บทที่ 35: บทละคร?
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 35: บทละคร?
“ไม่… อย่างนี้มันไม่ถูกต้อง”
“เมื่อก่อนฉันเคยตรวจสอบมันแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรผิดปกติหรือเคลื่อนไหวใดๆ แต่ในตอนนี้ทำไมจึงกลายเป็นบ่อน้ำพุร้อนเพื่อเยียวยาพลังวิญญาณได้ล่ะ?”
หรือว่าละอองดาราที่โรงเรียนให้มานั้นจะพังแล้ว?
“บัดซบ อย่าบอกนะว่าจี้ทมิฬของฉันมันไปดูดซับพลังของละอองดาราที่โรงเรียนให้มา!!!” โม่ฝานคาดเดาไปเรื่อยเปื่อย แต่กลับรู้สึกว่ามันเป็นไปได้
โม่ฝานจดจ่ออยู่กับความคิดนั้นอย่างลึกลับ… จากนั้นเขาเริ่มตรวจสอบมันทั้งสองทันที
จริงด้วย!
โม่ฝานนั้นรู้สึกว่าละอองดาราที่ได้รับมาจากโรงเรียนนั้นมีพลังอยู่ด้านใน แต่ทว่าพลังมันถูกเปลี่ยนแปลง…
เมื่อคิดแล้วโม่ฝานก็เข้าใจว่าจี้ทมิฬของเขานั้นดูดพลังจากละอองดาราของโรงเรียน ถ้าหากเขาไม่ได้ค้นพบมันในตอนนี้ แน่นอนว่าเขาก็คงจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย!
“ฮ่าฮ่า ยอดเยี่ยมจริงๆเจ้าตัวเล็ก! แกซ่อนทักษะที่ประเสริฐเช่นนี้ไว้เนิ่นนานเหลือเกิน ในตอนนี้มันถูกเปิดเผยออกมาแล้ว ฉันชอบมันจริงๆ!” โม่ฝานตบหน้าขาตนเองพร้อมกับลูบคางตนเองอย่างภูมิใจ
ไอ้ตัวเล็ก แสบจริงๆ!
เอาล่ะในตอนนี้แกกำลังดูดพลังงานของละอองดาราสินะ เพื่อให้ฉันได้ไปฝึกเวทย์สายฟ้า…
ไม่ได้สิ! ในตอนนี้เหมือนว่าจี้ดำทมิฬของฉันเนี่ยมันจะดูดซับพลังมาหมดเลย แล้วสิ่งที่ฉันจะต้องกังวลในตอนนี้ก็คือฉันจะอธิบายกับโรงเรียนยังไงสำหรับละอองดาราที่ไร้พลังงานเช่นนี้!
ดูเหมือนว่าไอ้จี้ดำทมิฬอันนี้มันจะเป็น… เป็น… เป็นละอองดาราปีศาจ!!!
โม่ฝานรู้สึกว่าสมองของเขาไม่อาจคาดเดากับสิ่งเหล่านี้ได้ มันไม่มีความรู้มากพอที่จะประมวลผลในตอนนี้เลย!!!!
นี่มันมหัศจรรย์เกินไปแล้ว!
สงบ.. สงบลงก่อน.. ใจเย็นๆ… ฉันต้องใจเย็น!
ฉันต้องจบเรื่องนี้… คิดให้ออกเร็วๆสิ!
โม่ฝานนั้นพยายามทำความเข้าใจพวกมันทั้งสองอย่างใจเย็น เขาพยายามถ่ายโอนพลังที่จี้ดำทมิฬดูดมาคืนให้กับละอองดาราของโรงเรียน แต่ทว่า… มันกลับไร้การตอบสนองใดๆ
เหตุการณ์เช่นนี้ทำให้โม่ฝานประหลาดใจเล็กน้อย
ในตอนนี้โม่ฝานไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดี เขามองอุปกรณ์ทั้งสองด้วยใบหน้าที่เฉื่อยชา
โศกนาฏกรรมได้เกิดขึ้นกับเขาแล้ว… ละอองดาราของโรงเรียนนั้นไร้พลังใดๆอยู่ภายในนั้นแม้แต่นิดเดียว ราวกับแม่น้ำที่แห้งขอด
โรงเรียนนั้นมอบเครื่องมือเหล่านี้ให้เขาเป็นเวลาเพียงสิบวันเท่านั้น หลังจากครบกำหนดเวลา เขาจะต้องส่งคืนมันในสภาพเดิม อีกทั้งยังเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะบอกกับชุ่ยมู่เชิงเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนี้ เขานึกไม่ออกว่าอาจารย์ประจำชั้นคนเก่งของเขาจะทำหน้าอย่างไรเมื่อเห็นว่าจี้ดำทมิฬนี้ดูดพลังของละอองดาราจนหมดสิ้น?
“อาจารย์ถังหยู่นั้นเก่งมาก เธออาจจะรู้ก็ได้ว่าทำไม…” โม่ฝานนั้นรู้ว่ามันไร้ประโยชน์ที่จะร้องขอความช่วยเหลือแต่เขาก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้
อาจารย์ถังหยู่เป็นคนแรกที่โม่ฝานนึกถึงในตอนนี้
หลังจากที่เธอได้ช่วยโม่ฝานออกมาจากกับดักอันเลวร้ายของมู่ไป๋และมู่เห่อ โม่ฝานจึงรู้สึกประทับใจในตัวของถังหยู่อย่างมาก ซึ่งเป็นความสัมพันธ์ระหว่างครูกับศิษย์ที่เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย
......
“อาจารย์ถังหยู่… คุณนอนรึยังครับ?” โม่ฝานโทรศัพท์หาเธอโดยตรง
“อ่า ฉันเปลี่ยนชุดนอนแล้วล่ะ ว่าแต่เธอมีอะไรงั้นเหรอ?” หญิงสาวเสียงหวานปลายสายเอ่ยออกมา ซึ่งทำให้โม่ฝานคิดภาพของเธอภายในชุดนอนที่โปร่งใสอย่างอดไม่ได้…
“อ่า อุปกรณ์เวทย์ละอองดาราของผมดูเหมือนว่ามันจะมีปัญหานิดหน่อย ในตอนนี้ผมไม่รู้จะทำยังไงกับมัน เลยโทรหาอาจารย์ครับ” โม่ฝานตอบไปอย่างโง่งม
“เธออยู่ที่ไหน?” เมื่อเธอได้ยินว่าเกี่ยวกับละอองดารา น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดทันที
ละอองดารานั้นเป็นสมบัติของโรงเรียน นี่ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่!
“ตึกเรียนที่สามบนดาดฟ้าครับ”
“ตกลง ฉันขอเวลาสามนาที” อาจารย์ถังหยู่ตอบรับพร้อมกับวางสายไปอย่างรวดเร็ว
หลังจากที่วางโทรศัพท์ไปแล้ว โม่ฝานยังจมอยู่ในความคิดของตัวเอง สามนาที… เธอจะมาจากอพาทเมนต์ของตัวเองในเวลาสามนาทีงั้นเหรอ? แม้แต่จางหู่ที่ใช้เวทย์ลมยังต้องใช้เวลาถึงห้านาที ไม่ต้องกล่าวถึงอาจารย์ถังหยู่ที่เป็นธาตุไฟ… ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงจะไม่ได้เปลี่ยนชุดสินะ… มั้ง…
ในขณะที่โม่ฝานกำลังคิดอยู่อย่างเงียบๆ อากาศด้านบนของดาดฟ้าได้ผันผวนเล็กน้อย
ความผันผวนเล็กน้อยนี้ทำให้โม่ฝานแทบจะไม่รู้สึกถึงมันแม้แต่น้อย มันให้ความรู้สึกที่กดดันและพลังอะไรสักอย่างที่เขายังไม่เข้าใจ
“โม่ฝาน” ในที่สุดเสียงหวานก็ดังขึ้น
“อาจารย์ถังหยู่งั้นเหรอ?” โม่ฝานตกใจพร้อมกับรีบมองไปยังทิศของเสียงในทันที
แสงของดวงดาราส่องกระทบกับท่อน้ำเก่าๆด้านบนของดาดฟ้า เงาดำเผยรูปร่างที่กึ่งสว่างและมืดยืนอยู่ด้านบนดาดฟ้าที่มืดมิด
ดวงตาของโม่ฝานค่อยๆปรับแสงที่มืดมิดตรงหน้าขึ้นมาเรื่อยๆ ตอนนี้เขาเห็นอาจารย์ถังหยู่ในชุดคลุมสีดำขนาดใหญ่กำลังย่างก้าวเข้ามาหาเขาอย่างช้าๆ เมื่อร่างกายของเธอรวมกับแสงจันทร์ที่สาดส่องให้ความรู้สึกลึกลับอย่างบอกไม่ถูก
ความรู้สึกของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจในขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามา เขารู้สึกทึ่งในความสามารถของเธออย่างยิ่ง!
“ความสามารถนี้มันคืออะไรกันนะ?” โม่ฝานอดไม่ได้ที่จะสูดเอาลมเย็นๆเข้าปอด
เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงฝีเท้าของเธอแม้แต่น้อย อาจารย์ถังหยู่นั้นมาที่ดาดฟ้าอย่างรวดเร็ว เธอปรากฏตัวขึ้นในเงามืดอย่างไร้สุ้มเสียง นี่มันคืออะไรกัน?
“เกิดอะไรขึ้นกับละอองดาราของเธอ?” อาจารย์ถังหยู่กระโดดมาอย่างรวดเร็วและเริ่มถามทันที
แสงจันทร์ส่องลงมากระทบกับร่างกายทุกสัดส่วนของเธอ ทำให้จิตใจของโม่ฝานรู้สึกฟุ้งซ่านและสติไม่มั่นคงในทันที
“อ่า ผมไม่รู้ ผมทำตามที่อาจารย์ชุ่ยมู่เชิงบอกทุกอย่าง แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่มีพลังงานอยู่ในละอองดาราเลยแม้แต่น้อย…”
“แล้วยังไงต่อล่ะ?”
โม่ฝานนั้นลังเลว่าจะบอกเธอดีหรือไม่เกี่ยวกับจี้ดำทมิฬของเขา…
อย่างไรก็ตามในโลกนี้ล้วนแต่แปลกประหลาด ถ้าหากเขาไม่บอกความจริงกับเธอ แน่นอนว่าต่อไปในอนาคตเธอคงจะไม่เชื่อใจเขาอีก
“จากนั้นพลังงานมันย้ายมาที่จี้อันนี้ของผม” โม่ฝานกล่าว
แน่นอนว่าในตอนนี้เขาจะต้องซื่อสัตย์กับอาจารย์สาวคนนี้ มีความเป็นไปได้ว่าเธอจะเข้าข้างเขา แต่มันก็ยากเหลือเกินที่จะอธิบายเรื่องนี้ให้โรงเรียนเข้าใจ
ในตอนแรกเขานั้นมีเรื่องของมู่โจวอวิ๋นและโรงเรียนเลือกที่จะปิดหูปิดตาไปซะ
แต่สำหรับละอองดาราที่แตกหักเช่นนี้ มู่เห่อสามารถใช้เหตุผลนี้เตะเขาออกจากโรงเรียนได้อย่างง่ายดาย
“เธอหมายถึง… พลังของละอองดาราที่โรงเรียนมอบให้มันเคลื่อนย้ายไปที่จี้เล็กๆของเธองั้นเหรอ?” อาจารย์ถังหยู่เบิกตากว้างอย่างประหลาดใจและเต็มไปด้วยความไม่เชื่อถือ
“ครับ” โม่ฝานพยักหน้า
“แล้วจี้นั้นเธอได้มันมาจากไหน?” ถังหยู่เปลี่ยนแปลงสีหน้าอย่างรวดเร็ว
“อ่า บรรพบุรุษ” โม่ฝานตอบกลับ
ถังหยู่เงียบในทันทีพร้อมกับใช้สายตาอันเฉียบแหลมของเธอเพื่อมองไปที่โม่ฝานอย่างตรวจสอบ
“เธอได้บอกเรื่องนี้กับคนอื่นรึเปล่า?” อาจารย์ถังหยู่กล่าวออกมาอย่างเคร่งครึม
โม่ฝานรู้สึกประหลาดใจในทันทีที่ได้ยินประโยคเช่นนี้ เขาคุ้นๆเหมือนเคยได้ยินมันในทีวีมาก่อน ถ้าให้นึกพล็อตเรื่องก็คือ… นักเรียนคนหนึ่งโง่งมในศาสตร์เวทย์อย่างมาก จากนั้นเขากระโดดขึ้นมาบนดาดฟ้าที่มืดมิดเพื่อหาคำตอบ แต่ทว่าก็ยังไม่สามารถค้นพบความจริงได้เลย เขาจึงขอความช่วยเหลือจากคนๆหนึ่ง… และคนผู้นั้นคิดที่จะสังหารนักเรียนคนนี้เพื่อแย่งชิงสมบัติของเขาไป… เอะ? นี่มันบทละครรึเปล่า หรือว่ามัน….
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
