Returning From The Immortal World - 213
.......................................................................................................................................................................................
ถังซิ่วเองก็เข้าใจถึงคำพูดนี้เป็นอย่างดีก่อนจะเขาจะพยักหน้าแล้วตอบกลับไปว่า
“ผู้ฝึกสอนหลี่ พอดีว่าผมมีเรื่องที่ต้องทำในช่วงบ่ายวันนี้และไม่สามารถมาเข้าสอบได้ หรือเราจะลองไปขับบนถนนเส้นหลักดู ?”
ผู้ฝึกสอนหลี่เองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“หากว่าเธอยังสามารถรักษาระดับไว้เช่นนี้ได้ฉันก็จะอนุญาตแต่หากว่าไม่ก็คงจะต้องเสียใจด้วย”
“ไม่มีปัญหา !”
ถังซิ่วตอบตกลงทันที เขาได้ขับไปรอบๆสถานที่ฝึกไม่ว่าจะเป็นการฝึกจอด หยุด ถอยเองเขาก็ทำได้อย่างเป็นธรรมชาติมากๆ
จริงๆแล้วผู้ฝึกสอนเองก็พยายามหาข้อผิดพลาดของถังซิ่วเพื่อที่จะไม่ให้การสอบจบลงตั้งแต่ช่วงเช้านี้แต่เขากลับพบว่าถังซิ่วแถบจะไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย
“ถังซิ่ว เธอเพิ่งขับรถเป็นครั้งแรกแน่หรอ ?”
ในที่สุดเขาก็อดที่จะถามออกมาไม่ได้
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ใช่แล้ว ปกติได้แต่นั่งเท่านั้นแต่ไม่คิดเลยว่าการขับมันจะน่าสนใจขนาดนี้”
ผู้ฝึกสอนหลี่เองก็ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“ฉันไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้ว เอาล่ะ เราออกไปนอกถนนกันเลย! ข้างนอกนั่นมีถนนที่ทำมาเฉพาะผู้ฝึกหัดขับเท่านั้นดังนั้นก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรเกิดขึ้น”
ถังซิ่วได้พยักหน้าตาม
ภายใต้การนำทางของผู้ฝึกสอนหลี่นั้นถังซิ่วก็ได้ขับรถไปอย่างธรรมชาติ เขาผ่านด่านแรก สอง สาม
เปลี่ยนเลนรถไปมา
เขาทำได้อย่างดีมากจนทำให้ผู้ฝึกสอนเองก็รู้สึกทึ่งเช่นกัน
หลังจากผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง
ท่าทางของผู้ฝึกสอนหลี่นั้นซับซ้อนเป็นอย่างมาก เขามองไปที่ถังซิ่วก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ตลอดชีวิตมานี้ฉันเองก็ได้สอนคนมามากมายแม้กระทั่งนั่งแข่งรถมืออาชีพแต่ก็ไม่เคยพบใครที่น่าทึ่งแบบเธอมาก่อนเลย สิ่งที่ฉันสอนไปทั้งหมดนั้นเธอแถบไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย สติในการตัดสินใจของเธอเองก็เหมือนกับคนที่มีประสบการณ์มามากมาย เอาล่ะ พอแค่นี้ ฉันจะไปรายงานเรื่องนี้ให้ผู้อำนวยการทราบเอง”
ถังซิ่วได้จอดรถพร้อมกับปลดเข็มขัดออกแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า
“ขอบคุณมากครับผู้ฝึกสอนหลี่”
ผู้ฝึกสอนหลี่ได้ส่ายศีรษะพร้อมกับพูดว่า
“สามารถสอนนักเรียนอย่างเธอได้ถือว่าเป็นโชคีดีของฉัน ! ไม่จำเป็นต้องแสดงความขอบคุณหรอก หลังจากได้รับใบขับขี่แล้วก็ขับรถอย่างระมัดระวังล่ะ”
“โปรดวางใจ ผมจะจำใส่ใจเสมอ !”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม
หลังจากออกไปจากลานฝึกแล้วถังซิ่วก็ได้ไปที่ห้องผู้อำนวยการโดยทันทีและพบว่าเซ่าดี่ควอนไม่ได้อยู่ที่นั่นดังนั้นเขาจึงได้กลับออกไปทันที
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีเซ่าดี่ควอนเองก็ได้กลับมาที่ห้องทำงานของเขาแล้วพบว่าผู้ฝึกสอนหลี่กำลังนั่งรอเขาอยู่ เขาถามออกมาด้วยความประหลาดใจว่า
“ไม่ใช่ว่าคุณต้องฝึกสอนถังซิ่วงั้นหรอ ? มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ?”
ผู้ฝึกสอนหลี่ได้ตอบกลับไปว่า
“สอนแล้ว ผมมารายงานผลให้คุณ”
เซ่าดี่ควอนได้ถามออกมาด้วยความสับสนว่า
“สอนแล้วงั้นหรอ ? หมายความว่าอย่างไร ? ถังซิ่วนั้นทำไมได้งั้นหรอ ?”
ผู้ฝึกสอนหลี่ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“ไม่ใช่ว่าเขาทำไม่ได้แต่เก่งเป็นอย่างมาก หากว่าไม่รู้จักกันมาก่อนผมต้องคิดว่าเขาเป็นคนที่มีประสบการณ์ขับรถมานานแล้วอย่างแน่นอน ตั้งแต่ที่ผมเฝ้าสังเกตการณ์มา2-3ชั่วโมงนี้ก็พบว่าความสามารถในการเรียนรู้และจดจำของเขาน่าทึ่งเป็นอย่างมาก ทักษะการขับของเขาอาจจะเรียกได้ว่าชั้นหนึ่งเลยทีเดียวและที่ยิ่งไปกว่านั้นคุณรู้ไหมว่าคืออะไร ?”
เซ่าดี่ควอนได้ถามออกมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจว่า
“อะไรงั้นหรอ ?”
ผู้ฝึกสอนหลี่ได้ตอบกลับไปว่า
“ตั้งแต่ที่สอนเขามายังไม่มีตรงไหนที่เขาผิดพลาดแม้แต่น้อย คุณลองนึกดูสิว่านักเรียนที่มาฝึกครั้งแรกแต่กลับไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย เขาเป็นตัวประหลาดชัดๆ เป็นเทพนักแข่งรถที่กลับมาเกิดใหม่อย่างแน่นอน”
เซ่าดี่ควอนเองก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก คนที่เพิ่งจะเรียนรู้แต่กลับไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อย นี่เองก็เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินเช่นนี้
“ช่างมันเถอะ มันเป็นเรื่องดีที่ความสามารถในการเรียนรู้ของเขานั้นน่าทึ่ง ฉันเองก็กลัวว่าเขาจะได้รับอุบัติเหตุหลังจากที่ได้ใช้เส้นสายในการออกใบขับขี่ให้ ดีแล้ว นายทำได้ดีมาก กลับไปทำงานต่อได้แล้ว”
“ตกลง !”
ผู้ฝึกสอนหลี่เองก็ปฏิบัติตามพร้อมออกไปจากห้องโดยทันที
เซ่าดี่ควอนได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพร้อมกับโทรไปหาหลงฮานเหวินและพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“บอสหลง ผมรบกวนคุณหรือเปล่า ?”
“ผู้อำนวยการเซ่างั้นหรอ ? คุณโทรมาหาผมเรื่อง ..........”
เสียงของหลงฮานเหวินได้ถูกส่งผ่านมาทางปลายสาย
เซ่าดี่ควอนเองก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“หัวหน้าหลง ผมโทรไปหาเพื่อรายงานเรื่องที่คุณขอให้ผมจัดการ ! ผมได้จัดหาโค้ชที่ดีที่สุดให้ถังซิ่วและได้รับรายงานมาว่าถังซิ่วได้กลับออกไปแล้ว ยิ่งกว่านั้นคือเขาเป็นเทพนักแข่งอย่างแท้จริง เขาไม่มีข้อผิดพลาดแม้แต่น้อยในการฝึกในช่วงเช้าที่ผ่านมา ฉันคิดว่าเขาสามารถเป็นโค้ชของโรงเรียนเราได้อย่างแน่นอน”
หลงฮานเหวินได้ตอบกลับไปว่า
“โอเค ฝากนายด้วยแล้วกัน”
เซ่าดี่ควอนเองก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“มันเป็นสิ่งที่ผมควรจะทำ ผมจะตั้งใจจัดการเรื่องใบขับขี่ของเขาให้เร็วที่สุดเพราะผมเองก็มีเพื่อนอยู่ในกรมขนส่งเช่นกันและมันไม่น่าจะใช้เวลาเกินครึ่งเดือนแล้วผมจะเอาใบขับขี่ของเขาไปส่งให้กับมือเอง”
หลงฮานเหวินได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ฝากคุณด้วยแล้วกันส่วนเรื่องของลูกชายของคุณนั้นผมเองก็จะพยายามช่วยอย่างเต็มที่และหากว่ามันไม่มีอุบัติเหตุอะไรเกิดขึ้นเขาก็น่าจะได้รับการปล่อยตัวภายในครึ่งเดือนนี้ อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาออกมาแล้วคุณจะต้องส่งเขาออกไปนอกประเทศโดยทันทีเพราะคดีที่เขาก่อขึ้นก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆเลย”
เซ่าดี่ควอนเองก็ตอบด้วยความซาบซึ้งว่า
“ได้ ได้ ผมจะเชื่อฟังคำพูดของคุณ”
หลงฮานเหวินเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“เอาล่ะ บาย!”
การสนทนาได้จบลง
ท่าทางของเซ่าดี่ควอนเองก็เปลี่ยนไปเล็กน้อยพร้อมกับยิ้มออกมาอย่างขมขื่นเพราะลูกชายของเขาได้ไปล้ำเส้นของผู้มีอำนาจเข้าแต่เมื่อได้ยินเรื่องความสำเร็จของถังซิ่วแล้วเขาก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย
ในช่วงบ่ายถังซิ่วเองก็ได้กลับไปโรงแรมเซอร์ หลังจากเหตุที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้นั้นก็ทำให้แขกแทบทั้งหมดของโรงแรมย้ายออกโดยทันที พนักงานเองก็ยังคงทำหน้าที่ของพวกเขา
“เพิ่มหน่วยรักษาความปลอดภัยมาสี่คน ! ดูเหมือนว่าธุรกิจของที่นี่เองก็ได้รับผลกระทบไม่ใช่น้อยๆเลย”
ถังซิ่วได้ยิ้มออกมาเล็กน้อยขณะที่ขึ้นลิฟท์ไปท่ามกลางสายตาของพนักงานมากมายที่จับจ้องมาที่เขา สิ่งที่เขาไม่คาดคิดคือเมื่อเข้าไปถึงในห้องแล้วก็เห็นว่าเฉินเหว่ยกำลังนั่งนั่งไขว่ห้างพร้อมกับแผ่นมาร์คหน้าสีดำของเธอ
“สวัสดียอดหญิง รีบๆจัดการมาร์คหน้าของเธอแล้วไปแต่งตัวได้แล้ว ฉันจะพาเธอออกไปทานข้าว”
เฉินเหว่ยเองก็ได้โอดโอยออกมาว่า
“จะรีบทานข้าวไปไหนกัน ? นี่มันเพิ่งจะเที่ยงนะยังเหลือเวลาอีกตั้งเยอะ และมันยังต้องใช้เวลาอย่างน้อยถึงสิบนาที นายรอไปก่อนแล้วกัน !”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า
“ฉันรู้ว่าเธอใช้เวลาแต่งหน้านานมากแต่วันนี้ฉันจะให้เวลาเธอถึงแค่เที่ยงครึ่งเท่านั้นหากว่าเธอไม่ต้องการที่จะไปฉันก็จะไปคนเดียว ฉันต้องไปฝึกขับรถมาทั้งวันเธออาจจะไม่หิวแต่ฉันหิว !!!!”
“ผู้ชายไม่มีความอดทน !!!”
เฉินเหว่ยเองก็ได้ยิ้มออกมาพร้อมปิดตาลง
บ่ายโมง ถังซิ่วที่หน้าดำคล้ำก็ได้เดินตามหลังของเธอออกไปนอกโรงแรม แม้ว่าก่อนหน้านี้เขาจะบอกว่าให้เวลาถึงเที่ยงครึ่งก็ตามแต่ยอดหญิงแบบเธอก็ไม่สนใจที่จะฟังแม้แต่น้อยแม้กระทั่งก่อนจะออกมานี้เธอยังคงไปนั่งแช่ตัวในห้องน้ำ
“อยากทานอะไร ?”
เมื่อมาถึงที่ถนนแล้วถังซิ่วจึงได้ถามออกมา
เฉินเหว่ยได้โอดโอยออกมาว่า
“อาหารที่ดีที่สุด”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า
“ฉันไม่มีปัญหาพอที่จะพาเธอไปได้ แต่หากว่าเป็นที่สองก็น่าจะพอทำได้อยู่”
เฉินเหว่ยได้พูดออกมาพร้อมมองบนว่า
“ต้องไปที่ชั้นดีที่สุดไม่งั้นก็ไม่ไป”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า
“ที่ที่ดีที่สุดคืออาหารที่แม่ฉันทำ”
“.......”
เฉินเหว่ยเองก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะหันมามองถังซิ่วแล้วพูดออกมาว่า
“งั้นไปที่สองก็ได้ ! ฉันจะอะลุ้มอล่วยให้”
ถังซิ่วได้โบกรถแท๊คซี่แล้วพูดว่า
“ไปที่ห้องอาหารหลง”
คนขับรถได้หันกลับมาสังเกตถังซิ่วก่อนที่จะพูดออกมาอย่างรวดเร็วว่า
“เธอต้องการไปที่ห้องอาหารหลงงั้นหรอ ? ที่นั่นแพงเป็นอย่างมาก ! ยิ่งไปกว่านั้นคือการที่จะไปทานอาหารที่นั่นได้ก็จะต้องเป็นสมาชิกหากว่าไม่ใช่ก็จะไม่สามารถผ่านประตูหน้าไปได้ด้วยซ้ำ”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า
“ผมเป็นสมาชิก”
คนขับแท็กซี่ที่หันกลับมานั้นถึงกับหน้าเหวอ ต้องรู้ก่อนว่าการที่จะเป็นสมาชิกของห้องอาหารหลงได้นั้นจะต้องมีพื้นหลังที่ไม่ธรรมดาและต้องรู้ก่อนว่าไม่ใช่แค่เรื่องเงินเท่านั้นแต่ต้องมีสถานะด้วยแต่เขาไม่รู้ว่าที่ถังซิ่วสามารถเป็นสมาชิกของที่นั่นได้ก็เป็นเพราะความสัมพันธ์ระหว่างเขาและหลงเจิ้งหยู
เฉินเหว่ยเองก็ถามออกมาด้วยความประหลาดใจว่า
“ห้องอาหารหลงที่คุณพูดนั้นมีข้อกำหนดที่สูงมากงั้นหรอ ?”
คนขับรถเองก็ได้แต่ยิ้มออกมาอย่างขมขื่นก่อนที่จะพูดว่า
“มันยิ่งกว่าสูงเสียอีก ! มันโครตจะสูงเลยล่ะ จำเป็นจะต้องใช้เงินอย่างน้อยก็ล้านหยวนและนอกจากนี้เองก็จะต้องเป็นคนที่มีอำนาจมากๆเท่านั้นเพื่อที่จะเป็นสมาชิกของที่นั่น”
เฉินเหว่ยเองก็ได้หันหน้าไปมองที่ถังซิ่วก่อนที่จะพูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า
“ฉันได้ยินมาจากชิงหวูว่าที่บ้านของนายเปิดร้านอาหารเท่านั้น จะไปเป็นสมาชิกได้อย่างไร ?”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า
“ความสงสัยนั้นจะฆ่าเธอ ฉันว่าเธอไม่ควรพูดเยอะแล้วเก็บปากไว้ทานอาหารดีกว่า วันนี้ฉันจะพาเธอมาทานอาหารและเครื่องดื่มชั้นเลิศ”
ริมฝีปากของเฉินเหว่ยได้ยกขึ้นก่อนที่เธอจะดูถูกออกมาว่า
“ชั้นล่ะกลัวจริงๆว่านายจะทำได้แค่พูดแต่สุดท้ายแล้วก็ถูกสกัดไว้ตรงประตูทางเข้า เมื่อถึงเวลานั้นฉันจะแกล้งทำเป็นไม่รู้จักนายแล้วรีบหนีโดยทันที”
ถังซิ่วได้มองออกไปนอกหน้าต่างขณะที่เห็นรถที่กำลังแล่นผ่านไปมาก็พูดออกมาว่า
“เธอสามารถเปิดประตูแล้วกระโดดออกไปตอนนี้ได้เลย”
เฉินเหว่ยเองก็ได้พูดออกมาก่อนที่เธอจะมองบนว่า
“ฉันยังไม่อยากตายหรอกนะ”
