บทที่ 46: คนละระดับ!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 46: คนละระดับ!
ตอนนี้มู่ไป๋นั้นยืนอยู่ตรงหน้าของหมาป่าตาเดียวอย่างมั่นใจ พลังน้ำแข็งของเขาได้เกาะกุมขาทั้งสี่ของหมาป่าไว้อย่างหมายมั่น
ในตอนนั้นใบหน้าของมู่ไป๋ผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเวทของตนเองได้ผล แต่ทว่าเขาสามารถหยุดพักหายใจได้เพียงครู่เดียวเขาก็พบว่าความเร็วของหมาป่านั้นลดลงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ราวกับว่ามันแทบจะไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย!
“ไร้ประโยชน์งั้นเหรอ?” มู่ไป๋กลายเป็นโง่งมในทันที
พลังของเขาสามารถตรึงมนุษย์สี่ถึงห้าคนไว้ได้อย่างสบายๆ ในตอนนี้มู่ไป๋พยายามถ่วงเวลาเพื่อให้เพื่อนคนอื่นสามารถฟื้นคืนสติให้ได้ แต่ใครเล่าจะคาดคิดว่าอสูรตนนี้จะแข็งแกร่งมาก? แม้แต่พลังที่ยอดเยี่ยมที่สุดของเขายังไม่อาจหยุดยั้งมันได้
แกร๊ก!!!!
น้ำแข็งทั้งหมดที่ห่อหุ้มเท้าของอสูรไว้ได้แตกออกพร้อมมันที่ยังเดินหน้าต่อไปอย่างไม่หยุดยั้ง
เป้าหมายใหม่ของหมาป่าในตอนนี้คือมู่ไป๋ มันยกขาหน้าขึ้นพร้อมกับฟาดลงมาอย่างรุนแรง!
~ตู้มมม~
คลื่นพลังที่รุนแรงเหล่านั้นทำให้หินโดยรอบแตกกระจายพร้อมกับฝุ่นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ มู่ไป๋กระเด็นออกมาไกลกว่าห้าเมตรจากแรงปะทะเมื่อครู่
ตอนนี้มู่ไป๋นั้นไม่มีสามารถป้องกันตนเองได้เลยแม้แต่น้อย เมื่อต้องพบเจอแรงกระแทกที่รุนแรงเช่นนั้น เขากลิ้งและหมดสติลงบนพื้นในทันที
“มู่ไป๋!!!” จ้าวคุณซานวิ่งมาพร้อมกับพบว่าเสื้อผ้าของมู่ไป๋นั้นขาดวิ่น ผิวหนังของเขาเต็มไปด้วยเศษก้อนหินที่ปักอยู่!
เหย่วหยู่ที่เห็นภาพเช่นนั้น สติของเธอเริ่มกลับคืนมาจากนั้นเธอเริ่มร้องไห้และยังไม่ยอมเคลื่อนไหวไปไหน
ดูเหมือนว่าเสียงร้องไห้ของเธอในตอนนี้จะไปทำให้หมาป่ารู้สึกรำคาน เช่นนั้นมันถึงเปลี่ยนเป้าหมายมาที่เธอในทันที
สำหรับหมาป่าตนนี้ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆจะสามารถรับมือได้อย่างไร? มู่ไป๋นั้นเป็นผู้ชายยังถูกส่งกระเด็นไปหลายเมตร อีกทั้งร่างกายยังชุ่มไปด้วยเลือด ทุกคนล้วนแต่เดาภาพของเหย่วหยู่ได้อย่างไม่ยากเย็นนัก!
“บัดซบเอ้ย เร็วเข้า! วิ่งเร็ว!” จางหู่ตะโกนออกมา ในตอนนี้เขากัดฟันเพื่อหวังที่จะลากให้เหย่วหยู่ออกมาจากอันตรายตรงหน้า
“เฮ้ ไอ้เบื้อก! แกอยากตายรึไง?” ไม่ไกล โม่ฝานที่เห็นภาพเช่นนั้นตะโกนออกมาอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่สามารถอดทนกับภาพตรงหน้าได้อีกต่อไป
สำหรับมุมมองของโม่ฝานนั้น มู่ไป๋ได้ทำเรื่องโง่ๆลงไปแล้ว พลังของเขาไม่สามารถจะทัดเทียมกับอสูรเวทได้เลยแม้แต่น้อย โชคดีที่อสูรตนนี้นั้นไม่ชื่นชอบการสังหารหมู่ ไม่เช่นนั้นมันคงจะพุ่งเข้าฉีกร่างกายของมู่ไป๋อย่างฉับพลันไปแล้ว!
“พะ..เพลิง…ลูกบอลเพลิง!” ภายใต้สถานการณ์ที่กดดัน ซูมินพยายามกัดฟันอย่างยิ่งเพื่อที่จะร่ายเวทมนตร์ให้ได้ สุดท้ายเธอก็ทำสำเร็จในทันที!
ลูกบอลเพลิงพุ่งเป้าหมายไปที่ร่างกายของหมาป่า อย่างไรก็ตามด้วยสมาธิที่ไม่มั่นคงของเธอทำให้มันร่วงลงไปปอยู่ที่เท้าของอสูรแทน ไฟเริ่มลุกไหม้ที่เท้าของหมาป่า ขนของมันจากที่เคยเป็นสีเงินตอนนี้กลายเป็นสีแดงฉานเพราะเปลวไฟ
แต่ทว่าหมาป่ากลับไม่ได้สนใจเปลวไฟเหล่านั้น มันยังคงเดินตรงไปที่จางหู่กับเหย่วหยู่อย่างต่อเนื่อง
“ไอ้เดรัจฉาน จงรับสายฟ้าของฉันไปกินซะ!” ฉื่อจ้าวติงตะโกนออกมาพร้อมกับมีสายฟ้าแล่บปรากฎขึ้นทั่วร่างกายของเขา สายฟ้าเหล่านั้นพุ่งเข้าหาหมาป่าอย่างรวดเร็วตามคำสั่งของเจ้านายมัน!
สายฟ้าสีม่วงนั้นดึงดูดความสนใจของหมาป่าได้เป็นอย่างดี หมาป่านั้นหยุดเท้าที่ก้าวเดินพร้อมกับส่งเสียงคำรามเจ็บปวดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
ดวงตาที่เกรี้ยวกราดของมันจับจ้องไปที่ฉื่อจ้าวติงอย่างรวดเร็ว
โฮ่กกกกกกกกกกกกกกกกก~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
มันอ้าปากคำรามอย่างรุนแรง พร้อมหันหน้าไปหาฉื่อจ้าวติงและส่งกลิ่นเหม็นเน่าไปให้เขาอย่างรวดเร็ว!
ในเสี้ยววินาทีราวกับเกิดพายุ เศษหินและฝุ่นจำนวนมากคละคลุ้งอยู่ในอากาศ พวกเขาทั้งหมดล้วนแต่ตกอยู่ในสภาวะตัวสั่นเนื่องจากเสียงคำรามที่หลอกหลอนจิตใจ ในตอนนี้หมาป่าราวกับมังกรกำลังพุ่งตรงไปหาฉื่อจ้าวติง!
“ชิบหาย!!!!” ฉื่อจ้าวติงตะโกนออกมาในทันทีที่เห็นว่าหมาป่าเปลี่ยนทิศมาหาเขา
หวังซานฟ่าตะโกนออกมา “คลื่นพสุธา!”
ร่างกายที่อวบอ้วนของหวังซานฟ่าโค้งลงพร้อมกับวางมือสองข้างลงบนพื้นดินทันทีที่ตะโกนออกมา
ช่วงเวลานั้นพื้นดินที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหินมากมาย รวมตัวกันกลายเป็นระลอกคลื่นขนาดย่อม ดูเหมือนกับภาพที่โยนก้อนหินลงไปในบ่อน้ำ
ระลอกคลื่นพสุธานั้นพุ่งไปหาฉื่อจ้าวติงไปอย่างรวดเร็ว
ในตอนนี้ฉื่อจ้าวติงไม่มีเวลาที่จะป้องกันตนเองได้ เขาถูกคลื่นพสุธาเหล่านี้พาให้กลิ้งไปไกลห้าเมตร เขาไม่สามารถหลบหินดินทรายที่เป็นของแถมได้เลยทำให้ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลอย่างไม่อาจเลี่ยง!
ฉื่อจ้าวติงหลับตาไว้แน่น หลังจากเหตุการณ์สงบลงเขาลืมตาขึ้นและพบว่าตนเองได้ย้ายมาอยู่อีกที่หนึ่งแล้ว เขายิ้มให้กับหวังซานฟ่าพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้เขาอย่างจริงใจ
หวังซานฟ่าหัวเราะออกมาเบาๆ เขาคาดไม่ถึงว่าเวทมนตร์นี้ของเขาจะมีประโยชน์มากขนาดนี้
“ไม่ต้องกลัวหรอกทุกคน! พวกเรานั้นมากกว่า เราสามารถเอาชนะมันได้ถ้าหากเราทุกคนใช้เวทมนตร์!” หลังจากที่ฉื่อจ้าวติงได้แสดงพลังออกมา ในตอนนี้เขากลายเป็นผู้นำของกลุ่มอย่างรวดเร็ว
“ทุกคน! เร็วเข้า รีบควบคุมดวงดาวของตนเองซะ! สายฟ้านั้นส่งผลทำให้กล้ามเนื้อของมันกลายเป็นอัมพาต ในตอนนี้หมาป่าตาเดียวกำลังมีปัญหาในการเคลื่อนไหว เราจะต้องใช้จังหวะนี้เพื่อโจมตี!” หวังซานฟ่าตะโกนออกมาด้วยเสียงดังฟังชัด
เป็นอย่างเช่นที่หวังซานฟ่าพูด หลังจากที่หมาป่าตนนั้นโดนพลังของสายฟ้าเขาไป ดูเหมือนว่ากล้ามเนื้อของมันจะไม่สามารถขยับเขยื้อนได้
นี่เป็นข่าวดีที่สุดในตอนนี้ ในขณะเดียวกันนักเรียนสองสามคนเริ่มที่จะสงบสติอารมณ์ได้แล้วและเริ่มพยายามที่จะจัดการกับดวงดาวของตนเอง
“ลำแสงพิสุทธิ์!”
“แช่แข็ง!”
“วารีทะยาน!”
“คลื่นพสุธา!”
“ลูกบอลเพลิง!”
นักเรียนทั้งเจ็ดถึงแปดคนร่ายเวทเสร็จพร้อมๆกัน พลังของทุกคนนั้นพุ่งไปหาหมาป่าอย่างมุ่งมั่น!
หมาป่าคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด ร่างกายของมันรับการโจมตีจากทุกทิศทางทำให้มันไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระและรู้สึกมึนงงในทันที
“ธาตุไฟ เร็วเข้า! ในตอนนี้พวกเราได้ทำให้หมาป่าตาเดียวนั้นหยุดเคลื่อนไหวแล้ว จะต้องใช้ธาตุไฟเพื่อเผาให้มันตาย!” ฉื่อจ้าวจิงตะโกนออกมาด้วยธรรมชาติของความเป็นผู้นำอย่างเต็มเปี่ยม อีกทั้งมือของเขาอีกข้างเต็มไปด้วยสายฟ้าที่ร่ายเสร็จแล้วพร้อมที่จะโจมตีในครั้งต่อไปด้วยเช่นกัน
แน่นอนว่าพลังการทำลายหลักในครั้งนี้ย่อมเป็นธาตุไฟ ธาตุสายฟ้านั้นทำได้เพียงหยุดการเคลื่อนไหวของหมาป่าไว้ชั่วคราว ธาตุน้ำแข็งนั้นสามารถทำให้การเคลื่อนไหวของหมาป่าช้าลงด้วยการคลุมน้ำแข็งไว้ที่ขาของมัน ในเวลานี้ทั้งหมดล้วนแต่ต้องการพลังของธาตุไฟเพื่อเผามันให้สิ้นซาก!
ซูมินกัดปากที่เรียวเล็กของตนเองจนเลือดซิบออกมาเล็กน้อย ในที่สุดเธอก็สามารถใช้ลูกบอลเพลิงได้สำเร็จ ลูกบอลเพลิงพุ่งเข้าเป้าและเริ่มเผาขนที่หลังของหมาป่าอย่างรวดเร็ว ในตอนนี้หมาป่าเริ่มคำรามออกมาอีกครั้งอย่างเจ็บปวด
~โฮ่กกกก~ อู๊~~~วสววววสว!!!
ทุกคนนั้นรู้สึกดีใจในทันทีที่เห็นว่าการโจมตีทั้งหมดของพวกเขาได้ผล แต่ทว่าหมาป่ายังไม่ยอมหยุดยั้งกลับกลายเป็นความโกรธที่เพิ่มขึ้น
คลื่นหินทั้งลูกปรากฏขึ้นด้านหน้า ก้อนแรกถูกส่งไปที่ฉื่อจ้าวติงและหวังซานฟ่า อีกลูกหนึ่งพุ่งไปที่นักเรียนอีกกลุ่มซึ่งยืนอยู่ห้าคนเมื่อครู่ที่ทำการโจมตีพร้อมกัน
คลื่นหินเหล่านั้นสร้างความเสียหายให้กับนักเรียนทั้งหมดอย่างมาก ทุกคนล้วนเต็มไปด้วยบาดแผลและผิวหนังฉีกขาด เสื้อผ้าของพวกเขาเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด!
นักเรียนทั้งหมดที่เพิ่งค้นพบหนทางที่จะรอดชีวิตได้ กลับพ่ายแพ้ในทันทีเมื่อถูกโต้ตอบเพียงการโจมตีเดียว!!!
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
