ตอนที่ 437 การจับกุม และความยุติธรรม
ตอนที่ 437 การจับกุม และความยุติธรรม
เฟิงจินหยวนแสดงความโปรดปรานต่อฮูหยินและอนุของเขาทำให้เกิดปฏิกิริยาที่พบบ่อยมากจากแต่ละเรือน พวกเขาสูญเสียสิ่งต่าง ๆ และไม่มีข้อยกเว้น สิ่งเหล่านั้นล้วนคุ้มค่ากับเงินจำนวนมาก ฮันชิและจินเฉินเป็นคนโง่เล็กน้อยและไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นจริง พวกเขามั่นใจว่าบ่าวรับใช้ของพวกนางขโมย ขณะที่พวกเขาสอบปากคำและทุบตีบ่าวรับใช้ทำให้เกิดเสียงเอะอะชั่วระยะเวลาหนึ่ง
ด้านอันชินั้นเงียบกว่าเล็กน้อย เฟิงเซียงหรูส่งข่าวของนางว่านางอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล ดังนั้นอันชิจึงสงบลง ผู้คนในตระกูลเฟิงรู้ว่าเฟิงเซียงหรูอาศัยอยู่ที่นั่น แต่พวกเขาไม่มีความกล้าที่จะไปหานาง ในเรื่องที่เกี่ยวกับเฟิงจินหยวน นางไม่ได้รู้ร้อนรู้หนาว แต่เขาก็ยังเป็นผู้ชายของนางอยู่ หากเขาต้องการพักค้างคืน นางก็ยังคงทำหน้าที่เป็นอนุ แต่เมื่อมาถึงตั๋วแลกเงิน 3,000 เหรียญเงินที่หายไปนางก็คิดถึงมัน เมื่อไหร่ที่เฟินจินหยวนได้เรียนรู้ความสามารถดังกล่าว
แต่นางคิดอย่างรวดเร็วผ่านสิ่งต่าง ๆ อย่างชัดเจน ไม่ใช่เฟิงจินหยวนที่ทำเช่นนั้น เขามักจะมีผู้คุ้มกันลับอยู่ด้านข้างของเขา เพียงออกคำสั่ง มันจะไม่แปลกถ้าตั๋วแลกเงินหายไป อันชิมีความแน่วแน่มาก นางสั่งปิงเอ๋อบ่าวรับใช้ของนาง “สวมเสื้อคลุมที่ดีและบอกยามรักษาประตูว่าเจ้ากำลังจะไปที่คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลเพื่อไปเยี่ยมคุณหนูสาม จากนั้นไปยืมรถม้าจากคุณหนูรอง ไปที่ทางการเพื่อยื่นรายงาน เพียงแค่บอกว่าเงินของเราหาย และให้เจ้าเมืองไปร้านแลกเงินเพื่อลบล้างตั๋วแลกเงินเหล่านั้น ไปเร็ว ๆ !”
เมื่อปิงเอ๋อออกจากคฤหาสน์ นางก็เห็นผู้คนจากเรือนพี่น้องเฉิง พวกเขายังเดินทางไปที่ทางการ เมื่อพวกเขาพบกันในสำนักงานของรัฐและทั้งคู่แสดงเหตุผลว่าทำไมพวกเขามา ถึงก็เป็นที่ชัดเจนว่าพวกเขาทั้งสองได้มารายงานเรื่องเงินหายให้เจ้านายของพวกเขา
และในบ่ายวันนั้นเฟิงจินหยวนออกจากคฤหาสน์อย่างลับ ๆ ตรงไปที่ร้านแลกเงินบางแห่งในเมืองหลวง หลังจากมาถึง เขาได้รับแจ้งว่าตั๋วแลกเงินถูกยกเลิกแล้ว นอกจากตั๋วแลกเงินของฮันชิแล้ว เขาก็ไม่สามารถได้เงินเพียงเหรียญเดียว
เฟิงจินหยวนโกรธมากจนกัดฟันกรอด ๆ เขาเข้าใจความหมายของ “ยกเลิก” ผู้หญิงทั้งสามคนไม่เต็มใจที่จะยอมให้เขาประสบความสำเร็จ ความสามารถของพวกเขาที่จะทำลายเขานั้นก็พิเศษเช่นกัน
แบกเงิน 1,000 เหรียญเงินของฮันชิ เขากลับเข้าไปในรถของเขา ฝนตกหนักเกินไปและแคร่เลื่อนออกไปเล็กน้อย แต่เฟิงจินหยวนยังคงไม่ได้กลับไปที่คฤหาสน์ เขากลับไปที่ร้านจำนำรอบ ๆ เมืองแทน
ในที่สุดเมื่อเขากลับไปที่คฤหาสน์ก็เลยเวลาอาหารเย็นแล้ว เขาไม่ได้ทักทายใครเลยและเดินตรงไปที่ห้องการศึกษาที่เรือนโบตั๋น เมื่อนั้นเขาจึงเริ่มนับเงินที่เขาได้มาในวันนี้ หลังจากการนับมีไม่เกิน 1,300 เหรียญเงิน
เครื่องประดับของจินเฉินไม่คุ้มค่าเงินใด ๆ ผู้คุ้มกันลับได้รับคำสั่งให้ขโมยสร้อยข้อมือขนาดใหญ่จากกล่องเครื่องประดับที่จินเฉินดูแลเอาไว้ ใครจะรู้ว่าสร้อยข้อมือนั้นเป็นสิ่งที่เขาซื้อและมอบให้กับจินเฉิน แต่มันเป็นของราคาถูกที่เขาซื้อข้างถนนด้วยราคาเพียง 10 เหรียญเงิน แม้กระนั้นเขาบอกจินเฉินว่ามันเป็นของโบราณซึ่งทำให้จินเฉินปฏิบัติราวกับว่ามันเป็นสมบัติ
มันเป็นต่างหูที่เขานำมาจากพี่น้องเฉิงที่ขายให้กับ 300 เหรียญเงิน แต่ก็ยังห่างไกลจาก 8,000 เหรียญเงินที่ต้องจ่ายค่าเช่าในแต่ละเดือน เขาได้มอบโฉนดปลอมให้จางหยวนและเรื่องนี้จะต้องแดงขึ้นมาไม่ช้าก็เร็ว แต่ก็ไม่มีอะไรที่เขาจะทำได้ แน่นอนว่าเขาไม่สามารถอนุญาตให้ฮูหยินผู้เฒ่าหรือคนอื่นรู้เรื่องนี้ ตอนนี้สิ่งที่เขาทำได้คือหาเงินมากที่สุดโดยเร็วที่สุด เขาจะต้องคิดหาวิธีที่จะได้รับ 8,000 เหรียญเงินในแต่ละเดือนเพื่อจ่ายค่าเช่าที่อยู่ปัจจุบันที่ตระกูลเฟิงอาศัยอยู่ต่อไป พวกเขาจะไม่ย้าย จากนั้นเขาก็จะต้องเปลี่ยนโฉนดปลอมเป็นโฉนดจริง
โชคไม่ดีที่เขาไม่เคยคิดเลยว่าพี่น้องเฉิงและอันชิผู้ที่ถ่อมตนเหล่านั้นจะแจ้งทางการ สิ่งนี้จะดีสำหรับเขาได้อย่างไร ?
เขาเป็นกังวลอย่างมากในขณะที่นั่งในห้องหนังสือ ผู้คุ้มกันลับของเขาปรากฏตัวต่อหน้าเขาพร้อมความคิดว่า “เราจะต้องไปขโมยของจากท่านฮูหยินผู้เฒ่า ท่านฮูหยินผู้เฒ่าจะต้องมีเงินมากมายซ่อนอยู่ เราสามารถใช้เงินจากที่นั่นเพื่อจัดการสถานการณ์เร่งด่วนนี้ เมื่อเราจัดการสถานการณ์เรียบร้อย เราสามารถส่งคืนได้”
ไม่ใช่ว่าเฟิงจินหยวนไม่ได้คิดถึงวิธีการนี้ แต่… “แม้ข้าไม่รู้ว่านางซ่อนเงินของนางไว้ที่ไหน เราจะทำอะไรได้บ้าง ?”
ผู้คุ้มกันลับคิดเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “เราจะค้นหาตอนกลางคืนได้อย่างไร ?”
เฟิงจินหยวนไตร่ตรองเล็กน้อยแล้วพยักหน้า “นั่นเป็นเรื่องดี ตอนนี้เราไม่มีตัวเลือกที่ดีกว่านี้อีกแล้ว ตอนนี้เราสามารถขอยืมได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น หรือ…” เขารู้สึกว่ามีทางเลือกอื่น “หาวิธีที่จะขโมยของจากอาเฮง”
เมื่อคำเหล่านี้ถูกเอ่ยออกมา ยามลับก็ส่ายหัวทันที “ไม่มีทางขอรับ นายท่าน ได้โปรดให้ผู้ใต้บังคับบัญชาได้แก้ตัวเพราะไม่สามารถปฏิบัติตามได้ เพื่อป้องกันไม่ให้ใครก็ตามที่คิดจะขโมยวิธีการในการหลอมเหล็ก ที่คฤหาสน์ของคุณหนูรองกลายเป็นเหมือนป้อมปราการที่ไม่สามารถเข้าไปได้ ไม่พูดถึงคนแม้แต่นกเก็ไม่สามารถเข้าไปได้”
นี่คือจุดที่เฟิงจินหยวนเข้าใจดี เขาถอนหายใจอย่างไร้ประโยชน์ “ลืมมันไปเถิด ไปดูของที่เรือนท่านแม่”
อย่างที่เขาพูดสิ่งนี้ เสียงของบ่าวรับใช้ชายคนนั้นมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูอย่างเร่งด่วน “นายท่าน ! นายท่าน !”
ผู้คุ้มกันลับหายไปและเฟิงจินหยวนซ่อนเงินที่ใต้โต๊ะ จากนั้นเขาก็กล่าวว่า “เข้ามาได้”
บ่าวรับใช้ผลักประตูเปิดออกและเช็ดฝนบนใบหน้าของเขารีบพูดว่า “ท่านรีบไปที่ลานด้านหน้าขอรับ ! ท่านใต้เท้าซูเจ้าเมืองได้พาทหารกลุ่มหนึ่งมาที่นี่โดยบอกว่าเขามาจับกุมและนำตัวท่านเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม”
“อะไรนะ ?” เฟิงจินหยวนก็ตกตะลึงและเขาขยับมือของเขาไปที่ถุงเงินใต้โต๊ะอย่างไม่รู้ตัว เขาคิดกับตัวเองเป็นไปได้ไหมว่านี่เป็นปัญหาใหญ่ ? แต่เขาก็สงบลงทันที นั่นเป็นไปไม่ได้ ไม่ว่าผู้หญิงสามคนนี้จะไม่ชอบหน้าเขามากแค่ไหนก็ตาม ก็ทำได้แค่เพียงทำให้เขาไม่สามารถรับเงินได้ มันเป็นไปไม่ได้ที่ทุกคนจะเข้ามามีส่วนร่วม แต่ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น... หัวใจของเขาก็สั่นไหวอย่างกะทันหัน ในขณะที่เขาคิดกับตัวเองว่าสิ่งนี้ไม่ดี สิ่งที่จะต้องเกิดขึ้นจากการกระทำของเขาเอง
บ่าวรับใช้เห็นว่าเขายืนอยู่ไม่มีการเคลื่อนไหว และอดไม่ได้ที่จะรีบ “นายท่าน ท่านฮูหยินผู้เฒ่าและคนอื่นๆ ในคฤหาสน์ได้ไปที่โถงหลักของเรือนโบตั๋นแล้วเจ้าค่ะ ท่านควรรีบไปดู !”
ท้องของเฟิงจินหยวนเต็มไปด้วยความขมขื่น ดูเหมือนว่าเรื่องนี้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ดังนั้นเขาจึงกัดฟันและเดินไปที่เรือนโบตั๋น
ฝนกำลังตกหนักขึ้น เรือนไผ่หยกอยู่ไม่ไกลจากเรือนโบตั๋น และเขาสวมเสื้อคลุมด้วย แม้กระนั้นเขายังคงเปียกบางส่วน เฟิงจินหยวนกำลังคิดว่าถ้าฝนตกเช่นนี้ต่อไป พวกเขาจะยังคงอยู่ในคฤหาสน์ไม่สามารถย้ายได้หรือไม่ ?
ในขณะที่คิด เขาก็มาถึงห้องโถงและเห็นว่าห้องโถงของเรือนโบตั๋นเต็มไปด้วยทหาร ซูจิงหยวนผู้อยู่ข้างหน้ายืนอยู่ที่นั่นและคุยกับฮูหยินผู้เฒ่า “เจ้าหน้าที่ผู้นี้ไม่ต้องการทำร้ายมิตรภาพนี้ ท้ายที่สุดไม่ว่าจะพูดอะไรก็ตามนี่ยังคงเป็นตระกูลขององค์หญิงแห่งมณฑลจี่อัน แต่ใต้เท้าเฟิงได้ทำบางสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างแน่นอน เขาไม่ควรใช้โฉนดปลอมเพื่อหลอกลวงขันทีจาง การหลอกลวงขันทีจางนั้นเหมือนกับการหลอกลวงฮ่องเต้ นี่เป็นความผิดร้ายแรงที่หลอกลวงฮ่องเต้”
คำว่าความผิดในการหลอกลวงฮ่องเต้ทำให้ทุกคนกลัว เฟิงเฟินไดถามอย่างรวดเร็ว “ความผิดประเภทนี้จะถูกลงโทษอย่างไร ?”
ซูจิงหยวนตอบอย่างเป็นธรรมชาติ “ทั่วไปแล้วมันเป็นการประหารเก้าชั่วโคตร”
ฮูหยินผู้เฒ่ากลับมาที่เก้าอี้ของนาง นางกระวนกระวายใจด้วยความกลัว แต่ซูจิงหยวนก็กล่าวว่า “ไม่จำเป็นที่ท่านฮูหยินอาวุโสจะต้องกลัว การประหารเก้าชั่วโคตรนั้นเป็นไปไม่ได้เพราะองค์หญิงแห่งมณฑลจี่อันจะรวมอยู่ในเก้าชั่วโคตร ด้วยเหตุนี้ฝ่าบาทจึงไม่สามารถประหารตระกูลเฟิงได้”
เท่านั้นฮูหยินผู้เฒ่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก ราวกับว่านางกลับมาจากประตูนรกแล้วกล่าวว่า “เราโชคดีเพราะอาเฮงจริง ๆ !”
ในเวลานี้อันชิถามว่า "การลงโทษด้วยการประหารเก้าชั่วโคตรนั้นได้รับการยกเว้น แต่คนอื่น ๆ ..."
ในเวลานี้เฟิงจินหยวนก็เข้ามาด้วยหลังจากที่จิงหยวนเห็นเขา เขาก็กล่าวทันที “ใต้เท้าเฟิงต้องไปกับเจ้าหน้าที่ผู้นี้ เพื่อให้คำอธิบายที่ชัดเจนเกี่ยวกับเรื่องนี้ หลังจากนั้นเราจะรอการพิจารณาของฮ่องเต้”
เฟิงเฟินไดมองดูท่าทางของบิดานาง และคำสองคำปรากฏในใจของนาง: โง่ นางกล่าวอย่างเย็นชา “ท่านพ่อ ทำไมถึงใช้โฉนดปลอม ? ของจริงอยู่ที่ไหน ?”
จุนม่านยังมีการแสดงออกที่งงงวยและถามเขาว่า "สองสามวันที่ผ่านมา ท่านพี่พยายามหลีกเลี่ยงการแลกเปลี่ยนนี้ ท่านพี่กำลังปิดบังเรา”
เมื่อพวกเขาถามคำถาม พวกเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ นางหันมามองเฟิงจินหยวนทันที นี่ทำให้ใบหน้าของเฟิงจินหยวนรู้สึกร้อนผ่าวและเขาทำได้เพียงพูดเรื่องไร้สาระ “มันหายไปแล้ว” จากนั้นเขามองที่ซูจิงหยวน “ข้าจะไปกับเจ้า”
ซูจิงหยวนพยักหน้าและโบกมือให้ทหารข้าง ๆ เขา มีคนเข้ามาทันทีและจับเฟิงจินหยวน อดีตเสนาบดีได้ตกต่ำลงถึงระดับนี้ เฟิงจินหยวนเองรู้สึกว่าเขาไม่มีหน้าที่จะสู้หน้าใครอีกต่อไป เขาอดไม่ได้ที่จะจ้องรีบมองซูจิงหยวน “ไปกันเร็ว”
ฮันชิและจินเฉินไม่สามารถเห็นความรู้สึกที่แท้จริงของเขาได้ เมื่อเห็นว่าเฟิงจินหยวนกำลังจะถูกพรากไป พวกเขากลัวจนเริ่มร้องไห้และตะโกนอย่างหมดหวังว่า “ท่านพี่ ! ท่านพี่ !”
ฮูหยินผู้เฒ่าตีเฟิงเฟินไดด้วยไม้เท้าของนาง “ข้าบอกให้เจ้าไม่ต้องพานางออกไปกี่ครั้งแล้ว จะเกิดอะไรขึ้นถ้านางเป็นอะไรไป ? ส่งนางกลับไปเร็ว !”
ตระกูลเฟิงเป็นระเบียบทั้งหมด ในคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑล เฟิงหยูเฮงปลอบใจอย่างเหยาซื่อ “เสี่ยวโจวอยู่บนที่สูงและสำนักศึกษาถูกสร้างขึ้นที่ยอดภูเขา รากฐานของภูเขานั้นแข็งแกร่งมาก จะไม่มีอะไรเกิดขึ้นเจ้าค่ะ”
เหยาซื่อมองออกไปนอกหน้าต่างเมื่อฝนตกหนัก ไม่ว่านางจะทำอะไรก็สงบลงไม่ได้ นางถามเฟิงหยูเฮงซ้ำ ๆ “ตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้จริง ๆ หรือ ? ข้าอยากไปที่เสี่ยวโจว เจ้าส่งข้าไปได้หรือไม่ ?”
เฟิงหยูเฮงส่ายหัว “ถนนด้านนอกของเมืองหลวงถูกทำลาย มันเป็นเรื่องยากมากที่จะให้ผู้คนสัญจรไปมา ท่านแม่อย่าได้ใจร้อนและใจเย็น ๆ องค์ชายเก้าได้ส่งคนไปเสี่ยวโจวแล้ว องค์หญิงเหวินซวนยังดูแลข่าวอย่างใกล้ชิด ข้าจะไปที่ตำหนักเหวินซวนในวันพรุ่งนี้เจ้าค่ะ”
เหยาซื่อเป็นห่วงเฟิงจื่อหรู ฝนกำลังตกหนักมากซึ่งนำไปสู่การทำลายล้างเขตเฟิงตงทั้งหมด ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นในเสี่ยวโจว จะเกิดอะไรขึ้นกับเฟิงจื่อหรู นางไม่สามารถรอได้ในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นนางจึงรีบเร่งเฟิงหยูเฮง “เจ้าไปตอนนี้ได้หรือไม่ ? ข้าขอร้อง จื่อหรูยังเด็ก หากเกิดน้ำท่วมจริง ๆ เขาไม่สามารถหนีได้ !”
ไม่มีอะไรที่เฟิงหยูเฮงสามารถทำได้ ไม่ต้องพูดถึงเหยาซื่อ แม้แต่นางก็เป็นห่วงอย่างมาก แม้ว่าเสี่ยวโจวจะมีอยู่บนที่สูง แต่สำนักศึกษาหยุนลู่ก็อยู่บนภูเขา หากภูเขาพังทลายลง นั่นไม่ได้หมายความว่าทั้งสำนักศึกษาจะล่มสลายเช่นกัน ?
นางยืนขึ้นและตบหลังมือของเหยาซื่อแล้วกล่าวว่า “เอาล่ะ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ท่านแม่รออยู่ที่บ้าน”
หลังจากพูดแบบนี้นางก็ใส่เสื้อกันฝน นำวังซวนและหวงซวนออกไป
คฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลมีเสื้อกันฝนที่นำมาจากมิติของเฟิงหยูเฮง นางเอาพวกมันออกมาจำนวนมาก ทุกคนในเรือนมีพวกมัน น่าเสียดายที่พวกมันมีไว้สำหรับผู้หญิง แม้ว่ามันจะใช้สำหรับร่างกายที่อายุ 20 ปีจากชีวิตก่อนหน้าของนาง คนของคฤหาสน์ไม่สามารถใส่ได้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ผู้คนที่เคลื่อนไหวไปข้างนอกมากที่สุดสำหรับคฤหาสน์ขององค์หญิงแห่งมณฑลคือบ่าวรับใช้หญิง
หวงซวนไปที่ลานด้านข้างเพื่อเตรียมรถม้า วังซวนปกป้องเฟิงหยูเฮงจากฝน และไปที่ประตูก่อน ทันทีที่พวกเขาหยุดพวกเขาก็ได้ยินเสียงปะทะกันอย่างรุนแรงที่ประตู ในขณะเดียวกันเสียงของหญิงสาวตะโกนอย่างดัง “เปิดประตู ! เปิดประตูเร็ว ! มีใครอยู่บ้าง เปิดประตูที !”
นางได้ยินเสียงนี้และรู้สึกว่ามันค่อนข้างคุ้นหู หลังจากฟังไปอีกสักพักนางก็อดช่วยไม่ได้ เมื่อมองไปที่วังซวนนางกล่าวว่า “ฟู่หรง ?”
