GE294 ผลไม้แห่งเต๋าไร้แบ่งแยก [ฟรี]

ม่านฉานหวาดกลัวชายชราในชุดคลุมดำและล่าถอยไป รอยแยกมิติปิดสนิท ท้องนภาคืนสู่ความสงบ สายลมพัดเอื่อย ชายชราผู้นั้นขยับเข้าใกล้หนิงฝาน

แม้จะกล่าวว่ารู้จักหานหยวนจี๋ แต่หนิงฝานยังไม่ลดความระมัดระวังในตัวชายชราลง เขากระตุ้นปีกฟู่ลี่ ถอยห่างจากชายชรา ในมือขวาถือรูปปั้นมังกรทมิฬ มือซ้ายซ่อนบางสิ่งที่เปล่งแสงดารา พลังจากผืนพิภพรัศมีแสนจ้างถูกดึงดูดเข้ามาอยู่ในสิ่งนี้

“ข้าไม่รู้จักท่าน… และไม่รู้ว่าหานหยวนจี๋เป็นใคร”

หนิงฝานกล่าวอย่างเรียบเฉิย ยามนี้เขาไม่ใช่เด็กเหมือนวันวาน เขาไม่ไว้ใจผู้ใดเด็ดขาด

เขาไม่อาจรู้ได้ว่าชายชราเบื้องหน้าคือศัตรูของผู้เป็นอาจารย์หรือเปล่า หากยอมว่าตนเองเป็นใคร อาจนำปัญหามาไม่น้อย

ดวงตาซ้ายหนิงฝานเปล่งแสงสีม่วงระยิบยับ เขาพยายามจะสืบหาว่าชายชราเป็นใคร

ชายชราผู้นี้สมควรเป็นผู้เชี่ยวชาญไร้แบ่งแยก แต่ผู้ที่ยืนอยู่เบื้องหน้านี้สมควรเป็นอีกตัวตนของชายชรา แม้จะมีระดับพลังอยู่เพียงของเขตตัดวิญญาณขั้นต้น แต่ยังสามารถใช้สัมผัสเทพในขอบเขตไร้แบ่งแยกได้ แม้หนิงฝานจะมีระฆังทะเลตะวันออก แต่เขาก็ไม่อยากเสี่ยงชีวิต ที่สำคัญ ชายชราเบื้องหน้ายังแข็งแกร่งทัดเทียมผู้เชี่ยวชาญไร้ดัดแปลง

“จะประมาทมันไม่ได้”

ทุกคนรู้ดีว่าหนิงฝานเป็นคนที่ระวังตัวมาก มากซะจนชายชราหมดหนทาง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

แต่ถึงอย่างนั้น ชายชรายังชื่นชมที่เขาเป็นคนรอบคอบ ทั้งยังชื่นชมที่เขามีทาสในขอบเขตกึ่งไร้ดัดแปลง ซึ่งชายมองออกว่าหนิงฝานเป็นผู้สร้างมันขึ้นมาด้วยตนเอง นอกจากนี้ แผ่นข่ายอาคมในมือซ้ายหนิงฝานยังทำให้ชายชราสนใจเป็นอย่างมาก เพราะมันเป็นสมบัติที่สร้างจากเต๋าแห่งข่ายอาคมอันสูงส่ง

“ข้ามีนามว่า ‘เว่ยฉวน’” ชายชรากล่าวด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“ผู้เยาว์มีนามว่าลู่เป่ย… ขอบคุณผู้อาวุโสที่ช่วยเหลือ” หนิงฝานแสร้งกล่าวด้วยสีหน้าสงบ ราวกับตนไม่ใช่หนิงฝาน

“อาจารย์ของเจ้าไม่ได้บอกเล่าเรื่องเจ้าให้ข้าฟัง เขาก็เป็นคนแบบนั้นแหละเพราะเขาไม่อยากให้เจ้าต้องมาเสี่ยง...”

ชายชราเคลื่อนไหวมือเป็นท่าทาง ขวดสุราที่วางอยู่พื้นย่อขนาดลงเล็กลง ชายชราคว้าจับพลางยกขวดดื่มสุรา

“กลิ่นอายของวิชาลับปีศาจทมิฬมันแผ่ออกมาจากตัวเจ้า กลิ่นอายของเจ้าคล้ายกับหานหยวนจี๋มาก ถึงวิชาลับปีศาจทมิฬของเจ้าจะยังไม่ทรงพลังนัก แต่ก็มีความพิเศษเฉพาะตัว... วิชาที่เจ้าสืบทอดมาเป็นวิชาสำหรับผู้นำนิกายปีศาจทมิฬ หากในอนาคตเจ้าได้ก้าวไปยังแดนสวรรค์และมุ่งไปสู่ดาราหยินหยาง เจ้าก็สามารถสืบทอดตำแหน่งผู้นำนิกายได้ แม้นิกายของเจ้าจะถูกทำลาย ศิษย์นิกายถูกสังหาร แต่ยามนี้ยังเหลือเหล่าเซียนที่ถือกำเนิดใหม่ในขอบเขตตัดวิญญาณอยู่กว่า 48,000 คน! ทั้งหมดนั้นคือคนของเจ้า… คือสิ่งที่อาจารย์ของเจ้าได้ตกทอดไว้”

หนิงฝานเงียบไม่กล่าวคำ แม้ตัวเขาเหมือนจะไม่สนใจในสิ่งที่ชายชรากล่าว แต่ในใจของเขากลับปั่นป่วน วิชาลับปีศาจทมิฬของเขายังไม่ทรงพลัง ระดับของวิชาก็ไม่ได้สูงส่งทัดเทียมวิชาของเทพโบราณ

เมื่อครั้งแรกที่เขาได้รับมันมา เขาปฏิเสธมันเพราะยังเบาปัญญา แม้หานหยวนจี๋เคยกล่าวว่าตนเองคือประมุขนิกาย และให้หนิงฝานเป็นผู้สืบทอด เขากลับคิดว่าให้สืบทอดอะไร? ทุกสิ่งล้วนว่างเปล่าไร้ตัวตน แต่สิ่งไม่รู้คือ ในแดนสวรรค์ยังมีผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณที่เคยเป็นเซียนอยู่ราว 48,000 คนรออยู่

“ตอนนี้ข้ามีความสุข วิชาของข้าเป็นที่ต้องการของใครหลายๆคน!”

ในอดีตชายชราเคยกล่าวกับหนิงฝานเช่นนี้ แต่ตัวเขาในยามนี้ทำได้เพียงถอนหายใจอย่างโศกเศร้า เพราะเขาไม่เคยรู้เลยว่า ชายชราได้มอบสิ่งที่มีทั้งหมดให้ตนแล้ว

กองกำลังขนาดนั้นจัดว่าทรงพลังไร้ผู้ต้านในโลกมนุษย์

แม้หนิงฝานรไม่ยอมรับว่าตนคือศิษย์ของหานหยวนจี๋ แต่เว่ยฉวนรู้ดีว่าหนิงฝานนั้นคือศิษย์ของหานหยวนจี๋

ศัตรูของหานหยวนจี๋มีมากมาย หากเอ่ยปากยอมรับว่าตนเป็นศิษย์ หนิงฝานย่อมถูกสังหารก่อนจะได้มีโอกาสเติบใหญ่

ที่สำคัญ หนิงฝานยังไม่ยอมก้มหัวให้ผู้ใด ทั้งยังกำจัดศัตรูของตนมาแล้วมากมายนับไม่ถ้วน เฉกเช่นหานหยวนจี๋ในอดีต

เว่ยฉวนอยากให้หนิงฝานยอมรับว่าตนไม่ได้คิดร้าย ดังนั้น สิ่งที่พึงกระทำได้คือการสาบาน

“ข้าเว่ยฉวนขอสาบานต่อหัวใจแห่งปีศาจ! ตัวเจ้าเป็นศิษย์ของหานหยวนจี๋ ข้าเว่ยฉวนจะไม่มีวันทำร้ายเจ้าเด็ดขาด หากอยู่กับข้า เจ้าไม่จำเป็นต้องปกปิดตัวตน ในอดีตที่ตาเฒ่าหานเดือดร้อน ข้าขลาดเขลาหดหัวอยู่ในตระกูลไม่ยอมยื่นมือช่วย นับเป็นความผิดบาปร้ายแรง… จนสุดท้าย นิกายปีศาจขาวก็หักหลังตระกูลข้า ขับไล่ตระกูลเว่ยของข้า ทำร้ายข้าจนระดับพลังของข้าลดลงเหลือเพียงขอบเขตไร้แบ่งแยกที่ 2! ข้าสาบานว่าจะไม่ทรยศหานหยวนจี๋ หากข้ากลับคำ ขอให้ข้าหายสาบสูญนิจนิรันดร์… เจ้าเชื่อใจข้าเถอะ!”

“ท่าน...” หนิงฝานตกตะลึง วิชาคารมสามารถทำให้สตรีพูดความจริงออกมาได้ แต่สำหรับบุรุษแล้ว การกล่าวคำสัตย์ด้วยหัวใจแห่งปีศาจนั้นคือสิ่งที่สำคัญสำหรับบุรุษ หากบุรุษผิดคำสัตย์ไปแม้เพียงเล็กน้อย หัวใจแห่งปีศาจจะได้รับความเสียหายร้ายแรง กระทั่งถึงแก่ชีวิต

คำสัตย์เช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะกล่าวออกมาได้ง่ายๆ แต่เว่นฉวนกลับกล่าวอย่างจริงจัง หนักแน่น และแสดงออกถึงความจริงใจ

ชายชราผู้นี้เป็นสหายของหานหยวนจี๋จริงๆ และคนผู้นี้ก็ถูกทำลายระดับพลังเหมือนหานหยวนจี๋!

“ผู้เยาว์หนิงฝานคารวะผู้อาวุโส ข้าขลาดเขลาจนไม่กล้าเปิดเผยตัวตน...ขอผู้อาวุโสให้อภัยด้วย! อาจารย์ของข้าไม่เคยบอกกล่าวเรื่องราวในแดนสวรรค์ ข้าจึงไม่รู้จักท่าน”

ในเมื่อเว่ยฉวนเป็นสหายของชายชรา หนิงฝานก็ไม่จำเป็นต้องปิดบังตัวตน

“ตาเฒ่าหานไม่เคยเล่าให้เจ้าฟังเลยเหรอ?”

เมื่อหนิงฝานอธิบาย ชายชราก็สบายใจขึ้นมาก

ที่หานหยวนจี๋ไม่บอกเล่าเรื่องราวให้หนิงฝานฟัง ไม่ใช่เพราะชายชราลืมเลือนเว่ยฉวน แต่เพราะไม่อยากให้หนิงฝานเข้าไปพัวพันกับเรื่องราวความแค้นในอดีต ซึ่งเว่ยฉวนเข้าใจดี

“ที่ตาเฒ่าหานไม่บอกเจ้า เรื่องต่างๆที่ข้าเตรียมมาก็คงไม่จำเป็นต้องบอก ตาเฒ่าหานคงเป็นห่วงเจ้า เจ้าเองคงเข้าใจดี”

“ขอรับ”

“อาจารย์ของเจ้าค่อนข้างเป็นผู้มีโชค สมควรออกตามหาผลหยินหยางเพื่อรักษาภรรยาของตน แต่ทำไมตอนนี้ตาเฒ่านั่นถึงไปโลกกระบี่?”

“ผลหยินหยาง!” หนิงฝานตกตะลึง ผลหยินหยางคือผลไม้แห่งเต๋าที่ได้จากการสังหารผู้เชี่ยวชาญ มีโอกาสเพียงน้อยนิดที่จะได้… หรือว่าที่หานหยวนจี๋รับตนเป็นศิษย์ก็เพื่อทำให้ตนกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญไร้แบ่งแยก จากนั้นสังหารตนเพื่อให้ได้มาซึ่งผลหยินหยาง

แต่มันไร้เหตุผลเกินตไป! โอกาสที่จะได้ผลไม้แห่งเต๋านั้นมีเพียง 1 ใน 100 ส่วน ต่อให้ชายชราโชคดีขนาดไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะทุ่มเวลาและทรัพยากรเพื่อเสี่ยงดวง

ดังนั้น เป้าหมายของชายชราจึงสมควรเป็น หาผู้สืบทอดที่มีเส้นลมปราณหยินหยางในแคว้นเยว่ จากนั้นรอให้ลานสวรรค์โบราณเปิดเพื่อเข้าหาผลไม้แห่งเต๋าในนั้น

ชายชราเคกล่าวไว้ว่า หากจะช่วยภรรยาขอตน หนิงฝานต้องบาดเจ็บไม่น้อย แต่ก็ไม่ถึงตาย

หนิงฝานหลับตา หวนนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นอดีต เขาส่ายหน้าพลางลืมตาช้าๆ

“อาจารย์ไม่ฆ่าข้า… หากอาจารย์คิดจะฆ่าข้าจริง ท่านคงถ่ายทอดวิชาที่ช่วยยกระดับพลังอย่างรวดเร็วให้ เพื่อที่ท่านจะได้สังหารข้าเร็วๆ… เหมือนอย่างวิชาบางอย่างในโลกอสูร ที่จะช่วยให้บรรลุขอบเขตไร้แบ่งแยกได้ใน 100 ปี… ยังไงข้าก็ไม่เชื่อว่าอาจารย์จะฆ่าข้า”

“ข้าขอถามผู้อาวุโส นอกจากสังหารศัตรูแล้ว มีวิธีให้ได้ผลหยินหยางมาอีกหรือไม?”

“มี… แต่การที่จะได้มันมานั้น ต้องบรรลุขอบเขตเซียนก่อน ที่สำคัญต้องหาเมล็ดของมันให้พบ จากนั้นนำมาปลูกและเลี้ยงดูมันด้วยวิชาของเซียน… การปลูกต้นหยินหยางเพื่อให้ได้ผลนั้นเป็นวิธีที่ดีที่สุด แต่ก็ต้องใช้เวลา”

หนิงฝานเลือกที่จะเชื่อชายชรา

“จะว่าไป เจ้ายังไม่ตอบเลยว่าทำไมอาจารย์ของเจ้าถึงเดินทางไปโลกกระบี่ อาจารย์เจ้าน่าจะพบผู้ที่ครอบครองเส้นลมปราณหยินหยางแล้ว เขาก็น่าจะได้ผลหยินหยางแล้วเหมือนกัน ทำไมถึงยังไปโลกกระบี่?” เว่ยฉวนสงสัย

“ข้าคือผู้ทีมีเส้นลมปราณหยินหยางที่อาจารย์ตามหา” หนิงฝานกล่าว

“ว่าไงนะ!” เว่ยฉานสีหน้าแปรเปลี่ยน งั้นที่ตนเองกล่าวเรื่องผลหยินหยางไปเมื่อครู่ คงทำให้เด็กหนุ่มเบื้องหน้าคิดมาก แต่ดูเหมือนยามนี้ เด็กหนุ่มดูราวกับเชื่อถืออาจารย์ของตนมากกว่า

ความเชื่อใจนั้นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นยาก ยิ่งเป็นศิษย์และอาจารย์ ความสัมพันธ์ที่เห็นได้บ่อยคือความเลือดเย็น

อาจารย์หลายคนรับศิษย์เพื่อหวังยึดครองร่าง และศิษย์หลายคนก็หวังที่จะได้ทรัพยากรจากอาจารย์เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

ผิดกับหนิงฝานที่เลือกจะเชื่อใจอาจารย์ของตน ซ้ำยังกล่าวถามหาวิธีที่จะได้มาซึ่งผลหยินหยาง

“เด็กคนนี้เชื่อตาเฒ่าหานจากก้นบึ้งของหัวใจ ส่วนตาเฒ่าหานเองก็เชื่อใจเด็กคนนี้จนยอมยกทุกสิ่งให้!”

เมื่อศิษย์และอาจารย์มีความเชื่อใจเช่นนี้ ย่อมไม่มีผู้ใดหักหลัง!

เว่ยฉานจ้องมองหนิงฝาน หานหยวนจี๋ประสบกับหายนะเพราะศิษย์คนแรก แต่ผลพวงนั้น ทำให้ชายชราได้ศิษย์คนที่สองที่เชื่อใจได้

“เจ้าและหานเนี่ยเทียนเป็นศิษย์เหมือนกันทั้งคู่ เพื่อพวกเจ้าแล้ว ตาเฒ่าหานยอมยกทุกสิ่งให้โดยไม่กังขา… เมื่อก่อน หานเนี่ยเทียนมีร่างกายที่อ่อนแอ ไม่เหมาะเป็นผู้ฝึกตน ตาเฒ่าหานจึงได้มุ่งไปนิกายหลายแห่งในแดนสวรรค์เพื่อทำลาย ปล้นชิง นำสิ่งที่เป็นประโยชน์มาให้ศิษย์ของตน ข้าหวังว่าเจ้าจะเชื่อใจอาจารย์และไม่ทำให้เขาผิดหวัง”

“หานเนี่ยเทียน” เมื่อกล่าวถึงชื่อนี้ แววตาหนิงฝานแสดงออกถึงความเกลียดชังอย่างชัดเจน

“มันอักกตัญญูอาจารย์! มันบอกว่าหากลานสวรรค์โบราณเปิดเมื่อใด มันจะกลับมาเอาชีวิตท่าน! ทำให้ท่านต้องเดินทางไปโลกกระบี่”

“หานเนี่ยเทียนทรยศเหรอ?” เว่ยฉวนไม่อยากเชื่อ

หนิงฝานได้นำแผ่นหยกออกมา สลักความทรงจำของตนในอดีตลงไป แล้วยื่นส่งให้ชายชรา

เมื่อชายชราเห็น ดวงตาชายชราค่อยๆแดงก่ำ สองหมัดกำแน่นจนเล็บแทงเข้าไปในเนื้อ ร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธแค้น แผ่นหยกในมือถูกทำลาย ชายชราเปล่งเสียงคำรามลั่น สะท้อนไปทั่วทั้งเกาะดารา

“ไอ้เนรคุณ สัตว์นรก!! หานหยวนจี๋ทุ่มเททำเพื่อเจ้า แต่เจ้ากลับเนรคุณ! หากไม่ได้หานหยวนจี๋ในวันนั้น ชั่วชีวิตเจ้าก็ไม่วันบรรลุตัดวิญญาณ! เจ้าทำให้อาจารย์ของเจ้าต้องถูกเซียนมากมายตามล่า… เทพปีศาจเนี่ยแห่งโลกปีศาจ… ผู้ครอบครองเส้นลมปราณปีศาจโบราณ… ผู้เชี่ยวชาญไร้แบ่งแยกที่ 5… บัดซบ! หากข้าแข็งแกร่งเหมือนก่อน ข้าจะฆ่าเจ้าเยี่ยงสุนัขข้างถนน เส้นลมปราณที่เจ้ามีก็ได้มากจากเส้นชีพจรเพลิงทมิฬ! แต่เจ้ากลับเนรคุณไปเข้าร่วมกับนิกายปีศาจขาว!”

ชายชราหลับตาเพื่อข่มความโกรธ ผ่านไปครู่ใหญ่จึงถอนหายใจ

แม้จะโกรธแค้น แต่ชายชรารู้ว่าตนเองไม่อาจต่อกรกับหานเนี่ยเทียนในยามนี้ได้

“ครั้งแรกมันก็เป็นผู้ทรยศ… ครั้งที่สองก็ยังเป็นฝีมือมัน… ทำไมตาเฒ่าหานไม่เคยเล่าให้ข้าฟังเลย...”

“ช่างน่าสงสาร...”

แววตาชายชราเศร้าหมอง ชายชรานั้นแก่แล้ว เป็นเพียงปีศาจเฒ่าตนหนึ่งเท่านั้น

ชายชราเสียใจที่ตนเองแก่เกินจะย้อนกลับคิดเรื่องแก้แค้น

“ข้าจะสังหารไอ้สัตว์นรกนั่นเอง!” หนิงฝานกล่าว

“ถ้ามันมาลานสวรรค์โบราณ ข้าจะไม่ปล่อยให้มันไปโลกกระบี่เด็ดขาด”

“นี่เจ้าคิดจะสังหารหานเนี่ยเทียนงั้นเหรอ?” ชายชราตกตะลึง

หานเนี่ยเทียนเป็นถึงผู้เชี่ยวชาญไร้แบ่งแยกที่ 5 แต่หนิงฝานเป็นเพียงผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณ ที่สำคัญ อีกเพียง 70 ปีลานสวรรค์โบราณก็เปิดแล้ว

ด้วยเวลาเพียงแค่นั้น ไม่มีผู้ใดทำได้ แม้เป็นขุมกำลังใหญ่ในแดนสวรรค์ หากจะเปลี่ยนให้ผู้เชี่ยวชาญตัดวิญญาณกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญไร้แบ่งแยกยังทำไม่ได้

แต่ถึงอย่างนั้น แววตาหนิงฝานกลับไม่ได้โกหก.... ชายชราไม่เชื่อว่าหนิงฝานจะแข็งแกร่งพอที่จะไล่ตามหานเนี่ยเทียนได้ทัน

“ตาเฒ่าหานโชคดีที่ได้เจ้าเป็นศิษย์… ลำพังตัวข้าคงไม่อาจไปแก้แค้นให้เจ้าได้เพราะข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของมัน แต่ถึงอย่างนั้น ตาเฒ่าหานยังมีสหายที่ไม่ทรยศหักหลังอีกหลายคน ข้าจะทำทุกวิถีทางเพื่อตามหาคนเหล่านั้น เมื่อลานสวรรค์โบราณเปิด ข้าจะนำทัพมาช่วยเจ้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ บางที...เราอาจแก้แค้นให้ตาเฒ่าหานได้”

“แต่ก่อนหน้านั้น ข้ามีบางสิ่งจะให้เจ้า… ข้ามีผลไม้แห่งเต๋าขอบเขตไร้ดัดแปลงขั้นสูงสุดอยู่ 4 ผล และผลไม้แห่งเต๋าขอบเขตไร้แบ่งแยกอีก 1 ผล เดิมทีข้าเตรียมไว้เพื่อจะทะลวงขอบเขตไร้แบ่งแยกที่ 3 แต่ข้ามอบให้เจ้า!”

ชายชราปลดกระเป๋าที่เอว ยื่นส่งให้หนิงฝานด้วนสีหน้าจริงจัง

“นี่เป็นของขวัญที่ข้าตั้งใจจะมอบให้เจ้า หากเจ้าปฏิเสธ...ถือว่าเจ้าไม่ไว้หน้าข้า!”

สีหน้าหนิงฝานแปรเปลี่ยนใหญ่หลวง เขาคาดไม่ถึงว่าชายชราจะมอบผลไม้แห่งเต๋าที่มีค่าให้!

ผลไม้แห่งเต๋าทั้ง 5 ผลนี้เขายังไม่อาจดูดซับได้ ไม่อย่างนั้นร่างอาจระเบิดได้… หากเรื่องผลไม้แห่งเต๋ารู้ไปถึงหูผู้เชี่ยวชาญคนอื่นๆ โลกพิรุณคงโกลาหล บางที...เหล่าผู้เชี่ยวชาญไร้แบ่งแยกอาจตามมาสังหารตน

ผลไม้แห่งเต๋าทั้งหมดนี้ไม่อาจวัดได้ด้วยหยกสวรรค์!...