ตอนที่ 434 เจ้าเมืองกลายเป็นคนอ้วนลำดับที่สาม

ตอนที่ 434 เจ้าเมืองกลายเป็นคนอ้วนลำดับที่สาม

นับตั้งแต่การเดินทางครั้งสุดท้ายเพื่อคารวะบรรพบุรุษของพวกเขา แม้ว่าเฟิงจินหยวนจะไม่ถูกลบออกจากบันทึกลำดับวงศ์ตระกูล ผู้อาวุโสประจำตระกูลก็บอกว่ามันจะดีที่สุดถ้าพวกเขาไม่ได้มีปฏิสัมพันธ์ในอนาคต แม้แต่หลุมศพของปู่เฟิงจินหยวนก็ถูกพาไปโดยพวกเขาได้ตลอดเวลาตราบเท่าที่พวกเขาต้องการ ในตอนแรกเฟิงจินหยวนคิดว่าพวกเขาจะไม่สามารถกลับไปได้อีกในช่วงชีวิตนี้ และเขาก็คิดอีกว่าจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนจากบ้านเก่าอีกต่อไป ใครจะรู้ว่าอีกฝ่ายจะมีความคิดริเริ่มที่จะมาเยี่ยมพวกเขา

เขาตะคอก และพูดว่า “ในเวลานั้นคำพูดของพวกเขาดูภูมิใจมาก เมื่อพวกเขาไล่เราออกมา พวกเขาไม่ได้ให้อะไรเรา ตอนนี้พวกเขาได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติพวกเขามีหน้าที่จะมาหาเรา ?”

ฮูหยินผู้เฒ่าก็ไม่มีความสุขเช่นกัน ในเวลานั้นนางถูกผู้อาวุโสประจำตระกูลดุด่าและฉีกหน้านางจนไม่เหลือชิ้นดี ใครจะรู้ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไป และผู้คนจากตระกูลเฟิงในที่สุดก็ต้องมาขอร้องนาง

“ใครมา ?” ฮูหยินผู้เฒ่าถามเฮ่อจง “ผู้อาวุโสประจำตระกูลมาเองหรือ”

เฮ่อจงส่ายหัว “ผู้อาวุโสประจำตระกูลไม่มาขอรับ คนที่มาเป็นปู่รองและปู่สาม พวกเขาพาเด็กมาด้วยประมาณ 10 คนขอรับ !” เฮ่อจงรู้สึกสับสนเล็กน้อย “ฮูหยินผู้เฒ่ามีมากกว่า 10 คนขอรับ !”

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ตอบสนองชั่วขณะหนึ่ง “เกิดอะไรขึ้น ? ทำไมมากันมากว่า 10 คน ?”

จุนม่านเตือนพวกเขาจากด้านข้าง “เนื่องจากพวกเขาได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติ พวกเขาต้องมาหาพวกเราเพื่อหาที่หลบภัย พวกเขาจะขอพักที่นี่อย่างแน่นอน หากสิ่งนี้อยู่ภายใต้สถานการณ์ปกติมันจะไม่เป็นไร คฤหาสน์จะสามารถรองรับคนได้มากกว่า 10 คน อย่างไรก็ตามตอนนี้เรากำลังจะย้ายไป เห็นได้ชัดว่าที่อยู่ใหม่มีขนาดเล็กมาก”

ฮูหยินผู้เฒ่าตบหน้าผากตัวเอง “เราจะทำอย่างไรดี”

จุนเหม่ยกล่าวว่า “พวกเราอย่าให้พวกเขารอที่ทางเข้า เราควรออกไปดู

พวกเขา ท่านแม่ต้องไปต้อนรับพวกเขาเจ้าค่ะ” ทุกคนต่างก็ตามกันไป นอกจากฮันชิที่ตั้งครรภ์ที่อยู่ในห้องโถงรอ คนที่เหลือในคฤหาสน์เฟิงแม้แต่อันชิที่ถูกมัดก็ออกไปเช่นกัน บ่าวรับใช้กางร่มเพื่อกันฝนไว้สำหรับเจ้านาย แต่ฝนก็ตกหนักมาก ร่มสามารถจะกันน้ำฝนได้ทั้งหมดอย่างไร ตอนนี้ร่มก็ถูกลมพัดทำลายไปบ้างแล้ว

เมื่อทุกคนไปถึงประตูด้านหน้า ในที่สุดพวกเขาก็เห็นผู้ใหญ่และเด็ก ๆ ยืนอยู่ข้างนอก มีเด็กหนึ่งคนที่กำลังร้องไห้เสียงดัง

เฟิงจินหยวนเร่งฝีเท้าของเขาเล็กน้อย และกล่าวทักทายผู้อาวุโสทั้งสอง “ท่านปู่รอง ท่านปู่สาม”

ชายสูงอายุทั้งสองดูอายุประมาณ 60 พวกเขาเปียกโชก พวกเขาดูเหมือนจะอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากมาก หลังของพวกเขางอเล็กน้อย หลังจากหนีภัยพิบัติมา รองเท้าของพวกเขาก็ขาดรุ่งริ่ง เมื่อเห็นเฟิงจินหยวน คนชราก็กล่าวว่า “ในที่สุดเราก็พบเจ้า ตลอดทางมาที่นี่ผู้คนจำนวนมากเสียชีวิต ถ้าเรามาไม่ถึงเมืองหลวง ข้ากลัวว่าข้าจะตายไปด้วย”

ฮูหยินผู้เฒ่ามองไปที่เขาและถามอย่างเยือกเย็น “ทำไมเจ้าถึงอยู่ในสภาพเช่นนี้ ?”

ชายคนนั้นถอนหายใจแล้วตอบว่า “พี่สะใภ้ มณฑลเฟิงตงต้องทนทุกข์ทรมานจากฝนที่ตกหนักเป็นเวลากว่าหนึ่งเดือน ในที่สุดก็นำไปสู่น้ำท่วม บ้านบรรพบุรุษถูกทำลายหมด และเราก็หลบหนีออกไปจากที่นั่น อย่างไรก็ตามมีผู้คนจำนวนมากเสียชีวิต”

เฟิงจินหยวนถามเขาว่า “ผู้อาวุโสประจำตระกูลอยู่ที่ไหน ?”

เมื่อถามถึงผู้อาวุโสประจำตระกูล คนกลุ่มใหญ่ก็นิ่งเงียบ แม้แต่เด็กที่กำลังร้องไห้ก็หยุดร้องไห้

ปู่สามกล่าวว่า “ผู้อาวุโสบอกให้เราหนีมาที่เมืองหลวงและมาหาที่หลบภัยกับเจ้า ตัวเขาเองขึ้นไปบนภูเขาโดยบอกว่า… บอกว่าเขาต้องการตายไปพร้อมกับบรรพบุรุษของตระกูล” ขณะที่พูดสิ่งนี้เขาก็หยิบของที่เขาห่อให้ออกมา ตาคนที่สามกล่าวต่อว่า “นี่เป็นแผ่นจารึกแห่งบรรพบุรุษ ผู้อาวุโสตระกูลบอกว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่เจ้าจะตั้งหลักในเมืองหลวง แม้ว่าเราจะรอดพ้นจากภัยพิบัติ เราก็ไม่สามารถสร้างปัญหาให้เจ้าได้ นั่นเป็นเหตุผลที่ความหมายของเราคือถ้าสะดวกสำหรับเจ้าที่จะให้เราอยู่ เราจะอยู่ หากไม่สะดวกเราจะหาสถานที่อื่น แต่เราหวังว่าที่นี่จะมียาให้เราบ้าง ไม่ว่าในกรณีใด เจ้ามีห้องโถงบรรพบุรุษที่นี่ เราสามารถให้ทุกคนเคารพได้”

เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็รู้สึกว่านางไม่มีใบหน้าเหลืออยู่เลย พวกเขามาจากที่ไกลเพื่อหนีภัยพิบัติ พวกเขาไม่สามารถยอมให้อีกฝ่ายเข้ามาได้อย่างไร ถ้หากคำพูดนี้แพร่กระจายออก ตระกูลเฟิงจะต้องเสียชื่อเสียงอีกมากมายเพียงใด ดังนั้นนางจึงรีบกล่าวว่า "พักได้ ! มันจะไม่สะดวกได้อย่างไร ! ในคฤหาสน์ขนาดใหญ่แบบนี้คนจำนวนมากสามารถอยู่ได้ ! "

จุนม่านพยักหน้าเห็นด้วย “ข้างนอกฝนตกหนักมาก พวกเจ้าจะไปไหนอีก ? อยู่ที่นี่ ไม่ว่าในกรณีใดก็ตามให้รอจนกว่าฝนจะหยุด”

ฮูหยินผู้เฒ่าและจุนม่านพูด ดังนั้นเฟิงจินหยวนจึงไม่สามารถพูดอะไรได้อีก แม้ว่าเขาจะถอนหายใจซ้ำ ๆ กับตัวเอง แต่เขาก็ยังต้องต้อนรับพวกเขาสู่คฤหาสน์

เมื่อได้ยินว่าพวกเขาสามารถอยู่ได้ เด็ก ๆ ก็มีความสุขมาก พวกเขาคุกเข่าบนพื้นดิน พวกเขาคารวะเฟิงจินหยวน สิ่งนี้ทำให้เฟิงจินหยวนรู้สึกละอายมากที่บอกว่าพวกเขาไม่สามารถอยู่ได้ ดังนั้นทุกคนจึงกลับไปที่ห้องโถงใหญ่ของเรือนโบตั๋น ในขณะนี้ห้องโถงก็เต็มไปด้วยผู้คน

จุนม่านได้เริ่มจัด “ตอนนี้มีเรือนสองสามหลังที่ว่าง ทุกคนสามารถอยู่ได้ เรือนของคังอี้ รุ่ยเจียและเฉินหยู ตอนนี้ไม่มีเวลาที่จะทำความสะอาด พวกเจ้าสามารถเข้าอยู่ได้” ในเวลาเดียวกันนางสั่งบ่าวรับใช้ “รีบไปต้มน้ำ เตรียมพร้อมสำหรับแขก” พูดอย่างนี้นางหันไปหาตาคนที่สอง “ข้างนอกฝนตกหนัก ดังนั้นจึงไม่สามารถซื้อผ้าและให้ช่างตัดเสื้อมาวัดตัวได้ สิ่งที่เราทำได้คือมอบเสื้อผ้าให้ตอนนี้ ข้าหวังว่าท่านปู่ทั้งสองจะชอบพวกมัน”

ปู่คนที่สองโบกมือ “ไม่เป็นไร เราชอบมาก ความสามารถในการอยู่ได้โดยไม่เจตนา ไม่จำเป็นต้องเลือกเสื้อผ้าใหม่ที่ไหน นอกจากนี้หากฝนตกข้างนอกอย่างหนัก มันจะดีที่สุดถ้าไม่มีใครออกไปข้างนอก”

เด็กสาวคนหนึ่งกล่าวว่า “ระหว่างทาง เราเห็นคนตกอยู่ในคูน้ำโคลนและไม่สามารถปีนออกมาได้ แม้แต่รถม้าก็จมลงไปในโคลน”

ฮูหยินผู้เฒ่าเริ่มกังวลเมื่อได้ยินเช่นนี้ “น้ำท่วมรุนแรงมากหรือที่มณฑลเฟิงตง ?”

ปู่รองพยักหน้า “มันไม่ใช่แค่ความรุนแรง ทั้งมณฑลเฟิงตงหายไปหมดแล้ว”

เฟิงจินหยวนรู้สึกตกใจเล็กน้อย มณฑลเฟิงตงไม่ใช่มณฑลที่เล็ก น้ำท่วมทำลายทั้งมณฑลได้สถานการณ์ต้องแย่มาก เขาเป็นเสนาบดีมาหลายปีแล้ว จะบอกว่าเขาไม่สนใจราษฎรของอาณาจักรนั้นเป็นไปไม่ได้ ไม่เช่นนั้นฮ่องเต้จะไม่ทรงเก็บเขาไว้ในตำแหน่งเสนาบดีเป็นเวลาหลายปี ตอนนี้เขาได้ยินว่าสถานการณ์น้ำท่วมรุนแรงมาก เฟิงจินหยวนรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย แม้กระนั้นเขาถูกลดตำแหน่งเป็นขุนนางขั้นห้า เขาจะทำอะไรได้แม้ว่าเขาจะร้อนใจ

เมื่อเห็นจุนม่านจัดการเรื่องเรือนเสร็จแล้ว เฟิงจินหยวนก็ยังจมอยุ่ในความคิด เขาคิดว่าหากเรื่องของเฟิงเฉินหยูไม่ได้เกิดขึ้น ด้วยการที่หลานสาวของฮองเฮาอยู่ในฐานะฮูหยินของเขา และเขายังคงอยู่ในตำแหน่งเสนาบดีก็ไม่จำเป็นต้องย้ายออก มันจะยอดเยี่ยมขนาดไหน ? เมื่อผู้คนจากบ้านเดิมมาถึงก็ไม่จำเป็นต้องรู้สึกลำบากใจ พวกเขาสามารถดูแลพวกเขาได้อย่างเหมาะสมในขณะที่ได้รับชื่อเสียงดี

ใบหน้าของเขาแสดงให้เห็นถึงความเสียใจอย่างชัดเจน ฮูหยินผู้เฒ่าเห็นมันและเย้ยหยัน “ถ้าเจ้ารู้สึกเสียใจในตอนนี้ เจ้าทำอะไรอยู่ก่อนหน้านี้ ? หากเจ้าเบี่ยงเบนความรู้สึกของเจ้าที่มีกับเฉินหยูไปหาอาเฮง ตระกูลเฟิงของเราจะมีทุกอย่างที่ต้องการ ใครก็ตามที่ออกไปจะมีศักดิ์ศรีมากมาย”

น่าเสียดายที่เฟิงจินหยวนไม่ได้มีความคิดเช่นนี้ ในสายตาของเขาทั้งหมดนี้เกิดจากเฟิงหยูเฮง ดังนั้นเขาจึงเตือนฮูหยินผู้เฒ่า “หากเฟิงหยูเฮงไม่ขัดขวางแผนการของข้า เฉินหยูก็จะไม่ตาย !”

ฮูหยินผู้เฒ่ารู้ว่าแม้จะชี้ให้บุตรชายคนนี้ทราบถึงเหตุผลเขาก็ไม่ฟัง ดังนั้นนางก็ตัดสินใจที่จะพูด นางพูดกับเขาโดยตรง “ไปเอาโฉนด,k แม้ว่าฝนจะตกหนัก แต่ข้าคิดว่าขันทีจางจะมา เมื่อเวลานั้นมาแลกเปลี่ยนกับเขา จากนั้นเราสามารถไปและจัดการสิ่งต่าง ๆ ให้เป็นระเบียบได้”

เฟิงจินหยวนกลัวว่านางพูดถึงเรื่องนี้มากที่สุด เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขาไม่กล้ามองนาง เขาหันหลังกลับและมองไปที่สายฝนพึมพำ “ฝนกำลังตกหนักมาก เราจะย้ายกันได้หรือ ?”

คำพูดเหล่านี้เป็นความจริง ฮูหยินผู้เฒ่าถอนหายใจแล้วกล่าวว่า “ข้าแค่หวังว่าพระราชวังจะไม่เร่งรีบเรามากนัก อย่างน้อยที่สุดรอจนกระทั่งฝนหยุดตก”

ในเวลานี้ในคฤหาสน์องค์หญิงแห่งมณฑล ชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีม่วงอ่อนและสวมหน้ากากทองคำบนใบหน้าของเขายืนอยู่ในห้องนอนของเฟิงหยูเฮง หันหน้าไปทางเด็กผู้หญิงนั่งอยู่บนโต๊ะแกว่งขาของนาง เขาพูดเสียงดัง “เจ้าควรใส่ใจกับรูปร่างหน้าตาของเจ้า ผู้หญิงคนอื่น ๆ ทุกคนนอบน้อมและได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี ดูตัวเจ้าสิ !”

คนบนโต๊ะไม่มีความสุข “เกิดอะไรขึ้นกับข้า  ? เจ้าไม่ชอบข้าเพราะข้าเป็นอย่างนี้หรือ ? นับตั้งแต่วันที่เราพบกัน ข้าสามารถดึงเจ้าออกมาจากภูเขาด้วยแขนทั้งสองของข้า เจ้าเคยเห็นผู้หญิงที่มีคนใดที่มีความสามารถแบบนั้นบ้าง ซวนเทียนหมิง เจ้าต้องไม่จู้จี้จุกจิกเกินไป !”

ใบหน้าที่ปกคลุมด้วยหน้ากากสีทองเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว และพูดด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจง “ข้าไม่จู้จี้จุกจิก ข้าไม่ได้จู้จี้จุกจิก ความหมายขององค์ชายผู้นี้คือการบอกว่าเราเป็นคนที่มีภูมิหลังที่เหมาะสมหรือไม่ เมื่อกินองุ่น เราจะปอกเปลือกเองได้อย่างไร”

คนที่อยู่บนโต๊ะพยักหน้า “ถ้าเจ้าพูดแบบนั้นข้าก็อยากได้ยิน ไม่เป็นไร เจ้าก็ปอกเปลือกมันให้ข้า !”

“อะไรนะ ?” ริมฝีปากของใครบางคนกระอักกระอ่วน “เจ้ามีบ่าวรับใช้มากมาย ?”

“ถ้าข้าปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างไปที่บ่าวรับใช้ทำ แล้วข้าจะมีเจ้าไปทำไม” นางเอื้อมมือไปโอบรอบคอ “ดี พวกมันหวานขึ้นเมื่อเจ้าเป็นคนปอกเปลือก”

ด้วยคำพูดเหล่านี้มีบางคนยอมรับชะตากรรมของเขา และนั่งข้าง ๆ นางแล้วปอกองุ่นให้นางอย่างเงียบ ๆ

เมื่อวังซวนและหวงซวนเข้าไปในห้อง พวกเขาเห็นเจ้านายสองคนนั่งอยู่บนโต๊ะ ขาของพวกเขาแกว่งช้า ๆ คนหนึ่งกำลังกินองุ่น และอีกคนหนึ่งกำลังปอกเปลือกองุ่น คุณหนูของพวกเขายังพูดอีกว่า "ซวนเทียนหมิง มันจะดีกว่านี้ถ้าเจ้าเอาเม็ดมันออกด้วย"

ใบหน้าของบ่าวรับใช้ทั้งสองนั้นมืดครึ้ม โดยบอกกับตัวเองว่ามีเพียงเฟิงหยูเฮงเท่านั้นที่กล้าทำสิ่งนี้ มีเพียงเฟิงหยูเฮงเท่านั้นที่กล้าพูดสิ่งนี้ ถ้าเป็นคนอื่นเพียงแค่รอ และดูว่าองค์ชายเก้าจะตีพวกเขาหรือไม่

หวงซวนเดินไปอย่างรวดเร็วไปถึงตรงหน้าของทั้งสอง และกล่าวว่า “ครัวได้เตรียมอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว ฝ่าบาทอยู่เสวยพระกระยาหารก่อนเพคะ”

ซวนเทียนหมิงพยักหน้าพูดอย่างเป็นธรรมชาติ “ฝนตกหนักมาก องค์ชายผู้นี้จะต้องอยู่กินข้าวอย่างแน่นอน” ขณะพูดอย่างนี้เขาหันไปมองออกไปนอกหน้าต่าง เสียงฝนดังมากผ่านหน้าต่างที่เปิดบางบาน จากนั้นเขาก็กล่าวเสริม “หากฝนไม่ยอมหยุด คืนนี้ข้าจะนอนที่นี่”

เฟิงหยูเฮงจ้องมองเขา “ทำไมเจ้าไม่ปฏิบัติตัวเองในฐานะคนนอก”

ซวนเทียนหมิงโน้มตัวเข้าหานาง “ข้าไม่เคยเป็นคนนอก นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เรานอนด้วยกัน” พูดอย่างนี้เขาถามบ่าวรับใช้สองคน “ใช่หรือไม่”

วังซวนพยักหน้า “เพคะ”

เฟิงหยูเฮงเหลียวมองนาง แต่ไม่พูดอะไรเลย ข้างนอกฝนตกหนักมาก แต่ซวนเทียนหมิงเสี่ยงที่จะมาหานาง หลังจากรับประทานอาหารแล้ว ข้างนอกมืดมาก นางจะไล่เขากลับไปได้อย่างไร

เมื่อเห็นว่าเฟิงหยูเฮงไม่คัดค้าน วังซวนเปลี่ยนเรื่องเล่าให้นางฟังถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคฤหาสน์เฟิง นอกจากนี้นางยังบอกนางว่า “ข่าวถูกนำโดยท่านฮูหยินเฉิงเจ้าค่ะ” ในเรื่องที่เกี่ยวกับพี่น้องเฉิง เรือนตงเซิงให้ความเคารพพวกนาง ท้ายที่สุดพวกนางเป็นหลานสาวของฮองเฮาและพวกนางก็เป็นคนที่ยืนข้างเฟิงหยูเฮง วังซวนและหวงซวนเรียกพวกเขาว่าท่านฮูหยินเฉิง และท่านฮูหยินรองรองเฉิง

เฟิงหยูเฮงถามนางว่า “สถานการณ์ในมณฑลเฟิงตงรุนแรงมากหรือไม่ ?”

ซวนเทียนหมิงเลือกหัวข้อนี้ “สถานที่นั้นแห่งต่ำและล้อมรอบด้วยภูเขา ไม่จำเป็นต้องกลัวน้ำท่วม สิ่งที่จะต้องกลัวคือดินถล่ม แม้แต่โหราจารย์ยังบอกว่าฝนปีนี้ไม่ปกติ ข้ากลัวว่าหายนะจะไม่เล็ก”

เฟิงหยูเฮงคิดอยู่พักหนึ่งจากนั้นค่อย ๆ ยกมุมปากของนางขึ้นเบา ๆ “เนื่องจากเฟิงจินหยวนไม่ได้เป็นเจ้าเมืองจนกลายเป็นคนอ้วนลำดับที่สาม เราจึงไม่สามารถตีเขาจากด้านหน้าได้ อย่างที่ข้าเห็น เราจะช่วยเหลือคนจนได้อย่างไร !”

TN: คนอ้วนลำดับที่สามที่ถูกอ้างถึงที่นี่น่าจะเป็นคิดจองอึน? ฉันเชื่อว่านางเรียกเขาว่าเป็นทรราช ?