สงครามดาวศักดิ์สิทธิ์ : ตอนที่7 กฎ

ตอนที่7 กฎ

ในฐานะที่หลี่มู่เป็นเด็กที่มีระเบียบวินัยอย่างมากใน ศรรตวัตที่21 เขาเคยเห็นโดนแย่งลูกอม แล้วเขาก็โกรธโมโหมาก บ่นฟูมฟาย 5วัน 7วัน

“เรื่องนี้มันแย่มาก เทียบเท่าได้กับเป็นคตีฆาตกรรมเลยนะ งั้น ไปจับพวกเขามาพิจารณาคดีในตอนนี้เร็ว!”

หลี่มู่ทุบไม้ด้วยความโมโห

เมื่อยามทั้ง6ห้องที่อยู่ในห้องพิจารณาคดีได้ยินแบบนั้น พวกเขาก็ดูประหลาดไป พวกเขาไม่ยอมทำตามคำสั่ง

“ทำไม?” หลี่มู่จ้องมองพวกเขา

“คืองี้นะ ท่านอาจารย์หนุ่ม...” ชิงเฟงเข้ามากระซิบที่ข้างหูให้หลี่มู่ฟัง

ตัวคนร้ายนั้น ร้านยาเวทมนท์ของเขานั้นมีอำนาจมากในเมืองไต๋ไบ๋นี้ เพราะว่าเขามีแบ็คกลาวที่ดี .. กลุ่มเฉินนงที่มีอุตสาหกรรมใหญ่ติดอันดับ 1 ใน 4 ของเมืองไต๋ไบ๋ ซึ่งในก่อนหน้านี้เขาเคยอาละวาดและทำร้ายคนอื่นจนตาย แต่เจ้าหน้าที่ก็ต้องทำเป็นไม่เห็น เพราะไม่อยากจะลำบากส้ะเอง

“ผมไม่สนใจ ไปจับตัวมันมา! เรื่องที่เล่ามามันเป็นอดีต ในตอนนี้ผมคือผู้พิพากษา ผมจะจัดการกับเรื่องนี้เอง!”

“ไอพวก 4กลุ่มที่ยิ่งใหญ่นี่มันคืออะไร มันคิดว่ามันสามารถฆ่าใครก็ได้งั้นหรอ?”

“มันคือพวกแก็งยากูซ่าในดาวเอเลี่ยนนี่งั้นสินะ?”

“แต่ไงก็เถอะ ผมไม่แคร์ ผมเป็นผู้พิพากษาเมืองนี้ ผมใหญ่สุดในเมืองไต๋ไบ๋!”

หลี่มู่แสดงความไม่พอใจอย่างมาก

“เอ่อ...” ทหารยามยังลังเล

ทหารยามอีก 5คนที่เหลือต่างก็นั่งก้มหน้าลงเพราะกลัวว่าหลี่มู่จะเรียกชื่อพวกเขาและสั่งให้ไปจัดผู้ร้าย

“ทำไมยังอยู่กันอีกหล่ะ? ไปจับตัวพวกมันมา!” หลี่มู่เริ่มยั๊วที่ลูกน้องสั่งแล้วไม่ทำตาม

เมื่อทหารยามที่ได้ยินแบบนั้นก็กลัวในตัวผู้พิพากษาและออกไปจับกุมอย่างไม่เต็มใจ

ทั่วทั้งห้องพิจารณาคดีเงียบสนิท

เสียงสะอื้นของหญิงสาวนั้นน่าสงสารและเต็มไปด้วยความโศกเศร้า หลี่มู่จึงพูดขึ้นมาว่า “ไม่ต้องกัวลนะ ผมจะตัดสินให้ยุติธรรมที่สุดเอง”

“ขอบคุณค่ะท่าน” หญิงสาวพูดขอบคุณอย่างจริงใจ

ในตอนนี้เธอได้รับบาดเจ็บสาหัส ขนาดหายใจหรือพูดก็ยังไม่สะดวกเลย

พูดตามตรงว่าเธอได้พนันพลังชีวิตที่เหลือเพื่อการตัดสินนี้ หลี่มู่เองก็รับรู้ได้ จึงตื่นเต้นมากที่จะได้ทำหน้าที่

หลังจากนั้นหลี่มู่ก็หันหลังมาพูดกับหมิงยื่อ “นี่ เด็กน้อย เข้าไปในเมืองไปหายามาให้ผู้หญิงคนนี้หน่อยสิ”

หมิงยื่อเองก็ดื้อ ส่ายหัวไม่ยอมจะไป “ไม่ หนูจะอยู่นี่ ให้เขาไปแทนสิ” หลังจากนั้นหมิงยื่อก็ชี้ไปยัง ชิงเฟง

หลี่มู่เองก็ปวดหัวมาก “เธออ่านหนังสือได้มั้ย? เขียนได้มั้ย? บันทึกคดีเป็นมั้ย?”

จนในท้ายที่สุดหมิ่งยื่อก็เขิลหน้าแดง เอามือปิดหน้าด้วยความเขิลอายและรีบวิ่งออกไปหาหมอทันที

ไม่ช้า 1ชั่วโมงผ่านไป

เหล่าทหารยามก็กลับมาพร้อมกับคำพูดที่ประจบสอพอ พวกเขาบอกว่าเจ้าของ ร้ายยาเวทมนท์ไม่ว่างวันนี้ เขาไม่สะดวกที่จะมาห้องพิจารณาคดีในตอนนี้ ต้องเป็นวันหลังเขาถึงจะว่าง....

หลี่มู่โกรธมากที่ได้ยินแบบนั้น

“บอกเขาให้มาที่นี่เดี๋ยวนี้ ไม่อย่างงั้นผมจะไปพังร้านเขาเอง!”

หลี่มู่กัดฟันพูดด้วยความโกรธ

“กล้าดียังไงบอกว่าไม่ว่าง? คิดว่าจะเมินข้ายังไงก็ได้งั้นหรอ?”

หลี่มู่ที่ทำตัวเป็นคนดีตั้งนานก็ชักจะทนไม่ไหวกับคนแบบนี้

เหล่าทหารก็เถียงไม่ได้ ได้แต่ออกไปตามตัวมาอีกรอบ

อีกสิบนาทีหลังจากนั้น เด็กหญิงหมิงยื่อก็กลับมาพร้อมกับ คุณหมอไว้เครา ชื่อว่า คุณหู่

เมื่อเขามาถึงเขาก็ตรวจเช็คบาดแผลของ หลีทันที ซึ่งผลตรวจก็ออกมาว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก ยังพอรักษาได้ แค่ทำตามคำแนะนำของหมอ สักประมาณสี่ห้าเดือนก็จะหายดี

หมี่มู่ถอนหายใจด้วยความสบายใจ

ครอบครัวของหลีสามารถเปิดร้ายขายยาในเมืองไต๋ไบ๋ได้นั้นก็แสดงว่าไม่ใช่ครอบครัวที่จน ถือว่าอยู่ในระดับกลางๆ แต่ถึงอย่างไรก็ตามที่เธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ก็เพราะไปทับเส้นกับพวก อำนาจมืด

แต่ท้ายที่สุด เหตุผลที่ต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะครอบครัวเธออ่อนแอ

นี่มันยุคที่ความแข็งแกร่งเป็นใหญ่

อีกประมาณ 1ชั่วโมงต่อมา

ทหารทั้ง6ก็นำตัวชายวัยกลางคนที่แต่งกายด้วยชุดผ้ามายังห้องพิพากษา

“เชิญครับ คุณฮวง” เหล่าทหารทำตัวดีต่อชายคนนี้มาก หลังจากนั้นทหารก็เดินมาหาหลี่มู่และพูด “นี่คือ ฮวง เว่ย เจ้าของร้านยาเวทมนย์”

หลี่มู่มองคุณฮวง

“เจอกันสักทีนะครับ คุณผู้พิพากษา” ฮวงเว่ยพูดขึ้น เขาไม่ได้สูงมากนัก มีผิวขาว พร้อมกับยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

“คุณนายลี คนนี้คือฆาตกรใช่ไหม?” หลี่มู่ถาม

หลี จ้องมองและส่ายหัว พร้อมกับพูดว่า “ท่านผู้พิพากษา ฉันไม่รู้จักเขาค่ะ เขาไม่ใช่คนที่ฆ่าสามีและครอบครัวสามีของฉัน”

หลี่มู่เริ่มหงุดหงิดและมองไปยังทหารเหล่านั้น

ส่วนเหล่าทหารก็ไม่กล้าจะมองกลับ

ฮวงเว่ยยิ้ม แล้วพูดว่า “ท่านผู้พิพากษา เหมือนจะเข้าใจอะไรผิดกันบางอย่างนะ ผมรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนะตั้งแต่ที่ทหารเหล่านี้มาตามตัวผม แต่ดูเหมือนว่าคนที่ทำจะไม่ใช่ผม เพราะว่าคนที่ทำเขาหายตัวไป ไม่มาที่ร้านสามวันแล้ว ผมเสียใจด้วยจริงๆนะ.. คุณผู้พิพากษา ดูเหมือนว่าเรื่องนี้มันจะไม่เกี่ยวกับร้านของผมแล้วล่ะ”

“อะไรนะ?”

“เรื่องบ้างอะไรกันเนี่ย!?”

นี่สินะการเตรียมตัวมากอย่างดี

“บังเอิญจริงๆเลย” เด็กหญิงหมิงยื่อที่ยืนข้างๆก็พูดขึ้นมา

ฮวงเว่ยจ้องมองหมิงยื่ออย่างเย็นชาและไม่สนใจอะไรเพราะเป็นเพียงแค่เด็กน้อย

“ทำไมมองมาที่หนูแบบนั้น? ไม่คิดหน่วยหรอว่าอาจารย์หนุ่มของหนูจะฆ่าคุณจนตายหน่ะ ห้ะ?”

ปัง!

หลี่มู่ทุบโต๊ะด้วยความโกรธ “ผมไม่สนใจหรอกนะ แต่พวกคุณต้องตามตัวคนทำมาให้ผมภายในสามวัน ไม่อย่างงั้นร้านของคุณจะถูกตรวจสอบ แล้วคุณต้องคืนร้านให้คุณจาง พร้อมกับจ่ายเงิน 500 สำหรับค่ายา..”

หลี่มู่ตัดสินใจที่จะตัดสินอย่างไม่สมเหตุสมผล เนื่องจากทางฮวงเว่ยเล่นไม่ซื่อก่อน

“ท่านผู้พิพากษา คุณกล่าวหาผมชัดๆเลยนิ” ฮวงเว่ยยักคิ้วฝืนยิ้ม “ไอนักฆ่านั่นมันไม่เกี่ยวข้องอะไรกับผมแล้ว แล้วเราก็ใช้เงินจำนวนมากในการซื้อร้านของคุณจางมาอย่างบริสุทธิ์ แถมผมยังมีลายลักษณ์อักษรของคุณจางเป็นอย่างดี”

“ปลอม นั่นมันของปลอม” คุณหลีพูดแทรกทันที “ก็เพราะว่าแกต้องการลายมือนั่นไง ถึงฆ่าสามีฉันทิ้งหน่ะ!”

ทันใดนั้นทหารยามที่อยู่ข้างๆคุณหลีก็ห้ามเธอทันที “กรุณาอย่าสู้กันในศาลนะครับ”

“แม่ แม่ แม่โอเครึเปล่า? แม่อย่าวู่วามนะ หนูเสียพ่อไปแล้ว หนูไม่อยากเสียแม่ไปด้วย”

หลี่มู่เข้าใจเอกสารนี้ดี เขาฉีกมันทิ้งโดยที่ไม่อ่านใดๆ

“หนอยย..” ฮวงเว่ย โกรธ จ้องมองไปที่หลี่มู่ และแกล้งยิ้ม “ท่านผู้พิพากษา การฉีกเอกสารนั่นหมายความว่ายังไง? นั่นเป็นจดหมายที่คุณโจวประทับตราไว้แล้วนะ เขาเป็นถึงรองผู้พิพากษาเลยนะ!”

หลี่มู่ยืนขึ้นแล้วก็เดินไปหาฮวงเว่ย พร้อมกับยิ้มให้ทันที

“ขอพูดอะไรหน่อยนะ ผมไม่อยากจะเล่นเกมโง่ๆของคุณ กลับไปบอกหัวหน้าของคุณหรือใครก็ได้นะ ว่าให้หาตัวฆาตกรมาภายในสามวัน!”

…