ตอนที่แล้วGED : 18 ร่วมกลุ่ม
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปGED : 20 ศัตรูหัวใจ

GED : 19 ทนความเจ็บปวด


GED : 19 ทนความเจ็บปวด

นางเห็น —

ดวงตาของเฟิงหวูเป็นประกายอีกครั้งเมื่อสำรวจไปรอบ ๆ ..

ฝูงนกกลุ่มใหญ่บินข้ามเวหาสีคราม ..

พื้นดินนั้นราบเรียบและพื้นนั้นถูกปูไปด้วยหญ้าที่นุ่มราวกับฟองน้ำ ทั้งยังมีลำธารเล็ก ๆ ที่ไหลเอื่อย ๆ ผ่านผืนดินแห่งนี้..

บนพื้นหญ้า พวกเขาปูพรมขนสัตว์นุ่ม ๆ ที่ดูราคาแพงและงดงาม ทั้งยังให้ความรู้สึกเหมือนพรมของนักเดินทางที่ร่อนเร่พเนจรไปทั่วทวีป..

โต๊ะไม้ที่ดูแปลกตาถูกตั้งบนพรมเพื่อรับรองอาหารเย็น แม้จะมีรูปแบบที่เรียบง่ายและตรงไปตรงมา แต่หากใครได้เห็นก็สามารถบอกได้อย่างรวดเร็วว่าโต๊ะตัวนี้สร้างจากวัสดุที่มีราคาแพง

ผ้ารองรองจานและช้อนถูกจัดเตรียมไว้พร้อมให้กับทุกคน..

เครื่องเคลือบดินเผาที่มีผิวเรียบเหมือนหยกขาว แก้วสีเหลืองอำพันทรงสูงและเครื่องเงินที่เงางาม ไม่ว่าใครก็ดูออกว่าพวกเขาดูแลอุปกรณ์เหล่านี้อย่างดีทุกวัน

ตรงใจกลางของทุ่งหญ้ามีต้นไม้เก่าแก่ที่ลำต้นกว้างพอจะให้ผู้ใหญ่สามคนโอบ มันเติบโตตรงขึ้นไปและแผ่กิ่งก้านหนา ๆ นั้นออกไปจนถึงขอบของหน้าผา

อย่างไรก็ตามบนกิ่งไม้นั้นมีบ้านหลังเล็กๆ อยู่สามหลัง แต่เพราะระยะทาง หมอกและความชื้นทำให้ดูเหมือนกับบ้านเหล่านั้นกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ยิ่งมองก็ยิ่งดูลึกลับและแปลกตา

เฟิงหวูนึกได้ขึ้นมาทันใด..!

นี่ไม่ใช่ค่ายนอน แต่เป็นที่พักสุดหรูต่างหาก!

เมื่อนึกถึงอดีตที่นางเดินทางเข้าและออกป่าน้ำแข็งหิมะ นางมักกลับออกไปโดยสภาพอิดโรย ทว่าคนพวกนี้กลับต่างออกไป..พวกเขาสามารถทำให้การเดินทางครั้งนี้สบายและสุขสำราญ!

ในตอนนั้นเอง ร่างหนึ่งในชุดคลุมก็ปรากฏกายขึ้นหลังต้นไม้

เฟิงหวูเหลียวมองอีกฝ่าย นั่นคือคนรับใช้ที่อยู่กับชุนหลิงเหยียที่ปลีกตัวออกไประหว่างทาง?

เฟิงซุ่นยังคงร่าเริงและกระตือรือร้นเหมือนเช่นเคย เขายกมือทักทายชายที่เพิ่งปรากฏตัว "เฟิง พวกเราเหนื่อยมากเลย โชคดีที่เจ้ามาถึงที่นี้ก่อนเพื่อเตรียมทุกอย่างให้เรียบร้อย ไม่อย่างนั้นพวกเราคงทั้งหนาวแล้วก็หิวมากแน่ๆ "

เฟิงพยักหน้ารับเฟิงซุ่นด้วยมารยาทที่นอบน้อม ก่อนเขาจะเตรียมผ้าขนหนูสีขาวอุ่น ๆ ให้ชุนหลิงเหยีย

ในตอนนั้นเฟิงซุ่นสังเกตุเห็นเฟิงหวูที่กำลังเดินกระเผลก เขาขมวดคิ้วและตบเก้าอี้ข้าง ๆ กาย "มาตรงที่นี้สิ "

เฟิงหวูส่ายหัว

เวลาต่อมาเฟิงซุ่นจึงพานางมานั่งที่เก้าอี้..

เขานั่งลงตรงหน้าเฟิงหวู ก่อนจะทำทีถอดรองเท้าหนังวัวสีดำของเฟิงหวู “เจ้าเดินกระเผลกแบบนี้ แสดงว่าเจ้าเจ็บข้าใช่ไหม? ถอดออกซะ ข้าจะตรวจดูแผลของเจ้า”

เฟิงหวูร้องออกมาทันทีที่เขาพยายามถอดรองเท้าของนางออก นางเกือบจะร้องไห้เพราะความเจ็บปวด

แผลนั้นน่ากลัวมาก เฟิงซุ่นหยุดมองและขมวดคิ้ว ก่อนเขาจะจ้องเฟิงหวูและเริ่มตำหนินาง " ทำไมเจ้าไม่บอกข้าเลยว่าเจ้าเจ็บอยู่ ทำไมถึงเก็บเงียบล่ะ! ท่าทางแผลนี้จะเจ็บมากเลยนะ!"

เท้าของเฟิงหวูติดกับรองเท้าเพราะเลือดจากบาดแผลแข็งตัวแล้ว นางจึงไม่สามารถถอดรองเท้าได้

เฟิงหวูเหลือบมองชุนหลิงเหยีย.. นางทำทุกอย่างให้ได้เข้าร่วมกลุ่มและเพื่อผลจิตวิญญาณอมตะ ดังนั้นนางจะไม่ยอมโดนไล่ออกจากกลุ่มเพราะเรื่องที่นางอ่อนแออย่างแน่นอน

ชุนหลิงเหยียหันมามองเฟิงหวูในเวลาเดียวกัน ทั้งสองจึงสบตากัน

เฟิงหวูรู้สึกประหม่า แต่ดูเหมือนชุนหลิงเหยียจะไม่ทันสังเกตและมองผ่านนางไปราวกับสายลมที่พัดผ่าน

เฟิงหวูกระวนกระวาย หวังว่าเขาคงไม่ไล่นางออกจากกลุ่มในตอนนี้หรอกนะ ?

ดังนั้นเฟิงหวูห้ามเฟิงซุ่นไม่ให้ถอดรองเท้านางออก "ข้าไม่เป็นอะไรหรอก ไม่ต้องห่วงข้าหรอก"

แต่เฟิงซุ่นจะทำเป็นไม่สนใจได้อย่างไร ? หญิงสาวนางนี้เคราะห์ร้ายยิ่งนัก นางประสบแต่โชคร้ายตั้งแต่ตอนที่เขาได้เจอกับนาง นางต้องยากลำบากขนาดไหนถึงได้อดทนมาจนขนาดนี้?

จบตอน

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด