RP : ตอนที่7 จดหมายแนะนำ

ตอนที่7 จดหมายแนะนำ

เมื่อยามที่อาทิตย์สาดส่อง อุณหภูมิขึ้นสูง เหล่าคนเดินเท้าก็ลดน้อยลง

บางคนที่เห็นซูเซียวขี่ม้าก็มองมาด้วยความอิจฉา รังเกียจ

หลังจากนั้นซูเซียวก็ทำความสะอาดให้ม้า และขายมันไปในราคาที่ถูก

หลังจากที่มองเงินในมือตัวเอง ซูเซียวก็ถอนหายใจ นี่สินะเงิยที่เรียกว่าเบรี เงินจากการขายม้าทำให้เข้าได้รับถึงหลักแสนแต่มันก็เทียบเท่าได้กับ 6000หยวนเท่านั้น

แต่ได้โปรด อย่าประเมินเงิน1แสนนี้เยอะเกินไป เพราะมันสามารถนำไปใช้จ่ายได้ต่ำกว่าที่คุณคิดอีก

หลังจากที่ซูเซียวพยายามหาซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ตัวเองดูดี และซื้อของกิน ก็ใช้เงินไปทั้งสิ้น 9 หมื่นเบรีแล้ว

ซูเซียวมองไปรอบๆ และเดินไปยังบ้านหลังนึงที่ไม่ค่อยมีคน แม้ว่ามันจะดูบังเอิญเกินไปแต่ซูเซียวก็สังเกตุมานานพอสมควรแล้วว่าบ้านนี้ไม่มีใครอยู่

บ้านนี้ไม่ค่อยสะอาดสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้เก่ามากนัก ซึ่งแสดงถึงว่าบ้านหลังนี้ยังถูกใช้งานอยู่

ฝุ่นที่เกาะตรงประตู นั้นหนาพอสมควร นั่นก็แสดงถึงว่าเจ้าของบ้านไม่ค่อยจะเข้ามาอยู่สักเท่าไหร่

สำหรับเหตุผลที่ว่าทำไมเขาถึงไม่ไปอยู่ที่พักดีๆ มันก็เป็นเพราะสถานที่เหล่านั้นมันเรื่องเยอะเกินไป เขาไม่อยากจะเปิดเผยตัวเองสักเท่าไหร่

เขาพึ่งมาที่โลกวันพีชนี้ และเหลือเวลาอีก 16ชั่วโทงเท่านั้นที่จะต้องทำภารกิจให้สำเร็จ ดังนั้นเขาจึงไม่มีเวลามากที่จะใช้เวลาส่วนมากไปในการคุยกับผู้คน นอกเหนือจากคนที่ช่วยให้เขาเสร็จภารกิจ

การติดต่อผู้คนมากเกินไป ทำให้เขาอาจอยู่ในอันตรายได้

ซูเซียวใช้ของง่ายๆในการงัดประตูเข้าไป และมองซ้ายขวาเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่หรือเห็นเขาจริงๆ

“แกร็ก”

ประตูเปิดออก ซูเซียวก็รีบเดินเข้าและปิดประตูทันที

และเมื่อเข้ามาถึง มันก็เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ เพราะว่าไม่มีใครอยู่เลย

บ้านหลังนี้ก็ใหญ่พอตัว มีรูปแขวนอยู่ที่กำแพง มันเป็นรูปครอบครัวที่ประกอบไปด้วย ชาย หญิง และเด็กหญิง ซึ่งเมื่อมองดูแล้วมันก็เป็นภาพครอบครัวที่อบอุ่น

ซูเซียวเดินเข้าไปในห้องน้ำ และอาบน้ำทำความสะอาดตัวเอง แล้วก็เปลี่ยนใส่เสื้อผ้าใหม่ทันที

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปยังโซฟาและนำหีบสมบัติ(สีขาว) ออกมา

[หีบสมบัติ (สีขาว) ต้องการจะเปิดหรือไม่?]

หลังจากที่เลือกว่าเปิด หีบสมบัติในมือของเขาก็เริ่มเปิดออกทันทีโดยไม่มีเสียงหรือแสงใดๆ

[คุณเปิดหีบสมบัติ(สีขาว) คุณได้รับของดังต่อไปนี้]

[เงินจำนวน 5แสน เบรี (สามารถใช้ได้ในโลกวันพีชเท่านั้น)]

[จดหมายแนะนำตัวสู่หัวหน้ากองทหาร]

[100 เหรียญพาราไดซ์]

เขาได้รับของสามอย่างเท่านั้น ซึ่งมันก็ไม่ได้แย่หรือดีเกินไป นั่นก็เพราะว่ามันเป็นเพียงกล่องสีขาวเท่านั้น ซึ่งมันเป็นระดับที่ต่ำสุดของหีบสมบัติ

ซูเซียวเก็บเงินใส่คลังเก็บของทัทนี และหันไปสนใจที่จดหมาย

[จดหมายแนะนำตัวสู่หัวหน้ากองทหาร]

คุณภาพ : สีขาว

ประเภท : เครื่องมือการติดต่อ

ระดับ : 5 (เครื่องมือการติดต่อนั้นจะมีระดับอยู่ที่ 1-10 สำหรับไอเท็มระดับสูง จะเจอได้ในระดับที่สูงกว่านี้)

แนะนำ : นี่คือจดหมายที่สามารถช่วยให้เข้าไปร่วมกับกองทหารได้ แต่จงทำให้มั่นใจว่าคุณมีเงินที่มากพอ

หลังจากเช็คคำแนะนำแล้ว ซูเซียวก็ถูกใจมันอย่างมาก เพราะมันช่วยให้เขาบรรลุเป้าหมายได้

ถ้าหากเขาไม่สามารถฆ่าราชาได้ตรงๆ อย่างน้อยก็ขอให้ได้เห็นหน้าเขาสักหน่อย ว่าระดับ ไนท์แมร์มันจะยากขนาดไหนกัน

ซูเซียวเก็บไอเท็มทั้งหมดใส่ในคลังเก็บของทันที และหลังจากนั้นก็ออกบ้านไป

เขาเจอกับร้านอาหาร แล้วก็สังเกตเห็นทหารกำลังเดินอยู่บนถนน

ทหารเหล่านี้ก็กำลังทำหน้าที่ตรวจตาหาโจรอยู่ แม้ว่าพวกเขาจะดูอ่อนแอ แต่ในโลกวันพีชนี้ก็ประมาทไม่ได้

ซูเซียวจึงเดินเข้าไปหาทันที เพราะเขามีจดหมายแนะนำตัว

“หยุด! นี่คือทีมทหาร แกเข้ามาไม่ได้!”

ทหารหนุ่มพยายามตรวจสอบรูปลักษณ์ของซูเซียว

“ผมเป็นทหารใหม่ ชื่อ..”

ซูเซียวอยากจะพูดชื่อของตัวเอง แต่ว่าชื่อของเขานั้นไม่เหมาะกับที่โลกวันพีช เขาจึงคิดอยู่พักนึงและพูดใหม่ “ผมทหารใหม่ ชื่อเบียคุยะ”

ทหารหนุ่มจ้องมองตั้งแต่หัวจรดเท้าของซูเซียว

“เบียคุยะ? ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีทหารใหม่ นี่แกพยายามจะ...”

“ลี จำที่หัวหน้าบอกไว้ก่อนหน้านี้ไม่ได้หรอ? ... ไม่ต้องถามมาก ตามมา เบียคุยะ”

ทหารอาวุโสจ้องมองทหารหนุ่มและหลังจากนั้นก็พาตัวซูเซียวไปยังกองบัญชาการทหาร

ทหารหนุ่มจ้องมองซูเซียวและบ่นอะไรบางอย่าง

ซูเซียวไม่สนใจอะไรมากนัก พร้อมกับเดินตามไปอย่างดี

“อะแห่ม อะแห่ม!”

ทหารอาวุโสยืนตรง เช็คเสียง เช็คการแต่งกายตัวเองก่อนจะเคาะประตูเข้าไป

ซูเซ๊ยวก็เข้าใจดีว่ากำลังทำอะไรกันอยู่

แต่ก็ไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา

ในตอนนี้ทหารอาวุโสก็ได้หันมายิ้มให้ซูเซียว เพราะเขารู้ดีว่า ซูเซียวเป็นคนพิเศษ เป็นแขกโดยตรงของหัวหน้า ดังนั้นเขาจึงไม่ทำตัวน่ารังเกียจใส่ซูเซียว

ซูเซียวและทหารก็เดินไปข้างๆเพื่อรอ พร้อมกับเอาบุหรี่มาจากทหารอาวุโส

ทั้งสองจุดบุหรี่และพูดคุยกัน

การดูดบุหรี่ด้วยกันนั้นมันก็ถือว่าเป็นการสร้างความสัมพันธ์ ผูกมิตรกันได้อย่างดี ดังนั้นด้วยเหตุผลอะไรหล่ะซูเซียวถึงจะไม่ใช้โอกาสนี้ในการตีสนิท

“คุณนี่โชคดีจริงๆเลย คุณได้รับการดูแลจากหัวหน้า ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณหรอก ยังไงก็เถอะ ผมแฮ็งค์นะ อนาคตเดี๋ยวเราก็ได้ร่วมงานกัน”

ซูเซียวยิ้มตอบรับอย่างสุภาพ “ผมชื่อเบียคุยะนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ขณะที่ซูเซียวพูด เขาก็เอากล่องบุหรี่ใส่คืนในเสื้อของแฮ็งค์

แฮ็งค์ก็ยิ้มกลับอย่างประหลาดใจ หลังจากนั้นก็มีเสียงดังออกมาจากในห้อง

สักพักแฮ็งค์ก็รีบไปเคาะประตูทันที

“นั่นใคร? เข้ามา!”