเริ่มไล่ล่า!
ภายในถ้ำนั้นเต็มไปด้วยนักเรียนเวทที่นอนเป็นลมอยู่ ในตอนนี้ทั้งหมดได้ฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ทว่าการต้อนรับกลับสู่สติของทั้งหมดกลายเป็นต้องพบเจอกับหมาบ้าที่กำลังบ้าคลั่ง!!!
นักเรียนทุกคนกระเด็นออกไปทุกสารทิศพร้อมกับโลหิตที่สาดกระเซ็น!
“วิ่ง วิ่งเร็วกว่านี้ เร็วกว่านี้อีก!” โม่ฝานมองไปด้านหลัง เขาเห็นได้ชัดเจนว่าความเร็วของจางหู่นั้นด้อยกว่าหมาป่าเวทอย่างมาก
“ฉัน… ฉันจะพยายาม!” ร่างกายของจางหู่นั้นเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อแต่เขาก็ไม่กล้าที่จะหักเหสมาธิของตนเอง
ลมพัดผ่านหูของเขาส่งเสียงวี๊ดอยู่ข้างๆ แต่ด้านหลังของเขาคืออสูรร้ายที่กำลังบ้าคลั่ง การกระโดดจะเป็นทางเดียวที่เพิ่มโอกาสรอดพ้นไปได้
“วางฉันลงที่ข้างหน้าแล้วก็วิ่งหนีไปซะ ฉันจะจัดการที่เหลือเอง!” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างสุขุม ในตอนนี้สติของเขากลับคืนมาเต็มที่แล้ว
“ฉันจะทำอย่างนั้นได้ยังไงกัน? ฉันไม่ยอมวางพี่ฝานลงแน่….ฉัน…”
ในช่วงเวลาแห่งชีวิต เพื่อนยอมต้องไม่ทิ้งกัน ถ้าหากเขาหนีไป แน่นอนว่าโม่ฝานจะต้องพบกับจุดจบ!
แต่ปัญหาในตอนนี้ก็คือเขาจะอยู่รอดหรือไม่นั้น คงมีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่รู้!
ด้านในของถ้ำนั้นกว้างขวาง พื้นของมันขรุขระและด้านบนเต็มไปด้วยหินย้อยมากมาย
สถานที่แห่งนี้ไม่มีนักเรียนเวทและไม่สามารถไปต่อได้อีกแล้ว มันคือด้านในสุดของถ้ำ
จางหู่นั้นทำได้ดีที่สุดแล้ว เวทลมของเขาได้ถ่วงเวลาการต่อสู้ให้ยาวนานขึ้นอีกนิด ในตอนนี้หมาป่าเวทได้ไล่ล่าพวกเขาทันแล้ว หมดหนทางที่จะวิ่งหนีอีกต่อไป
“พี่ฝาน พี่คิดว่าเราแข็งแกร่งกันขนาดไหน? เราจะสามารถถ่วงเวลาไว้กับอสูรร้ายตนนี้เพื่อให้คนอื่นหนีไปงั้นเหรอ…” จางหู่กล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่สงบ
โม่ฝานพิงกำแพงของถ้ำพร้อมกับมองไปที่หมาป่าเวทที่กำลังเดินย่างกรายเข้ามา ในตอนนี้ทั้งสองคนถูกค้นพบแล้ว เขาหันไปดุจางหู่ด้วยรอยยิ้มบาง “บ้าหน่า ฉันเป็นใคร? โม่ฝาน! ไม่เคยคิดจะทำอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว ฮ่า!”
“เฮ้ ระวัง!!!” โม่ฝานตะโกนออกมาในขณะที่หมาป่ากำลังใช้ขากรรไกรของมันจัดการกับหินย้อยภายในถ้ำ ก่อนที่มันจะส่งให้หินที่แหลมคมเหล่านั้นไปยังพวกเขาทั้งสอง
จางหู่นั้นเป็นนักเวทธาตุลม ความเร็วของเขานั้นมากกว่าโม่ฝานเล็กน้อยอยู่แล้ว ในตอนแรกเขาคิดที่จะหลบ แต่ทว่าเขาได้สังเกตเห็นว่าโม่ฝานไม่มีความสามารถมากพอที่จะหลบมันได้
เขากัดฟันของตนเองพร้อมกับใช้พลังทั้งหมดผลักให้โม่ฝานกระเด็นออกไปในทันที
แต่สุดท้ายแล้วกลายเป็นเขาที่ไม่สามารถหลบก้อนหินใหญ่นั้นได้พ้น ร่างกายของเขาถูกหินที่แหลมคมเจาะเข้าไปในทันที โลหิตไหลอาบออกมาท่วมพื้น สถานที่ตรงที่เขายืนกลายเป็นบ่อเลือดอย่างรวดเร็ว!
“ไอ้บ้าเอ้ย บัดซบจริงๆ! ถ้าเพื่อนฉันเป็นอะไร ฉันโม่ฝาน! สาบานว่าจะสับแกแล้วเอาไปผัดข้าวซะ!” โม่ฝานตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
แต่ในตอนนี้เขาไม่มีเวลามากพอที่จะตรวจสอบว่าจางหู่ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่ ในจังหวะที่หมาป่ากำลังรวบรวมพลังอีกครั้ง โม่ฝานหลับตาเข้าสู่สมาธิในทันที!
ในเสี้ยววินาที เขาลืมตาขึ้น ดวงตาประกายสีม่วงเข้มข้นได้ถูกเปิดออกมา!
ดวงตาของเขานั้นเปรียบกับสายฟ้าที่ผสานเข้ากับเปลวไฟ!
ดวงดาวทั้งหมดส่องประกายอยู่ด้านในของดวงตาเขาอย่างแจ่มชัด ดวงดาวสายฟ้านั้นรับรู้ได้ถึงความโกรธาของผู้เป็นนาย พวกเขารีบรวมตัวกันอย่างรวดเร็วอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เปลวประกายสีม่วงที่เกรี้ยวกราดได้ระเบิดแสงออกมาส่องแสงสว่างให้กับถ้ำที่มืดมิดนี้อย่างรวดเร็ว
โม่ฝานรู้สึกมั่นใจขึ้นมาในทันทีในขณะที่เห็นดวงดาวทั้งหมดอยู่ตรงหน้า
“อสนีบาต ฟาด!” ในขณะที่เขาตะโกนออกมา เหล่าดวงดาวสายฟ้ารวมตัวกันอยู่รวบตัวของเขาราวกับอสรพิษตัวใหญ่ พลังของมันนั้นบวกกับความโกรธของโม่ฝานยิ่งทำให้ทวีคูณความรุนแรง
เขายกแขนขึ้นพร้อมกับแยกนิ้วออกจากกัน ปรากฎสายฟ้าออกมาจากรอยแยกระหว่างนิ้วมือ
สายฟ้าเหล่านั้นได้รับคำสั่งจากโม่ฝาน มันกำลังตื่นตัวและส่งเสียงคำรามอย่างดุร้าย ท้ายที่สุดมันพุ่งออกไปราวกับระเบิดปรมาณู!!!
สายฟ้าที่เกรี้ยวกราดฟาดเข้ากับร่างกายของหมาป่าเวทอย่างรุนแรง ผิวหนังชั้นนอกของมันถูกเฉือนออกเป็นชิ้นๆ กล้ามเนื้อทุกส่วนล้วนแต่กลายเป็นอัมพาตอย่างรุนแรงในทันที
โฮ่กกกกกกกกกกกกกกกกกกส!
แน่นอนว่าเวทสายฟ้าในครั้งนี้นั้นรุนแรงยิ่งกว่าลูกบอลเพลิงในคราวแรกเพียงเล็กน้อย ซึ่งมันอยู่ในคาถาไม่กี่อันที่สามารถปราบหมาป่าเวทได้
ขนของหมาป่าเวทเปียกชุ่มไปด้วยโลหิต ทุกส่วนของมันกลายเป็นสีดำ ตอนนี้ร่างกายของมันมีเพียงเลือดที่พุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่งและผิวหนังที่หลุดรุ่ย!!
แม้ว่าหมาป่าเวทจะรู้สึกเจ็บปวดอย่างมาก แต่ในตอนนี้มันก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เนื่องจากสายฟ้าเมื่อครู่ทำให้กล้ามเนื้อของมันกลายเป็นอัมพาตชั่วคราว แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาที่แดงฉานยังคงจับจ้องที่โม่ฝานอย่างไม่ละสายตา!
มันคือจิตสังหาร! เจตนาแห่งการฆ่าฟันได้ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น!
สัตว์ร้ายตนนี้ที่ถูกอัญเชิญมาในคราวแรกกลายเป็นอสูรร้ายที่เต็มไปด้วยจิตสังหารที่แผ่กระจายไปทั่วบริเวณ ดวงตาคู่นั้นหมายมั่นและกระหายชีวิตของมนุษย์ตรงหน้าอย่างยิ่ง!
“หมัดเพลิง เผาผลาญกระดูก!”
ดวงดาวของโม่ฝานต่อแถวกันอีกครั้ง จากสีม่วงกลายเป็นสีแดงเพลิง!
เปลวเพลิงปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาอย่างรวดเร็ว พวกมันปรากฏขึ้นรอบๆร่างกายของเขาอย่างโชกโชน เสื้อผ้าและผมของเขาโบกสะบัดอย่างน่าเกรงขาม!
สายตาของโม่ฝานยังคงจับจ้องไปที่หมาป่าเวท เขาไม่มีความกลัวจิตสังหารที่มันปล่อยออกมาแม้แต่น้อย ภายในหัวใจของเขาตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธและมันยังไม่ลดลงแม้แต่นิดเดียว
ดวงตาของหมาป่าเวทส่งสายตาแห่งความเหยียดหยามถึงความอ่อนแอของมนุษย์ออกมา ราวกับมันกำลังพูดว่า “อะไรทำให้แกคิดจะใช้มันอีกครั้งงั้นเหรอ เผาผลาญกระดูกนั้นไม่สามารถฆ่าฉันได้! ถ้าหากฉันขยับได้เมื่อไหร่ ฉันจะฉีกแกออกเป็นสองชิ้นไอ้มนุษย์!!!”
ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดอย่างมาก แต่ถึงอย่างไรหมาป่าเวทก็ยังสามารถอดทนต่อเวทมนตร์ครั้งต่อไปได้อยู่
เพียงแค่อสนีบาตและหมัดเพลิงไม่เพียงพอที่จะสังหารมันได้ ดังนั้นตอนจบมีเพียงมนุษย์ผู้นี้กลายเป็นอาหารเย็นของมันเท่านั้น!!!
โม่ฝานนั้นรู้สึกได้ถึงความเหยียดหยามที่หมาป่าส่งออกมาอย่างชัดเจน
“หึ งั้นมาดูกันว่าใครจะตาย!” โม่ฝานตะโกนออกมาเสียงดัง พร้อมกับปลดปล่อยเปลวไฟที่ร้อนแรงในมือทันที!
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
