Chapter 12: เล่ห์กลเล็กน้อยเพื่อที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
Chapter 12: เล่ห์กลเล็กน้อยเพื่อที่จะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้
จนถึงตอนนี้ มันก็ไม่ได้มีผู้เล่นมากสักเท่าไหร่ที่สามารถสู้กับพวกอันธพาลในโลกศิลปะการต่อสู้ได้ พวกเขาพึ่งจะเริ่มเก็บประสบการณ์จากการต่อสู้จริงและเข้าใจเทคนิคของพวกเขา
ยังไงก็ตาม มันมีผู้เล่นไม่กี่คนที่กล้าหาญและพยายามเก็บประสบการณ์และความเข้าใจแบบนี้ ด้วยเหตุนี้ ความรู้ของพวกเขาเกี่ยวกับสติปัญญาของ NPC ที่ซึ่งฉลาดกว่าหมาป่าและสัตว์ดุร้ายก็ไม่ได้สูงมากสักเท่าไหร่
ในเรื่องนี้ มันก็อาจจะไม่มีใครที่สามารถเทียบกับแฮปปี้ได้!
พร้อมกับประสบการณ์สามปีที่เขาผ่านมาในเกม เขาก็ได้เปรียบในช่วงที่เกมพึ่งเปิดตัว ถึงแม้มันจะไม่ได้เปรียบกว่าคนอื่นมากสักเท่าไหร่ มันก็ยังมีค่ามากอยู่ดี
แต่ก็มันยังเป็นแค่ทฤษฏี และเขาก็ยังมีกลยุทธ์ชั่วร้ายที่เขายังสามารถใช้ได้อยู่อีก
ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของอันธพาลหลี่ฉานอยู่ประมาณดินแดนแห่งประตู และอาวุธของเขาก็มีคุณภาพที่ค่อนข้างดี มีเพียงผู้เล่นที่ถึงดินแดนแห่งประตูเท่านั้น ที่สามารถสู้กันกับเขาได้
เมื่อผู้เล่นเอาชนะหลี่ฉานได้จริงๆ เควสนี้ถึงจะสำเร็จ เควสแบบนี้ก็จะไม่ถูกพบเจออีกต่อไป แม้ว่าผู้เล่นจะวิ่งเข้าไปพบกับอันธพาลบางคน NPC ก็เลือกที่จะวิ่งหนีจากไปแทน ตั้งแต่ที่พวกเขาต่างหลีกเลี่ยงผู้เล่น
ผู้เล่นที่ทรงพลังจากชีวิตก่อนหน้าของแฮปปี้ก็รู้ว่าเขาไม่สามารถที่จะสู้กับอันธพาลนี้ได้อีกครั้ง เมื่อเขาทำเควสสำเร็จ ดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะออกล่า หลังจากที่ปฏิเสธเควสไป
ด้วยเหตุนี้นี่เอง เรื่องน่ามหัศจรรย์บางอย่างก็เกิดขึ้น!
ตราบเท่าที่ผู้เล่นปฏิเสธเควสและลอบโจมตีใส่อันธพาล หลังจากนั้น พละกำลังของพวกเขาก็จะลดลงไปเป็นจำนวนมากจนไม่ถึงครึ่งเดิมของก่อนหน้านี้ นั่นหมายความว่าพวกเขาจะจัดการได้ง่ายขึ้นมาก
หลังจากนี้ ผู้เล่นที่ฉลาดหลายต่อหลายคนก็จะปฏิบัติกับหลี่ฉานเหมือนกับเป็นเควสแจกเงิน พวกเขาก็จะเอาเงินหนึ่งร้อยตำลึงเงินและดาบเหล็กบริสุทธิ์ไปจากเขา
มันยังมีผู้เล่นจำนวนหนึ่งที่ตั้งใจตามหาพวกแก๊งอันธพาลที่ซ่อนอยู่ตามตรอกซอกซอยไกลๆ เพื่อบังคับพวกเขาให้กลายเป็นคู่ต่อสู้ที่ไว้ใช้ฝึกฝนฟรีๆ ดังนั้นพวกเขาจะได้ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ธรรมดาทั่วไปของพวกเขาได้!
แฮปปี้ก็ได้รับความรู้มาจากเพื่อนของเขาในภายหลัง และใช้พวกแก๊งอันธพาลที่มีกำลังเพียงครึ่งเดียวฝึกฝนศิลปะการต่อสู้หลายต่อหลายอย่างในเกม พละกำลังของอันธพาลนั้นคือระดับสูง แต่พวกเขาไม่สามารถที่จะฆ่าใครได้ ดังนั้นพวกเขาจึงอ่อนโยนกว่าพวก โจร นักปล้น นักข่มขืนและพวกอาชญากรคนอื่นมาก
แน่นอนว่าแฮปปี้ก็ไม่ได้ตั้งใจที่จะให้ความลับนี้ถูกล่วงรู้โดยผู้อื่น เมื่อเขาดึงดูดความสนใจของหลี่ฉานได้แล้ว เขาก็รีบพาหลี่ฉานที่เกรี้ยวกราดออกไปข้างนอก ในที่ลับตาคน
“เจ้าต้องการจะหนีอย่างงั้นหรือ?”
หลี่ฉานก็ไม่สามารถที่จะเก็บความโกรธของเขาไว้ได้อีก หลังจากที่เขาโดนดูถูกโดยเด็กน้อย พร้อมกับเงินในกระเป๋าของเขา เขาก็ไล่ตามเขาไป
มันก็มีผู้เล่นหลายคนที่เดินอยู่บนถนนที่สร้างโดยรัฐบาล เมื่อพวกเขาเห็นการไล่ตาม ความสงสัยก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของพวกเขา.... แต่แฮปปี้ดูหน้าตาเหมือนกับเด็ก ซึ่งหมายความว่าเขาเป็นผู้เล่นที่พึ่งจะเข้าร่วมเกมเพียงไม่กี่วัน ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับเขามากสักเท่าไหร่ พวกเขาก็แค่มองคนสองคนหายตัวไปและก็เดินต่อไป
เพียงเวลาไม่นาน แฮปปี้ก็พาหลี่ฉานไปยังป่าที่ห่างไกลออกไป และเขาก็มองไปรอบๆ เมื่อเขาเห็นว่าไม่มีใครอยู่รอบตัวพวกเขา เขาก็ไม่หวาดกลัวที่จะถูกพบอีกต่อไป
ทันทีที่เขาหยุด เสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวของหลี่ฉานที่ดังจากด้านหลัง ก็มาถึงเขา
“เจ้าเด็กเวร! ข้าจะบดขยี้กระดูกของเจ้าให้เละเป็นผุยผง!”
“เหมาะเจาะ!”
แฮปปี้หมุนตัวกลับและเตะลงไปบนพื้น พร้อมกับใช้ท่า เด็กกราบไหว้เจ้าแม่กวนอิม หลังจากนั้น เขาก็เตะลงไปที่อกของหลี่ฉานด้วยความเร็วที่มากขึ้น
ปัง!
NPC ก็ไม่มีเวลาที่จะได้ป้องกันเลยด้วยซ้ำไป การโจมตีด้วยฝ่ามือก็ปะทะเข้ากับจุดตายตรงหน้าอกของหลี่ฉาน
‘แข็งชะมัด!’
แฮปปี้มึนงง แม้ว่าเขาจะเตรียมพร้อมแล้วก็ตามที เขาก็ยังตกตะลึงกับแรงสะท้อนจากร่างกายของหลี่ฉาน มันก็เป็นเรื่องที่ยากสำหรับผู้เล่นมือใหม่ที่ไม่มีพลังปราณจะสู้กลับผู้ที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ที่ใกล้กับดินแดนแห่งประตูมาก
ถ้าแฮปปี้ต่อยเขาด้วยหมัดยาวเส้าหลินในระดับดินแดนที่หก มันไม่ต่างไปจากการข่วนหลี่ฉาน!
แฮปปี้ไม่ต้องการให้อันธพาลโต้กลับ เขาหมุนตัว และตั้งแต่ที่หลี่ฉานยังคงเมาเหล้าอยู่และไม่ได้มีร่างกายที่สมบูรณ์พร้อม แฮปปี้เคลื่อนตัวไปด้านหลังเขาอย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับท่าพลิกฝ่ามือพระนักสู้ เขาต่อยไปที่หลี่ฉานอีกครั้งหนึ่ง ซึ่งทำให้ NPC สูญเสียการทรงตัวและล่วงลงไป
หลังจากนั้นเขาก็ต่อยไปที่ชายที่ล้มไปอีกสองครั้ง เมื่อเผชิญหน้ากับหมาป่าดุร้าย มันก็น่าจะเป็นเรื่องที่ยากมากในการเพิ่มระดับของหมัดยาวเส้าหลิน ด้วยการโจมตีเพียงสองครั้ง แต่ในเวลานี้เอง หลอดประสบการณ์ก็เพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าและก็เลื่อนขึ้นเป็นเลเวล 68
แม้ว่าจะเป็นแบบนี้ก็ไม่ได้ทำให้หลี่ฉานหลุดออกมาจากสภาพมึนเมา
แฮปปี้ก็รู้ทันที เมื่อหลี่ฉานได้ยืนอย่างมั่นคง การต่อสู้ก็จะยากขึ้นมาก ด้วยเหตุนี้ เขาจึงไม่มีความเมตตา เขาก็เข้าไปใกล้กับชายหนุ่มด้วยการก้าวไม่กี่ก้าวและก็ใช้ กรงเล็บมังกรทอง
แมวพริ้วไหวไล่จับหนู! ล้มน้ำล้มทะเล! เด็กผู้ชายกอดสีธเออร์! ทีสเต็ปคว้าศอก!
คอมโบทั้งชุดก็สามารถที่จะกดดันศัตรูและทำความเสียหายได้จำนวนมากใส่ข้อต่อของหลี่ฉาน การโจมตีที่รุนแรงอย่างต่อเนื่องก็คล้ายกับพายุที่โถมกระหน่ำเข้าใส่อันธพาล
“ฮ่า!”
มันเป็นเรื่องที่น่าสงสำหรับหลี่ฉานที่เฉื่อยชา ตกอยู่ในสภาพกราดเกรี่ยว จากทันทีที่เขาสูญเสียเป้าหมาย เขาก็เคลื่อนที่ไปอย่างต่อเนื่อง ในขณะที่สายตาของเขาก็พร่าเบลอ เขาก็ไม่ได้มีโอกาสยืนตัวตรงเลย แขนขาของเขาก็ไม่ได้ขยับและอาวุธของเขาก็ถูกปัด เขาไม่สามารถที่จะปลดปล่อยความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาออกมาได้
“เยี่ยมมาก”
เมื่อหลี่ฉานทิ้งดาบเหล็กบริสุทธ์ลงไป รอยยิ้มของแฮปปี้ก็กว้างขึ้น
แม้ว่าเขาจะไม่มีอาวุธ หลี่ฉานก็เป็นศัตรูผู้ทรงพลังที่ซึ่งไม่สามารถจะเมินเฉยได้อยู่ดี มันไม่สำคัญหรอกว่าเขาจะเหลือกำลังเพียงครึ่งเดียวหรือเปล่า
อย่างไรก็ตาม ตั้งแต่ที่เขาอ่อนแอขึ้น แฮปปี้ก็สามารถใช้หมัดยาวเส้าหลินได้อย่างไม่หวาดกลัว
เขาถภอนออร่าและการโจมตีที่เต็มไปด้วยอำนาจดั่งพายุของเขาออกไป เขาหันหลังให้กับดาบเหล็กบริสุทธิ์ ในขณะที่เขาเผชิญหน้ากับหลี่ฉานอย่างใจเย็น ซึ่งสุดท้ายแล้วเขาก็ได้โอกาสพักหายใจและได้ยืนตรงๆ
ความกราดเกรี้ยวของเขาก็ถึงจุดที่แทบจะระเบิดออกมาได้แล้ว
แม้ว่าเขาจะมีดวงตาที่ดูมืดมัว แต่ความอับอายขายขี้หน้าที่พึ่งได้รับก็ถูกฝังลึกไว้ในหัวใจของเขา เด็กหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าเขาได้ทำให้เขาปวดร้าวทุกข์ทรมาณอย่างมาก
เรื่องแบบนี้มันไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน!
“ไอ้เวรเอ้ย ไอ้เด็กสารเลว ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไปจนกว่า เจ้าจะพิการ!”
พร้อมกับเสียงคำรามที่กราดเกรี้ยว หลี่ฉานก็อ้าแขนของเขาและพุ่งเข้าใส่แฮปปี้อย่างองอาจ ฝ่ามือของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีดำ พวกมันก็แข็งเหมือนกับเหล็ก ครั้งแรกที่พวกเขาได้ปะมือกัน แฮปปี้รู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ไม่มีใครเทียบได้ ปะทะเข้ากับเขา
“ฝ่ามือเหล็ก!”
แฮปปี้ประหลาดใจอีกครั้งหนึ่ง
เขาคิดว่าเมื่อหลี่ฉานสูญเสียดาบเหล็กบริสุทธิ์ไป เขาจะรับมือในระยะประชิดได้ง่ายขึ้นมาก เขาไม่ได้คาดคิดเลยว่าฝ่ามือเหล็กของหลี่ฉานจะถึงดินแดนที่เก้า ฝ่ามือของเขาเปลี่ยนไปเป็นสีดำ ซึ่งหมายความว่าเขามาถึงจุดที่เขาสามารถเปลี่ยนฝ่ามือไปเป็นดาบได้แล้ว เขาก็เกือบจะถึงจุดสูงสุดของดินแดนแห่งปรมาจารย์
การปะทะกับหลี่ฉานที่สามารถใช้ฝ่ามือโลหะได้ แฮปปี้รู้สึกเหมือนกับเขากำลังสู้กับอาวุธสองเล่ม เมื่อเขาใช้ได้เพียงหมัดยาวเส้าหลินเท่านั้น ซึ่งเป็นสกิลต่อสู้ระยะประชิด หมัดแต่ละหมัดก็ทำให้เขาได้รับบาดเจ็บและเขาก็มีเวลาที่ยากอย่างไม่น่าเชื่อในการป้องกันการโจมตีของเขา เขายังคงรู้สึกเจ็บมาก เมื่อเขาโดนโจมตีอีกด้วย
‘ฉันพลาดแล้ว’ แฮปปี้บ่นออกมาในหัว แต่เขาไม่ได้แสดงถึงความกลัวบนหน้าของเขาเลย
แม้หลี่ฉานจะสามารถใช้ดินแดนที่เก้าของฝ่ามือเหล็ก แล้วยังไงละ?
ในเส้นทางของผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้ ไม่ว่าศัตรูจะแข็งแกร่งขึ้นแค่ไหน หรือคุณแข็งแกร่งแค่ไหน มันก็จะมีใครสักคนที่อ่อนแอกว่า อย่างไรก็ตาม ชัยชนะที่ได้รับก็ไม่ได้มาจากความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว แต่สติปัญญาด้วยเช่นกัน
ถ้าหลี่ฉานแข็งแกร่ง.... ถ้างั้นก็ช่างมัน! สายลมพัดผ่านม่านหมอก!
แฮปปี้ใช้งานวิชาบ่มเพาะลมปราณสรรพจริงและออร่าของเขาได้เปลี่ยนไป ออร่าของเขาก็ถูกดูดเข้าไปหาเขา และเขาก็ขยับไปมา เขาเปลี่ยนกลยุทธ์ไปเป็นการหลบหลีกและเคลื่อนไหว เขาก็ไม่เผชิญหน้ากับหลี่ฉานตรงๆแล้ว แต่เขากลับเคลื่อนไหวไปรอบๆชายตัวโตแทน เขาหลบการโจมตีของคู่ต่อสู้และต่อยเข้าใส่จุดอ่อนของเขา
หลี่ฉานไม่สามารถที่จะปรับตัวกับการเปลี่ยนแปลงนี้ได้
ถ้ามีใครก็ตามกำลังมองจากด้านข้างอยู่ พวกเขาก็สามารถที่จะบอกได้ว่าเด็กหนุ่มกำลังเคลื่อนที่เป็นวงกลมรอบตัวหลี่ฉาน เขาก็เคลื่อนไหวรวดเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ และทุกครั้งที่หลี่ฉานโจมตีด้วยกำลัง เขาก็จะพลาด เมื่อเขาสูญเสียการคงตัว แฮปปี้ก็รีบใช้โอกาสนี้ในการโจมตี เขาก็โจมตีใส่เขาหลายต่อหลายครั้งจนหลี่ฉานสะดุดถอยหลัง
“ไอ้เด็กเวร! สิ่งที่แกทำได้ก็แค่หลบแค่นั้นแหละ! ถ้าแกมีความกล้ามากพอ สู้กับข้าตรงๆสิวะ! เข้ามา!”
หลี่ฉานร้องออกมาอย่างน่าสงสารและเขาคำรามออกมาอย่างไม่หยุดไม่หย่อน
เมื่อเขาพูดเสร็จ หมัดที่เขาต่อยไปหลายต่อหลายหมัดก็พลาด เขาก็โกรธแค้นจนแทบกระอักเลือด
ฝ่ามือเหล็กเป็นวิชาเลือกเส้นทางที่ดุร้ายและแข็งแกร่ง มันก็เล็งที่จะฆ่าเป้าหมายอย่างรวดเร็วที่สุดและอย่างประสิทธิภาพมากที่สุด
แต่ถ้าผู้ใช้พบกับคนที่ไม่ต้องการจะสู้กับตรงๆ มันจะกลายเป็นเรื่องยุ่งยากขึ้นมาในทันที...
หลี่ฉานรู้สึกว่าหมัดของเขาต่อยลงไปบนปุยนุ่น หมัดที่ทรงพลังของเขาก็ไม่สามารถต่อยอะไรที่แข็งแกร่ง เขากลับได้รับบาดเจ็บแทน
แฮปปี้เมินเฉยต่อเสียงคำรามอันโกรธเกรี้ยวของหลี่ฉานและเขาก็ขยับไปมา ในขณะที่หลบการเผชิญหน้ากันตรงๆ เขาก็หาโอกาสโจมตีใส่เขา และทำให้หลี่ฉานโกรธจนกรีดร้องออกมาเสียงดัง แต่เขาก็ไม่สามารถที่จะทำอะไรได้อยู่ดี
เมื่อทั้งสองคนกำลังสู้กัน หมัดยาวของแฮปปี้ก็เลื่อนระดับอย่างรวดเร็ว จนเป็นเลเวล 70 ซึ่งหมายความว่าเขาได้มาถึงดินแดนที่แปดแล้ว ลมที่ถูกสร้างขึ้นโดยหมัดของเขาก็ค่อยๆดังขึ้นและระเบิดรุนแรงมากขึ้น แต่แฮปปกี้ก็จมอยู่กับการต่อสู้จนไม่ได้สังเกตมันเลย เขาไม่เห็นว่าเลเวลของหมัดยาวเส้าหลินก็ยังเลื่อนระดับอย่างต่อเนื่องจนแทบไม่มีตกเลย…
.
