ตอนที่ 7 บรรลุเป้าหมาย
ตอนที่ 7 บรรลุเป้าหมาย
หลังจากที่หยางโปเกิดอาการดีใจขึ้นมาความแปลกใจก็ผุดขึ้นมาภายในใจของเขา ซึ่งมันเกิดขึ้นเพราะเขารู้ว่าบางทีภาพวาดชิ้นนี้คงจะไม่ตกมาถึงมือของเขา
กัวปาผีมองภาพวาดอยู่นานก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองไปยังชายวันกลางคนผู้นั้น "โทษทีนะ ฉันมองภาพวาดนี้ไม่ออก คุณไปถามร้านอื่นดูเถอะ"
ชายวัยกลางคนเต็มไปด้วยความตกใจ "เป็นไปได้ยังไงกันเถ้าแก่ ? เถ้าแก่ลองดูอีกครั้งสิ นี่เป็นสมบัติของบรรพบุรุษตระกูลผมเลยนะ"
กัวปาผีโบกมือขึ้น "ตอนนี้ถึงเวลากินข้าวเที่ยงแล้วด้วย คุณก็รีบหน่อยแล้วกันเพราะไม่งั้นเถ้าแก่ร้านอื่นๆก็คงจะออกไปกินข้าวกันหมด อาจจะเสียเวลาของคุณได้"
ชายวัยกลางคนถอนหายใจออกมาก่อนที่จะหยิบภาพวาดพร้อมกับหมุนตัวเดินออกไป
หยางโปเองก็อยากจะออกไปพูดกับอีกฝ่ายดู แต่ก็ได้ยินเสียงกัวปาผีถอนหายใจออกมาพร้อมกับพูดว่า "วุ่นวายจริงๆเลย เรื่องพวกนี้ฟังจนเบื่อจะตายอยู่แล้ว ลูกเป็นลูคีเมียบ้างล่ะ คนแก่เป็นโรคหัวใจบ้างล่ะ โกหกทั้งนั้น! นายเห็นไหมว่าเสื้อขาดๆที่อยู่บนตัวของชายคนนั้นน่ะถึงมันจะสกปรกมอมแมมแต่ตรงปกคอเสื้อก็เห็นผิวที่อยู่ด้านในแล้วว่ามันยังสะอาดอยู่เลย รู้เลยว่าชีวิตเขาไม่ได้ลำบากอะไรเลยไม่ต้องทำการทำงานด้วยซ้ำ! เสื้อผ้านั่นคงจะเตรียมมาเป็นพร็อพแต่แรก เหอะ ไม่เนียนเอาซะเลย! "
สีหน้าของหยางโปเต็มไปด้วยความตกตะลึง "ถ้างั้นที่เถ้าแก่บอกว่าภาพวาดเป็นของปลอมก็เป็นเพราะพิจารณาจากสาเหตุนี้เหรอครับ? "
"ก็ใช่น่ะสิ เมื่อกี้ฉันภาพวาดในมือของเขาไม่มีข้อบกพร่องอะไรเลย เขาคิดว่าภาพวาดของนักเขียนคุณฉานหาง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ? มันเป็นภาพวาดหนึ่งในสี่ของต้นราชวงศ์ชิงเลยนะ ภาพนั้นแค่ภาพเดียวก็มีมูลค่าแตะหลักแสนเลย เขาจะไปเอาของพวกนี้มาได้ยังไงกัน ? "
กัวปาผีพูดด้วยความโกรธพร้อมกับหยิบกล่องข้าวและพูดด้วยน้ำเสียงแปลกใจว่า "หยางโป...วันนี้แกซื้อข้าวมา 10 หยวน ไม่ประหยัดเงินแล้วเหรอ? "
ในเวลานี้หยางโปไม่ได้สนใจเรื่องนี้แล้ว เขารีบหมุนตัวก่อนที่จะวิ่งออกไป "เถ้าแก่กินก่อนเลยนะครับ ผมขอออกไปทำธุระแปบนึง ขอกลับมาช้าหน่อยนะครับ! "
กัวปาผีได้ยินเช่นนั้นก็ตะโกนกลับมาว่า "แกจะไปไหนน่ะ ตอนบ่ายอย่าลืมกลับมาทำงานนะเพราะฉันมีธุระต้องออกไปทำด้วย! "
"คร้าบ ผมจะรีบกลับมาครับ! "
....
หยางโปยืนอยู่หน้าประตูร้านก่อนที่จะหันมองไปรอบๆ ตอนนี้เขาไม่รู้เลยว่าชายคนนั้นเดินไปทางไหนแล้ว แต่เขาคิดว่าคงจะเดินไปทางฝั่งร้านขายวัตถุโบราณแน่ๆคิดเช่นนั้นหยางโปก็รีบเดินไปที่ร้านวัตถุโบราณทันที
ร้านวัตถุโบราณที่ใกล้ที่สุดคือร้านโป๋กู่ถาง ตอนที่หยางโปรีบวิ่งไปนั้นเขาก็มองเห็นชายคนนั้นกำลังคุยอยู่กับเถ้าแก่เจี่ย หยางโปลังเลอยู่ครู่หนึ่งโดยที่ไม่ได้ก้าวเท้าเข้าไปด้านใน ที่จริงเขาก็อยากจะตัดหน้าซื้อของชิ้นนั้น แต่หากเขาก้าวเท้าเข้าไปในร้านเขาก็คงจะพูดอะไรไม่ออก ตอนนี้ก็คงทำได้เพียงแค่อดทนรออยู่หน้าร้าน
หลังจากผ่านไปได้ไม่นาน ชายวัยกลางคนก็เดินออกมาจากร้านด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง หลังจากออกมาจากร้านเขาก็หันกลับไปพึมพำด่าคนในร้านว่า "พวกคนโง่ ของๆฉันไม่ดีตรงไหน? รอให้ฉันรวยก่อนเถอะ พวกแกต้องต่อแถวคุกเข่าอ้อนวอนให้ฉันซื้อขยะบ้าๆพวกนี้! "
ชายวันกลางคนเดินออกมา ทันใดนั้นเขาก็เห็นหยางโปยืนอยู่นอกร้าน เขารู้สึกคุ้นตาเป็นอย่างมากก่อนที่จะนึกขึ้นได้ว่าหยางโปคือเด็กที่อยู่ในร้านก่อนหน้านี้ เป็นเพราะคำพูดที่เขาพูดก่อนหน้านี้จึงทำให้เขาหนีไม่พ้นที่จะรู้สึกถึงความลำบากใจขึ้นมา
หยางโปแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินก่อนที่จะเดินเข้าไปหาชายวัยกลางคน "ขายภาพวาดไปแล้วเหรอครับ?"
"ยัง" ชายวันกลางคนเกิดอาการชะงักขึ้นพร้อมกับความหวังที่เพิ่มขึ้นมาอีกครั้ง ที่แท้หยางโปก็ตามเขามาและมีโอกาสว่าเถ้าแก่ร้านนั้นคงจะเปลี่ยนใจและเสียดายขึ้นมาจนอยากจะซื้อภาพวาดของเขา เมื่อคิดเช่นนั้นเขาก็รู้สึกภูมิใจขึ้นมา
หยางโปเองก็พอจะได้ว่าอีกฝ่ายกำลังคิดอะไร เขาจึงยิ้มขึ้นมา "ขอดูภาพวาดนั้นหน่อยได้ไหม ?"
"เดี๋ยวเดินกลับไปที่ร้านก็ได้เห็นแล้ว" ชายผู้นั้นพูดขึ้น
"เปล่า คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ ภาพวาดนี้ผมอยากจะซื้อไว้เอง ไม่ใช่เป็นเงินของที่ร้าน ผมพูดแบบนี้คุณพอจะเข้าใจไหมครับ? " หยางโปพูดขึ้น
ชายวัยกลางคนเกิดอาการชะงักขึ้นก่อนที่จะยิ้มออกมา "เข้าใจแล้ว แต่นายเป็นแค่เด็ก นายจะมีเงินถึงหลักแสนเหรอ? "
หยางโปส่ายหน้า "ภาพของคุณมีราคาเท่าไหร่เหรอครับ เรามาดูกันก่อนดีกว่า หลังจากที่ดูแล้วค่อยพูดถึงเรื่องราคาก็ยังไม่สาย! "
ชายวัยกลางคนเดินเข้าไปในร้านขายวัตถุโบราณมาหลายร้านแล้วแต่เขาก็โดนไล่ออกมา การที่เขาเจอกับหยางโปก็ทำให้เขาเกิดอาการดีใจขึ้นมา แม้ว่าหยางโปจะไม่ได้แสดงให้เห็นว่าเขามีเงินเท่าไหร่ แต่เขาก็คงจะมีเงินอยู่บ้าง เห็นเช่นนั้นเขาก็รู้สึกยินดีที่จะพูดคุยกับหยางโป "ได้สิ งั้นพวกเราไปหาร้านน้ำชานั่งกันก่อนเถอะ! "
หยางโปไม่อยากจะไปร้านน้ำชาที่อยู่แถวนี้ เพราะเขากลัวว่าจะเจอคนรู้จัก หยางโปจึงส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า "ไม่ต้องไปหรอกครับ ผมขอดูรูปหน่อย ดูเสร็จก็มาคุยเรื่องราคากัน ผมเชื่อว่าเราทั้งสองคนคงจะไม่ชอบทำอะไรที่ทำให้มันยืดเยื้อ"
ชายวัยกลางคนได้ยินเช่นนั้นก็ยื่นภาพวาดออกมา
หยางโปมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะเห็นม่านแสงที่กระจายไปรอบๆภาพวาด ไม่เลวเลยจริงๆหลังจากดูเสร็จแล้วเขาก็เก็บภาพกลับไปที่เดิม "พูดตรงๆเลยนะครับ เป็นเพราะปัญหาที่เกิดขึ้นภายในบ้าน ผมก็เลยต้องออกมาใช้ชีวิตเองตั้งแต่เด็ก มีหลายเรื่องที่ใช้แค่ตามองก็สามารถมองออก คุณเองก็ไม่ต้องไปเน้นเรื่องอื่นๆ ภาพวาดนี้ไม่ได้มีราคาอย่างที่คุณคิดไว้ถึงขนาดนั้น ไม่งั้นก็คงจะไม่โดนเถ้าแก่ในร้านไล่ปฎิเสธออกมาขนาดนี้ "
หยางโปพูดขึ้นก่อนที่จะพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เชื่องช้า "คุณเปิดราคามาเลยแล้วกันครับ เดี๋ยวเรามาคุยราคากัน"
ชายวัยกลางคนเกิดอาการลังเลขึ้นมา แต่ละครั้งที่เขาถูกปฎิเสธออกมาครั้งแล้วครั้งเล่ามันทำให้ความมั่นใจของเขาหดลงไปเรื่อยๆ ทว่าเขาก็ไม่สามารถที่จะเชื่อคำพูดของหยางโปทั้งหมดได้ ถึงแม้ว่าเด็กตรงหน้าจะมีอายุน้อยกว่าเขาถึงครึ่งนึงแต่มันก็สามารถกดราคาให้ต่ำลงได้ เขาตื่นจากความตื่นตระหนก โอกาสของเขามีไม่มากดังนั้นเขาไม่สามารถที่จะปล่อยมันไปง่ายๆ "นายลองเปิดราคามาก่อนเถอะ"
หยางโปยิ้ม "500 หยวน! "
ชายวัยกลางคนนำภาพวาดใส่ลงไปในกล่อง "เดินดีๆละกัน ฉันไม่เดินไปส่งนะ"
หยางโปหรี่ตามองอีกฝ่ายโดยไม่รีบร้อน
ชายวัยกางคนก้าวเท้าเดนิออกไปสองก้าวก่อนที่จะหันหลังกลับมา "500 หยวนยังไม่ถึงทุนของฉันเลย อย่างน้อยๆต้อง 200,000 หยวน! "
หยางโปไม่ปล่อยให้โอกาสหลุดลอยไป เขาไม่ตอบรับกับราคาถึง 200,000 หยวนแต่เลือกที่จะเสนอราคาที่สูงขึ้นเล็กน้อย " 1,000 หยวน"
"นี่น้องชาย...ที่นายตามมาขนาดนี้ก็แสดงว่านายเองก็สนใจของชิ้นนี้ ถ้าหากให้ราคานี้ล่ะก็ฉันไปจริงๆนะ! " ชายวัยกลางคนพูดเชิงบีบบังคับ
หยางโปเกิดอาการลังเลขึ้นมา "ผมให้ราคาคุณได้ แต่คุณก็ไม่ควรจะเรียกราคาที่สูงขนาดนี้ เราต้องจริงใจต่อกันการซื้อขายถึงจะประสบความสำเร็จ "
"ก็ได้ ฉันต้องการ 50,000 หยวน! ถูกกว่านี้ไม่ได้แล้ว !" ชายวัยกลางคนพูดขึ้น
หยางโปเกิดอาการชะงักขึ้น บัตรของเขาตอนนี้มีเงินอยู่ 50,000 หยวนซึ่งเขาไม่ได้แตะต้องมันเลยตั้งแต่ได้มา หรือว่าอีกฝ่ายจะรู้จำนวนเงินในบัตรของเขากันนะ ? "ไม่ได้...ผมให้แค่ 30,000 หยวน! "
"50,000 หยวน น้อยกว่านี้ไม่ได้แล้ว ! อย่าลืมนะว่าฉันสามารถเดินกลับไปหาเถ้าแก่ของนายเพื่อทำการซื้อขายได้" ชายวัยกลางคนพูดเชิงบีบบังคับอีกครั้ง
หยางโปขมวดคิ้วเข้าหากัน การพูดคุยของเขาทั้งสองยังคงยืนอยู่ใกล้ร้านโป๋กู่ถางตั้งแต่เริ่มต้น ทันใดนั้นหลี่หลิงก็เดินออกมาจากร้าน หลังจากที่เห็นทั้งสองเขาก็เอ่ยปากถามขึ้นมาว่า "หยางโป ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะเนี่ย ?"
หยางโปเงยหน้าขึ้น "เปล่า เดี๋ยวฉันไปหานายนะ! "
หยางโปไม่อยากให้เรื่องบานปลายมากขึ้น เขาจึงพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า "โอเค 50,000ก็ได้ คุณตามผมมา เดี๋ยวผมจะโอนเงินให้"
"หลี่หลิง ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวกลับมา"
หลังจากพูดจบ หยางโปก็หันหลังกลับไปพร้อมกับภายในใจที่แอบรู้สึกเสียดายขึ้นมา ที่จริงเขาควรจะเปลี่ยนที่ก่อนที่จะต่อรองราคา แต่ถ้าต้องไปร้านน้ำชาแล้วเสียเงินหลายสิบหยวน เขาก็ทำใจจ่ายเงินส่วนนั้นไม่ได้อยู่ดี!
