บทที่ 14: ความเร็วท้าทายสวรรค์!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 14: ความเร็วท้าทายสวรรค์!
ทุกอย่างปกติดีสินะ!
เหย่ซินเซียกลับสู่สภาวะสงบอีกครั้ง
“ซินเซีย… ฉันจัดการกับขยะพวกนั้นแล้ว ต่อไปพวกมันจะไม่มากวนใจเธออีก” โม่ฝานวางรถเข็นลงตรงหน้าของเธอ
“เหมือนกับว่าฉันเห็น… ฉันเห็นสายฟ้า มันดูเหมือนสายฟ้าขั้นแรกของธาตุสายฟ้า” ซินเซียกล่าวออกมา
เมื่อโม่ฝานได้ยินเช่นนั้น เขาเผยรอยยิ้มจางๆแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา โม่ฝานมองไปที่เหย่ซินเซียที่กำลังจดจ้องเขาอย่างไม่วางตาพร้อมหัวเราะเล็กน้อย
เหย่ซินเซียรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เธอคิดเรื่องนี้อย่างรอบคอบพร้อมถามออกไปด้วยความสงสัย
“สายฟ้านั่นเป็นของพี่งั้นเหรอ?”
โม่ฝานไม่ได้ตอบอะไรนอกจากยิ้มออกมาเท่านั้น
“เป็นพี่จริงๆด้วย พี่โม่ฝาน… พี่เป็นนักเวทย์งั้นเหรอ?” เหย่ซินเซียกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ
“ฮ่าฮ่า เธอเป็นคนแรกที่ได้เห็นความแข็งแกร่งของฉัน!” โม่ฝานยิ้มกว้าง พร้อมกับมองไปที่ซินเซียด้วยใบหน้าที่อบอุ่น
ซินเซียเมื่อเห็นเขาทำหน้าอย่างนั้น เธอรู้สึกเขินอายอย่างช่วยไม่ได้ แก้มขาวทั้งสองข้างแดงเรื่อขึ้นอย่างรวดเร็ว
โม่ฝานรู้สึกว่าตนเองล้ำเส้นเกินไป เขารีบอธิบายออกมาอย่างรวดเร็ว “อ่า ฉันขอโทษนะ ฉันตื่นเต้นไปหน่อย”
เหย่ซินเซียกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงที่งุนงง “ถ้าอย่างนั้น… พี่ก็เป็นนักเวทย์สินะ?”
โม่ฝานพยักหน้ารับเบาๆ
“อาจารย์ของฉันบอกไว้ว่ามีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่สามารถปลุกธาตุสายฟ้าขึ้นมาได้ แรกเริ่มธาตุสายฟ้านั้นยอดเยี่ยมอย่างมาก มันเป็นองค์ประกอบแรกที่ใครๆก็ใฝ่ฝันถึง” เหย่ซินเซียกล่าวออกมาอย่างมีความสุข
สถานการณ์ที่บ้านของเหย่ซินเซียในตอนนี้แน่นอนว่าลำบากอย่างมาก เธอกับโม่ฝานเป็นสมาชิกครอบครัวที่ยังเด็กอยู่ แน่นอนว่าเธอรู้สึกว่าตนเองเป็นภาระให้กับลุงโม่เซี่ยจิงอย่างมาก เธอรู้มาจากป้าของตนเองว่าลุงโม่เซี่ยจิงนั้นต้องขายบ้านของตัวเองเพื่อที่จะให้โม่ฝานเรียนต่อ ซึ่งแน่นอนว่าความลำบากของพวกเขาคงจะมาถึงจุดสูงสุดแล้ว
เธอและโม่ฝานยังเด็ก ซึ่งเป็นเรื่องยากถ้าหากต้องจินตนาการว่าลุงโม่เซี่ยจิงลำบากขนาดไหน ทั้งสองทำได้เพียงร่ำเรียนอย่างหนักเพื่อเป็นนักเวทย์ที่แท้จริงให้ได้และแบ่งเบาภาระของครอบครัว
เมื่อเห็นว่าพี่ชายโม่ฝานนั้นแข็งแกร่งขึ้นในระยะเวลาอันสั้น เธอรู้สึกทึ่งอย่างมากในความพยายามของเขา…
“โอ้! ไม่นะ!”
ทันใดนั้นเหย่ซินเซียร้องอุทานออกมา ดวงตากลมโตที่สวยงามนั้นราวกับจะบอกอะไรกับโม่ฝาน
โม่ฝานขมวดคิ้วพร้อมถามทันที “มีอะไร?”
“พี่เพิ่งจะเรียนได้ครึ่งปีเองไม่ใช่เหรอ เท่าที่ฉันรู้แม้แต่ฉัจริยะก็ยังสามารถปลดปล่อยพลังออกมาได้จะต้องฝึกฝนมานานกว่าหนึ่งปีเชียวนะ” เหย่ซินเซียกล่าวออกมา
โม่ฝานได้แต่ยืนอยู่อย่างนั้น เขาเหยียดตัวไปมานิดหน่อย
‘เหอะ แม้แต่อัจฉริยะก็ต้องใช้เวลาหนึ่งปีในการฝึกฝนทักษะแรกงั้นเหรอ?’
‘ถ้าอย่างนั้น… ฉันที่ทำสำเร็จในครึ่งปีแรกเช่นนี้ ก็ควรจะเรียกว่าอะไรดีล่ะ?’
แต่นี่ไม่ใช่ปัญหาที่สำคัญนักหรอก
ในความคิดของเขาตอนนี้ มู่ไป๋หน้าโง่คนนั้นยังจัดการกับดวงดาวได้เพียงสี่หรือห้าดวง แล้วมันผิดอะไรที่เขาสามารถปลดปล่อยเวทมนตร์ได้แล้ว?
แต่ทำไมเหย่ซินเซียจึงต้องทำหน้าตาเช่นนั้นด้วย เธอไม่เชื่องั้นหรือ? เธอกำลังมองฉันเป็นตัวอะไร?
มันผิดปกติงั้นเหรอที่จะเรียนรู้ทักษะแรกได้ภายในครึ่งปี? ให้ตายสิ!
“แล้วสำหรับเธอน่ะ อัจฉริยะเขาใช้เวลากี่ปีล่ะ?” โม่ฝานถามออกไป
โม่ฝานนั้นไม่อยากเปิดเผยว่าเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกนี้มากนัก จึงแสร้งถามอ้อมๆอย่างนั้นไป
“มู่หนิงเซวียนั้นเป็นอัจฉริยะที่สุดในเมืองนี้ ความสามารถของเธอนั้นเก่งกาจระดับจักรพรรดิ แต่ทว่าเธอใช้เวลาให้การเรียนรู้ทักษะแรกหลังจากปลุกธาตุน้ำแข็งขึ้นมาได้ถึงแปดเดือน” เหย่ซินเซียกล่าว
“แปด… แปดเดือนเลยงั้นเหรอ?” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างโง่งม
มู่หนิงเซวียคืออะไรงั้นเหรอ?
เธอเป็นเพียงคนเดียวที่ได้รับการยอมรับจากมหาลัยจักรพรรดิและเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของตระกูลมู่ เธอเป็นคนที่เกิดมาพร้อมกับเวทมนตร์ มีความรู้สะสมมาอย่างยาวนาน อีกทั้งครอบครัวของเธอยังเต็มไปด้วยทรัพยากรที่พร้อมจะสนับสนุนให้กับเธออย่างเต็มที่ ซึ่งสิ่งเหล่านี้แน่นอนว่าชาวนาอย่างเขาไม่เคยได้สัมผัส
นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเธอจึงกลายเป็นดวงดาวที่เจิดจรัสและเป็นอัจฉริยะในโลกของนักเวทย์อย่างมาก!
แม้แต่หญิงสาวที่เป็นอัจฉริยะเช่นนางยังต้องใช้เวลาถึงแปดเดือนในการปลดปล่อยเวทมนตร์ครั้งแรก แล้วฉันที่สามารถทำได้ภายในห้าเดือนเช่นนี้เรียกว่าอะไรล่ะ?
ฉันนี่มันยอดคนจริงๆ!
ฉันเป็นอัจฉริยะ!
ภายในใจของโม่ฝานนั้นราวกับว่ามีใครรัวกลองอยู่ด้านใน หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน!
ถ้าหากมู่เซวียหนิงที่ปลดปล่อยเวทย์ครั้งแรกในระยะเวลาแปดเดือนถูกเรียกว่าอัจฉริยะ เขาคงจะเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยมกว่านั้นอย่างแน่นอน!
“พี่โม่ฝาน พี่ทำเรื่องไม่ดีรึเปล่า? ฉันเคยได้ยินจากอาวุโสเก่าแก่ว่ามันมีหนทางที่จะฝึกฝนได้เร็วขึ้นแต่ทว่ามันเป็นเวทมนตร์สายดำ” เหย่ซินเซียกล่าวออกมาอย่างระมัดระวัง
การฝึกฝนเวทมนตร์สายดำนั้นทำให้ความเร็วของการฝึกฝนเร็วขึ้นอย่างมาก ซึ่งก็ไม่ผิดที่เหย่ซินเซียจะคิดเช่นนี้ เพราะอะไรกันโม่ฝานจึงสามารถทำได้ภายในห้าเดือน? แม้ว่าเหย่ซินเซียนั้นรู้ดีกว่าพี่ชายของเธอนั้นฉลาดอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอดหวั่นใจไม่ได้!
“เวทมนตร์ดำ? มันจะเป็นอย่างนั้นได้ไงล่ะ? เอ้อใช่ ฉันไม่ได้ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเวทมนตร์หนิ เอาล่ะ ฉันพบกับชายชราคนหนึ่ง เขาเอ็นดูฉันมาก เช่นนั้นเขาเห็นว่าฉันยังหนุ่มและขยัน จึงสอนเวทมนตร์ให้เป็นการส่วนตัวน่ะ ฉันมักจะถามเขาอยู่เสมอ เขาเป็นสมาชิของนักเวทย์เลยปลุกธาตุในร่างกายของฉันขึ้นมาก่อนคนอื่น ความจริงแล้วฉันไม่ได้เรียนรู้ทุกอย่างได้ในห้าเดือนหรอก” โม่ฝานตัดสินใจโกหกออกไปทันที
เหย่ซินเซียมองท่าทีของโง่เง่าของพี่ชายคนเองอย่างเหนื่อยใจ
อย่างไรก็ตาม เธอทำได้แค่ยิ้มและกล่าวต่อ “แม้ว่าจะปลุกขึ้นมาก่อน แต่ทว่าระยะเวลาของมันนั้นย่อมไม่ดีแน่นอนกับสมาคมเวทมนตร์ แต่คนที่จัดการเรื่องนี้ให้พี่เป็นวงใน เช่นนั้นก็คงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง”
โม่ฝานเห็นว่าเหย่ซินเซียนั้นไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาแอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
‘บัดซบ ฉันกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้วรึไงนะ? ดูเหมือนว่าฉันจะต้องเก็บความลับเหล่านี้ไว้ให้ดี ไม่ควรที่จะแสดงออกไป ไม่อย่างนั้นผลลัพธ์ของมันคงไม่ดีแน่’
“เป็นความจริงงั้นเหรอที่คนฝึกเวทมนตร์สายดำจะมีความเร็วเพียงห้าเดือน?” โม่ฝานถามออกมาอย่างอ่อนใจ
“ใช่!” เหย่ซินเซียพยักหน้ารับอย่างเขร่งขรึม
โม่ฝานหลั่งเหงื่อเย็นเฉียบออกมาทันที!
คงไม่ดีถ้าหากจะดื้อรั้นต่อไป เดิมทีเขาต้องการให้เหย่ซินเซียประหลาดใจเกี่ยวกับธาตุไฟของเขา แต่ในตอนนี้เขารู้สึกว่ารอให้เขาเข้าใจสถานการณ์ของโลกใบนี้ให้แน่ใจซะก่อนจะดีกว่า
เขาต้องกลับไปศึกษาเรื่องนี้เพิ่มเติมและหาสิ่งที่สามารถอ้างอิงเหตุผลของตนเองให้ได้ ไม่เช่นนั้นเขาจะต้องถูกมองว่าเล่นสกปรกด้วยเวทมนตร์ดำแน่นอน!
••••••••••••••••••••
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
