ตอนที่ 9 เกี้ยวพาราสี

ฮารุกะอยากจะรู้ชื่อของเมดคนนี้เนื่องจากเธอน่ารักมากแต่เขาตัดสินใจจะไม่ทำแบบนั้นเนื่องจากเขาสัมผัสได้ถึงสายตาของเธอที่พุ่งเป้ามาที่เขา และเขาก็ยังรู้ด้วยว่าเมดคนนี้เป็นใครเนื่องจากเขาเคยเห็นผู้หญิงคนนี้ในอนิเมะที่เขาเคยดูเมื่อชาติที่แล้ว

“ฉันชื่อมินะรินสกี้ ขอรับออเดอร์ได้ใหมค่ะ?”มินะรินสกี้ก็ถามขึ้น

“มินะรินสกี้?”อูตะฮะก็มองเมดคนนี้

“เธอรู้จักงั้นหรอ?”ฮารุกะถาม

“ฉันเคยได้ยินว่าเธอเป็นเมดในตำนานหรืออะไรสักอย่างเนี่ยแหละ”อูตะฮะพูดขึ้น

“มะ-ไม่ ฉันไม่ใช่เมดในตำนานสักหน่อย!”มินะรินสกี้พูดออกมาพร้อมกับโบกมือไปมา เธอรู้สึกอายมากเมื่อเธอได้ยินคนเรียกเธอว่าเมดในตำนาน  เธอมาทำงานที่นี่ก็เพื่อพัฒนาทักษะการพูดคุยของเธอให้ดีขึ้นเท่านั้นแต่จู่ๆเธอกลับกลายเป็นเมดในตำนานไปเสียแล้ว

 

“ที่นี่มีอะไรแนะนำไหม?”ฮารุกะไม่ได้สนใจเรื่องเมดตำนานมากนัก  นั่นเพราะเขาหิวเนื่องจากระบบเผาผาญของเขานั้นดีกว่าคนปกตี เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติเนื่องจากในโลกแห่งนี้มีผู้คนมากมายที่ไม่ว่าจะกินอาหารมากเพียงใดก็ไม่มีทางอ้วน

 

“ดิฉันขอแนะนำข้าวห่อไข่ออกทางร้านค่ะ”มินะรินสกี้ก็พูดออกมาพร้อมรอยยิ้ม

 

ฮารุกะก็พยักหน้า “ฉันขอกาแฟหนึ่งแก้ว”

 

“งั้นฉันขอกาแฟกับเค้ก”อูตะฮะพูด

 

จากนั้นมินะรินสกี้ก็พยักหน้าให้ทั้งสองคน “ดิฉันจะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้ โปรดรอสักครู่นะค่ะ”เธอก้อมหัวแล้วเดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อสั่งออเดอร์ จากนั้นเธอก็หันกลับมามองพวกเขาทั้งสอง เธอค่อนข้างจะอิจฉาพวกเขาเพราะเธอไม่มีโอกาสได้พูดคุยกับผู้ชายในโรงเรียนของเธอเลยสักคนเนื่องจากโรงเรียนของเธอนั้นเป็นโรงเรียนหญิงล้วน

 

อูตะฮะก็หันไปมองเมดคนนั้นและมองกลับมาที่ฮารุกะอีกรอบ “เมดคนเมื่อกี้เป็นไงบ้างหล่ะ?”

 

“น่ารักละมั้ง”ฮารุกะก็ตอบแบบไม่มั่นใจ

 

“จริงหรอ?”อูตะฮะก็มองไปที่ฮารุกุพร้อมกับกอดอก

 

“แต่เธอน่ารักกว่า”ฮารุกะก็พูดพร้อมท่าทางที่พ่ายแพ้

 

อูตะฮะก็พยักแหน้าและรู้สึกค่อนข้างพอใจในคำตอบของเขา “ดี”

 

“แล้วจู่ๆเธอมาเขียนนิยาได้อย่างไงกัน?”ฮารุกะถามออกมา

 

“หืม ฉันสนใจเรื่องนี้มาสักพักแล้วและฉันก็คิดว่าฉันก็มีพรสวรรค์เหมือนกัน”อูตะฮะพูดออกมาอย่างมั่นใจ

 

“อืม ฉันคิดว่าเรื่องที่เธอเขียนก็ค่อนข้างดีทีเดียว”ฮารุกะก็พูดออกมา

 

อูตะฮะก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “นายยังไม่ได้อ่านหนิ แล้วนายมั่นใจได้อย่างไร?”

 

“ฉันไม่รู้แต่ฉันรู้สึกได้ว่านิยายของเธอคงจะดีแน่ๆ”ฮารุกะพูดออกมา เขารู้ว่าเธอจะกลายเป็นนักเขียนนิยายที่โด่งดังซึ่งเธอมียอดขายนิยายถึง 5 แสนเล่ม เนื่องจากเขาเคยเห็นเธอทำในอนิเมะตอนชาติที่แล้ว

 

เขาไม่ได้เห็นเพียงตัวละครจาก Yosuga no Sora เท่านั้นแต่เขายังเห็นตัวละครจากอนิเมะเรื่องอื่นด้วยเหมือนกัน เขาไม่รู้ว่าเขาควรจะดีใจหรือร้องไห้ดีกับสถานการณ์แบบนี้แต่เขารู้สึกมีความสุขที่เขาได้พบผู้หญิงที่สวยขนาดนี้

 

พวกเขาก็คุยกันไปจนกระทั่งของที่พวกเขาสั่งมาถึง

 

“ขอบคุณที่รอค่ะ! นี่คืออเดอร์ของนายท่านและคุณหนู!”มินะรินสกี้ก็ยกออเดอร์ของพวกเขามาเสิร์ฟ จากนั้นเธอก็หยิบขวดซอสมะเขือเทศออกมาแล้วพูดว่า “นายท่านต้องการให้ฉันเขียนข้อความบนข้าวห่อไข่ของท่านใหมค่ะ?”

 

ก่อนที่ฮารุกะจะได้ทันพูดว่าเขาต้องการให้เขียนอะไรบนข้าวห่อไข่ อูตะฮะก็ได้พูดออกมาแทน

 

“ให้ฉันเป็นคนเขียนบนข้าวห้อไข่ของเขาได้ใหม?”อูตะฮะก็พูดกับมินะรินสกี้

 

“อ่า แน่นอนค่ะ เชิญค่ะคุณหนู”เธอก็พูดออกมาพร้อมกับส่งขวดซอสมะเขือเทศให้

 

ฮารุกะค่อนข้างสนใจว่าเธอจะเขียนอะไรให้เขา เขารอเธอเขียนอยู่สักพัก และจากนั้นเขาก็ต้องปากสั่นออกมา

 

“เชิญ กินเลย ที่รัก”อูตะฮะก็ยิ้มออกมาพร้อมพูด

 

“เธอรู้ไหม แม้ว่าเธอจะเรียกฉันด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแบบนั้นแต่สิ่งที่เธอเขียนบนข้าวห่อไข่ของฉันกลับแย่กว่าอีก”ฮารุกะมองข้าวห่อไข่ของเขาที่มีคำว่า *สารเลว*เขียนอยู่ด้านบน

 

อูตะฮะก็ยิ้มออกมา “จริงหรอ? นายควรจะกินก่อนนะ ฉันคิดว่าตอนกินร้อยๆอร่อยกว่าเยอะ”

 

“เธอนี่มันจริงๆเลย!!”ฮารุก็ส่ายหัวให้กับผู้หญิงคนนี้

 

มินะรินสกี้รู้สึกอยากร้องไห้เมื่อเธอเห็นพวกเขาทั้งสองจีบกันต่อหน้าเธอ แถมเธอก็ยังถูกเมินอีกด้วยทำให้เธอน้ำตาไหลออกมาในขณะที่มองทั้งสองคน

 

“นะ–นี่ อย่าร้องเลย เอ้านี่ขวดซอสมะเขือเทศของเธอ”อูตะฮะก็พูดออกไปอย่างกังวล เธอไม่คิดว่าเมดคนนี้จะร้องไห้ออกมา

“มะ–ไม่ เป็นความผิดของฉันเองค่ะ พวกคุณท่านทั้งสองเชิญจีบกันต่อได้เลย”จากนั้นเธอกก้มหัวแล้วออกไป

 

อูตะฮะก็แสดงสีหน้าอย่างตกตะลึงจนกระทั่งเธอได้ยินเสียงของฮารุกะ

“ว้าว เธอทำเมดคนนั้นร้องไห้ด้วยหล่ะ”ฮารุกะก็หยิบช้อนและเตรียมจะกินแต่มือของเขาก็ถูกหยุดโดยอูตะฮะ จู่ๆเขาก็มองเห็นเธอกินอาหารของเขา

 

“มันอร่อยจริงๆ”อูตะฮะดูท่าทางประหลาดใจ

 

ฮารุกะคิดว่าผู้ชายคนที่ได้เธอคนนี้เป็นแฟนคงลำบากมากแน่ จากนั้นเขาก็ส่ายหัวแล้วกินข้าวห่อไข่ต่อไปจนกระทั่งเขามองเห็นเธอดูหน้าแดงๆ

 

“เป็นอะไรหรือป่าว?”ฮารุกะถาม

 

“ไม่มี อะไรไอ้โง่เอ้ย”อูตะฮะก็อายหน้าแดงและหันไปมองทางอื่น เธอคิดว่าหมอนี่มันโง่หรือแค่แกล้งกันแน่นเนื่องจากพวกเธอทั้งสองกินข้าวช้อนเดียวกันซึ่งนั่นก็คือการจูบทางอ้อมนั่นเอง

 

“จริงด้วย มันอร่อยมากเลย”ฮารุกะก็คิดขึ้น เขาสงสัยว่าเขาจะขอสูตรข้าวห่อไข่นี้ได้หรือป่าวเพราะเขาอยากจะทำกินที่บ้าน

 

“หมอนี่ไม่สังเกตเลยงั้นหรอ?”อูตะฮะก็รู้สึกว่าเธอคงจะคิดมากไปเนื่องจากเธอเห็ฯเขากินข้าวห่อไขไปโดยไม่สนใจอะไรเลยสักนิด

 

“อะไรหรอ? เธออยากกินอีกหรือไง?”ฮารุกะก็ถามเธอ

 

อูตะฮะก็หน้าแดงอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าหมอนี่จงใจจะแกล้งเธอ เธอก็งอนจากนั้นเธอก็ทำให้เขาเห็นว่าใครกันแน่ที่เป็นหัวหน้า “อ้ามมม”

 

ฮารุกะก็ขยับช้อนมาทางเธออย่างช้าๆ

 

อูตะฮะก็กังวลขึ้นมาทันทีเมื่อเธอเห็นว่าเขาต้องการป้อนเธอ เธอจึงหลับตาและกินข้าวห่อไข่ที่เขาป้อนเธอ จากนั้นเธอก็เคี้ยวอย่างช้าๆ

 

“เป็นไงหล่ะ?”ฮารุกะถาม

 

“ก็ดี ฉันขอเพิ่ม?”อูตะฮะถาม

 

“เธอควรจะซื้อเองนะรู้ใหม”ฮารุกะก็ถอนหายใจ

 

“ไม่ ฉันอยากได้จากนาย”อูตะฮะพูดออกมา

 

“ช่างเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวซะจริง อ้าปากสิ”ฮารุกะพูด

 

“อ้ามมม”

 

ทุกคนในร่างก็มองพวกเขาทั้งสองคนและรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาเพราการกระทำของพวกเขาทั้งสอง “โทษที พวกนายทั้งสองช่วยไปจีบกันข้างนอกได้ใหม???”