ตอนที่ 4 แกนดาร์ฟ 

บทที่ 4 แกนดาร์ฟ

ฉินยี่ตีความในฐานะที่เขาเป็นราชาว่า การพิชิตดินแดนต่างโลกและตั้งรกรากที่นั้นเป็นเรื่องที่เสี่ยงที่สุดในชีวิตของเขา

แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยกับเรื่องราวและกับทุกสิ่งในโลก แต่ทว่าเขาก็เข้าใจระดับความอันตรายในตัวของมันเองได้

ลองนึกภาพอาณาจักรนึงที่มีแค่มีดดาบ ปะทะกับนินจาจากโลก Naruto ที่มีคาถานินจานับนาๆชนิด

แค่นี้ก็รับรู้ได้ถึงความต่างแล้ว

แต่ไม่ใช่สำหรับเขา!

หากเขาไม่รีบสร้างรกรากที่ต่างโลกหรือไม่ก็พิชิตมัน ชีวิตกว่า 6 แสนชีวิตจะต้องหายไปทั้งหมด และนี้คือกฎของโลกที่สร้างสมดุลกับ ราชาที่สามารถท่องมิติได้ นับเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม

ดวงตาแห่งความสิ้นหวังของผู้คนยังอยู่ในใจของเขา

“ถึงฉันจะไม่ใช่ฮีโร่ แต่ฉันก็ต้องทำมัน!”

ชิ้นส่วนในความทรงจำของฉินยี่ยังคงมีบุคคลผู้นึงยืนตั้งมั่นอยู่

บรรพบุรุษของเขา เมื่อตอนที่เขาอายุ 17 นั้น ตกอยู่ในความสิ้นหวัง และไม่สนใจแม้แต่ชีวิตของตนเอง รีบกรีฑาทัพไปยังต่างโลกด้วยความหุ่นหันพลันแล่นจนได้เสียชีวิตลง เขาขาดแค่ประสบการณ์เท่านั้น

แล้วเขาจะกลัวทำไม?

“เรื่องมันก็ผ่านมาแล้ว นี้ฉันฝันถึงมันกี่รอบเนี้ย”

ฉินยี่ยิ้มก่อนที่จะมองป้ายอันเก่าจนสนิมเครอะอยู่ด้านหน้าเขา

ถนนเหม่ยฮั่ว

ผู้ชายที่อยู่ในความทรงจำของฉินยี่อยู่ที่นี้

ฉินยี่เร่งความเร็วของเขาขึ้น

ถนนเหม่ยฮั่ว หมายเลข 302

เมื่อหนึ่งเดือนก่อน ถนนแห่งนี้มีชีวิตชีวามากที่สุดและเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและเสียงตระโกนอันดังกึกก้อง แต่ตอนนี้เหลือแค่เศษของความทรงจำเท่านั้น ถนนนี้เต็มไปด้วยความทรุดโทรมยิ่งกว่าโรงเชือด เงียบราวกับป่าช้า

ลมพัดใบไม้ที่แห้งกรัง หมุนรวมกันเป็นสายลมเบาๆ

ทุกอย่างเหี่ยวเฉาไปหมด ราวกับกำลังจะพังทลายไปได้ทุกเมื่อ

“คุณปู่แกนดราฟ์ ข้าหิว”

ในถนน 302 มีเด็กผู้หญิงคนนึงอายุประมาณ 7-8 ปี กำลังมองไปยังชายชราที่อยู่ในชุดคลุมยาวสีขาว

ชายชราในชุดคลุมยิ้มออกมา ก่อนที่เขาจะยื่นมือออกมาแล้วมีมันฝรั่งหวานปรากฎบนมือของเขา ส่งกลิ่นหอมน่ารับประทาน

“นี้เป็นชิ้นสุดท้ายแล้ว แต่ข้าว่าเจ้าต้องการมันมากกว่าข้านะ”

แกนดาร์ฟเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กสาวแล้วยิ้มว่า

“ไม่เป็นไร เจ้าไปเถอะ!”

เด็กสาวคนนั้นดูเหมือนจะดีใจมาก เธอมองอย่างขอบคุณมากที่ชายชราก่อนที่จะวิ่งออกไป

แกนดราฟ์ที่มองตามหลังเด็กสาวจนลับสายตา ก่อนที่เขาจะถอนหายใจ

เขาไม่ได้เป็นคนของโลกใบนี้ หลังจากที่ก้าวเข้ามาแล้ว เขาก็รอดูวันมันพังพินาศในแต่ละวันๆอย่างช่วยไม่ได้

แต่มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆ เขาไม่ได้ควบคุมอาณาจักร แต่เป็นเด็กหนุ่มอายุ 17 ปีคนนึงต่างหาก

แต่น่าเสียดายที่เด็กหนุ่มคนนั้นน่าจะลืมว่าเขาเป็นใคร

แกนดาร์ฟนั่งลงที่ม้านั่งหินก่อนที่จะปิดตาอย่างเหนื่อยล้า

เนื่องจากเราไม่มีทางเลือก นอกจากได้รอเพียงเงียบๆ

แต่เมื่อเขาเอนหลังได้ประมาณ 3 นาทีก็มีบุคคลนึงก้าวเข้ามาในห้องของเขา

“ชายชราผู้นี้ไม่เหลืออาหารให้แล้ว ข้าเกรงว่าจะช่วยท่านไม่ได้”

แกนดาร์ฟฟังเสียงเงียบๆ

ในระหว่างที่ผ่านมา ได้มีผู้คนที่หิวโหยมาขออาหารจากเขาตลอดเวลา

เมื่อพูดถึงคนที่นี้แล้วก็ต่างเป็นคนที่ดี ถึงแม้อาณาจักรจะตกอยู่ในความวุ่นวายแต่พวกเขากลับไม่ลักขโมยหรือก่อความวุ่นวายใดๆเลย

มีเสียงนึงดังขั้นมา

“แกนดราฟ์!”

แกนดราฟ์เปิดตาของเขาขึ้นมาก็พบเจ้าของเสียงอยู่ในร่างของเด็กอายุ 17 ปี

เขาเห็นสายตาที่เด็กหนุ่มจ้องมองเขาอย่างซับซ้อนอย่างแปลกประหลาดก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า

“ฝ่าบาท!”

แกนดราฟ์ลุกขึ้นมาทำความเคารพแก่เด็กผู้นั้นอย่างรวดเร็ว

กลิ่นหญ้าแห้งลอยโชยมาแตะจมูกของฉินยี่  เมื่อเขาเห็นแกนดราฟ์ เขาไม่ได้มีความรู้สึกเหมือนแตกต่างในภาพยนตร์ที่เขาดูเลยแม้แต่น้อย ฉินยี่สูดหายใจลึกก่อนที่จะพูดอย่างเป็นทางการว่า

“ข้าต้องการให้ท่านช่วย”

เมื่อแกนดราฟ์ได้ยินคำพูดอันซื่อตรงของราชาหนุ่ม ทำให้เขาอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ ชายชราสงบสติอารมณ์ของตน อารมณ์บนใบหน้าของแกนดารฟ์ซับซ้อนไปครู่นึงก่อนที่ชายชราจะพูดออกมาเบาๆว่า

“ข้ารอท่านมานานแสนนาน ฝ่าบาทของข้า”

ครึ่งชั่วโมงถัดมา เขาและแกนดราฟ์ได้มายืนอยู่ตรงหน้า เกต เรียบร้อยแล้ว

เหล่าขุนนางทั้งหลายที่อยู่ด้านหลังเขา ตื่นเต้นราวกับกำลังเอาใจช่วยฉินยี่

เมื่อใดที่ราชาก้าวเข้าสู่ เกต เพื่อค้นหามิติที่แตกต่างแล้ว การล่มสลายของพื้นที่ก็จะถูกหยุดยั้งเอาไว้  นี้คือก็ของโลก ในทางกลับกัน มันก็มอบพลังอันยิ่งใหญ่ให้แก่ราชาเป็นการตอบแทน การเดินทางผ่านมิตินั้นเป็นเพียงความสามารถส่วนนึงของราชาเพียงเท่านั้น

“หลังจากที่ข้าออกเดินทางไปกับแกนดราฟ์ อำนาจในอาณาจักรจะให้เจ้าดูแลภายในเป็นการชั่วคราว”

ในช่วงเวลานี้ เขาไม่มีเวลามากังวลว่า เหล่าขุนนางพวกนี้จะสามารถเชื่อถือได้หรือไม่ แต่สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือรอให้เรื่องทุกอย่างมันมั่นคงกว่านี้ เขาถึงจะมีเวลามาจัดการเรื่องภายใน

“ฝ่าบาท ได้โปรดให้ข้านำกองกำลังไปปกป้องท่านด้วยเถิด!”

หัวหน้าอัศวินผู้พิทักษ์ เกต โค้งคำนับด้วยท่าทางขอร้องออกมา

มันเป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะรับใช้ราชาของพวกเขาจนกว่าชีวิตจะหาไม่

“ไม่จำเป็น เจ้าจงนำทหารไปเฝ้ายามตามจุดต่างๆเถอะ” ฉินยี่กล่าว

“แต่ทว่า!”

เขากล่าวออกมาอย่างเร่งร้อน ครั้งก่อนที่ยกทัพไป ทหารยังคงเยอะกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า ครั้งนี้ แค่ฉินยี่กับแกนดราฟ์ไป จะไม่ให้เขาอดห่วงได้อย่างไร?

“ในต่างมิตินั้น ยิ่งคนมากเท่าไหร่ยิ่งดึงดูดความสนใจมากเท่านั้น” ฉินยี่กล่าว

ประกายตาสว่างขึ้นภายในตาของแกนดราฟ์ เขาไม่อยากจะเชื่อว่าคำพูดพวกนี้ออกมาจากปากของเด็กหนุ่มอายุ 17 ปี

“ไปกันเถอะ”

แกนดราฟ์พยักหน้า ทั้งสองได้ก้าวเข้าไปในเกต ก่อนที่ร่างกายของทั้งสองจะบิดเบือนแล้วหายไปภายในเกตจนลับสายตา

“โอ้”

เมื่อทั้งสองเดินผ่านเกตเข้าไป ท้องฟ้าเหมือนจะโล่งใสขึ้นมาทันที ทุกคนสัมผัสได้ชัดเจนว่า การล่มสลายของอาณาจักรนั้นได้ถูกหยุดลง!

“ขอให้ฝ่าบาทกลับมาพร้อมกับชัยชนะ!”

หัวหน้าอัศวินหายใจเข้าลึกก่อนที่จะตระโกนลั่นออกมา

ทหารที่อยู่ด้านหลังเขาก็ตระโกนออกมาเป็นเสียงเดียวเช่นกัน

“กลับมาพร้อมกับชัยชนะ กลับมาพร้อมกับชัยชนะ กลับมาพร้อมกับชัยชนะ!!”

เหล่าขุนนางเหมือนจะดีใจที่ฉินยี่จากไป

หัวหน้าอัศวินมองไปยังพวกขุนนางก็ที่จะพูดขึ้นมาอย่างเย็นชาว่า

“เจ้าพวกขยะ!”

เหล่าขุนนางรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากก้มหน้ารับคำด่านั้น