บทที่ 44: อสูรเวทปรากฏ!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 44: อสูรเวทปรากฏ!
ทิวทัศน์จากหุบเขานั้นไม่ได้เลวร้ายนัก ทางทิศใต้นั้นเหมือนกับทะเลสาปรูปทรงคล้ายกับมือของมนุษย์ ทางทิศเหนือนั้นมีภูเขายื่นออกมาให้ความรู้สึกที่ลึกลับ
รังของหมาป่าตาเดียวนั้นอยู่ที่ด้านนอกของภูเขา ความจริงแล้วสามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจนถ้าหากยืนอยู่กลางหุบเขาหญ้าร้อย
ในตอนนี้กลุ่มแรกนั้นได้มาถึงแล้วคือกลุ่มของไอ้เย็นชา… เอ่อ… มู่ไป๋! รองหัวหน้าห้อง!
มู่ไป๋นั้นสามารถปราบปรามอสูรเถาวัลย์เหล่านั้นและพาทุกคนออกมาได้อย่างสวยงาม ทุกคนประสบความสำเร็จอย่างง่ายดาย เช่นนี้ทำให้หญิงสาวในกลุ่มยิ่งรู้สึกชื่นชมเขามากยิ่งขึ้นไปอีก
ที่กลุ่มนี้สามารถมาถึงหุบเขาหญ้าร้อยได้อย่างรวดเร็วนั้น แน่นอนว่าจะต้องขอบคุณเขาที่เป็นตัวหลักในการเดินทางครั้งนี้
“ถ้ำอยู่ตรงนั้น ฉันคิดว่าในรอบนี้น่าจะยากกว่านี้ซะอีก แต่ดูเหมือนว่าเราจะพบจุดหมายได้อย่างง่ายดาย!” จ้าวคุณซานกล่าวออกมาพร้อมกับหัวเราะ
จ้าวคุณซานนั้นรู้วิธีที่จะจัดการกับความโกรธของตนเองอย่างแท้จริง ในช่วงปีสุดท้ายนี้เขาจะต้องทำมันให้ดีที่สุด
เขาได้เข้ามาอยู่ในห้องคิงส์กับมู่ไป๋อีกครั้งเพราะการประจบประแจงที่ร้ายกาจ!
“ระวังตัวไว้ แน่นอนว่ามันไม่ง่าย!” มู่ไป๋นั้นเกิดมาในตระกูลใหญ่ เขามีความรู้และประสบการณ์ แน่นอนว่าเขาคิดว่าสิ่งต่อไปนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะผ่านพ้นไปได้อย่างง่ายดาย!
กลุ่มของมู่ไป๋นั้นมียี่สิบคนและเขาเป็นผู้นำทีม ในตอนนี้ทั้งหมดกำลังปีนเขาขึ้นไปยังปากถ้ำที่อยู่สูงขึ้นไปด้านบน
ด้านนอกของถ้ำนั้นมีน้ำพุเล็กๆ ภายในบ่อนั้นเต็มไปด้วยซากหินมากมาย
ตอนนี้ทั้งหมดยืนอยู่ด้านหน้าของถ้ำ ทางเดินเข้าไปนั้นกว้างใหญ่พอสมควร กว้างพอๆกับสถานีรถไฟใต้ดินของเมืองบ่อเลยก็ว่าได้
ด้านในถ้ำนั้นมืดสนิท ความมืดเช่นนี้สามารถกระตุ้นให้คนทั่วไปเกิดความกลัวได้อย่างง่ายดาย มีลมพัดออกมาจากด้านในถ้ำบางๆราวกับเป็นสัญญาณบอกความอันตราย สิ่งนี้ทำให้ทุกคนรู้สึกขนลุกและจิตใจสั่นไหว…
“หรือว่าเราจะรอให้มีกลุ่มอื่นมาสมทบก่อนแล้วค่อยเข้าไปดีล่ะ?” เหย่วหยู่ถามออกมาอย่างเคอะเขิน
“อืม ฉันเห็นด้วยนะ มันดูน่ากลัวจริงๆ…” จ้าวคุณซานกล่าวออกมา ความกล้าหาญเมื่อครู่ของเขาหายไปจนหมดสิ้นแล้ว
มีเพียงพระเจ้าเท่านั้นที่รู้ว่าด้านในถ้ำมีอะไรอยู่… ดังนั้นถ้าหากเดินเข้าไป… . . .
ถ้าทั้งหมดได้เผชิญหน้ากับอสูรเวท พวกเขาจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดได้อย่างแน่นอน
ในขณะที่นักเรียนกลุ่มนั้นกำลังหารือกัน มีนักเรียนอีกกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาที่ภูเขา
“กลุ่มสามก็ดูไม่เลวนะ!” เหย่วหยู่กล่าวออกมาอย่างร่าเริง
กลุ่มหนึ่งและกลุ่มสามนั้นเป็นนักเรียนที่เต็มไปด้วยพลังการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม เพราะกลุ่มหนึ่งมีมู่ไป๋และกลุ่มสามมีฉื่อจ้าวติง
การที่ได้เห็นว่ากลุ่มสามนั้นมาช้ากว่า มู่ไป๋อดไม่ได้ที่จะเผยรอยยิ้มเย็นชาออกมา แม้ว่าฉื่อจ้าวติงและโม่ฝานจะได้รับเกรดเอสในการสอบประเมิน แต่นั่นมันคืออะไรกันล่ะ? ผู้ที่ถูกเลี้ยงดูจากตระกูลใหญ่และเต็มไปด้วยความรู้กับประสบการณ์ย่อมเก่งกาจกว่าในทางปฏิบัติอยู่แล้ว!
ตอนนี้กลุ่มที่หนึ่งกับสามได้รวมตัวกันแล้ว แต่ทว่าอีกสามกลุ่มนั้นอาจจะไม่สามารถผ่านพ้นอสูรเถาวัลย์มาได้ พวกเขาอาจจะถูกกำจัดไปแล้วในระหว่างทาง หรือไม่อาจจะไม่รอดตั้งแต่หุบเหวแม่น้ำกว้างแล้วก็ได้
แน่นอนว่าทุกคนนั้นมีพลังเวทมนตร์ แต่ไม่ใช่ทุกคนที่จะกล้ากระโดดข้ามหุบเหวนั้นมาได้!
“อืม เข้าไปพร้อมกันดีกว่า เอาล่ะในตอนนี้ธาตุแสง… ในที่สุดพวกแกก็มีประโยชน์สักที ส่องสว่างซะสิ!” จ้าวคุณซานรู้สึกกล้าหาญทันทีเมื่อเห็นคนจำนวนมากกำลังเดินมา แต่ปากของเขายังคงเหยียดหยันชาวบ้านไม่เปลี่ยนแปลง
นักเวทธาตุแสงรู้สึกหงุดหงิดทันทีเมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น
อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่พวกเขาสามารถทำได้ ทักษะหลักของพวกเขาคือ ส่องสว่าง!
นักเวทธาตุแสงใช้ทักษะของตนเองเพื่อส่องสว่างเข้าไปด้านในของถ้ำ แม้ว่ามันจะสว่างมากแต่ทั้งหมดรู้สึกว่าความมืดนั้นกลืนกินพวกเขาอย่างรวดเร็วเกินกว่าจะตั้งตัวได้ทัน
“ธาตุลมค้นหาเส้นทางด้านหน้า ใช้ลมของพวกคุณตรวจสอบว่าด้านหน้ามีอะไรอยู่ เช่นนี้เราจะได้หนีทันถ้าเกิดอะไรขึ้น” เป็นไปตามคาด มู่ไป๋นั้นมีประสบการณ์และจัดแจงหน้าที่ของกลุ่มได้อย่างยอดเยี่ยม
นักเวทธาตุลมไม่ได้กล่าวอะไรนัก ทั้งหมดเดินออกมาด้านหน้าในทันที
…
“พี่ฝาน ฉันต้องไปด้านหน้าเพื่อค้นหาเส้นทางนะ… ตอนนี้พี่กำลังมองหาอะไรน่ะ?” จางหู่กล่าวกับโม่ฝาน เพราะเขาคือนักเวทธาตุลมที่จะต้องค้นหาเส้นทาง
…
ภายในถ้ำนั้นมีคนจำนวนมาก แม้ว่าจะไม่มีผู้นำก็ไม่มีปัญหาใดๆ ถ้าหากทั้งหมดจะต้องพบเจอกับสถานการณ์ที่ย่ำแย่ แน่นอนว่าการตัดสินใจของมู่ไป๋ย่อมถูกต้อง!
…
ในตอนนี้โม่ฝานนั้นยืนอยู่ด้านหน้าของถ้ำพร้อมกับจับจ้องไปที่บ่อน้ำด้านหน้าอย่างสงสัย
ไม่กี่วันที่ผ่านมามีฝนตก บ่อน้ำนี้จึงมีน้ำอยู่สักหน่อย แน่นอนว่ามันไม่ใช่เรื่องผิดปกติแต่อย่างใด
อย่างไรก็ตามโม่ฝานรู้สึกแปลกๆกับบ่อน้ำแห่งนี้จริงๆ
“มีร่องรอยน้ำหยดอยู่ข้างในบ่อน้ำ ระดับน้ำนั้นไม่ได้สูงมากเพราะสามารถมองเห็นสิ่งเหล่านั้นได้ชัดเจน แต่การลดลงของระดับน้ำนั้นไม่น่าจะลดไปมากกว่าครึ่งภายในไม่กี่วันเช่นนี้… มันคงจะไม่ใช่การระเหยไปอย่างรวดเร็วแน่นอน” โม่ฝานพึมพำ
“อืม เป็นไปได้ไหมว่าทีมแรกนั้นใช้น้ำจากบ่อนี้?” จางหู่กล่าว
“ทุกคนนั้นได้รับน้ำจากทะเลสาปแล้ว ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะเอาน้ำจากภูเขานี้อีกครั้งหรอก” โม่ฝานกล่าวต่อ
“พี่หมายความว่า…” จางหู่มองไปที่โม่ฝานด้วยใบหน้าจริงจัง
“หัวหน้ากองทัพกล่าวไว้ว่า สถานที่แห่งนี้เคยเป็นรังของหมาป่าตาเดียว เช่นนั้นบ่อน้ำนี้ก็ควรเป็นสถานที่ดื่มน้ำของพวกมัน ระดับน้ำนี้ลดลงไปอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา อีกทั้งยังมีร่องรอยน้ำหยดอยู่ที่ด้านข้างของบ่ออีกด้วย” โม่ฝานวิเคราะห์อย่างรอบคอบ
จางหู่นั้นไม่ใช่คนโง่ เขารู้ในทันทีว่าโม่ฝานกำลังหมายถึงอะไร ในตอนนี้ใบหน้าของเขาซีดขาวราวกับไร้เลือดฝาด ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านทั้งๆที่ไม่ลมพัด
“พี่ฝาน พี่กำลังทำให้ฉันกลัว! พี่จะบอกว่ามีบางอย่างอยู่ในถ้ำใช่ไหม? และมันเพิ่งออกมาดื่มน้ำเมื่อไม่นานมานี้ ถูกต้องไหม?” จางหู่ถามออกมาพร้อมกับร่างกายที่สั่นเทา
“ระดับน้ำลดลงมากเกินไป นั่นหมายความว่าอสูรตนนั้นจะต้องมีร่างกายที่ใหญ่เป็นพิเศษหรืออาจจะมีมากกว่าหนึ่ง” โม่ฝานกล่าวเสริม
จางหู่เริ่มสติไม่เข้าที่ทันทีเมื่อได้ยินเช่นนั้น มือของเขาสั่นและสายตาล่อกแล่กพร้อมกับเริ่มมองซ้ายขวาอย่างหวาดระแวง
“ไปกันเถอะ ฉันคงคิดมากเกินไปน่ะ” โม่ฝานปรบมือเบาๆเพื่อเรียกสติของเขาพร้อมกับเดินเข้าถ้ำไปตามกลุ่มพวกพ้อง
ในตอนนี้จางหู่รีบวิ่งไปที่ด้านหน้าของกลุ่มเพื่อบอกกับมู่ไป๋ ฉื่อจ้าวติงและซูมินเกี่ยวกับข้อสังเกตของโม่ฝานเมื่อครู่ทันที
อย่างไรก็ตาม ก่อนที่จางหู่จะได้พูดสิ่งเหล่านั้น ด้านในของถ้ำพลันส่งกลิ่นคาวออกมาอย่างไม่ทันตั้งตัว กลิ่นที่รุนแรงเหล่านั้นตีเข้าที่หน้าของนักเรียนทุกคนอย่างแม่นยำ!
มันคล้ายกับคลื่นน้ำลูกใหญ่ที่พุ่งมากระแทกกับทุกคนอย่างรุนแรง ทั้งผมและเสื้อผ้าล้วนแต่เปียกปอน อีกทั้งกลิ่นของมันยังร้ายแรงเกินกว่าจมูกของพวกเขาจะทนรับได้!!!
“โอ๊วววววววส~~~~~~~”
“อู๊วววววววววววววววว~~~~~~”
เสียงเห่าหอนที่น่าขนลุกดังออกมาจากด้านในถ้ำอย่างโจ่งแจ้ง
ในเวลานั้นเองทุกคนเข้าใจได้ทันทีว่าลมหายใจที่เหนียวเหนอะหนะที่พวกเขากำลังเผชิญอยู่คืออะไร!
สวรรค์! นั่นคือเสียงคำรามของอสูรเวทมนตร์!
นักเรียนทั้งสี่สิบคนตกใจจนร่างกายแข็งทื่อในทันที
วินาทีต่อมา ใบหน้าของพวกเขาซีดขาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว สุ่มเสียงของพวกเขาในตอนนี้ไม่แม้แต่จะเปล่งออกมาได้ ราวกับพวกมันเกรงกลัวจนหลบซ่อนเข้าไปจนลึกสุดหัวใจ!
อสูรเวทมนตร์!
นั่นมันอสูรเวทมนตร์จริงๆ!!!!
ที่โรงเรียน พวกเขานั้นได้ศึกษาเกี่ยวกับอสูรเวทมนตร์ ในหัวของทุกคนล้วนแต่คิดถึงการต่อสู้ของตนเองกับอสูรเหล่านั้นที่จะเกิดในอนาคตอย่างสนุกสนาน แต่อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ทั้งหมดรู้ตัวแล้วว่ามีดวงตาหนึ่งคู่ที่พวกเขาไม่รู้จัก กำลังจับจ้องมาด้วยความโหดเหี้ยมจากส่วนที่ลึกที่สุดของถ้ำ… ทำให้ในหัวของทุกคนว่างเปล่าแทบจะสิ้นสติในทันที
ทักษะของนักเวทธาตุแสงยังคงอยู่ด้านบนศีรษะของทุกคน มันยังคงส่องสว่างอยู่อย่างนั้น
ทันใดนั้น… ในความมืดมีเท้าสีเงินโผล่ออกมา กรงเล็บของมันราวกับใบมีด ทุกย่างก้าวของมันทำให้ดินในถ้ำเป็นรอยแยกจากความคมของกรงเล็บที่ทรงพลัง…
ในตอนนี้เจ้าสิ่งนั้นกำลังคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆ ไฟที่ส่องสว่างอยู่กำลังเปิดเผยตัวตนของมันทีละน้อย!
เขี้ยวที่แหลมคมทั้งสองยาวออกมาจากปากพร้อมกับฟันที่เรียงกันอย่างสวยงาม น้ำลายสีเขียวหยดลงพื้น… แสดงให้เห็นว่ามันกำลังหิว!
ใบหน้าของมันนั้นดุร้ายยิ่งกว่าหมาป่าทั่วไป หัวของมันใหญ่มากพร้อมกับเต็มไปด้วยความน่าเกรงขามในแววตา ร่างกายของมันปกคลุมไปด้วยขนสีเงินที่แหลมคมราวกับเข็มเล็กๆ
ตอนนี้อสูรเวทมนตร์ยืนอยู่ด้านหน้าของนักเรียนทั้งสี่สิบคน… นัยส์ตาของมันมองมาที่ทุกคนราวกับว่า ‘วันนี้มีบริหารส่งอาหารถึงที่เลยงั้นเหรอ’
“วะ-วิ่…วิ่ง!!!” มีเสียงหนึ่งร้องออกมาอย่างติดขัดด้วยความหวาดกลัว
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา
